Naar het pagina-einde

Naar februari 2004

Laatste update : 20 maart - 19 april,             Eritrea, Sudan, Egypte                   Klik hier       

De stroming jojoot vrolijk met de wind mee. Op de Indische Oceaan hadden we over het algemeen stroming mee, maar nu hebben we even vaak stroming mee als tegen.
Ook merken we dat we veel meer toeren moeten maken om dezelfde snelheid door het water te maken. Waarschijnlijk zit er weer een dikke koek van barnacles op de schroef. Dit is niet nieuw, in de Java Zee hadden we precies hetzelfde. We moeten het brandstofverbruik nu dus nog beter in de gaten houden. Misschien gaan we morgen even stil liggen en gaat JG de schroef schoonmaken, want we willen straks wel voldoende snelheid kunnen maken in het risicogebied.

Dat risicogebied komt nu snel dichterbij. We hebben een apart SSB-netje opgezet met een paar jachten die achter ons zitten, om te kijken of we een konvooitje kunnen vormen bij het begin van het risicogebied. Getaway zit ongeveer 75 mijl achter ons, maar heeft er flink de sokken in, net als de Fiddler die 122 mijl achter ons zit. Fiddler gaat misschien wachten op Diva, die weer 75 mijl achter ligt, en met een kapotte marifoon zit. We hebben nu een apart SSB-netje gevormd om onze posities te monitoren. We hebben over de satelliettelefoon geheime waypoints afgesproken dat vlak voor het risicogebied ligt. Op de SSB melden we voorzichtigheidshalve niet onze positie, maar de afstand tot dat waypoint.
[d.d. 8 maart 2004 hebben we een volledige pagina met informatie over de piraterij in de Golf van Aden gemaakt. Deze is te benaderen via bovenstaand plaatje, of de volgende link: Piracy Gulf of Aden of de Allerlei button in het menu]

Verder zijn we helemaal blij, want we hebben vandaag het ultieme kindermenu gehad. FRIETJES!!!!! Met knakworstjes en appelmoes. Pinical ruikt nu een beetje naar frietkot, maar dat is het dubbel en dwars waard. Morgen weer. Dan hopen we op Fish & Chips als menu. We hebben nu al twee dagen twee lures uithangen, en ondanks het feit dat de Indische Oceaan bekend staat als de gemakkelijkste oceaan om vis te vangen, willen ze bij ons niet bijten. Onze ster Fluo Flo was niet meer zo fluo, dus die heeft zijn plek moeten afstaan aan een fonkelnieuwe geelgroene, nog naamloze lure. Maar vooralsnog moet die het nog wel laten zien!!! Morgen dus.
[Chantal]

Ondertussen hadden we op de marifoon een ander coalition warship, de (ook Britse) Foxtrot 230, een tweetal boten op horen roepen, en daaruit opgemaakt dat ze een mijl of 10 van ons vandaan waren. Een tijdje later doemde er een lichtgrijze massa op uit de verte die snel op ons af kwam. Het was dus geen verrassing toen ook wij werden opgeroepen om wat informatie te geven. Wij vroegen in ruil daarvoor een weerbericht, maar helaas, ze konden ons niet meer wind beloven; het lijkt zulk licht weer te blijven. Het schip kwam schuin van achteren aan stuurboord aan, voer vervolgens met flinke snelheid voor ons langs, waarna ze aan onze bakboordkant het roer weer om gooiden en in de verte verdwenen. Leuke actie. Ze waren zo dichtbij dat we op het dek iemand konden zien joggen, en allemaal mannen met blote bast een beetje zagen luieren. Onze halfwinder werd er wild van......... o nee, dat zal door de hekgolven geweest zijn.......

Later op de middag draaide de wind, en moesten we de halfwinder gijpen. Normaliter is dat een aardig klusje, maar nu waaide het zo zacht dat we gewoon de schoot om konden lopen van bak- naar stuurboord (voor de voorstag langs). Toch wel geinig. 

Het SSB contact met de Getaway, Fiddler en Diva is geïntensiveerd. We hebben een paar keer per dag contact, en inmiddels is duidelijk dat de Fiddler en Diva te ver achter zijn om samen met de Getaway en ons een konvooi te vormen. We gaan dus in twee paren door het risicogebied. 
De Getaway hield een hele verhandeling over wat een fantastische oceaancrossing ze tot nu toe hebben (hun eerste grote want ze zijn oorspronkelijk vertrokken vanuit Maleisië), geweldige wind uit een mooie hoek, kon niet beter, hosanna, en stak daarmee onze ogen uit.
Maar we moeten zeggen dat we merken dat de Getaway dichterbij komt (nu nog zo'n 40 mijl verschil), want aan het eind van de dag kregen we zowaar wat wind!!!!! Zelfs zodanig dat we te hard gingen voor onze date met Getaway. We hebben de halfwinder maar naar beneden hebben gehaald en het grootzeil en genua gehesen. Dat doet wel pijn.......... hij stond zo mooi!!!!!!
[Chantal] 

PS: twee uur later had de Getaway geen wind meer. En wij ook niet.

De Getaway had wellicht wat spijt van hun aanbod aan ons om diesel aan ons te geven, omdat ze bij nader inzien misschien wel door willen naar Massawa in Eritrea. Maar ja, aanbod is aanbod vonden ze, dus als het nodig is, kan het veerpontje morgen weer worden ingezet. En nodig zal het waarschijnlijk wel zijn. Sinds vannacht zijn we weer aan het motoren, en dan nog gaat het niet hard, want we hebben ca 1 tot 2 knopen stroming tegen. Het enige moment dat we kunnen zeilen is vanaf vlak voor zonsondergang tot een uur of 10 's avonds. Dat patroon kennen we inmiddels, net als de afgelopen dagen pikt de wind dan weer even op. Zelfs zo flink dat we de halfwinder met 17 knopen wind moeten laten zakken en onze witte zeilen moeten gebruiken. Hoewel, wit.....??? Ze zijn inmiddels wat bruinig van het stof. Alles is ontzettend stoffig, als je de grootschoot aantrekt dwarrelt er een hele wolk stof door de kuip.
[Chantal]

's Ochtends zijn er 3 jerrycans met diesel met het veer overgezet op de Pinical. Nadat die in de tank waren gestopt, voer het pontje voor de laatste keer, en zette de dienstregeling stop. De Getaway is 56 voet, per definitie dus een stuk sneller dan onze 40-voeter. Ze hebben haast en gaan dus vanaf hier in hun eigen tempo naar Aden. Ze proberen daar zonder in te klaren te tanken, en gaan dan door naar Port Sudan, waar een van de bemanningsleden op het vliegtuig naar Noorwegen stapt. Waarschijnlijk zien we ze morgen nog even in Aden, en daarna niet meer. Jammer. Deze Vikingen, die beweerden hun naam eer aan te zullen doen en ons onmiddellijk van piraten te zullen redden, waren prettig gezelschap in de piracy-zone. We zijn nu door het beruchtste gebied. Je weet dat de verhalen veel erger zijn dan de werkelijkheid, maar er bestaat een kleine kans op een incident (bijna alle gevallen zonder gewonden overigens, het gaat ze puur om materiële zaken), en het is toch wel een opluchting dat we er veilig doorheen zijn. Later op de dag hoorden we een derde coalition warship op de marifoon.

Het innemen van diesel staat vanzelfsprekend garant voor het toenemen van de wind, en vervolgens zeilden we erg comfortabel met de halfwinder aan de ene kant en de genua op de boom aan de andere kant. Halverwege de middag moest die configuratie worden omgedraaid omdat de wind ruimde. We worden bijna echte profs, want dat gaat inmiddels lekker snel en soepel.
Zalig, zo zeilen. Zo kunnen er wat mij betreft zo nog twee weken bij. Die neiging krijg ik echt, ook al zijn we bijna bij Aden. Als we geen diesel nodig hadden, zou ik er zo nog een paar honderd mijl bij willen doen. De wind is er goed voor, want die pikt na morgen weer lekker op. Als wij in Aden zijn.
Aan de andere kant horen we dat Aden niet te missen is, en dat zullen we zelf wel eens even gaan zien.

De Britt zit inmiddels al in Hurghada!!!! Dat ligt in Egypte, helemaal in het Noorden van de Rode Zee. Het adagium van Kees "doorzeilen tot we wind tegen krijgen", heeft hen geen windeieren gelegd. Het is een zeldzaamheid dat er in de Noordelijke helft van de Rode Zee geen Noordenwind stond. We hopen dat wij dat geluk ook hebben!!!!!

