(Suva, Viti Levu)
Hoezo
wennen? Ik vind dat niet hoor. Het blijft leuk om de allereerst indrukken
op te doen in een nieuw land, en of dat nou een stad is of niet, dat maakt
me niet uit. Het is wel leuk, die afwisseling tussen ongerepte eilandjes
en af en toe een stad.Hoewel we niet de tijd hebben om wat langer van de smeltkroes van culturen in Fiji te genieten, lukt het opsnuiven van Fiji prima in een stad als Suva. Suva is de hoofdstad van Fiji, het administratieve centrum. Het toerisme concentreert zich in een ander deel, aan de westkust, en dus zie je nauwelijks toeristen in Suva.
Suva ligt op het grootste eiland van Fiji, Viti Levu (groot land). Het woord Fiji komt ook van Viti, die lui hebben het destijds gewoon verkeerd verstaan. Er zijn in totaal ca 300 eilanden en eilandjes, waarvan twee grote. Het andere grote eiland is Vanua Levu, ook groot land, maar dan in een letterlijke betekenis, in tegenstelling tot Viti Levu, waar groot meer een overdrachtelijke betekenis heeft.
Het is verbazingwekkend hoeveel Indiërs er in Suva zijn, veel meer dan verwacht op basis van wat we in de Lonely Planet hebben gelezen (ca 50% Indiërs). Maar waarschijnlijk komt dat doordat de Indiërs meester zijn van de handel. Zij zijn degenen waar de economie op drijft. De echte
Fijiers
zullen in de binnenlanden en dorpjes wel meer aanwezig zijn.Een van de voordelen van de aanwezigheid van de Indische cultuur is het eten. Op de municipal market is het genieten van de overvloed aan groenten (in vergelijking tot bijv. Tonga), en vooral van de specerijen. Wat een geweldig gezicht is dat, die balen met kerrie, gember, curry, garam massala, en weet ik veel wat nog allemaal voor specerijen. En het ruikt zalig. En dan die prachtige Indische gewaden van de dames hier (in tegenstelling tot wat JG denkt zijn dat geen sarongs... mannen.....dan moet ie zich maar niet over dat soort dingen uitlaten). Prachtige kleuren, veel voile, en veel goud geborduurde stoffen. Het staat allemaal prachtig. Jammer dat je daar Indiër voor moet zijn, want bij blanken zou het vast geen gezicht zijn.
De mannen die je zowel in broek als ik rok, al zijn het met name de echte Fijiers die zich in een rok tooien.
Wat ook een verademing is, hier in Fiji, zijn de prijzen. Een kilo knoflook voor F
$
0,60 (de F$ is ongeveer gelijk aan de oude Nederlandse gulden), uit eten
voor zeeeer acceptabele prijzen, internetten voor F$ 6 per uur, een taxi
naar de stad voor F$2 (allemaal Indiërs die taxichauffeurs trouwens, en
tot nu toe allemaal zeeeeer weinig spraakzaam).In de planning die we op Tonga maakten, hebben we maar 4 dagen uitgetrokken voor Fiji. Veeeeeeel te weinig natuurlijk. Vrijdag is JG naar het dock geweest om in te klaren, maar het was al te laat. We kregen instructies om zaterdagochtend te verschijnen, maar eenmaal daar dachten ze ons een plezier te doen (geen overtime fee) door instructies te geven om maandag weer terug te komen. Van die 4 dagen blijft wel heel erg weinig over als je ook nog 3 keer moet proberen in te klaren, gasflessen moet laten vullen, moet tanken, op zoek moet naar watersportzaken voor een stuurautomaatje, moet internetten, boodschappen moet doen, 88 mijl moet varen naar een andere bestemming (plan is om maandag door te varen naar het eilandje Malolo Lelei ofwel Musket Cove, aan de westkant van Viti Levu). En als je dan op vrijdag vlak voor het weekend binnenkomt, zijn er maar weinig uren waarin je effectief iets kunt doen. Op zaterdag sluit alles om een uur of 1, en op zondag is het helemáál gesloten. Dat laatste hebben we vandaag aan den lijve ondervonden. Hoewel volgens de Lonely Planet het museum hier in Suva op zondag open zou zijn, was het gesloten. En dat museum is dan ook eigenlijk het enige interessante dat je kunt bezoeken in Suva.
By the way, het Fiji handicraft is al vergeven, de winnaar is via de mail op de hoogte gesteld.
[Chantal]
(Suva, Viti Levu)
Poeh. Wel weer even wennen hoor, zo'n stad. Wat
een kleuren, drukte en lawaai! Maar ook heerlijk om in rond te lopen. Suva
is een hele grote mengbeker van verschillende culturen en dat merk je
overal aan. Het straatbeeld wordt overheerst door Indiërs in plaats van
Fiji'ers. Omdat die laatsten van nature kennelijk nogal lui zijn aangelegd,
worden vrijwel alle bedrijven gerund door de (destijds als gastarbeiders geïmporteerde)
gedreven Indiërs. Dat heeft in het verleden nogal wat politieke
spanningen teweeg gebracht (de laatste coup ergens in de jaren 80) maar
daar merk je op straat helemaal niets van. Altijd moeilijk om de sfeer te omschrijven. Rijk is het niet, maar zeer zeker ook niet arm. De huizen zijn vaak oud, alle auto's Japans en de meeste zijn ofwel oud, ofwel de meeste recente een aangeklede four-wheel drives met alle (chromen) toeters en bellen die je kunt verzinnen. Mensen, en met name de vrouwen, zijn heel kleurig en vrolijk gekleed in traditionele jurken en sarongs. Sowieso is alles heel kleurig en lawaaierig ;overal in winkels staan luidsprekers te tetteren, aangestuurd door stereo's met zo groot mogelijke displays met zoveel mogelijk kleuren; een beetje kitscherig dus en wat dat betreft waarschijnlijk een mooi voorproefje voor het deel van de wereld waar we het komende half jaar zullen doorbrengen. Een heel mooi vooruitzicht!
[JG]
(Suva, Viti Levu)
Vannacht
heb vooral ik een slechte nacht gehad. Geen idee waarom, want zo rollerig
is het niet, De zee is zelfs best wel kalm. De wind ook, en daarom hadden
we aanvankelijk de halfwinder laten staan. We hadden alle zeilen bij
staan, en dat ging best lekker. Maar tijdens mijn eerste slaapbeurt (ofwel
beurt om in bed te liggen) schoot de schoot (hi hi) los van de halfwinder,
en moest ik toch even JG bijstaan met het strijken van de halfwinder. Dan
ben je natuurlijk helemáál wakker, en een uur later was het al mijn
beurt. Tijdens mijn tweede wacht zakte de wind echt helemaal in, en moest
ik de motor starten. Ik geloof niet dat we eerder zo weinig wind hebben
gehad. Ik zag zelfs even nul (!) knopen staan. Herrieding aan dus, en JG
de oordoppen in.Zo maakten we tenminste nog wat snelheid. Het zou krap aan worden of we nog voor 16.00 binnen zouden komen. Dan begint het weekend voor de officers in Suva, en moet er overtime worden betaald. Uiteindelijk begon de wind weer te waaien, maar vanuit het ZW. We konden net aan de wind zeilen, en de motor zorgde nog voor wat extra snelheid.
We bedachten bergplaatsen voor een paar dingen waarvan we verwachtten dat de quarantainedienst ze misschien in zou nemen, en maakten de boot spic en span. Uiteindelijk kwamen we om kwart voor 4 de haven binnen. Op 15.55 waren we aan het ankeren, en het quarantainebootje wachtte maar net tot we klaar waren voordat er iemand over sprong. Twee minuten werk had deze man. Hebben we ons daar nou druk om gemaakt? We hadden het kunnen weten. In alle pilots en verhalen lees of hoor je over allerlei moeilijkheden met inklaren, strenge eisen en weet ik veel wat nog allemaal meer, maar in de praktijk is het ons tot nu toe allemaal nog wel meegevallen. Nadat de officer weg was maakten we als een gek de bijboot en het motortje klaar, want we hoorden van de loodsboot-schipper dat customs nog bezig was met het inklaren van een vissersboot, en het kantoortje zou dus nog bezet zijn. Ik blij dat JG dit soort dingen allemaal doet, want het is hier wel ERG winderig en er staat ook best wel wat golfslag in de haven. Gegarandeerd een nat pak in de bijboot. Ik betwijfel betwijfel dan ook of het een rustig nachtje wordt......
[Chantal]
Inmiddels is het vrijdagavond geworden, de ZW wind is Z geworden en flink afgenomen. Inklaren etc. is niet gelukt omdat bleek dat, nadat ik de halve haven was doorgecrosst tegen de golven en wind in, de pier bij het havenkantoor gebouwd is voor grote bootjes. En vanuit een dinghy kom ik echt niet op tegen een betonnen wand van zo'n 6 meter. Zelfs al niet als, zoals nu, de golven je al tot halverwege gooien. Terug naar de jachtclub en daarvandaan gelopen, maar toen bleken de vogels al gevlogen. Dan maar gepind (gewoon met de ABN-pas) en ons gemeld bij de office van de Royal Suva Yacht Club. En jawel (Thijs!!!), waar we het allemaal voor gedaan hebben; we zijn geïnviteerd om "Honorary Member" te worden!!! En we hebben natuurlijk ja gezegd! En dat kost vervolgens 35 fiji-flappen, maar dat mag de pret niet drukken! (of hadden we dit niet moet melden?). We lezen nu de info over de Fiji Regatta Week bij Musket Cove. Niet de volgorde van binnenkomst of een ingewikkeld handicap systeem bepaalt hier de winnaar, maar; een hoge hoed met lootjes! Pittige regatta, de rules zijn dan ook niet mis. Ter illustratie het hoofdstukje complaints: "All complaints and any criticisms must be addressed in a lucid, understandable manner to the official Moaning Tree. The Tree on Ratu Nemani Island, beside the bar, will be clearly idintified by an appropiate sign. The Moaning Tree is able to withstand any outpourings of verbal and physical abuse. You have the right to be heard and the Moaning Tree will listen".
Wij krijgen gelijk zin om mee te doen, of komt dit gewoon omdat we moe zijn, lekker gegeten en gedronken hebben dat we dit zo leuk vinden? Onderaan pagina 1 was ook nog wat ruimte over: " Women like the simpeler things in live - like men". En wie als eerste mailt wat de "Ed Zachary disease" is, wint een echt Fiji handicraft!
