Sicilië
Om
half 6 vanochtend fluisterde ik tegen JG: "We kunnen net zo goed gelijk
vertrekken, iedereen is wakker". En dat hadden we eigenlijk ook beter kunnen
doen, want er kwam zo'n swell de ankerplaats op rollen, dat er van
slapen geen sprake kon zijn. Maar toch bleven we liggen tot de wekker afging om 7 uur. Die hadden we vroeg gezet, want we willen op tijd in Palermo zijn om nog een paar dingen in gang te zetten. Waarvan de vervanging van de onderstagen de belangrijkste is.
Je zou het bijna vergeten, maar op Kreta ontdekten we immers dat ons bakboord onderwant weer een gebroken terminal had, en dat de stuurboord onderstag er ook verdacht uit zag. Sinds Kreta varen we dus nog rond met onze reservestagen, waarvan er in elk geval 1 niet goed is (verkeerde hoek). Nu hebben we de laatste tijd nou niet bepaald veel gezeild, dus je zou het bijna vergeten, maar die dingen moeten toch worden vervangen.
We voeren dus vroeg uit Cefalu weg, en my oh my, wat hadden we weer een wind. Geen dus. Wouter kan straks niet eens met goed fatsoen zeggen dat hij een zeilvakantie heeft gehad....
Om 1 uur 's middags komen we aan in de haven van Palermo. JG haalt de
pick-up-line op van de kant, waarmee we de boot aan de achterkant
vastleggen, en vraagt om de handschoenen. Het ding zit volledig onder de
mosselen. Bwèg. De haven is zoals de pilot al zei, erg smerig. En niet
vanwege die mosselen...
[Chantal]
Sicilië
Wat
leggen we een kilometers af, ongelofelijk. Zowel 's ochtends, als na de
siësta lopen we enorme afstanden door Palermo, en zien de contrasten van de
stad. Kleine straatjes, steegjes, vervallen huizen, achterbuurten, brede
straten met dure winkels, de markt, Chinese troepstandjes, monumenten,
kerken (de kerk hiernaast was echt een schitterend exemplaar, rijkelijk
bewerkt met allerlei kleuren ingelegd marmer, frutsels en fratsels. We
hebben hem geprobeerd te vinden in de reisgids, maar hij was kennelijk zo
normaal dat hij er niet in stond. Moet je nagaan), het roze en zwart van de
voetbalclub van Palermo, de was aan de balkons, mooie ijzeren balkonnetjes
trouwens, gelateria's, prachtige gebouwen, de enorme zonnebrillen die tegenwoordig kennelijk in
de mode zijn, drukke gesprekken met veel gebaren, gebutste en gedeukte
auto's die ontdaan zijn van banden, een half scheepskerkhof in de haven. Zeg
maar gewoon ALLES.Een stad met contrasten. Het bevalt ons wel.
Over contrasten gesproken, wist je dat Palermo qua inkomen op de 80e plek staat van alle Italiaanse steden? En dat ze wat uitgaven betreft op de 5e plek staat? Ra ra...
De
voeten van Wouter worden er met al die kilometers niet beter op, althans
zijn blaren varen er wel bij. Onze voeten doen het goed (ook mijn enkel),
wat we met name denken te danken aan die nog steeds ongelofelijk lelijke
nazareth-nikes. Het lijkt wel alsof ze hier in de Middellandse Zee steeds
lelijker worden. Maar dat is natuurlijk niet zo: het contrast met het
schoeisel van de lokale bevolking is juist groter, en daarom lijken ze
helemaal afschuwelijk. In het land van de mooie schoenen voel je je helemaal
lopen met die dingen.
En dan het verkeer. Elke keer weer moet je even diep ademhalen, om de
kunst van het overs
teken
met ware doodsverachting (die ik ooit in Rome heb geleerd) tot uitvoering te
brengen. Dat MOET, anders kom je gewoon echt niet aan de overkant. Diep
inademen dus, even naar links kijken of er niet een idioot ECHT niet meer
kan remmen, en dan gaan. Gewoon gáán. Wel bij een zebrapad natuurlijk. En
elke keer verwonder je je er weer over dat dat zebrapad kennelijk hier nog
de werking heeft die het zou moeten hebben, en dat al die auto's gewoon
netjes stoppen. En dat ze überhaupt nog kúnnen stoppen. Weliswaar met
piepende banden (die we zelfs vanuit de boot in de marina regelmatig horen). En
dat je heelhuids aan de overkant komt, en weer kunt uitademen.
Vanavond was de laatste avond van Wouter bij ons. Dat moet dus goed
worden gevierd. En juist op zo'n moment halen JG en ik het in onze bolle kop
om ruzie te gaan zitten maken. En dan bedoel ik een fikse ruzie. Over niets
natuurlijk, maar dat vind je op dat moment natuurlijk beide van niet.
Maar gelukkig werd het daarna toch nog errug gezellig. Zo gezellig.....
[Chantal]
Sicilië
......
dat Wouter vanochtend zei: "Zo erg was het toch niet?" JG, die beweert nooit een kater te hebben, heeft vandaag een kater. Dat zegt genoeg.
Vanmiddag liepen we naar het bus- en treinstation, en zetten Wouter op de bus naar het vliegveld.
Hoezo zeilvakantie? Van de 138 uur op zee heeft Wouter maar dik 50 uur gezeild. Van de 725 mijl zeg maar dus slechts een kleine 300 mijl gezeild. Het was motoren, motoren, motoren.... Misschien heeft Wouter na de eerste dag de wind zo vervloekt dat die van schrik weg bleef....
Enniewee, Wout, we vonden het supergezellig om je aan boord te hebben!!!
Toch iets doen aan die vakantiedagen dus....
[Chantal]
Sicilië
genomen
door de eigenaar, maar ook omdat we denken dat het verderop aan de kade
goedkoper zal zijn dan in de marina. We komen bedrogen uit, want het is daar
zelfs nog duurder. Veertig euro voor een plek. JG informeert nog even
verderop, maar hoort daar van een Fransman dat die hetzelfde betaalt. En dat
die het nog spotgoedkoop vindt ook: in andere marina's in Italië was ie zo
tussen de 90 en 100 euro per nacht kwijt.......De afgelopen dagen hebben
we geprobeerd om een tuiger te vinden die ons kan helpen met nieuwe stagen,
eventueel met een ander systeem in de mast. De pilot van dit gebied geeft
gewoon nauwelijks of geen informatie over de faciliteiten, dus dat
bemoeilijkte het zoeken. Ik kan de keren dat we de afgelopen dagen
telefoontjes hebben geprobeerd te plegen niet tellen. Het aantal keren dat
dat lukte wel trouwens. In elk geval waren we nog niet heel veel
opgeschoten. We hadden nog geen tuiger te pakken gekregen, noch in Palermo,
noch in Cagliari (Sardinië). De telefoon van de enige tuiger die we weten in
Sardinië wordt gewoon niet opgenomen, en bij de marina en jachtclub aldaar evenmin. Hier in Palermo zijn we via via aan de naam van een tuiger gekomen. Inmiddels weten
we dat die morgen terugkomt van vakantie, en gaan we om 9 uur op
zijn stoep staan.
Duimen dat het dan een beetje snel gaat, want er is eindelijk wind!!!!!
Goede wind!!!!!!
[Chantal]
Sicilië
Cocu met lange lokken (geen gezicht).
Reality-soaps met Adam Curry en La Paay, Patty Brard (plat), Gerard Joling (nog platter. Hoewel? is dat mogelijk?), en niet te vergeten Heb-je-even-voor-mij-Frans Bauer (onvoorstelbaar toch, een reality soap met Frans Bauer, nou vráág ik je).
De Idols hype.
DVD spelers voor 45 euro, of zelfs gratis bij een mobiel abonnement.
Een pakje sigaretten kost een miljoen euro in Nederland.
De LPF is bijna tot nul gereduceerd (goddank).
De gemiddelde leeftijd van Ajax is tegenwoordig 21 (?) jaar.
Plannen om de Nederlandse coffeeshops rookvrij (!) te maken.
Na 4 weken bezoek zijn we weer helemaal bijgepraat. En niet alleen over wat hier boven staat.
Ja, twee jaar. Nu we weer in Europa zijn, en vooral door onze bezoekers, worden we even met de neus op de feiten gedrukt. Vreemd, dat de wereld ook zonder ons door heeft gedraaid.
[Chantal]
"Wat betekent ragazzo?", vraagt JG, als hij terugkomt van het
internetten. Hij probeert achteloos te kijken, maar dat mislukt een beetje.
"Weet ik niet", is mijn antwoord, "hoezo?"
"O, nou, ja, dat zeiden twee Italiaanse meiden tegen mij."
Ik schiet in de lach en zeg: "Nou, dan zoek je dat toch even op in het
Italiaans/Engelse woordenboekje?" (dat we een paar dagen geleden hebben
gekocht). "Het betekent vast lekker ding."
JG duikt een tijdje later achter de kaartentafel met zijn neus in het woordenboekje, maar kan
het woord een twee drie niet vinden, en houdt het dan voor gezien. LB, vindt
ie (Lekker Belangrijk).
Als ik later achter de kaartentafel zit om de website bij
te werken, zie ik het woordenboekje
daar liggen, en kan het, eigenwijs als ik ben, niet laten om ook even te
kijken.
"Ja, maar het staat er toch gewoon in?", zeg ik tegen JG.
"Nou, wat betekent het dan?"
