(Suva, Viti Levu)
Toen we vanochtend aan het fuelpontoon lagen om
te tanken, raakten we aan de praat met Alfred, iemand van het jachtwerfje
hier. Hij kon wel aan de juiste antifauling komen, het ons leveren en in
bussen met een ander label (dat spul is zo giftig dat het bijna nergens meer is
toegestaan), en het eventueel ook nog aanbrengen. Gezien het feit dat de onderkant van onze boot, met name op en onder de waterlijn en het
roer, inmiddels de thuisbasis is voor een flinke hoeveelheid graszoden, is een nieuwe laag antifauling geen overbodige luxe. En al helemaal
niet als je zo moet opschieten als wij, want het scheelt toch al gauw een
halve knoop snelheid. Alfred zou gaan informeren of het mogelijk zou zijn
om Pinical morgen op de kant te zetten en de antifauling aan te brengen.
Eigenlijk wilden we vandaag verder, maar deze kans wilden we niet laten
schieten.We gingen voor de derde keer (vrijdag en zaterdag ook al) naar Customs en Immigration. Customs lukte, waar we werden geskipped voor de quarantaine (vrijdag bleken we de health officer langs te hebben gehad, niet de quarantaine officer) omdat we gelijk weer uitklaarden. De Immigration officer was er niet, ook niet toen we later op de dag nog eens teruggingen. Nemen we het risico om dan maar zonder deze formaliteiten weg te gaan? We hebben de clearance van Customs, dus het enige wat we missen zijn de stempels in onze paspoorten. Meestal let het volgende land niet op die stempels,
maar gezien het feit dat Vanuatu best wel eens een overgereguleerd land
zou kunnen zijn (Vanuatu had een soort duale overheid, Frans en Engels,
stammend uit de tijd dat men er niet uit kwam wie het nu daar voor het
zeggen moest hebben), moeten we die gok wagen?We deden boodschappen op de municipal market, internetten nog even, en gingen naar de handicraft market. Daar hebben we een verkoper van zijn mooiste stukken beroofd, met achterlating van luttele Fiji dollars. We hebben nu echt wapentuig aan boord: 1 mes (van ca 1 meter), een throwing-club (een soort knuppel) en nog een ander soort club (een beetje in de vorm van een hockeystick). Het zijn alle drie houtsnijwerken, en hebben het formaat dat ze oorspronkelijk ook hadden. Ze zijn rijkelijk, minutieus bewerkt, en ingelegd met parelmoer. Dat laatste om aan te geven dat het een stuk is dat alleen door een chief gebruikt mag worden. Vroeger werd alleen daar geen parelmoer voor gebruikt, maar stukjes been van eerdere slachtoffers, die vervolgens lekker opgepeuzeld werden. Geef ons dan maar parelmoer...
Die kannibalenhistorie, dat is trouwens echt een gruwelijke business hoor. Afgezien van het feit dat het eten van mensen sowieso al afschuwelijk is, werd er ook flink gemarteld in die tijd.
O, by the way, A.E.R.E. Kouwenhoven, je hebt de Ed Zachary disease prijsvraag gewonnen, en zodra we thuis zijn, kun je een replica van een Fijiaans kannibalenvorkje komen afhalen.....
Eenmaal weer terug bij de Royal Suva Yacht Club (geen idee wat er koninklijk aan is, Fiji is geen koninkrijk. Een echte jacht
club
is het trouwens ook niet precies, het is meer een sociaal gebeuren voor
iets minder lokale Fijiers, met natuurlijk wel faciliteiten voor jachten)
kwam Alex van de Salamandra al (zo ongeveer lallend) op ons af. De
Salamandra was 's ochtends aangekomen vanuit Samoa (wel weer toevallig dat
we ze hier treffen), hun laatste nacht hadden ze gevierd met rum. Je zult
er maar aan boord zitten..... Nadat we gas hadden gehaald werden plannen
werden gesmeed om afhaalpizza's te eten met z'n allen, en daar konden we
niet met goed fatsoen onderuit. En eigenlijk was het best wel gezellig.O ja, wisten jullie de alias van Pinical al? Bij het ophalen van de was zaterdag zat onze was in een zak met de naam Picnic....
[Chantal]
(Suva, Viti Levu)
e
rillen van de flinke koorts. Ik voelde het al een aantal dagen aankomen,
maar helaas zette het door. 's Ochtends ging het wel weer iets beter, maar
ik was nog steeds lam, en we verdeelden de taken toch zo dat JG op de kant
dingen ging doen, en ik op de boot.Hij ging toch nog maar eens, voor de vijfde keer, bij Immigration langs, en deze keer met succes. Ook de antifauling werd geregeld. De diepte bij de travellift in de haven is niet diep genoeg om Pinical op de kant te kunnen zetten, dus we moeten hem ergens anders aanbrengen.
En het is niet te geloven!!!!!!! We zijn EINDELIJK mensen tegengekomen die net als wij de wereld in 2 jaar willen (nou ja willen..., als je een keus hebt....) omzeilen. Riccardo en Alina, Italianen met een catamaran, Aruwa. We hadden ze al wel eerder gezien, maar nu pas kennis gemaakt. Hun routeplan is iets anders (via Papua Nieuw Guinea), maar misschien passen ze dat nog wel wat aan. Weer een maatje voor door de Rode Zee. Alleen het communiceren gaat ietwat lastig..... Af en toe lig je echt in een deuk om hun frasen (ja sorry, nieuwe spelling, geen ph...).
Om een uur of 3 konden we eindelijk ankerop, en dat was ook wel heel hoog tijd, want we
moesten
nog voor het donker door een smalle, onverlichte passage tussen Viti Levu
en Beqa (spreek uit Mbengga) door. En dat was nog zo'n kleine 25 mijl
varen. Turbo erop dus, en het lukte gelukkig net op tijd. Inmiddels voelde
ik me weer koortsig en ziek, maar ja, er is geen ankerplaats waar we
kunnen stoppen. Doorzetten dus maar. We zijn trouwens op weg (ca 95 mijl, dus een overnighter) naar Malolo Lailai, een eilandje ten westen van Viti Levu. Ook wel bekend als Musket Cove, naar het resort dat er gevestigd is, en veel dingen organiseert voor yachties. Er schijnen inmiddels al 100 boten te liggen, in afwachting van de start van de Fiji Regatta, die zaterdag begint. Waarschijnlijk zien we daar geen glimp van de Fiji-cultuur, maar toch lijkt het ons wel leuk.
[Chantal]
(Malolo Lailai)
We
hebben veel gemotord, want de wind zakte terug van 8 knopen gistermiddag
tot wel 1 knoop!!! De zee is zo kalm dat het een heel licht golvende deken
lijkt, met van die kleine rimpeltjes. Net als toen we vertrokken uit
Falmouth (of was het toen we van Brixham naar Falmouth gingen?). Alleen
wisten we toen niet dat dit zo zelden voorkomt op de oceaan.JG heeft mij vannacht wat langer laten slapen, en in ruil slaapt hij overdag wat bij.
Na een paar passen (de meeste passen zijn hier slecht bebakend, en zelden verlicht) zijn we om een uur of 1 's middags aangekomen in Malolo Lailai. Het anker vond dat 3 keer scheepsrecht was, voordat we een goed plekje tussen de jachten hadden gevonden. Wel veel jachten, maar zeker geen 100, zoals de Fiji Times meldde.
Al snel kwam er een dingy aan, met, jawel, Nederlanders.... Straks gaan we op de borrel bij Fons en Louise. Even later stijgt een watervliegtuig op vanuit de baai. Ach, deze plek heeft ook wel wat.....
[Chantal]
(Malolo Lailai)
Dit
resort is echt iets voor honeymooners. Bij elk wit stel dat ik tegenkom,
denk ik dan ook onmiddellijk dat ze net getrouwd zijn. Ik zeg wit, want er
is een duidelijk onderscheid te maken tussen toeristen en yachties. Het
spreekt vanzelf dat de bruinhuiden yachties zijn, en de withuiden
toeristen (uitzonderingen daargelaten). Verder kun je het natuurlijk ook
wel zien aan de zongebleekte en (in verhouding met toeristen) sjofele
kleding, al dan niet met vlekken die er nooit meer uit gaan. Who cares....Maar goed, het resort. Echt een plekje waar je je volledig in de watten kunt laten leggen, en gepampered te worden. Tot en met een Fijiaanse massage onder een palmbladeren afdakje op het strand. Hier is werkelijk alles. Niet alleen het hotel en de bungalows en het restaurant, maar ook een terrasje aan het water, ophaalbruggetjes, een marina waar je lekker langs alle boten kunt lopen, je kunt mountainbikes huren, golfen, kleine catamarans huren, en natuurlijk allerlei duik- en snorkelactiviteiten doen, etc etc. Ze hebben zelfs hun eigen geld hier: Musket Cove geld. Eén flap is F$ 3, en dat is efficiënt afrekenen in de 3 dollar bar, waar, je raadt het al, alles 3 dollar kost. Gin-tonic ook, bier, maakt niet uit. Echt een paradijsje dus hier. Niet dat wij zo'n soort reis zouden boeken, maar toch.
Het
was vandaag heerlijk weer (dat hebben we al een tijdje niet gehad). En als
je dan ook nog op zo'n mooi plekje ligt, is het niet erg om een dagje te
klussen. Eigenlijk best wel relaxed. We hebben de genua naar beneden
gehaald, want ik dacht daar tegen het zonlicht in wat gaatjes te hebben
gezien. Inderdaad, inmiddels waren het kleine scheurtjes geworden.
Vakkundig geplakt, en vervolgens het hele zeil nagekeken. En dat is een
lap hoor!!! De voorpiek werd uitgeruimd om een vast plekje te vinden voor
de antifauling, en het bleek daar een beetje klammig te zijn,
waarschijnlijk nog van overkomend zeewater dat via de ankerkluis tussen
het kastdeurtje en het schot was doorgesijpeld. We legden/hingen alles te
drogen, en JG was inmiddels begonnen met het schoonmaken van de lier (ja
inderdaad, de lier die we in Tonga hadden weggebracht omdat we er een pen
niet uitkregen, we hebben dus al die tijd maar met 1 lier aan stuurboord
gezeild...... ach.....), en we maakten het samen af (ook al zijn de vieze
klusjes eigenlijk voor JG, zie de Crew). De
toiletbril werd goed vastgezet, en om een uur of 4 vertrokken we naar de
kant met onze laptop om de mail binnen te halen en de website te updaten.