[JG]
Omdat we zoveel trager zijn gegaan dan
verwacht, kwamen we niet overdag aan bij de pas door de Lau eilanden, maar
's nachts. Toch wel spannend. Het zijn namelijk niet alleen eilanden, maar
ook riffen. En aangezien er niet veel zeegang staat, zie je die riffen
niet op de radar (en we hebben ook geen maan). De eilanden gelukkig wel.
We checkten de nauwkeurigheid van de kaart met de radar, en dat leek wel
snor te zitten. En natuurlijk ging alles goed.De Lau eilanden behoren tot Fiji. Ze worden weinig bezocht door cruisers, en eigenlijk maakt het dat alleen nog aantrekkelijker. Maar er is geen haven waar je kunt inklaren, dat moet eerst op een van de westelijker gelegen eilanden. En je gaat daarna niet effe terug. Nou zijn wij wel vaker illegaal ergens geweest, maar Fiji schijnt erg streng hierop te zijn, en zou de Lau eilanden goed in de gaten houden, zelfs met vliegtuigjes.
We zijn trouwens sowieso benieuwd wat we in Fiji aan bureaucratie zullen aantreffen. De regels voor het inklaren zijn nogal strikt, je moet eerst een quarantainegebied in, en er mag niemand van of aan boord voordat alles geregeld is. De quarantainedienst komt aan boord, en we schijnen allerlei etenswaren te moeten aangeven. Het is onduidelijk wat we daarvan moeten inleveren, maar ik vrees voor onze bacon, salami, zorgvuldig bewaarde Franse blauwe kaasjes uit Frans Polynesië, melk en melkpoeder (dat we in Spanje en Portugal in grote hoeveelheden hebben ingekocht, maar waarvan nog nul komma nul op is), cheddar kaas, de ingeblikte ham uit Nederland
(waarvan we laatst het eerste blik hebben uitgeprobeerd, dat wonder boven
wonder erg goed te kanen was) en nog wat aanverwanten. Toch maar
verstoppen? Ik denk het wel, al ben ik wel schijterig. Ik heb namelijk
gelezen op een Australische website (Australië is minstens zo strikt wat
etenswaren betreft) dat je daarmee een boete tot A$ 60.000 en een
gevangenisstraf riskeert.......... Nou lijkt Fiji me wel een leuke
bestemming, maar .....zo leuk...???.Om een uur of 8 vanavond gaan we officieel over de datumgrens. We hebben natuurlijk in Tonga al wel de datum veranderd, maar dat was niet echt. Straks zitten we op 180 graden westerlengte, of oosterlengte, wat je wilt. Het zal wel weer wennen zijn, om die waypoints in de GPS te programmeren. We zitten nu weer op dezelfde helft van de aardbol als Nederland.
Een week of zo geleden heb ik een aantal aasjes klaargemaakt toen we van de ene ankerplaats in Tonga naar de andere zeilden. We gooiden nog steeds Big T overboord, maar sinds de Atlantic had die toch behoorlijk wat van zijn charme verloren, en we vingen eigenlijk niet of nauwelijks meer iets. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we zo vaak ook weer niet vissen, dus daar kan het ook aan liggen..... Maar vandaag aten we onze laatste kip op, en gooiden we weer een lijn uit. Met een fel gekleurd roze-paars-glitter-veren-octopus eraan. Die was kennelijk behoorlijk aantrekkelijk, want tegen de avondschemering hadden we beet. En hoe!!!! JG heeft er een zware taak aan gehad om de lijn binnen te halen. Ik zag hem in de verte al spartelen, en door de gele kleur (ja, waarom ie op 1 van de foto's er blauw uitziet, al sla je me dood...) kon er geen misverstand over bestaan: het was een mahi mahi (ofwel dorade), en ee
n
grote ook!! 1 meter 5 schoon aan de haak. Maar voor het zover was,
moesten we hem nog koud maken. Dat is met een vis niet zo heel moeilijk,
zou je denken, ha ha, want die zijn koudbloedig. Terwijl ik de spoel
vasthield, probeerde JG hem met de speargun in z'n kop te raken. Dat is
gemakkelijker gezegd dan gedaan met zo'n spartelend beest nog in het
water. Drie keer was scheepsrecht, maar onze speargun is gewoon niet
geschikt voor zulke joekels. Dus toch maar wat omhoog getakeld en hem een
dosis Weduwe Joustra toegediend. Inmiddels
was het al donker. Ja, en wat moet je nou met zo'n beest? We hadden al gegeten. Je kunt de vis maximaal een dag goed houden, en er kunnen wel een stuk of 40 filets uit. Veel te veel voor ons. We gaan naar een stad (we mikken op Suva), zonder strand om te bbq-en, en bovendien zijn al onze vriendjes in Tonga. Ja, je zou er wel goeie vrienden mee kunnen maken misschien. Het was al donker, onze nachtwachten zouden zo beginnen. Het bakbeest was veel te groot voor de putsemmer of elke snijplank, en we hadden geen zin in een bloederige massa in het gangboord, die we vervolgens ook nog zouden moeten opruimen want anders trekt het in het teak dek. Dus, overboord maar weer, die smakelijke hap. Toch zonde van die staart, dat zou een mooie trofee zijn..... Nou, we hebben in elk geval foto's als bewijs. Stom genoeg had ik bij een deel van de foto's het kapje op het toestel laten zitten.....
[Chantal]
De stroming is gelukkig wat afgenomen, en dat
is maar goed ook, want de wind ook, en anders zouden we echt nauwelijks
meer vooruitkomen. Het gaat dus nog steeds traaaaag. De wind is nog ruimer
geworden (ZO tot ZZO), en de combinatie grootzeil en genua is vervangen
door de minder klapperende combinatie genua aan loef op de boom, en fok
aan lij, en later met de halfwinder aan lij erbij. ik geloof dat we die
laatste configuratie nog niet eerder hadden uitgeprobeerd, maar het gaat
eigenlijk best, scheelt toch weer een knoopje.Om een uur of 11 zagen we een zeilschip aan de horizon. Altijd leuk. Het kwam steeds dichterbij, en we constateerden met de verrekijker dat het een flink jacht was, een tweemaster, die aan het motorzeilen was. We riepen hem op via de marifoon. Het bleek een Royal Huisman te zijn, met bemanning. We dachten dat wij in een hurry waren, maar zij
komen
rechtstreeks vanaf Bora-Bora, gaan alleen even tanken in Fiji en gaan dan
gelijk door naar Cairns omdat daar de eigenaar van het jacht aan boord
komt.'s Middags trok de wind wat aan, tot een knoop of 14, en dat is echt zaaaaalig zeilen. Er staat weinig zeegang, dus we knetteren lekker door, eindelijk met een beetje snelheid, soms weer eens boven de 7. Dit is wat we willen!!
Het is verleidelijk om deze zeilen voor de nacht te laten staan, want het gaat zo lekker. Maar het is een blijft een risico, de halfwinder 's nachts, want je weet nooit of je squalls kunt verwachten, en dan wil je bij voorkeur niet zo'n enorme lap zeil op hebben. Het verstand zegevierde, en we streken de halfwinder, hesen het grootzeil, en zetten de genua van bakboord naar stuurboord. Net nadat we de boom aan bakboord hadden opgeborgen, bleek de genua het aan stuurboord toch niet zo lekker te doen. Hup, boom weer terug en genua weer aan bakboord.
[Chantal]
Afgelopen nacht heb ik nauwelijks geslapen. De eerste nacht slaap je toch
al nooit zo goed, maar i.v.m. de buien bleef ik continu bezig. Draaiende
winden, die eerst in kracht toenemen, en als de bui bijna voorbij is (of
wij voorbij de bui) weer afnemen; je blijft bezig met zeilen vieren en
strakker zetten, bijsturen. op een of andere manier zijn er tijdens mijn
wacht altijd meer buien dan bij JG. Waarom pesten ze me?We kiezen voor de rechtstreekse lijn naar Fiji. World Cruising Routes van Jimmy Cornell stuurt je ten zuiden van de Lau groep van Fiji langs, maar dat is 35 mijl om. We kunnen door een 5 mijl brede pas in de Lau groep, en gezien het feit dat het weer de komende dagen rustig zal zijn, gaan wij voor de kortste weg. Waarschijnlijk zijn we daar toch wel bij daglicht. Hoewel, met deze snelheid??
[Chantal]
(Neiafu - Pacific)
Om half 4 lieten we de mooringlijn in het water vallen, en zeilden we de Vava'u groep uit. Met 15-18 knopen ZW wind, dus aan de wind zeilend. Komende nacht zou hij gaan krimpen tot ZO en afnemen in kracht. Er wordt niet veel wind voorspeld voor de komende dagen.
[Chantal]
(Vava'u groep, Ankerplek 8 - 1 Neiafu)
We werden wakker, en het was pokkenweer. En dat
is het de hele dag gebleven. Echt binnen-weer dus. Goed om een appelcake
te bakken voor onderweg (inmiddels hebben we er al wat van gesnoept....),
mailtjes te maken en een digitaal plakboek als afscheid voor Thomas, Els
en Luna (plus natuurlijk Sean en Chuck, twee zoons van Els die op bezoek
zijn) van de Mercator. Hier gaan dan toch echt onze wegen scheiden. We
ontmoetten ze voor het eerst een half jaar geleden in Bonaire en hebben
sindsdien een boel dingen samen meegemaakt. Zij blijven nog even in Tonga,
en gaan vervolgens samen met de rest van de 'gang', de boten die in
aantocht zijn (Zazen, Tramontana, Brandamajo en Noah of Stockholm komen
binnen een paar dagen aan in Tonga), al dan niet via Fiji naar Nieuw
Zeeland waar ze het hurricane seizoen zullen blijven. We zullen ze
missen!!!! En ze toch niet zonder enige jaloezie volgen via de mail en het
world wide web. By the way, in het digitale plakboek dat we voor de
Mercator hadden gemaakt, is ook een aantal fantastische foto's opgenomen,
die we op ankerplaats 24 vanuit onze masttop van de Mercator hebben
gemaakt. Volgens Thomas zal een van die foto's bij het eerstvolgende
verslag van Thomas voor de Flair worden geplaatst. Vanavond zijn we als afscheid uit eten geweest bij Paradise Hotel. Sinds lange tijd niet meer zo lekker gegeten. Uit dan, thuis natuurlijk wel ha ha...
