JG
heeft het op voorhand al helemaal gehad met die Australiërs. Afgezien van
het feit dat hij het gros van de Australiërs maar boeren vindt, wordt hij
helemaal Gallisch van de Australische bureaucratie.In Port Vila, Vanuatu, kregen we bij het uitklaren al een complete tas mee met informatie van de Australische overheid. Folders met een lijst met wat er allemaal het land niet in mag, een lijst met wat er allemaal gedeclareerd moet worden (veel!!), de visumvereisten, andere foldertjes, een soort Leger des Heils-zak waar je de niet toelaatbare spullen in moet stoppen en vooral heel, heel veel stickers. Stickers van allerlei instanties, maar ook bijv een sticker met daarop de tekst dat je vooral niets in zee mag gooien, compleet met een soort kliktelefoonnummer dat je kunt bellen om melding te doen als je iemand anders afval in zee ziet dumpen. Daarentegen is nergens is te lezen dat je voor het afval dat je inlevert moet betalen (we hebben gehoord dat dat zo schijnt te zijn). Wij gooien nog steeds alle GFT- en vleesafval zo de plomp in als we op zee zijn, en zijn van plan om dat te blijven doen. Geen zin in stinkende derrie aan boord.
De lijst met wat er allemaal niet het land in mag is zeer uitgebreid, en
de lijst met wat er gedeclareerd moet worden nog veel uitgebreider. Bij
het inklaren wordt beoordeeld wat er van de gedeclareerde goederen wel of
niet het land in mag. We zullen het wel zien. We hebben nog wel veel
voorraden aan boord, maar een dezer dagen zullen we eens een
inventarisatie maken, en een lijst om het de heren het zo gemakkelijk
mogelijk te maken. En onszelf, want de quarantainemannen declareren op hun
beurt weer forse overtimefees, en wij gaan in het weekend aankomen. Als
het aan de wind ligt niet overigens, want die speelt verstoppertje, en zal
waarschijnlijk niet tevoorschijn komen voor we in Darwin zijn. Vanaf het
einde van de middag zijn we dus aan het motoren. Niet dat we zin hebben in
3 dagen motoren, maar Dineke is al in Darwin. Van je aankomst in Australië moet je minimaal 2 dagen vooraf melding maken, hetzij per e-mail, hetzij per marifoon of telefoon. Wij vragen ons af hoe je dat moet doen als je alleen marifoon als communicatiemiddel hebt, en je nog buiten bereik bent tegen die tijd. Maar wij sturen gewoon een mailtje met onze ETA. Go with the flow.
JG's oordeel over de bureaucratie van de Australiërs werd vandaag nog
eens gevoed door twee gebeurtenissen. Eerst kwam vanmiddag een vliegtuigje
laag over ons heen scheren. Zo laag dat ik het woord 'Customs' heel
duidelijk kon lezen. Even later horen we op de marifoon onze 'white sloop'
opgeroepen worden. We beantwoordden de oproep, en moesten wat informatie
doorgeven over wie we waren, waar we vandaan kwamen, waar we heen gingen,
onze ETA en nog wat zaken. Waarna we een statement van de Australische
overheid voorgelezen kregen (duidelijk niet uit het hoofd) van een paar
regels met de melding dat het absoluut verboden is om 'physical
contact' te hebben met wie of wat dan ook voor we zijn ingeklaard. En
of we dat begrepen hadden en wilden bevestigen. Later op de middag, terwijl we de halfwinder aan het hijsen waren, zagen we een grijs schip in volle vaart op ons afkomen. En even later op de marifoon: "This is Australian warship requesting information from the white sailboat on my starboard side". Requesting van alles en nog wat. Waarom ze trouwens zichzelf een warship noemen, en niet gewoon een schip van de Australian Navy? Het klinkt zo agressief. Terwijl JG de oproep beantwoordde kon ik het niet laten om een foto te schieten van het warship. Eén foto slechts, want toen was de camera vol.
En aaaaaarrrrrrrggghhhhhh. We hebben vandaag de 10.000ste foto gemaakt met die digitale camera. En daarnaast hebben we ook nog ons minuscule digitale zakcameraatje. We gooien natuurlijk wel het nodige weg, maar wat gaan we in hemelsnaam met al die foto's doen?????????
[Chantal]
Sinds gisteravond hebben we dus de motor aan.
En de autopilot, want Helga heeft te veel last van het schroefwater. Na
een minuutje hield de autopilot er weer eens mee op. Zijn weigeringen
worden steeds hardnekkiger. En áls hij het doet, heeft hij vaak kuren.
Hij wil dan bijvoorbeeld niet een stukje naar rechts, nee, dan wil hij
helemaal naar rechts. Of hij houdt gewoon geen koers. Dat kan dus link
zijn als je zeilen op hebt staan, en al helemaal als je bezig bent met het
veranderen van de zeilen. Wij vertrouwen er in dat laatste geval maar niet
meer op, want een abrupte verandering van koers kan je uit balans brengen,
of de koersverandering zelf doet iets met giek, boom of zeilen wat je niet
wilt. Als er dus gegijpt , gereefd, uitgeboomd of iets anders moet worden
ben ik aan het stuurwiel, kan voor de rest niet heel veel anders doen en moet JG het werk bijna in zijn uppie
opknappen. Dat gaat allemaal wel prima hoor, maar een betrouwbare
stuurautomaat zou toch wel handiger zijn. We gaan hem proberen te laten
repareren in Darwin, maar zijn sowieso van plan om een
helmstokstuurautomaatje te kopen. Die kan met heel weinig stroom de
windpilot aansturen.Het lijkt erop dat de stuurautomaat eerst een tijdje moet warmdraaien, want zijn weigeringen komen vaak als we hem nog niet zo lang aan hebben. Nadat JG gisteravond tijdens de schemering maar weer eens in de bakskist was gekropen om aan het computerkastje te morrelen, deed hij het gelukkig weer. Géén zin om 3 dagen met de hand te moeten sturen, al zijn er ergere dingen.
Zo hoorden we gisteravond op de SSB dat Fons en Louise van de Aju, die onderweg zijn naar Nieuw Zeeland, wel heel erg slecht weer staat te wachten. Een lagedrukgebied brengt 60 knopen wind, en het hele netje leeft met ze mee. Ze liggen voorlopig bij om zo min mogelijk snelheid te hebben, zodat ze niet in het ergste deel van het gebied terechtkomen. Op de tocht van Fiji (of Tonga) naar Nieuw Zeeland krijg je meestal wel een depressie te verwerken, maar dit is toch wel een erg forse. Hoe eerder je in het seizoen gaat, hoe groter de kans op zo'n depressie. Maar als je te laat in het seizoen zit, begint het hurricaneseizoen alweer.
[Chantal]
Nou, gelukkig lijkt het voor Fons en Louise mee
te vallen. Ze liggen al een tijdje bij, en ontlopen daardoor het slechtste
weer.Bij ons valt het ook mee, maar dan andersom. De wind heeft zich zowaar bij tijd en wijle laten zien, weliswaar schuin van voren, maar we klagen niet! Gisteravond en vannacht kon de motor dus uit, aan, uit, aan en bleef toen aan.
Tot vanmiddag, want toen kon de wind de zeilen blijven vullen. Wie had dat nog gedacht?
Ondertussen hebben we onze voorraad voer geïnventariseerd met het oog op de lastige quarantainebepalingen van Australië. Allemensen wat hebben we nog veel! Veel te veel, het gaat echt nooit meer op. Natuurlijk kom je dingen tegen die je al lang weer vergeten was. Maar ook de blikken kant en klaar voer die JG elke keer te berde brengt als ik meld dat ik geen zin heb in koken. Dat is een goede tactiek van hem overigens, want op het moment dat ik denk aan een bord vol met dat voer, krijg ik onmiddellijk weer meer zin om te koken. Thuis kookte hij ook vaak, maar op een of andere manier is het zo gegroeid dat ik aan boord kook. Niet slim.
Enniewee, de inventarisatieklus, waar ik gisteren al mee was begonnen, hebben we vandaag samen verder geklaard. Wat een rotklus zeg! Het was in mijn begintijd als assistent-accountantje al geen hobby van me, en dat is het dus nog steeds niet. Maar als we daardoor wat tijd kunnen besparen met het inklaren is het fijn, want Dineke en André trekken maandag verder Australië in, dus we hebben maar een dag of anderhalf!!
Aan het eind van de dag konden we naar bakboord draaien, om Cape Don heen, en de Van Diemen Golf in. Geholpen door een flinke bak stroom. Als je de pilot mag geloven is Cape Don een zeer gevaarlijke kaap, en je verwacht dus een woest uitziende uitstekende landtong. Niets is minder waar. De kaap is zo plat als een dubbeltje, met een vuurtoren erop. Wat een desillusie! Alles is hier trouwens plat. Ik had me een hele andere voorstelling van dit gebied gemaakt.
[Chantal]
PS: Ik geloof dat ik vanmiddag het warship weer heb gezien. Volgens mij verwachten ze ons echt.....
Darwin ligt ten westen van 135 graden oost, en
dus zouden we eigenlijk de klok weer een uur terug moeten zetten. Maar er
wordt weer eens afgeweken van de standaard, en Darwin doet aan halve uren.
We hebben de klok gisteravond dus een half uur teruggezet. Het is hier 9,5
uur eerder dan UTC, en dus 7,5 uur eerder dan in Nederland (wanneer wordt
het wintertijd bij jullie?). Dat schiet al op hè!!!! Om een of andere
reden hadden wij altijd het idee dat Australië aan de andere kant van de
wereld lag. Maar dat is dus niet zo. Nieuw Zeeland komt dichter in de
buurt, maar ook nog niet precies.Maar niettemin zitten we een enorm eind weg van ons kikkerlandje. En toch kregen we een Waddenzee-gevoel!!! Een paar uur nadat we gisteren in de Van Diemen Golf kwamen, begon Pinical ineens te stuiteren. Wind tegen stroom. Net de Waddenzee. De pilot had er al voor gewaarschuwd dat de stroming in deze golf zeer verraderlijk en gevaarlijk kan zijn. Als je volgens het boekje zou handelen, zou je 4,5 uur voor hoogwater Darwin bij de ingang van deze golf moeten zijn, om het gunstigste tij en stroom te hebben. Klinkt ook als Waddenzee-navigatie, niet? We hadden de stroomkaartjes bekeken, en gezien dat er hier inderdaad een flinke bak stroom kan staan. Maar wij hadden ook al besloten om ons niets van het tij aan te trekken, want het is doodtij (en dus de minste stroom), en bovendien zou er toch geen wind zijn. Maar laten we nou toch precies op het meest geschikte tijdstip bij de ingang zijn! Maar het bleek kennelijk geen garantie voor de meest gunstige omstandigheden.
Het werd dus een erg hobbelige (en
slapeloze) nacht, met koersen tegen en aan de wind.
Navigeren tussen ondieptes en bakens door. Stroming tegen en mee. En als
klap op de vuurpijl stopte de autopilot er ook nog eens twee keer mee.
