Het Maxseaplaatje van hiernaast is een overview van het grootste deel van de route van Vanuatu naar Darwin, Australië.
Hierna wordt vervolgens verder ingezoomd op de passage door Torres Strait, en volgen we in detail de route.

Dit is een overview van Torres Strait, waarop goed zichtbaar is hoeveel eilandjes en riffen er in dit vaarwater zijn.
Het lichtblauwe (ondiepe) deel op het eerste plaatje van vandaag wordt aan de Oostzijde afgebakend door het Great Barrier Reef.
De rode lijn en de bolletjes geven de route en de waypoints aan die we willen volgen, de grote-bootjes-route. Jachten kunnen ook wel een route nemen vanaf de binnenkant van het Great Barrier Reef. Die route gaat vlak bij Cape York langs. De reden dat wij niet die route nemen is dat de meest Noordelijke geschikte ingang van het Great Barrier Reef zo'n 400 mijl naar het zuiden ligt. En dat is voor ons om.
Let op onze snelheid, die zichtbaar is in het bovenste blauwe blok aan de rechterkant (SOG = speed over ground). Op het moment dat ik dit eerste plaatje maakte gingen we 8,2 knopen over de grond. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de stroming daar ook wel een handje in had.....

De aanloop van Torres Strait, althans, van de grote-bootjes-route. Bramble Cay is schijnbaar erg bekend. Het stelt geen zak voor.

"De stroming bleef, en vannacht om half twee gingen we bij het beroemde (?) Bramble Cay de Bligh-ingang van Torres Strait in (wonderbaarlijk, die navigatiekunsten van die man, zonder kaarten op pad gestuurd door Fletcher Christian, geen GPS, niets, en hij vaart zo van Pitcairn naar Indonesië), terwijl ik lag te slapen. JG maakte me een half uur later wakker om het over te nemen. Hij probeerde de windpilot nog even bij te sturen, maar we zaten weer op de koers waarbij Helga last heeft van het reddingsvlot. Dan maar de autopilot. Die moest kennelijk even warmdraaien, en een half uur later dook JG het bed in. 
Net wakker, en de adrenaline gierde al door mijn lijf. Het was buiten aardedonker, en ik zag allemaal vlekken op de radar. Het is altijd even puzzelen welke vlek een eiland is, welke vlek een ton en welke vlek een schip, en in dat laatste geval welke kant het op gaat. Ik roep een schip dat ons nadert op op de marifoon, en ik krijg zowaar antwoord!! "Starboard to starboard" is het antwoord, en we passeren elkaar."

Een iets verder ingezoomd deel van Torres Strait, ten Zuidwesten van de aanloop.

"Na een tijdje zie ik twee andere, niet bewegende vlekken op de radar, en als ik buiten kijk zie ik twee helverlichte opstanden. Geen navigatielichten. Ik vermoed dat het verlichte tonnen zijn, want ze lijken ook netjes aan weerszijden van het water te liggen. Ik ga weer naar binnen, maar kan met de beste wil van de wereld niet die twee vermeende tonnen vinden op de kaart, noch in Maxsea, noch in de C-map viewer met andere kaarten (die we zekerheidhalve ook hebben geopend). Het lijkt erop dat we tamelijk dicht bij de ene opstand langs zullen gaan, en ik besluit wat naar bakboord bij te sturen. En moet dat vervolgens nog een paar keer doen. Verlijeren we zo erg? Op een gegeven moment ben ik zelfs een graad of 25 opgeloefd. Uiteindelijk denk ik een boeggolf te zien bij de lichtopstand, en draai het stuurwiel een flink stuk naar rechts. Het is geen lichtopstand maar een vissersschip!!!!!! Dat kennelijk eerst heeeeel langzaam voer, en op het moment dat ik dichtbij kwam besloot om het vaarwater bijna dwars, vlak voor me, over te steken. Mijn hart klopt in mijn keel als ik ook nog eens zie dat hij zijn sleepnetten uit heeft, en ik stuur dus nog meer naar rechts bij. De eikel!! Achteraf zal blijken dat we in totaal 12 schepen tegenkomen in Torres (waarvan 4 vissersschepen, op deze eikel na alle stil liggend). En waarvan GEEN, ik herhaal GEEN, tijdens JG's wachten. Ik snap dit niet."

Het vervolg op het voorgaande plaatje, het onderste deel van Torres.

"Om kwart over zes 's ochtends roep ik JG en duik ik het bed in. Als ik weer wakker word, zie ik dat we zijn aanbeland in een turquoise zee, met donkere en lichte plekken, riffen en af en toe een eilandje. Een beetje zoals de San Blas eilanden, maar dan minder eilandjes. In het begin schrik ik ervan als we over donkere of juist hele lichte plekken gaan (het is gelukkig zonnig vandaag), maar dat is kennelijk niet nodig. Het is overal op de route zo'n 20 a 30 meter diep.
We besluiten om de komende nacht gewoon door te varen, en niet voor de optie te kiezen om bij Cocoanut Island of Bet Island voor anker te gaan."