[Chantal]
(Vava'u groep, Ankerplek 1 Neiafu - 24 - 8)
Het brood zou vanochtend pas om 10 uur klaar zijn, dus JG en ik gingen eerst naar de markt, waar de keuze deze keer ietsiepietsie groter was dan aardvruchten, bananen en tomaten. Maar niet heel veel. De armband die we vorige week voor mij ook op die markt hadden besteld (en aanbetaald) was ook inmiddels klaar, en hij past gewoon precies. Hij is op maat gemaakt en had geen millimeter kleiner gemoeten. Het is een dikke armband van massief parelmoer, gemaakt uit een schelp. We hebben zelf in Makemo ook zo'n schelp opgedoken, hij is een beetje gedraaid, en zo is de armband dus ook (met opening dus ook). Wel apart. En ik kreeg er nog een hangertje bij.
Vervolgens naar de bakker, waar we gisteren het brood hadden besteld, en ook al een cadeautje kregen, een lekkernijtje. En daarna toch nog maar een keer naar het internetcafé om een handleiding te downloaden van een Raymarine helmstokstuurautomaat (leuk woord voor Scrabble). Gezien de kuren van onze (stuurwiel)autopilot, en het antwoord van
Raymarine op onze
servicevraag, overwegen we namelijk een helmstokstuurautomaat te kopen.
Hoewel we geen helmstok hebben, maar een stuurwiel, is dat toch een goede
optie, want we onze windvaan kan worden bediend door zo'n
helmstokstuurautomaat. Er komen dan maar weinig krachten op, en dus kan
zo'n lichte stuurautomaat het wel aan, en bovendien kost het ook nog eens
een keer weinig energie. Voor zeilleken is dit vast allemaal niet meer te
volgen.......Het deel van onze lier die niet uit elkaar wilde hebben we achtergelaten bij een werkplaats. Zij proberen de pennen er uit te hameren of te persen, en als dat niet lukt gaat ie in de oven. Ja, verzin dat maar eens! We hebben een bronzen lier (tenminste de binnenkant), de pennen zijn van RVS, en in de oven zetten die minder uit dan RVS. Hopen dat het lukt!! Maandag kunnen we hem weer ophalen.
En toen begon de zoektocht naar onze boegplaat. We zeilden weer terug naar ankerplaats 24, en terwijl ik probeerde met de dinghy rondjes te draaien op de exacte plek waar we de vorige keer hadden geankerd (die we van onze track in Maxsea hadden afgeleid), snorkelde JG de omgeving af. No luck sofar.
Op naar ankerplaats 8, waar we daarvoor hadden geankerd. En daarmee verlieten we ook het meest Zuidelijk gelegen punt dat we op onze hele reis zullen aandoen. 18 Graden, 44 minuten en 94 seconden, het klinkt niet eens zo zuidelijk. Maar ja, je weet natuurlijk nooit waar de wind ons hierna brengt, misschien nog wel iets zuidelijker, maar we gaan het liefst in een rechte lijn naar Fiji en vervolgens Vanuatu en Darwin.
Op ankerplaats 9 was het een stuk dieper, en dus ook minder goed zichtbaar. We zochten beiden, al snorkelend, in vierkanten de bodem af, maar vonden daar ook niets. Shit.
[Chantal]
(Vava'u groep, Ankerplek 24 - 1 Neiafu)
Het
is werkelijk een prachtig plekje hier. Hoewel ankerplaats 14 aan de
Oostkant van het eiland Taunga ligt, liggen we zaaalig beschut, want de
wind komt uit westelijke richting (dat is nu nog goed, maar maandag willen
we weer wind uit Oostelijke richting!!!!). Er is een hagelwit strandje en
we liggen in 3 meter water. Het is lang geleden dat we zo weinig
ankerketting hebben uitgevierd. Nou ja, met die nieuwe ankerlier is het
anker ophalen sowieso een fluitje van een cent. We zien nog wat andere
eilandjes om ons heen, een rif, en Luna maakt ons vanaf de Mercator attent
op een walvis. Inderdaad!!! We stappen in de dinghy, en proberen er zo
dichtbij mogelijk te komen. Dat lukt redelijk, maar ja, die dingen hebben
de neiging om onder te duiken, en vervolgens op een andere plaats weer op
te duiken en een fontein te blazen. 
Toch
lukt het ons om aardig dichtbij te komen. Het is een moeder met een kalf.
Ze blijven soms verbazingwekkend lang aan de oppervlakte. Op een gegeven
moment waren we zo dichtbij dat we keken of we er met snorkelen dichterbij
konden komen, maar helaas, ze doken onder om niet meer boven te komen.We voeren met een omweg weer richting de ankerbaai, en al snorkelend, met de bijboot achter ons aan voeren we langs de kust van het eiland. Weer miljoenen visjes gezien, maar allemaal van bescheiden formaat. Ook helblauwe en rode zeesterren, en wat gekleurd koraal.
Na het middaguur vertrokken we richting Neiafu, wel een mijl of 10 varen! Onderweg ontdekten we dat we de RVS plaat op de boeg (waar het anker tegenaan zit) niet meer hadden. Shit, nu dat weer!!! Er is ook altijd wat! JG en ik hadden een discussie of we gelijk terug zouden gaan, maar ik delf het onderspit, want JG wil vanavond naar The Mermaid.
En nu liggen we weer aan een mooring bij Neiafu, waar we zo meteen in het Coconet Café weer een poging gaan doen om de website te updaten.
De Pelikan is vandaag trouwens gearriveerd vanuit Niue, en die liggen aan de overkant.
Vanavond weer een drukke avond bij The Mermaid, en JG wil PIZZA!!!!!!!
[Chantal]
(Vava'u groep, Ankerplek 15 - 8 - 24)
Eerst
van de town officer, en later van de twee Peace Corps mensen die we
gisteren in Nuapapu tegenkwamen, hoorden we dat in Falevai vanochtend
vanaf 10 uur het slot van hun introductie was. Ze krijgen een introductie
van een week of 6, verblijven bij locale families, en zoals gisteren
vermeld leren ze de taal en de cultuur, voorbereidend op hun tweejarige
assignment. We vroegen naar het doel van hun assignment, en we kregen als
antwoord dat ze het een geweldige manier vinden om deel uit te maken van
een andere cultuur, dat ze dit eigenlijk doen in plaats van een
wereldreis. Zo'n antwoord verwacht je niet van vrijwilligers, en dus
vroegen we nog door. Toen bleek pas het eigenlijke doel van hun verblijf.
Ze zullen waarschijnlijk in een van de hoofddorpen worden gestationeerd,
en bijvoorbeeld worden ingezet als docent Engels of internet-skills of wat
dan ook. Hoewel Tonga wordt bestempeld als een derde wereldland, wordt aan
de basisbehoeften wel voldaan. Het Peace Corps probeert vooruitgang te
bewerkstelligen.Maar goed, hun slotmanifestatie. Wij dus vanochtend naar ankerplaats 8 bij het dorpje Falevai, waar we in en om een dorpshuis een bont gekleurde menigte aantroffen. De performances waren al aan de gang. We hoorden dat er een felle competitie is tussen de dorpjes, en hoewel het eigenlijk de uitvoering van de Peace Corps mensen is, bemoeien de locals zich tot in den treuren met de trainingen (iedere avond!!), de uitdossing (mooi!), en de uitvoering zelf. Alles trouwens in het Tonganees, dus voor ons niet echt te volgen. Behalve het dansen dan. Er is trouwens een duidelijk verschil tussen de Tonganese dansen en de dansen die we in Polynesië
hebben gezien. Hier dansen de vrouwen eigenlijk vooral met hun handen,
staan met gebogen knieën, en bewegen af en toe met hun bovenlichaam of hun
hoofd naar de ene of de andere kant. De Polynesische vrouwen die we hebben
zien dansen, deden dat ook echt wel met de heupen. Eigenlijk voornamelijk,
af en toe leek het wel een beetje op buikdansen.Hoewel een van de locale vrouwen naar ons toekwam en ons uitnodigde voor de lunch na de uitvoeringen, kwam aan onze aanwezigheid een abrupt einde toen het begon te regenen. We hadden de luiken van de boot niet dicht gedaan, en het zag er toch wel erg grijs uit. En toen we bij de boot kwamen en de luiken dichtdeden kwam het ineens met bakken uit de hemel, en besloten we toch maar droog te blijven.
Na een uur of 2 hoorden we de Mercator ons oproepen. We riepen terug op de marifoon, maar ze hoorden ons niet. We zagen ze langs varen op een mijl of 2, en JG speerde met de dinghy erachter aan. Die wilde echter niet planeren, want er lagen teveel troepjes in de dinghy, en die was dus te zwaar. De Mercator zag ons niet, maar uiteindelijk hebben we toch via de marifoon contact kunnen krijgen. T
oen
ze hoorden dat we van plan zijn om maandag te vertrekken naar Fiji (als
het weer het toelaat), vonden ze dat we geen enkele reden hadden waarom
wij niet ook naar ankerplaats 24 zouden komen, waar zij inmiddels waren
gearriveerd. En tja, waarom niet???Het afscheid zal wel vreemd zijn. Zij blijven hier nog een tijdje, wachten op de bubs andere boten die nu onderweg zijn (Zazen, Tramontana, Brandamajo en Noah of Stockholm), en gaan dan vervolgens samen al dan niet via Fiji naar Nieuw Zeeland. Ons reisschema begint heel erg krap te worden, en we moeten dus hard opschieten. Eind september in Australië, en we moeten nog minstens 3.200 mijl...........
We deden alvast een pre-afscheidje, en gooiden de beschikbare diners bij elkaar. Altijd gezellig met deze lui. We zullen ze missen!