Zijn weigeringen worden steeds hardnekkiger. Niet alleen steeds vaker,
maar het duurt ook langer voor we Flip weer aan de praat krijgen. JG moest
me twee keer uit bed trommelen om bijna in Eva-kostuum een half uurtje het
roer ter hand te nemen. Brrrr, denken jullie misschien. Niets is minder
waar. Het is hier HEET, HEET en nog eens HEET. En erg vochtig. Het teakdek
en alle lijnen zijn de hele nacht zeik- en zeiknat. Wij vooral overdag.Om half twee vanmiddag kwamen we aan in Darwin, na de ochtend weer (gisteren ook al de hele dag) hard gewerkt te hebben om de boot aan kant te hebben, de laatste verboden etenswaren te verzamelen e.d.
Deel 2 van vandaag volgt later.............. eerst Dineke en André bellen, ontmoeten, bijkletsen en leuke dingen doen............
[Chantal]
(Darwin)
De Customs mevrouw stond al klaar op de wachtsteiger voor het sluisje bij Cullen Bay Marina toen we om half twee, precies op de afgesproken tijd, aanmeerden. De Customs mevrouw had de Quarantaine meneer al gebeld, en die kwam even later opdraven. Terwijl JG met Customs aan de gang ging, nam ik de Quarantaine-man voor mijn rekening. Die trok onmiddellijk zijn zaklamp, en als een klein enthousiast jongetje, met gebogen knieën en dito nek, opende hij bakskisten en struinde over het dek. Op zoek naar weet-ik-veel-wat (in elk geval niet naar mijn krokodillenleren tas, die we onder de bijboot op het dek hadden verstopt, met nog wat andere verboden dingetjes erin). De hele inventarisatielijst die we hadden gemaakt van het proviand heeft hij niet bekeken. En toen ik hem de kratten toonde waar we de verboden spullen in hadden verzameld, zag ik hem denken: "Nee hè..........". Terwijl hij onderdeks af en toe een kastje openmaakte en vragen stelde, drentelde ik achter hem aan, op zijn verzoek houtsnijwerken voor de dag halend (geen beesten), fietsen aanwijzend (geen beesten), de koelkast open makend (nog steeds geen beesten). Hij rommelde even in de kratten, gaf me vervolgens een aantal dingen die we mochten houden (want van Australische makelij, iets waar de Australiërs zeeeeeeeeeer kien op zijn. Het staat werkelijk overal op: Australian brand, of Australian product), en zei dat we een deel van het restant in de kratten wel verzegeld mochten bewaren. Ik zette alleen de lekkerste dingen apart om te verzegelen, en liet de rest zitten. Ik vond het wel een handige manier om van mijn over-de-datum-of-niet-zo-lekkere-spullen (want daarom hadden we ze nog) af te komen. Niet zo slim. Op de uiteindelijke rekening stond Aus $ 40 voor de vernietiging van het afval........ Nu weet ik het zeker. Ik ben écht te eerlijk (en ik leer het ook nooit). Ik (stronteigenwijs) kon me niet voorstellen dat die Aussies de yachties bij aankomst laten betalen voor hun afval, want dat zou in mijn ogen alleen maar averechts werken. Al die yachties zouden dan toch zeker alles in zee donderen vlak voor ze in Australië zouden aankomen. NOT. Iedereen behalve ik.
Na anderhalf uur waren we klaar, en dat is erg snel in inklaarland. We
begrepen wel dat de procedure aanzienlijk soepeler wordt toegepast als je
maar zo kort in Australië bent zoals wij. Dus Mercator, Tramontana en
andere yachties die het orkaanseizoen ergens in Australië zullen
verblijven: dit is NIET de standaard.Dachten wij dat we klaar waren en de haven in konden..... niets van dat alles. Hier in Australië zijn ze bang van de zwarte mossel, en dus moest er eerst 16 uur lang een blauw goedje in alle leidingen, en moest er een duiker komen om ons onderwaterschip te inspecteren.
Inmiddels hadden we Dientje al gebeld. Samen met André kwam ze aan boord, en dat was natuurlijk voldoende reden voor een feestje!!!! Eén van onze twee overgebleven flessen champagne werd open geplopt, ingeschonken en opgeslobberd. Tenminste, we denken dat het champagne was, want het etiket was er inmiddels in de bilge vanaf gegaan.
Er moest natuurlijk uitgebreid worden bijgekletst. En ik kan hier met stelligheid beweren dat niemand, maar dan ook NIEMAND, aan het thuisfront deze dans heeft ontsprongen. We zijn weer helemaal bij (denken we).
We reden met de luxe huurbak van Dien en André een rondje door Darwin,
langs de andere marina's en ankerplaatsen. En raakten toch ietwat
teleurgesteld. In de marina waar we liggen zijn al bar weinig cruisers te
bekennen, in de andere marina's en ankerplaatsen is het al niet anders. We
zitten duidelijk laat in het seizoen. En de afstanden hier in Darwin zijn wat groot. Niet zo efficiënt voor
ons. Wat een ontzettend vreemd stadsplan hebben die Aussies Darwin gegeven!!!
Het centrum (dat Amerikaans aandoet met evenwijdige straten en
blokken) ligt op een soort schiereiland, met op het uiteinde Cullen Bay,
waar wij liggen. De woonwijken liggen een stuk landinwaarts, en tussenin
ligt de golfbaan, plus het enorme vliegveld. Zeeeerrrr vreemd. Geen
bulderbosjes hier kennelijk.In dat centrum hebben we 's avonds samen met Dien en André lekker uit gegeten en een borrel gedronken, waarna we eenmaal terug op de boot het nest inrolden, en (bijna) nooit meer wakker werden.
[Chantal]
(Darwin)
We moesten dus wachten op de duiker, die na een uurtje aankwam, met een oranje pak de plomp indook, en vervolgend ons onderwaterschip akkoord verklaarde. Het papierwerk duurde wat langer, maar uiteindelijk konde
n we
toch aan het eind van de ochtend de marina in. Dien en André stonden
natuurlijk al te popelen om te vertrekken, maar het lot was ons niet
gunstig gezind. Understatement. Eenmaal in de box wilde JG binnen de motor
uitzetten, maar rook onraad. Letterlijk. We hadden
kortsluiting!!!!!! Eén van de accuschakelaars was al helemaal gesmolten.
En vind dan maar eens de oorzaak. Erg spannende momenten aan boord, kan ik
je verzekeren. Bang wat er kan gebeuren, al gebeurd is, vrezend voor de
accu's (zeeeeer duur geintje met ons type accu's) en wat er verder kapot is. Terwijl JG zo
ongeveer het hele elektrische systeem openlegde, keek ik toe, riep naar JG
welke waarden de accumonitor aangaf en probeerde niet in de weg te lopen.
Bezig met dat laatste liep ik naar de voorpiek, en zei tegen JG dat ik het
daar ook wel sterk rook. Uiteindelijk bleek dat ook te kloppen, want de
ankerlier maakte kortsluiting. Onze nieuwe, dure, ankerlier!!!!!!! Wat
erg!!!! Na e.e.a. losgekoppeld te hebben, en nagedacht te hebben of er nog iets kwaad kon, zijn we toch maar met Dien en André op pad gegaan naar Litchfield National Park. Dat park ligt v
oor Aussiebegrippen vlak bij
Darwin, namelijk op tweeëneenhalf uur rijden. In Nederland zou je op zo'n
tijdstip het plan om daar nog heen te gaan (voor een half dagje) al lang
laten varen, maar we zijn in Aussieland, dus onze normen passen zich aan.
In Litchfield zagen we bush, bush en bush. En termietenheuvels.
Wonderbaarlijk; zo'n veld met de ene soort termietenheuvels lijkt wel een
begraafplaats met betonnen grafstenen (net echt!) die allemaal naar de
zelfde kant gekeerd zijn. En de andere soort maakt complete
beeldhouwwerken van een paar meter hoog. En we zagen watervallen. Waar we
ook heerlijk hebben gebadderd, geluierd en bijgekletst.Aan het eind van de dag waren we weer terug in Darwin, en haalden de zak op die Dien en André ergens hadden achtergelaten voor het geval we elkaar niet zouden treffen. Het was weer net Sinterklaas!!!!! Iedereen ontzettend bedankt voor de leuke, lekkere en nodige dingen!!!!!
Dien en André vertelden ons dat je op Mindil Beach geweldig de zon
onder kon zien gaan. Die hadden we al bijna 3 weken lang elke dag onder
zien gaan, maar ach. Dit was weer een hele andere ambiance, zullen we maar
zeggen. Half Darwin loopt uit op donderdagavond om de zon onder te zien
gaan op Mindil Beach, om daarna een bite te grabben op het daarachter
gelegen terrein dat HE-LE-MAAL vol staat met eetkraampjes van allerlei
(buitenlands en Aussie) allooi, verkoopkraampjes met allerlei toeristenspul en echt spul, een band
met didgeridoo spelers, een vuurwerkschouwspel en wat dies meer zij. Erg leuk.Vermoeiende dag. Moooooeeeeeeeee. Slaaaaaaaap......
[Chantal]
(Darwin)
Het is maandag en we waren inmiddels al begonnen met dingen in gang te
zetten. De zeilmaker was gebeld, de Volvo-dealer voor de motor, de
metaalman voor de boegplaat en het beugeltje voor het nog aan te schaffen
stuurautomaatje, de elektromonteur om naar de motor van de ankerlier te
kijken, en we werden vervolgens door Dineke keurig getaxied naar het
bedrijf waar we onze kapotte autopilot en handmarifoon konden laten
repareren. We brachten JG terug naar de marina om te wachten op de
metaalman (die niet kwam opdagen), en de rest van de middag hebben Dien en
ik heerlijk ouderwets geshopt in het centrum van Darwin. En ondertussen
veel girlstalk natuurlijk. Zaaaalig, dan merk je pas dat je dat wel
eens mist. Altijd zo'n vent aan boord ........Die stoplichten hier trouwens!!!!!!! Je drukt net als in Nederland op zo'n knop om hem groen te laten worden. Er klinkt dan af en toe een bliepje, zodat je weet dat ie is geactiveerd. Als het licht vervolgens op groen springt, komt SuperMario ineens tot leven en schiet alle omstanders neer met zijn digitale geweer. Dat betekent dat je mag oversteken.
's Avonds hebben we lekker luxe gegeten hier aan de haven, en vervolgens, snik snik snik, voor de tweede keer, maar nu echt, voor een jaar afscheid genomen van Dien en André.
[Chantal]
(Darwin)
Soms zie je wel wat wolkjes, en heel af en toe ziet het er zelfs een beetje dreigend uit, maar iedereen zweert bij hoog en laag dat het nog láng niet gaan regenen. Het natte seizoen is dan wel begonnen op 1 oktober, maar regenen doet het pas tegen Kerst. En met elke dag wordt het vochtiger en vochtiger. En gaat het minder waaien (o, o...). Als we dachten dat dit het was, dat het niet heter en vochtiger kan worden, dan komen we volgens al die Australiërs bedrogen uit.