"Boy, lad, boyfriend."
"Zie je wel, dan betekent het toch lekker ding!", glundert JG.
"Komt vast door die kop kort haar van je", lach ik terug.
Dat internetten
moest trouwens even snel snel tussendoor (na UREN mailtjes maken en website bijwerken,
shit, 5 dagen, hoe moest ik dat doen? Met Wouter erbij was het veel te
gezellig om veel achter die laptop te zitten), omdat JG niet helemaal goed had begrepen hoe laat de tuiger
zou komen. Waarschijnlijk om 5 uur, maar ons Italiaans is niet denderend,
dus je weet het maar nooit.
We stonden overigens inderdaad om 9 uur op de stoep bij de tuiger, en Italo
was er zowaar al. Italo sprak geen Engels. Nee dat zeg ik niet goed, 5 woorden.
"Quanta?", vroeg hij terwijl hij met zijn duim en wijsvinger de virtuele
dikte van een stag aangaf.
"Dieci", antwoordden we. OK, dat lukt nog.
"Otto", schudde Italo nee.
Shit, hebben we voor niets nog een extra dag tot na zijn vakantie zitten
wachten. Nou ja, een dag valt eigenlijk nog wel mee, we zaten hier toch tot
zaterdag vanwege Wouter, dus dat extra dagje is ook geen ramp. Maar het is
wel een beetje frustrerend als je na een paar dagen weer terug bij af bent.
Maar Italo ging toch mee naar onze boot om naar het probleem te kijken.
Fijn, want wellicht zit het probleem hem niet in al die kapotte terminals
van de stagen, maar in de mastplaat waar ze ingrijpen. Nee, dat kon niet
volgens Italo. Italo bevoelde de spanning op de stagen: "Va bene".
Dus hoe
het kan? Misschien de hoek waarmee de terminal uit de mast komt, dacht Italo. OK, dat was bij de stagen uit
Nederland een probleem, maar die van Tahiti en Thailand was goed. Dus????
In elk geval wist Italo gelukkig een andere tuiger in Palermo, die wel 10 mm
stagen kan walsen. (Waarom dan niemand ons de naam van die tuiger gaf????).
Italo belde de man op, en maakte ons blij. Nou ja, om het samen te vatten,
het kon vandaag nog worden geregeld. Ongelofelijk. De andere tuiger zou nog
langskomen om ergens naar te kijken. En Italo zou zelf de kapotte stag wel
naar die andere tuiger brengen zodat die de goede hoek kon bepalen, want dat
vond ie te ver lopen voor ons. Nog ongelofelijker. Keer op keer worden we
getroffen door de vriendelijkheid van mensen. Wat nou stugge Kretenzers en
Sicilianen die volgens de boekjes eerst de kat uit de boom kijken. Klopt
niks van.
Toen om kwart voor 6 de andere tuiger nog niet was geweest, dachten we
dat we het inderdaad verkeerd hadden begrepen dat hij om 5 uur zou
komen, en stonden al bijna in de startblokken om het bij Italo na te vragen.
Maar die kwam zelf al aangescheurd op zijn brommer, met onze stag in zijn
hand. Helaas, de andere tuiger had niet de juiste terminals op voorraad, dus
het kon niet. In elk geval niet vandaag. Wel donderdag of vrijdag, maar
Italo wist dat we naar Sardinië wilden. We willen eigenlijk niet langer
wachten, want de wind is nu perfect, en over een paar dagen niet meer. Wist
ie misschien iemand op Sardinië? OK, kom morgenochtend om 10 uur maar naar
mijn kantoor, communiceerde hij met handen en voeten. Wát een schatje.
[Chantal]
Nou ja, het is ons niet 100% duidelijk, maar we vermoeden dat we nu in Sardinië stagen uit Milaan gaan krijgen, waarvan de hoek in Palermo door Italo is bepaald. Denken we. Waarschijnlijk via het Beneteau-dealernet, waarvan Italo deel uit maakt. We betaalden een paar honderd euro, hebben een factuur, en hopen dat het allemaal goed gaat komen....
Zoals
altijd op zo'n vertrekdag staat er een aantal dingen op het programma. We
deden boodschappen en gaven de planten in de bakken buiten de supermarkt
gedestilleerd water. Inderdaad ja, gedestilleerd water. Niet dat wij nou zo
ontzettend begaan waren met die planten. Zoals heel zeilend Nederland
namelijk een tijdje terug heeft kunnen lezen in een ingezonden brief in een
Zeilen hebben wij (onze naam werd niet genoemd, maar wij herkenden de quote
uit duizenden....) onze ware aard getoond door op onze website, in het
openbaar dus, zonder gêne, melding te maken van het vreselijke gif dat wij
op de onderkant van onze boot smeren. Niet echt milieubewust dus....
Maar toch geven wij planten gedestilleerd water. Waarom? Nou, heel logisch.
In de hele supermarkt was namelijk geen ander jerrycannetje te vinden. En
wij wilden 100 meter verder dat jerrycannetje laten vullen met Siciliaanse
rode wijn uit het wijntankstation. En laten ze daar nou gewoon
jerrycannetjes verkopen....
Zie je wel, we zijn toch wel een beetje milieubewust....
Om 1 uur waren we klaar met regelen en doen, en gooiden we de trossen los. Sardinië, here we come! Met een vaartje van 7 á 8 knopen stoven we voor de wind van Palermo weg, geholpen door wat stroom. Wat een genot! Het passaatgevoel was terug!!!
Onderweg vertelde JG dat de havenmeester aan wie hij het liggeld betaalde,
vertelde over 5 Nederlandse ragazzi die hier een tijdje terug in de
haven lagen. Mm, het is kennelijk toch een woord dat normaal ook gebruikt
wordt. Of het moet zijn dat de havenmeester die jongens wel erg lekkere
dingen vond....
[Chantal]
toe (ok, zeg maar gerust regelmatig) de neiging om dat ding uit te
zetten. Terwijl ik dit schrijf piept er een vent met een heel hoog kopstemmetje van alles wat ik niet kan verstaan. Maar de meest continue factor 's nachts is toch wel Mario. Al vlak na ons vertrek uit Kreta verbaasden we ons er over dat kennelijk een of andere Italiaanse marifooninstallatie zoveel bereik heeft, dat we Mario konden horen. En nu nog steeds, terwijl het dichtstbijzijnde landpuntje van Sicilië toch zo'n 50 mijl ver is. "Maaaaaaaaaaaarioooooooooooooo", klinkt er echt om de haverklap een hijgende basstem. Maar wat Mario wil is ons nog niet duidelijk geworden, want dit is het enige dat er uit komt.
De wind blijft in de ZO hoek zitten, en dat is lekker. Alleen jammer dat hij in de loop van de middag bijna helemaal wegvalt zodat we de ijzeren genua weer moeten inzetten. Maar 't is wel lekker relaxed.
Om 2 uur precies hebben we een ontzettende mijlpaal, maar we hebben het niet eens in de gaten, dus het champagnemoment gaat ongemerkt voorbij. Pas later ontdek ik dat we sinds ons vertrek uit Scheveningen 5.000 uur op zee hebben gezeten. DAT ZIJN DUS BIJNA 7 MAANDEN!!!! Op zee, varend. Dat is dus 30% van de tijd. Niet mis.....
In plaats van deze mijlpaal te overdenken, maken we allerlei plannen en
keuvelen over de toekomst (JG vindt dat HIJ niet keuvelt, maar praat). Die
steeds dichterbij komt. Nog maar een maand of 2 á 3.
Veel mensen denken dat het behoorlijk wennen zal zijn voor ons om na dik 2
jaar weer 'terug in het gareel' te moeten. Doemdenkers zien ons zelfs in een
enorm zwart gat vallen (en eigenlijk zijn er best veel doemdenkers, merken
we).
Zelf zijn wij niet zo zwartgallig, en zien de toekomst helemaal niet somber
in. Kwestie van instelling denken we, arrogant als we zijn. Dit is voor ons
echt een sabbatical (al zouden we dit wel errrrg lang vol kunnen houden....,
uitgezonderd onze portemonnee dan). We zijn vast na hoogstens een maandje
werken weer terug in het ritme. Vast... We kunnen weer in ons oude huis, dat
is ook lekker.
Ach, de toekomst zal het wel uitwijzen.... We genieten nog even lekker.
[Chantal]
Sardinië
we
het er op houden dat ik weer eens verkeerd zuinig ben geweest, want het
plantje is inmiddels overleden. Slechts een paar weken oud. Maar hier, HIER,
hier in Italië, koop je gewoon een flinke bos basilicum op de markt of in de
supermarkt voor een paar dubbeltjes (ja ik weet dat we tegenwoordig Euro's
hebben, maar het is toch zonde dat we nu geen dubbeltjes, kwartjes, knaken,
geeltjes, ruggen en zo meer hebben?). Ik ben er dus vrij scheutig mee. Zo
scheutig dat JG vandaag zei dat zelfs zijn poep naar basilicum rook. (JG wil
censuur, maar ik sta dat niet toe. Het verhaal over het tijdelijk verlies
van de dinghy in Taormina heeft ie ook al zonder Wouters en mijn instemming
geschrapt)O ja, de tocht. Nou, gisteravond was het gedaan met de rust. Er kwam een rottig zeetje opzetten, en de wind was nogal variabel. De ene keer 10 knopen, de andere keer 5. En met dat rottige zeetje klapperden de zeilen alle kanten op. Tot we er niet meer tegen konden, en de motor maar startten. Tja, wat doet een purist? Zijn zeilen kapot laten klapperen? Dan maar geen purist....