Net nadat we hadden gegijpt, voelde ik aan een van de vislijnen en merkte dat daar spanning op stond. Sinds gisteren hebben we onze lure Wout in de strijd gegooid, en die bleek dus nog steeds een winner. We haalden de lijn binnen en zagen een grote dikke vette tonijn van een centimeter of 70 achter Pinical spartelen. Hmmmm, een yellowfin tuna!!!!!!!!! Dat is een van de lekkerste, zo niet DE lekkerste tonijn. Watertandend pakte ik het fototoestel en JG lag in de aanslag om onze speargun onder uit de bakskist te graaien, toen ik de tonijn met z'n gele vinnen en staart weer in het water zag verdwijnen. "Shit, de lijn rolt weer uit", dacht ik. NOT. De tonijn was er met onze Wout van door!!!! De lijn was nog heel, de stalen voorloop was nog heel, maar Wout en de tonijn waren verdwenen.... Waarschijnlijk is het oogje waarmee Wout aan de voorloop vast zat gesprongen (zo'n dikke was het nou!!!!). En we hebben dus geen foto.... 
Geen verse tonijn voor ons, maar waarschijnlijk voor een dolfijn, want met Wout in zijn bek zal die tonijn vast geen lang leven zijn beschoren. Wij hebben het moeten doen met een slap aftreksel en in arren moede maar een pastasaus gemaakt met tonijn uit blik.

Aan het eind van de dag zag ik een echo op de radar op 4 mijl. We keken en zagen een zeilboot voor ons. En we liepen in. Dat zou een goeie grap zijn, dat wij de Getaway zouden inhalen!!! We liepen echt als een razende in, en verkneukelden ons al helemaal. Totdat JG op het idee kwam dat die boot misschien wel op ons af voer.... En inderdaad, we moesten zelfs uitwijken voor deze stalen knikspant, die hoog aan de wind vlak achter ons lang voer (we hadden hem bijna beet....). Wie gaat er nou de verkeerde kant op?????
[Chantal]

PS: Ja, dat is natuurlijk vragen om ongelukken. Zeggen dat je bijna een prof bent wat het handlen van de halfwinder betreft. Prompt gaat het (een beetje) mis. En nog in het donker ook. We hadden voordat de nachtwacht inging besloten om de halfwinder nog te laten staan. Het is zulk stabiel weer, en dan maken we tenminste nog een beetje voortgang met die weinige wind die we hebben. We moeten toch wel 4 knopen halen, willen we morgen voor het einde van de dag in Aden zijn. 
Om half acht was het echt afgelopen met de wind, en riep ik JG uit zijn nest om de halfwinder te strijken. Ik laat de schoot vieren, terwijl JG de rolhoes over het zeil naar beneden trekt. Vervolgens ga ik naar binnen in de punt, om het gevaarte op te vangen en op zijn plek te proppen terwijl JG de val viert. Zo hoort het te gaan. Maar nu zat het lijntje van de rolhoes, en later de rolhoes zelf ook, om de radarbol die voorop de mast hangt, en wilde het kreng niet zakken. Gewapend met de Maglite hebben we dat uiteindelijk goed gekregen, en verdween ik weer naar binnen om het zeil op te vangen. Ik propte het ding in de ruimte onder het bed, JG maakte de val (de hijslijn) los van het zeil en gaf mij het bovenste deel van de hoes waar wat blokken en harpen zitten. Door een misverstand ging dat niet goed, waardoor het geval met blokken en harpen bovenop mijn gezicht viel. Met een sneetje (en waarschijnlijk een bult) in mijn voorhoofd als resultaat.
Dat leed werd later, toen mijn wacht erop zat, dubbel en dwars goedgemaakt door dolfijnen. JG had de afgelopen twee nachten ook dolfijnen gezien en mij jaloers gemaakt met zijn verhalen. Maar nu zagen we ze allebei. Voordat je de dolfijnen zelf ziet, zie je de oplichtende sporen al die ze door het water trekken. Als ze dichtbij zijn is het net science fiction: het water rondom de dolfijn licht helemaal op. Deze keer hadden we een grote variant, die wat minder kwiek was. Niettemin hadden ze de grootste lol met zijn allen, want ze zijn ongeveer anderhalf uur gebleven. Ze speelden weer met Pinical, en dat gaat af en toe wel eens mis. JG had tijdens het schoonmaken van de schroef en kont van Pinical eergisteren al gezien dat er strepen op het onderwaterschip zitten. Nu weten we waar die van komen: van dolfijnen!!! Ze komen van achteren aan, of schuin van achteren, schieten langs de kiel of zijkant naar voren, spelen met de boeggolf en springen voor en naast de boot uit het water. Een keer kwam er een heel zootje van achteren opzetten, en in de drukte smakte er een tegen het roer aan.
Machtig gezicht, ik lag pas een uur later in bed. Dit zijn van die momenten om bij te schrijven in de annalen van geluk. Met zijn tweeën op een bootje op een kalme zee die schittert in het felle maanlicht, kijkend naar de fosforescerende sporen en capriolen van de mooiste beesten van de zee.
[Chantal]

Onze eerste kennismaking met de Arabische wereld. We waren erop voorbereid dat het enige wat we hier van vrouwen zouden zien hun ogen zouden zijn.
We gingen met Will (Nederlands) en Dennis (Canadees) van Fiddler en Tony en Martin van Diva (UK), uit eten in een restaurant aan de haven, dat volgens de Lonely Planet uit 2003 het beste restaurant van Aden zou zijn (en zo ongeveer de enige gelegenheid waar ze booze schenken). Voor de gelegenheid had ik mijn meest hobbezakkerige kleren aangetrokken, lange mouwen en wijde broekspijpen (vormen verhullen is overigens schijnbaar belangrijker dan huid bedekken), en een neptrouwring om mijn vinger (ja ik verzin dit niet zelf, de tip komt uit de Lonely Planet). Ik grapte met Will over wat die Arabische mannen wel niet van mij moesten denken, een vrouw op stap met 5 mannen.
Mijn onderkaak viel een meter naar beneden toen ik de eerste vrouw in de Arabische wereld spotte. Een slanke meid in een strakke spijkerbroek en een strak zwart hempje, hoedje met rits op 'r hoofd. "Hello, I'm ........." (whatever). Ze pakte een stoel en ging erbij zitten. Uit Zanzibar kwam ze, en ze was zangeres.
Later dienden zich nog meer slanke dames aan, ons groepje werd steeds groter. Het podium dat uitgerust was met drumstel, keyboard, muziekstandaards en talloze microfoons werd later op de avond in beslag genomen door een Arabische meneer, die met 1 vinger op het keyboard tokkelde, wat in de microfoon jengelde en begeleid werd door een onzichtbare band. Onze zangeres bleek ineens geen zangeres maar danseres. Het eten was van twijfelachtig kaliber (funny tummy??). De dames-WC's waren deurloos en voorzien van een zwarte substantie. In het wasbakje dreef een roze vloeistof, ogenschijnlijk al daaaaagen, te zien aan de kringen in de vloeistof. En de aankleding was een dame in zwarte slip en veel te grote maar opgevulde BH, die bezig was zich om te kleden. Hmmm, toch maar niet naar de WC hier.
"What's in your hat", vroeg Will aan ......... (whatever). "Drie maal raden", dacht ik. En Will deed een dansje met ........" (whatever). Bijna geschokt meldde hij bij terugkomst aan mij wat ze had gevraagd. "You wanna have sex with me? One hour?"
Surprise, surprise............. Ons toprestaurant was kennelijk overgegaan in andere handen en verworden tot een dubieuze nachtclub.
Dit weerhield ons er overigens niet van om ons kostelijk te vermaken en verhalen uit te wisselen, maar ik stond zo ongeveer op knappen toen we terugkwamen bij de boot. Het werd ineens hoog hoog, zeer hoog water...... en dat lag niet aan het feit dat het volle maan is......
[Chantal]

Nog even terug naar mijn vraag over het soortelijk gewicht van diesel; aan de hoeveelheid mailtjes te zien ben ik de enige op aarde die niet weet dat het soortelijk gewicht van diesel zo rond de 840 ligt. Dom, dom, dom. Iedereen wel enorm bedankt natuurlijk!!!
Ik heb inmiddels ook geleerd dat je gemiddeld ongeveer 200 gr diesel per PK per uur verbruikt. Dus als wij 3 liter gebruiken, levert de motor slecht 15 PK. En daarmee doen we bijna 5 knopen, dat schijnt niet slecht te zijn. Ik ga me hier later wanneer we ergens in een remote anchorage op goede wind liggen te wachten maar weer eens verder in verdiepen.
[JG]

Toen we vandaag aan het eind van de dag terugkwamen bij de haven, hoorden we van de taxichauffeurs die zich verzamelen bij de poort van het haventerrein dat er vanmiddag een nieuw jacht was aangekomen. Een klein bootje. We waren opgelucht, want we vermoedden dat dat Saltaire zou zijn. Twee en een halve dag geleden zat Saltaire nog 240 mijl voor Aden, en zowel gisteren als vanochtend meldde Saltaire zich niet bij het SSB-netje. Omdat Saltaire dat normaliter altijd trouw doet, plus het feit dat het om een solozeiler gaat (die meestal wel verlegen zitten om een praatje), vonden vrienden van Saltaire dat alarmerend. Vanochtend werd er zelfs geopperd om de coalition warships te informeren.
We voeren naar Saltaire toe, en vroegen of alles in orde was. Met hem wel, maar hij meldde dat een stel Somaliërs kennelijk vond dat zij zijn radio's en andere spullen meer nodig hadden dan hij. Shit, weer een overval.
Zie meer details op de piracy pagina.
[Chantal]