Eerst zien, dan geloven. Wij kennen die regenwolken al langer dan vandaag.
Dus toen het vanmiddag wel erg donker en grijs begon te worden, zijn wij
toch maar in touw gekomen om de luiken dicht te doen, de zonnetent wat
beter vast te zetten, en spullen droog te zetten. En niet tevergeefs. De
eerste windvlagen kondigden de bui al aan. En wat voor bui!!! Gedurende
een uur stortte het water werkelijk met bakken uit de hemel. Later hoorden we dat het
plaatselijk was, terwijl wij overal om ons heen donkergrijze luchten
zagen.Vandaag wilden we, afgezien van afspraken met zeilmaker, metaalboer, de was doen en honderdduizend keer bellen, niets doen. Dat lukte toch aardig voor een paar uur, en dan merk je pas hoe moe je bent. Echt bekaf.
By the way, de motor van de ankerlier is inderdaad overleden, bleek nadat de elektromonteur ernaar had gekeken. En dat is K.. met peren. Met een hoofdletter K. Net nieuw. En duur. Zie dan maar eens garantie te krijgen. Geen dealer in Australië, de dichtst bijzijnde dealer zit in Nieuw Caledonië. Terugsturen naar Papeete, waar we hem gekocht hebben, is ook geen optie. Dat gaat weer een paar centen kosten.......
[Chantal]
(Darwin)
Een van de belangrijkste dingen op het lijstje (buiten natuurlijk de
website up- en de mail downloaden; sommige mensen denken af en toe dat wij
niets beters te doen hebben......ha ha) was de juiste copyshop vinden. Namelijk
die waar (illegaal) gekopieerde kaarten en netjes ingebonden pilots te
koop zijn. We hadden die tip gekregen van voorgangers, maar geen naam
gekregen. En zie dan maar eens de juiste copyshop te vinden. Dat kostte
geen moeite, want toen we bij de outdoorshop (voor o.a., jawel,
nazarethnikes, en deze keer de echte) aan de praat raakten met een oude
zeilfanaat, wist die te vertellen dat Colin een paar jaar geleden gepakt
was. Maar nee heb je, ja kun je krijgen. Toen we, eenmaal in de
betreffende copyshop, de vraag stelden aan Colin, reageerde die aarzelend: "Yeeeeaaaaaaaahhhhhhhhhhh, sort
of.....". Maar we zaten gebeiteld, en spraken af dat we morgen
een lijstje met onze wensen zouden afgeven. Illegaal, maar ideaal.Verder inderdaad van die afschuwelijk lelijke nazarethnikes gekocht, en een hele stapel Lonely Planets (zo ongeveer tot aan de Middellandse Zee). Voorlopig genoeg leesvoer voor het komende halfjaar.
[Chantal]
(Darwin)
En zo gaat het nou altijd. Je begint met één piepklein dingetje, en vervolgens kun je bezig blijven.
[Chantal]
(Darwin)
Sinds vanochtend vroeg staat de Pinical op het
droge. Niet met zo'n vreselijke kraan, waar van alles mee mis kan gaan (zoals we hebben gemerkt in
Bruinisse, waar de prins verder van geen kwaad wist en wij dus een nieuwe
schroefas en schroef voor onze rekening moesten nemen), maar met een soort slee. Je
parkeert je boot tussen twee tweetallen palen, die naar binnen worden
aangedraaid tot je bijna klem zit. Vervolgens wordt de slee tergend
langzaam naar boven gereden, en komt je boot op een aantal stalen balken
te staan. Er kan gewoon niets fout gaan. Wat een geweldig systeem, je
vraagt je af waarom ze dit in Nederland niet gebruiken. Tja, ruimte
waarschijnlijk, want we blijven al klussend wel in die slee staan. Lang
geleden, dat de Pinical heeft gereden in plaats van gevaren.We hadden in ons hoofd dat we vandaag het water uit zouden gaan, vandaag een aantal
lagen gifgoedje op het onderwaterschip zouden smeren, dit 's nachts
zouden laten drogen, en dan morgen weer te water zouden worden gelaten.
Érg naïef
om dat te denken. Want met een boot is niets simpel en gaat niets zoals je
het van tevoren bedenkt. Alleen al met het afspuiten met de hogedrukspuit zijn we al meer dan de ochtend mee bezig geweest. En dat is al beduidend langer dan gebruikelijk. Maar wat belangrijker was, de kiel zat vol met blazen waar vies stinkend geelbruin water uit kwam lopen als je ze doorprikte. Geen idee hoe het kan (misschien elektrolyse toen we de beugel op de boot hebben laten lassen? Maar als het goed is is de ijzeren kiel geïsoleerd van de aluminium romp), en de geleerden (wat ervaren mannen) waren het er ook niet over eens. Duidelijk is wel dat de een of andere laag los laat van de ijzeren kiel of van een eerdere laag.
De
b
oodschap van de eigenaar van het bedrijf waar we nu op de kant
staan was niet erg leuk. We kunnen nu zachte heelmeester spelen, maar op
een gegeven moment zullen we toch alles moeten kaalhalen met zandstralen
(wat hier niet kan). Maar ja, we hebben dus geen keus. Eerst alle blazen
(veel!) door- en afsteken, vervolgens schuren, en een laag of 5 afdichtend
spul op de kiel smeren. En daar waren we de rest van de dag mee bezig.Aan het eind van wad was de kiel metallic grijs. Daardoor zie je de oude, weggeschuurde blazen nog goed. De kiel is een beetje pokdalig, maar dat is niet zo erg. Maar we zien ook, NEE HÉ, nieuwe blaasjes. Zou het zilvergrijze spulletje dat ons was aangeraden ook ergens mee reageren? Nou ja, eigenlijk kan ik er niet meer mee zitten. Het houdt een keer op. Als die boot weer in het water ligt zie ik er niets meer van, en als we hem in Nederland weer op de kant zetten, zien we wel weer verder.
[Chantal]
Nog veel meer foto's via deze link!!!!!!!!!
(Darwin)
het gangetje in, daar naar de wc,
terug de ladder op, en toen was ik zo wakker dat ik maar even aan de
website ging werken.En om zes uur stond de wekker weer, want we wilden vroeg aan de gang. Misschien zou het dan namelijk lukken om vandaag op de kiel nog een paar lagen eencomponentenverf te smeren, en op de romp zowel de epoxylaag als de twee antifaulinglagen op te brengen. Bijkomend voordeel was dat ik lekker ouderwets een dik half uur met mijn ouders kon bellen. De ene telefoonprovider is hier nog goedkoper dan de andere. Voor een paar cent per minuut bel je naar de andere kant van de wereld. Maar dat even terzijde. Het idee om dat allemaal op één dag te doen was weer een beetje te optimistisch gedacht. De laatste laag antifauling bewaren we voor morgen. Ook besloten we om (morgen) een striping aan te brengen net boven de antifauling op de waterlijn. Het verfsysteem van het bovenwaterschip is namelijk na 16 jaar ook aan vervanging toe (het onderwaterschip hebben we voor vertrek gedaan), en met name de verf net boven de waterlijn (die lijkt
een laag minder te hebben dan de rest) wordt
nu wel heel erg dun of is er zelfs door de hogedrukspuit, ondanks onze
voorzichtigheid, gedeeltelijk tot op de etsprimer af. Met een striping
hopen we wat extra bescherming te geven. Je kunt het trouwens zien op
de foto hiernaast, als je goed kijkt.Het onderwaterschip is nu hel blauw. Echt hel. Erg wennen. Maar misschien krijgen we nu een stuk meer dolfijnen, walvissen en schildpadden te zien dan met onze witte (orka??)-onderkant.
Ondertussen zaten we beiden onder de grijs metallic, witte en helblauwe spetters, en zakten aan het eind van de dag uitgeteld onderuit op de twee stoelen bij onze werkplek. Mét een welverdiend biertje. Dat er natuurlijk enorm inhakte.
Dat ik na zo'n dag nog zin had om wat lekkers te koken mag een wonder heten. Zeer lekker zelfs, lekker genoeg voor het foute receptenhoekje (zie button Allerlei).
[Chantal]
(Darwin)
Terwijl JG voor vasthoudhulpje speelde bracht ik de striping aan, en gaven
we daarmee Pinical een andere look. Ook weer erg wennen. Die striping
doen we niet omdat we het zo mooi vinden (het valt wel mee hoor), maar omdat het ons
praktisch lijkt. Maar alles went.En het zag er al een stuk beter uit toen de Pinical om een uur of 2 weer van zijn wieltjes af ging en het onderwaterschip weer was waar het thuishoorde. Nog net een klein streepje blauwe antifauling tonend, en een middenblauwe striping daarboven. Het viel ons gelijk op dat we achterover hellen. Meer dan we gewend zijn. Misschien toch het resultaat van lege watertanks en niet zoveel proviand meer?
Ja, en toen? We lagen weer in onze box, en eigenlijk waren we nog steeds wel in de klus-mood. En daar moet je natuurlijk gebruik van maken. We besloten de watertanks schoon te maken, een klus die toch al op het lijstje stond. Had ik al verteld dat het water uit de
tanks er inmiddels
bijna uit zag als melk, en we daar sinds een tijdje geen water meer
uit drinken, maar rechtstreeks van de watermaker of uit jerrycans? We
kookten er zelfs niet meer mee. En terecht, merkten we toen we de mangaten
van de tanks (na een stuk op 80 bouten losgedraaid te hebben) open hadden.
Allemachtig wat een ranzig gezicht zeg. We twijfelen nog of we foto's
daarvan op de website moeten zetten (ok dan, een niet zo erge foto, we
hebben veeeeeel ergere). Echt een heel smerig gezicht. Er lag
een enorme hoeveelheid gruis op de bodem van de tanks. Wat het is?
Moeilijk te zeggen. We houden het maar op kalk(steen). Het positieve eraan
was dat het niet smerig rook, en we geen groen/bruin glibberig slijm
aantroffen, en dat we deze klus niet hebben uitgesteld tot de dag voor ons
geplande vertrek. We schepten het spul zo goed en zo kwaad als het kon uit
de tanks, schraapten met verfkrabbers zo goed en zo kwaad als het ging de bodems en wanden
schoon (geen favoriet klusje van mij), en
spoelden de tanks twee keer door. We probeerden of het spul oploste in
azijn, maar dat 
leek niet het geval. De tweede poging was chloor, maar dat
deed helemáál niets. Nog een keer azijn geprobeerd, en toch lijkt het
daar wel gedeeltelijk in op te lossen. Misschien de kalk, maar niet de
kalksteen? (Wie heeft hier verstand van?) Ooit hebben we een 5 litertank
azijn gekocht, en die staat nu een nachtje te weken in de tanks.
Waarschijnlijk veel te erg verdund, want er kan 400 liter in de tanks.