Nu
liggen we aan de kade in Cagliari, en hebben een mooi uitzicht. Vlak voor
ons ligt namelijk een Omani dhow, de Zinat Al Bihaar. Zeg maar de Stad
Amsterdam van Oman. Privé-eigendom van de sultan van Oman. Het is een
teakhouten dhow met allerlei bewerkte delen en vergulde tierlantijntjes. De
spiegel (achterkant) van het schip is het mooist, en dat is ons uitzicht.
s Avonds gingen we even kijken, en werden goede vrienden met de Omani
bemanning. Toch jammer op zo'n moment dat we niet in Oman zijn geweest. Die
NO moesson zat ons toen een beetje dwars. Of liever gezegd, juist niet
dwars, want hij was teveel noord, en dus verlegden we onze koers naar Yemen.
Ze zijn op de terugweg vanuit Hamburg (Sailing Hamburg), doen onderweg
allerlei steden aan onder het motto 'Sailing for peace'. Ze delen
allerlei foldertjes uit met informatie over het schip. Ook informatie
waarvan je je afvraagt wat je ermee moet. Zoals de fenderpositions (28 en 37
meter from the stern) en de filling connections (Flanged, Ø 155 mm, 4 x 16
mm bolts PCD 110 mm). Lekker belangrijk.
Elders
in het foldertje staat het volgende: "Oman lies at the junction of routes
from the Gulf to India, the Red Sea and East Africa, and thus occupies a
prominent geographical and historical position at the entrance of one of the
world's greatest waterways". Laat me niet lachen, denk je dan. Maar aan
de andere kant .... wat voor klein pieplandje zijn wij nou eigenlijk, en wij
vinden ook dat we aan een van de belangrijkste wateren ter wereld liggen. OK,
even met beide benen op de grond dus. (Jaaaaa, maar Rotterdam....)
O, en over die 'historical position'! Komt ie: "The history of
Omani seafaring is probably as ancient as man's earliest efforts to traverse
the sea using mast and sail. The Gulf, therefore, is rightly called the
Cradle of Seafaring". En die Polynesiërs dan???
[Chantal]
Sardinië
"We
zouden eigenlijk een stappenteller moeten hebben", zei JG vanochtend, "het
zou wel eens leuk zijn om te weten hoeveel we lopen op deze reis". We regen
inderdaad wederom de kilometers aaneen op onze ontdekkingstocht door
Cagliari. Echt heel gestructureerd doen we dat niet hoor. Wij vinden het
heerlijk om zo door de stad te struinen, en vinden we een straatje leuk, dan
gaan we daar in. We mijden de grote straten en meest uitgesproken
winkelbuurten een beetje, kiezen juist de achterafstraatjes, snuiven de
sfeer op, kijken af en toe op de kaart waar we zijn, en als er toevallig een
bezienswaardigheid in de buurt is, gaan we erop af. Tegen een uur of 1 is het echt te heet geworden, en lopen de straten leeg. Wij proberen ons aan te passen, en lopen weer terug naar onze boot voor de siësta.
Echt ideaal liggen we overigens hier in Cagliari. We wilden eigenlijk in de binnenhaven liggen, die vlak bij het
centrum
is. Maar hoewel er wel plek was, waren er geen pick-up-lijnen of moorings
meer vrij (en ankeren tussen al die lijnen staat garant voor troubles
bij het ophalen van je anker, dus dat is geen optie). We liggen nu dus net
buiten de binnenhaven aan de kade. Wij vinden het wel prima. Op een
steenworp afstand van de stad, gratis en voor niks. De drie marina's die
zich in de haven bevinden kunnen dat niet zeggen.
"Saldi", "Saldi!", schreeuwen de etalages mij vanochtend toe.
Hoewel ik in Nederland een intense hekel heb aan de uitverkoop (veel te
druk, oude collecties en als je al iets vindt is jouw maat altijd weg), laat
ik het me hier geen twee keer zeggen. Ik heb nog steeds een stapel flink
gekrompen shirtjes in de kast liggen, die eigenlijk alleen geschikt zijn als
poetslap, dus ik had nog wat te goed. Vind ik. Gelukkig vond JG dat ook.
Shoppen doe ik het liefst alleen, dus ging ik na de siësta alleen op pad.
Van JG kreeg ik de dringende boodschap om alleen maar dingen te kopen die
handig zijn op de boot, en een quotum van 6 stuks. Ik ben uren weggeweest,
en heb me niet helemaal aan de boodschappen van JG gehouden.... Maar JG
heeft er ook wat aan. Hij loopt nu weer naast een breed lachende dame met
nieuwe kleertjes.
[Chantal]
Sardinië
's
Middags stond eigenlijk het bijwerken van de website op het programma, maar
Nagib (Omani zeeman) en John (de Engelse engineer op het Omani schip) kwamen
buurten. Gezellig, en boel tech-talk, en toen was de siësta alweer
voorbij. Dan maar alleen de mail binnenhalen in het internetcafé.
Nou, NIET dus. Het is echt bijzonder lastig om een internetcafé te vinden
waar we de laptop aan het net kunnen hangen. De internetcafés zijn hier
sowieso al niet erg dik gezaaid (en dúúr), maar het wordt toch echt heel
lastig. We vinden eigenlijk dat we veel te veel tijd moeten besteden voordat
we eindelijk kunnen internetten. Als je niet uitkijkt ben je bijna permanent
de omgeving aan het scannen op internetcafés, en loop je ze één voor één
binnen om te kijken of we er ook terecht kunnen met een laptop. Dat laatste
is nodig, want vanwege de manier waarop dingen geregeld zijn op de server
waarop onze website staat, kunnen we de website alleen met onze eigen laptop
uploaden. Hopelijk kan dat worden gewijzigd, maar vooralsnog is het niet
anders.
Geen
mail dus, geen website. Wel 10 minuten internetten voor 2 euro.
O, wisten jullie dat JG zichzelf Il Capitano heeft gedoopt? Ik ben akkoord gegaan, maar dan wel met de volledige titel Il Capitano con la barba grigia (oftewel kapitein Grijsbaard). Hij is 'm nu aan het scheren, hoor ik.
Die reisboeken en pilots kloppen echt niet hoor. Dat vonden we al van de
verhalen over de stugge Kretenzers en Sicilianen, maar dat Sardijnen in
eerste instantie terughoudend zouden zijn, daar merken we ook totaal niets
van. Wij ontmoeten alleen maar vreselijk vriendelijke en behulpzame mensen.
Zo ook de buskaartjesverkoper in het hokje naast dat van de autoverhuurder
die dicht was. Hij wist dat het andere kantoor wel open was, en bood aan om
voor ons te bellen. Terwijl JG sprak met de autoverhuurder vond de jongen
het leuk om zijn Engels te oefenen in een gesprekje met mij. Het gevolg was
wel dat toen wij klaar waren, er een hele rij andere mensen klaarstond die
ook voor de autoverhuurder kwamen. De jongen keek ons een beetje wanhopig,
maar nog steeds lachend na....
[Chantal]
Sardinië
Vandaag
trokken we er met een huurautootje op uit. Wat een grappig karretje, zo'n
Nissan Micra. Het reed fantastisch en de boordcomputer is nog geavanceerder
dan die we in onze beide Saabs hadden.We reden de route die Gesuino ons
mailde (waarvoor dank!), de Sardijnse neef van JG. Een mooie route met
schitterende panorama's, zoals hiernaast, en een aantal tussenstops.
Eén daarvan was Nora, waar een zeer uitgestrekte archeologische site is met
ongelofelijk veel resten van een havenstadje uit de Romeinse tijd. Het zou
erg indrukwekkend zijn als je er enige informatie over kreeg. Die je dus
niet kreeg (ca 5 nauwelijks leesbare borden, geen foldertje, geen
rondleiding, niets)
ondanks
de flinke toegangsprijs en de gelden van de Europese Gemeenschap. Jammer.
Het zal trouwens wel aan ons liggen, maar we hebben tot twee keer toe,
ondanks bewegwijzering, zonder succes geprobeerd andere archeologische sites
te vinden. De eerste, een nuraghe (een toren-achtig bouwwerk uit de
Nuragische tijd, in het bronzen tijdperk), zouden we echt wel herkend
hebben, maar bij de tweede, de 'Giants Tombs', hebben we waarschijnlijk wel
op de juiste plek gestaan maar zagen we het gewoon niet.
Maar het ouderlijk huis van Gesuino hebben we wel gevonden. Toch?
We namen langs de kust de
gelegenheid
te baat om langs de route te kijken naar de ankerplekken en havens die we
nog zouden kunnen aandoen voordat we richting Zuidoost Spanje (met
misschien een tussenstop op de Balearen) gaan. En besloten dat we lekker in
Cagliari blijven liggen tot de tijd rijp is. Eerst moeten we trouwens onze
stagen nog krijgen.
In het binnenland reden we door een gebied met talloze verlaten mijnen, wat een desolaat gezicht, en reden terug door de bergen richting Cagliari.
's Avonds kwamen onze Omani vrienden langslopen, en gaven ons twee
Spaanstalige boeken over Oman, nog twee foldertjes en twee lelijke plastic
borden met afbeeldingen van Omani kastelen. Schattig hè?