JG vraagt zich af hoe die vrouwen door die burka's kunnen kijken. In werkelijkheid zijn er maar een paar vrouwen waarvan zelfs de ogen bedekt zijn. Het lapje voor de ogen is van dezelfde stof als de burka (het deel over het hoofd) en de abaya (de ' jasjurk'), maar dan een enkele laag stof. Aangezien het een soort voile is, kun je er dus inderdaad wel doorheen kijken. De rest van de burka en de abaya bestaat uit meerdere lagen stof, en is zonder uitzondering zwart. Niettemin is er nog verbazingwekkend veel variatie in die dingen, zelfs ondanks het feit dat ze bijna zonder uitzondering van die zelfde zwarte voile zijn gemaakt. Het model varieert, en ook het randje van de stof, of er is een applicatie. Sommige vrouwen hebben in plaats van een zwarte burka een gekleurde hoofddoek, maar het lapje dat voor het gezicht zit is dan wel zwart.
Ongeveer de helft van de vrouwen heeft een echte burka, van de andere helft is het gezicht wel zichtbaar want die zijn gewoon gesluierd (vaak wel zwart). Onder die burka's en abaya's zie nog net een spijkerbroek, gymschoenen, of hooggehakte glinsterende schoenen. Zichtbare enkels en voeten zijn overigens schijnbaar geen probleem.
Ondanks al die bedektheid zijn de vrouwen verbazingwekkend gracieus. Dat is op een foto niet te tonen, want dan lijkt zo'n zwart ding kolossaal. Maar het zwiert om de vrouwen heen, en het is intrigerend.
Het is overigens strikt verboden om foto's te maken als er maar een miniem kansje bestaat dat er een vrouw op de foto komt. In het restaurant (nachtclub) waar we de eerste avond waren, stond er ineens vanuit het niets een bewakingsmeneer naast me. Mag niet. Op straat hebben we geprobeerd om met ons minuscule cameraatje vanuit de heup wat foto's te maken. Onopvallend, want we wilden geen problemen. Maar het merendeel van de foto's is daardoor helaas schots en scheef, vaag of gewoon echt mislukt.
In tegenstelling tot wat je zou denken, lijken de vrouwen hier nog aardig wat vrijheid te hebben. Je ziet ze bijvoorbeeld gewoon alleen over straat lopen, lopen geen 3 meter achter de man aan, rijden auto, chatten of bellen in het internetcafé en mogen een baan hebben. Wonderbaarlijk is echter dat het mannen zijn die op straat achter de naaimachines zitten, en mannen die de was doen en strijken in de wasserettes.

De mannen zien er veel minder interessant uit. Ze zijn ofwel in westerse kledij, of dragen een soort sarong (vaak traditioneel handgeweven). Soms hebben ze een enorme soepjurk aan, een bloesjurk, een islamitisch petje of een Arafat-sjaal om hun hoofd gewikkeld. In een enkel geval hebben ze een riem om waarin een traditioneel mes, een jambiya, is gestoken. Het is een krom mes dat in een leren, vaak bewerkte en met zilver gedecoreerde schede is gestoken. Prachtige dingen.
Sommige mannen hebben oranje haar of zelfs een oranje baard. Met henna wordt het haar dusdanig gekleurd dat het niet meer zo donker is, en dus minder warm in de zon. Het ziet er echt NIET uit.

Onze chauffeur / gids Omar nam ons vandaag mee voor een rondje Aden. Omar heeft een rode Toyota uit het jaar nul die totaal gebutst en gedeukt is, de lak is er half af, hij hangt een beetje aan elkaar. Maar het is verbazingwekkend hoe goed dat ding nog rijdt.
In twee uur heb je de bezienswaardigheden in Aden wel gezien. Die bestaan namelijk uit een enorme tank uit vroeger jaren en een oude moskee. De tank ligt tegen de vulkaan aan, is ergens in 1850 ontdekt en gerestaureerd door de Engelsen. Indrukwekkend wel, maar je hebt het zo gezien. De oude moskee is de enige moskee waar niet-islamitische mensen worden toegelaten, en is vreemd. Binnen staan 2 of 3 rijen met een stuk of 8 tentjes dicht tegen elkaar aan. Als je de stof oplicht zie je dat er een houten huisje onder zit met een deurtje. Die huisjes zijn van bepaalde families, en zodra er iemand van die familie overlijdt, gaat het deurtje open, en huppekee, de dode meneer of mevrouw verdwijnt in het huisje.
De meeste tijd ben je nog bezig om van A naar B te komen, want Aden bestaat uit 3 delen. Krater ligt, hé wat toevallig, in de krater van de vulkaan. Wij liggen in At Tawahi, het Oostelijke stadsdeel bij de haven. En dan heb je tot slot nog het businessdeel van Aden, dat niet op het schiereiland ligt, maar op het vasteland. In dat deel (Arab Town) hebben we vandaag de Arabische markt (de souq) bezocht en verse groente en fruit gekocht.
[Chantal]

Fiddler heeft overigens een andere tactiek als het op piraten aankomt dan wij. Onze tactiek is om zoveel mogelijk te verstoppen, wat dingen klaar te leggen voor het grijpen, en als ze aan boord komen, dan maar gewoon te geven wat ze willen, en pas als ze je ECHT het mes op de keel zetten de verstopte spullen en geld tevoorschijn halen. We willen tenslotte heel blijven.
Fiddler kijkt daar anders tegen aan. Ze komen gewoon niet bij Fiddler aan boord. Ja, maar hoe bewerkstellig je dat dan??? Nou gewoon......., met een automatisch machinegeweer......
Afgezien van dat machinegeweer is Fiddler sowieso veel interessanter dan Diva of ons, want Will en Dennis hebben elke mogelijke, denkbare gadget aan boord. Twee vaste marifoons en een handmarifoon, walkietalkies, kaartplotter binnen gekoppeld aan radar met Mini-ARPA in de kuip (en dus beide te gebruiken als kaartplotter en radar), een paar GPS-en, magnetron, twee buitenboordmotoren, personal Epirbjes aan de riem, you name it en ze hebben het. En vaak nog in tweevoud ook.
[Chantal]

Op de hielen van Diva voeren we om één uur door de kleine straat van Bab el Mandeb de Rode Zee in. Fiddler, die grote moeite had om ons langzamere tempo aan te houden, nam een omweg via de grote straat, en zo kwamen we mooi weer bij elkaar. Ondertussen hebben wij voor model gespeeld. Eindelijk foto's van Pinical onder zeil met de halfwinder!!!!!!!
Toen we in de kleine straat voeren, kwam er als een razende ineens een vissersboot op ons af. Nee hè, het zal toch niet.........!!!!! Het zou hier veilig zijn!!!!!! Met knikkende knieën verstopte ik in vliegende vaart de laptop en de fototoestellen, pakte een papieren kaart (DAT is lang geleden!!!!!), en trok wat aan, terwijl JG via de marifoon Diva en Fiddler inlichtte. Ze waren er al!! JG wierp ze snel een pak koekjes en en blikje cola toe uit de zak met weggeefspullen die we al voor de Golf van Aden hadden klaargemaakt. En weg waren ze weer.

Het zeilen was goddelijk. We speerden door een vlakke zee, de wind kwam schuin van achteren en nam toe tot 20, soms 25 knopen. Normaal halen we de halfwinder weg zodra de wind langere tijd boven de 15 knopen is, maar nu hadden we geen centje pijn. Het was zo rustig dat het leek alsof we met 3 knopen door het water gingen, hoewel we tegen de 8 knopen snelheid hadden. Dit is vast wat God in gedachten had toen hij het zeilen bedacht.