Maar je moet toch wat, niet? Morgen verder met deze klus.....Cruising is ................ doing boat repairs in exotic places........... Het is waar. En waarom wij de meest hete en vochtige plekken uitkiezen (zoals Darwin en Trinidad) om echt dagen (of weken) achter elkaar te klussen? Keine Ahnung.
[Chantal]
(Darwin)
Vanochtend toen we wakker werden, checkten we gelijk even de bilge (die nog open lag). Wat denk je? Water! Ik heb er gisteren nog aan gedacht dat als je je koffiezetapparaat met azijn schoonmaakt, die juist dan vaak gaat lekken. De diagnose was snel gesteld. Gelukkig niet een lekkende watertank, maar de verbinding tussen de twee tanks. Eén van de slangklemmen was helemaal gecorrodeerd, en als je hem aanraakte verpulverde hij onmiddellijk. Het kan erger, en het lee
k dus op te lossen
met een nieuwe slangklem. Helaas was dat niet zo (ach ja, waarom zou je
dat ook verwachten?). De slang vervangen is de volgende stap. Winkel
dicht.Aangezien het niet zo ontzettend erg lekte, zijn we maar verder gegaan met het schoonmaken van de tanks. Hoewel we? Ik dus. Terwijl JG op de fiets naar de dealer ging waar onze stuurautomaat en handmarifoon onder behandeling zijn, en hopelijk genezen zouden worden verklaard, lag ik in alle houdingen, bochten en kronkels (morgen spierpijn!!!) om maar de uiterste hoekjes van de watertanks te kunnen bereiken om hem schoon te maken. We hebben echt honderden liters water verspild vandaag. Eerst het water met de azijn eruit gepompt, vervolgens weer water erin, deze keer met chloor, schoonmaken met chloorwater, dat er weer uitpompen, schoonmaken met een speciaal tankschoonmaakmiddel, weer vol laten lopen met het spul er nog in, leegpompen, en nog een keer vol laten lopen, weer leeg, en uiteindelijk weer volpompen. Hoeveel is dat? Even rekenen, 5 keer vol laten lopen met 550 liter is ........ 2.200 liter. Nou ja, gelukkig hoeven we er niet extra voor te betalen.
Inmiddels was JG natuurlijk al lang weer terug, met stuurautomaat, en had die ook alweer getest. Geen verbetering, het apparaat heeft nog steeds hetzelfde euvel. Ach ja, waarom zou je iets anders verwachten? Kun je daar opnieuw achteraan bellen. De man komt morgenochtend langs. Het duurt altijd zo lang voor je echt iets van je lijstje kunt afstrepen.
Inmiddels was ook al de monteur van de Volvo-dealer geweest. Fijne no-nonsense
vent, die onze motor heeft bekeken en hem prima vond, wat kleine dingetjes
deed, en nog achter luchtfilters aan gaat voor als we straks door de Rode
Zee moeten (stof en zand). Hij wist ook te vertellen dat het spul in onze
watertanks een gevolg is van water in aluminium tanks. Er vindt een
chemische reactie plaats, met name door warmte, zoute lucht (via de
ontluchtingsgaatjes en niet volle tanks). En kan het absoluut geen kwaad,
niet voor de tanks en ook niet voor onze gezondheid. Het ziet er alleen
maar wat vies uit, af en toe wegscheppen, en klaar is kees. Wel fijn om te
weten, maar je blijft met die vieze tanks in je hoofd zitten. Nu zien ze
er in elk geval weer picobello uit, het water is weer doorzichtig, en JG
heeft de waterpomp ook maar gelijk opengemaakt en gecheckt want die zal
ook wel op zijn duvel hebben gekregen door al die troep. We
kunnen in elk geval íets van de to-do-lijst afstrepen.[Chantal]
(Darwin)
De man van de de autopilot is geweest, en heeft nu zelf kunnen constateren dat ie het nog niet goed deed. Gelukkig is het nu verholpen. Met de loep was te zien dat er haarscheurtjes zaten in de koperen lijntjes van de printplaat naar de verbindingsstekker.
JG is vandaag ook nog op de fiets naar hetzelfde bedrijf geweest om de marifoon op te halen, plus een nieuwe helmstokstuurautomaat. We hebben dus nu 3 stuurautomaten, de autopilot voor het stuurwiel, de windpilot, en nu dus ook een helmstokstuurautomaat die we op de windpilot kunnen aansluiten. Als het nu nog mis gaat heeft Murphy het écht op ons begrepen.
JG
is verder bezig geweest met het vervangen van de hoofdschakelaar van de
elektriciteit, hij heeft de schakelaar van de ankerlier gecheckt, het
relais van de ankerlier gecheckt. Beiden vertonen geen mankementen, dus
hoe heeft die kortsluiting nou kunnen ontstaan? Geen fijn idee.Ik heb het kapje van de navigatielamp op de boeg gelijmd, toen bleek het lampje kapot, nieuw lampje erin gedaan, deed niets, multimeter gaf wel voltjes, corrosie weggeschuurd. Een simpel klusje wordt uiteindelijk anderhalf uur werk.
Vervolgens de siliconenkit van de boeg (waar de nieuwe boegplaat op moet komen) geprobeerd weg te steken en snijden. Lukte niet, uiteindelijk na een anderhalf uur pielen maar met brute kracht de schuurmachine erop losgelaten.
Daarna een begin gemaakt met het aansluiten van de douche. Na een dik jaar cruisen gebruiken we namelijk nog steeds de sproeier van het fonteintje als douche (dat kan overigens prima), terwijl we alles voor een thermosstatische douche aan boord hebben. Ik had het nou zo vaak gevraagd dat ik dacht, laat ik het touw zelf in handen nemen. Há! Dat werkt. At last........
We werken al dagen van 8 tot 8, en het begint zijn vruchten af te werpen. De dag alweer afgesloten met een (echt waanzinnig lekkere) afhaalpizza, ze kennen ons inmiddels......
[Chantal]
(Darwin)
Terwijl
JG verder ging met de elektra, ben ik verder gegaan met het aansluiten van
de douche, compleet met knelkoppelingen, slangen leggen en vastmaken, gasfittertape
enz. Ik ben nu natuurlijk bijzonder trots op mezelf, dat ik deze klus
nagenoeg zelf heb gedaan. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat JG in
Lelystad al tig keer naar de Praxis was gefietst, omdat wat we gekocht
hadden elke keer net niet precies was wat we nodig hadden (al die ellende
met de afwijkende maatvoering van slangen in onze boot, maten van koperen
fittingen en andere koppelstukjes), en bovendien heeft JG in Lelystad al
echt ge-gastfit met gas, zodat we al koperen verloopstukjes hadden waarmee
we T-stukken konden maken tussen de bestaande en de nieuwe slangen, en
koperen pijpjes aan de wandplaat van de kraan. Maar toch!!! Verder nog wat
gezaagd, ventilator opgehangen en nog wat andere dingen. JG heeft de elektra afgemaakt (de hoofdschakelaar was gesmolten door de kortsluiting), de ankerlierbekabeling gecontroleerd, anders aangesloten en gezekerd, het relais van de ankerlier weer teruggeplaatst, een plank in de ankerbak gemaakt voor meer zeewaardigheid (af en toe kwam er wat zeewater langs het deurtje naar de ankerkluis sijpelen). Hij heeft de verbindingsslangen tussen de twee watertanks vervangen, zodat die lekkage ook weer is opgelost. Ook heeft hij met PUR-schuim het resterende stukje van de koelkast (namelijk tussen de koudeaccu en de bovenkant) geïsoleerd. Dit stond al sinds Bruinisse op de to do lijst.......
Er
begint nu echt schot in te komen. We kunnen nu eindelijk een aantal dingen
van de to-do-lijst strepen, die er al lang op stonden. We zijn weer
helemaal in de klusstemming, net als voor vertrek. Maar gelukkig zijn we nu bijijijijijijijijna klaar. En dat is maar goed ook, want jullie vinden al dit geleuter over onze klussen aan boord vast vreselijk saai. Hebben jullie een dikke week moeten wachten op een nieuwe update, krijg je zoiets....... Maar ja, iets anders hebben we niet meegemaakt......
Het plan voor de komende dagen is naar het vaccinationcenter voor malariapillen, motor van de ankerlier binnenkrijgen en aansluiten, we moeten de boegplaat nog krijgen (vandaag niet op komen dagen), zeer grote boodschappen doen en uitklaren (dat moet een dag of 2 a 3 van tevoren), nog een beetje relaxen en toeristische dingen doen, en dan willen we maandag vertrekken naar Bali. Pfffffffffffff.
[Chantal]
(Darwin)
Vanochtend trokken we eindelijk weer eens iets
anders aan dan onze werkkleren. Op het programma voor vandaag stonden een
paar dingen die we niet zo erg als werk bestempelen. Allereerst hadden we een afspraak bij het Vaccination Centre voor consult over antimalariamaatregelen. De vrouwelijke arts die ons op bezoek kreeg was reuze enthousiast over onze reis, maar van een consult was geen sprake. Waar er precies malaria heerst en/of de muggen resistent zijn, en je dit of dat moet slikken, we kregen het niet te horen. Uiteindelijk kwam ze toch met een map aanzetten met wat kaartjes erin. En je gelooft het niet, het waren dezelfde kaartjes als die ik bij me had (van de GG&GD, namelijk de informatie van de LCR), compleet met Nederlandse toelichting, maar dan wel twee jaar ouder dan ik had. "Hey, they are different, how is that possible?!" Tja, en wij hadden nou juist die afspraak gemaakt om de meest up-to-date informatie te krijgen en een recept voor malariapillen. Ook dat laatste kregen we niet, want "er zijn wel 4 verschillende malariaprofylaxes, en kijk eens, hier heb je 4 A-4-tjes met informatie over die producten. Welke wil je hebben en hoeveel?" Ik had wel huiswerk gemaakt, maar niet verwacht dat het er dus op zal neerkomen dat we het zelf helemaal moeten gaan bepalen in plaats van dat we advies krijgen. Dus maar weer een nieuwe afspraak gemaakt voor morgen, wanneer ik het allemaal zelf heb uitgezocht.
Het tweede punt van ons lijstje konden we ook niet afvinken, want de copyshop had onze pilots en kaarten na 8 dagen nog niet gekopieerd. Daarvoor moeten we morgen opnieuw terugkomen.
Ik kan er echt zo vreselijk van balen dat het zo lang duurt voordat je iets van je lijst kan afstrepen. Zo is de metaalman voor de boegplaat ook nog steeds niet geweest, ondanks onze telefoontjes. "No worries!", is de variant van de Australiërs hier op "Don't worry", en dat hoor je ze dan ook echt om de twee minuten zeggen, als reactie op zo ongeveer alles wat je zegt. Bestel je wat te eten, "No worries!". Bedank je iemand, "No worries!". Overhandig je iemand het geld dat je hem verschuldigd bent, "No worries!".
