Oktober 2003 Overtocht van Vanuatu naar Darwin - Australië - overtocht van Darwin naar Bali
Uiteindelijk heeft de meerderheid ervoor gestemd om de volgorde van het dagboek chronologisch te houden, en dus blijft het omgedraaid. Tja, je kunt nooit iedereen tevreden stellen........................
Datum | Locatie | Logboek |
wo 1 okt | Arafura Sea | In Port Vila, Vanuatu, kregen we bij het uitklaren al een complete tas mee met informatie van de Australische overheid. Folders met een lijst met wat er allemaal het land niet in mag, een lijst met wat er allemaal gedeclareerd moet worden (veel!!), de visumvereisten, andere foldertjes, een soort Leger des Heils-zak waar je de niet toelaatbare spullen in moet stoppen en vooral heel, heel veel stickers. Stickers van allerlei instanties, maar ook bijv een sticker met daarop de tekst dat je vooral niets in zee mag gooien, compleet met een soort kliktelefoonnummer dat je kunt bellen om melding te doen als je iemand anders afval in zee ziet dumpen. Daarentegen is nergens is te lezen dat je voor het afval dat je inlevert moet betalen (we hebben gehoord dat dat zo schijnt te zijn). Wij gooien nog steeds alle GFT- en vleesafval zo de plomp in als we op zee zijn, en zijn van plan om dat te blijven doen. Geen zin in stinkende derrie aan boord. Van je aankomst in Australië moet je minimaal 2 dagen vooraf melding maken, hetzij per e-mail, hetzij per marifoon of telefoon. Wij vragen ons af hoe je dat moet doen als je alleen marifoon als communicatiemiddel hebt, en je nog buiten bereik bent tegen die tijd. Maar wij sturen gewoon een mailtje met onze ETA. Go with the flow. Later op de middag, terwijl we de halfwinder aan het hijsen waren, zagen we een grijs schip in volle vaart op ons afkomen. En even later op de marifoon: "This is Australian warship requesting information from the white sailboat on my starboard side". Requesting van alles en nog wat. Waarom ze trouwens zichzelf een warship noemen, en niet gewoon een schip van de Australian Navy? Het klinkt zo agressief. Terwijl JG de oproep beantwoordde kon ik het niet laten om een foto te schieten van het warship. Eén foto slechts, want toen was de camera vol. En aaaaaarrrrrrrggghhhhhh. We hebben vandaag de 10.000ste foto gemaakt met die digitale camera. En daarnaast hebben we ook nog ons minuscule digitale zakcameraatje. We gooien natuurlijk wel het nodige weg, maar wat gaan we in hemelsnaam met al die foto's doen????????? [Chantal] |
do 2 okt | Arafura Sea | Het lijkt erop dat de stuurautomaat eerst een tijdje moet warmdraaien, want zijn weigeringen komen vaak als we hem nog niet zo lang aan hebben. Nadat JG gisteravond tijdens de schemering maar weer eens in de bakskist was gekropen om aan het computerkastje te morrelen, deed hij het gelukkig weer. Géén zin om 3 dagen met de hand te moeten sturen, al zijn er ergere dingen. Zo hoorden we gisteravond op de SSB dat Fons en Louise van de Aju, die onderweg zijn naar Nieuw Zeeland, wel heel erg slecht weer staat te wachten. Een lagedrukgebied brengt 60 knopen wind, en het hele netje leeft met ze mee. Ze liggen voorlopig bij om zo min mogelijk snelheid te hebben, zodat ze niet in het ergste deel van het gebied terechtkomen. Op de tocht van Fiji (of Tonga) naar Nieuw Zeeland krijg je meestal wel een depressie te verwerken, maar dit is toch wel een erg forse. Hoe eerder je in het seizoen gaat, hoe groter de kans op zo'n depressie. Maar als je te laat in het seizoen zit, begint het hurricaneseizoen alweer. [Chantal] |
vr 3 okt | Arafura Sea / Van Diemen Golf | Bij ons valt het ook mee, maar dan andersom. De wind heeft zich zowaar bij tijd en wijle laten zien, weliswaar schuin van voren, maar we klagen niet! Gisteravond en vannacht kon de motor dus uit, aan, uit, aan en bleef toen aan. Tot vanmiddag, want toen kon de wind de zeilen blijven vullen. Wie had dat nog gedacht? Ondertussen hebben we onze voorraad voer geïnventariseerd met het oog op de lastige quarantainebepalingen van Australië. Allemensen wat hebben we nog veel! Veel te veel, het gaat echt nooit meer op. Natuurlijk kom je dingen tegen die je al lang weer vergeten was. Maar ook de blikken kant en klaar voer die JG elke keer te berde brengt als ik meld dat ik geen zin heb in koken. Dat is een goede tactiek van hem overigens, want op het moment dat ik denk aan een bord vol met dat voer, krijg ik onmiddellijk weer meer zin om te koken. Thuis kookte hij ook vaak, maar op een of andere manier is het zo gegroeid dat ik aan boord kook. Niet slim. Enniewee, de inventarisatieklus, waar ik gisteren al mee was begonnen, hebben we vandaag samen verder geklaard. Wat een rotklus zeg! Het was in mijn begintijd als assistent-accountantje al geen hobby van me, en dat is het dus nog steeds niet. Maar als we daardoor wat tijd kunnen besparen met het inklaren is het fijn, want Dineke en André trekken maandag verder Australië in, dus we hebben maar een dag of anderhalf!! Aan het eind van de dag konden we naar bakboord draaien, om Cape Don heen, en de Van Diemen Golf in. Geholpen door een flinke bak stroom. Als je de pilot mag geloven is Cape Don een zeer gevaarlijke kaap, en je verwacht dus een woest uitziende uitstekende landtong. Niets is minder waar. De kaap is zo plat als een dubbeltje, met een vuurtoren erop. Wat een desillusie! Alles is hier trouwens plat. Ik had me een hele andere voorstelling van dit gebied gemaakt. [Chantal] PS: Ik geloof dat ik vanmiddag het warship weer heb gezien. Volgens mij verwachten ze ons echt..... |
za 4 okt | Van Diemen Gulf / Beagle Gulf - Australië | Maar niettemin zitten we een enorm eind weg van ons kikkerlandje. En toch kregen we een Waddenzee-gevoel!!! Een paar uur nadat we gisteren in de Van Diemen Golf kwamen, begon Pinical ineens te stuiteren. Wind tegen stroom. Net de Waddenzee. De pilot had er al voor gewaarschuwd dat de stroming in deze golf zeer verraderlijk en gevaarlijk kan zijn. Als je volgens het boekje zou handelen, zou je 4,5 uur voor hoogwater Darwin bij de ingang van deze golf moeten zijn, om het gunstigste tij en stroom te hebben. Klinkt ook als Waddenzee-navigatie, niet? We hadden de stroomkaartjes bekeken, en gezien dat er hier inderdaad een flinke bak stroom kan staan. Maar wij hadden ook al besloten om ons niets van het tij aan te trekken, want het is doodtij (en dus de minste stroom), en bovendien zou er toch geen wind zijn. Maar laten we nou toch precies op het meest geschikte tijdstip bij de ingang zijn! Maar het bleek kennelijk geen garantie voor de meest gunstige omstandigheden. Om half twee vanmiddag kwamen we aan in Darwin, na de ochtend weer (gisteren ook al de hele dag) hard gewerkt te hebben om de boot aan kant te hebben, de laatste verboden etenswaren te verzamelen e.d. Deel 2 van vandaag volgt later.............. eerst Dineke en André bellen, ontmoeten, bijkletsen en leuke dingen doen............ [Chantal] |