Daarna nog even rondgelopen, en neergestreken bij de 3 dollar bar (waar we
zeilgoeroe Jimmy Cornell en zijn vrouw weer ontmoetten). En toen was het
ineens laat....Hé, hebben we al gezegd dat we een mailtje van de consul himself in Indonesië hebben gekregen? We hadden geïnformeerd naar de visumplicht, maar zelfs bij de consul is daar nog onduidelijkheid over, want er zijn wijzigingen op komst, en de invoeringsdatum ligt waarschijnlijk zo rond de datum waarop we in Indonesië aankomen. Lekker handig....
[Chantal]
(Malolo Lailai)
Au.
Leuke bar hier aan de haven. En gezellig ook nog. De plek is erg fout, maar voor een resort valt het uiteindelijk nog wel mee ook; alles is natuurlijk gehouden en niet volledig gecultiveerd zoals we in de Society Islands veel zagen. Ook de sfeer is veel relaxter en de stranden zijn mooi, net als het eiland zelf. We zijn lid (voor het leven!) geworden van de Musket Cove Yacht Club. En dat voor 1 hele Fiji dollar; da's pas een yachtclub! Onze bootnaam wordt dan ook gekerfd in de balken van het restaurant. Hoe verzin je dat????
En overal moet je uitkijken wat je zegt, want Nederlands sprekenden heb je werkelijk overal. Werd ons in Suva al gevraagd "Heeft you dropjes?" en "Is er een verjaardagskalender in de toilet?", hier werd vlak na het ankeren al geroepen met een heel raar accent "Is de koffie klaar?". We komen nu in een deel van de wereld waar veel Nederlanders naar toe zijn geëmigreerd en die, maar ook hun kinderen, spreken dus nog aardig goed Nederlands. Het Nederlandse zeemansbloed van vroeger stroomt kennelijk ook bij hen nog de aderen want je komt er dus aardig wat tegen op jachten. De man hier heette Don, was emigrantenkind en inmiddels gepensioneerd, maar sprak graag nog wel Nederlands.
[JG]
De bedoeling was om vandaag te vertrekken naar Vanuatu, maar mijn
koorts is weer terug. Na wat getwijfel hebben we toch maar besloten nog
een dagje te wachten, in de hoop dat dit griepje dan voorbij is. Shit,
kost weer een dag, en ons tijdsschema is al zo krap. Maar ja, je zit wel
een dag of 4 a 5 op zee, en als je het voor het kiezen hebt ben je dan natuurlijk
het liefst beiden fit.
Gaan we Darwin nog op tijd halen om Dineke te zien??????
[Chantal]
(Malolo Lailai)
Vanochtend wilden we nog even een weerfiletje
ophalen aan de kant om te kijken of het weer beter zou worden. Het waait
hier namelijk 25 knopen op de (tamelijk beschutte) ankerplaats, en dat
nodigt op zijn minst gezegd niet echt uit om tussen de riffen door naar
buiten te varen, waar het ongetwijfeld nog harder waait. We hebben wel haast, maar haast is een slechte raadgever.
Toen we in het internetcafé in onze mail de leuke reactie van Erwin van Kouwenhoven
zagen op het bericht dat hij een Fijiaans kannibalenvorkje heeft gewonnen, realiseerde ik me dat ik
nog wat wilde schrijven over het kannibalisme. Even terzijde, Erwin bood tevens aan om onze derde
weerman te worden, en ik moet zeggen dat hij de spijker op zijn kop sloeg
met zijn gedetailleerde (zeer regionale) weerinformatie: een windwaarschuwing. We hebben
hier buiswater terwijl we stil liggen!!!! We wachten inderdaad nog maar
een dagje, niet zozeer vanwege de wind (eenmaal op zee hebben we die in de
rug, en gaat het juist wel lekker snel), als wel vanwege de forse swell op
de riffen waar we tussendoor moeten (en het gaatje is klein...). En Erwin, bedankt voor je aanbod. Als
de andere weermannen het laten afweten (maar dat doen ze vast niet!!!!),
zullen we misschien wel een beroep op je doen.Maaarrrrr......., kannibalisme dus. Gepraktiseerd van 2500 v.C. tot halverwege de 19e (!) eeuw. Toen was het inmiddels een ritueel onderdeel van het normale leven geworden. Het eten van je vijand was de ultieme wraak, echt het ergste dat je iemand (inclusief zijn familie) kon aandoen. Door het koken zou het lichaam namelijk worden ontdaan van zijn heiligheid. En dat in een gemeenschap die geloofde in een leven na de dood, en waarin overledenen werden aanbeden. De lichamen werden ofwel gelijk
op het slagveld gegeten,
ofwel meegenomen naar het dorp, waar het lichaam werd geofferd aan de
lokale oorlogsgod, geslacht, gebakken (lekker spicy) en namens de god opgegeten. Natuurlijk compleet met oorlogsdansen van de mannen, en
een ander soort dansen van de vrouwen, waarbij het lichaam seksueel
vernederd werd. Sommige onderdelen van het lichaam werden als trofee
gebruikt, bijvoorbeeld tanden of stukjes bot om wapens te versieren,
schedels in knuppels, en in sommige landen werden er maskers van gemaakt.Er werd ook wel gemarteld. Door mensen levend in een oven te gooien, te laten bloeden, of ledematen af te hakken. Soms werden de slachtoffers zelfs gedwongen om hun eigen ledematen op te eten. Lekker volkje, niet? Verder zijn ze wel heel aardig hoor, die Fijianen.
Priesters en chiefs mochten het vlees niet aanraken, zelfs niet met hun lippen. Dat was tapu, de oorsprong van ons woord taboe, not done, niet heilig. Ze werden gevoed door aanwezige vrouwen, die met een kannibalenvork probeerden de lekkernijen te voeren zonder met de vork de lippen aan te raken. Alleen met kannibalenfeesten gebruikten de priesters en chiefs zelf een langgerekte houten vork. Die vorken werden als heilig beschouwd, en mochten door niemand anders worden aangeraakt. Nog steeds blij met je prijs, Erwin?
Ook zijn we helemaal vergeten om de uitslag van de Tonga-prijsvraag te publiceren. 'Alu a' betekent inderdaad 'tot ziens'. Nou waren er natuurlijk meerdere mensen die dat goed hadden (om een of andere reden dacht een aantal anderen trouwens dat het 'Proost' betekende; ik snap niet waarom), maar één inzending stak toch wel met kop en schouders boven de rest uit. Wouter kwam niet alleen met het goede antwoord op de proppen, maar gaf ons via de Iridium-SMS nog een complete cursus Tongalees. Ik wilde jullie die niet onthouden, maar nu ik net de Iridium pak om jullie een staaltje van zijn Tongalese taalkunst te laten zien, merk ik dat JG net vandaag alle oude SMS-jes heeft gedelete. Het is toch zonde dat jullie nu niet weten wat "Heeft u voor mij een muskietennet?" in het Tongalees is.
[Chantal]
Hè
hè, 's ochtends als we wakker worden is eindelijk het luide gebrom van de
windmolen over. We kunnen weg. Je bent natuurlijk altijd erg voorzichtig
met varen tussen de riffen, maar we hoorden van Fons en Louise dat het
aantal ongelukken hier in Fiji erg hoog is, en dat dat de reden zou zijn
voor Pantaneus verzekeringen om veel polissen in de Pacific (op korte
termijn, zonder waarschuwing!) op te zeggen. De zeekaarten blijken veel
ondieptes niet weer te geven, en zelfs ervaren zeilers lopen hier op het
rif. In het marinakantoortje hier in Musket Cove hangt een A-4-tje met een
complete lijst uitrusting (te koop) van een 70 voet jacht dat hier op het
rif is gelopen en total-loss is. Ik wil maar zeggen.We krijgen het dus toch wel even benauwd als we het kleine gaatje tussen de riffen zien waar we doorheen moeten, geflankeerd door van die rollende golven die surfers waarschijnlijk helemaal geweldig vinden. Er staat echt een flinke swell op de oceaan, en tegen de riffen verworden die lange golven tot nog hogere overslaande golven. Mooi om te zien, maar niet om in te geraken. We piepen door het gaatje naar buiten, en draaien even later naar stuurboord. Nu krijgen we ze dwars. Als je zo'n golf onder Pinical door ziet gaan wordt eerst je blikveld beperkt tot die ene berg, die zich langzaam van je verwijdert. Daarmee neemt ook je blikveld weer geleidelijk toe. Tot het moment dat je van het ene op het andere moment echt mijlenver kunt kijken, over die ene berg heen die je nog steeds verder weg ziet rollen, omdat je weer op de top van de volgende berg bent beland. Het blijft een fascinerend gezicht. Ik heb geprobeerd om het op een filmpje te krijgen voor jullie, maar het is gewoon niet te zien, net als golven niet te zien zijn op foto's.
Overigens is het niet die deining waar je (ik dus) zeeziek van word. Het is de combinatie van swell (of meerdere swells) en golven, soms uit dezelfde richting, maar vaak ook uit verschillende richtingen. Zodra er geen patroon in zit, en de bewegingen onverwacht worden, is het bij mij (meestal een beetje) mis. Ik heb een hekel aan zeeziektepillen omdat ik er (zonder uitzondering) suf van word. Meestal neem ik er dan ook geen, behalve als ik bij vertrek op basis van he
t weer van die dag en de dagen
ervoor erg vervelende golven verwacht. Zoals nu dus.Als ik dus versuft een tijdje op de bank in de kajuit lig, slaakt JG een halve uitroep, twijfelt even, en daarna een hele. Ik schrik me rot, want wanneer JG een uitroep slaakt, is er echt wat aan de hand. Met trillende benen schiet ik overeind, en adrenaline doet zijn werk. Dan wordt het duidelijk: dolfijnen!!!!!!!! En veel! Wel een stuk of honderd tot honderdvijftig. Ze komen schuin van achteren aan, en een deel ervan blijft een tijdje om onze Pinical heen spelen.
Wat zijn we toch een bofkonten. Hoewel niet zo vaak, komen die prachtbeesten gewoon rond onze boot spelen, terwijl vakantiegangers er vet voor moeten betalen op een dolfijnentrip. Af en toe moet je jezelf er weer even aan herinneren dat we onszelf echt gelukkig mogen prijzen met dit soort dingen. Snorkelen op de mooiste ankerplekjes en riffen, walvissen spotten, een barbecue met vrienden op een goudgeel of hagelwit strandje, omgeven door palmbomen. Allemaal dingen waarvoor een gewone toerist gemakkelijk $ 75 per persoon uit zijn portemonnee moet trekken, en wij kunnen gewoon onze gang gaan. Niet dat het cruisen niks kost natuurlijk, maar toch. Het is echt oppassen dat je niet blasé wordt, en op een gegeven moment denkt "het zoveelste mooie baaitje, dat heb ik nu wel gezien".