[Chantal]
Sardinië
zelfs
af en toe fris. Ons kajuitdak is op gelijke hoogte met de kade, dus het
gruis van de kade waait lekker op onze boot. Een paar spetters regen maakte
het karwei af: onze boot ziet er niet meer uit. Af en toe horen we een hevig
gerikketik, wanneer een klein wervelwindje de deeltjes tegen het spatzeiltje
of de bimini doet tikken. De luiken in de kajuit en punt houden we al
angstvallig dicht, maar door raampjes bij de kombuis en vooral de natte cel
komen er de nodige doses troepjes binnen. De natte cel ziet er dan ook niet
uit. Stofzuigen en schoonmaken doen we wel, maar het is water naar de zee
dragen. Tja, gratis dicht bij de stad liggen heeft zo zijn prijs.... Maar we
vinden het nog steeds prima.We doen een dagje weinig, werken de website
bij en tikken wat mailtjes, en gaan wederom op zoek naar een internetcafé
waar we de website kunnen up- en onze mail kunnen downloaden. En zoals
jullie merkten lukte dat.
We lezen in onze mail dat we vanaf nu ook de website kunnen uploaden vanaf
een andere computer dan onze eigen laptop, en dat vergemakkelijkt het een
boel. Jeroen, bedankt!!!!
[Chantal]
Sardinië
Afgelopen
week zijn we langs de locale Beneteau-dealer gelopen (die gek genoeg in de
stad zit) waar onze stagen naartoe zouden worden gestuurd. We troffen het
pand echter verlaten aan, met rolluiken voor de deur en ramen. Navraag bij
de bar ernaast leerde dat ze niet dachten dat het bedrijf een dezer dagen
open zou zijn. Hebben wij weer....
Maar toen we belden naar het nummer dat we van Italo (onze man in Palermo)
kregen, nam er wel iemand op. De man wist ervan, en zou het in de gaten
houden. We spraken af de volgende dag terug te bellen. En zo ging het nu al
dagen. We belden steevast elke ochtend, en vaak ook nog 's middags. Maar nog
steeds geen stagen. We begonnen een beetje met samengeknepen billen af te
wachten, want na woensdag is de wind richting Spanje gunstig. We hadden nog
geen flauw idee of de stagen überhaupt al gemaakt waren, of ze verstuurd
waren, en waar naartoe. Hebben wij weer...
En
nou komt de grap. Ze waren hier al vanaf de negende. Hebben wij weer.....
Dat is de dag nadat wij er waren geweest. Iemand had de stagen in ontvangst
genomen en het vergeten te zeggen tegen de baas, met wie wij elke keer
spraken.
We haalden ze gelijk op, en JG maakte in de zaak de verpakking open om te
kijken naar het type terminal. Hmmm.
Eenmaal op de boot hebben we ze onmiddellijk in de mast gehangen. En zie
hiernaast het resultaat. Ach, het is eigenlijk niet of nauwelijks te zien.
De kop van de terminal is te groot voor de mastplaat. Ze passen er wel
doorheen, maar ze blijven niet ín de mastplaat hangen, maar er net achter.
Met als resultaat dat ze niet goed kunnen draaien als dat nodig is, te wijd
uit de mast komen, er dus een weliswaar klein maar zeker knikpunt is waar de
staaldraad uit de terminal komt. Hebben wij weer....
Ik kan er niet eens meer kwaad om worden. En ik wil ook helemaal niet
optellen hoeveel geld we nou al hebben uitgegeven aan die $#%#$%-stagen. Een
beetje dubbel is ons gevoel: een beetje moedeloos, maar eigenlijk
voornamelijk gelaten. Maar dat laatste moet natuurlijk niet, want dat is de
kop in het zand steken.
Dus wat nu? Nieuwe, bijpassende mastplaten bestellen? Van een systeem
waarvan sommige tuigers zeggen dat het niet het beste systeem is? En waar
dan, in Cagliari, of de Balearen, of Spanje? En moeten we wel gaan varen met
deze stagen? Aan de andere kant, stel dat we andere mastplaten doen, dan
hebben we niets meer aan onze gestaag groeiende voorraad stagen (let op de
woordspeling....).
[Chantal]
Sardinië
"Ja, er zijn verschillende maten, maar ik wist niet welke, dus heb ik maar de grootste gepakt, dan konden ze altijd bijgevijld worden".
Bijgevijld worden!!!!!???!!! Van 40 mm naar 31 mm?
We lazen eergisteren de
website van de Vagebond, plus een
e-mail. En lazen dat je bij tegenslagen aan karaktervorming doet. Dat ging
weliswaar niet over ons, maar over hen (een zeeeeeer herkenbare ervaring bij
de kapper), maar ok, die houden we er in: al dat gedoe met die stagen is ERG
goed voor onze karaktervorming. Dat klopt trouwens best wel, want ik werd er
niet eens meer stresskippig van. Misschien is er toch nog hoop....
René en Helga van de Vagebond zijn dit jaar vertrokken voor 2 jaar zeilen,
in de Middellandse Zee en een rondje Atlantic. Via de mail hebben we al
maaaaanden geleden contact gekregen, en we zijn al tijden fan van hun site.
Net als wij houden ze een uitgebreid dagboek bij, dus we hebben een beetje
het gevoel dat we ze kennen. Kijk maar eens, dan hoeven jullie niet af te
kicken als we weer terug zijn. Dat hoeft trouwens sowieso niet, want onze
vrienden Thomas, Els en Luna van de
Mercator zijn ook nog een jaar onderweg als wij al weer terug zijn, en
die verhalen zijn echt een enorm genot om te lezen en gedoseerd met een
flinke dot humor.
We zullen straks wel een beetje jaloers worden op die lui....
OK, genoeg geslijm. Kappen nu.
Het feit dat we met andere mastplaten niets hebben aan onze gigantische
voorraad reservestagen, is de doorslaggevende factor om dat niet te doen. We
gaan dus varen met de huidige nieuwe stagen, waarvan Italo zegt dat het geen
kwaad kan zolang ze niet uit de mast kunnen. Nou, dat kunnen ze niet.
De windvoorspelling is nog steeds gunstig om naar ZO Spanje te zeilen.
Hopelijk blijft ie dat een paar dagen, dan kunnen we in een keer door naar
Cartagena (de tweede Cartagena op onze reis, vonden we een must!). Anders
een tussenstop op de Balearen. Voor de goede orde, we gaan het oceaanlogboek
niet gebruiken.
[Chantal]
Sardinië
broek aan (want wanneer kun je die
anders aan op een boot), en completeerde het geheel met mijn Pacific Pearls.
Ik haalde zelfs mijn hoge hakken tevoorschijn uit de kast, waarin ze al 2
jaar nodeloos liggen. En het wordt nog gekker, ik trok ze zelfs aan. Maar
even testlopen op de boot om te kijken of dat nog gaat na 2 jaar, nee dat
gaat niet. Ik vind vrouwen die hoge hakken aan hebben maar er niet op kunnen
lopen vreselijk, dus trok ik ze maar weer uit. JG zag het hele tafereel aan,
en haalde zijn schouders op. In elk geval hebben we zalig gegeten, en liepen weer terug naar onze Pinical, langs onze Omani vrienden. Die zwaar teleurgesteld waren dat we de volgende ochtend zouden vertrekken, want er zou 's avonds een feest zijn. Compleet met oosterse danseressen. Hè jammer inderdaad, maar ja. We bleven nog even bij ze zitten op het muurtje, en sloegen het tafereel gade. De mannen zaten in een kring, tammetjes erbij waarop lekker getamd werd, en het ritmische, en vooral ook aritmische geklap in de handen, gecompleteerd door zingende stemmen. Sfeertje wel. Maar we wilden de volgende ochtend vroeg weg, dus we hielden het na een tijdje wel voor gezien.
En dus was vandaag
de dag dat we Italië zouden verlaten. Ik vond het al een geweldig land, en
ben blij dat JG er net zo gecharmeerd van is. Dat schitterende taaltje (ga
ik ECHT leren als ik thuis ben), mensen die druk kwetteren met behulp van
een boel armgebaren, mooie mensen, mooi land, mooie cultuur, mooie kunst.
Ja, wat is er eigenlijk niet mooi aan Italië? Ja, het eten, dat is
LEKKER!!!!
Maar de oplettende lezer las het goed: zouden verlaten.
"Het enige weer dat
je voor het kiezen hebt, is het weer bij vertrek", een gevleugelde uitspraak
van een ervaren cruiser die we ooit hoorden. De 20-25 knopen die we
vanochtend op onze neus kregen na vertrek uit Cagliari hadden wij niet
uitgekozen, en dus liggen we nu, een mijl of 16 verder naar het zuiden. Onze
gedachte was dat die Romeinen vast wel hadden nagedacht over waar ze een
havenstad zouden stichten, en nu liggen we dus geankerd bij Nora, het
Romeinse havenstadje waarvan we de resten eerder deze week bekeken.
Vergezeld van onze badeend. Dat is een meeuw, die het maar raar vindt dat
die witte pinnacle-rock zo van plaats verandert dat hij toch elke
keer weer in de wind op het water drijft.