Ondanks het feit dat ons diner al in de koelkast klaarstond hadden we een vislijn uitgegooid. Een vers visje is nooit weg, nietwaar? Een vers visJE?????? We vingen een werkelijk gigantische wahoo. Hij was minstens een meter en zo zwaar dat we grote moeite hadden om hem in te halen. Nadat JG hem met een raak schot dood had geharpoeneerd in zijn oog, moest ie nog aan boord. Hij hing inmiddels naast de boot te bungelen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, zo'n zwaar geval, tussen alle RVS buizen van de beugel en de bimini door. Om kort te gaan: dat lukte dus niet. Na 4 pogingen om de wahoo bij zijn staart te pakken, brak de voorloop op de plaats waar de haak vast zat, en verdween wahoo met haak en al. Damn, niet weer!!!! We hebben onze verloren wedstrijd met de yellowfin tuna nog vers in het geheugen.....
Nou ja, we hebben nu in elk geval wel foto's als bewijs! En we hebben onze lure nog.
[Chantal]

Om 5 uur vanochtend zat mijn slaapbeurt erop, en stopte JG de motor. Ik was verheugd dat we konden zeilen, maar dat bleek niet de reden. Ik stapte vanuit de achterkajuit de kajuit binnen, en zei: "Holy shit!!!!" JG had namelijk de motorkist open gedaan, en onderin de bilge zagen we een flinke bak water, waarin nog meer water kletterde. De koelwaterpomp lekte, en nu niet meer een klein straaltje, maar echt als een zeef. De diagnose: een gebroken pomphuis. Met andere woorden, de koeling van de motor werkt niet meer (goed). Een haven binnenlopen gaat misschien nog net voordat de motor oververhit raakt, maar meer absoluut niet.
We probeerden Diva op te roepen die een mijl of 2 voor ons zat, maar inmiddels flink uitliep omdat we geen wind hadden. Gedurende een klein uur lukte dat niet. Diva heeft marifoonproblemen en kan alleen haar handmarifoon gebruiken. We vermoedden dat we buiten hun bereik waren, en we werden daar op zijn minst gezegd nogal onrustig van. Ondertussen dobberden wij onmanoeuvreerbaar, met 2 knopen wind, in het separation scheme van de shipping lanes, met allerlei grote schepen om ons heen. Murphy's Law......
Gelukkig pikte de wind op een gegeven moment op zodat we weer manoeuvreerbaar waren. En gelukkig reageerde Fiddler, die 18 mijl voor ons zat omdat zij vanaf gistermiddag in haar eigen (hogere) tempo voer, na een tijdje op onze marifoonoproepen. Pas na een uur reageerde gelukkig ook Diva. Mocht onze koelwaterpomp inderdaad overleden zijn, konden we tenminste hopen op een sleepje van Diva. De Rode Zee is namelijk bezaaid met riffen, ondieptes en eilandjes, dus een haven aanlopen is niet rechttoe rechtaan. En onder zeil aanlopen zonder wind, tja, da's onmogelijk.
Diva heeft dezelfde motor als wij (zij het zonder turbo), en wij hoopten op een wonder, namelijk dat zij een reserve koelwaterpomp hadden. Helaas. Ze konden wel een noodoplossing bieden met een elektrisch pompje, maar die capaciteit zou waarschijnlijk onvoldoende zijn. Inmiddels waren ze 5 mijl voor ons, maar ze keerden om.
Ook Fiddler keerde om, omdat er ergens in hun 1.000 kilo reserveonderdelen misschien toevallig een zelfde soort pomp zat. Martin, aan boord van Diva, maar vooral Dennis, aan boord van Fiddler, zijn techneuten, en hun hulp was zeer welkom.
Diva was een uur later ter plekke, en twee uur later kondigde ook Fiddler haar komst aan. "Poef poef poef poef poef!.......!!!!!". Vlak na het geratel van hun machinegeweer klonk het "Here...... are...... the pirates!!!!!" op de marifoon.

Zowel Martin als Dennis dachten (afzonderlijk van elkaar) dat het pomphuis toch echt niet gebroken kon zijn omdat dat van brons is. Beiden dachten dat een pakking de oorzaak was. En dat zou te overzien zijn want Diva had een reserve serviceset. Om een lang verhaal kort te maken: het bleek geen pakking, maar toch een kapot pomphuis. Dat huis was bijna voor de helft in tweeën gebroken. De reden was een ontbrekend spietje in een onderdeel van de koelwaterpomp (die kennelijk al eens eerder van de motor af is geweest). Daardoor is dat onderdeel niet op zijn plek blijven zitten, maar heeft hij over de jaren heen (samen met de impeller) rond gedraaid in het pomphuis, heeft daardoor een prachtige kaarsrechte snede gemaakt in het bronzen pomphuis, waardoor het nu uiteindelijk is gebroken.

Dit is werkelijk de slechtste plek om zoiets te hebben. Er zijn GEEN faciliteiten in de Rode Zee. De eerstvolgende mogelijkheid is in de Middellandse Zee, en om daar te komen moeten we waarschijnlijk nog veel motoren in verband met de beruchte noordenwinden in de noordelijke helft van de Rode Zee. En in Suez MOET je een werkende motor hebben, anders mag je niet door het kanaal.

Maar first things first: eerst moest er een noodoplossing komen om in Massawa te komen.
De patiënt werd van de motor afgehaald en naar het ziekenhuis gebracht aan boord van de Fiddler. Terwijl we gedrieën op vlak water dobberden, werden er op de werkbank werden diverse oplossingen bedacht (lastig kiezen met twee vliegtuigdeskundigen aan boord van Fiddler.....), maar uiteindelijk kreeg onze koelwaterpomp een noodbehandeling met een epoxy. Het is een noodreparatie, we moeten zeker een nieuwe pomp hebben (of de oude laten lassen), maar volgens Dennis kon deze zo nog wel 500 uur mee. Om half 2 's middags zat de pomp er weer op. Gelukkig hadden we inmiddels wat wind gekregen, en kon de epoxy verder uitharden.
Om half 7 was de wind op, en moesten we een keuze maken: motor starten met het risico dat de epoxy nog niet voldoende is uitgehard, maar dan zouden Fiddler en Diva tenminste nog in de buurt zijn en ons eventueel kunnen slepen. Of dobberen en de epoxy verder laten uitharden, terwijl Fiddler en Diva  hun weg vervolgen en we op onszelf zijn aangewezen? Omdat de aanloop naar Massawa over een lengte van een mijl of 60 is bezaaid met riffen, rotsen en eilandjes werd het het eerste.
En voorlopig houdt ie het!!!!!
[Chantal]

"Hebben we eigenlijk sinds de Pacific nog wel mensen van onze leeftijd ontmoet?", vraagt JG aan mij. Het blijft even stil. "Eh, nee, ik geloof eigenlijk van niet.
Het is eigenlijk vreemd als je er over nadenkt. Cruisers zijn eigenlijk grosso modo in te delen per oceaan. In de Atlantic heb je veel sabbaticallers. In de Pacific heb je de wereldomzeilers, en in Azië heb je met name live-aboards. Dat is natuurlijk kort door de bocht, want die wereldomzeilers zouden natuurlijk overal moeten zitten, maar toch is dit een beetje het gevoel.
We missen het wel een beetje, het contact met leeftijdgenoten. In de Atlantic hadden we soms bijna een te druk sociaal leven. In de Pacific was het sociale leven iets minder druk, maar nog steeds erg gezellig, vooral met Mercator en Tramontana. Maar sinds we al onze vrienden hebben moeten achterlaten omdat zij het orkaanseizoen op zuidelijker breedten gingen doorbrengen, is het een beetje pet. Vanaf Darwin tot aan Singapore zijn we nagenoeg geen cruisers tegengekomen. In Azië zitten voornamelijk pensionado's die daar al jaaaaren rondvaren. Pas vanaf ons vertrek naar Sri Lanka beginnen we weer een beetje het gevoel te krijgen dat we behoren tot een rondtrekkend gezelschap. Met name de SSB speelt daar eigenlijk wel een grote rol in. Je kent de jachten al voordat je ze in levende lijve ziet.

Ondanks de verzekering van Dennis dat het met epoxy gerepareerde pomphuis zo nog wel 500 motoruren mee zou gaan, hebben we vandaag geprobeerd een koelwaterpomp te bestellen in Europa. Volvo International in België, het Europese onderdelencentrum, heeft het onderdeel maar mag niet buiten Europa leveren, noch aan particulieren. Omdat er begrip is voor onze situatie, in Eritrea is er immers geen Volvodealer, wordt er een oplossing gevonden. België stuurt het vandaag nog naar Eritrea, maar administratief gaat het via onze Volvodealer in Lelystad. Mooi geregeld.
Twee uur later krijgen we een telefoontje. De aardige Belgische meneer is teruggefloten door zijn baas, en mag het onderdeel niet naar ons verzenden. Hij heeft inmiddels wel geprobeerd om een andere oplossing te vinden met de Nederlandse importeur in Dordrecht. Nadat we met de importeur bellen, lijkt het onwaarschijnlijk dat het onderdeel vandaag nog wordt verzonden. Waarom gebeuren dit soort dingen altijd net voor het weekend? Nu wordt het waarschijnlijk pas maandag.
We zijn 30 belminuten met de satelliettelefoon verder.
[Chantal]

Zelfde dag 22.00 uur.
Ken je die film Ferris Bueller's day off? Waarin Ferris Bueller keer op keer op dezelfde dag wakker wordt, de dag op precies dezelfde manier begint, maar die dag zich toch elke keer wat anders ontwikkelt?
Het lijkt wel een herhaling. Net als gisteren stap ik gisteravond na mijn slaapbeurt de kajuit binnen en zie JG over de motorruimte gebogen staan. Net als gisteren gaat het bilgepompalarm af. En weer zie ik water in de bilge staan, zij het niet zo veel.
Maar het is deze keer niet het pomphuis van de koelwaterpomp dat lekt. Nu is het de warmtewisselaar waar elke 2 á 3 seconden zout water uit druppelt. Damn, wéér iets anders. Om moedeloos van te worden. Hoe kan DIT nu weer?
Twintig seconden daarvoor hebben we een SMS ontvangen van Martijn dat hij een telefoontje heeft gehad dat onze koelwaterpomp toch nog vandaag is opgestuurd. Dat zou positief nieuws moeten zijn, maar dat is het nu dus duidelijk niet......
[Chantal]

Eritrea

Later meer? Eigenlijk niet. Tenzij je wilt horen dat we een gat in de dag sliepen, inklaarden en een visum regelden, een paar uur bezig zijn geweest om de boot aan kant te maken, en dat het woord moe een understatement is voor de staat waarin wij verkeren. Verder niets.
O ja, we vonden het wel toepasselijk om onze DVD "Pirates of the Caribbean" te kijken, dus dat hebben we gedaan. Leuk! Ondertussen régende het op onze eerste avond in Afrika.
[Chantal]

Eritrea

We checken op de website van DHL waar onze bestelde koelwaterpomp uithangt, en zien tot onze verbazing dat het waarschijnlijk al onderweg is vanuit Duitsland naar Eritrea. Dat is een meevaller!
En we zien dat we vorige week op een dag bijna een record aan hits (het staat op 133 hits) op onze website hebben gehad. We gaan al richting de 50.000 hits!!!!