[Chantal]
Gisteren vertrokken we met een prima passaat,
maar inmiddels heeft die weer een beetje verlof genomen. Hoewel alle
weermannen gelijkgestemd waren, en ons 10 - 15 knopen of windkracht 3-4
hadden beloofd, zijn we inmiddels blij als we 10 knopen hébben. De
halfwinder staat op, en doet samen met het grootzeil zijn best om nog iets
van onze snelheid te bakken. Maar het gaat niet hard. Gisteravond kregen we een SMS van mijn ouders dat ons petekind Dominique in het ziekenhuis ligt. Help, ik wil naar huis!!!! Als ik vanochtend mijn zus Lilian bel, hoor ik gelukkig dat ze vandaag alweer naar huis mag. Pffffff, gelukkig. Als ik vervolgens meld dat we onderweg zijn, en het niet hard gaat, beweert ze dat we dat wel heel vaak zeggen. Is dat zo? Hm, ligt dat aan mij of aan het weer? Hoe dan ook, alle cruisers zijn het er over eens dat dit seizoen het weer in de Pacific van slag is. Er wordt nog steeds druk gespeculeerd over de oorzaak, een El Nino, of een La Nina? Niemand weet het, maar het is een feit dat het zeilen in de Pacific niet is zoals het ons is voorgespiegeld. Namelijk - een beetje kort door de bocht - drie vingers in de neus, altijd een ZO passaat van een knoop of 15, weinig zeilwisselingen en dus heerlijk relaxed zeilen.
Nou, over dat laatste mag ik nu eigenlijk niet klagen. Het is wel erg relaxed!
[Chantal]
Maar,
elk nadeel heb z'n voordeel volgens Cruijff, en dus kunnen we vandaag
gewoon lekker klussen. In Vanuatu heerst malaria (waaronder de dodelijke
variant) en dengue, en dus ga ik aan de slag met project 336, het maken
van een hor voor de kajuitingang. Ik meet en zaag (gewoon met de
decoupeerzaag op de omvormer, het is toch rustig) en schuur hout, en knip
horrengaas op maat, terwijl JG de boot schoonmaakt. Hoezo een
rollenpatroon? O, toch een beetje, want als we even stroom aan het draaien
zijn begint het binnen te stinken en geeft de accumonitor vreemde waarden
aan. JG checkt en ja hoor, er is weer iets kapot. Deze keer is het de
diodebrug tussen de startaccu en de serviceaccu's. Een 70 Amp ding, dat
dus gemakkelijk die 50 Amp aan moet kunnen. Niet dus, er zit een flinke
scheur in. JG de techneut haalt de diodebrug er tussenuit. Van elektriciteit
heb ik weinig kaas gegeten, ik weet alleen de basics en gelukkig heb ik
een JG aan boord, die toen ie klein was thuis al intercommetjes maakte.Vervolgens kunnen we na het klussen heerlijk binnen douchen (meestal is onderweg buiten gemakkelijker).
We zijn benieuwd wie we in Vanuatu zullen aantreffen. Van Fons en Louise van de Aju, die we in Fiji leerden kennen, werden we helemaal op de hoogte gebracht van het reilen en zeilen van andere cruisende Nederlanders. Wie zit waar, heeft wat gedaan, is wat van plan, en doet wat? Fons en Louise zullen we niet meer treffen, ze gaan binnenkort naar Nieuw Zeeland, maar er schijnt wel een aantal andere Nederlandse boten in Vanuatu te zijn. Zou leuk zijn. We hebben ons gisteren aangemeld bij een Nederlands SSB netje dat we van Fons en Louise kregen, geleid door Adri van de Johanna, en hoorden dat we al eeuwen geleden ook al waren aangemeld door Chris en Elize (uit Oosterhout), die we weer in Curacao tegenkwamen (en achterlieten). Wat is het wereldje klein!!!
O ja, by the way. Je verlegt je grenzen. Vandaag zijn we blij met 7 knopen. En met de volle maan die maakt dat je 's nachts buiten bijna een boekje kunt lezen.
[Chantal]
[Chantal]
Dit moeten jullie horen! Vanmiddag was er ietsiepietsie meer wind, en hesen we de halfwinder. En, wel eens met volle zeilen een snelheid van 0 knopen over de grond gehaald? We did it!!!!!!!!!!!
Dan toch maar weer de motor aan. En uit. En aan. En uit. Het is echt ontzettend vreemd, maar elke keer als we de motor aanzetten, lijkt het alsof het harder gaat waaien, en als we de motor uit zetten, juist weer zachter. En dit is niet de eerste keer, we hebben dit al zoooo vaak gehad. We beginnen onderhand te denken dat er iets is met onze windmeter. Ja serieus. Nee hè, we hadden (en hebben nog steeds) problemen met ons Raymarine log, en nu die windmeter ook misschien? Hadden we nu onze oude VDO-spulletjes maar gehouden in plaats van te gaan voor een nieuwe flashy Raymarine set. Die nog niet eens dezelfde taal praat als de andere digitale apparatuur zoals GPS enzo.
Ook de stuurautomaat heeft nog steeds af en toe kuren. Soms hoor je 'piep' en doet ie het gewoon niet meer. Zoals net. Of anders laat ie Pinical weer als een gek slingeren nadat je even een paar minnetjes of plusj
es
(graden) hebt gedaan. We zetten hem dan gewoon weer aan, en als ie het dan
niet doet morrelen we even aan het computerkastje in de bakskist. Ik vind
het nog steeds idioot dat Raymarine hier geen service meer voor levert.
Hé, alweer Raymarine??? Jaaaaaaaa.......Vandaag dus, onder het genot van veel motorherrie, maar weer verder gegaan met project 336, dat gestaag vordert. Morgen is ie af.
Als je denkt, wat is dat nou voor rare foto, hiernaast. Ja, inderdaad. We hebben een prachtige nacht. Echt helemaal geen wolkje aan de hemel, ontzettend helder, en een volle maan, die weerkaatst in de zee. Het is echt gigantisch licht buiten. Toen het nog niet helemaal donker was, heb ik geprobeerd om hiervan foto's te maken, maar ja, dat lukt natuurlijk alleen met een lange sluitertijd, en daarvoor bewegen we gewoon te veel. Dus dan maar met flits, en het resultaat is een bijna zwarte foto terwijl het hartstikke licht is. Maar als jullie heeeeeeeel goed kijken, dan zien jullie misschien een stukje boven de maan, iets meer naar rechts, nog een klein stipje. Nee? Nou, ik geloof inderdaad dat het niet te zien is. Maar het zit er wel!!! We zien hem bijna nachtelijks. De eerste keer dat hij ons opviel zijn we echt danig in de war gebracht, zo niet geschrokken. Het leek net het toplicht van een ons oplopend jacht. Hoe dichterbij het kwam, hoe hoger je het lichtje zag. Maar we zagen geen schip op de radar. Uiteindelijk blijkt dat het geen schip is. En ook geen heldere ster, zoals je misschien zult denken. Het lichtje is niet helemaal wit, maar heeft een beetje een warmere tint. Inderdaad. Het is Mars. Het schijnt dat Mars maar eens in de duizend jaar zo dicht bij de aarde staat.
We hebben nu dus elke nacht zowel maanmannetjes als marsmannetjes als gezelschap.
[Chantal]
Jee,
is het alweer twee jaar geleden dat die idioten in New York die
verschrikkelijke ravage aanrichtten? Wat vliegt de tijd....Hé hebben jullie al gezien dat we al meer dan 30.000 (!) bezoekers hebben gehad op de website. Ik geloof dat de 30.000ste op 4 of 5 september heeft gekeken. We kijken altijd naar de Nedstat statistiek, en zien vooral de laatste tijd veel kijkers uit België. We zijn natuurlijk razend nieuwsgierig wie jullie zijn? Kennen we jullie? En hoe kom je op onze website?
Vannacht om 12 uur maakte JG me wakker om de halfwinder te strijken, omdat we zo ongeveer plat gedrukt (nou ja, voor JG z'n gevoel dan toch, ik tukte er rustig doorheen) werden door ....... wind! Ik snap niet dat we in het verleden, op het IJsselmeer of op de Noordzee of in Het Kanaal daar ooit mee geworsteld hebben. Inmiddels is het een fluitje van een cent. Terwijl ik er nog even een uurtje in bed kroop, rolde JG de genua uit (het grootzeil stond nog). En zo hebben we de rest van de nacht uitgevaren, en zeilen we nu nog steeds. Inmiddels met ZW wind, maar we kunnen onze koers nog blijven varen, en het gaat wel lekker zo. In de loop van de dag zal de wind weer gaan krimpen naar het ZZO volgens de voorspellingen.
Vandaag zijn we begonnen met de malariapillen. Die hadden we in de Carieb van Dirk en Linda van de Jade overgenomen. Zij konden ze toch niet meer voor de expiratiedatum gebruiken, en wij waren door troubles met de GG&GD zonder vertrokken. We hebben nog steeds mailcontact met ze, erg leuk. Ze zitten nog in Curaçao, waar ze de scheepskas spekken door o.a. de catering verzorgen voor de nieuwe Costa-achtige serie van Endemol.
Project 336 is vandaag klaar gekomen, en ik ben begonnen met project 547, een klamboe voor ons bed. We slapen onder de kuip, en als we de klamboe ophangen zoals die bedoeld is, dan hangt het hoogste stuk zo'n 40 cm boven ons bed, en valt het net gewoon op ons. Daar moet dus weer wat op worden bedacht. Het plan is om het hele slaapdeel af te sluiten met het net door een soort gordijn ervan te maken. Aanvankelijk wilde ik dat met klittenband doen, maar wel eens een stuk klittenband ergens op genaaid? Met de hand? Ik wel, en ik had geen puf in 3 meter maal 2 mijn handen helemaal kapot naaien. Ach, en zo is er altijd weer wat. Je verveelt je nooit hoor, op zo'n boot!
Ook de koelkast was weer eens aan een ontdooibeurt toe (ja alweer, dat moet 10 keer vaker dan thuis). Niet alleen is het element gewoon niet meer te zien door de ijsvorming en kunnen er steeds minder blikjes in, maar afgaand op het fijne luchtje dat uit de koelkast komt zou de quarantaine-officer van Vanuatu ons vast gelijk in quarantaine laten liggen. En dat is nou ook weer niet de bedoeling.