za 4 okt | Australië
(Darwin) |
Zelfde dag, maar dan later (eigenlijk lieg ik,
want ik schrijf dit op de 9e. De afgelopen dagen waren we zo druk dat er
geen gaatje was voor de website. En dat is lastig, want ik moet nu
allemaal bedenken wat er allemaal gebeurd is). De Customs mevrouw stond al klaar op de wachtsteiger voor het sluisje bij Cullen Bay Marina toen we om half twee, precies op de afgesproken tijd, aanmeerden. De Customs mevrouw had de Quarantaine meneer al gebeld, en die kwam even later opdraven. Terwijl JG met Customs aan de gang ging, nam ik de Quarantaine-man voor mijn rekening. Die trok onmiddellijk zijn zaklamp, en als een klein enthousiast jongetje, met gebogen knieën en dito nek, opende hij bakskisten en struinde over het dek. Op zoek naar weet-ik-veel-wat (in elk geval niet naar mijn krokodillenleren tas, die we onder de bijboot op het dek hadden verstopt, met nog wat andere verboden dingetjes erin). De hele inventarisatielijst die we hadden gemaakt van het proviand heeft hij niet bekeken. En toen ik hem de kratten toonde waar we de verboden spullen in hadden verzameld, zag ik hem denken: "Nee hè..........". Terwijl hij onderdeks af en toe een kastje openmaakte en vragen stelde, drentelde ik achter hem aan, op zijn verzoek houtsnijwerken voor de dag halend (geen beesten), fietsen aanwijzend (geen beesten), de koelkast open makend (nog steeds geen beesten). Hij rommelde even in de kratten, gaf me vervolgens een aantal dingen die we mochten houden (want van Australische makelij, iets waar de Australiërs zeeeeeeeeeer kien op zijn. Het staat werkelijk overal op: Australian brand, of Australian product), en zei dat we een deel van het restant in de kratten wel verzegeld mochten bewaren. Ik zette alleen de lekkerste dingen apart om te verzegelen, en liet de rest zitten. Ik vond het wel een handige manier om van mijn over-de-datum-of-niet-zo-lekkere-spullen (want daarom hadden we ze nog) af te komen. Niet zo slim. Op de uiteindelijke rekening stond Aus $ 40 voor de vernietiging van het afval........ Nu weet ik het zeker. Ik ben écht te eerlijk (en ik leer het ook nooit). Ik (stronteigenwijs) kon me niet voorstellen dat die Aussies de yachties bij aankomst laten betalen voor hun afval, want dat zou in mijn ogen alleen maar averechts werken. Al die yachties zouden dan toch zeker alles in zee donderen vlak voor ze in Australië zouden aankomen. NOT. Iedereen behalve ik. Dachten wij dat we klaar waren en de haven in konden..... niets van dat alles. Hier in Australië zijn ze bang van de zwarte mossel, en dus moest er eerst 16 uur lang een blauw goedje in alle leidingen, en moest er een duiker komen om ons onderwaterschip te inspecteren. Inmiddels hadden we Dientje al gebeld. Samen met André kwam ze aan boord, en dat was natuurlijk voldoende reden voor een feestje!!!! Eén van onze twee overgebleven flessen champagne werd open geplopt, ingeschonken en opgeslobberd. Tenminste, we denken dat het champagne was, want het etiket was er inmiddels in de bilge vanaf gegaan. Er moest natuurlijk uitgebreid worden bijgekletst. En ik kan hier met stelligheid beweren dat niemand, maar dan ook NIEMAND, aan het thuisfront deze dans heeft ontsprongen. We zijn weer helemaal bij (denken we). In dat centrum hebben we 's avonds samen met Dien en André lekker uit gegeten en een borrel gedronken, waarna we eenmaal terug op de boot het nest inrolden, en (bijna) nooit meer wakker werden. [Chantal] |
zo 5 okt | Australië
(Darwin) |
Omdat het blauwe goedje 16 uur lang in de
leidingen van onze boot moest staan, lagen we 's ochtends nog steeds aan
de wachtsteiger aan de buitenkant van het sluisje. Aangezien Dien en
André plannen hadden bedacht om met ons naar Litchfield National Park te
gaan, wilden we op tijd naar binnen, en waren dus vroeg opgestaan. No
go. De duiker bleek gisteren niet
te zijn geweest, en we hadden een certificaat nodig voor we naar binnen
mochten. JG werd geen vrienden met de havenmeester, en al helemaal niet
toen de man beweerde dat we voor minimaal 3 dagen moesten betalen (we
wisten nog niet of we wel wilden blijven), en ook nog eens $ 10 per uur
(!!) voor de wachtsteiger. We hadden al van de Brit (de eerste en enige
zeilboot die we hier bij aankomst buiten Darwin zagen, en dan nog met een
Nederlandse vlag ook!!! Voldoende reden voor een kletspraatje over de
marifoon. Zij zijn al op weg naar Bali, maar hebben verder grofweg
hetzelfde plan als wij. Die zien we vast wel terug!) gehoord dat de
havenmeester een vreemde kwibus was. We moesten dus wachten op de duiker, die na een uurtje aankwam, met een oranje pak de plomp indook, en vervolgend ons onderwaterschip akkoord verklaarde. Het papierwerk duurde wat langer, maar uiteindelijk konde Na e.e.a. losgekoppeld te hebben, en nagedacht te hebben of er nog iets kwaad kon, zijn we toch maar met Dien en André op pad gegaan naar Litchfield National Park. Dat park ligt v Aan het eind van de dag waren we weer terug in Darwin, en haalden de zak op die Dien en André ergens hadden achtergelaten voor het geval we elkaar niet zouden treffen. Het was weer net Sinterklaas!!!!! Iedereen ontzettend bedankt voor de leuke, lekkere en nodige dingen!!!!! Vermoeiende dag. Moooooeeeeeeeee. Slaaaaaaaap...... [Chantal] |
ma 6 okt | Australië
(Darwin) |
Vanochtend stond er een sms-je van Lies op onze
Iridium dat Dien en André hun plan hadden gewijzigd en nog een dag zouden
blijven voor ze richting Alice Springs zouden gaan rijden. Geweldig
natuurlijk, want een dikke dag is toch wel erg kort om elkaar te zien.