We schroeven ons sociale leven op en drinken een paar biertjes met een aantal andere cruisers. We hoorden dat afgelopen nacht een aantal dinghies heeft geprobeerd om Blue Dawn, een Trintella van 60 voet, te helpen met het aanlopen van de haven. Op miraculeuze wijze was Blue Dawn onderweg namelijk haar schroef kwijtgeraakt (ook een Maxprop, net als wij hebben). De omstandigheden buiten de havenpieren waren echter zodanig, dat de dinghies niet konden helpen zonder de kans te lopen dat ze zouden worden vermorzeld. En dus liep Blue Dawn met 3 dinghies eraan vastgeknoopt de haven met een gangetje van 6 knopen onder zeil binnen, en dropte daar haar anker.
Wat moet je nou zonder schroef? Wij kunnen onze koelwaterpomp gewoon bestellen en monteren met het werkplaatshandboek ernaast. Maar hier zijn geen faciliteiten om een jacht uit het water te hijsen en een nieuwe schroef erop te zetten.
Op zo'n moment merk je de enorme kameraadschap tussen de cruisers, of je elkaar nou kent of niet. Cruisers staan altijd voor elkaar klaar. Je kunt altijd op elkaar terugvallen. Wij hebben daar op de tocht van Aden naar Massawa ook de vruchten van mogen plukken, en nu was de beurt aan Blue Dawn. Niet alleen voeren die dinghies midden in de nacht uit, maar een ander jacht bood haar reserveschroef aan. Die had weliswaar niet de goede maat (het gat in de schroef was kleiner dan de maat van de schroefas), maar er wordt gewerkt aan een oplossing. De schroef moet onder water worden gemonteerd, dus er moet een duiker aan te pas komen.
Keer op keer merk je die hartverwarmende kameraadschap, en dat vinden wij toch wel een van de allermooiste dingen van het cruiserbestaan en zo'n wereldomzeiling.
[Chantal]

Eritrea

JG buigt zich nog maar eens over het motorruim (wat overigens een 'ruim' woord voor die 'ruimte' is), en probeert uit te vinden hoe de constructie van de warmtewisselaar zit. In het werkplaatsmanual dat we in Nederland hebben gekopieerd van onze Volvodealer staat namelijk niets over de warmtewisselaar, en we vragen ons dus af of er een soort deksel is waarvan de pakking misschien lekt. Het is niet te zien.
Wel is te traceren waar het lekt, want JG ontdekt in een randje een gaatje waardoor een straaltje water naar buiten spuit. Een straaltje lijkt erger dan het druppelen dat we vrijdag zagen, maar dat kwam doordat het ergens tegenaan spoot. En het is maar een piepklein gaatje, dus we denken dat we dat wel dicht kunnen krijgen, en de rest van de Rode Zee hier mee door kunnen komen.
De vraag is natuurlijk hoe het gaatje is ontstaan. We vermoeden corrosie. En hoe ziet de rest van de warmtewisselaar er dan uit? Die dingen zijn gevoelig voor corrosie, en misschien is dit wel het begin van het einde van de levensduur van het ding. Voorlopig proberen we het gat te stoppen, en zodra we in de Middellandse Zee zijn, moet er maar iets rigoureuzers gebeuren.
[Chantal]

Eritrea

Vandaag heeft JG het gaatje in de warmtewisselaar gestopt. Geweldig spul, dat epoxy.
Ook hebben we de genua 1 verwisseld voor de genua 2. De noordenwinden lijken namelijk nu al tot in Massawa te komen. Dat is vroeg in het seizoen, want nu zou de convergentiezone (ten noorden waarvan de noordenwinden zich bevinden) zo'n beetje halverwege de Rode Zee moeten liggen. Maar het is hier sinds we hier zijn al bewolkt, en ook die regen van een paar dagen geleden is een teken is dat we nu in de convergentiezone zitten. De voorspellingen geven, snif, voorlopig alleen maar winden met een noordelijke component. Meestal komen die met de nodige knopen tegelijk, dus vandaar die kleinere genua.
De diesel is geregeld, verder ontdooiden we de koelkast, controleerden de verstaging in de mast, deden wassen en maakten onze boot verder klaar, zodat we kunnen vertrekken als we terug zijn van Asmara. Morgen vertrekken we namelijk met de lokale bus naar die hoofdstad van Eritrea, waar we schijnbaar allerlei gebouwen uit de Italiaanse koloniale tijd, mooie Italiaanse schoenen, gelateria's en Italiaanse restaurantjes zullen vinden. Dat lijkt ons wel wat.....
[Chantal]

Niets ervan. Deze dag was nog niet voorbij. Vergeet het maar.
Om te beginnen zijn mijn schoenen gestolen. Gestolen!!!! Je weet wel, die ontzettend lelijke nazarethnikes die, hoe kan het ook anders met zo'n naam, hemels lopen. Iemand anders heeft dat ook bedacht en ze uit onze bijboot gestolen. Ik baal en ben ongelukkig, en we lopen de rest van de dag naar iedereen z'n voeten te kijken. Maar die pipo is natuurlijk niet zo stom om er gelijk op te gaan lopen.
En verder. De motorsoap begint meer slechte tijden dan goede tijden te kennen. JG heeft vandaag de hele motor afgesopt met heet sop om het zout te verwijderen. Mooi. We wilden vanmiddag nog even de motor draaien om wat stroom te laden, en PPPPIIIIIIIEEEEEEEEPPPPPPPPPP. Je moet je oren bijkans dichtproppen om het geluid draaglijk te maken. Het oliedrukalarm.
Eerst een luchtlekje in het brandstofsysteem, vervolgens een koelwaterpomp die bijna doormidden is, daarna een lek in de warmtewisselaar, en nu iets met de olie. Omdat JG alles heeft afgesopt denken we dat het misschien een contactje is in de sensor. Beetje nat misschien nog. Maar niets helpt, schoonmaken niet, draadjes controleren niet, föhn erop niet.
[Chantal]

Eritrea

Om 11.15 uur hesen we ons dus uiteindelijk in een moderne blauwpaarse bus van het formaat halve streekbus. Het is hier niet toegestaan om meer mensen mee te nemen dan er kunnen zitten (dat geldt niet voor stadsbussen!!!! De uitdrukking 'als haringen in een tonnetje' is hier een understatement). En men is hier heel wetsgetrouw (echt waar) maar al die loze ruimte is natuurlijk ook zonde.... En dus is aan elke stoel een klapstoeltje geschroefd zodat het gangpad ook optimaal benut wordt....

Alleen de reis zelf is al onbeschrijfelijk. Amara ligt 110 kilometer landinwaarts. Over de weg dan; in vogelvlucht is het minder dan de helft. Het landschap is eerst gortdroog, dor, bergachtig en dus vijandig. Een enkele struik moet de door herders gehoede kuddes kamelen en geiten voeden. Die zijn dus ook erg mager. Alle bergen lijken 'gestreept' door de lage muurtjes die op de berghellingen zijn gemaakt om het schaarse regenwater tegen te houden. Verder landinwaarts en hoger lijkt het alsof je in een andere wereld komt; overal groen en werkelijk alles wordt er verbouwd. Door de hoogte komt hier veel meer regen uit de lucht vallen (en waarschijnlijk ook door de dauw) en is het dus heel vruchtbaar. De stad Asmara zelf ligt op 7000 ft en dus boven de wolken. Een heel mooi gezicht, zo'n witte deken over de bergen.