JG heeft zich daarnaast vanmiddag gewijd aan het solderen van een ankerlampje. Benodigdheden: een 3W lampje, een klein potje (i.c. van de kappertjes), een snoertje en een autoplug. Kosten: erg weinig. Benodigde tijd: een half uurtje. Al een project sinds: Sint Juttemis.
ENNNNNN, we hebben weer walvissen gezien! Niet zo dichtbij, dus wat we zagen waren voornamelijk de fonteinen, maar wel veel en vaak.
Het
is echt ideaal weer voor de green flash. Sommige mensen proberen je
wijs te maken dat je dan, op het moment dat de zon ondergaat, een groene
flits ziet. Nou, wij hebben hem nog nooit gezien, en we hebben al véél
zonsondergangen gezien. Volgens mij is het maar onzin, en komt die green
flash gewoon doordat je al een tijdje naar een rode bol zit te kijken, die er dan opeens niet meer is. Hoe heten die dingen ook weer in je
ogen, die je zo kunnen bedriegen? Ik had vroeger (en waarschijnlijk nog
steeds) een heel boekje met van die fopplaatjes voor je ogen.Vanavond, toen het bijna bedtijd was voor JG, was ik op zoek naar de maan. Ik snapte er niets van. Mars stond er al een tijdje, maar de maan, die daaronder moet staan, zag ik nergens. Toen JG gisteren naar bed ging stond hij al vrij hoog. Ook JG wist zich dat te herinneren. Echt een mysterie. JG snapte er ook niets van en verdween naar binnen om op de laptop op te zoeken hoe laat de maan op zou moeten komen. En na 30 seconden bleek dat niet meer nodig, want er piepte ineens een prachtige, goud-oranje maan aan de horizon boven de oceaan uit. Wat een machtig gezicht! Natuurlijk weer niet te fotograferen.
Ook als hij een tijdje later wit is geworden is het nog een schitterend gezicht met die gigantisch heldere lucht. Van zulke dingen krijg ik echt nooit genoeg.
[Chantal]
(Efate, Port Vila)
Sinds
gisteren laat in de middag hebben we onze Volvo weer af (soms) en aan
(meestal) aan het werk gezet. Vanochtend om kwart voor 8 locale tijd (dat
is nu 11 uur verschil met UTC, dus 9 uur met Nederland, in Nederland is
het vroeger) zijn we aangekomen in de hoofdstad van Vanuatu, Port Vila.
Vanochtend hebben we de Vanuatu gastlandvlag gehesen. Zonder meer het
mooiste exemplaar uit onze collectie. Dat komt niet alleen door de vlag
zelf, maar doordat hij niet gemaakt is door mij, en al helemaal niet door
de Tonganezen (waar we Fiji en Australië hebben gekocht). Normaliter maak
ik ze zelf, maar de echt zeer arbeidsintensieve vlaggen laat ik maar gaan.
Deze hebben we in Fiji bij Musket Cove gekocht, en is echt een
beauty.
Over vlaggen gesproken. We hebben onze verenigingsvlag en de KNRM-vlag
maar uit het want gehaald. Die zijn inmiddels namelijk nauwelijks meer als
zodanig te herkennen. De wind heeft de verenigingsvlag bijna tot op de
band opgevreten, en bij de KNRM-vlag vooral de letters (hoe kan dat nou,
het zijn ingeweven l
etters). Werd er een tijdje geleden nog wel gered,
inmiddels is de maatschappij alleen nog maar koninklijk. Ook onze
Nederlandse driekleur is weer door de wind (welke?) toegetakeld. Nu moet
ik die toch echt gaan kortwieken, want hem vervangen door het andere
exemplaar heeft geen zin, die is al net zo armzalig.
Aangezien we maar kort in Vanuatu kunnen blijven, hebben we verkozen om
naar het hoofdeiland Efate
te gaan, waar we ook kunnen inklaren, goed kunnen provision-en (die
Engelse taal is toch echt een stuk efficiënter dan het Nederlands) voor
de lange oversteek naar Darwin (die toch nog wat langer blijkt te zijn dan
in de World Cruising Routes staat, hebben we gisteren ontdekt, damn),
internetten, nog wat andere noodzakelijk dingen doen en kunnen uitklaren.
Dat betekent dus weinig tijd voor sightseeing, terwijl Vanuatu nou juist e
en topbestemming schijnt te zijn. We zouden dolgraag naar het eiland
Tanna willen, waar je echt nog een goed indruk kan krijgen van de Vanuatu
cultuur, de oude gebruiken, en ook de werkende vulkaan kunt bezoeken waar
je in de hele wereld het dichtst bij kunt komen. Maar op Tanna kun je niet
inklaren. Nou zijn we niet roomser dan de paus, maar de boetes hier zijn
erg hoog. We zouden dus eerst naar Efate moeten om in te klaren, en
vervolgens 150 mijl tegen de wind in naar Tanna moeten zeilen. Dat doe je
dus alleen als je tijd hebt, en kunt wachten op een geschikt
weather-window. Nou hebben we weer iets geweldigs bedacht voor onszelf.
Het nadeel van een round-the-world zeiltrip van slechts 2 jaar buigen we
gewoon om in een voordeel. We gaan gewoon proberen om een vliegexcursie te
boeken naar Tanna. Ja dan maar op de toeristische toer, maar het leukste
komt nog. Zulke excursies kosten dan misschien wel wat, maar het is altijd
nog veeeeeel goedkoper om het zo te doen, dan een jaar extra cruisen. Ha!
[Chantal]
(Efate, Port Vila)
Ja,
dat is leuk hoor, we kunnen wel van die geweldige ideeën hebben, maar we
gaan ze toch maar niet tot uitvoering brengen. Na enige informatie te
hebben ingewonnen bij een aantal bedrijfjes, hebben we geconcludeerd dat
een tweedaags trip naar Tanna (eigenlijk twee halve dagen) niet meer dan
twaalf dagbudgetten waard is. Tja, we blijven Hollanders, een bietje zunig....
We nemen dus maar genoegen met het bestuderen van de ansichtkaarten met
een vuurspuwende Mount Yasur, en blote beschilderde mannen met
peniskokers. En een dagje met een auto rondtoeren op Efate.Vanuatu is weer heel anders dan de andere eilandengroepen van de Pacific. Inmiddels zijn we uit Polynesië, en in Melanesië aanbeland. Toen we van Frans Polynesië naar Tonga gingen, zagen we al een duidelijk verschil tussen het uiterlijk van de mensen (Tonganesen zijn meer Maori-achtig). Hier in Vanuatu zien de mensen er weer anders uit. Veel
donkerder,
met kroeshaar. Nog een verschil. In Frans Polynesië en Tonga zagen we nog tamelijk veel zogenaamde 'fakaleiti'. Ik onthoud dat woord met het ezelsbruggetje fake lady. Het zijn mannen die eruit zien en zich gedragen als vrouwen, vaak werkzaam zijn in de horeca of de traditionele vrouwenberoepen. Het zijn overigens niet altijd homo's. Het is echt een onderdeel van de cultuur. Vaak zijn het de jongste zonen van de familie, die zo worden opgevoed. We dachten er vandaag in Vanuatu ook een paar gezien te hebben, maar bij nader inzien bleken het geen mannen maar vrouwen te zijn. Deze keer vrouwen die er uit zien als mannen, compleet met volle bakkebaarden, een lichte tot zware snor en soms zelfs baardhaar.
Het is wel een bijzonder land hoor, Vanuatu. De Engelsen hebben hier in het verleden het eerst voet op de bodem gezet, maar op een gegeven moment waren er toch meer Fransen dan Engelsen in Vanuatu. Met als gevolg dat men het er niet over eens kon worden wiens kolonie het nou was, en er een duale overheid was. Niet echt efficiënt, want ze werkten eigenlijk niet samen (een belangrijke activiteit was het nagaan of de Franse vlag niet lager was gehesen dan de Engelse, en omgekeerd), en dus moesten er een heleboel dingen dubbel worden gedaan. Geen wonder dat Vanuatu zo vroeg zelfstandig is geworden!!
Men spreekt hier drie talen, Engels, Frans en Bislama. Of eigenlijk moet ik zeggen 107 talen, want Vanuatu heeft zelf maar liefst 105 talen. Het Bislama is wel erg grappig. Het is een soort fonetisch Engels, het lijkt op Engels zoals het Zuid-Afrikaanse Nederlands op Nederlands lijkt
.
Een paar voorbeeldjes:| Hello | Halo | |
| Hello (two people) | Halo tufala | (two fellows??) |
| Hello (>2 people) | Halo olgeta | (all together) |
| Good night | Gud Naet | |
| Thank you | Tankiu | |
| What's your name? | Wanem nem blong yu? | (ze gebruiken bijna voor ieder voorzetsel blong, ik denk van belong) |
Need I say more...........?????
[Chantal]
(Efate, Port Vila)
Na
gisteren Port Vila zelf te hebben bekeken, zijn we vandaag met een auto op
pad gegaan om de rest van het eiland te verkennen. Het is weer compleet
anders dan de andere eilanden die we gezien hebben, en ik moet eerlijk
zeggen dat ik door Efate toch wat minder betoverd ben dan door
bijvoorbeeld de Marquises en de Society eilanden. Al is zo'n tour rond het
eiland altijd wel weer leuk. De vegetatie heeft hier niet meer die fantastische kleur groen van de Marquises (en in iets mindere mate de Societies). Daar was het groen echt heel diep, bijna een beetje blauwgroen, terwijl het hier gewoon weer dezelfde kleur groen als in Nederland is. Natuurlijk wel met andere vegetatie dan Nederland.
Je kunt erg goed zien dat (met name) de Australische agrariërs hier hebben huis gehouden.
Veel
grond is gecultiveerd, en we hebben sinds lange tijd ook niet meer zoveel
koeien gezien!! Op het ene moment rijd je tussen een soort weides door,
met een paar bomen, dan zie je weer savanne- of steppe-achtige terreinen.
En vervolgens rijd je langs of door een regenwoud dat gewoonweg een
complete muur van groen is. Struiken en bomen zijn vaak niet eens te
herkennen doordat er een klimopachtige plant over en omheen woekert. Soms haalt een hardrijdende local je in, en zie je door je voorruit alleen maar een grote stofwolk. Het grootste deel van de weg is namelijk een dirt road. Af en toe rijd je op een brug over een riviertje, waar (zonder uitzondering) de locals aan het zwemmen of aan het baden zijn. De bruggetjes zijn hetzij van hout, hetzij van beton, al dan niet verwoest door de laatste aardbeving. We zitten hier namelijk op de rand van het Pacific plat, dat over het Indisch plat schuift.