[Chantal]
"Kan het nou nooit een keer normaal?" Doodziek wordt je ervan. Gisteren was
de voorspelling NW 2, draaiend oost en variabel. Niet gek als je naar het
zuidwesten moet. En waar kwam die wind vandaan? Juist, zuidwest, en gelijk
5-6 Bft.......Daar kunnen watten als wij niet tegen.Vanochtend opnieuw
vertrokken. "Oost 3, draaiend noordoost 4". Klinkt opnieuw goed, nietwaar? 3
Uur later trekken we het 2e rif erin, zetten de kotterfok bij en halen even
later zelfs het grootzeil maar helemaal naar beneden. Opnieuw 5-6 Bft, maar
nu uit het oosten. Dat is tot daar aan toe, het schiet zelfs wel lekker op,
maar met de wind kwamen hele korte, warrige en
steile golven, die niet uit de richting van de wind
kwamen, maar ons schuin van achteren, bijna dwarsscheeps namen. De
arme Pinical werd alle kanten opgesmeten en wij zetten ons schrap en hielden
ons krampachtig vast. Zelfs de Windpilot had erg veel moeite koers te houden
(met harde wind gaat dat juist erg goed). Bij een hele gewelddadige zwieper
hoor ik achter mij een geommel en als ik me om draai zie ik nog net de
outboard in het water plonzen. "What the fuck...???" De motor van de dinghy
zit op een teakhouten plaat gemonteerd die op zijn beurt weer met 3 beugels
aan de hekstoel is gebout. Die 3 bouten zijn kennelijk (zonder waarschuwing)
alle 3 gebroken waardoor de plaat (en dus motor) los raakten. "Niets aan de
hand" zie ik je
denken "voor dit soort shitdingen hebben ze toch altijd de
motor met een lijntje geborgd aan de beugel?" #&#!%&*$# deze keer dus niet,
GVD!
OK, het was een oud beestje, het zag er niet meer uit, maar hij deed het nog
meer dan prima, was goed onderhouden en gesmeerd en startte altijd.
Zucht. Murphy houdt echt van vrijdagen, het kan niet anders....
[JG]
"Never leave on Friday", een motto dat veel cruisers in acht nemen.
Zelfs de Dashews. Ondanks het feit dat wij niet bijgelovig zijn, grapten JG en ik vanochtend
tegen elkaar dat we toch echt niet vandaag, maar gisteren zijn vertrokken,
en dat we alleen even
hebben gepauzeerd.
En dan dit.
"Rare vis", zal de zeebevolking gedacht hebben toen ze onze
buitenboordmotor voorbij zagen komen. Nadat ik JG naar de achterkant van de
kuip zag vliegen zag ik even een twijfelachtige uitdrukking op zijn gezicht.
"Nee, die zinkt, dat kun je vergeten", zei ik. Weg is weg.
Shit, shit, shit. Toegegeven, we zitten weer in het gebied van de havens en
marina's, maar aan ons eigen anker liggen is toch wel een van de fijnste
dingen. Met zicht op het einde van onze reis,
voor nog geen 3 maanden, moeten we dan wel voor die paar keer een andere outboard kopen? Je wilt niet uitrekenen hoe duur die mijltjes
worden die je
daarmee vaart..... Maar geen outboard vinden we ook geen optie. Roeien gaat
nog als het niet hard waait en de kant niet ver is, maar helaas wordt niet
altijd aan die voorwaarden voldaan.
We zuchtten en steunden, wat een k..zee. Waar komt dit nou vandaan? Nee,
we zijn nog steeds niet te spreken over de Middellandse Zee als
cruisegebied. Ja, het niet-zeilen wel, maar het zeilen niet. Geef ons maar 3
oceanen. We smeekten Neptunus om een wat rustiger zeegang, hij had tenslotte
al een fors offer van ons gehad, maar hij vond het kennelijk nóg niet genoeg.
K.., K.., je weet wel, die met die peren.
Dat dacht ik ook toen ik 's avonds bij mijn eerste wacht naast onze boot
een tonnetje voorbij zag komen met een
lichtstaafje erop. Krijg nou wat,
even verderop zag ik nog meer tonnetjes, en een heel eind verderop nog een
lichtje. Een drijfnet!! Actie was gelukkig niet nodig, maar welke gek zet er
nou nog drijfnetten uit? En dan zo slecht zichtbaar. Ik had net 2 minuten
daarvoor nog uitgebreid om me heengekeken, en niets gezien. Niet vreemd
overigens, met zo'n zeegang. De lampjes zijn zwak en verdwijnen om de
haverklap achter een golf, en de tonnetjes zijn wit en lijken op de witte
koppen op de golven. Geen radarreflector eraan. Krijgen we dat weer, dan kun
je dus niet om de zoveel tijd eens een blik naar buiten werpen en op de
radar kijken. Maar gelukkig zeilen we, dus geen risico op een net in de
schroef. Maar of je er zo gemakkelijk uit komt als je er eenmaal in
verstrikt raakt?? Later in mijn wacht zag ik er nog meer, maar daar bleef
het gelukkig bij.
[Chantal]
Ook JG heeft zijn dag echt niet, is ook moe, en voelt zich niet echt jofel.
Maar we zeilen tenminste, en we gaan best hard de goede kant op. En we zien zowaar de allergrootste schildpad van onze reis.
[Chantal]
004˚ 16
minuten Oost. De lengtegraad
van ons vertrek uit Scheveningen. Dat betekent, inderdaad (!), dat we
vandaag, 17 juli om exact 22: uur Nederlandse tijd "officieel" de wereld
rond zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het was ons er niet om te doen, en we zijn er ook nog niet, maar toch
voelt het wel een klein beetje bijzonder. Ook al ligt Chantal te slapen en
zoek ik een droge plek in de door de dauw nu al kletsnatte kuip terwijl we
oceaanachtig voortjakkeren onder een gereefde genua en kotterfok en een
oceaanachtig rollende Pinical, het is een mooi moment.
[JG]
Wat nou, lag ik te slapen. Niet dus. Nog steeds het geschommel, dat weer
is toegenomen. Om 10 voor half 10 zie ik JG de achterkajuit binnenkomen: "Wichie",
fluistert ie terwijl hij me een kusje geeft, "gefeliciteerd". "Zijn we
rond?", fluister ik terug. Waarom fluister ik eigenlijk? We moeten het van
de daken schreeuwen!!! In nog geen 2 jaar hebben we de aarde gerond, in
precies 27.023 mijlen.
Raar gevoel, het voelt helemaal niet als een feestelijk moment. Dat komt
natuurlijk ook wel doordat we beiden onze dag niet hebben, en omdat het
moment zich voordoet tijdens de nachtwacht, maar vooral omdat het zo
ongrijpbaar is. Het zal veel echter voelen wanneer we ons eigen pad gaan
kruisen.
[Chantal]
"Plons" hoorde ik vanochtend aan alle kanten. De wind was flink afgenomen en
bovendien gedraaid; we sukkelden
nog een beetje voort en ik wachtte met
zeilen wisselen en hijsen om Chantal nog even te laten slapen. Het geplons
kwam van allemaal vissen die rond de boot uit het water sprongen. Volgens
mij waren het Bonito's. Een mooi gezicht, al dat gespeel. Maar ja, met
spelen alleen kom je er niet, dus snel de vislijn uitgegooid. Wij moeten ook
eten immers. Ik geloof dat ze het wel een goede grap vonden, zo'n gekleurd
dingetje in het water aan een lijntje. Ze bleven er omheen springen en ik
verdenk ze er zelfs van dat ze de lijn als springtouw gebruikten. Dit ging
uren door, maar bijten, ho maar. 
[JG]Ik weet wat het was: ze buitelden om onze boot heen om ons feestje met ons te vieren. En later op de dag spotten we zowaar een briesende walvis die ook van de feestpartij wilde zijn. Een walvis??!! Hier????
De wind nam in de vroege ochtend af tot 3 knopen, en de motor verrichte
een tijdje nuttige inspanningen. Na de windstilte kwam de wind uit het NW.
Niet te hard, gewoon lekker relaxed aan de wind zeilen. Tergend langzaam
ruimde hij weer richting NO. Allemaal nog lekker relaxed maar zeker niet
langzaam. Mooi, kon ik een feestmaaltje bereiden. Eén van mijn betere
creaties, al zeg ik het zelf (zie
receptenpagina).
[Chantal]
Spanje
Laatste dag van de trip. Duurt altijd lang. We motoren bijna de hele dag
omdat de wind er genoeg van had, en we vinden het wel weer welletjes. We
leggen nog net bij daglicht aan in de haven van Cartagena. En gaan slaaaaaaapen....[Chantal]
PS: O ja, we zijn sinds vandaag weer op het westelijk halfrond. De laatste keer dat we ons daarop bevonden was op 28 augustus vorig jaar, bijna een jaar geleden dus, toen we bijna in Fiji waren. We zullen beloven dat we niet weer een jaar op dit halfrond blijven. OK?
Spanje
uitvalsbasis
nadat ze in de eerste Punische oorlog verdreven waren van hun nederzettingen
op Sicilië, Sardinië en Corsica. (Dat is ook nog zoiets wat ik nog helemaal
niet gemeld heb. Je wordt helemaal tureluurs als je over de historie van die
eilanden leest: Phoeniciërs en Carthagers, Romeinen, Vandalen, Byzantijnen,
Arabieren, je wilt niet weten wie allemaal over die eilanden wilde heersen.
Hier in zuid Spanje was de mix ietsje anders, maar niet minder kleurrijk.