[Chantal]
(Vava'u groep, Ankerplek 15 - 16 - 15)
's
Ochtends naar de kant en door de 2 dorpjes gelopen. Werkelijk helemaal
uitgestorven, maar toch leuk om te zien. Men heeft niet veel, maar doet
heel veel moeite om het er leuk uit te laten zien. In Nuapapu kwamen we
een blank stel in rok tegen die bleken te (gaan) werken voor het Amerikaanse
Peace Corps. Vooruitlopend op hun assignment in Tonga waren ze te gast bij
een Tongalese familie om de taal en mores te leren. Zij vertelden dat er
op de naburige eilanden nog meer verblijven. Het is hier nog steeds alsof je op het IJsselmeer vaart, alleen dan met een heleboel eilandjes erin. Aan de andere kant van onze lagune zou een rifje zijn met één van de kleurrijkste riffen ter wereld. Motor aan, anker op en een dik half uur later anker weer naar beneden in opnieuw een erg mooi baaitje met hagelwit strand. Omdat dat inmiddels zo gewoon is niet naar gekeken, dinghy los gegooid en naar dat rif gevaren. Helaas, geen zon en erger, hoog water waardoor de golven uit de grote lagune c.q. de oceaan behoorlijk hard braken op dat rif. Niets te zien dus. Omdat we niet voor niets wilden zijn gegaan, maar wat gesnorkeld bij een klein eilandje vlakbij waar weinig te zien was en het bovendien erg KOUD was. Snel weer terug en lekker warm douchen.
Onder
het genot van een chorizo en kaasje terug gevaren naar onze ankerplek bij
Nuapapu, waar de Town Officer langs zou komen omdat hij een lampje nodig
had. Na wat misverstanden bleek hij een 12 Volt TL-lamp te zoeken voor
zijn kantoortje. Een paar jaar geleden heeft iedereen (?) bij wijze van
ontwikkelingshulp 2 zonnepanelen, 1 accu en een lampje gekregen. Alleen
hadden de ontwikkelingswerkers niet gedacht aan iets simpels als
reservelampjes.... Helaas konden we hem niet helpen; wel vertelde hij ons
over een soort feest de volgende dag ter ere van het afscheid van de
Peace-Corps-people op het naburige eiland met traditioneel eten, dans en
gezang. Dat komt goed uit; het wordt namelijk slecht weer omdat er weer
een front over trekt.[JG]
(Vava'u groep, Ankerplek 14 - 15)
Van
Blue Lagoon (14) naar Nuapapu (15). Wel 5 mijl, een eind varen dus! :-)Bij het verlaten van de lagune zien we vlak bij het rif een walvis. Er naar toe gezeild (jaja, zowaar de genua uitgerold), maar de lobbes dook onder en liet zich niet meer zien. Nog wel wat extra slagen gemaakt in het diepe deel tussen de eilanden, ook om te vissen, maar niets meer gezien noch gevangen. Lekker op tijd op de ankerplaats en genoten van de rust om ons heen. De lieren moesten nog steeds hoognodig schoongemaakt worden; een mooi eenvoudig klusje, nietwaar. Dus niet; de asjes waarom de tandwielen draaien blijken muurvast te zitten waardoor grondig schoonmaken niet lukt.... Zucht. Wellicht dat ze Neiafu in de werkplaats wat betere instrumenten hebben om de de asjes er uit te persen.
Later met de dinghy nog een eindje langs de kust gevaren; zelfs van boven ziet het koraal er erg mooi uit. Omdat ook hier het water erg helder is, zie je werkelijk alles. Om het nog beter te zien, heb ik ter plekke het "droog snorkelen" uitgevonden. Wat dat is? Zie de foto!
[JG]
(Vava'u groep, Ankerplek 14)
Het
klimaat hier in Tonga is wel wat anders als we gewend zijn. We vinden het
gewoon fris. Zeker als de zon er niet is, of als je in de wind zit. Het is
heel lang geleden dat we de bimini niet gebruiken, maar hier zijn we blij
met de zon. 's Nachts hebben we het gewoon koud, en ik heb zelfs m'n
dekbed tevoorschijn gehaald. JG volhardt nog zonder. De watertemperatuur
is ook een stuk lager, zo'n 23 graden. En dat is KOUD!!!!!!! Het nodigt
niet echt uit om lekker te gaan snorkelen, zeker als de zon zich niet laat
zien. We hebben geen wetsuits, en dus verkozen we vandaag niet te gaan
snorkelen, maar een andere baai te bekijken met de dinghy. De betreffende
baai grenst aan die waarin we nu liggen, maar is met de zeilboot alleen
buitenom te bereiken. Dat is een paar mijl varen, terwijl we met de dinghy
wel over de ondiepte tussen de eilandjes kunnen. Mooie baai, ontzettend
beschut. Misschien doen we die nog wel. Op een verlaten strandje vonden we
nog een betere boom voor onze stagfok dan de bamboestok die we nog uit
Galapagos hebben (en nog steeds niet hebben gebruikt). Deze keer is het
een lang stuk drijfhout van een meter of 3, die we aan onze verzameling
toevoegden.[Chantal]
(Vava'u groep, Neiafu - Ankerplek 14)
De
BBQ moest natuurlijk plaatsvinden op een idyllisch strandje, en we hadden
gisteren met de Mercator en de Elektra afgesproken om elkaar in de 'Blue
Lagoon' te ontmoeten. Ofwel 'ankerplek 14'. Het is vreselijk, maar
alle ankerplekken worden hier niet aangeduid met de plaatselijke namen,
maar met nummers. De wereldwijd bekende charteraar "The Moorings"
heeft ook in Tonga een basis gevonden voor hun talloze huurboten, en heeft
een speciaal pilotje voor haar klanten gemaakt, compleet met kaarten en
beschrijvingen van de ankerplekken 1 tot en met 42 (!). De cruisers kunnen
die pilot ook kopen, en iedereen doet dat ook, want het is een best goede
pilot. Ankerplaats 14 heet eigenlijk Foata. Dat gaat nog, maar de meeste
namen zijn inderdaad niet uit te spreken (zoals het eiland Niuatoputapu
van een andere eilandengroep, dat steevast door alle Amerikanen die vanaf
Samoa langs dit eiland komen New Potatoe wordt genoemd). Dus die
nummering, daar zit toch wel wat in.Na de nodige klussen gedaan te hebben, vertrokken we om een uur of één richting ankerplaats 14. Het voordeel van cruisen in de Vava'u groep is dat alles op korte afstand van elkaar ligt. Het is een ideaal vakantiecruisegebied. Gemakkelijk cruisen, geen riffen die in de belangrijkste 'hoofdvaarwegen', alles is heel duidelijk te zien (betonning is er niet of nauwelijks, maar ook niet nodig), het land ligt wat hoger en het vaarwater is diep genoeg, alles lekker op korte afstand van elkaar, als je wilt kun je 4 ankerplaatsen op een dag aandoen. En dus zeil je met een heel ander gevoel. Echt weer voor je plezier, leuk, als je een beetje moet kruisen, wat maakt het uit, je komt toch wel op tijd. Het is niet meer alleen een vervoermiddel van A naar B. Nou komt dat laatste misschien wat negatief over, maar feitelijk is het dat wel, op deze reis.
Een
van de dingen waar Tonga bekend om is, is dat het een broedplaats is voor
de humpbackwhales. In de Lonely Planet staat een tekening van zo'n
bakbeest (ze kunnen wel 17 meter lang worden), dat ruggelings uit het
water komt, en vervolgens weer op zijn buik in het water landt. In het
dorp hadden we de whalewatchbootjes al gezien, en ook onderweg naar
ankerplek 14 zagen we er een. En niet alleen het bootje....... ook de
humpbackwhales zelf (of was het er maar één?). Fantastisch, die beesten
(zo lang ze niet met je boot willen spelen tenminste), al zagen we slechts
een een paar keer een dikke rug of vin of een fontein van water. Geen
enorme jump uit het water, maar ja, als de Lonely Planet het al met een
tekening daarvan moet doen, kunnen we natuurlijk niet alles verwachten.
Toch?Tja, ach, en de bbq. Ja die was natuurlijk geslaagd. Met 12 man (5 man van de Mercator, want twee zoons van Els zijn over, 2 man van de Elektra, wij natuurlijk, en een Frans echtpaar met dochtertje die toevallig ook in die baai lagen) op een besloten strandje, vuurtje erbij, lekker eten, en niet te vergeten de accordeon van Gerrit (die vroeger in een smartlappenband zat). Incluis zeemansliederen.......
[Chantal]
(Vava'u groep, Neiafu)
[JG]
's
Ochtends komen er een paar bootjes met locals naar je toe, die hun waar
willen verkopen. Rieten mandjes, houtsnijwerken, brood, of wat dan ook.
Een van de mannen bood aan om gastlandvlaggen te maken. We hadden op de
Mercator al een tweetal van die vlaggen gezien, en die waren zó
óngelofelijk lelijk genaaid, dat het gewoon grappig was. En ik heb weinig
behoefte om de vlaggen van Fiji en Australië te maken, met dat Britse
ensign erin. Veel te veel werk. Dus voor een paar Tonga flappen lieten we
twee vlaggen maken. Echt LELIJK!!!!!!!!Het plan was gisteren al geboren. Morgen een strandbarbecue op een van de ankerplekken, samen met de Mercator en de Elektra (Gerrit en Ans, by the way, Gerrit was de oude eigenaar van de Smederij in Groningen). Er moesten dus boodschappen worden gedaan. Op de markt vonden we met name bananen, bananen en nog eens bananen (en aardvruchten, die hier veel worden gegeten, plus de altijd aanwezige handicraft). Onvoorstelbaar hoeveel soorten bananen er zijn. Het toetje was dus al du
idelijk: banaan in de schil met chocolade in
folie (om morgen uit te vinden dat Els hetzelfde idee had gehad). Een
stukje vlees is lastiger te krijgen. We bezochten alle supermarkten (wel
een verschil met de Society eilanden, maar werden niet vrolijk van het
aanbod (geen of er niet uitziend vlees). Uiteindelijk kochten we ergens
twee steaks; tenminste, dat stond erop.....Om 12 uur is alles dicht, behalve het internetcafé. Het Coconet Café wordt gerund door een Duitse. Na gisteren de nodige uurtjes achter de laptop gezeten te hebben om (m.n.) de foto's te bewerken en erin te plakken, waren we klaar om de website te uploaden. In tegenstelling tot gisteren (misschien omdat de Oostkust van de States zo ongeveer plat lag) lukte het wel om de laptop in het Coconet Café aan het net te hangen, en de mail te downloaden. Maar het uploaden van de website duurde echt eeuwen, en na driekwartier hebben we het maar opgegeven. Jullie moeten het nog maar even zonder foto's stellen (misschien lukte het wel als we deze update doen).