Een geslaagde dag dus weer. En wij zouden wij niet zijn als we niet van de gelegenheid gebruik maakten om gelijk wat zware boodschappen in te slaan. Wonderlijk genoeg zijn hier namelijk op zondag de supermarkten open. De kerkdichtheid is hier minstens zo hoog als op de andere Pacific Islands die we hebben gezien (en die was HOOG, de missionarissen hebben goed hun best gedaan hier), maar ze zijn kennelijk toch iets minder streng in de leer.
O, en er is hier een FANTASTISCHE (minderheids)religie. Maar daarover later meer.
[Chantal]
(Efate, Port Vila)
We
zijn al een hele tijd behoorlijk in gebreke (geloof ik). Shame on us!!!!
Ons reisplan is al een tijd geleden (sinds Panama al, geloof ik)
gewijzigd, en wij hebben verzuimd om jullie daarvan op de hoogte te
stellen. Neeeeee, don't worry thuisblijvers, jammer genoeg voor ons worden
het geen drie jaar. Het is de route die een wijziging heeft ondergaan. Ons
oorspronkelijke plan was om vanaf Darwin via Cocos Keeling en de Malediven
richting de Rode Zee te gaan. In plaats daarvan gaan we vanaf Darwin meer
richting Noorden, namelijk naar Indonesië, dan naar Singapore en Maleisië,
en via Sri Lanka naar de Rode Zee. Dit is volgens ons een veel beter plan,
want het oorspronkelijke plan was niet helemaal risicoloos ten aanzien van
cyclonen. En bovendien doen we op deze manier nog een continent aan, en
wat voor één!!! We hebben al helemaal zin in Zuidoost Azië, en Sri
Lanka. We hebben de details op de routepagina (nog) niet aangepast, we
zijn niet zo slim geweest om het plaatje te bewaren zonder de
routelijn.......
Vandaag
was gevuld met van alles en nog wat, waarvan shoppen voor mij op nummer
één stond. Alléén wel te verstaan, zonder mannelijk aanhangsel dat het
maar uitermate vervelend vindt om zo lanterfantend rond te lopen. Helaas
viel het shoppen bar tegen. Allemaal troep.Maar ik moet niet liegen. Eigenlijk stond het bekijken van het weer in het internetcafé op nummer één. We willen namelijk morgen vertrekken naar Darwin. Maar helaas geven de weerberichten onveranderd geen wind op voor dinsdag, en pas vanaf donderdag een goeie passaat. Dat vinden we toch iets te lang duren, en als compromis gaan we dan maar woensdag weg.
Voor die tijd moet de onderkant van onze Pinical nog van zijn moestuin worden ontdaan. JG begon daar vol goede moed aan, terwijl ik de afwas deed (hoe stereotiep). Maar toen ik bijna klaar was met de afwas, kwam JG gedesillusioneerd de zwemtrap op. Het was toch wel een tikkie meer werk dan hij dacht. "Ik kom je zo helpen", zei ik. Maar JG had andere plannen. We proberen voor morgen wat jongetjes in te huren die wat bij willen verdienen. Het luistert nu toch niet meer zo nauw hoeveel antifauling er wordt afgeboend, omdat we toch in Darwin ons nieuwe gifgoedje willen aanbrengen. Maar dan moeten we eerst nog zien dat we dat het land binnen krijgen.....
[Chantal]
(Efate, Port Vila)
Eén van de religies hier in Vanuatu is de Jon Frum beweging. Begonnen uit onvrede met het Presbyteriaanse geloof in de jaren dertig, en aan het einde van de tweede wereldoorlog was het het derde geloof hier in Vanuatu (naast het Presbyteriaanse geloof en de kastom beweging), met name op Tanna. Het verhaal gaat dat een mysterieus persoon, Jon Frum, begin jaren dertig vanuit de zee naar Vanuatu was gekomen, en de broer was van een of andere god. Hij had verteld dat er een overvloed aan weelde en rijkdom zou komen in Vanuatu, maar dat zou pas gebeuren als alle Europeanen het land zouden hebben verlaten.
Vlak daarna kwamen de Amerikaanse legertroepen, en de inwoners van Vanuatu zagen dat zij een overvloed aan alles hadden, onuitputtelijke voorraden Coca-Cola, sigaretten, stalen schepen, jeeps, vliegtuigen, alles. En ze waren kennelijk nogal genereus. Toen de troepen uiteindelijk Vanuatu verlieten, lieten ze gewoon alles achter. Jon Frum móest wel uit Amerika komen (John From The USA???).
Na de wereldoorlog verrezen in Vanuatu allemaal Rode Kruis vlaggen. Dat teken betekende namelijk in de tweede wereldoorlog voor de eilandbewoners gratis en uitstekende medische zorg. En dus werden Rode Kruis vlaggen gehesen, in de hoop dat die gratis medische zorg ook hen zou bereiken. Nog steeds zie je veel Rode Kruis vlaggen in Jon Frum dorpen.
De Europeanen probeerden de mensen uit Vanuatu aan het verstand te brengen dat Jon Frum helemaal niet bestond, maar dat sterkte de mensen alleen maar in hun geloof, want juist de Europeanen zouden Vanuatu geen rijkdom toewensen. Nog lang na de oorlog in de Pacific checkte men ieder vliegtuig op de aanwezigheid van Jon Frum. Want als HIJ zou komen, zouden zijn vliegtuigen en schepen gevuld zijn met allerlei rijkdommen. Kades en airstrips werden aangelegd, om het Jon Frum gemakkelijk te maken. Het geloof bestaat nog steeds. Of ze inmiddels nu niet door hebben dat Jon Frum niet bestaat? Nee, wij wachten toch ook al tweeduizend jaar op de verlosser? Zij pas een jaar of 70........
En
nu iets anders: hiernaast zien jullie onze route van Vanuatu naar Darwin,
die door de Torres Strait gaat. De passaat wordt in die straat tussen het
land van Papua Nieuw Guinea en Australië getunneld, en is daar dus
meestal versterkt. Omdat er juist in die straat veel riffen en eilandjes
zijn (de uitlopers van het Great Barrier Reef), is het dus opletten
geblazen. Geen 10-minuten-tukjes tijdens de nacht dus. Wij kiezen
waarschijnlijk voor de grote-bootjes-route, die volledig betond en
verlicht is. Of het moet echt heel kalm zijn. En op die
grote-bootjes-route zal de diepte dus ook wel geen probleem zijn...... zolang
je maar tussen de tonnen blijft. De totale lengte van de route is ca 2.450
mijl. We kunnen hem een dikke 100 mijl korter maken, als we vlak bij
Darwin niet om Melville Island heen varen, maar door de "Hole in the
Wall" piepen. Ook dat doen we alleen als het heel rustig weer is, en
als we daar precies op het goede moment zijn, namelijk bij slack water. Je
wilt namelijk niet 14 knopen stroming hebben......O, by the way, onze onderwaterschip-hulp is niet gekomen, dus we moeten zelf nog aan de slag...... Naast natuurlijk de gebruikelijke pre-vertrekklussen als tanken, naar de markt, boodschappen doen, uitklaren etc etc. En morgen geht's los........
[Chantal]
Het weer ziet er nog steeds goed uit, we hebben boodschappen gedaan en de tanks weer volgeladen met duty-free diesel (nog steeds 2 keer zo duur als in NL) en we gaan zo meteen nog een lekker biertje drinken aan de kant (die laatste Vatu's moeten wel op natuurlijk, heel vervelend...) en vanmiddag wordt ook nog onze bottom gescrubd. Hoe deze bijzondere behandeling gaat bevallen, lezen jullie als wij in Darwin zijn aangekomen. Tot die tijd moeten jullie het doen met het oceaanlogboek.
[JG]
Terwijl JG nog even taxfree Vanuatubier ging kopen en het aller-allerlaatste weerfiletje ging downloaden, maakte ik voor 2 dagen diner en wilde brownies bakken in de oven. Dat werd dus in de wonderpan, want 2 minuten nadat ik de oven had aangestoken, was de hele kajuit blauw. Huh?
Om een uur of 12 voeren we de baai uit. Dat was wel even wennen, van windkracht 0 op de beschutte ankerplaats naar meer dan 20 knopen in de baai door landinvloeden. Onze stuurautomaat liet ook nog even weten dat hij eigenlijk wat langer in Vanuatu wilde blijven, want we waren de baai nog niet uit, of hij kapte er al mee. Maar wij zijn niet voor één gat te vangen; JG morrelde even aan het computerkastje en allee, daar ging ie weer.
Eenmaal de baai uit normaliseerde de wind zich tot een knoop of 12, maar desalniettemin lag ik lag binnen de kortste keren weer voor pampus (toch knap aan de andere kant van de wereld!) in de kajuit: weer een zeeziektepil genomen.
Terugdenkend aan dit vertrek voor deze derde grote oversteek, realiseer ik me wat een groot verschil er is tussen dit vertrek en ons vertrek voor de Atlantische oversteek (en in iets mindere mate het vertrek vanaf Galapagos naar de Marquises)!!!!!!! Wat hadden we toen een boel werk van tevoren!!!!!! En wat hadden we toen voor bergen vers voedsel bij ons!!!!!! Je zou bijna zeggen dat het routine wordt.......
[Chantal]
Coral Sea
Maar dat was niet onze grootste ergernis van vandaag. Dat was namelijk onze bank. We hebben ons het afgelopen jaar wel vaker kwaad gemaakt op deze bekendste retailbank van Nederland. We zullen jullie niet vermoeien met alle details daarover, maar dit spant echt de kroon. Moet je horen. We wilden een overboeking doen naar Indonesië. In Indonesië heb je een cruising permit nodig, en die moet je een maand of anderhalf voor vertrek naar Indonesië aanvragen. De aanvraag wordt pas in behandeling genomen als de betaling daar binnen is, en gezien onze planning is er dus enige haast bij geboden. Tot zover
geen
probleem. Dachten we. Toen we eergisteren aan het internetbankieren
sloegen (nee, het is nog steeds NIET mogelijk om bij deze bank off-line
betalingen klaar te maken, dat moet allemaal via het world wide web à
zoveel dollar per uur), bleek echter dat Indonesië niet in het lijstje
landen staat waarnaar je geld kunt overmaken. OK, kan óók nog. Wij halen
dan ons beste paard van stal, Martijn onze rechterhand aan het thuisfront,
met het verzoek om het met de bank te regelen. Guess what? "Ga maar
naar het postkantoor", is het devies van de niet coöperatieve
medewerkers van de ABN-AMRO!!!!!!!!!!!!!! Off all sakes!!!!! Dit is
echt de spreekwoordelijke druppel. Het is dat het niet te regelen
is vanaf de andere kant van de wereld, maar anders...... Ennuh, Martijn,
ONTZETTEND bedankt.[Chantal]
Coral Sea
Jamaar, ik heb wel wind gewenst, maar niet die golven. Volgende keer beter luisteren, Neptunus!