Visigothen, Moren, noem maar op.) Cartagena was de plek waarvandaan Hannibal zijn legendarische veldtocht (je weet wel, die met olifanten) begon, over de Alpen naar Rome. Maar die Romeinen waren niet gek, en vielen achter zijn rug zijn troepen in Spanje aan, en wonnen het zuiden van Spanje weer terug. Nooit geweten dat de keizers Trajanus, Hadrianus en Theodosius van Spaanse afkomst waren. En de beide Seneca's waarvan ik vroeger de vertalingen moest maken idem dito (dat waren geen leuke vertalingen geloof ik. Die met Hannibal erin waren veel leuker. Van wie waren die ook al weer??)! En ik altijd maar denken dat die Romeinen Italianen waren.
Vandaag startten we onze queeste naar een tweedehands buitenboordmotor. We hebben zo'n 5 watersportzaken gehad, en daarbij nagenoeg de hele stad gezien, maar onze pogingen bleven vruchteloos. Nieuwe, ja, die hebben ze wel. Maar geen tweedehandse. Ook probeerden we klembeugeltjes te krijgen om een nieuwe motorsteun (die we ook moeten kopen/maken) aan de hekstoel te kunnen demonteren. We herinneren nog wel hoe lang onze zoektocht daarnaar in Nederland duurde, want onze hekstoel is van dikkere RVS-buis gemaakt dan gebruikelijk is. Ook dat is dus nog niet gelukt. Soms kan je heel veel tijd besteden aan dat soort onbenullige dingen.
Maar
we zagen wel veel van Cartagena, en het beviel ons wel wat we zagen. Het is
geen toeristische stad, al wil Cartagena dat wel worden. Het is ongelofelijk
hoeveel er in deze stad wordt geïnvesteerd. Overal om je heen zie je
monumentale panden opgeknapt worden, er zijn mooie parkjes, een echte
boulevard, veel nieuwe horecapandjes met een leuke speelse architectuur,
leuke kleine straatjes en mooie brede boulevards, een Moors kasteel, een
enórme El Corte Inglés (de bijenkorf van Spanje), en er is en wordt veel aan
stadsvernieuwing gedaan, maar wel op een goede manier.
[Chantal]
Spanje
Voorbeeldje.
De pitten van ons Force 10 gasfornuis zijn al tijden aan het roesten en
stukken bij beetje komt het emaille eraf. Laten we zeggen veel stukken en
beetjes. Je werd er helemaal tureluurs van als je het gasfornuis
schoonmaakte, want het hele gasfornuis lag elke keer vol. Afgezien van het
feit dat je van de Rolls Royce onder de scheepsgasfornuizen niet verwacht
dat ze niet tegen een zoute lucht kunnen, denk je: "Geen nood, dan bestellen
we wel nieuwe en laten we die door ons bezoek meenemen". Zo gezegd zo
gedaan, en voor de zekerheid even geïnformeerd naar de prijs. TOINK!
Zevenendertig Euro vijftig per stuk. Maal 3 stuks. Dan maar geen nieuwe, dan
blijven we nog wel even doorhannesen met de oude pitten.
Maar in Cagliari gebeurde er een wondertje toen we een zaakje zagen met een
pakje pitten in de etalage. We namen de maten op en de pitten mee, en het
was onvoorstelbaar. Tussen de tientallen verschillende soorten pitten die
het zaakje op voorraad had zaten zowaar pitten die op ons gasfornuis passen.
Terwijl we er niet eens naar op zoek waren. Voor 20 procent van de prijs van
de originele pitten.
Kijk, daar kan ik nou ZO blij van worden.
Vandaag
gebeurde het weer. Nadat we ons de blaren op de voeten hadden gelopen (ik
letterlijk, JG figuurlijk) door Cartagena, besloten we ook nog boodschappen
te doen.
"Ik zie hem al", zei JG op een bepaald moment toen we met een stadskaartje
in de hand op zoek gingen naar de Carrefour.
"Waar? Ik zie nog niks".
Hoezo blind..... Zo'n hypermarkt is toch slecht te missen.
En als je dan binnen bent! Zooooo groot. Supermarktmeiden rijden rond op
rolschaatsen, zo groot. Als ik een slecht humeur zou hebben gehad, dan zou
het er op slag van
omslaan.
Helemaal opgetogen cross ik dan door de supermarkt met de boodschappenkar
die ik schaamteloos vol stop met allerlei lekkernijen. Het gros van wat er
in die kar zit is niet noodzakelijk.
En daar kan ik nou ook ZO blij van worden.
En daarna was het dus echt heel erg passend om eigen tapa's op de boot te eten.
We vinden het hier trouwens reuze gezellig aan de steiger. Weer een
beetje de gezelligheid van cruisers onder elkaar. Dat hebben we een tijd
niet gehad, en we genieten ervan. Maar ja, er is een tijd van komen en een
tijd van gaan. Morgen vertrekken we alweer.
[Chantal]
Spanje
Lekker
zeilen! Hoog aan de wind, halfwinder, uitgeboomde genua links en recht, weer hoog aan de wind, het leek wel een dagje IJsselmeer. Lekker spelen dus. We hadden zo'n 55 mijl voor de boeg, dus we moesten de vaart er wel een beetje inhouden om bij licht aan te komen. Toen de wind aan het einde van de dag helemaal inzakte lukte dat met behulp van de heer V. Penta nog prima. Niets geen marina, gewoon een grote moderne (EG-geld) vissershaven waar we langszij konden bij het gesloten pompstation.
Klein, schattig plaatsje met enkel wat Spaanse toeristen en waar de kleine, witte huisjes nog lekker aan het strand staan. Wat dit plaatsje echter bijzonder maakt is dat Don Quichote hier kennelijk wél een succesje heeft geboekt! Zie foto: dat heeft ie toch maar even knap gedaan ! :-)
[JG]
Spanje
We
volgen al dagen met argusogen het weerbericht. Dat doen we natuurlijk altijd
al, maar nu extra. Het waait namelijk al dagen uit het Oosten, en dat is
precies wat je wilt hebben om door de Straat van Gibraltar te varen. De
omstandigheden zijn helemaal ideaal omdat er al een tijd een oostenwind
staat, zodat de permanente stroming uit het westen in de straat (vanwege de
verdamping van de Middellandse Zee wordt er permanent water vanaf de Oceaan
aangevoerd) niet meer zo sterk zal zijn. Eigenlijk hebben we dus haast om
daar te geraken. Maar aan de andere kant wil je ZO Spanje ook niet compleet
overslaan. Ik vind het absurd, maar ik raak er helemaal gestresst van. Want
volgens de statistieken waait het bij Gibraltar ongeveer even vaak vanuit
het Westen als uit het Oosten. En dus is mijn redenering dat als al het zo
lang uit het oosten waait, het dan daarna ook lang uit het westen zal
waaien. En ik heb geen zin om aan die Costa del Sol te moeten blijven
hangen, want dat is nou niet bepaald het meest interessante deel van Spanje.
Waar maak ik me nou in hemelsnaam druk over?!?!?!? Dit gaat echt helemaal
nergens over.En dat weer. Het lijkt wel alsof het elke dag vochtiger
wordt. Vandaag is het compleet witgrijs om ons heen. De lucht is helemaal
zwanger van het vocht. Je kunt het nog net geen mist noemen, al is het zicht
abominabel slecht. Zo'n
1
a 2 mijl. Dat is wel goed te zien op de foto hiernaast.
Sinds vanochtend is het nogal koel. Er hangen lage wolken om de bergen (als
je die al kunt zien). We vragen ons af of dat een voorbode is voor de
Levante (een sterke Oostenwind). Op één voorbode na (we hebben geen zware
deining) voldoet dit beeld aan alle voorboden voor de Levante die in de
pilot staan genoemd.
Wij zijn ondertussen weer de hort op, van Carboneras langs de Costa
Blanca naar Almería, zo'n 45 mijl verder. De wind is al van bijna alle
kanten gekomen, en varieert tussen de 1 en de 13 knopen. Raar weer. Om een
beetje kleur in de grijsheid om ons heen te brengen hijsen we ook nog even
de halfwinder, maar die was geen lang leven beschoren.
[Chantal]
Spanje
21
Mijl vandaag. Poeh. Hijs je daar je zeilen voor? Nou, wij wel hoor, maar alleen als het waait. Ik geloof niet dat de windmeter boven de 5 knopen is geweest dus hebben de zeilen een dagje mogen rusten.
De radar niet; het was zowaar mistig.
Almería leek een leuke stad met een mooi moors kasteel en bijzondere
kathedraal. Die hebben we dus niet gezien; veel te warm om een poot te
bewegen. We zijn enkel op zoek geweest naar een motortje en hebben s' avonds
al sightseeënd een internetcafé gezocht en over een marktje gelopen. Omdat
dit een grote (veer)haven is en van oudsher veel moorse invloeden zou het
een Arabisch karakter moeten hebben. Ook dat hebben wij niet kunnen zien.
Net als in Cartagena is ook hier veel geld gestoken in verfraaiing en
verbetering van de stad en dat kun je wel zien. Smaak kun je de Spanjaarden
over het algemeen ook niet ontzeggen; het wordt goed aangepakt met behoud
van het karakter zonder de rariteiten die we er in NL zo graag aan
toevoegen. Maar ja, als er over iets te twisten valt, is het wel
smaak.
Het meest Arabische was de enorme hoeveelheden afgeladen bestelauto's, met
kentekens uit heel Europa, die stonden te wachten in ellenlange rijen voor
de veerboten naar Afrika. Heb je dat hele roteind gereden, kun je hier ook
nog eens uren en dagen in gloeiende hitte staan....