Tussen de mailtjes die we downloadden zat er ook een van Raymarine. We hadden onderweg van Bora Bora naar Tonga namelijk een mail gestuurd naar de serviceafdeling van Raymarine over de troubles met onze stuurautomaat. Het antwoord was duidelijk: Dit artikel wordt niet meer geserviced. Belachelijk. Een artikel dat duizenden euro's kost, en waarschijnlijk is het alleen maar een klein lullig los contactje of zo, dat vast gemakkelijk door ons of door hen op te lossen is. Je kunt je zo kwaad maken over dit soort dingen, maar wat moet je???
's Avonds gingen we uit eten in een restaurant dat ons was aanbevolen als het beste restaurant in het dorp, gerund door een Zwitser. JG had 's middags gereserveerd, en we namen plaats aan het tafeltje dat ze voor ons hadden bedacht, op naam van 'Gann'. We dronken wijn van onbestemde makelij, de fles geserveerd in een oubollig rieten mandje. Later bleek het locale wijn te zijn. Wijn uit Tonga, wie bedenkt dit? Een Fransman natuurlijk, die hier is neergestreken. Het lijkt wel of ieder Europees land hier zijn vertegenwoordiger heeft. Het vlees dat we hadden besteld baadde in een vette vleesjus. We hadden het kunnen weten..... Het waren Duitsers die ons dit restaurant aanraadden.........
[Chantal]
(Vava'u groep, Neiafu)
Tonga is een koninkrijk, dat bestaat uit 4 eilandengroepen. De Vava'u groep is vanuit h
et Noorden bezien de tweede eilandengroep, en de enige groep die we zullen aandoen. Het is geologisch gezien heel anders dan Frans Polynesië, dat vulkanisch is (de verschillende eilandengroepen in Frans Polynesië zitten in verschillende stadia). De Vava'u groep is een kalkstenen plateau, dat een beetje scheef uit het water is getild. Aan de noordkant zijn er steile kliffen, en het plateau loopt geleidelijk af naar het zuiden, met de 'heuvel'toppen al dan niet boven water, naar het zuiden toe eilanden en eilandjes vormend, waar weer riffen tussen liggen. Wij liggen nu ten Z van het hoofdeiland (het meest noordelijk gelegen, en dus grootste eiland), bij het hoofddorp Neiafu, waar minstens 50 jachten liggen.
JG ging 's ochtends inklaren, en kwam een half uur later terug met 3 in rok gestoken korte dikke mannetjes. Dat waren de mannen van Immigration. Het leek wel of het feit dat ze een rok aanhadden ook zijn invloed had op hun doen en laten, want ik hoorde het nodige gekwetter toen ze uit de dinghy aan boord stapten. Omdat de bimini nog naar beneden geklapt was (als we ergen
s aanlopen doen we die altijd naar beneden voor een beter
zicht en meer stahoogte in de kuip), is het lastig om van de dinghy aan
boord te stappen, en helemaal met die kuitlange rokken. Eén was er in
uniform, en dat bestond uit een wit overhemd met wat goud- en
zwartkleurige epauletten en embleempjes, een donkerblauwe rok (van
pantalonstof), met daaroverheen een soort sisalkleurig breisel om het
middel. Ook in het dorp zie je een veel mannen in rokken lopen, en hoewel ik met afschuw denk aan een foto van JG in een jurk (ja, dat was voor mijn tijd.....), moet ik zeggen dat het er hier niet erg belachelijk uitziet. De vrouwen zie je soms gehuld in een enorme geweven rieten mat/jurk. Daaronder dragen ze dan bijvoorbeeld wel een spijkerbroek en gymschoenen. Wat de functie is van die matjurken, ik heb er geen flauw idee van. Comfortabel kan het niet zijn, en het ziet er ook niet uit.
Het is een trots, zeer gelovig volkje, met strenge regels ten aanzien van
kleding en gedrag. Ook toeristen moeten er netjes uitzien. Bovenarmen
bedekt, korte broek mag nog net, maar niet te kort. Heren aan de wal
zonder shirt worden beboet, en dames in monokini is helemaal uit den boze.
We zullen het allemaal wel zien. Dat gelovige, dat hebben we in elk geval
al gehoord. Iedere dag schallen er kerkgezangen vanuit de druk versierde
witte kerk in het dorp over de ankerbaai. In Frans Polynesië hebben de
missionarissen goed hun best gedaan, gezien de hoge kerkdichtheid in de
meeste dorpen (elk gehucht heeft wel 2 kerken gemiddeld, schat ik), maar
hier in Tonga is het allemaal nog sterker blijven hangen.Het inklaren leverde overigens geen problemen op, hoewel we wel officieel afstand moesten doen van onze verse groente en fruit. We mochten een hoeveelheid ter grootte van 1 maaltijd houden, en helaas geloofden ze niet dat wij heeeeeeeeel veel eten.
's Avonds gingen we naar een tent aan de waterkant "The Mermaid".
Gerund door een Engelse, blonde kokkin die 's ochtends een enorme waterval
van woorden spuit op het plaatselijke marifoonnetje. Achteraf bleek dat
vanuit heel Vava'u jachten op vrijdag speciaal naar Neiafu komen, omdat de
vrijdagavonden in The Mermaid beroemd zijn. Dansende locale dames, getooid
in jurken met schelpjes, schubben e.d. Vervolgens dansende mannen en
jongetjes, getooid in raffia rokjes (gelukkig daaronder een korte
broek.....) en gewapend met een vervaarlijk uitziende stok, en een
vuuretende (geen spuwende) man. The Mermaid was afgeladen, en het was
gezellig. Eigenlijk verwacht je dit soort dingen niet in Tonga. Aan de
waterkant in Neiafu zijn de nodige barretjes en eetcafés, iets wat je in
heel Frans Polynesië eigenlijk maar beperkt hebt.[Chantal]
(Vava'u groep, Neiafu)
Tja,
kort dagje dus. Een dag van 5 uur. Nadat Thomas ons de mooringlijn had aangereikt, stapten we in de dingy van de Mercator, om van een heerlijke maaltijd aan boord van de Mercator te genieten. Eindelijk konden we de post van de Zazen, die we aanvankelijk verwachtten een dikke maand geleden in Moorea al te kunnen overhandigen, aan Luna geven. Fijn om ze weer te zien, die Mercatortjes (nu iets groter in aantal, want twee zoons van Els zijn over).
[Chantal]
Terwijl
JG nog even 2 uurtjes ging tukken, liet ik alle mogelijke tactieken de
revu passeren. De wind was niet nog een stukje verder gekrompen, zoals was
voorspeld, maar was ietsje terug geruimd, dus dat maakte het nog
moeilijker om te voorspellen wat de wind de komende paar uur zou doen.
Toen JG wakker werd, had ik min of meer besloten dat we dan nog maar een
nachtje erbij moesten doen. Dan zouden we gewoon rustig kunnen zeilen
(onder een blauwe lucht, dus zo vervelend was dat aan de wind zeilen dan
ook niet), zonder de hele dag te moeten stressen om op tijd aan te komen,
en vervolgens nog eens de stress erbij van in het donker aan te komen.
Maar JG wilde het toch proberen om vandaag aan te komen. Uiteindelijk
stelde ik voor om over de andere boeg te gaan varen, en daar werd mijn
humeur aanmerkelijk beter van. Onze snelheid ging namelijk naar meer dan 4
knopen, en dat is al heel wat. Over die boeg bleken we de stroom minder
tegen te hebben, en de kansen om op tijd aan te komen werden wat groter.De rest van de dag bleven we rekenen, kruisen, en het bleef erg krap. Inmiddels hadden we de Mercator opgeroepen over de marifoon, en we waren blij dat ze reageerden. We kregen wat aanwijzingen, en als we in het donker zouden aankomen, zouden ze ons helpen een boei te vinden.
We
naderden Vava'u steeds meer, en toen we bij de NW kant waren (de
aanlooproute is vanuit het westen) kregen we ineens enorme golven, waar we
recht tegenin gingen. Wind tegen (20 knopen) stroom (mee), en ook nog eens
een keer grondzeeën, want we kwamen in een veel ondieper stuk. Zulke
golven hebben we nog niet eerder gehad. Pinical stuiterde erover en erdoor
heen. Terwijl JG aan het stuurwiel stond, aangelijnd, was ik even in de
punt bezig (er kwam wat water via de ankerbak in de punt), en ik kwam
gewoon los van het bed in de punt bij sommige golven. Volgens de
aanlooproute zouden we vervolgens naar bakboord moeten sturen, en we zagen
dat niet zitten, want dan zouden we dwars op deze golven komen, en dat wil
je niet. Maar gelukkig werd de zee rustiger, en hoefden we niet verder om
te varen. We liepen Vava'u binnen, en met het laatste streepje licht zetten we koers richting het (hoofd)dorpje Neiafu, waar Thomas ons met een schijnwerper richting een boei dirigeerde.
Om 19.00 lagen we vast, en dat was dan ook onmiddellijk de laatste gebeurtenis van de dag. Tonga ligt weliswaar nog ten Oosten van de datumlijn, maar doet met haar belangrijkste (handels)partners mee, die aan de andere kant van de datumlijn liggen. Op het moment dat we aanlegden, was het dus niet meer de 13e, maar de 14e. Twee hele korte dagjes dus. We hebben nu dus een gat in ons verleden, want de 24 uur tussen 19.00 uur op 13 augustus en 14 augustus hebben we nooit meegemaakt.
In plaats van dat het bij ons dus 13 uur vroeger is dan in Nederland, is het ineens 11 uur later geworden dan in Nederland. Dat brengt nieuwe perspectieven!!!!!! Zo actueel kunnen we nooit meer zijn: we kunnen iets op de website zetten over een tijdstip, dat bij jullie nog moet gaan komen. Ha ha.
Het is wel buitengewoon ingewikkeld hoor, dat datum- en tijdgedoe.
[Chantal]
weer enigszins richting ons
waypoint konden gaan varen. Hoog aan de wind, batsend in de hoge korte golven,
harde regen, lekker is anders (zeker omdat er ondertussen er nog een
gastlandvlaggetje moest worden genaaid, een slingerkleedje worden gerepareerd
(de ogen waren uitgescheurd door het vedergewicht van JG), en nog wat
klusjes......). En veel werken, want de wind veranderde continu. De ene keer
hadden we 25 knopen, de andere keer 9 knopen. We bleven reven en ontreven,
oploeven, afvallen....Je weet dat het eraan komt, het slechte weer, en toch blijf je wishful thinken. Je houdt wel rekening met vertraging op het eind van de rit, maar de werkelijkheid gooit nog een dikke schep extra bovenop de tijd die je had ingeschat. Dat is balen.