De stad is groot, kleurig en druk. De Italiaanse invloed is nog merkbaar in de cappuccino, gelati en de terrasjes langs de straat. Het centrum doet heel westers en modern aan. Schoolkinderen in spijkerbroek die ijsjes eten en colaatjes op het terras drinken, veel westerse kleren en westerse auto's. Het contrast met het nog steeds kapotgeschoten Massawa en de dorpjes met golfplaten- en takkenhutjes is dus enorm groot. En de mensen zijn net zo vriendelijk, aardig, trots en hoffelijk als in Massawa.
Het is een groot contrast met de landen waar we hiervoor zijn geweest, waar iedereen die je aansprak ("Where are you from?") uiteindelijk iets van je wilde, en gepikeerd of vervelend reageerde als je niet je horloge, zonnebril, buitenboordmotor of geld wilde geven. Je went er aan, maar je stompt er ook door af. En dat moet je hier dus weer afleren. De mensen hier in Eritrea zijn zo aardig en vriendelijk dat het echt een genot is om weer 'normaal' (naar onze westerse maatstaven dan) en relaxed met mensen om te kunnen gaan! Als ze hier vragen:"Where are you from?" is dat omdat ze het echt graag willen weten. Ze vinden het ontzettend leuk dat je hier bent, zijn geïnteresseerd en willen graag een praatje maken.

We lopen verwonderd door de stad en checken in bij het aanbevolen hotel. Misschien verwachtten we na alle laaiende verhalen misschien te veel. Voor erg veel dollars kregen we erg veel vergane glorie en vieze troep. Lichtroze tegels met donkerroze voegen in de badkamer is niet zo erg, maar zwarte schimmel en kitranden nodigen nou niet echt uit. Dit heeft niets te maken met Eritrea als ontwikkelingsland, maar gewoon met winstmaximalisatie en de wetenschap dat mensen toch wel komen. Jammer.
Onze nieuwe pomp ligt al een tijdje Asmara en voor de zekerheid halen we die zelf maar op bij het DHL-kantoor. Uiteindelijk hebben we hem in minder dan een week in onze handen. De factuur deed ons toch even schrikken, en dat terwijl we ons geestelijk toch wel voor bereid hadden. Volvo heeft onder zeilers de reputatie erg duur te zijn met onderdelen en dat is dus weer eens bevestigd. Maar het is wel erg fijn om het ding te hebben!!!
s' Avonds lekker gegeten bij het " Spaghetti & Pizza House". Verse parmaham en parmezaanse kaas, bruschetta's en betaalbare rode wijn. Mjam!!!
[JG]

Eritrea

We hebben onszelf vermoeid en 's ochtends veel gelopen. Markt, recyclemarkt, oude stadsdeel, winkels en zo. Mooi en leuk en net zo als je een Afrikaanse stad zou voorstellen. Maar ook weer niet zo bijzonder als sommigen deden geloven. Het is een beetje zoals Joline van de Blue Dawn het omschreef; veel cruisers zijn zo lang onderweg en vervreemd van het 'echte' leven dat ze alles wat ook maar iets meer is prachtig en fantastisch vinden. Terwijl dat voor ons, nog steeds wel met beide benen in de westerse wereld, dus eigenlijk niets bijzonders is. De markt is overal ter wereld druk, kleurig, lawaaierig en dus indrukwekkend. En de markt in Asmara was dat allemaal ook. Maar wat er nou zo bijzonder aan was? Nu ja, het zal misschien wel verwend en een arrogant overkomen maar ik hoop dat een beetje duidelijk is wat ik bedoel.

De terugweg door de bergen was net zo mooi en indrukwekkend. Weer maakten we halverwege een tussenstop in stadje Ghinda'e. Na een snelle hap in "restaurant" Eritrea in Massawa en 2 uur proberen te internetten duiken we erg vermoeid ons bedje in. Ik zou ook hier nog veel langer willen blijven....
[JG]

Eritrea

Als je maar lang genoeg wacht, lossen de meeste dingen zich vanzelf op. En dan heb ik het niet alleen over die grafstemming aan boord.
JG aarzelt of hij nog met de oliesensor aan de gang moet voor we vertrekken, en bedenkt verschillende opties. "Waarom probeer je de motor niet te starten? Misschien is het nu wel goed", zegt ik. Het gezonde verstand zegt: wishful thinking? Nee hoor. Geen centje pijn.

We halen de was op, regelen iemand die vandaag de onderkant van de boot (ook wel genaamd 'dierentuin') schoonmaakt, en gaan naar de markt in Egada, een dorpje vlakbij Massawa. De markt in Massawa bestaat namelijk uit anderhalve kraam, die in Egada is wel wat groter. We proberen het kopen van groente, fruit en eieren zo eerlijk mogelijk te verdelen over alle kramen, en hebben niet het idee ons wordt geprobeerd een poot uit te draaien. Nóg een verschil met de landen waar we hiervoor zijn geweest.
Wat een mooi en boeiend volkje, die Eritreërs. Je begrijpt ze eigenlijk pas goed als je de historie van het land kent. Decennia lang hebben ze gevochten voor hun onafhankelijkheid, en de aard en houding van het volkje is een product van die struggle. Vriendelijk, geïnteresseerd, onafhankelijk, beleefd, maar vooral trots. Ze hebben het toch maar zelf gedaan, zonder hulp van buitenaf, terwijl de VN eigenlijk had moeten ingrijpen toen Ethiopië Eritrea annexeerde. En terwijl de Ethiopische militaire junta uitgebreid hulp kreeg van vooral de Russen, maar ook andere Oostbloklanden. Trots zijn ze, die Eritreërs. Ze zullen nog eerder verhongeren dan dat ze zeggen dat ze niets te eten hebben (wat momenteel overigens niet het geval is). En gebedeld wordt er nauwelijks, dat is not done.
Na de markt vonden we een echte butcher, een potige Afrikaanse vrouw op een verhoging achter een groot hakblok en een aantal haken met vlees. Wel eens die beelden gezien van die uitgemergelde Afrikaanse kindertjes met al die vliegen op hun ogen, lippen en overal? Nou, die vliegen, daar was hier het exponent van aanwezig..... Maar het vlees dat we kochten zag er eigenlijk verbazingwekkend goed uit, als je die magere scharminkels van koeien, geiten en kamelen die we hebben gezien in beschouwing neemt.
[Chantal]

Eritrea

Je merkt het, het is hier verschrikkelijk gemakkelijk om met mensen aan de praat te raken. Wij vinden het geweldig.
Later, als we buiten het internetgebeuren moeten wachten tot er een computer vrij is, raken we aan de praat met een andere Eritreër. Hij is maritiem bioloog en werkt voor de eerste en enige garnalenfarm van Eritrea. Net een paar jaar geleden opgezet, en hij vertelt ons wat een moeizaam proces dat is. Hij heeft zich aangemeld voor een beurs van de Gentse universiteit in België, en hoopt daar binnenkort 3 jaar te kunnen gaan studeren.
Als we aan de beurt zijn om te internetten, raken we aan de praat met de man die de minuten bijhoudt en afrekent. Dat lijkt geen lastig baantje, maar hij blijkt schrijver te zijn. Hoe zijn boek heet? "The final solution for the world and human beings". Dat klinkt erg intrigerend...... Hij heeft al een Amerikaanse uitgever in Indiana.
Wat een volkje hè!!!

O, ik zou het bijna vergeten. We hebben ons met moeite los kunnen rukken van dit land. Hoewel, niet helemaal. Vanochtend zijn we, al motorend, vertrokken uit Massawa naar een Eritreaans eilandje 25 mijl verderop. Sheikh El Abu is een van de vele eilandjes en riffen van de Dahlak groep voor de kust van Eritrea.
Nog een weetje: de Amerikanen hadden interesse in deze eilandengroep en stelden aan de Eritreaanse regering een 200 miljoen dollar project voor om het toerisme hier van de grond te krijgen. Bij de contractonderhandelingen bleek er een addertje onder het gras te zitten. De Amerikanen wilden er ook een militaire basis vestigen.....
Het project ging niet door. Eerlijk gezegd lijkt het ons ook wel voordelen te bieden (afgezien van die economische injectie), want er zou misschien dan toch sprake zijn van een bepaalde mate van bescherming tegen nieuwe invallen van Ethiopië. Maar er zal wel meer achter zitten.
Het rommelt overigens nog steeds met Ethiopië. Er waren nog steeds grensconflicten, en uiteindelijk is daarover een dialoog geweest tussen afgevaardigden van beide landen onder auspiciën van de VN. Beide partijen waren het er van tevoren over eens dat de uitkomst van die dialoog bindend zou zijn. Maar nu puntje bij paaltje komt voelt Ethiopië zich er niet aan gebonden omdat zij kennelijk ontevreden is met de uitkomst. De Ethiopische regering heeft nu gesteld dat zij natuurlijk open staat voor een nieuwe dialoog, waarvan de uitkomst natuurlijk bindend zal zijn (waar eindigt dit??). En als Eritrea daar niet aan wil voldoen, tja, dan voelt Ethiopië zich gedwongen om militaire maatregelen te nemen...... O ja, en de VN staat erbij en kijkt ernaar. Aldus de lokale krant.
[Chantal]

Eritrea

De wind werkte voorlopig nog niet mee, dus we zetten onze Zweedse kompaan aan het werk. Tijdens onze regelmatige checks bleek dat de motor toch weer steeds meer zout water is gaan lekken. Aanvankelijk leek het alleen de pakking te zijn van de koelwaterpomp, dus dat was niet zo'n ramp. Maar nu lijkt het gerepareerde pomphuis toch weer te zijn gaan lekken, dus de hoeveelheid water is weer flink toegenomen. Gelukkig hebben we nu een nieuw pomphuis aan boord. Met dank aan Penta Service in België (die vandaag belden om te vragen of we de pomp hadden ontvangen!!!) en Mulder Motoren in Dordrecht!!!!!!!
We wachtten op iets meer knopen wind, zodat we konden gaan zeilen, en dat was 's middags het geval. JG heeft echt zijn roeping gemist, want binnen een uur was de oude koelwaterpomp eraf, en de nieuwe erop.