In
het kader van het vakantiegevoel hebben we vlak voor de marina van Almerimar,
dicht bij het strand, het anker uitgegooid om even lekker te zwemmen en af
te koelen. Dat was erg lekker.
[JG]
Inderdaad, zalig. Het mag in de krant dat ik langer in het water lig dan JG.
We zijn nu aan de Costa del Sol. Wat mij betreft had dit deel ook nog bij
de Costa Blanca kunnen behoren, want als je naar de kust kijkt is die totaal
wit. Maar hier niet vanwege witte kalksteen, maar van al het witte plastic
dat alle tomaten, aardbeien, radijsjes en andere groente en fruit bedekt dat
hier wordt gekweekt. De zee ligt er ook aardig vol mee overigens.
[Chantal]
Spanje
We
liggen in een vakantieoord. Een heel groot vakantieoord. De appartementen en
horeca rond de haven zijn echter (gelukkig) hoofdzakelijk Spaans. Erg
relaxed maar het heeft eigenlijk niets en toch is het niet vervelend. Voor
eventjes dan, wel te verstaan. Om de ene of andere reden doet het me
trouwens aan Blankenberghe denken. Maar dan zonder de frietlucht en al die
hele witte mensen... :-)In het kader van het wennen aan straks spelen we lekker zondagje. Uitslapen, beetje rondkloten, wat kleine dingetjes doen, zaterdagskrant uitpluizen en een beetje bootjes en mensen kijken. De wind lijkt voorlopig in de oosthoek te blijven rond Gibraltar, dus we gaan rustig hoppend westwaarts. Zodra de wind toch westelijk dreigt te worden klappen we in 1 keer door naar Cadiz.
[JG]
Naar een buitenboordmotor zoeken, dat doen we nu al een week. In Cartagena noch in Carboneras, Almería en Almerimar hebben we er een gevonden. Dat zijn toch aardig wat watersportzaken bij elkaar, ik schat zo'n 4 per stad, dus zo'n 16 zaken. Ja, nieuwe, die hebben ze wel, maar tweedehandsjes niet. We houden stug vol, want een nieuwe voor een dikke 2 maanden (en hoe langer het zoeken duurt, hoe korter de resterende tijd....), dat gaat ons te ver.
Er lijkt toch een einde te gaan komen aan de Oostenwind die de
weerkaartjes tonen (huh, waar is die dan?), dus we hebben besloten om dan
toch maar een beetje vaart te gaan maken om door de Straat van Gibraltar te
varen. We varen een nachtje door, want Gibraltar is 130 mijl. Daar kunnen we
goedkoop diesel tanken, misschien ook een outboard, en zien we
The Rock. De volgende dag gaan we verder richting de baai van Cádiz.
Een ander zeiljacht bedacht waarschijnlijk hetzelfde bij de weersvoorspellingen, want we varen precies dezelfde koers, en ook nog eens dezelfde snelheid. Echt precies dezelfde snelheid en koers, zodat we continu op een mijl of anderhalf afstand van elkaar zijn.
Zoals meestal heb ik de eerste nachtwacht, van 7 tot 10. Dat is een mooie
wacht, want voor de schemering invalt zie ik de afgelopen maanden regelmatig
dolfijnen. Ook deze keer. Hoewel ze ver weg waren kon ik goed zien hoe ze
bommetjes maakten in de zee. Ze doken niet met een boogje weer het water in
na even lucht te hebben gehapt, maar splashten met hun staart als eerste
weer in het water. En ik heb voor het eerst bultruggen gezien!! De
Middellandse Zee mag dan wel het meest overbeviste gebied zijn waar we
gevaren hebben, maar we hebben hier toch de meeste dolfijnen gezien, en de
grootste schildpadden en de enige bultruggen. Je zou denken dat er dus toch
nog aardig wat te eten valt.
[Chantal]
's Nachts.Het is nog steeds ongelofelijk vochtig. Van het thuisfront hoorden we dat het in Zuid Europa ook warmer dan normaal is. Misschien hangt dat ermee samen. Misschien ook niet, want we lazen in de pilot dat er gemiddeld 4 dagen per maand mist is in deze contreien.
In elk geval is er vannacht geen hand voor ogen te zien. Gedurende de eerste helft van de nacht, toen de maan er nog was, was onze hele omgeving één grote melkwitte brei. Maar nu de maan weg is, is het werkelijk aardedonker. Zo donker als we eigenlijk nog nooit hebben gehad. Nou is donker niet erg, want dan zie je normaliter de navigatieverlichting van andere schepen juist goed. Nu niet. Navigatieverlichting van grote schepen begin je pas op een mijl of 2 te ontwaren. Lang leve de radar.
De navigatielampen van onze maten van het andere zeiljacht waren
onzichtbaar, maar op de radar zag ik dat ze nog steeds op zo'n anderhalve mijl
aan stuurboord voor ons voeren. Tot ze op een bepaald moment een hoek van zo'n 140 graden naar bakboord maakten, ze vlak voor ons
langs gingen, en we ons vervolgens snel van elkaar verwijderden. Vreemd. Ik
kon geen reden bedenken. Wind was er al de hele dag en nacht niet, dus een opschieter maken om het zeil te hijsen of te laten zakken kon het niet zijn.
Toch maar even opgeroepen. Geen antwoord. Nog eens opgeroepen. Geen
antwoord. Wel wat leukerds die niet gewend zijn om een vrouwenstem op de
marifoon te horen, en gingen kwallen. Drie minuten later kreeg ik wel een reactie,
en spraken we af naar kanaal 72 te gaan. En daar hoorde ik niets. Terug naar
16. Niets. Weer opgeroepen. Niets.
Inmiddels waren ze 2 mijl achter
ons. Moet ik ernaar toe varen? Ik wilde toch even overleggen met JG, en
maakte hem wakker. We hielden het even in de gaten, maar op de radar leek de
afstand en positie van het jacht ten opzichte van ons nu constant te
blijven. We besloten dat het dan wel weer goed zou zijn, en dat we het
waarschijnlijk straks wel zullen horen, als we beiden in Gibraltar zijn.
[Chantal]
's Ochtends.
Nou, toepasselijker kan het niet. Bij aankomst bij een stukje Engeland: zeer
dichte mist. The Rock was in nevelen gehuld, en we zagen werkelijk niets. We
voeren op de radar, en dat was lastig laveren tussen alle stilliggende en
varende vissersboten en de buiten de baai voor anker liggende boten. Het
zicht was zo'n meter of 25. De misthoorn van Europa Point deed zijn werk, en
terwijl we om die punt heen de baai binnenvoeren, trok het ineens open. Een
vreemde gewaarwording, als je achter je slechts 25 meter zicht hebt, en voor
je een paar mijl.
[Chantal]
's Avonds.
Plannen zijn er om gewijzigd te worden. De wind draait al eerder dan
gedacht. En we zijn vroeger in Gibraltar dan gedacht, en dat komt precies
mooi uit met het tij in de Straat van Gibraltar. We hebben dus in Gibraltar
alleen even een tussenstop gemaakt. Gaan met die banaan!
Binnen een uur hebben we diesel getankt, een nieuw weerbestandje opgehaald
in een internetcafé, een buitenboordmotor geprobeerd te vinden (niet gelukt) en gedag
gezwaaid naar The Rock.
Eenmaal in de baai trok het weer helemaal dicht. Toch leuk dat die mist
precies bij Gibraltar voor ons even pas op de plaats heeft gemaakt.
Ons rekensommetje klopte perfect. Het tij in de Straat liep mooi mee. Aan de
zijkanten gebeurt dat 3 uur eerder dan in het midden van de straat, en dan
lopen er in de straat dus tegengestelde stromen. We konden dan ook aan de
ripples in het water precies zien waar we moesten zijn. Gek dat je 10
meter verder naar bakboord ineens forse stroom tegen kunt hebben. We hielden
de ripples goed in de gaten, speelden ermee en slingerden een beetje
om van de stroming gebruik te maken. Die extra meters konden echt wel uit,
we konden dat mooi afmeten aan een andere zeilboot die gewoon stuk zijn
koers bleef volhouden. Dit was echt GAAF.
[Chantal]
Spanje
En
nu zitten we dus weer op de Atlantische Oceaan, en kijken we terug op 3
maanden in de Med. Veeeel te kort..... En veel te veel gemotord. Volgens de
pilot is er een gezegde over de Med dat je in de zomer op 9 dagen 1 dag
storm hebt, en de rest geen wind. Zo erg was het nou ook weer niet, we
hebben ongeveer de helft gemotord. Nog altijd te veel...Aan de Atlantische kant moesten we overigens ook motoren. Om 1 uur 's nachts voeren we de grote baai van Cádiz in, en zochten een beschut ankerplekje aan de noordkant bij El Puerto de Santa Maria. Één borrel en dan naar bed. Het was een onrustige nacht, want er kwam de nodige swell de baai in lopen, en daar lagen we dwars op. Pas 's ochtends werd dat wat minder, en toen was het opeens half 1 's middags. Het was zeker nodig...
's Middags doen we wat klusjes. JG aan dek, ik doe binnen monnikenwerk
door RVS badkamerarmaturen te poetsen. Het was nodig, zeg maar.
[Chantal]
Spanje
Om half 2 was het zo ver: we rolden weer als een idioot. Hier was geen stabiele zijligging tegen bestand.