[Chantal]
Coral Sea
's Middags donder ik om in de kajuit terwijl ik met het deksel van de koelkast in mijn handen sta. Even niet het devies 'één hand voor jezelf en één hand voor het schip' gevolgd, en ik kukel opzij/naar achteren, en neem in mijn val de brandblusser mee die aan de wand geschroefd is. Was. Zowel de wand als ik hebben schrammen, en ik vind het eerste het ergst.
Na gegeten te hebben zijn onze vrienden er weer. De afgelopen dagen hebben
we voor zonsondergang gezelschap van een tweetal boobies. Ze cirkelen
onafgebroken om Pinical heen, kennelijk op zoek naar een fijn plekje. En dat
valt niet mee op zo'n wiebelende boot. Van ons mogen ze eigenlijk alleen
op de boom zitten, en wel op het gedeelte dat niet boven de boot zit, want
anders kakken ze de hele boel onder. Gisteren dacht een van de twee het
ultieme plekje gevonden te hebben: de radardome. Tot twee keer toe
probeerde booby er op te landen, maar beide keren raakte hij tussen
de antennes die er vlak naast staan. Kennelijk een slechtziende booby. We
waren blij dat hij niet in de windgenerator terecht kwam in plaats van die
antennes, want die staat met deze windsnelheden echt te loeien als een
gek.Het waait namelijk weer hard. In de loop van de nacht was de wind wat minder geworden. De snelheid liep er een beetje uit, want gisteravond hebben we het grootzeil gestreken en sindsdien zeilden we alleen met de genua op de boom aan loef en de kotterfok aan lij. Na lang dubben (de voorspellingen geven voor de komende tijd nog meer wind aan) hesen we dan ook vanmiddag het grootzeil weer. Nu is de wind weer boven de 20 knopen. En we gaan hard.
[Chantal]
Coral Sea
JG trekt in het donker zijn reddingsvest aan, terwijl hij op de kajuittrap
staat. Ik ben al buiten, en hoor een knal. "Bof !!!!!!!" Maar ik
schrik eigenlijk nog meer van het feit dat JG geen kik geeft als zijn
reddingsvest zichzelf opblaast (zonder dat er water aan te pas komt, het
patroon is kennelijk op). Eigenlijk is het wel komisch, maar ik kan er
niet om lachen. Maar dat was even een zijsprongetje. Het grootzeil strijken klinkt simpeler dan het is. We varen namelijk plat voor het lapje, met 25 knopen wind, de genua op de boom aan loef en de kotterfok aan lij. Om het grootzeil te kunnen strijken moet de wind uit het grootzeil, en dus moet je oploeven tot aan de wind. En dat gaat niet met de genua helemaal uitgeboomd. Terwijl we de boom naar voren laten gaan met de schoot en de neerhouders (we gebruiken twee neerhouders zodat we de boom kunnen laten staan als de genua van de boom af moet), rollen we de genua voor het grootste deel in. Vervolgens loeven we op om het grootzeil te laten zakken. We smokkelen daarbij een beetje, want we gaan maar tot halve wind omdat we de grootschoot niet losgooien maar de giek helemaal uit laten staan (voordeel: het klappert niet als een gek). Voor niet-zeilers is dit vast allemaal niet te volgen, dus laat ik er maar mee kappen.
Terwijl ik dit typ, surfen we van een golf af, en zie ik de snelheidsmeter op 10,4 knopen staan....... Woeshjjjjjj.......dat is taal die iedereen begrijpt.
[Chantal]
Coral Sea
Ook slapen is nog steeds lastig. Aan het begin van je 3-urige slaapbeurt
moet je een houding zien te vinden die zo stabiel mogelijk is. Je zet je
continu schrap, en dat is de volgende dag te merken aan de rug- en
schouderspieren. Die doen pijn. Als je dan de minst vervelende houding
hebt gevonden moet je toch nog proberen om je niets aan te trekken van het
geslinger en van het geluid van de golven en alle andere kraakjes en
dingetjes. We hebben trouwens weer een nieuw geluidje: een klonk als we
flink hellen, beide kanten op. We hebben de oorzaak nog niet kunnen vinden
maar vermoeden dat het aan de binnenkant bij de aanhechting van de beugel
op het dek zit. De beugel is over een stukje pijp gezet en daarna
vastgelast. En we kunnen natuurlijk niet bij die binnenkant.... Maar ik
dwaal af. Als je dan eindelijk in slaap bent gevallen, is het alweer
bijna tijd om op te staan. Vannacht liet JG me bij mijn tweede slaapbeurt
2 uurtjes langer slapen, en daarmee heb ik eindelijk meer slaap gekregen dan de gemiddeld twee uur van de afgelopen nachten. Heerlijk.
Desalniettemin ben ik nog steeds bekaf, en dat wreekt zich op zo'n
bewegende boot. Je bent gewoon niet zo geconcentreerd als anders. Maakte
ik gisteren nog een smak in de kajuit, vandaag was het een halve pirouette
in de kuip. Gelukkig ook alleen maar met wat beurse plekken als gevolg.Leuk hè, zeilen!
[Chantal]
Coral Sea
Het is toch ongelofelijk!!! Zo'n onmetelijk weids stuk water, en dan
ramkoers hebben met een schip. Het is ons al vaker gebeurd, en dat terwijl
we op dit soort oversteken nauwelijks schepen tegenkomen. Statistisch
gezien is het aantal keren dat wij al op ramkoers hebben gelegen op zo'n
grote oceaan vast niet te verklaren. Vanochtend vroeg was het weer zover.
En natuurlijk gebeurt dit weer tijdens MIJN wacht. Nog zo iets
'toevalligs'. Ik hield het schip in de gaten op de radar om te kijken of het inderdaad ramkoers was. Dat is lastig als de windpilot stuurt, want dan slinger je altijd een beetje, en is dus de positie van het andere schip ten opzichte van jezelf steeds iets anders. Je kunt het gewoon níet geloven dat je op ramkoers ligt op zo'n enorm stuk water, dus je hebt de neiging om te blijven wachten. Maar op een gegeven moment is de tijd gekomen voor actie, want het is dus ECHT zo. Ik maak JG midden in zijn slaap wakker, en die wil natuurlijk ook eerst zelf bepalen of het inderdaad ramkoers is voordat we in actie komen. Ik zit dus op hete kolen, want ik wil iets DOEN. Het schip is al dichtbij, zo'n mijl of 2, maar het
gaat hard. Maar gelukkig komen we al snel in actie. Terwijl
ik naar stuurboord stuur om achter de olietanker langs te gaan, gooit JG
de fokkeschoot aan stuurboord los, en trekt hem aan bakboord zo goed als
mogelijk weer aan op dezelfde lier als waar de genuaschoot op zit. De
andere lier aan bakboord is namelijk al in gebruik voor de neerhouder van
de boom. We zeilen nu een beetje raar, want we varen nu niet meer voor de
wind, maar halve tot ruime wind, en dat met de genua nog op de boom, en JG
die die fokkeschoot vasthoudt. Maar het is maar voor even, en als de
tanker voorbij is stuur ik weer terug, en kunnen we alles weer vastzetten
zoals het hoort.Dat was zo ongeveer de enige actie van de dag. O nee, we hebben aan het eind van de middag het grootzeil weer gehesen. Met die rotzee (de stroming is nog steeds tegen, alleen 's middags wordt de zee gedurende een paar uur wat minder woelig, gek) voer je gewoon geen klap uit. Je wordt er helemaal lam en stijf van. Zelfs zo erg dat ik maar met de lierhendels in de weer ben gegaan om oefeningen te doen om de stijfheid uit mijn spieren te krijgen. Ik lijk wel op de Fluid Motion....
's Avonds hebben we via de SSB contact met Thijs van de Tramontana. Dat is al weer even geleden, en dus moet er weer worden bijgekletst. Ze hebben besloten om gedurende het orkaanseizoen naar Australië te gaan in plaats van het oorspronkelijke Nieuw-Zeeland-plan. Via de mail hebben we gehoord dat ook de Mercator heeft besloten om naar Australië te gaan, en we voelen ons weer een beetje remy......
[Chantal]
Coral Sea
Nadat ik JG vanochtend heb wakker gemaakt, gingen we naar buiten om op ons gemakje onze koffie en thee op te drinken. Dat 'op ons gemakje' konden we vergeten, want de genua bleek kapot. De onderste baan van de genua flapperde, alleen nog vast aan het onderlijk (het is een schuine, soort halve baan) en de versterkingen van de schoothoek. Shit. Eerst zat er alleen een klein scheurtje van 15 cm, maar die hadden we al een tijd geleden gerepareerd. Balen.
Actie
dus. Terwijl JG nog even z'n laatste slokken koffie opslurpte, rolde ik
de genua in. Vervolgens probeerden we of we met bijliggen hoog genoeg aan
de wind konden komen om de genua aan de andere kant weer uit te rollen.
Dat lukte niet, de resterende zeiconfiguratie was kennelijk niet goed in
balans, want we gingen door de wind of kwamen niet hoog genoeg. Dan maar
gewoon aan de wind varen. Zelfs dat lukte niet, want de stuurautomaat had
weer kuren. Maar uiteindelijk lukte het om de genua aan stuurboord uit te
rollen en te strijken. We zijn een tijd bezig geweest om de scheur aan beide kanten te plakken en te verstevigen met zeilmakerstape (morgen spierpijn!!!!), maar toen we de genua weer hesen, bleek al die moeite voor niets. We hadden het misschien kunnen weten. Huppekee, weer naar beneden en flink worstelen om hem in de zeilzak te krijgen.
We discussieerden erover of we dan de andere genua 1 of de genua 2 erop zouden moeten zetten. We besloten de oude genua 1 uit de punt te halen, en die te hijsen. Zo gezegd, zo gedaan. Windpilot weer aan het werk zetten. En toen was het twee uur.......
Bij al deze capriolen waren de wind en de zee ons gelukkig gunstig gezind, want het was een stuk rustiger geworden. Wel fijn tijdens die actie, maar we gaan nu weer zo langzaam..... Het is ook nooit goed....