Veel te kort. Twee dagen ook, maar het is beter dan niets. Die stoplichten hier trouwens!!!!!!! Je drukt net als in Nederland op zo'n knop om hem groen te laten worden. Er klinkt dan af en toe een bliepje, zodat je weet dat ie is geactiveerd. Als het licht vervolgens op groen springt, komt SuperMario ineens tot leven en schiet alle omstanders neer met zijn digitale geweer. Dat betekent dat je mag oversteken. 's Avonds hebben we lekker luxe gegeten hier aan de haven, en vervolgens, snik snik snik, voor de tweede keer, maar nu echt, voor een jaar afscheid genomen van Dien en André. [Chantal] |
di 7 okt | Australië
(Darwin) |
Het is hier WARM! Echt een exponent van heet,
vochtig en benauwd. Heter en vochtiger hebben we het gewoonweg nog niet
gehad. Je vraagt je af waarom er überhaupt mensen zijn die verkiezen
om in Darwin te wonen, zo heet. Het loopt gewoon in straaltjes van je af.
Wat je ook doet, ook al is dat niks. Je drinkt je een ongeluk (zelfs IK,
die nooit dorst heb, krijg af en toe een beetje dorst), maar het komt er net zo hard weer uit.
Zelfs 's nachts koelt het niet af, en lig je in je geboortekostuum op bed,
natuurlijk zonder dekbed, maar zelfs zonder bovenlaken (zelfs dát is
teveel) of dekbedhoes, met de ventilator op je gericht. En dan nog word je
helemaal bezweet wakker. Dit kan geen vruchtbaar klimaat zijn. Dat hier überhaupt
nog kinderen worden geboren. Hoewel, nou ik het zeg, ik heb hier eigenlijk
nauwelijks kinderen gezien!!! Soms zie je wel wat wolkjes, en heel af en toe ziet het er zelfs een beetje dreigend uit, maar iedereen zweert bij hoog en laag dat het nog láng niet gaan regenen. Het natte seizoen is dan wel begonnen op 1 oktober, maar regenen doet het pas tegen Kerst. En met elke dag wordt het vochtiger en vochtiger. En gaat het minder waaien (o, o...). Als we dachten dat dit het was, dat het niet heter en vochtiger kan worden, dan komen we volgens al die Australiërs bedrogen uit. Vandaag wilden we, afgezien van afspraken met zeilmaker, metaalboer, de was doen en honderdduizend keer bellen, niets doen. Dat lukte toch aardig voor een paar uur, en dan merk je pas hoe moe je bent. Echt bekaf. By the way, de motor van de ankerlier is inderdaad overleden, bleek nadat de elektromonteur ernaar had gekeken. En dat is K.. met peren. Met een hoofdletter K. Net nieuw. En duur. Zie dan maar eens garantie te krijgen. Geen dealer in Australië, de dichtst bijzijnde dealer zit in Nieuw Caledonië. Terugsturen naar Papeete, waar we hem gekocht hebben, is ook geen optie. Dat gaat weer een paar centen kosten....... [Chantal] |
wo 8 okt | Australië
(Darwin) |
Na die hoosbui van gisteren is het een stuk
aangenamer geworden. Het is niet minder warm, maar wel minder vochtig, en
dat maakt een hemelsbreed verschil. Niettemin brak het zweet me toch uit,
toen ik mijn portemonnee niet kon vinden. Natuurlijk vonden we hem
uiteindelijk, en konden we naar de stad. Gewapend met een lijstje met wat
we allemaal moesten kopen stapten we in het shuttlebusje dat we gebeld
hadden. Dat zou de goedkoopste manier van openbaar vervoer zijn, maar we
merkten dat het bijna niets scheelt met een taxi. Verder inderdaad van die afschuwelijk lelijke nazarethnikes gekocht, en een hele stapel Lonely Planets (zo ongeveer tot aan de Middellandse Zee). Voorlopig genoeg leesvoer voor het komende halfjaar. [Chantal] |
do 9 okt | Australië
(Darwin) |
Vanochtend wilden we de houten vlonders in de
kuip oplichten om een parel te pakken die was gevallen toen Dien zaterdag
mijn verzameling parels bekeek. Hebbes! Het was wel erg vies onder de vlonders, en dat
schoonmaakklusje stond toch al op het lijstje voor Darwin, dus we pakten
maar gelijk de waterslang. En toen dat bijna gebeurd was, merkten we dat
er allemaal olie uit de ankerlier (waar de motor vanaf was) was gelopen op het voordek. Waarna we
met citroensap, allesreiniger en water probeerden om de schade te
beperken. Natuurlijk gaat niet alle olie eraf, en het zal dus wel een
aantal maanden duren voordat die enorme vlekken wat minder zijn geworden
(we hebben ook al eens proefondervindelijk vastgesteld wat kaarsvet met
een teakdek doet. Na 2 jaar is het er nog niet af/uit). En zo gaat het nou altijd. Je begint met één piepklein dingetje, en vervolgens kun je bezig blijven. [Chantal] |
vr 10 okt | Australië
(Darwin) |
We hadden in ons hoofd dat we vandaag het water uit zouden gaan, vandaag een aantal Alleen al met het afspuiten met de hogedrukspuit zijn we al meer dan de ochtend mee bezig geweest. En dat is al beduidend langer dan gebruikelijk. Maar wat belangrijker was, de kiel zat vol met blazen waar vies stinkend geelbruin water uit kwam lopen als je ze doorprikte. Geen idee hoe het kan (misschien elektrolyse toen we de beugel op de boot hebben laten lassen? Maar als het goed is is de ijzeren kiel geïsoleerd van de aluminium romp), en de geleerden (wat ervaren mannen) waren het er ook niet over eens. Duidelijk is wel dat de een of andere laag los laat van de ijzeren kiel of van een eerdere laag. Aan het eind van wad was de kiel metallic grijs. Daardoor zie je de oude, weggeschuurde blazen nog goed. De kiel is een beetje pokdalig, maar dat is niet zo erg. Maar we zien ook, NEE HÉ, nieuwe blaasjes. Zou het zilvergrijze spulletje dat ons was aangeraden ook ergens mee reageren? Nou ja, eigenlijk kan ik er niet meer mee zitten. Het houdt een keer op. Als die boot weer in het water ligt zie ik er niets meer van, en als we hem in Nederland weer op de kant zetten, zien we wel weer verder. [Chantal] |
Nog veel meer foto's via deze link!!!!!!!!! |
||
za 11 okt | Australië
(Darwin) |
Sinds juli vorig jaar hebben we niet meer zo
hoog en droog geslapen. Niet dat dat goed uitpakte hoor. We hebben beiden
bijzonder slecht geslapen, en dat terwijl je van zo'n dag tamelijk
afgepeigerd bent. En ik moet nooit, NOOIT naar de wc 's nachts, en al