Bet en Sue, de enige eilandjes ter wereld die naar hoeren zijn genoemd.

"Dat betekent dat we niet het kanaaltje in gaan tussen de eilandjes/riffen Bet en Sue, de enige eilandjes ter wereld die naar hoeren genoemd zijn. We hoeven dus niet een zigzagbeweging te maken, kijken nog even naar het grote roestige wrak dat al jaren op het rif bij Bet ligt, en snijden een stuk af. 
Al deze tijd hebben we de stroming mee, en gaan we hard, rond de 8 knopen. De wind is zo rond de 17 knopen, en neemt halverwege de middag toe tot boven de twintig knopen. We zijn blij dat we op het stuk dat we aan de wind moesten zeilen de stroming mee en niet die harde wind hadden. Het aan de wind zeilen valt zo al genoeg tegen, al dat schuine gedoe.... Hoe moet dat straks in Nederland nou?
Om een uur of 6 begint onze snelheid af te nemen, en lijkt de stroming tegen te gaan lopen. Het was ook wel erg onwaarschijnlijk dat dat niet zou gaan gebeuren."

Prince Of Wales Channel, het spannendste deel van Torres

"Het lijkt erop dat we precies tussen laag en hoog water in het nauwste stuk van Torres Strait, het Prince Of Wales Channel, zijn, waarschijnlijk het tijdstip met de meeste stroming. We herinneren ons uit het boek van Peter Stuivenberg dat hij, vanwege de stroming, in dat deel met een slakkengangetje ging van slechts anderhalve knoop. Nou weten we inmiddels dat dit heerschap niet vies is van zwaar overdrijven (getuige o.a. de 10 meter per minuut stijging in het Panamakanaal), maar ik begin toch alweer een beetje de kriebels te krijgen. Het is immer springtij, en ik duik nog eens in alle pilots en kaarten die we hebben. Daarin vind ik dat stroming van zo'n 5 a 6 knopen in smalle delen van Torres Strait niet ongebruikelijk is. Met springtij misschien nog meer? Ik vind geen gegevens over de stroming in dat kanaal, anders dan dat het wordt gemeld op marifoonkanaal 88. Onze marifoon kent geen kanaal 88, wel 88A, maar daarop horen we de uren daarna niets. Ik zie het al helemaal gebeuren dat we in dat kanaal geen snelheid meer overhouden. Komt er dan een schip aan waarvoor je moet uitwijken, dan kun je dus niet of nauwelijks meer manoeuvreren. Ja, omkeren. Tja, ik ben nou eenmaal een control freak, en wil dus op alles voorbereid zijn. Als ik nog even een tukje probeer te doen voor we dat kanaal binnen gaan, komt er van slapen dan ook helemaal niets."

Prince Of Wales Channel, nog verder ingezoomd, met Wednesday, Thursday en Friday Island

"Het kanaal zelf is wel spannend. Om half negen zijn we aan het begin, en de snelheid neemt af tot 3,5 knopen. We laten het nachtwachtsysteem voor wat het is, en houden samen wacht. JG buiten om te sturen en voor de uitkijk. Ik binnen met het radarscherm voor mijn neus, en om JG informatie te geven over de kleuren, posities en lichtsignalen van de boeien en lichten op de kaart en over de te volgen koers. Het gaat geweldig, en we zijn echt een team. Zoals we al hadden kunnen verwachten, was het verhaal van Peter Stuivenberg over de stroming zwaar overdreven. We hebben niet veel stroming gehad, en vanaf halverwege het kanaal zelfs weer een beetje mee. De wind had ook even een beetje pauze. Zonder problemen passeren we Tuesday Island, Wednesday Island, de beroemde Hammond Rock met daarachter Thursday Island en Goods Island met daarachter Friday Island (de dagen waarop Bligh deze eilanden aandeed??).
Om kwart over 11 's avonds zijn we door Torres. Een snelle passage van minder dan een dag.
Dus: waar hebben we ons nou allemaal zo druk over gemaakt???? Tja, achteraf heb je altijd gemakkelijk praten. Het is en blijft geen misselijk watertje, het is oppassen geblazen. Toch was het in dagtochten waarschijnlijk gewoon een relaxte tocht geweest. Maar ja, we hebben haast en 'tempus fugit'.
We zijn blij dat we erdoorheen zijn. En toch ook weer niet. Want dit was de afsluiting van de Pacific Ocean. In een krap half jaar hebben we een kleine 10.000 mijl gezeild op deze oceaan. Helaas in een wat hoger tempo dan daarvoor (ca 6.500 mijl in 8 maanden), maar dat is nu eenmaal zo. Wat een fantastisch deel van de wereld."