Naar het pagina-einde

Naar juli 2004

Laatste update : 28 - 30 augustus        Bayona - Vilagarcia de Arosa                              Klik hier       

Spanje

Maar in cruising-land weet je een ding zeker: als je een ding hebt opgelost, dan dient er zich altijd wel weer een nieuw probleem aan. Een buitenboordmotor rijker, maar wel een fotocamera armer. Ons ontzettend handige digitale Sony zakcameraatje heeft de geest gegeven. Hij doet net alsof hij foto's maakt, maar het schermpje is zwart en de foto's idem. Balen, balen, balen!!!
Er is ook altijd wat........ lijkt wel eens.

Dat wordt woekeren met foto's in Sevilla..... Ja, we gaan erheen!
Het oorspronkelijke plan was om er met de boot heen te gaan. Via de Guadalquivir rivier kun je 55 mijl landinwaarts varen en je boot in een marina in Sevilla neerleggen. Qua tij en planning zou het precies goed uitkomen met de dagen die wij in Sevilla willen doorbrengen.
Dat leek me echt super. Met je boot een stad bezoeken die 100 kilometer landinwaarts ligt, stel je voor! JG was wat minder van het idee gecharmeerd om 3 dagen kwijt te zijn met varen, namelijk 1 dag stroomopwaarts (met, wonderlijk genoeg 9 uur stroming mee), en 2 dagen rivierafwaarts (lukt niet in 1 tij). En dan ook nog motorend. Maar het leek mij nog steeds geweldig.
De doorslaggevende factor voor onze beslissing om toch niet met de boot te gaan, was een brug die slechts 2 keer per dag wordt bediend, en die tijden kwamen niet helemaal goed uit met het tij. Te veel gedoe, en inderdaad 3 dagen varen, tja we zitten nog steeds niet heel erg ruim in de tijd.
Gisteren hebben we de reisgidsen dus afgestruind op zoek naar een leuk hotel. Vanochtend gecheckt in een internetcafé, en vanmiddag geboekt. Juli en augustus zijn bloedheet in Sevilla (40 graden, oef), dus goedkoper, en we hebben onszelf dus maar getrakteerd op een luxe hotel.

Het luie zweet van deze arbeid hebben we er 's avonds flink afgewerkt door een kilometertje of 20 te fietsen door Cadíz. Ik begrijp werkelijk niet waarom we die fietsjes zo weinig hebben gebruikt. Het zijn echt ge-wel-di-ge dingen. In Cadíz is het echt een enorme uitkomst, want de marina ligt een eind buiten de stad in de commerciële haven. En nu hebben we toch maar mooi rondom de hele stad (oud en nieuw), die zich op een schiereiland bevindt, kunnen fietsen.
[Chantal]

Spanje

Spanje

Gisteren hebben we (in Chipiona) de halve, zo niet de hele stad, afgelopen op zoek naar een internetcafé. Geen succes, dus geen update van de site (jammer voor jullie) maar ook geen e-mail. En dat is vooral jammer voor ons, want daar kijken we toch altijd naar uit. En bovendien waren we zo fanatiek geweest en er staan er heel veel klaar in de Outbox. Later beter hopelijk!
[JG]

Natuurlijk hebben we stiekem in Sevilla wel naar onze mail gekeken in een internetcafé. In onze Inbox stonden aardig wat mailtjes. Ongeveer de helft daarvan was van Helga en René van de Vagebond (en consorten) met info over waar ze zich op dat moment bevonden, hoe we zouden kunnen contacten en waar we elkaar zouden kunnen ontmoeten. Dat leek ons vieren namelijk wel gezellig, een ontmoeting in levende lijve met mensen die je alleen via de mail en van elkaars website kent.
Wij dachten dat het nog lang niet zo'n vaart zou lopen, want de laatste keer dat we op hun site keken waren ze nog ergens bij Lissabon. Maar die lui hadden er ineens de vaart in gezet, en gingen ons bijna voorbij terwijl wij een paar dagen in Sevilla zitten.... Snel gemaild, ge-iridium-smst en ook nog eens gebeld, en het happy hour was geregeld.
[Chantal]