HELEMAAL niet voor ........ Wat denk je? Ik kon dus midden in de nacht
naar beneden klauteren, met de sleutel En om zes uur stond de wekker weer, want we wilden vroeg aan de gang. Misschien zou het dan namelijk lukken om vandaag op de kiel nog een paar lagen eencomponentenverf te smeren, en op de romp zowel de epoxylaag als de twee antifaulinglagen op te brengen. Bijkomend voordeel was dat ik lekker ouderwets een dik half uur met mijn ouders kon bellen. De ene telefoonprovider is hier nog goedkoper dan de andere. Voor een paar cent per minuut bel je naar de andere kant van de wereld. Maar dat even terzijde. Het idee om dat allemaal op één dag te doen was weer een beetje te optimistisch gedacht. De laatste laag antifauling bewaren we voor morgen. Ook besloten we om (morgen) een striping aan te brengen net boven de antifauling op de waterlijn. Het verfsysteem van het bovenwaterschip is namelijk na 16 jaar ook aan vervanging toe (het onderwaterschip hebben we voor vertrek gedaan), en met name de verf net boven de waterlijn (die lijkt Het onderwaterschip is nu hel blauw. Echt hel. Erg wennen. Maar misschien krijgen we nu een stuk meer dolfijnen, walvissen en schildpadden te zien dan met onze witte (orka??)-onderkant. Ondertussen zaten we beiden onder de grijs metallic, witte en helblauwe spetters, en zakten aan het eind van de dag uitgeteld onderuit op de twee stoelen bij onze werkplek. Mét een welverdiend biertje. Dat er natuurlijk enorm inhakte. Dat ik na zo'n dag nog zin had om wat lekkers te koken mag een wonder heten. Zeer lekker zelfs, lekker genoeg voor het foute receptenhoekje (zie button Allerlei). [Chantal] |
zo 12 okt | Australië
(Darwin) |
Vanochtend stonden we natuurlijk weer voor dag
en dauw op. We begonnen getweeën met het aanbrengen van de tweede laag
antifauling. Om 10 uur kwam de eigenaar van het jachtbedrijfje, enigszins
aangeslagen door de man met de hamer als gevolg van een
reservistenfeestje, aanzetten met onze striping. Precies op tijd, want we
waren net klaar met de antifauling. En het zag er al een stuk beter uit toen de Pinical om een uur of 2 weer van zijn wieltjes af ging en het onderwaterschip weer was waar het thuishoorde. Nog net een klein streepje blauwe antifauling tonend, en een middenblauwe striping daarboven. Het viel ons gelijk op dat we achterover hellen. Meer dan we gewend zijn. Misschien toch het resultaat van lege watertanks en niet zoveel proviand meer? Ja, en toen? We lagen weer in onze box, en eigenlijk waren we nog steeds wel in de klus-mood. En daar moet je natuurlijk gebruik van maken. We besloten de watertanks schoon te maken, een klus die toch al op het lijstje stond. Had ik al verteld dat het water uit de Cruising is ................ doing boat repairs in exotic places........... Het is waar. En waarom wij de meest hete en vochtige plekken uitkiezen (zoals Darwin en Trinidad) om echt dagen (of weken) achter elkaar te klussen? Keine Ahnung. [Chantal] |
ma 13 okt | Australië
(Darwin) |
Het is werkelijk niet te geloven. Waarom kan er
nou gewoon nooit eens iets gaan zoals het zou moeten, en zoals je het zou
verwachten? Bij werkelijk ALLES wat we aanpakken, is er wel iets. We
kennen dat gevoel nog wel van de voorbereidingen voor onze reis, dus
waarom leren we het nou nooit? Vanochtend toen we wakker werden, checkten we gelijk even de bilge (die nog open lag). Wat denk je? Water! Ik heb er gisteren nog aan gedacht dat als je je koffiezetapparaat met azijn schoonmaakt, die juist dan vaak gaat lekken. De diagnose was snel gesteld. Gelukkig niet een lekkende watertank, maar de verbinding tussen de twee tanks. Eén van de slangklemmen was helemaal gecorrodeerd, en als je hem aanraakte verpulverde hij onmiddellijk. Het kan erger, en het lee Aangezien het niet zo ontzettend erg lekte, zijn we maar verder gegaan met het schoonmaken van de tanks. Hoewel we? Ik dus. Terwijl JG op de fiets naar de dealer ging waar onze stuurautomaat en handmarifoon onder behandeling zijn, en hopelijk genezen zouden worden verklaard, lag ik in alle houdingen, bochten en kronkels (morgen spierpijn!!!) om maar de uiterste hoekjes van de watertanks te kunnen bereiken om hem schoon te maken. We hebben echt honderden liters water verspild vandaag. Eerst het water met de azijn eruit gepompt, vervolgens weer water erin, deze keer met chloor, schoonmaken met chloorwater, dat er weer uitpompen, schoonmaken met een speciaal tankschoonmaakmiddel, weer vol laten lopen met het spul er nog in, leegpompen, en nog een keer vol laten lopen, weer leeg, en uiteindelijk weer volpompen. Hoeveel is dat? Even rekenen, 5 keer vol laten lopen met 550 liter is ........ 2.200 liter. Nou ja, gelukkig hoeven we er niet extra voor te betalen. Inmiddels was JG natuurlijk al lang weer terug, met stuurautomaat, en had die ook alweer getest. Geen verbetering, het apparaat heeft nog steeds hetzelfde euvel. Ach ja, waarom zou je iets anders verwachten? Kun je daar opnieuw achteraan bellen. De man komt morgenochtend langs. Het duurt altijd zo lang voor je echt iets van je lijstje kunt afstrepen. [Chantal] |
di 14 okt | Australië
(Darwin) |
Jee, wat hebben we vandaag allemaal