Ik kan er na 14 maanden cruisen, voornamelijk in "Don't worry-land"
nog steeds niet aan wennen. Je kunt misschien klagen over de bureaucratie
in Nederland, maar het is zooooooooooo efficiënt vergeleken bij wat we
onderweg meemaken. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, want de eigenaar
van de watersportzaak hier in Cullen Bay is echt ontzettend behulpzaam.
Hij stond ons de afgelopen dagen bij de slipway al met raad én
daad terzijde, maar regelt ook van alles voor ons. Zo gaf hij ons vandaag
een lift naar de zeilmaker om ons zeil op te halen, nadat we aan hem
hadden gevraagd waar het precies was. En crosste vervolgens met ons naar
de stad om ons bij een bushalte af te zetten. Vanmiddag hadden we onszelf
namelijk 'vrij' gegeven, en die wilden we spenderen in de grote mall
bij de voorstad van Darwin (waar iedereen woont, en die 17 km verder
ligt). Heerlijk rondgebanjerd en allerlei dingen gekocht. Op de terugweg stapten we uit bij Mindil Beach. Het is namelijk weer donderdag, en dan zijn half Darwin en alle toeristen daar te vinden voor een hapje en een rondje langs alle stalletjes (en niet te vergeten de zonsondergang!). Vorige week waren we daar met Dineke en André. Erg leuk weer, en gewapend met een joekel van een didgeridoo (zo'n Aboriginal art blaaspijp) gingen we weer verder richting boot. Waar we erachter kwamen (het leek wel Sinterklaascadeautjes uitpakken!) dat we een van de tassen met nieuwe aanwinsten waarschijnlijk bij de K-Mart (ja inderdaad, die Amerikaanse keten!) hadden laten staan. Shit. Morgen weer terug.
[Chantal]
(Darwin)
Die aboriginals, dat is dus echt een vreemd volkje. Ik dacht altijd dat er
aardig wat waren in Australië, maar ze maken maar 1,2% van de bevolking
uit, dus het zijn er maar een paar honderdduizend. Het is absoluut het
allerlelijkste volkje dat ik ooit heb gezien. Stel je de aboriginals voor
die je wel eens op TV of op foto's gezien hebt, en verveelvoudig dan de
lelijkheid met een 
factor
10 (minstens). Goed te zien dat we van de apen afstammen. De meeste abo's
die we zien lijken het beeld van het dronken volkje te bevestigen. Ze leven
hier in Darwin op straat, en zijn bijna zonder uitzondering te vies om aan
te raken. En je ruikt het zodra er een in de buurt is. Brrrrrrrr. Gisteren zagen we dat politieagenten latex
handschoenen aantrokken om een abo-vrouw van een bankje bij de bus te
verwijderen. We horen dat ze veel overlast veroorzaken. Maar verder wil ik
niet discrimineren hoor.....
Iet anders. Vannacht werden we (eigenlijk ik) opgeschrikt door een flinke
stort bui. Alweer!! We deden alles vliegensvlug dicht, en gingen in Adam-
en Eva-kostuum de boot uit om nog wat dingen op te ruimen die buiten
lagen. Vervolgens gelijk weer gaan slapen is er niet bij, want met alle
luiken en ramen dicht is het na 10 minuten in de boot (zelfs 's nachts)
niet te harden. Ik bleef dus maar een uurtje op om te wachten tot de 'na-regen'
was afgelopen.
We slapen overigens überhaupt niet zo best. Misschien te gestresst van
alle drukte. Gisteren werden we ruw uit onze slaap gewekt door de Zazen,
die op onze Iridium belde. Zij zitten in een andere tijdzone, we schatten
in Nieuw-Caledonië, en wilden wel even op de SSB chatten. Dat lukte niet,
ook niet na nog 3 keer heen en weer bellen. Je wordt toch wel onrustig van
zo'n telefoontje, want zo bijster veel contact hebben we niet gehad met de
Zazen, en het is dus vreemd dat ze ons bellen. Je denkt gelijk dat er iets
aan de hand is. Maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ze
waarschijnlijk de Tramontana probeerden te bellen. Hun nummer scheelt maar
2 cijfers van dat van ons, omdat we de prepaid-kaarten tegelijkertijd (in
Trinidad) hebben gekocht.
Vandaag hebben we ons trouwens opgesplitst. JG ging telefoontjes plegen,
naar Customs, terug naar de K-Mart (spullen lagen er nog), terwijl ik
terugging naar het Vaccinatin Center voor de malariapillen (2 keer, want
er was natuurlijk weer iets waarop ik moest wachten), de gekopieerde
pilots en kaarten ging ophalen (ook 2 keer, want de betreffende persoon
was er niet), nog wat andere dingen ging doen, naar de kapper ging (hmmmm,
gaat wel, wel goed geknipt maar ja) en lekker ging shoppen. Goed verdeeld
hè!
O ja, en de staalboer is geweest, dus we hebben weer een sjieke boegplaat.
Het lijstje begint eindelijk te slinken......
[Chantal]
(Darwin)
Vanochtend
om 8 uur konden we onze huurauto afhalen. Uitslapen was er dus alweer niet
bij. Zou het er nog van komen voor we in Bali zijn? Ik vrees van niet....,
maar daar zijn we toch wel heeeeeeel erg aan toe. Vannacht werden we
namelijk om ongeveer hetzelfde tijdstip als gisternacht wakker van nu nog
hevigere regen. Plus het eerste onweer! Darwin heeft (misschien op Zuid
Afrika na) het hoogste percentage donder en bliksems ter wereld. Maar
gelukkig wel in het natte seizoen. Ja, oké, oktober is ook al het natte seizoen,
maar nog niet echt. Volgens de Australiërs dan. Wij denken daar na twee
natte nachten iets genuanceerder over.Ik heb altijd moeite om weer in te slapen als ik eenmaal wakker ben, en dat was ook nu weer het geval. Met het gevolg dat ik na een uur of 3 slaap nog zeeeer kleine oogjes had toen de wekker ging. Ook JG is nog erg moe, en eigenlijk zijn we ook nog steeds uitgeblust van het harde werken. Het was zelfs zo erg dat we overwogen om de auto af te bestellen. Maar gelukkig hebben we dat toch niet gedaan.
Met
onze Hyundai huppeldepup (ze hebben hier heel andere typenamen als in
Europa) togen we naar het Zuiden om een rivercruise-je te doen van een uur
om de 'jumping crocodiles' te zien. Met wat vlees aan een
soort hengel worden de zoutwaterkrokodillen (salties) lekker
gemaakt tot ze inderdaad met hun volledige paar meter lengte bijna uit het
water springen. Rechtop wel te verstaan. Dit klinkt natuurlijk erg fout en
als een toeristenattractie, maar als ze dat niet zouden doen, zie je de
krokodillen nauwelijks. En bovendien is het geen aangeleerd gedrag, maar
dit doen ze dus echt als ze aan de waterkant na een maand bespioneren een
varken of een rund te pakken willen nemen. Wonderbaarlijk dat die
prehistorische beesten met zulke kleine hersenen nog zo'n geduld kunnen
opbrengen.
Na een jaar of 25 (salties) tot 30 (freshies, de
zoetwaterkrokodillen) beschermd te zijn, is het aantal krokodillen nu eindelijk zo
toegenomen dat de natuur weer de overhand begint te voeren. In die zin dat
ze elkaar (ook de eigen soort) opeten tot er een natuurlijk evenwicht is.
Ook beginnen de krokodillen eindelijk weer wat langer te worden. Een
volwassen mannetjeskrokodil (een saltie, de freshies zijn
kleiner) is nu zo'n 4 meter, terwijl ze in het verleden 5 tot 7 meter
konden worden.
Van de 'Jumping Crocs' zijn we vervolgens naar een stuwdam gereden.
Of eigenlijk niet, want we hebben hem niet gevonden. Ook de 'Didgeridoo
Hut', waarvan we al folders hadden gezien: "owned by
aboriginals" was geen succes. Want het was werkelijk een armoedig
hutje en er kwam geen boe of bah uit de mensen daar (nul). Er waren
overigens meer blanken dan abo's.
Nog een mislukking: het dorpje Palmerston, de eerste echte nederzetting
van de Engelsen (na een heleboel pogingen) in het 'Top End', zoals
dit deel van het Northern Territory heet. Alles was er gloedjenieuw, en
ook alle Amerikaanse fastfoodketens waren er vertegenwoordigd.
Het
Northern Territory Museum in Darwin daarentegen was een groot succes. Zeer
gevarieerde en interessante tentoonstellingen, o.a. over de zeer zware
orkaan Tracy die op kerstavond 1974 Darwin bijna compleet van de grond
weggevaagd heeft. Brrrrrr, windsnelheden van 280 km per uur..........
Jaaaa, we gaan hier gauw weg...... Maar dat terzijde. Mooi museum, ook de
manier waarop tentoongesteld was, en tot onze verbazing (dat spreekt ons
Nederlanders natuurlijk aan): gratis.
Na nog een rondje sightseeing door Darwin maakten we van de gelegenheid (i.c. de huurauto) gebruik om grote boodschappen te doen. Ik geloof dat we het eindelijk beginnen te leren. We hadden genoeg aan 1 boodschappenkarretje (maar toch heb ik een beetje een knagend gevoel.....).
Op
de terugweg naar Cullen Bay zag ik, inmiddels in het donker, op de stoep
langs de kant van de weg een vreemdvormige gestalte. Het leek wel een
zittende grote hagedis. JG keerde om, en toen we weer bij het betreffende
punt aankwamen, was de vorm er nog steeds. "Toch een tak?",
dacht ik. Maar nee, het bewoog! Het was alsof een miniatuur Jurassic
Parkje zich aan onze ogen ontvouwde. Wat een raar beest! Zoals hij liep op
zijn achterpoten, half overeind, een beetje waggelend. Recht op ons af,
maar midden op de weg begon hij ons kennelijk toch te wantrouwen, want hij
bleef daar zitten. Poserend voor onze camera's (te donker, maar ja).
Ondertussen raasden allerlei auto's langs hem heen. Dat kon niet goed
blijven gaan, en inderdaad: even later hoorden we "pok pok". En
zagen we een vervormde, tja wat was het eigenlijk? Maar nadat we 2 tellen
onze adem hadden ingehouden huppelde hij weer vrolijk (in werkelijkheid
waarschijnlijk panisch) terug en verdween tussen de grasjes.
[Chantal]
PS: Ik bedenk me net dat het vast een leguaan is. Hoewel..... hij liep
zo raar.
(Darwin)
Typisch
volkje, die Australiërs. Hoe is het toch mogelijk dat je, met name bij
veel mannen, gelijk kunt zien of het Australiërs zijn of niet (maar ach,
Nederlanders herken je toch ook direct)? En echt niet alleen doordat er
veel lang haar hebben (wonderbaarlijk, met dit klimaat), een rood gezicht
of de Australische versie van de Stetson op hun hoofd. "Doorgetrokken
wenkbrauwen?!", roept JG, daarmee refererend aan het feit dat veel Australiërs
afstammelingen van boeven zijn. Nou ja, dat is natuurlijk ook niet
helemaal zo, want toen ik afgelopen week het telefoonboek opendeed om 'Vaccination
Centre' op te zoeken, zag ik een hele pagina met Van den Bosch-en, Van
den Hoek-en, Van den Berg-en en zo. Toch zie je duidelijk de Engelse invloed terug. En niet alleen door de cricketvelden, rugbyvelden en ..........bowlingvelden.