[Chantal]
Coral Sea
Vannacht kregen we trammelant met de GPS. Om een uur of 1, toen ik het
logboek wilde bijwerken (doen we om de 3 uur) had hij geen fix, kon niet
genoeg satellieten vinden. Nou gebeurt dat wel vaker, want de antenne zit
onder de beugel, en heeft daar wel eens last van. Maar meestal duurt dat
maar een paar seconden, en dan doet hij het weer. Maar toen ik om 4 uur
weer met m'n tweede wacht begon had JG het ook al gemerkt. En tussen 4 en 7 hadden we slechts een paar keer eventjes een
fix. Ik riep een schip op, dat voor ons langs ging, om te vragen of ook zij
problemen hadden met hun GPS, maar zoals gewoonlijk kreeg ik weer eens
geen antwoord. Nu begon ik me echt zorgen te maken. We hebben weliswaar
nog een tweede GPS aan boord, maar je voelt je toch wel erg kwetsbaar. En
ZEKER als je door de Straat van Torres moet, waar je echt geen GPS wilt
ontberen.Mijn verbeelding gaat dan gelijk met me op de loop, en ik heb de neiging om te denken wat er nog meer allemaal mis kan gaan. Toen we gisteren een nieuw weerfiletje opvroegen met de Iridium, zagen we dat de wind juist als we bij Torres zijn gaat oppikken tot boven de 20 knopen. We rekenen daar nog even 10 knopen bij voor het tunneleffect waarmee de computermodellen misschien geen rekening houden. We zijn precies bij Torres na nieuwe maan (dus geen maan), aardedonkere nachten dus. En precies op dat moment is de stroming, die erg onvoorspelbaar is in Torres, op zijn sterkst, want dan is het springtij. En als dan ook nog eens onze tweede GPS het eventueel laat afweten, zijn de ingrediënten voor een horrorstory voor mij compleet.
Hoewel het JG ook niet lekker zit, heeft hij niet zo'n last van dat
doemdenken. Hooguit van mij. Hij leest de gebruiksaanwijzing van voor tot
achter door en zit al te bedenken of hij een kabeltje kan
fabrieken tussen onze handheld GPS en de computer, zodat de track
zichtbaar blijft op de digitale kaart. We kunnen ook wel zelf plotten,
maar automatisch is natuurlijk handiger. Maar aan het eind van de ochtend, als we de ontvangen satellieten tussen de twee GPS-sen aan het vergelijken zijn, krijgt de vaste GPS eindelijk weer voldoende satellieten. En dat blijft zo. Pfffffffffff. Maar toch scary.
Inmiddels heb ik eindelijk eens ontdekt hoe de handheld GPS, die we eigenlijk nooit gebruiken, werkt. En ik bedenk een manier om de hoogte van de golven te meten. We vinden dat altijd zo moeilijk te schatten. Waarom heb ik nou niet eerder gedacht aan de GPS, die natuurlijk ook de hoogte weergeeft? Als ik het eens een tijdje in de gaten houd, zie ik de waardes fluctueren tussen de -3 voet en de +45 voet. Dat zou golven betekenen van ruim 15 meter!!!!!! En dan is werkelijk onmogelijk, want als ik om me heen kijk zie ik een tamelijk vlakke zee, met golven die ik zelf inschat tussen de 1 en 2 meter. Hoe kan dat nou weer?
Terwijl ik me hiermee bezig houd kan de wind de zeilen nauwelijks of niet gevuld houden. Ik wil dan natuurlijk gelijk de halfwinder erop. Sowieso ben ik altijd degene met de meest arbeidsintensieve ideeën, terwijl JG meer van de wat-kunnen-we-doen-met-zo-min-mogelijk-inspanning-ideeën is. Wat regelmatig leidt tot discussies. Tja, hij is degene die de meeste kracht moet leveren, dus ik leg het meestal af. Ook nu, maar deze keer omdat hij niet zo lekker is, en die actie dus niet zo ziet zitten. Allee.
Gelukkig pikt de wind 's middags weer wat op, en krijgen we (eindelijk!!!!!) eens de stroming mee, zodat we weer boven de 6 knopen komen. Tegen de avond gaat de wind zelfs weer naar de twintig knopen, en denken we weer aan reven. Maar we laten het nog maar zo staan, het gaat prima zo, het is geen squallig weer, en we maken lekker mijlen.
[Chantal]
Coral Sea
Vandaag stapt Dineke op het vliegtuig, en we mailen nog even de laatste
dingetjes. JG heeft haar de afgelopen tijd al de nodige verzoeken
doorgemaild, want we hebben al maanden een lijstje staan op de laptop,
waar we zo nu en dan iets bijzetten. Ik had er, toen we in Fiji waren,
bijv. zeep op gezet, maar omdat JG niet begreep waarom we in hemelsnaam
zeep uit Nederland moesten hebben, had hij dat niet doorgemaild. Toen we
het later over het lijstje hadden, melde ik dat ik er ook nog wat bij had
gezet. Die zeep dus, en ik legde uit wat ik daarmee bedoelde. Namelijk een
tube Creamy Soap van mijn lievelingsmerk dat nergens
te krijgen is. Ik heb wel wat anders, maar dat haalt het er niet bij.
"Oooooo, bedoelde je BEAUTYZEEP??!!!!!", was de reactie. Waarna
ik hem hard uitlachte. En JG mij. Ik hem vanwege zijn term 'beautyzeep'.
Hopeloos ouderwets, die vent van mij, net als dat hij nog steeds het woord
'juffrouw' gebruikt. Wat hij nu natuurlijk keihard ontkent. En hij lacht
mij uit omdat ik zonodig een speciaal spulletje wil hebben voor mijn
gezicht. Hij beweert altijd dat vrouwen alleen maar rimpels krijgen van al
die smeerseltjes; kijk maar naar mannen, die hebben veel min
der rimpels.
Inmiddels heb ik overigens het Japanse spul in Vanuatu (of all places,
maar ja, Japan ligt natuurlijk dichter bij Vanuatu dan bij Nederland) gevonden,
en nog wel voor de helft van de prijs, want nog steeds erg veel is.Maar dat is allemaal alweer even terug.
Over vandaag heb ik niet heel veel te melden, anders dan dat de wind nog steeds flink blaast, en we hard gaan, vaak boven de 8 knopen. Helaas betekent die wind ook dat de golven zich weer opbouwen. Ze komen nu iets meer uit het ZO in plaats van OZO, en we slingeren dus weer onbedaarlijk. Het went niet. Ik zou nu graag een foto van onze hellingsmeter plaatsen, maar het loden balletje in dat kreng zit al vanaf een maand na aankoop (in Portugal) zo vast als een huis.
[Chantal]
Gulf of Papua
Ik ben niet blij met die lucht, want het zicht is een stuk minder. Het is moeilijk in te schatten hoeveel zicht we hebben. Voor hetzelfde geld doemt er ineens een grote tanker vlak voor je op. Maar zo'n wolkendek betekent geen zon, en geen zon betekent dat je de riffen niet kunt zien, behalve als er brekers zijn. Nóg een omstandigheid dus die niet optimaal is voor de passage door Torres. Dat was geloof ik de enige die ik nog vergeten was in mijn denkbeeldige horrorstory van eergisteren.
Het weerbestandje dat we vandaag ophaalden gaf voor Torres iets minder wind aan dan de eerdere voorspellingen, en dat vinden we wel prima. We willen graag meer weerinfo, en hinten nog eens extra naar de weermannen thuis. Waarvan we gek genoeg niets horen (Later zal blijken dat de website plat ligt, en ze onze hinten dus niet hebben kunnen lezen).
We lezen de pilot nog eens 6 keer door, kijken naar mogelijke ankerplekjes en route, maken ete
n
voor morgen, Brownies, ruimen de boot op, en maken de Pinical verder klaar
voor morgen.We zijn er klaar voor.
Het Maxseaplaatje hiernaast toont de passage door Torres Strait. Het lichtblauwe (ondiepe) deel op het eerste plaatje van vandaag wordt aan de Oostzijde afgebakend door het Great Barrier Reef. De rode lijn en de bolletjes geven de route en de waypoints aan die we willen volgen, de grote-bootjes-route. Let op onze snelheid, die zichtbaar is in het bovenste blauwe blok aan de rechterkant (SOG = speed over ground). Op het moment dat ik dit eerste plaatje maakte gingen we 8,2 knopen over de grond. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de stroming daar ook wel een handje in had.....
[Chantal]
Net wakker, en de adrenaline gierde al door mijn lijf. Het was buiten aardedonker, en ik zag allemaal
vlekken op de radar. Het is altijd even
puzzelen welke vlek een eiland is, welke vlek een ton en welke vlek een
schip, en in dat laatste geval welke kant het op gaat. Ik roep een schip
dat ons nadert op op de marifoon, en ik krijg zowaar antwoord!! "Starboard
to starboard" is het antwoord, en we passeren elkaar. Na een tijdje
zie ik twee andere, niet bewegende vlekken op de radar, en als ik buiten
kijk zie ik twee helverlichte opstanden. Geen navigatielichten. Ik vermoed
dat het verlichte tonnen zijn, want ze lijken ook netjes aan weerszijden
van het water te liggen. Ik ga weer naar binnen, maar kan met de beste wil
van de wereld die twee vermeende tonnen niet vinden op de kaart. Noch in
Maxsea, noch in de C-map viewer met andere kaarten, die we zekerheidhalve
ook hebben geopend. Het lijkt erop dat we tamelijk dicht bij de ene
opstand langs zullen gaan, en ik besluit wat naar bakboord bij te sturen.
En moet dat vervolgens nog een paar keer doen. Verlijeren we zo erg? Op
een gegeven moment ben ik zelfs een graad of 25 opgeloefd. Uiteindelijk
denk ik een boeggolf te zien bij de lichtopstand, en draai het stuurwiel
een flink stuk naar rechts. Het is geen lichtopstand maar een
vissersschip!!!!!! Dat kennelijk eerst heeeeel langzaam voer, en op het
moment dat ik dichtbij kwam besloot om het vaarwater bijna dwars, vlak
voor me, over te steken. Mijn hart klopt in mijn keel als ik ook nog eens
zie dat hij zijn sleepnetten uit heeft, en ik stuur dus nog meer naar
rechts bij. Ik verwens hem, nog net geluidloos!! Achteraf zal blijken dat we in totaal 12 schepen tegenkomen in Torres (waarvan 4 vissersschepen, op deze eikel na alle stil liggend). En waarvan GEEN, ik herhaal GEEN, tijdens JG's wachten. Ik snap dit niet.