gedaan...... Eens even kijken. De man van de de autopilot is geweest, en heeft nu zelf kunnen constateren dat ie het nog niet goed deed. Gelukkig is het nu verholpen. Met de loep was te zien dat er haarscheurtjes zaten in de koperen lijntjes van de printplaat naar de verbindingsstekker. JG is vandaag ook nog op de fiets naar hetzelfde bedrijf geweest om de marifoon op te halen, plus een nieuwe helmstokstuurautomaat. We hebben dus nu 3 stuurautomaten, de autopilot voor het stuurwiel, de windpilot, en nu dus ook een helmstokstuurautomaat die we op de windpilot kunnen aansluiten. Als het nu nog mis gaat heeft Murphy het écht op ons begrepen. Ik heb het kapje van de navigatielamp op de boeg gelijmd, toen bleek het lampje kapot, nieuw lampje erin gedaan, deed niets, multimeter gaf wel voltjes, corrosie weggeschuurd. Een simpel klusje wordt uiteindelijk anderhalf uur werk. Vervolgens de siliconenkit van de boeg (waar de nieuwe boegplaat op moet komen) geprobeerd weg te steken en snijden. Lukte niet, uiteindelijk na een anderhalf uur pielen maar met brute kracht de schuurmachine erop losgelaten. Daarna een begin gemaakt met het aansluiten van de douche. Na een dik jaar cruisen gebruiken we namelijk nog steeds de sproeier van het fonteintje als douche (dat kan overigens prima), terwijl we alles voor een thermosstatische douche aan boord hebben. Ik had het nou zo vaak gevraagd dat ik dacht, laat ik het touw zelf in handen nemen. Há! Dat werkt. At last........ We werken al dagen van 8 tot 8, en het begint zijn vruchten af te werpen. De dag alweer afgesloten met een (echt waanzinnig lekkere) afhaalpizza, ze kennen ons inmiddels...... [Chantal] |
wo 15 okt | Australië
(Darwin) |
JG heeft de elektra afgemaakt (de hoofdschakelaar was gesmolten door de kortsluiting), de ankerlierbekabeling gecontroleerd, anders aangesloten en gezekerd, het relais van de ankerlier weer teruggeplaatst, een plank in de ankerbak gemaakt voor meer zeewaardigheid (af en toe kwam er wat zeewater langs het deurtje naar de ankerkluis sijpelen). Hij heeft de verbindingsslangen tussen de twee watertanks vervangen, zodat die lekkage ook weer is opgelost. Ook heeft hij met PUR-schuim het resterende stukje van de koelkast (namelijk tussen de koudeaccu en de bovenkant) geïsoleerd. Dit stond al sinds Bruinisse op de to do lijst....... Maar gelukkig zijn we nu bijijijijijijijijna klaar. En dat is maar goed ook, want jullie vinden al dit geleuter over onze klussen aan boord vast vreselijk saai. Hebben jullie een dikke week moeten wachten op een nieuwe update, krijg je zoiets....... Maar ja, iets anders hebben we niet meegemaakt...... Het plan voor de komende dagen is naar het vaccinationcenter voor malariapillen, motor van de ankerlier binnenkrijgen en aansluiten, we moeten de boegplaat nog krijgen (vandaag niet op komen dagen), zeer grote boodschappen doen en uitklaren (dat moet een dag of 2 a 3 van tevoren), nog een beetje relaxen en toeristische dingen doen, en dan willen we maandag vertrekken naar Bali. Pfffffffffffff. [Chantal] |
do 16 okt | Australië
(Darwin) |
Allereerst hadden we een afspraak bij het Vaccination Centre voor consult over antimalariamaatregelen. De vrouwelijke arts die ons op bezoek kreeg was reuze enthousiast over onze reis, maar van een consult was geen sprake. Waar er precies malaria heerst en/of de muggen resistent zijn, en je dit of dat moet slikken, we kregen het niet te horen. Uiteindelijk kwam ze toch met een map aanzetten met wat kaartjes erin. En je gelooft het niet, het waren dezelfde kaartjes als die ik bij me had (van de GG&GD, namelijk de informatie van de LCR), compleet met Nederlandse toelichting, maar dan wel twee jaar ouder dan ik had. "Hey, they are different, how is that possible?!" Tja, en wij hadden nou juist die afspraak gemaakt om de meest up-to-date informatie te krijgen en een recept voor malariapillen. Ook dat laatste kregen we niet, want "er zijn wel 4 verschillende malariaprofylaxes, en kijk eens, hier heb je 4 A-4-tjes met informatie over die producten. Welke wil je hebben en hoeveel?" Ik had wel huiswerk gemaakt, maar niet verwacht dat het er dus op zal neerkomen dat we het zelf helemaal moeten gaan bepalen in plaats van dat we advies krijgen. Dus maar weer een nieuwe afspraak gemaakt voor morgen, wanneer ik het allemaal zelf heb uitgezocht. Het tweede punt van ons lijstje konden we ook niet afvinken, want de copyshop had onze pilots en kaarten na 8 dagen nog niet gekopieerd. Daarvoor moeten we morgen opnieuw terugkomen. Ik kan er echt zo vreselijk van balen dat het zo lang duurt voordat je iets van je lijst kan afstrepen. Zo is de metaalman voor de boegplaat ook nog steeds niet geweest, ondanks onze telefoontjes. "No worries!", is de variant van de Australiërs hier op "Don't worry", en dat hoor je ze dan ook echt om de twee minuten zeggen, als reactie op zo ongeveer alles wat je zegt. Bestel je wat te eten, "No worries!". Bedank je iemand, "No worries!". Overhandig je iemand het geld dat je hem verschuldigd bent, "No worries!". Op de terugweg stapten we uit bij Mindil Beach. Het is namelijk weer donderdag, en dan zijn half Darwin en alle toeristen daar te vinden voor een hapje en een rondje langs alle stalletjes (en niet te vergeten de zonsondergang!). Vorige week waren we daar met Dineke en André. Erg leuk weer, en gewapend met een joekel van een didgeridoo (zo'n Aboriginal art blaaspijp) gingen we weer verder richting boot. Waar we erachter kwamen (het leek wel Sinterklaascadeautjes uitpakken!) dat we een van de tassen met nieuwe aanwinsten waarschijnlijk bij de K-Mart (ja inderdaad, die Amerikaanse keten!) hadden laten staan. Shit. Morgen weer terug. [Chantal] |
vr 17 okt | Australië
(Darwin)
|
Die didgeridoo die we hebben is echt authentieke
kunst / handicraft van het Northern Territory, waarin Darwin ligt.
Oorspronkelijk gemaakt door de aboriginals in Arnhem Land (genoemd naar
het schip de Arnhem!!), maar nu wat meer verspreid over de rest van dit
gebied. Het is een holle houten lange blaaspijp van ca 1.30 meter,
beschilderd met aboriginal art (met natuurlijke pigmenten). Eigenlijk is
het een dikke tak, waarin de termieten een holte hebben gemaakt. Mondstuk
erop van bijenwas, en klaar is kees. JG is al helemaal enthousiast en wil
al zeilend dat ding tevoorschijn halen om erop te leren blazen (zie je het
al gebeuren?!). Dat is een hele kunst overigens, want probeer maar eens
met vibrerende lippen lucht te blazen in zo'n ding. En om langer te kunnen
blazen moet je dus door je neus inademen terwijl je vanuit je wangen lucht
uitblaast. Veel plezier.