Vandaag nog even een dagje ertegen aan. Het lijstje is alweer gemaakt.
Boodschappen opruimen, boegplaat op de boeg bevestigen, boot afspoelen en
schrobben, boeken ruilen, website bijwerken en updaten, internetten,
internetbankieren, wassen, genua verwisselen, zonnetent opruimen, boot van
binnen schoonmaken, alle lijnen ontzouten met zoet water, ankerketting
markeren (om de 10 meter), goedkoop bellen met Nederland en nog wat
dingetjes. Hm, lukt dat nog wel allemaal?
[Chantal]
(Darwin)
We vertrekken dus maar een dagje later. What's new......?
Vandaag hebben we dus maar eens lekker uitgeslapen. En daarna nog (echt) de laatste dingen gedaan.
Terwijl
ik in de kuip wat spullen aan het opruimen was, kwam er een Zweed langs.
Hij had gehoord dat we naar Thailand gingen en vroeg aan JG, die met de
boegplaat bezig was, of we informatie wilden hebben. Altijd welkom
natuurlijk, maar ik had er geen zin in. Maar JG vroeg mij erbij (hè shit!),
en zei tegen mij in het Nederlands dat we hem misschien even aan boord
moesten vragen. Geen zin in, dus ik deed dat niet. Thank God!!! Ik
bleef dus op de boeg staan, waar JG vanaf de steiger mee bezig was.
Vervolgens begon die vent me een verhaal af te steken van heb ik jou daar.
"Als je bij Penang bent, dan moet je langs de Noordkant gaan, en je
kunt ankeren bij de pier. En het is wel modderig daar hoor. En bij Lankawi
moet je gaan eten bij Teo, een Chinees, en dat is links als je vanaf het
dingydock komt. En in plaats X kun je de bijboot achterlaten aan lijnen,
en de bus pakken. En dan kun je bij mevrouw huppeldepup de was doen en
internetten. En bij Singapore kun je ankeren bij plaats X, maar het is wel
modderig hoor. En pak niet de mooring, want die zijn meestal kapot gemaakt
door de grote bootjes". Op die fiets. En JG deed net alsof hij
zeeeerrrrr druk bezig was, gaf geen sjoege, en ik stond daar maar o leuk,
en ja en amen te zeggen. En ook al zie ik de betreffende man nooit meer,
ik kan het dan toch niet over mijn hart verkrijgen om hem af te kappen.
Althans, na 10 minuten. Na een half uur lukte dat wel.
[Chantal]
Ja, en dan denk je dat je bijna klaar bent, en
dat je de laatste ochtend rustig aan kunt doen. Niet dus. Er worden
werkzaamheden verricht aan de sluis bij de marina, en die is slechts op
gezette tijden open. We hadden onszelf aangemeld voor 12 uur. Het was dus
toch nog even vliegen en rennen voor die tijd. Customs kwam langs buiten
de sluis (geweldig systeem hier in Australië vind ik, maar JG denkt daar
heel anders over), deed z'n ding, en we tankten
nog zo veel diesel als we kwijt konden. Rond deze tijd, zo vlak voor het
orkaanseizoen, zijn de winden namelijk zeer licht of zelfs afwezig. Van de sluiswachter/havenmeester hoorden we dat het orkaanseizoen misschien wat eerder begint dan normaal, omdat de temperatuur van de Arafura Sea al zo hoog ligt. Maar voor de komende week zou alles er rustig uitzien, zo meldde hij.
We pikten buitengaats al snel wind op. Maar helaas uit de richting waar
we heen wilden. Na een paar uur gemotord te hebben en ons vrijgevaren te
hebben van land, zetten we dan toch
maar de zeilen, en gingen kruisen. Maar we klaagden niet, want het ging
wel lekker relaxed, met een knoop of 10 wind. Het is goed te merken dat
het onderwaterschip weer helemaal tiptop is, want we hebben lang niet
zulke snelheden gehaald met zo'n wind.
's Avonds werden we nog getrakteerd op een lichtshow achter ons. Darwin is
een van de beruchte onweerplekken in de wereld. Binnen een maand of 2
zullen we nog zo'n plek aandoen: Singapore. Het is toch wel eng,
wanneer je mast het hoogste punt is in vele mijlen omtrek. We legden de
handheld GPS, marifoon en satelliettelefoon maar weer in de RVS oven, onze
kooi van Faraday aan boord.
[Chantal]
Mijn
rug is net een biefstuk. Ik ben gisteren namelijk te lang bezig geweest
met boren en zagen op de steiger. In bikini. JG zei nog: "Pas op dat
je niet verbrandt", maar eigenwijs als ik ben dacht ik dat ik toch
wel zo klaar zou zijn. De aluminium buis die we hebben laten maken/buigen
om de nieuwe helmstokstuurautomaat aan de windpilot te kunnen koppelen
moest namelijk een stukje worden gekortwiekt en van een gat worden
voorzien. Het duurde natuurlijk toch wat langer dan gedacht, want de buis
bleek niet volgens onze specificaties te zijn gemaakt. Er moest dus weer
een oplossing worden bedacht en dus nog wat meer worden verbouwd. We verbranden inderdaad nog steeds. Je zoekt eigenlijk altijd de schaduw op, en al helemaal in Darwin.
We hebben beiden fantastisch geslapen, en dat voor een eerste nacht op
zee. Het heeft z'n voordelen, dat we zo moe zijn van het harde werken. Dat
we niet voor de wind gaan, en de boot dus niet zo ligt te rollen, speelt
natuurlijk ook een rol. Het is eigenlijk wel lekker zeilen zo, ook al
moeten we kruisen.
De reden dat er in deze periode zo weinig wind is, is dat hier een
moessonklimaat heerst, en we net in de transitieperiode zitten. Tot en met
september komt de wind uit het zuidoosten, vanaf november/december uit het
noordwesten.
[Chantal]
Vannacht
hebben we wat minder goed geslapen dan gisteren. Het lijkt alsof ik veel
meer droom sinds we op wereldreis zijn. Maar dat is natuurlijk onzin. Als
ik zo licht slaap en een beetje dommel, herinner ik mijn dromen gewoon
beter. Vanochtend droomde ik dat we onderweg waren richting het westen, en op een gegeven moment zuidelijk zouden moeten sturen om door een pas te varen tussen eilandjes en riffen door. Ik had nachtwacht, en deed 10-minuten-tukjes met de timer. Maar kennelijk was ik door die timer heen geslapen, want toen ik wakker werd bevond de Pinical zich op het land (ik had daar niets van gemerkt), en was toevallig aan de kant van de weg (!) geraakt, waar we netjes op de kiel stonden, niet ondersteund. Ineens zakte onze zware ijzeren kiel als blubber in elkaar en helde Pinical een klein beetje over. Toen werd ik wakker.
Even later dommelde ik weer in, en stapte een stukje terug in de droom. Deze keer liep het beter af, want de kiel zakte niet in elkaar. We bleven gewoon netjes staan. Maar ja, wel op land, en daar vaart een boot niet zo goed. We werden uit de brand geholpen door een vriend van ons, die in de bouwbranche werkt. Met wat kraan- en hijswerk konden we gelukkig weer verder.
Het is toch wonderbaarlijk hoe het menselijk brein werkt. Of níet werkt. Want in Darwin hebben we een nieuwe timer gekocht, en die maakt zo'n lawaai dat degene die geen wacht heeft er ook wakker van wordt.
We kruisen nog steeds omdat de wind uit het westen komt. Maar eigenlijk gaat dat best lekker omdat de wind niet zo hard is. Als er maar een klein beetje wind staat kun je meer snelheid maken op een aan-de-windse koers dan op een voor-de-windse koers, dus we klagen niet. Het enige frustrerende is als het 4 uur duurt om hemelsbreed 11 mijl af te leggen. Dat was vannacht het geval. Aan de andere kant verbazen we ons over de snelheid die we toch uit de Pinical persen met zo weinig wind. Ons schone onderwaterschip met de nieuwe antifouling werpt duidelijk zijn vruchten af. Wat een verschil!!
Onze
"goeie", in Darwin gerepareerde genua zit weer op het
rolsysteem. Pas als je gaat zeilen kun je zien of de reparatie goed is
uitgevoerd, want dan pas zie je het uitgerolde zeil in zijn geheel, gebold
door de wind. Tot onze spijt moesten we constateren dat de strook zeildoek
te strak over over de scheur is gezet en gestikt. In vergelijking met de
rest van het zeil bolt die strook niet hetzelfde op, en dus staat er
spanning op de stiksels. We balen hier behoorlijk van. Niet alleen omdat
er alweer eens iets niet goed is, maar vooral omdat er waarschijnlijk
niets aan te doen is door een andere zeilmaker. Ook de 3 kleine plakkers
die we ooit zelf hebben geplakt zijn niet gestikt, ondanks ons
verzoek.
Het is ook altijd wat. Kunnen we dáár weer achteraan (en waarschijnlijk
voor niets). Je kunt er behoorlijk chagrijnig van worden.
Maar het kan altijd erger. Vanmiddag hadden we op het Nederlandse SSB
netje van Adrie "doe-de-groeten-aan-je-wijffie" van de Johanna
contact met de Tramontana, die nog steeds in Suva, Fiji ligt. Reden: de
Finally (met de Franse Jean-Marie, de Nederlandse Maureen en hun zoontje
Laurent; wij ontmoetten ze in Tahiti) is op het rif gelopen bij de aanloop
naar Suva. Volgens Thijs 'door samenloop van omstandigheden'. Hun Jeanneau
van dik 50 voet is aan het begin van de avond op het rif beland, waarna
Maureen paniekerig een oproep deed via de marifoon. Op zo'n moment ben je
ongelofelijk blij dat er bevriende jachten in de haven liggen: de
Tramontana en de Jori. Henk van de Jori heeft de locale kustwacht, die
niet zo'n haast had omdat ze naar een belangrijke rugbywedstrijd zat te
kijken, gemobiliseerd, en dat had behoorlijk wat voeten in aarde.
Ondertussen spoedden Henk en Thijs zich met de bijboot naar de Finally,
brachten Maureen en Laurent in veiligheid, en haalden voor de zekerheid
alle (!) spullen van boord (50 vuilniszakken). Het 'walteam' Nicolette en
Marjolein ving Maureen en Laurent op, regelde onderdak en coördineerde de
communicatie. Het bleek dat de Finally niet meer die avond kon worden vlot
getrokken. Jean-Marie, Henk en Thijs hebben de nacht doorgebracht op de
Finally, want uit verzekeringsoogpunt moet je je schip pas op het
allerlaatste moment verlaten en opgeven. En het jacht lag maar met elke
golf te beuken op het rif.