[Chantal]
First of all: we hebben vandaag jubileum, want we zijn een jaar onderweg.
Precies een jaar geleden zwaaiden onze familie en vrienden ons uit in
Scheveningen. Terugkijkend op het afgelopen jaar kunnen we zeggen dat we een
geweldige tijd hebben gehad, veel en mooie dingen hebben gezien, leuke en
bijzondere mensen hebben ontmoet, ook wel wat mindere momenten hebben gekend, we
ons eigenlijk best wel hebben moeten haasten, maar bovenal prijzen we onszelf
gigantisch gelukkig dat we in staat zijn geweest om deze droom te verwezenlijken.
Na dit jaar zijn we ook bijna aan de andere kant van de wereld. Om precies te
zijn op een mijl of 300 na. Dat is dus twee dagen zeilen. Wat een planning
hè!!!!!
Vannacht is de wind helemaal ingekakt, en daarmee ook onze snelheid. De wind
waaide nog een knoop of 7, en Helga had daar vanaf vanochtend niet voldoende aan
om Pinical op koers te houden. Omdat de weersvoorspellingen aangeven dat deze
trip nog een venijnig staartje zal krijgen, willen we de snelheid erin houden om
het staartje zo klein mogelijk te houden. Er zou de 13e tot 29 knopen NW of W
wind kunnen staan, en om daar tegen in te boxen..... liever niet. Vanaf
vanochtend 9.00 uur doet onze Zweedse vriend Volvo dus weer zijn best, en we
sporen hem nog eens even flink aan. Helga heeft geen power, de autopilot is nog
steeds dood, dus dat betekent op de hand sturen. Er zijn leukere dingen. Ik
begon, en na een uurtje wisselde JG me af voor een uur. In dat uur had hij
bedacht dat hij toch nog de autopilot wilde gaan doormeten, in de hoop dat hij
er achter zou komen of een bepaald pinnetje in de stekker geen contact maakt.
Hij kroop dus in de bakskist, terwijl ik het stuur weer nam. Toen hij het geval 
weer had gedemonteerd, zag hij een schakelaartje ín het apparaat (dus pas te
bedienen na demontage) dat misschien op een verkeerde stand stond. Hé, zou het
daardoor komen? Volgens een inlegvel bij de gebruiksaanwijzing moest die anders
staan (volgens de gebruiksaanwijzing zelf bestond het ding niet eens). Hij heeft
vervolgens het geval toch nog doorgemeten, maar niets gevonden. Weer
teruggeplaatst, en een uur of 3 later konden we de proef op de som nemen.
Jaaaaaaaaaaaa, hij doet het!!! Wat een vent hè......! Ik was blij dat ik niet
meer hoefde te sturen, want ik vond 3 uur lang genoeg, maar ik was nog blijer
dat we niet 's nachts hoefden te sturen. Dan duurt je wacht lang hoor!!!
Inmiddels was het al halverwege de middag. RUST, denk je dan. Nou, vergeet het
maar hoor. Omdat de motor toch aan stond wilden we de watermaker draaien, en die
bleek te lekken. Water in de bilge. Nou ja, het is tenminste zoet. En ook de
rest van de middag waren we bezig met klussen. Blokken werden gesmeerd, de afwas
gedaan, pannenkoeken gebakken, schoongemaakt, opgeruimd, en nog wat dingen.
Vanwege het aankomende slechte weer willen we alles van tevoren aan kant maken.
Om 5 uur, na een snelle dou
che, ploften we moe en voorzien van een koel drankje,
op de kuipbank neer. Deze rust was van korte duur, want na gegeten te hebben
bleek de wind er weer zin in te krijgen. Maar wel uit een iets andere hoek,
waardoor we de boom op de andere kant moesten zetten. Dat klinkt eenvoudiger dan
het is, het is ongelofelijk hoeveel lijnen we gebruiken buiten de gewone vallen
en schoten, en die moeten allemaal worden omgelegd (we zouden natuurlijk ook
gewoon twee sets lijnen kunnen gebruiken, in plaats van ze constant te
verplaatsen van bakboord naar stuurboord....... ach, we hebben nog een
jaar......). Je zou voor de gein eens het aantal meters lijn moeten tellen.
Inmiddels was het alweer donker, en JG's slaapbeurt. Hoewel donker???? We hebben
een prachtige volle maan, en het is vandaag nagenoeg onbewolkt.
En wederom: en jullie vragen je af wat we nou de hele dag uitvreten.........
[Chantal]
Toen we vanda
ag de reven uit het grootzeil wilden halen, ging het grootzeil niet
soepel omhoog of naar beneden. Een van de twee top-karretjes was weer uit de
mast gekomen. We lieten het grootzeil dus maar helemaal zakken, en zetten de
combinatie genua (op de boom) aan de ene kant en fok aan de andere kant maar
weer aan het werk. Waarschijnlijk komt het toch doordat de verbindingspen in de
plaat tussen de twee karretjes scheef is. Die kunnen we dus niet meer gebruiken,
en dat wordt inderdaad waarschijnlijk een duur geintje. We maakten met stukjes
lijn twee andere soorten karretjes aan de topplaat in het grootzeil vast, en
uiteindelijk hesen we het grootzeil weer. Toen bleek dat het grootzeil niet
helemaal omhoog wilde. Na een aantal keren proberen, besloten we dan het
grootzeil maar met rif 1 te zetten. Misschien zit er ergens iets klem in de
gleuf van de mast waar de karretjes door moeten glijden. Het to-do lijstje wordt
weer steeds langer, en dat terwijl we hoopten in Vava'u eens een week of twee
lekker niets te doen.Al een aantal weken geeft onze accumonitor af en toe vreemde voltages aan bij het laden met de dynamo (het voltage wisselt razendsnel). We vermoedden dat het aan de laadregelaar ligt (die extern is, en intelligent zou moeten zijn), en hebben gemaild met de fabriek. Die heeft inmiddels antwoord teruggemaild, en vandaag is JG begonnen met het proberen te vinden van de oorzaak.Omdat we de indruk hadden dat het gedoe begonnen was op het moment dat we de laadregelaar van de zonnepanelen anders hadden ingesteld, had JG die een paar dagen terug in de andere stand gezet )ook al leek het sterk dat dat er iets mee te maken had). Helaas. Dat was het dus niet, en dus volgde JG de raadgevingen van de fabriek op, en trok een nieuwe draad om te kijken of er ergens iets is met de draad of de aansluitingen. Daarvoor moet je langs het motorblok, en hé, er staat een beetje
water in de
bilge. En getver, wat een verschrikkelijke stank komt er uit de bilge!!!! Wat
bleek? Een pak vla dat in de bilge lag, is "ontploft", en dat dat dus
overal in en op en tussen. En dat was lekker gaan schimmelen. Verder zullen we
jullie de details besparen. Daar waren we dus
weer een paar uur zoet mee. En dan vragen ze je nóg wat je nou de hele tijd
uitvreet op zo'n boot als je een langere oversteek maakt. Nou, dat soort dingen
dus. En die draad trekken, dat heeft dus niets geholpen.
O, en ik vergeet nog bijna wat. Voor dit hele gedoe, toen ik buiten zat om op te letten of ik ergens brekers zag (vandaag komen we langs Antilope reef, en we hebben geen zin om uit te proberen hoe de zee zich gedraagt als er ineens een rif 9 meter onder water opduikt in dieptes van 6 kilometer) en ondertussen een boekje zat te lezen (jaaa, dat doen we ook), schrok ik op van een plotseling geluid. Ik schrok me wild, want ik dacht dat het een schip was dat ik niet had gezien, maar het geluid kwam ineens op, en was ook gelijk heel luid. Geen schip, het was een vliegtuig!!! Een grijs, niet al te groot vliegtuig zonder echt herkenbare tekenen vloog echt heel laag over ons heen. Ik riep JG, en die zette de marifoon hard. En ja hoor, we werden opgeroepen door Kiwi 808, een navy vliegtuig van Nieuw Zeeland. JG antwoordde. Waar we naartoe gingen. Waar we vandaan kwamen. Waar het schip geregistreerd stond. "Well, you are far away from home then!" En ze wensten ons een goede trip. Wat gaaf!!! Opgeroepen door een vliegtuig!!!!!! Ja, die kiwi's zijn natuurlijk helemaal zeilgek. Tien minuten later hoorden we ze weer met iemand praten over de marifoon. Pelikan misschien?? Die zijn inmiddels weer vertrokken uit Palmerston (ook vanwege de weersvoorspellingen), en zitten een mijl of 180 achter ons.
[Chantal]
et komen we 's nachts aan bij de Vava'u groep. Vroeger zouden we gaan
afremmen, maar inmiddels hebben we ons lesje geleerd, en doen we dat dus niet.
Je weet immers nooit wat de wind voor je in petto heeft. Als we inderdaad 's
nachts aankomen, zullen we via de marifoon schepen proberen op te roepen om naar
de situatie te vragen (doen de lichten het, is het een moeilijke aanloop e.d.),
en de situatie ter plekke bekijken.Terwijl heel Nederland zit te puffen van de hitte als gevolg van een hittegolf, beginnen wij het frisjes te krijgen. Je kunt goed merken dat het klimaat hier anders wordt, het is een stuk frisser. En helemaal als de zon er niet is. De laatste dagen is het nogal bewolkt, en de wind is ook nogal fris. Het is buiten tussen de 20 en 25 graden. Op zich prima temperaturen, maar als je boven de 30 graden gewend bent, is dit fris.
Vandaag hebben we de klok weer een uur terug gezet. Het tijdsverschil met Nederland is nu 13 uur (hier is het vroeger).