Die aboriginals, dat is dus echt een vreemd volkje. Ik dacht altijd dat er
aardig wat waren in Australië, maar ze maken maar 1,2% van de bevolking
uit, dus het zijn er maar een paar honderdduizend. Het is absoluut het
allerlelijkste volkje dat ik ooit heb gezien. Stel je de aboriginals voor
die je wel eens op TV of op foto's gezien hebt, en verveelvoudig dan de
lelijkheid met een Iet anders. Vannacht werden we (eigenlijk ik) opgeschrikt door een flinke
stort bui. Alweer!! We deden alles vliegensvlug dicht, en gingen in Adam-
en Eva-kostuum de boot uit om nog wat dingen op te ruimen die buiten
lagen. Vervolgens gelijk weer gaan slapen is er niet bij, want met alle
luiken en ramen dicht is het na 10 minuten in de boot (zelfs 's nachts)
niet te harden. Ik bleef dus maar een uurtje op om te wachten tot de 'na-regen'
was afgelopen. Vandaag hebben we ons trouwens opgesplitst. JG ging telefoontjes plegen,
naar Customs, terug naar de K-Mart (spullen lagen er nog), terwijl ik
terugging naar het Vaccinatin Center voor de malariapillen (2 keer, want
er was natuurlijk weer iets waarop ik moest wachten), de gekopieerde
pilots en kaarten ging ophalen (ook 2 keer, want de betreffende persoon
was er niet), nog wat andere dingen ging doen, naar de kapper ging (hmmmm,
gaat wel, wel goed geknipt maar ja) en lekker ging shoppen. Goed verdeeld
hè! |
za 18 okt | Australië
(Darwin) |
Ik heb altijd moeite om weer in te slapen als ik eenmaal wakker ben, en dat was ook nu weer het geval. Met het gevolg dat ik na een uur of 3 slaap nog zeeeer kleine oogjes had toen de wekker ging. Ook JG is nog erg moe, en eigenlijk zijn we ook nog steeds uitgeblust van het harde werken. Het was zelfs zo erg dat we overwogen om de auto af te bestellen. Maar gelukkig hebben we dat toch niet gedaan.
Na nog een rondje sightseeing door Darwin maakten we van de gelegenheid (i.c. de huurauto) gebruik om grote boodschappen te doen. Ik geloof dat we het eindelijk beginnen te leren. We hadden genoeg aan 1 boodschappenkarretje (maar toch heb ik een beetje een knagend gevoel.....).
PS: Ik bedenk me net dat het vast een leguaan is. Hoewel..... hij liep
zo raar. |
zo 19 okt | Australië
(Darwin) |
Toch zie je duidelijk de Engelse invloed terug. En niet alleen door de cricketvelden, rugbyvelden en ..........bowlingvelden. Vandaag nog even een dagje ertegen aan. Het lijstje is alweer gemaakt.
Boodschappen opruimen, boegplaat op de boeg bevestigen, boot afspoelen en
schrobben, boeken ruilen, website bijwerken en updaten, internetten,
internetbankieren, wassen, genua verwisselen, zonnetent opruimen, boot van
binnen schoonmaken, alle lijnen ontzouten met zoet water, ankerketting
markeren (om de 10 meter), goedkoop bellen met Nederland en nog wat
dingetjes. Hm, lukt dat nog wel allemaal? |
ma 20 okt | Australië
(Darwin) |
Nee dus. We vertrekken dus maar een dagje later. What's new......? Vandaag hebben we dus maar eens lekker uitgeslapen. En daarna nog (echt) de laatste dingen gedaan.
|
di 21 okt | Australië - Beagle Gulf | Van de sluiswachter/havenmeester hoorden we dat het orkaanseizoen misschien wat eerder begint dan normaal, omdat de temperatuur van de Arafura Sea al zo hoog ligt. Maar voor de komende week zou alles er rustig uitzien, zo meldde hij. We pikten buitengaats al snel wind op. Maar helaas uit de richting waar
we heen wilden. Na een paar uur gemotord te hebben en ons vrijgevaren te
hebben van land, zetten we dan toch
maar de zeilen, en gingen kruisen. Maar we klaagden niet, want het ging
wel lekker relaxed, met een knoop of 10 wind. Het is goed te merken dat
het onderwaterschip weer helemaal tiptop is, want we hebben lang niet
zulke snelheden gehaald met zo'n wind. |
wo 22 okt | Beagle Gulf / Timor Zee | We verbranden inderdaad nog steeds. Je zoekt eigenlijk altijd de schaduw op, en al helemaal in Darwin. We hebben beiden fantastisch geslapen, en dat voor een eerste nacht op
zee. Het heeft z'n voordelen, dat we zo moe zijn van het harde werken. Dat
we niet voor de wind gaan, en de boot dus niet zo ligt te rollen, speelt
natuurlijk ook een rol. Het is eigenlijk wel lekker zeilen zo, ook al
moeten we kruisen. |
do 23 okt | Timor Zee | Vanochtend droomde ik dat we onderweg waren richting het westen, en op een gegeven moment zuidelijk zouden moeten sturen om door een pas te varen tussen eilandjes en riffen door. Ik had nachtwacht, en deed 10-minuten-tukjes met de timer. Maar kennelijk was ik door die timer heen geslapen, want toen ik wakker werd bevond de Pinical zich op het land (ik had daar niets van gemerkt), en was toevallig aan de kant van de weg (!) geraakt, waar we netjes op de kiel stonden, niet ondersteund. Ineens zakte onze zware ijzeren kiel als blubber in elkaar en helde Pinical een klein beetje over. Toen werd ik wakker. Even later dommelde ik weer in, en stapte een stukje terug in de droom. Deze keer liep het beter af, want de kiel zakte niet in elkaar. We bleven gewoon netjes staan. Maar ja, wel op land, en daar vaart een boot niet zo goed. We werden uit de brand geholpen door een vriend van ons, die in de bouwbranche werkt. Met wat kraan- en hijswerk konden we gelukkig weer verder. Het is toch wonderbaarlijk hoe het menselijk brein werkt. Of níet werkt. Want in Darwin hebben we een nieuwe timer gekocht, en die maakt zo'n lawaai dat degene die geen wacht heeft er ook wakker van wordt. We kruisen nog steeds omdat de wind uit het westen komt. Maar eigenlijk gaat dat best lekker omdat de wind niet zo hard is. Als er maar een klein beetje wind staat kun je meer snelheid maken op een aan-de-windse koers dan op een voor-de-windse koers, dus we klagen niet. Het enige frustrerende is als het 4 uur duurt om hemelsbreed 11 mijl af te leggen. Dat was vannacht het geval. Aan de andere kant verbazen we ons over de snelheid die we toch uit de Pinical persen met zo weinig wind. Ons schone onderwaterschip met de nieuwe antifouling werpt duidelijk zijn vruchten af. Wat een verschil!!
Maar het kan altijd erger. Vanmiddag hadden we op het Nederlandse SSB
netje van Adrie "doe-de-groeten-aan-je-wijffie" van de Johanna
contact met de Tramontana, die nog steeds in Suva, Fiji ligt. Reden: de
Finally (met de Franse Jean-Marie, de Nederlandse Maureen en hun zoontje
Laurent; wij ontmoetten ze in Tahiti) is op het rif gelopen bij de aanloop
naar Suva. Volgens Thijs 'door samenloop van omstandigheden'. Hun Jeanneau
van dik 50 voet is aan het begin van de avond op het rif beland, waarna
Maureen paniekerig een oproep deed via de marifoon. Op zo'n moment ben je
ongelofelijk blij dat er bevriende jachten in de haven liggen: de
Tramontana en de Jori. Henk van de Jori heeft de locale kustwacht, die
niet zo'n haast had omdat ze naar een belangrijke rugbywedstrijd zat te
kijken, gemobiliseerd, en dat had behoorlijk wat voeten in aarde.