Spanje

Spanje

Terug in de haven bleek de Vagebond er inmiddels ook te zijn. Opnieuw erg laat zochten we uiteindelijk ons bed op. Na 2 nachten hotel toch wel weer erg lekker!
[JG]

Spanje

Hmn. Slecht idee, borrelen met de Vagebond zonder goeie bodem, na 3 vermoeiende dagen in Sevilla. Dom, dom, dom. De lekkere pasta van Helga om 12 uur 's nachts mocht niet meer baten, want toen was het er al in gehakt. Maar zonder was het waarschijnlijk nog erger geweest.
Vandaag heb ik zo ongeveer de hele dag siësta gehouden. Pas om een uur of 4 deed ik het weer.
Het eerste wat JG meldde toen ik mijn hoofd buiten stak was dat hij om 7 uur had afgesproken met Helga en René. Om te borrelen.....
[Chantal]

Deze keer maar de borrel met René en Helga bij ons aan boord. En opnieuw hadden we last van een onverklaarbare time-warp en stonden de horloges plotseling allemaal een paar uur verder. Maar goed dat het hier zo laat licht wordt....
[JG]

Spanje

Zelfde dag.
We drinken nog een borreltje met de Vagebond duiken toch nog redelijk op tijd ons bed in. Hoe kan dat?
[Chantal]

Spanje

Achteraf hadden we waarschijnlijk gewoon moeten vertrekken, want toen we weer wakker werden was de wind gekrompen naar ZW...
Ach.

De rest van de dag doen we lekker niks. We duiken met onze neus in de nieuwe aanvoer van boeken van de Vagebond (die er veel beter uitzagen dan de beduimelde ruilboeken die ze van ons kregen...). Zalig.

Ik heb een websitedipje. Laatste tijd gewoon geen zin om die bij te werken.
Zo krijgen een boel dingen niet de aandacht die ze anders wel zouden verdienen.
Zoals Sevilla, wat een stad is met adembenemende gebouwen. Zulk moois hebben wij gewoon niet in Nederland denk ik. Die Moren hebben ze wel mores geleerd...... (komt die uitdrukking daarvandaan? Vast niet). Ongelofelijk, wat een SCHITTERENDE gebouwen, en dan vooral de wandversiering. Geen stukje wand of plafond is niet bedekt met tegel(kunst)werk of stucco. Onbeschrijflijk gewoon (vandaar dat we er niets over schreven ha ha).
Of dat mijn mannetje sinds we in de Med zijn (en eigenlijk vooral sinds het bezoek van Wouter. Hé, hoe zou dat nou komen?) tenminste weer wat vlees op zijn botten heeft gekregen.
Of dat JG iets nieuws heeft bedacht als antwoord op mijn eeuwige vraag of hij zijn portemonnee of de bootsleutels of het marinapasje of wat dan ook wel bij zich heeft. En of er genoeg benzine in de buitenboordmotor zit. Tegenwoordig beantwoordt hij dit soort vragen met een wedervraag: "Heb jij je onderbroek aan?"
[Chantal]

Portugal

De zeegang was niet bepaald rottig, maar ik was toch de hele dag katterig. En dan duurt 14 uur varen LANG. Een boekje lezen of een andere activiteit zit er niet in, en je verveelt je rot. Dan kun je veel nadenken hoor.

Ik zat bijvoorbeeld te bedenken hoe leuk we het vonden om weer eens mensen van onze leeftijd tegen te komen (Helga en René van de Vagebond). En hoe lang dat wel niet geleden is! Als ik Stefan en Natasha van de Espiritu Santo in Singapore niet meetel (die waren nog niet aan het cruisen op dat moment), dan moet ik toch echt terug naar de Mercator. En dat was vorige jaar augustus in Tonga. Sodeju, dat is een jaar geleden!!!