Uiteindelijk is het schip de volgende morgen bij hoog water vlot
getrokken, en als door een wonder bleef de boot drijven. Geen grote
lekken. Maar wel zeer forse schade, o.a. een kapot roer, en mogelijk is de
hele boot ontzet (in elk geval het gehele interieur). Noodgedwongen zullen
ze het orkaanseizoen in Fiji moeten blijven.
[Chantal]
Het
is nog steeds de categorie langzaam maar gestaag. Zie hiernaast op de
weerfax van vandaag: we zitten precies in het midden van het
hogedrukgebied links boven Australië. Ondanks dit hogedrukgebied hebben
we de wind recht op de neus, en wel een knoop of 12. Windkrachtje 4 dus.
Net lekker om comfortabel te kunnen kruisen (voor zover dat comfortabel
kan zijn...) en toch nog enige voortgang te maken. Kijkend naar die
weerfax zijn we met 2 dingen blij. Ten eerste dat we ons niet ergens
rechts bovenaan bevinden en ten tweede dat deze cyclonen nooit tot in
Indonesië komen. Althans, volgens de geschiedenis en meteorologen. En die
geloven we dan maar, want op 80-95 knopen wind (= meer dan orkaankracht)
zitten we niet te wachten!!! Mensen (althans wij) zijn trouwens toch bijzondere wezens, zo ontdek je toch steeds weer opnieuw. Voor vertrek hebben we een kotterstag geplaatst en deze wegneembaar gemaakt, voor het zeldzame geval dat we zouden moeten kruisen. Bij het overstag gaan moet je met zo'n 2e voorstag altijd eerst de genua inrollen, anders komt die niet (of heel moeilijk lees: met veel slijtage) langs die kotterstag en dat leek ons erg lastig. Dus, wegneembare stag met een aparte spanner (en apart = duur natuurlijk). En wat hebben we vrolijk de hele tijd gedaan; juist, voor het overstag gaan even de genua ingerold......
[JG]
Maar we hadden het kunnen weten. Mirakels zijn niet te koop. In Darwin zakten onze eerste broden nog in de broodbakmachine in. We gaven de moed echter nog niet op, want dat zou volgens het boekje worden veroorzaakt door de omgevingstemperatuur. Gewoon wat minder gist gebruiken was het devies. Een mooi broodje hebben we er in Darwin niet mee kunnen bakken. ik
schrok
me overigens de eerste keer een ongeluk toen we hem gebruikten. We hadden
de timer aangezet zodat we 's ochtends om 7 uur een lekker warm brood
zouden hebben. 's Nachts om 4 uur werd ik wakker van een onderbroken
bromgeluid. Ik vloog het bed uit, en riep ondertussen naar JG: "De
bilgepomp staat aan!!!!!!!!!!!!", om er vervolgens achter te komen
dat de broodbakmachine was gaan kneden.Vanochtend probeerden we het met zelfrijzend bakpoeder, of nee, zelfs een broodmix. Nadat we hem aan hadden gezet op de omvormer maakte de machine een zoemend geluid. Huh? Was dat eerder ook al zo? Maar hij deed het gewoon, en we hadden natuurlijk al in de winkel gecheckt of het apparaat op onze omvormer zou werken. Na een minuut of 20 hield hij ermee op, en is nooit meer opnieuw begonnen. Kunnen we daar weer achteraan. Weer een item voor de never-ending-to-do-lijst. We hebben dan wel een jaar garantie, maar je gaat zo'n ding niet terugsturen naar Australië.
De Australiërs geven niet op. Vanochtend kwam er weer een vliegtuigje
overvliegen, en even later werden we op de marifoon opgeroepen. De "Maritime
Patroling Aircraft" wilde weer van alles weten, en we hebben ze gerust
gesteld dat we geen enge dingen gaan doen.
Er is vandaag iets wonderbaarlijks aan de hand. We horen veel gepraat over
de marifoon, terwijl we zo ver van het land af zitten. Eerst denk je dat
er jachten dichtbij zijn die bijvoorbeeld samen opvaren. Maar toen we op
een gegeven moment het vertrouwde geluid hoorden van de sluismeester van
Cullen Bay Lock konden we die veronderstelling laten vallen. Het is
werkelijk ongelofelijk dat we op 330 mijl afstand Cullen Bay Lock kunnen
horen!!!! Kennelijk is dit een van die zeldzame momenten dat de
atmosferische omstandigheden zodanig zijn dat de radiogolven over een
langere afstand dan normaal met de ronding van de aarde meegaan,
stuiterend tegen wolkenlagen en oppervlakte.
De
motor heeft ons vandaag 10 uur lang moeten helpen, want de wind was
helemaal weg. Niet leuk. Maar wat nog minder leuk is, is dat de
stuurautomaat weer kuren begon te krijgen. Je gelooft het gewoon niet. We
hebben hem in Darwin (in verschillende pogingen) laten maken, en we waren
daar erg blij mee. Maar na 5 dagen vindt ie het weer genoeg geweest en
gooide de kont tegen de krib. Hij deed het nog wel, maar kon weer geen
maat houden met sturen. Dat kennen we. We zwalkten dus alle kanten op, en
de zeilen vinden dat niet leuk. Wij ook niet (understatement).
Nadat JG een uur of anderhalf in de bakskist had gezeten om de oorzaak te
vinden, en er geen verbetering kwam, moesten we concluderen dat het
zinloos was. De autopilot is gewoon niet meer te gebruiken. Met de motor
aan doet de windpilot het ook niet (niet alleen omdat er geen wind is,
maar ook vanwege het schroefwater dat het roerblad van de windvaan
verstoort).
We dankten dus de hemel op onze knietjes dat we toch dat
helmstokstuurautomaatje hebben gekocht, en dat we in Darwin vlak voor
vertrek het daarvoor bedoelde beugeltje op de windpilot hadden gemonteerd
(na het verbouwd te hebben). Maar het ding was nog niet aangesloten en er
moest dus een kabel worden getrokken. Terwijl JG daarmee bezig ging was ik
nog steeds aan het sturen. En gelukkig konden we hem net voor
zonsondergang in werking stellen, want na een paar uur sturen had ik het
echt wel gezien. En inmiddels was de wind ook weer zodanig toegenomen dat
we konden zeilen, en nog in de goede richting ook!
Maar we balen natuurlijk echt behoorlijk. Er is weer eens een keer wat.
Na het slecht gerepareerde zeil hebben we dit weer. Ook de GPS geeft nog
steeds bij tijd en wijle geen fix, en we kwamen er ook achter dat de kit
waarmee we in Darwin de nieuwe boegplaat hebben vastgezet, wel erg oud is
(gelukkig heeft de leverancier gezegd een nieuwe boegplaat te betalen als
ie eraf valt). En die stomme broodbakmachine natuurlijk. Zo ben je dus
weer terug bij af, en kun je je to-do lijstje weer aanvullen. We worden er
echt moedeloos van. We hebben het idee dat wij toch wel heel erg veel pech
hebben en dat is behoorlijk frustrerend. Natuurlijk zijn het allemaal geen
cruciale zaken (in vergelijking met op het rif lopen bijvoorbeeld), maar
we zijn het nou eens een keer echt helemaal, gigantisch, verschrikkelijk,
ontzettend, vreselijk beu dat het nou niet gewoon eens gaat zoals het zou
moeten, en dat we zo ontzettend veel tijd kwijt zijn aan dit soort dingen.
Iedereen heeft natuurlijk wel eens wat, maar dit kan toch niet normaal
zijn? We hebben beiden het gevoel, als we verslagen of websites van
medecruisers lezen, dat wij minder zien van de (ei)landen dan de anderen,
en dat is natuurlijk wel erg. En het is nou ook weer niet zo dat wij zo
vaak zitten te niksen op de boot. Integendeel zelfs, dat doen we bijna
nooit.
[Chantal]
"Het
sneeuwt!", riep JG vanochtend vanuit zijn bed. Nu horen we toevallig
dat het in Nederland ook heeft gesneeuwd(!). Acht graden onder nul (!) is
een groot verschil met de 32 graden in de schaduw op onze boot. Maar toch
smelten de witte vlokken bij ons niet als ze zijn neergedwarreld. Een van onze kuipkussens is namelijk echt tot op de draad versleten, en ik had onlangs een scheur in de stof gerepareerd. Die moeite had ik me kunnen besparen, want de ene na de andere scheur verschijnt in de blauwe stof. Geen beginnen aan. De witte kapok komt er overal door naar buiten, en dwarrelt door de kuip en soms naar binnen. Nou wil het geval dat het (nog steeds) ons lekkerste kussen is. De andere zijn óf inmiddels erg dun geworden, óf je voelt zo nu en dan een bruin naaldachtig dingetje door de stof in je blote huid prikken.
Naast sneeuw hadden we vandaag ook water in de boot. Nee, niet het water in de tanks. Toen ik wat te drinken ging pakken hoorde ik water klotsen in de boot. Ik volgde het geluid, en de wc in de natte cel achter bleek blank te staan. Het hendeltje van de pomp van de wc stond in de verkeerde stand (flush), en aangezien we over stuurboord helden kwam er zeewater door de wc naar boven. JG, die zichzelf de zwarte piet toebedeelde, ruimde de boel op en pompte binnen 5 minuten de bilge leeg. Gelukkig waren we er snel bij, anders had het heel wat langer geduurd.
We zijn inmiddels voorbij Timor en Roti, en zeilen nog steeds lekker de
goede kant op.
[Chantal]
Die
Australiërs kunnen echt geen afscheid van ons nemen. We zijn inmiddels
zo'n 350 mijl verwijderd van het dichtstbijzijnde stukje Australië (en
zeilen nog steeds erg lekker), en vanochtend kwam er wéér een
vliegtuigje overvliegen. Deze keer een 'customs control aircraft' van de
douane, die ook weer van de hoed en de rand wilden weten. Ze kwamen zo
laag overvliegen dat ze kennelijk Pinical 12.12 op de romp konden lezen,
want nadat we ons op hun verzoek hadden gemeld over de marifoon, vroegen
ze of dat 12.12 geen deel uitmaakte van de naam.Niet alleen begin ik me af te vragen hoeveel verschillende instanties de wateren rondom Australië in de gaten houden; dat kan nooit efficiënt zijn. Maar tot waar reiken die territoriale wateren van Australië eigenlijk? Vast niet tot hier. Je vraagt je echt af wat zo'n vliegtuig hier moet. We weten dat er problemen zijn met Indonesische vissersschepen die in Australische wateren vissen (ook dat ene warship dat we tegen zijn gekomen toen we naar Darwin zeilden schijnt daarvoor te patrouilleren). Maar ten eerste heeft Australië met de omringende landen een grens afgesproken van 200 mijl (en daar zijn we dus buiten), en ten tweede vraag je je af of de douane de geëigende instantie is om hierop te controleren. Nou, dat laatste zal dan wel, maar toch blijft het vreemd.