Ondertussen spoedden Henk en Thijs zich met de bijboot naar de Finally,
brachten Maureen en Laurent in veiligheid, en haalden voor de zekerheid
alle (!) spullen van boord (50 vuilniszakken). Het 'walteam' Nicolette en
Marjolein ving Maureen en Laurent op, regelde onderdak en coördineerde de
communicatie. Het bleek dat de Finally niet meer die avond kon worden vlot
getrokken. Jean-Marie, Henk en Thijs hebben de nacht doorgebracht op de
Finally, want uit verzekeringsoogpunt moet je je schip pas op het
allerlaatste moment verlaten en opgeven. En het jacht lag maar met elke
golf te beuken op het rif. |
vr 24 okt | Timor Zee | Mensen (althans wij) zijn trouwens toch bijzondere wezens, zo ontdek je toch steeds weer opnieuw. Voor vertrek hebben we een kotterstag geplaatst en deze wegneembaar gemaakt, voor het zeldzame geval dat we zouden moeten kruisen. Bij het overstag gaan moet je met zo'n 2e voorstag altijd eerst de genua inrollen, anders komt die niet (of heel moeilijk lees: met veel slijtage) langs die kotterstag en dat leek ons erg lastig. Dus, wegneembare stag met een aparte spanner (en apart = duur natuurlijk). En wat hebben we vrolijk de hele tijd gedaan; juist, voor het overstag gaan even de genua ingerold...... [JG] |
za 25 okt | Timor Zee | De afbakbroodjes zijn op, en dus werd onze
nieuwste aanwinst uit de kast gehaald. De broodbakmachine. Ja, we weten
het, het is eigenlijk te gek voor woorden om zo'n ding aan boord te
hebben. Maar ik heb een hekel aan vieze handen (ik ben net mijn vader wat
dat betreft), vind deeg kneden dus een ramp, en heb al helemaal geen
geduld voor dat eeuwige rijzen. Zo nu en dan horen we jaloers de verhalen
van andere cruisers over hoe gemakkelijk zo'n broodbakmachine is. Dus toen
we in Darwin bij de K-Mart een broodbakmachine in de aanbieding zagen voor
niet veel geld, hebben we na veel wikken en wegen (je wilt niet weten hoe
lang) besloten om het ding toch maar aan te schaffen. Maar we hadden het kunnen weten. Mirakels zijn niet te koop. In Darwin zakten onze eerste broden nog in de broodbakmachine in. We gaven de moed echter nog niet op, want dat zou volgens het boekje worden veroorzaakt door de omgevingstemperatuur. Gewoon wat minder gist gebruiken was het devies. Een mooi broodje hebben we er in Darwin niet mee kunnen bakken. ik Vanochtend probeerden we het met zelfrijzend bakpoeder, of nee, zelfs een broodmix. Nadat we hem aan hadden gezet op de omvormer maakte de machine een zoemend geluid. Huh? Was dat eerder ook al zo? Maar hij deed het gewoon, en we hadden natuurlijk al in de winkel gecheckt of het apparaat op onze omvormer zou werken. Na een minuut of 20 hield hij ermee op, en is nooit meer opnieuw begonnen. Kunnen we daar weer achteraan. Weer een item voor de never-ending-to-do-lijst. We hebben dan wel een jaar garantie, maar je gaat zo'n ding niet terugsturen naar Australië. De Australiërs geven niet op. Vanochtend kwam er weer een vliegtuigje
overvliegen, en even later werden we op de marifoon opgeroepen. De "Maritime
Patroling Aircraft" wilde weer van alles weten, en we hebben ze gerust
gesteld dat we geen enge dingen gaan doen.
Maar we balen natuurlijk echt behoorlijk. Er is weer eens een keer wat.
Na het slecht gerepareerde zeil hebben we dit weer. Ook de GPS geeft nog
steeds bij tijd en wijle geen fix, en we kwamen er ook achter dat de kit
waarmee we in Darwin de nieuwe boegplaat hebben vastgezet, wel erg oud is
(gelukkig heeft de leverancier gezegd een nieuwe boegplaat te betalen als
ie eraf valt). En die stomme broodbakmachine natuurlijk. Zo ben je dus
weer terug bij af, en kun je je to-do lijstje weer aanvullen. We worden er
echt moedeloos van. We hebben het idee dat wij toch wel heel erg veel pech
hebben en dat is behoorlijk frustrerend. Natuurlijk zijn het allemaal geen
cruciale zaken (in vergelijking met op het rif lopen bijvoorbeeld), maar
we zijn het nou eens een keer echt helemaal, gigantisch, verschrikkelijk,
ontzettend, vreselijk beu dat het nou niet gewoon eens gaat zoals het zou
moeten, en dat we zo ontzettend veel tijd kwijt zijn aan dit soort dingen.
Iedereen heeft natuurlijk wel eens wat, maar dit kan toch niet normaal
zijn? We hebben beiden het gevoel, als we verslagen of websites van
medecruisers lezen, dat wij minder zien van de (ei)landen dan de anderen,
en dat is natuurlijk wel erg. En het is nou ook weer niet zo dat wij zo
vaak zitten te niksen op de boot. Integendeel zelfs, dat doen we bijna
nooit. |
zo 26 okt | Timor Zee / Indische Oceaan | Een van onze kuipkussens is namelijk echt tot op de draad versleten, en ik had onlangs een scheur in de stof gerepareerd. Die moeite had ik me kunnen besparen, want de ene na de andere scheur verschijnt in de blauwe stof. Geen beginnen aan. De witte kapok komt er overal door naar buiten, en dwarrelt door de kuip en soms naar binnen. Nou wil het geval dat het (nog steeds) ons lekkerste kussen is. De andere zijn óf inmiddels erg dun geworden, óf je voelt zo nu en dan een bruin naaldachtig dingetje door de stof in je blote huid prikken. Naast sneeuw hadden we vandaag ook water in de boot. Nee, niet het water in de tanks. Toen ik wat te drinken ging pakken hoorde ik water klotsen in de boot. Ik volgde het geluid, en de wc in de natte cel achter bleek blank te staan. Het hendeltje van de pomp van de wc stond in de verkeerde stand (flush), en aangezien we over stuurboord helden kwam er zeewater door de wc naar boven. JG, die zichzelf de zwarte piet toebedeelde, ruimde de boel op en pompte binnen 5 minuten de bilge leeg. Gelukkig waren we er snel bij, anders had het heel wat langer geduurd. We zijn inmiddels voorbij Timor en Roti, en zeilen nog steeds lekker de
goede kant op. |
ma 27 okt | Indische Oceaan | Niet alleen begin ik me af te vragen hoeveel verschillende instanties de wateren rondom Australië in de gaten houden; dat kan nooit efficiënt zijn. Maar tot waar reiken die territoriale wateren van Australië eigenlijk? Vast niet tot hier. Je vraagt je echt af wat zo'n vliegtuig hier moet. We weten dat er problemen zijn met Indonesische vissersschepen die in Australische wateren vissen (ook dat ene warship dat we tegen zijn gekomen toen we naar Darwin zeilden schijnt daarvoor te patrouilleren). Maar ten eerste heeft Australië met de omringende landen een grens afgesproken van 200 mijl (en daar zijn we dus buiten), en ten tweede vraag je je af of de douane de geëigende instantie is om hierop te controleren. Nou, dat laatste zal dan wel, maar toch blijft het vreemd.