Drie maal is scheepsrecht, dachten de dolfijnen, want die kwamen 3 keer bij ons op bezoek. Wat een verwennerij!
Nog meer verwennerij, dachten wij, toen we een flinke vis aan de haak hadden. Een grote barracuda, en die schijnen erg lekker te zijn. Helaas, we hebben hem toch maar weer teruggegooid, want grote kans dat hij ciguatera heeft. In de buurt van (beschadigde) riffen stapelen de visjes die koraal eten een gif op in hun lijf. De vissen die die visjes eten stapelen op hun beurt weer gif op, en uiteindelijk hebben de grote roofvissen (zoals de barracuda) het meeste gif in hun lijf. De vissen zelf worden er niet ziek van, maar mensen wel zodra ze een bepaalde hoeveelheid gif tot zich hebben genomen (ook dat stapelt zich weer op, dus uiteindelijk kan de druppel net worden bereikt door een heel klein visje of een paar happen). Jammer, maar we namen toch maar het zekere voor het onzekere.

Eindelijk, de lucht was vandaag blauw. En ik aan het einde van de dag rood, want we hadden niet de moeite genomen om de bimini omhoog te doen. Nu ja, we hebben dan weliswaar geen vis, maar wel een kreeft aan boord.
[Chantal]

"Wat drijft daar nou?", vroeg JG. De verrekijker bracht het verdict: een omgeslagen boot. We streken de halfwinder en voeren er op af. Het bleek een soort sloep te zijn van een meter of 6, omgeslagen door een onbekend onheil. Een enorm lange gele lijn aan de boeg van de boot deed zijn best om in onze schroef te geraken, maar wij hadden hem in de gaten. Er zaten nog geen barnacles op het bovenwaterschip, dat nu onder water zat, dus waarschijnlijk dreef het bootje nog niet erg lang rond. Geen spoor van leven. Toch wel sinister zoiets. We konden zien dat de outboard er nog op zat, en wel omhoog geklapt, dus misschien is het bootje vanaf een strand op drift geraakt.
We deden een securité-bericht op de marifoon om andere schepen te waarschuwen voor dit ronddrijvende obstakel, en hesen onze halfwinder weer. De rest van de dag heeft die mooi staan te wezen, totdat we opschrokken omdat hij ineens bijna een halve meter naar beneden kwam en in het water hing. Dat kan maar een ding betekenen: het blok bovenaan de mast waarover de val (hijslijn) wordt geleid is kapot. We probeerden de rolhoes over de halfwinder te trekken om vervolgens het geval te strijken. Maar ongelukjes komen natuurlijk nooit alleen. De lijntjes waarmee je de rolhoes naar beneden trekt raakten in elkaar verstrikt, dus we konden de rolhoes maar half naar beneden trekken. De rest van de halfwinder lag gedeeltelijk in het water of was nog flink aan het wapperen. De wind was natuurlijk juist op dat moment toegenomen tot 16 knopen. Met vereende krachten kregen we de halfwinder uiteindelijk aan boord en naar beneden. Onze diagnose bleek juist, het blok kwam samen met de val mee naar beneden. Gewoon gebroken. We hebben er nog wel één, dus als het rustig is, hijst een van ons twee de ander wel de mast in om een nieuw blok aan de mast te haken.

Vandaag helaas weer geen vis. De halve middag hebben we dolfijnen bij de boot gehad, en dat was weer schattig. Maar ze aten wel ons avondeten voor onze neus op.... Of jaagden het weg.
[Chantal]

De wind was vandaag licht en varieerde van N tot NO. Af en toe zeilen, af en toe motoren. Echt handig, dat we onze genua 1 hebben verwisseld voor de kleinere genua 2....... En onze halfwinder kunnen we nu ook niet gebruiken. Ach, het is wel lekker rustig....
Vanmiddag kregen we weer een matineevoorstelling van dolfijnen. Al 3 of 4 dagen achtereen, ongelofelijk. Deze waren wel bijzonder vermakelijk, want ze gaven een fantastische voorstelling met salto's, schroeven, en zelfs dubbele schroeven. Het leek wel alsof ze op ons gejuich reageerden. Ik kan gewoon geen genoeg krijgen van die beesten. Op zo'n moment vinden we het wel eens jammer dat we geen videocamera hebben, want dit is niet op foto vast te leggen. Maar verder hoeven wij echt niet zo'n vreselijk ding...
[Chantal]

Sudan

De wind was onmiddellijk gehalveerd toen we de marsa invoeren. We verwelkomden dat van harte, want we hadden genoeg van de 18-25 knopen die we de afgelopen nacht om onze oren kregen, precies uit de richting waar we naartoe wilden. Maar binnen een uur was de wind ook hier, 2 mijl landinwaarts, boven de 20 knopen. We vroegen ons af hoeveel knopen wind er dan op zee zou staan, en zijn blij dat we daar niet meer zijn.
Deze wind is totaal niet voorspeld. Al onze bronnen (3!) gaven kalm weer aan voor vandaag. NOT dus. Misschien is deze noordenwind wat eerder gekomen dan verwacht. We vermoeden dat dit zo'n 2 a 3 dagen gaat duren, en in die tijd kunnen wij lekker snorkelen (brrrrrr, het water is hier maar 25 graden) en relaxen.
[Chantal]

Sudan

Wij hebben onze ochtendgymnastiek alweer gehad.....

We stonden lekker vroeg op, dat wil zeggen om 6 uur Sudanese tijd. Heerlijk, wat is je dag dan lekker lang. Het is alleen zo lastig om dat te bedenken als je nog lekker in je bed ligt.

Het was net als gisterochtend bladstil in de marsa. We wilden in de woestijn gaan lopen voordat het te heet zou zijn, dus we ontbeten snel en voeren met Minical naar de kant. Het is nog steeds een gek idee dat we zo dicht bij de woestijn zijn.
Aan de kant was het aanvankelijk een en al koraal en fossiel. We hebben nog nooit zoveel schelpen bij elkaar gezien. Langs het water en de stranden zijn veel randen met overhangende delen van een meter of 4 a 5. Het koraal en het zand eronder is door erosie van de zee kennelijk helemaal weggeslagen. We vragen ons af hoe dat kan, het verval van het tij is maar een meter en die randen vaak veel hoger. Het lijkt stevig, maar we waagden ons er toch maar niet te dicht bij.
De wadi's zijn erg duidelijk zichtbaar. Je kan precies zien waar er wel eens water stroomt (zelden waarschijnlijk), die delen zijn wat lager gelegen, en er groeien enkele struikjes. Verder is het helemaal kaal. In de wijde omgeving van de marsa hebben we welgeteld 1 boom gezien, en die staat op een eilandje dat ongeveer even groot is als de boom zelf. Verder is het niets dan zand en rotsen.

Na een uur lopen was de berg waar we naartoe wilden niet echt veel dichterbij gekomen, en we zagen de hitte in de verte zinderen. Dan maar met Minical proberen om dichter bij die berg te komen.
Net nadat we ons uit de koraalriffen hadden gemanoeuvreerd en op weg waren om een eind verderop weer aan wal te gaan, sloeg de buitenboordmotor af. JG deed nog talloze pogingen om het ding aan de praat te krijgen, terwijl ik al aan het peddelen was. Inmiddels was de wind, net als gisteren, namelijk flink opgestoken, en we verwaaiden als een gek. Weliswaar de kant van de berg op, maar verder van Pinical vandaan..... JG begon mee te helpen met peddelen (roeien gaat niet meer, want een van de roeidollen is kapot), en heeeeeeeeel langzaam kwamen we tegen een knoop of 20 wind in dichter bij Pinical. Morgen spierpijn, dat kan niet missen. Na een mijl peddelen kwam onze redder in nood van Barcoo, die met ons achter zich aan nog 200 meter naar Pinical racete. Zo hard hebben we nog nooit gevaren!!!

Je ziet maar weer: op een boot hoef je nooit bang te zijn dat je niks te doen hebt. JG ging met de buitenboordmotor aan de slag, en aangezien hij inmiddels bijna volleerd boordmecanicien is, lukte het hem natuurlijk weer om hem weer aan de praat te krijgen.