Om kwart over zes 's ochtends roep ik JG en duik het bed in. Als ik weer wakker word, zie ik dat we zijn aanbeland in een turquoise zee, met donkere en lichte plekken, riffen en af en toe een eilandje. Een beetje zoals de San Blas eilanden, maar dan minder eilandjes. In het begin schrik ik ervan als we over donkere of juist hele lichte plekken gaan (het is gelukkig zonnig vandaag), maar dat is kennelijk niet nodig. Het is overal op de route zo'n 20 a 30 meter diep.
We besluiten om de komende nacht gewoon door te varen, en niet voor de optie te kiezen om bij Cocoanut Island of Bet Island voor anker te gaan. Dat betekent dat we niet het kanaaltje in gaan tussen de eilandjes/riffen Bet en Sue, de enige eilandjes ter wereld die naar hoeren genoemd zijn. We hoeven dus niet een zigzagbeweging te maken, kijken nog even naar het grote roestige wrak dat al jaren op het rif bij Bet ligt, en snijden een stuk af.
Al deze tijd hebben we de stroming mee, en gaan we hard, rond de 8
knopen. De wind is zo rond de 17 knopen, en neemt halverwege de middag toe
tot boven de twintig knopen. We zijn blij dat we op het stuk dat we aan de
wind moesten zeilen de stroming mee en niet die harde wind hadden. Het aan
de wind zeilen valt zo al genoeg tegen, al dat schuine gedoe.... Hoe moet
dat straks in Nederland nou?Om een uur of 6 begint onze snelheid af te nemen, en lijkt de stroming tegen te gaan lopen. Het was ook wel erg onwaarschijnlijk dat dat niet zou gaan gebeuren. Het lijkt erop dat we precies tussen laag en hoog water in het nauwste stuk van Torres Strait, het Prince Of Wales Channel, zijn, waarschijnlijk het tijdstip met de meeste stroming. We herinneren ons uit het boek van Peter Stuivenberg dat hij, vanwege de stroming, in dat deel met een slakkengangetje ging van slechts anderhalve knoop. Nou weten we inmiddels dat dit heerschap niet vies is van zwaar overdrijven (getuige o.a. de 10 meter per minuut stijging in het Panamakanaal), maar ik begin toch alweer een beetje de kriebels te krijgen. Het is immer springtij, en ik duik nog eens in alle pilots en kaarten die we hebben. Daarin vind ik dat stroming van zo'n 5 a 6 knopen in smalle delen van Torres Strait niet ongebruikelijk is. Met springtij misschien nog meer? Ik vind geen gegevens over de stroming in dat kanaal, anders dan dat het wordt gemeld op marifoonkanaal 88. Onze marifoon kent geen kanaal 88, wel 88A, maar daarop horen we de uren daarna niets. Ik zie het al helemaal gebeuren dat we in dat kanaal geen snelheid meer overhouden. Komt er dan een schip aan waarvoor je moet uitwijken, dan kun je dus niet of nauwelijks meer manoeuvreren. Ja, omkeren. Tja, ik ben nou eenmaal een control freak, en wil dus op alles voorbereid zijn. Als ik nog even een tukje probeer te doen voor we dat kanaal binnen gaan, komt er van slapen dan ook helemaal niets.
Het kanaal zelf is wel spannend. Om half negen zijn we aan het begin, en de snelheid neemt af tot 3,5 knopen. We laten het nachtwachtsysteem voor wat het is, en houden samen wacht. JG buiten om te sturen en voor de uitkijk. Ik binnen met het radarscherm voor mijn neus, en om JG informatie te geven over de kleuren, posities en lichtsignalen van de boeien en lichten op de kaart en over de te volgen koers. Het gaat geweldig, en we zijn echt een team. Zoals we
al
hadden kunnen verwachten, was het verhaal van Peter Stuivenberg over de
stroming zwaar overdreven. We hebben niet veel stroming gehad, en vanaf
halverwege het kanaal zelfs weer een beetje mee. De wind had ook even een
beetje pauze. Zonder problemen passeren we Tuesday Island, Wednesday
Island, de beroemde Hammond Rock met daarachter Thursday Island en Goods
Island met daarachter Friday Island (de dagen waarop Bligh deze eilanden
aandeed??).Om kwart over 11 's avonds zijn we door Torres. Een snelle passage van minder dan een dag.
Dus: waar hebben we ons nou allemaal zo druk over gemaakt???? Tja, achteraf heb je altijd gemakkelijk praten. Het is en blijft geen misselijk watertje, het is oppassen geblazen. Toch was het in dagtochten waarschijnlijk gewoon een relaxte tocht geweest. Maar ja, we hebben haast en 'tempus fugit'.
We zijn blij dat we erdoorheen zijn. En toch ook weer niet. Want dit was de afsluiting van de Pacific Ocean. In een krap half jaar hebben we een kleine 10.000 mijl gezeild op deze oceaan. Helaas in een wat hoger tempo dan daarvoor (ca 6.500 mijl in 8 maanden), maar dat is nu eenmaal zo. Wat een fantastisch deel van de wereld.
[Chantal]
Het is opvallend dat de grote bootjes hier in de buurt van zo'n belangrijk vaarwater beter bij de les blijven. De ons tegemoet komende schepen weken vannacht keurig voor ons uit, en als je het nodig vindt om ze op de marifoon aan te roepen, antwoorden ze ook nog. Dat is fijn.
Wat wel wennen is, is het feit dat de dieptemeter waardes aangeeft. De Golf van Carpentaria, waar we nu in zijn aanbeland, is zo'n 50 meter diep. En ook de andere wateren tussen hier en Darwin zijn ondiep. Het is een vreemd gevoel om maar zo weinig water onder de kiel te hebben (en dan te bedenken dat we het IJsselmeer gewend waren met zo'n 2 a 3 meter onder de kiel!). Juist omdat de Golf van Carpentaria en de Arafura Sea zo ondiep zijn, warmt het water snel op (het water onder onze kiel is nu 28 graden!) en worden op deze plek de orkanen geboren. Die orkanen ontwikkelen zich ver
der
richting het Westen, en keren vaak op een gegeven moment weer een stuk
terug naar het Oosten. Zo vanaf de tweede helft november, wanneer de zomer
op het zuidelijk halfrond begint, is het zover. Wij zullen dan al uit de
buurt zijn.Vandaag hadden we geen zin of puf om veel te doen. We probeerden een beetje uit te rusten van de twee halve nachten en drukke dag gisteren. De wind leek eerst in te kakken, maar beloonde later onze luiheid (om geen halfwinder te zetten) en pikte 's middags weer op.
Vanochtend, terwijl JG nog lag te slapen, ben ik bijna een uur bezig geweest de vislijn. JG heeft de vorige keer toen we visten, en we die knoeperd van een dorade van meer dan een meter vingen, namelijk een knoop in de lijn moeten doorsnijden. Daardoor klopte ons systeempje niet meer, en moest de hele lijn (meer dan 60 meter) worden afgerold, een nieuwe knoop gelegd, en weer om de rol worden gewikkeld. Dat gedaan hebbende, gooide ik de lijn met Fluo Flo uit, de roze glitterinktvis die ook die grote dorade wist te lokken.
We hebben trouwens naar aanleiding van het verhaal over die joekelige dorade, die we onverrichter zake weer terug in de oceaan hebben gegooid, de vraag gekregen waarom we dan niet een tweetal filetjes eraf haalden voor het diner van de volgende dag. Het is duidelijk dat die persoon (ik noem geen namen.....) nog nooit een vis heeft schoongemaakt, want je moet toch een groot deel van de vis schoonmaken voordat je er twee filetjes van kunt afsnijden. Maar dat even terzijde.
Ook deze keer wist Fluo Flo een joekel te strikken. Een yellowfin tuna van
een centimeter of 60. Eigenlijk hebben we er een hekel aan om vis schoon
te maken. Niet om het schoonmaken zelf, maar we hebben geen zwemplatform
of andere geschikte plek waar je lekker de ruimte hebt en een beetje kunt
kliederen. En die vissen zijn meestal toch te groot voor welke snijplank,
putsemmer of teiltje dan ook, dus je zit altijd te hannesen. Dat is dan
ook de reden dat we niet zoveel vissen. Op onze 'ideale cruiseboot-lijst'
staat met stip een zwemplatform. Enniewee, yellowfin tuna heet lekkerder te zijn dan skipjack tuna (die we tot nu toe altijd vingen), en we kunnen dat volmondig beamen. Met een zeer volle mond zelfs, want omdat we vis niet langer dan een dag bewaren, werden de dagporties tonijnbiefstuk voor vandaag (en morgen) zeeeeeer groot.
[Chantal]
De rest van de nacht bleef het onrustig, en dat terwijl we allebei wel weer eens toe waren aan een boerennacht (de logica van die term ontgaat me trouwens nog steeds).
's Ochtends word ik wakker met een zere kaak van ontstoken tandvlees, plus zere klieren. Bij mij altijd een teken van te weinig nachtrust en verminderde weerstand. Ook in Fiji had ik al een griep te pakken, en daarvan zit ik nog steeds (na een maand!) regelmatig te hoesten. Kennelijk gaat het tempo van de laatste tijd me toch niet in de koude kleren zitten. Sinds Tonga (eind augustus) hebben we eigenlijk al geen rust meer gehad. Een dagje niksen en/of uitslapen is er nauwelijks bij, en die nachtwachten breken uiteindelijk toch een keertje op. Ik kijk het even na in ons logboek, en zie dat we sinds Tonga tot en met vandaag (in een dikke maand dus) meer dan 3.000 mijl hebben afgelegd. Dat is natuurlijk niet mis. We hebben het er nog eens over, en we komen weer eens tot de conclusie dat een driejaarsschema toch veel beter is. Dat wisten we natuurlijk al wel, want je hebt dan gewoonweg meer tijd, maar zo'n overwintering in Nieuw-Zeeland of Australië van een paar maanden lijkt ons toch ook wel erg lekker. Eens een tijdje niet on the move zijn. Maar dat zit er voor ons dus niet in.
Voorlopig zijn we nog niet uitgehaast, want het aankomende orkaanseizoen houdt de druk op de ketel, en we willen dus uiterlijk in november in Bali zijn. Ik heb helaas meer last van al deze druk dan JG. Die is meer van we-zien-het-allemaal-wel, en dat maakt bij mij de stress alleen maar weer groter, want ik heb steeds het idee dat ik bij hem ook de druk op de ketel moet houden. Nog steeds geen stresskip af dus.....
[Chantal]