Het stond nog steeds op het programma om de stuurautomaat nog eens te demonteren en te onderzoeken wat er nou mis mee is. Zowel van PK (van de Stormy Monday) als van Gary (van de Manxman) hebben we namelijk gehoord dat als de koolborsteltjes niet meer goed zijn, de stuurautomaat ook het soort kuren zou vertonen dat die van ons vertoont. JG kroop dus in de bakskist, demonteerde het ding, en ging er in de kajuit mee aan de gang. Helaas, de koolborsteltjes zijn het dus niet. Wat doen we nu? We denken dat het toch een los contact is tussen de twee dozen, omdat als we de ene doos een beetje bewegen, de stuurautomaat aan en weer uit springt. Het zou wel erg toevallig zijn als we daarnaast ineens nog een ander probleem zouden hebben. Aan die dozen zitten van die computerstekker, met 25 pi
nnetjes of zo. Tja, en zoek dan maar eens uit welke het is, en het is
natuurlijk allemaal minuscuul priegelwerk. We twijfelen of we hem moeten
opsturen naar de fabrikant (in Engeland), want dan ben je zo $ 500 kwijt
inclusief verzendkosten, en dat voor een los contact? En stel dat het dat niet
is? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.'s Avonds vlak voor het donker bukt JG zich half uit de kuip in het gangboord om een lijn goed te leggen. En je zult het net zien. De hele dag blijft het droog in de kuip, en net op dat moment, als JG daar staat, komt er een snelle golf aandenderen en komt er een hele plens water zijn kant op. Hij weet nog weg te duiken richting buiskap, maar kan niet voorkomen dat hij half doorweekt raakt. Ik kan het niet helpen, maar ik schiet echt ontzettend in de lach, terwijl ik eigenlijk met hem te doen heb. Wat een pechvogel!!!!!
[Chantal]
De achtste van de achtste, mooie datum. De 7e van de 7e hadden we geen geluk
(toen brak een stag). Vandaag zijn de sterren ons beter gezind. 's Ochtends was
het zeilen zoals zeilen bedoeld is. Heerlijk weer, zon erbij dus niet zo koud
als gisteren, ruime wind, zo'n 14 knopen, en weinig zeegang. Ideaal weer dus om
de halfwinder te hijsen. En dat deden we dus ook. Het (nog) gereefde grootzeil
lieten we erbij staan, en het ging lekker hard. Op een bepaald moment zelfs erg
hard. De wind nam toe tot een knoop of 20, en als het zeil mooi vol staat is er
allemaal niets aan de hand. Maar als er eens een vervelende golf tussendoor
komt, staat ie even niet vol, en klapt de wind er vervolgens weer in. Om de boel
te sparen, en ook een boel gehannes als er iets mis gaat (halfwinder om de
voorstag of weet ik veel wat), hebben we hem dus maar weer gestreken, en het duo
genua 1 en fok erbij gezet. Dat ging ook wel lekker.
De zon was inmiddels verdwenen achter wolken, en toen we 's middags buiten
douchten was het dan ook brrrrrrrrrrr.
Vanochtend hadden we nog geen besluit genomen of we Palmerston wel of niet
zouden aanlopen. Ik wilde er wel erg graag naar toe, JG had de neiging om door
te varen. We besloten eerst het contact met Pelikan af te wachten, die in de
loop van de ochtend daar zou arriveren, en een weerbestandje te downloaden. De
voorspellingen die we al hadden leken gewoon goed om door te varen, dus is het
ook zonde om er geen gebruik van te maken. Maar dat waren de voorspellingen van
twee dagen geleden. Het nieuwe weerbestandje plakte er nog een paar nieuwe dagen
aan vast, en helaas zagen we dat de wind over een paar dagen gaat draaien naar N
en zelfs NW of W. We moeten er dus alle snelheid uitpersen om zoveel mogelijk
nog gebruik te maken van deze gunstige wind. Daaaag, Palmerston.... Wat
vreselijk jammer, Pelikan klonk ook al zo
overtuigend. Helaas, we balen toch
allebei. 's Middags zag ik de motu's van Palmerston op 8 mijl afstand.
's Middags zagen we dat een van de twee karretjes die aan de topplaat van het
grootzeil zitten niet meer in de gleuf van de mast zat. Dat hadden we
eergisteren ook al. Daar moet meer aan de hand zijn, en dus lieten we het
grootzeil zakken en haalden de karretjes eraf. En inderdaad, de kunststof
ringetjes die om metalen deeltjes zitten zijn bijna helemaal afgesleten. En
bovendien missen we een aantal lagertjes en lijkt de verbindingspen tussen de
twee karretjes wat scheef. Hè. Hoe kan dat nou gekomen zijn, in Papeete hebben
we ze nog nagekeken. We hadden in Papeete ook al geprobeerd van die
kunststof-met-metalen dingetjes te krijgen bij de Frederiksen dealer, maar die
had ze niet op voorraad. We moeten ons er maar eens op bezinnen hoe we aan die
dingen komen. Plus een nieuw karretje. Op laten sturen of met JG's zus mee laten
komen naar Australië? Kunnen we nog zolang wachten? Daar wordt weer een extra
gaatje in ons budget geslagen.....
Nadat JG er intelligente dingen mee had gedaan, en de karretjes weer aan de
topplaat had bevestigd, hebben we het grootzeil weer gehesen. Het is een beetje
een halfbakken oplossing, maar we moeten het er mee doen.
[Chantal]
Vanochtend was de wind verder gekrompen, en komt nu iets ruimer dan halve wind aan bakboord binnen. De zeegang is weer vervelender geworden, en Pinical gedraagt zich als een bokkig paard. Niet echt lekker voor de magen.
Over magen gesproken. Ons laatste stokbrood is inmiddels beschimmeld en naar de haaien. Ook de Franse kaasjes zijn op. Het zal nog wel een tijdje duren voordat we ons daar weer aan kunnen verlustigen....
Iedere ochtend zijn we van half 8 tot een uur of half 10 bezig met de SSB. Eerst
hebben we contact met de Pelikan, die op dezelfde dag, maar wel een paar uur
eerder, vertrokken is uit Bora Bora. Vanochtend zaten ze een dikke 50 mijl voor
ons, en we zijn iets op hen ingelopen. Het verschil is groter geweest omdat zij
de eerste dagen veel meer gemotord hebben dan wij. Tussen 8 en half 9 ontvangen
we weerfaxen, en dan is het alweer tijd voor het Coconut Breakfast net, waar een
boel jachten (waaronder wij) een position report doorgeven. Deze position
reports worden gevolgd door weerinformatie, en nog wat andere rubrieken.We twijfelen of we Palmerston Atol aan zullen lopen. Het ligt precies op de koers naar Tonga, en we hebben van de Mercator zeeeeeeeer positieve verhalen gehoord. Vergeleken bij de Palmerston bewoners zouden de mensen op Raroia 'hostile' zijn. Nou, dat belooft dus wat!! Aan de andere kant, het kost toch weer een dag of 3, want voor minder doe je het niet, en de tijd dringt. Bovendien is er geen pas (alleen voor hele kleine bootjes), en kun je alleen buiten het atol op een rif ankeren. Wel in de lij van het eiland, maar er staat momenteel een ZW swell, dus je zal er waarschijnlijk niet lekker liggen. Pelikan aarzelt ook nog. Tegen de tijd dat we er zijn (morgen ergens gedurende de dag waarschijnlijk) kunnen we altijd even roepen op de marifoon. Mercator kwam tijdens hun overtocht 's nachts aan bij Palmerston, en was dus van plan door te varen. Toch riepen ze nog even op kanaal 16 of er jachten lagen. En ze kregen prompt antwoord van locals. Iemand kwam onmiddellijk naar ze toe, en hielp de Mercator met het uitbrengen van het anker op de goede plaats. Het schijnt dat de locals het als een voorrecht zien om er als eerste bij te zijn, want dan krijgen ze het 'recht' om gastheer te zijn voor de bezoekers. Het klinkt allemaal erg verleidelijk......
[Chantal]
om lekker binnen te zitten en af te wachten
tot het squallgebied voorbij is, want de wind draait in die buien een compleet
rondje, en Helga laat Pinical dan dus lekker meedraaien, waardoor je nooit uit
die bui komt. Dus, helaas toch maar weer aan die zeiljassen, en JG werpt zich
weer op om de klus te klaren en zich compleet nat te laten regenen. Fijn hè,
zo'n vent!!De zeegang is nog steeds k.. met peren, en het is dus erg onrustig. Vannacht hebben we beiden geen oog dichtgedaan. Ook als we moe zijn, lukt het niet om in slaap te vallen omdat je gewoon van de ene kant naar de andere kant van je matras wordt geslingerd. We hebben weliswaar slingerzeiltjes, maar eigenlijk kan in dit soort omstandigheden je matras niet smal genoeg zijn. Als het je al lukt om te slapen, word je toch helemaal gebroken wakker, want omdat je je continu schrap zet, raak je helemaal verkrampt. 's Ochtends zitten je rug en schouders dan ook helemaal vast. We hebben mensen gezien die dagelijks op het voordek oefeningen doen........ We hebben het nu over Stephanie van de Fluid Motion. Iedere dag doet ze wel zeker een uur een flinke work-out (de spellingchecker kent dit woord niet, geeft als suggestie wrakhout......). Kevin zien we het niet doen, maar aan zijn torso te zien doet hij toch óf flink veel work-outs, of hij slikt anabolen. Volgens Els van de Mercator is het dat laatste, want zij doet ook oefeningen, en haar spieren groeien niet zo erg als die van hem. Kevin is volgens Els trouwens net een seriemoordenaar. Niet alleen qua voorkomen, maar die zijn net zo precies en perfectionistisch als Kevin en Stephanie. Dit hadden ze geconstateerd in Raroia, toen de Mercator epoxy nodig had voor het fixen van hun motoruitlaatstuk, en Stephanie na 20 seconden al met een tube epoxy aan kwam zetten, compleet met mengbekertje en roerspatel.
Enniewee, sinds we dit schouwspel op de Fluid Motion eenmaal gezien hadden, en ze tegen ons, dead serious, zeiden dat de hike naar de waterval op Fatu Hiva zo'n goede work-out was, vinden wij van alles en nog wat een goede work-out. Ze eten vast ook nog eens macro-biotisch, of kweken zelf hun groentetuintje aan boord. Grapje.
Nou dat was het weer voor vandaag (let op de dubbele betekenis....). We zullen maar denken, het hoort er allemaal bij, het is goed voor de lijn (want die beweging kost tenslotte permanent energie), en morgen is volgens het weerplaatje alles weer bij het normale. Hoewel normaal? Weten we eigenlijk wel wat dat is????
[Chantal]
En zover is het dus nu. We kunnen ons nu overgeven aan zinloze, absurdistische discussies over of de schoot tegen de reling nou een 'ping' of een 'pong' geluid maakt. En waarom tafeltennis
ook wel 'pingpong' wordt genoemd. Volgens JG omdat
het zo klinkt. Ik beweer van niet, want het klinkt als 'pok', en dat dat pingpong
wordt genoemd omdat de Chinezen er zo goed in zijn, en dat die alles '-ing', '-ang'
of '-ong' noemen. Waarop JG beweert dat mijn redenering niet klopt, want hoe zit
het dan met 'Koe-loe-yoek'? En 'rijst'? "Ja, maar dat heet in het Chineest
echt geen rijst", beweer ik. "Nee", zegt JG, "lijst".Jullie snappen het wel. Of niet.