Er rust geen zegen op onze solar douchezakken. We hebben er sinds
vertrek uit Nederland (eigenlijk sinds de Carieb) al minstens 5 versleten.
Nou ja, versleten? In de Grenadinen zijn we er een kwijt geraakt tijdens
een zeiltocht, waarna we een andere douchezak kregen van Dirk en Linda van
de Jade. Die was ook geen lang leven beschoren, want in Bonaire verdween
het slangetje met de douchekop zo'n 15 meter lager naar de bodem. In
Bonaire kochten we een n |
di 28 okt | Indische Oceaan | Vandaag hebben we de klok weer een uur terug
gezet (naar UTC +8). Het tijdsverschil met Nederland is nu 7 uur. Dat
scheelt dus maar een half uur met Darwin als gevolg van de wintertijd in
Europa en het rare halve uur van Darwin. En over klok gesproken, we hebben het happy hour op het voordek maar weer eens in ere hersteld. Heerlijk, met een biertje in de wind op het voordek. De wind is inmiddels zodanig gekrompen dat we plat voor het lapje
varen. Dat leverde vannacht een boel geklapper op, en dus was er actie
nodig. De genua staat nu op de boom aan bakboord, het grootzeil hebben we
laten zakken en in plaats daarvan de fok gehesen aan stuurboord. Dat
laatste om snelheid te minderen. Ja, we doen dat toch maar, want we komen
anders 's nachts aan bij Bali, en dat wordt afgeraden. De aanloop is niet
gemakkelijk en er schijnt veel stroming te zijn. Het beste is om met slack
water (jee wat is nou ook al weer de Nederlandse term voor slack? Dit is
erg! Denk denk....... kentering) naar binnen te gaan. En toevallig komt
dat fantastisch uit, want dat is overmorgen ochtend om tien voor 7. Na
zonsopgang en dus precies op het goede tijdstip voor ons. Maar misschien
is het de goden verzoeken dat ik dit opschrijf. Er kan nog van alles
gebeuren. |
wo 29 okt | Indische Oceaan | [Chantal] In dit deel van de wereld doet trouwens de Navtex het weer. Voor de leken,
dat is een ontvanger voor soort lange SMS-berichten van (min of meer)
nautische aard. Waaronder dus het weer. En, na het lezen van een
paar berichten heb ik besloten me hier te vestigen om de Erwin Krol van
Indonesië te worden! Het weer is hier al tropisch stabiel, maar met
voorspellingen als deze kun je het nooit fout doen!!! Ter illustratie:
"wind: 3-30 knopen", dat is een range van 1-7 bft, dus van
vrijwel windstil tot bijna stormkracht! Nog één: "waves: 0,3-2,6
meter"...... Zo kan ik het ook: fantastisch!!! :-) |
do 30 okt | Indische Oceaan - Bali
(Benoa Harbour) |
Precies bij slack water liepen we de haven van Bali, Benoa Harbour binnen. Op de steiger van Bali International Marina stonden al 3 (!) mannetjes klaar om onze lijnen aan te pakken. De cruising permit die we bij deze marina hebben aangevraagd lag inmiddels klaar, en dat is kennelijk een uitzondering, want we hebben al van verschillende jachten gehoord dat dit een eindeloos verhaal kan worden. De marina zorgde ervoor dat Customs, Immigration en Quarantaine werden gebeld, en binnen een half uur hadden we al twee mannen van Quarantaine aan boord gehad. Met z'n tweeën zijn ze wel 3 seconden in de boot geweest, hebben formulieren aangepakt die ze JG hadden laten invullen, keken niet naar eventueel verboden voedsel, vroegen met een brede grijns : "No ill? No ill?", en weg waren ze weer. Ook een duo van Immigration is slechts luttele ogenblikken in onze boot geweest. Na een uur of 3 wachten (we moesten aan boord blijven) lieten we de marina nog maar eens naar Customs bellen, die meldde dat ze niet meer zouden komen. Ok, dan niet.... Terwijl we hier in de jachtclub onze laptop aan het world wide web
hingen werden we deelgenoot van een enorme tirade van een grijzende
Engelsman (die we later als Dan leerden kennen). "It is MAJOR
rip-off-time here in Bali! You people are totally dishonest!"
Kennelijk had hij op de heenweg naar de stad 20.000 rupiah moeten betalen
aan de taxichauffeur, en op de terugweg 40.000 rupiah, ondanks het feit
dat ook deze chauffeur zijn meter aan had staan (ander tarief zeker). Die
meters schijnen hier in Bali overigens op wonderbaarlijke wijze te
herstellen, als je niet in een taxi met die 'kapotte' meter wilt stappen.
En hij had uitgevonden dat de was in de stad de helft kost van wat de
marina rekent. Deze tirade, erg zinvol gericht tegen een werknemer
van de marina, duurde dik 10 minuten, totdat we toch maar voorzichtig interrumpeerden
om de man uit de brand te helpen. Waarna we toch maar even aan de bar met
Dan aan de praat raakten om uit te vinden hoe erg Bali nou eigenlijk is.
We hebben ons voorgenomen om ons niet de hele tijd afgezet te voelen. Bargaining
is hier aan de orde van de dag, dus 'go with the flow' en als het
nou eens een keer niet zo goed lukt, is het nog steeds erg goedkoop. |
vr 31 okt | Bali
(Benoa Harbour) |
Bali is: voor nagenoeg elke deur en op elke straathoek offertjes, een overvloed aan taxi's, massa's teakhout, op iedere straathoek een altaar(tje), veel tempels, ontzéttend bewerkt hout, sarongs, goedkoop (eindelijk!), Hindoestaans, af en toe een klein beetje Nederlands (raad eens wat informasi, kamar, wc, bir, betekenen), de bomaanslag van 12 oktober vorig jaar, sindsdien een stuk minder toeristen, stroomonderbrekingen, sampanhoedjes, zéér hard onderhandelen, lekker eten, beschermende beelden aan weerszijden van ingangen, die vaak vanaf het middel zijn omwikkeld met zwart-wit geblokte stof, veel Japanners en Australiërs, massa's motorfietsen, surfersparadise, mensen die zonder moeite dingen op hun hoofd dragen, winkeltjes met een miljoen dingen tentoongespreid en nog veeeeeel meer. We zijn echt van de ene op de andere dag (ok, 9 dagen dan) in een compleet andere wereld terecht gekomen. En we vinden het heerlijk. Tot nu toe hebben we één groot probleem: we kunnen zoveel foto's van prachtige dingen maken dat deze website maar een schamele afspiegeling kan geven van de werkelijkheid. [Chantal] |