Als we deze ochtendgymnastiek nog niet voldoende vonden en nog plannen hadden om hier te gaan snorkelen, dan hebben we die nu niet meer (althans, ik spreek voor mezelf, maar volgens mij is JG ook niet zo'n held). Het is hier namelijk vergeven van de kwallen. Mooie doorzichtige kwallen van het formaat spiegelei. De dooier is het enige wat kleur heeft, namelijk paars, en heeft de vorm van een bloem. Onderweg voeren we ook al door zo'n veld kwallen, maar hier in de marsa is het pas echt één grote kwallenbende. En als ik me daar nog niet door zou laten tegenhouden, dan is het de temperatuur van het water wel. Sodeju wat is dat kkkkkkkkkkoudddddddddddddd!
Ja, noem me maar een watje. Dat doet me niets.
[Chantal]

Sudan

Die berg loonde overigens de moeite. Schitterend uitzicht, alle kanten op. Wow, wat een landschap!. Werkelijk fantastisch!
Zulke momenten bevestigen voor ons nog eens een keer dat we de juiste keuze hebben gemaakt om rond de wereld te zeilen en ons niet te beperken tot een uitgebreid rondje Atlantic en/of de Med. OK, het tempo dat we moeten aanhouden is nogal hoog, en soms breekt je dat wel eens een beetje op, maar dit soort dingen maken het meer dan waard.
Twee jaar om de wereld te omzeilen blijft kort. Het minimum. Net als wanneer mensen je vragen hoe je Indonesië vond. Of een willekeurig ander land. Ik betrap me er regelmatig op dat ik dan antwoord in de trant van: "O but we' ve only been to Bali and the Gili Islands........", om pas daarna te zeggen wat we daarvan vonden. Of het equivalent van welk andere land dan ook dat we bezocht hebben. Natuurlijk leer je een land natuurlijk nooit volledig kennen als je er maar relatief kort bent, maar toch krijg je een bepaald beeld. En als iemand je na een vakantie vraagt wat je van Italië vond, dan geef je toch wel gewoon antwoord? En wie kan er nou zeggen dat ie zoveel landen heeft gezien???? En wát voor landen!!! Het zijn niet bepaald doorsneelanden, Colombia, Panama, Tonga, Vanuatu, Yemen, Eritrea, Sudan!!!! We hebben verdorie in de woestijn gelopen!!!!!! Ik bedoel maar.....

De hele dag horen we verschillende jachten (de meeste ons inmiddels bekend) elkaar oproepen. De ankerplaatsen langs de kust zijn vlak bij elkaar, en dus vaak op marifoonafstand. Iedereen wil van elkaar weten wie er 's ochtends vertrokken is, vanaf waar, en waar naar toe, en vooral hoe de condities buiten zijn. Iedereen weet namelijk inmiddels ook dat de condities op de ankerplaats niet representatief zijn voor de condities op zee. Iedereen zit met spanning te wachten op het eerstvolgende weatherwindow met weinig wind, of zelfs gunstige wind, om dan een flinke klap richting noorden te maken. En elke ochtend zijn er weer jachten die het erop wagen omdat er weinig wind voorspeld is. Of omdat er dauw op het dek staat. Volgens de pilot is dat namelijk het teken dat je moet vertrekken omdat de noordenwind die dag licht zal zijn. En (bijna) iedereen weet inmiddels dat dat onzin is, omdat in de loop van de ochtend die wind knetterhard komt opzetten. De inhoud van de marifoongesprekken verandert dus in de loop van de dag. In de loop van de middag worden over de marifoon waypoints doorgegeven van de ingang van de marsa's, en beschrijvingen hoe de riffen liggen, of de ingang recht toe recht aan is, of lastig. En waar je het best kunt ankeren. Enzovoort. En wij doen vrolijk mee.
Het is wel gezellig. We zitten weliswaar op een heleboel verschillende schuiten, maar toch zitten we met zijn allen in hetzelfde schuitje.
[Chantal]

Het dek was vanochtend we stonden om half 6 Sudanese tijd op) echt zeik- en zeik- en zeiknat. Misschien bedoelen ze dit wel in de pilot met "dew on the deck". Niet gewoon nat, maar alsof het net met bakken uit de hemel is komen vallen. Door de openstaande raampjes zie je het vocht gewoon naar binnen trekken. Door de raampjes die niet open kunnen zie je niets.
We maakten de boot klaar, luisterden toch nog even naar het verdict van het SSB-net, en vonden dat het licht op groen stond. Gaan!

Omdat we de kans groter achtten dat we door zouden zeilen dan dat we voor de komende nacht weer een marsa op zouden zoeken, bleven we niet tussen het land en de riffen varen, maar kozen voor open zee. Dat bleek later een tactisch foutje. Want na een aantal uren te hebben gekruist tegen 15 knopen wind, die steeds verder kromp, viel de wind totaal weg en moesten we een mijl of 10 extra afleggen.
Motoren dus. Maar we klagen niet!!!! Dat mag ook helemaal niet, want tot nu toe boffen we eigenlijk behoorlijk met het weer. Hier in het noordelijk deel van de Rode Zee ben je blij met elke windstille periode. Zo lang we 35 knopen op de neus kunnen vermijden, doen we dat. Net als de rest van de vloot. Niemand stopt voor de nacht, iedereen gaat door.
Omdat het in feite 1 lang lint van jachten is, hoor je via de marifoon ook hoe de omstandigheden 150 mijl verderop zijn, of achter je (minder interessant) en waar die en die ongeveer zit. Die informatie gaat van voren naar achteren in verschillende fasen. Het marifoonbereik wordt dus ineens heeeeeeel groot. Mooi hè.
[Chantal]

Vandaag hebben we een beetje meer van hetzelfde. 's Nachts geen wind, overdag wel wind. Matige kracht, maar wel weer tegen. Weer kruisen, dus het gaat niet zo hard. Wij vinden onszelf niet echt puristen, maar vergeleken bij de rest van het lintdorp zijn we dat wel. Bijna iedereen (met name de Amerikanen) is aan het motorzeilen, en loopt dus op ons uit. Of in.
Meer van hetzelfde: weer een barracuda gevangen en teruggegooid.
Nog steeds communicatie op de marifoon. Het gaat nog steeds over het weer en de omstandigheden, maar inmiddels ook over ankerplaatsen en zelfs marina's (nog zoiets onvoorstelbaars: ze hebben marina's hier in Egypte), want het einde van het weatherwindow lijkt in zicht. De 31e wil iedereen weer een beschut plekje hebben. We hebben dan een dag of 2 á 3 pauze, daarna lijkt er weer een nieuw window aan te komen. Ik hoop eigenlijk op 3 dagen, anders valt JG's verjaardag (de 2e) een beetje in het water.
[Chantal]

Gezirat Wadi Gimal

Egypte

Egypte

In de kajuit stond het weer ook op onweer. We leken het wel over alles oneens. Wat de een zei stelde de ander ter discussie en vice versa. Zeeeeeeeeeeeeeeeer vermoeiend. Keer op keer besloten we samen dat we daar nou eens mee op moesten houden, maar kennelijk was het sterker dan onszelf, want het kon een kwartier duren, of een uur, maar dan ging een van ons toch weer in de fout.
Hm, moet ik dit eigenlijk wel schrijven..........? De vorige keer dat ik iets schreef over een minder aangenaam sfeertje aan boord kregen we wel 6 e-mails dat we toch vooral geen ruzie moeten maken en lief voor elkaar moeten zijn........ Natúúrlijk doen we meestal lief tegen elkaar. Maar een ruzie nu en dan komt in de beste huwelijken voor. O jee, nu geef ik weer voeding aan al die weddenschappen.....

We vulden onze dag met het checken van de antennetuner van de SSB die het om een of andere reden niet meer lijkt te doen (JG) en het bakken van ontbijtkoek (ik). Beiden zonder succes overigens. De antennetuner tunet nog steeds niet en dus kunnen we alleen nog maar ontvangen, en de ontbijtkoek is mislukt.
Ook mijn project met de mungbeans (wat is in hemelsnaam het Nederlandse woord hiervoor????) is mislukt. Ik had die gedroogde boontjes ooit in Trinidad van Sharon en Louis gekregen (ken je die nog? van de Tin Can). Sharon kweekte mungbeans als ze weinig of geen verse groente meer had.
Nostalgie, op school liet je met biologie dit soort dingen ook groeien. Ik met watjes en water aan de gang. Na een dag: vliegjes. Ik het spul afgedekt met plastic folie met gaatjes. En dat ging prima. Na een paar dagen waren de mungbeans verworden tot een soort dikke tuinkers. Maar uiteindelijk vond ik die watjes toch wat ranzig worden, en ik weet van mezelf dat ik aan die ranzige watjes denk op het moment dat ik die wellicht wel zalige mungbeans in mijn mond steek. Ik heb het spul dus vandaag maar overboord gekiept. Ik zou bovendien nu toch niet 1-2-3 weten waar ik die mungbeans in of op zou moeten doen: al ons verse spul is nu op (op wat aardproducten na: ik heb nog een paar uien en aardappels en een bende knoflook). En dat mag in de krant want dat is voor het eerst sinds we weg zijn uit Nederland.
[Chantal]

Terug naar boven

Naar april 2004