"Tjiep
tjiep", hoorden we vanmiddag. Dat geluid hebben we lang niet gehoord.
De meeste vogels in Darwin maken een ander soort geluid. Toen we een keer
tegen zonsondergang in het centrum van Darwin op een shuttlebus stonden te
wachten, zagen we duizenden vogels die in groepjes kwamen aanvliegen en
allemaal een plekje zochten op de takken van twee bomen. Al die duizenden
vogels maakten een oorverdovend kabaal. Maar wat we nu hoorden was een
beschaafd geluidje. Het bleek te horen bij een heel klein vogeltje, dat
vlak bij onze boot wat rondcirkelde. Op een gegeven moment schrok ik me
rot, want het vogeltje kwam ineens onder de bimini door vliegen, vlak
langs mijn hoofd. Hij vloog nog wat rond onze boot, maakte nog een
duikvlucht onder de giek door, vlak voor de buiskap, en verdween
vervolgens uit ons zicht. Dachten we. "Tjiep tjiep", klonk het
weer. We zochten onze boot af met onze ogen, en hij bleek nota bene vlak
achter JG te zitten op de rand van de bimini. Zo'n driekwartier lang bleef
hij, zo nu en dan een ander plekje zoekend. Op de zwemtrap, op de
zeereling, onder de buiskap, en zelfs even in de kajuit. Waar ik hem
onmiddellijk weg wilde jagen, al was ie nog zo schattig: geen geschijt in
mijn boot!
Er rust geen zegen op onze solar douchezakken. We hebben er sinds
vertrek uit Nederland (eigenlijk sinds de Carieb) al minstens 5 versleten.
Nou ja, versleten? In de Grenadinen zijn we er een kwijt geraakt tijdens
een zeiltocht, waarna we een andere douchezak kregen van Dirk en Linda van
de Jade. Die was ook geen lang leven beschoren, want in Bonaire verdween
het slangetje met de douchekop zo'n 15 meter lager naar de bodem. In
Bonaire kochten we een n
ieuwe,
maar die ging lek. Ergens anders kochten we er nog een, maar het slangetje
met douchekop daarvan ligt nu ergens tussen Vanuatu en Darwin op de bodem
van de zee. In Darwin kochten we, inmiddels wijs geworden, 2 nieuwe
douchezakken. Waarvan er vandaag alweer een de zee in donderde. Terwijl JG
in een bocht zat om de shampoo en doucheschuim uit de bakskist te halen,
hoorde ik een doffe klap, en zag de douchezak van de beugel naar beneden
vallen. Hij aarzelde nog even twee tellen op de rand van de spiegel,
terwijl JG omkeek. JG zat nog steeds in een bocht, en kon hem dus niet
grijpen. En even later zagen we hoe snel we ons van de douchezak
verwijderden. We twijfelden of we terug zouden gaan om hem op te pikken
(zoet water is lichter dan zout water, en bovendien zit er lucht in, dus
de douchezak blijft drijven), maar toen was het al te laat. Binnen 10
seconden zagen we hem al niet meer, want dat ding is zwart en steekt dus
niet echt af tegen het water. Hadden we maar gelijk onze joon (lichtboei)
uit moeten gooien en een man-overboard-actie moeten uitvoeren. Ja daaaaag.
Shit.
[Chantal]
En over klok gesproken, we hebben het happy hour op het voordek maar weer eens in ere hersteld. Heerlijk, met een biertje in de wind op het voordek.
De wind is inmiddels zodanig gekrompen dat we plat voor het lapje
varen. Dat leverde vannacht een boel geklapper op, en dus was er actie
nodig. De genua staat nu op de boom aan bakboord, het grootzeil hebben we
laten zakken en in plaats daarvan de fok gehesen aan stuurboord. Dat
laatste om snelheid te minderen. Ja, we doen dat toch maar, want we komen
anders 's nachts aan bij Bali, en dat wordt afgeraden. De aanloop is niet
gemakkelijk en er schijnt veel stroming te zijn. Het beste is om met slack
water (jee wat is nou ook al weer de Nederlandse term voor slack? Dit is
erg! Denk denk....... kentering) naar binnen te gaan. En toevallig komt
dat fantastisch uit, want dat is overmorgen ochtend om tien voor 7. Na
zonsopgang en dus precies op het goede tijdstip voor ons. Maar misschien
is het de goden verzoeken dat ik dit opschrijf. Er kan nog van alles
gebeuren.
Net als dat ik gisteren in het oceaanlogboek schreef dat dit zo'n zalige
oversteek is. Vandaag vinden we het alweer wat minder, wat met het plat
voor het lapje varen is ook het rollen weer begonnen. En daar moeten we
toch weer aan wennen.
[Chantal]
Inmiddels
zijn we voorbij de eilanden Sumba, Selat Sumba en Sumbawa (wat een
fantasierijke namen). Straks varen we ten zuiden van Lombok, en het daarop
volgende eiland is Bali. We varen nog steeds voor de wind, flink rollend
ondanks de vrij vlakke zee. Nog even volhouden, en morgenochtend zijn we
er. We hebben er ook wel weer genoeg van.[Chantal]
In dit deel van de wereld doet trouwens de Navtex het weer. Voor de leken,
dat is een ontvanger voor soort lange SMS-berichten van (min of meer)
nautische aard. Waaronder dus het weer. En, na het lezen van een
paar berichten heb ik besloten me hier te vestigen om de Erwin Krol van
Indonesië te worden! Het weer is hier al tropisch stabiel, maar met
voorspellingen als deze kun je het nooit fout doen!!! Ter illustratie:
"wind: 3-30 knopen", dat is een range van 1-7 bft, dus van
vrijwel windstil tot bijna stormkracht! Nog één: "waves: 0,3-2,6
meter"...... Zo kan ik het ook: fantastisch!!! :-)
De berichten zijn niet altijd even goed leesbaar en soms staat er dus een
enorme brei op het schermpje. Een van de weinige woorden die daarin
vanochtend herkenbaar was, was "rocket launch testing" en "danger
to shipping" en "keep clear off.....".
OK, oppassen dus. Alleen rijst dan de vraag; waar moeten we oppassen???
Dat was echter niet vermeld dan wel ook onleesbaar....... In de herhaling
bleek gelukkig dat het heel ver van ons vandaan was. Zover, dat zelfs dat
de grootste afzwaaier geen gevaar zou kunnen brengen, tenzij ze hier
stiekem toch intercontinentale raketten zouden hebben...
[JG]
(Benoa Harbour)
We zijn d'r!!!!!Precies bij slack water liepen we de haven van Bali, Benoa Harbour binnen. Op de steiger van Bali International Marina stonden al 3 (!) mannetjes klaar om onze lijnen aan te pakken. De cruising permit die we bij deze marina hebben aangevraagd lag inmiddels klaar, en dat is kennelijk een uitzondering, want we hebben al van verschillende jachten gehoord dat dit een eindeloos verhaal kan worden. De marina zorgde ervoor dat Customs, Immigration en Quarantaine werden gebeld, en binnen een half uur hadden we al twee mannen van Quarantaine aan boord gehad. Met z'n tweeën zijn ze wel 3 seconden in de boot geweest, hebben formulieren aangepakt die ze JG hadden laten invullen, keken niet naar eventueel verboden voedsel, vroegen met een brede grijns : "No ill? No ill?", en weg waren ze weer.
Ook een duo van Immigration is slechts luttele ogenblikken in onze boot geweest. Na een uur of 3 wachten (we moesten aan boord blijven) lieten we de marina nog maar eens naar Customs bellen, die meldde dat ze niet meer zouden komen. Ok, dan niet....
En
toen sloeg de vermoeidheid toe. De laatste twee nachten waren zwaar. En
natuurlijk zijn die gebroken nachten sowieso niet bevorderlijk. We hebben
sinds een tijdje ons 3-uurs-wachtsysteem gewijzigd: eerst doen we beiden
een wacht van 3 uur, daarna een wacht van 4 uur. Theoretisch slaap je dus
7 uur per dag. Maar dat is dus theorie. Ik heb echt een enorm gat in de
middag geslapen.
Terwijl we hier in de jachtclub onze laptop aan het world wide web
hingen werden we deelgenoot van een enorme tirade van een grijzende
Engelsman (die we later als Dan leerden kennen). "It is MAJOR
rip-off-time here in Bali! You people are totally dishonest!"
Kennelijk had hij op de heenweg naar de stad 20.000 rupiah moeten betalen
aan de taxichauffeur, en op de terugweg 40.000 rupiah, ondanks het feit
dat ook deze chauffeur zijn meter aan had staan (ander tarief zeker). Die
meters schijnen hier in Bali overigens op wonderbaarlijke wijze te
herstellen, als je niet in een taxi met die 'kapotte' meter wilt stappen.
En hij had uitgevonden dat de was in de stad de helft kost van wat de
marina rekent. Deze tirade, erg zinvol gericht tegen een werknemer
van de marina, duurde dik 10 minuten, totdat we toch maar voorzichtig interrumpeerden
om de man uit de brand te helpen. Waarna we toch maar even aan de bar met
Dan aan de praat raakten om uit te vinden hoe erg Bali nou eigenlijk is.
We hebben ons voorgenomen om ons niet de hele tijd afgezet te voelen. Bargaining
is hier aan de orde van de dag, dus 'go with the flow' en als het
nou eens een keer niet zo goed lukt, is het nog steeds erg goedkoop.
[Chantal]
(Benoa Harbour)
Na
1 dag Bali zijn er al te veel indrukken om op te noemen, zelfs als je
alleen nog maar in het toeristische deel (i.c. Kuta) bent geweest, want
ook daar is de Balinese cultuur alom aanwezig.Bali is: voor nagenoeg elke deur en op elke straathoek offertjes, een overvloed aan taxi's, massa's teakhout, op iedere straathoek een altaar(tje), veel tempels, ontzéttend bewerkt hout, sarongs, goedkoop (eindelijk!), Hindoestaans, af en toe een klein beetje Nederlands (raad eens wat informasi, kamar, wc, bir, betekenen), de bomaanslag van 12 oktober vorig jaar, sindsdien een stuk minder toeristen, stroomonderbrekingen, sampanhoedjes, zéér hard onderhandelen, lekker eten, beschermende beelden aan weerszijden van ingangen, die vaak vanaf het middel zijn omwikkeld met zwart-wit geblokte stof, veel Japanners en Australiërs, massa's motorfietsen, surfersparadise, mensen die zonder moeite dingen op hun hoofd dragen, winkeltjes met een miljoen dingen tentoongespreid en nog veeeeeel meer.
We zijn echt van de ene op de andere dag (ok, 9 dagen dan) in een compleet andere wereld terecht gekomen. En we vinden het heerlijk.
Tot nu toe hebben we één groot probleem: we kunnen zoveel foto's van prachtige dingen maken dat deze website maar een schamele afspiegeling kan geven van de werkelijkheid.
[Chantal]