Om half 3 zei ik tegen JG: "Zullen we naar de haven gaan?" Dat idee moest natuurlijk eerst even in de week worden gelegd.
En dus vertrokken we om half 4 's nachts naar de marina van El Puerto de Santa Maria, die een mijl of anderhalf rivieropwaarts ligt.
Om half 5 lagen we naar onze zin aan een ponton, namen we een slaapmutsje om de adrenaline te neutraliseren en doken weer in bed.
In El Puerto de Santa
Maria wordt de sherry verscheept naar alle delen van de wereld (zeggen de
reisgidsen,
wij hebben nog geen vrachtboot gezien, en dat kan ook helemaal niet volgens
ons). De driehoek tussen El Puerto de
Santa Maria, Jerez de la Frontera en Sanlucar de Barrameda is namelijk het
enige echte sherrygebied.
In het stadje zie je talloze bodega's, enorme witte pakhuizen van 1 laag waar
alle sherry wordt gerijpt en opgeslagen. Als je er langs loopt komt er een
wijnwalm uit van jewelste. Osborne, Terry en nog wat andere
bekende namen. De vaten wijn liggen daar opgestapeld in rijen van 3 tot 5
hoog, en ondergaan het solera proces. In de onderste vaten zit de
oudste wijn. Eens in de zoveel tijd wordt daar 1/10 van afgetapt, en
aangevuld uit de vaten erboven. Die weer worden aangevuld uit de vaten
daarboven. Op die manier neemt de jongere wijn het karakter van de oudere
wijn aan, en wordt een constante kwaliteit gewaarborgd. De vaten raken dus
nooit leeg. Om het gistingsproces te stoppen wordt brandewijn toegevoegd, en
voilá, je hebt sherry.
Hier ligt overigens ook de bakermat van de tapa's. In de 19e eeuw dekten
de bareigenaren de sherry af met een stukje brood in verband met de vliegen.
Later werd het gewoonte om daar iets zouts op te leggen om de dorst op te
wekken, zoals een paar olijven of stukjes worst. Vandaar tapas,
oftewel dekseltjes....
Wij vonden dat we de tapastraditie gestand moesten doen, nu we hier zijn.
Massa's tapasbarren in het stadje. We doften ons een beetje op en grepen
naar onze schoenen. En vonden slechts 1 leren slippertje van mij in de
schoenenzak (die in de bakskist ligt om kakkerlakken in de boot te
voorkomen). Nee hè. JG met z'n goeie kleren ondersteboven in de bakskist.
Nada.
Aaaarrrrggggghhhhh, nu ben ik echt veroordeeld tot die nazarethnikes!!!!!!
Wat een ramp. Als ik mijn jezusslippers niet aan heb, dan woon ik in die
leren slippertjes. Niet dat ik geen andere schoenen bij me heb. Onder in
mijn kast ligt namelijk nog een flinke stapel schoenen. Zoals nooit
gebruikte bergschoenen die daar niets anders doen dan heel veel ruimte
innemen, sandaaltjes met hakken van een centimeter of 8 en bronskleurige
leren niemendalletjes die JG afschuwelijk vindt. En perfecte schoenen die
gekrompen zijn doordat ik ze in de regen heb laten staan zodat
ik er nu niet
meer in kan (waarom dan in de kast stoppen? Ik kan er geen afscheid van
nemen). En stoere schoenen die je met sokken aan moet. En nog wat. Maar
niets dat geschikt is om nu toch een eindje op te lopen. Nu ja, dan toch
maar die lompe jezusslippers. Ik vind ze al niet zo vreselijk meer als toen
ik ze kocht. En dat is al erg genoeg.
Terug naar de tapa's. Wat is dat toch lekker. Gewéldige traditie. Volgens
de reisgidsen wordt hier in de tapasbarren nauwelijks iets anders geschonken
dan (koude) sherry, dus ik, die me niet kon herinneren dat ik ooit sherry
heb gedronken, nam er een sherry bij. JG wijselijk een biertje.
Ik weet nu zeker dat ik niet geschikt ben als huisvrouw. Niet alleen vanwege
de kwaliteiten die je als huisvrouw moet hebben, maar om de simpele reden
dat ik sherry NIET lekker vind. NIET te zuipen. Werkelijk.
[Chantal]
Spanje
solozeilertrekjes, die een boot heeft die er uitziet als een uitdragerij en
waarvan je je afvraagt hoe het mogelijk is dat hij überhaupt blijft drijven
op zee. Nee, dit is een lekker ding (ik bedoel níet de boot). En hij praat nog redelijk goed Engels
ook, en dat is al helemaal een wonder voor een Fransman. En zoals hij dat
uitspreekt op de 'Allo allo' manier! Ik voel me net Jamie Lee Curtis in A
Fish Called Wanda. JG noemt hem: mijn vriend.Toen we gisteravond met ons slaapmutsje in de kuip zaten, en er een vissersboot voorbij was gekomen die ervoor zorgde dat we dansten aan de steiger, was deze Fransman bezig om zijn boot beter vast te maken zodat hij niet zo'n herrie zou hebben van de golven die tegen de onderkant van zijn boot klotsen. "Waarom draai je je boot niet om?", vroegen wij, want de golven komen voor hem van achteren. "Omdat de opening in mijn reling om af te stappen aan bakboord zit."
Soms.....
Het is net als gisteren een beetje aan de frisse kant. Of beter gezegd, niet bloedheet en niet zo benauwd. "Dat we nu aan de Atlantische kant zitten betekent toch niet dat we vanaf nu de kou in gaan hè", zei ik tegen JG. Die zich hetzelfde had gerealiseerd. Dat wordt echt wennen.
En
nu niet gaan lachen.
We wilden vandaag met de trein naar Jerez de la Frontera. Hier in Santa
Maria zou dan wel de sherry worden verscheept naar alle delen van de wereld,
maar Jerez is de naamgever van sherry. De Engelsen, die veel interesse
hadden in deze drank, vonden sherry gemakkelijker uitspreken dan jerez, en
dus werd de naam van de drank verbasterd tot sherry. Eigenlijk is
Shakespeare die boosdoener geweest.
Toen de Engelsen zoals Osborne en Terry allerlei sherryhuizen van de
Spanjaarden overnamen, was het resultaat dat er een boel rijke Spanjaarden
rondliepen in Jerez. Mooie gebouwen, een mooie stad die wij wel een bezoekje
waard vonden.
We hadden het helemaal uitgekiend welke trein we wilden nemen. Het was
alleen wel erg ver lopen naar de trein, en dat hadden we niet helemaal goed
ingeschat. Dat ging dus zo ongeveer in de zwembadpas van Kees De Jongen.
Toen we na een half uur helemaal bezweet in het station aankwamen en snel
kaartjes kochten, stapten we bijna de trein in die daar klaar stond. Het was
maar goed dat we het even navroegen, anders waren we in Madrid beland.
We bestudeerden de treintijden nog maar eens, en begrepen niet dat er geen
trein naar Jerez klaar stond. Tot er iemand naar ons toekwam, en meldde dat
er vandaag, juist vandaag, om welke reden dan ook, een aangepast
dienstrooster was. Omdat dat zou betekenen dat we maar 3 uur de tijd zouden
hebben in Jerez, waarin we ook daar een flinke afstand tussen treinstation
en stadscentrum en vice versa zouden moeten afleggen, besloten we om dan
maar niet te gaan.
[Chantal]
Spanje
Een
wereldtrip vandaag. 3,5 Mijl naar de marina in Cadiz. Geen leuke marina
volgens de pilot. Niets mis mee, goede bescherming en helemaal niet zover
van de stad als gesuggereerd werd. We hebben geloof ik al wel eerder gezegd
dat diegene die de pilot heeft geschreven onmiddellijk lid, nee erelid
zelfs, kan worden van de Club der Zeurende Dozen, want het gaat allemaal
helemaal nergens over. Om de een of andere reden voelde de auteur(in) zich
geroepen om overal niet-relevante opmerkingen over te maken. Niet zo erg,
maar de air van autoriteit waarmee het gebracht wordt, brrrrrr. En nautisch
relevante informatie ontbreekt soms gewoon. En als sommige informatie toch
wel heel duidelijk door de desbetreffende marina verstrekt blijkt te zijn,
hebben we
helemaal
gegeten en gedronken. Voor alle duidelijkheid, het is niet dat we ons er aan
ergeren, integendeel zelfs, het is juist erg vermakelijk. Maar ja,
waarschijnlijk snappen wij het allemaal niet, wij zijn dan ook geen echte
zeilers met een in Engeland gebouwde langkieler die vanwege de Portugese
Noord (noordenwind voor niet ingewijden) liefst via de Azoren (slechts ca.
1100 mijl om) terug gaan naar Noord Europa....Wij waren onwerelds vroeg
opgestaan en fietsten dus al voor elven het centrum van Cadiz in. Mooi
stadje, veel oude meuk en nauwe kleine straatjes. Om met Lies te spreken
"schitterend, niets meer aan doen". Dat hebben we ook niet gedaan en hebben
enkel een beetje rondgeslenterd, op een terrasje gezeten en vlees en vis
gekocht op de markt. Dat blijft toch altijd een van onze favoriete plekken
in elke stad waar we komen. Een markt is een markt natuurlijk, maar toch is
het overal anders en zie je veel van het karakter van stad en mensen. De
markt hier was groot, overdadig en erg relaxed.
[JG]