Sinds vanochtend is er trouwens verandering in de wind gekomen. De wind wakkerde aan, en is nu zo'n 10-12 knopen. Genoeg om er wat meer snelheid uit te persen, gemiddeld zo'n knoop of 4-5. Het zijn nog wel geen wereldsnelheden, maar het is wel prima.
De zeegang is wel toegenomen, en dat maakt het wel onrustiger. Als gevolg daarvan is kennelijk een potje palmhoning in een kastje aan de wandel gegaan, en was dus alles kleverig. Leuk voor de kakkerlakken, ha ha. Die we trouwens niet meer gezien hebben na die ene keer. Thank God..... De cookies zijn kennelijk doeltreffend. Er liggen misschien wel wat kakkerlakkenlijkjes ergens onderin de bilge......... brrrrr.
Maar goed, het is wat oncomfortabel dus, gedurende de middag werd de zeegang steeds vervelender. Er komt lange hoge deining uit het ZW, en kortere steilere en wat minder hoge swell uit het NO. Je zou verwachten dat dat niet echt heel vervelend is, want het zijn tenslotte geen kruiszeeën, maar helaas. We rollen flink, zodat het zeil wat meer klappert. Plus het feit dat de snelheid dan weer wat afneemt, want in de golfdalen vang je natuurlijk minder wind. Maar alles went........
[Chantal]
Behalve een ....!?!?
[JG]
We stellen het moment waarop de motor aan moet zo lang mogelijk uit. Enerzijds hebben we natuurlijk een hekel aan die herrie. Anderzijds betekent op de motor varen voor ons nu met de hand sturen omdat de autopilot kapot is. En om dat nou uren achter elkaar te doen..... Liever niet. Maar met 5 knopen wind valt er niet zoveel te zeilen, en dus gaven we om half 11 de zeilbrui eraan, en ging ik bij het stuurwiel zitten. Maar wonder boven wonder hield Helga de windpilot Pinical toch wel aardig goed op koers. En dat terwijl de schijnbare wind natuurlijk nog lager is dan de werkelijke wind (omdat we de wind in de rug hebben, en voorwaartse snelheid hebben). Dat valt niet tegen!!!!!!!!
Dit hielden we tot een uur of 6 vol, en toen gingen de zeilen weer bij. Onze snelheid werd gelijk weer gereduceerd tot tussen de 2 en 3 knopen. Maar de zee is kalm, en de genua en fok doen het dus prima. Rustig nachtje.
[Chantal]
Vanochtend toen het licht werd bevond ik me tussen allemaal buienwolken die
stukjes regenboog uitspuwden. Met het opkomen van de zon verdwenen die
langzamerhand, en daarmee ook de veranderlijke winden. Overdag was het
eeeerrrrrrrggggg rustig. We sukkelden met een drafje van zo'n 3 tot 4 knopen
richting Tonga. We probeerden weer allerlei zeilconfiguraties uit. Genua op de
boom aan loef (voor zover je van loef kan spreken) en de fok aan lij was de
winnende configuratie. Misschien iets minder snel (nou ja snel?) dan met
grootzeil en genua, of halfwinder, maar wel een stuk rustiger. Minder geklapper,
maar helaas niet nul. De zeilen slaan toch regelmatig even een beetje bak door
de swell en golven.[Chantal]
(Toopua Iti - Vaitaipe - Pacific Ocean)
Eenmaal bij het dorpje aangekomen en geankerd gaat hij dus maar weer gelijk aan de slag, terwijl ik de boodschappen ga doen, en probeer een weerbestandje van internet te halen. Maar na 3 kwartier wachten in het internetgebeuren geef ik het maar op: de 3 computers zijn nog steeds bezet. Chagrijnig ga ik weer naar Pinical, waar JG inmiddels ook chagrijn
ig zit te wezen. Hij heeft niets kunnen
vinden.Gaan we dan wel? We hebben natuurlijk wel een windpilot waarmee we kunnen sturen, maar zoals de naam doet vermoeden heb je daar wind voor nodig. Als we moeten motoren kunnen we de windpilot niet gebruiken (afgezien van het feit dat je meestal motort als je geen wind hebt, verstoort de turbulentie van het schroefwater het hulproerblad te veel). En gezien de voorspellingen zal er waarschijnlijk wel het nodige gemotord gaan worden. Maar dat is nog tot daar aan toe. Als er iets gebeurt waarbij we 4 handen nodig hebben, voor een manoeuvre of troubleshooting, kunnen we dus niet even de autopilot aanzetten. De Manxman komt langsvaren en meldt dat de Noorse boot naast ons op de ankerplaats hetzelfde euvel heeft gehad. Die zijn naar de kant. OK, wij ook, kan ik gelijk nog een poging doen bij het internetcafé om het weerbestandje te downloaden, terwijl JG de jachtservicebedrijven in Frans Polynesië afbelt. Alle 3 de missies mislukken (buren niet getroffen, computers nog steeds bezet, en de watersportservicebedrijven zijn inmiddels dicht want het is zaterdag).
Als we terugvaren naar de Pinical zien we dat de buren er inmiddels weer zijn. We varen langs, en ze blijken inderdaad hetzelfde probleem te hebben met de stuurautomaat. Het is nog niet opgelost, en dus kunnen ze ons ook niet informeren wat het geweest is.
Wat nu? Het vooruitzicht om nóg langer in Frans Polynesië te blijven, en de stuurautomaat op te sturen trekt ons niet aan, maar zonder autopilot op weg naar Tonga ook niet echt. Na veel wikken en wegen besluiten we toch maar te vertrekken.
JG dacht op zijn tochtje in de mast gisteren een scheurtje in de genua te hebben
gezien. We rolden de genua dus uit, en streken hem. Inderdaad, maar gelukkig was
er geen echt scheurtje, maar een naadje los. Ik repareerde het, en nog wat
andere losse naden die ik in het achterlijk en het achterste deel van het zeil
vond.En eindelijk, om kwart over 3 konden we het anker lichten en zetten we voor de tweede maal koers richting Tonga. De Pelikan was inmiddels al vertrokken, en we riepen over de marifoon dat wij achter ze aan kwamen.
De wind was licht, zo'n 8-12 knopen, maar het ging wel aardig.
[Chantal]
(Bora Bora Yacht Club - Toopua Iti)
Wij zien het niet zo. Fatu Hiva vonden we bijvoorbeeld veel mooier. Voor ons is het eigenlijk gewoon meer van hetzelfde (jee, dat klinkt blasé!!), lees de Society eilanden. Bovendien is Bora Bora niet ongerept maar overontwikkeld, we vinden dus de andere Societies leuker. Er is geen stukje strand of een resort heeft er houten huisjes op palen met rieten daken in het water gebouwd. Voor $ 600 tot $ 1.000 per nacht mag je daarin vertoeven, en wij liggen gewoon voor de deur het uitzicht nog wat beter te maken.
We zijn namelijk verkast naar de
zuidkant van een motu. (hiernaast zie je trouwens een koraalpatch in 10 meter
diep water, onderweg geschoten)We liggen hier heerlijk in ons eentje, en dat in Bora Bora. We hoorden dat het fantastisch snorkelen zou zijn in de pas bij de motu, en dat hebben we dan ook maar gedaan vanmiddag. Er was niets teveel gezegd. Het is echt een hele vreemde gewaarwording als je je dingy vastmaakt aan een tonnetje (ok, de overontwikkeling heeft ook zijn voordelen, er liggen gewoon vaste tonnetjes voor de duik- en snorkeltripbedrijven), en er al honderden visjes om en onder je bootje zwemmen. En nog vreemder dat ze gewoon om je heen blijven zwemmen als je in het water gaat, en snorkelt. Voor het eerst wilde ik dat we een onderwatercamera hadden om dit vast te leggen. Echt waanzinnig! Helaas wel allemaal van klein formaat. Van het koraal word ik nog steeds niet warm of koud. Tot nu toe hebben we nog geen rood, paars of ander fantastisch kleurig koraal gezien, alleen nog maar een beetje geel of bruinig. In de hele wereld schijnt er koraal dood te gaan door het broeikaseffect. Zodra het water warmer wordt dan 28 graden, is het gebeurd met het koraal, en hebben dus ook kleine visjes geen voedsel meer, en vervolgens de grotere vissen natuurlijk ook niet meer.
Na het relaxen moest er nog wat gewerkt worden, maar in deze idyllische omgeving, in je een
tje op een ankerplaats met turquoise water op de achtergrond,
voelt dat niet zo geweldig vervelend. JG heeft de stuurautomaat aan een
inspectie onderworpen, nadat hij het kastje eindelijk los had. Dat laatste
kostte nog de meeste tijd, er zaten natuurlijk weer wat haken en ogen aan.
Verder heeft hij zeer intelligent hard geblazen, draadjes nagelopen, zeer
intelligent contactspray gespoten (eigenlijk wil je dat niet want dan schijn je
bezig te blijven, maar het is niet anders) en hem weer teruggeplaatst. Zo te
merken is er geen verbetering, want we hoeven maar even aan het kastje te komen,
en we horen al weer piepjes dat de stuurautomaat aan of uit springt. Morgen
uitproberen maar.Hierna lierde ik JG de mast in, waar hij ook zeer intelligent WD40 heeft gespoten in de blokken (tegen het piepen), de verstaging heeft nagekeken, en tape op de zalingen heeft geplakt om het schavielen van het zeil wat minder ernstig te maken. We verwachten erg licht weer, en dus nogal wat geklapper van het zeil tegen de zalingen.
Morgen geht's los! We gaan weer een poging wagen om naar Tonga te gaan. De Pelikan (Australische boot met Engelse Peter en Zweedse Elizabeth) vertrekt ook morgen en we hebben een tijd en frequentie afgesproken op de marifoon en SSB. Dat is wel leuk, zo'n maatje onderweg. Daar hebben we ongeveer de helft van de trip profijt van, want zij stoppen onderweg bij de Cook eilanden, en die laten wij naast ons liggen gezien de tijd. Echt lekker ankeren kun je daar toch niet.
[Chantal]