Of ik dacht terug aan de vraag die de vrouw van de Nederlandse buurboot van de Vagebond in de marina aan JG stelde: "O, is dat dan wel leuk? In 2 jaar de wereld rond?" (Die vraag kan in dezelfde categorie als de vraag "Is ie zeewaardig?" die we op Kreta voorgeschoteld kregen).
Is het dan wel leuk, in 2 jaar de wereld rond. Nou vraag ik je!!!!! Zo'n zichzelf-ruimdenkend-vindend,   arrogant, pensionado takkewijf. Ga lekker duizend jaar in de Med rondmotoren met je zeilboot en optrekken met al die andere 'cruisers' (annex appartementhouders) en jezelf al een hele piet vinden om een nachtje door te varen, en denk maar dat je het allemaal beter weet en tenminste echt wat van de wereld ziet.... (JG: Oei oei oei. Chantal is een beetje pissig, of hadden jullie dat al gedacht? Ik had haar als antwoord willen geven dat een vluggertje toch ook lekker is. Maar ja, of ze dat nou begrepen zou hebben....)
Natúúrlijk is het leuk om in 2 jaar de wereld rond te varen. Ook al zie je maar een topje van al die spreekwoordelijke ijsbergen en is het flink doorpezen om op schema te blijven, en zouden wij er natuurlijk ook heel graag 10 jaar voor willen nemen als het zou kunnen. Allemensen, wat je allemaal ziet en meemaakt en ervaart op zo'n reis, dat is toch onvervangbaar?!
Is het wel leuk in 2 jaar? (of ben ik nou arrogant?)

Of je zit gewoon te denken hoe het is gekomen dat onze k-klank in kaas en kerk in het Engels tot een ch-klank is verworden. Of hoe grappig het is dat relatief nieuwe woorden zoals stofzuiger in het Nederlands de functie weergeven en in het Engels de techniek (vacuumcleaner en microwave bijvoorbeeld). Of waar bepaalde woorden vandaan komen. Zoals eiland, island. Van het Latijnse isla, maar waar komt dat nou weer vandaan. En wat voor studie je zou moeten doen om dat te bestuderen.
Wat een onzin hè. Maar ja, dat doe je dan zo'n hele dag. En je zit te bedenken op dat moment dat je het zeilen eigenlijk helemaal niet leuk vindt. Gelukkig zijn er ook van die mooie zeildagen.
[Chantal]

Portugal

We luieren wat, ik zit een uurtje in de zon en mijn hoofd is aan het eind van de dag zo rood als een kreeft.
[Chantal]

Portugal

En nog iets? Klinkt Alvor jullie niet erg bekend in de oren?
Voor ons heeft Alvor een speciale betekenis. Wij vonden het wel grappig om onze tweejaars-mijlpaal te combineren met een bezoek aan ons meest oostelijke punt (in Spanje) van onze track van 2 jaar geleden: Alvor. Toen we besloten om van Chipiona direct naar Faro te gaan en niet de Golfo de Huelva in te duiken, nestelde dat idee zich in mijn achterhoofd.
En nu hebben we dus onze eigen track van 17 oktober 2002 gekruist!! En dat hebben we dan maar gelijk 50 keer gedaan bij het varen in de lagune van Alvor.
Twee jaar geleden kwamen we halverwege vloed de lagune binnen, en wachtten niet volgens het boekje bij de ingang tot het laag water was en de geul te zien zou zijn. Nu we daarop terugkijken vinden we het eigenlijk een beetje onvoorstelbaar dat we dat toen gedaan hebben. Nu ankeren we netjes bij de ingang van de lagune voor we verder gaan. Maar het was nu dan ook hoogwater (en dus kun je zo'n 1,3 meter boven water uitkomen als je vast komt te zitten), en toen was het opgaand tij.

Dit voelt veel echter dan toen we vlak bij de Balearen de lengtegraad van Scheveningen over gingen, 's avonds tijdens de nachtwacht. Ik ben al de hele dag hyper, druk, opgewonden.
Nu hebben we dus echt een feestje gevierd met champagne, ballonnen en een echte wereldbol.

Toch is het een raar gevoel om een feestje te vieren wanneer je weet dat je moeder (JG) vanochtend geopereerd is. Dat tempert het feestgedruis, al weet je dat zij dat echt niet zou willen. We duimen met zijn allen.
Dineke Sr en Jane, houdt jullie taai!
[Chantal]

Portugal

Het is hier net het wad. Met laag water verschijnen er zandbanken waar honderden meeuwen een snoepje uit pikken. Mensen doen hetzelfde.
We overbrugden met Minical de 50 meter die we van dat wadje af liggen, en raakten aan de praat met Coby en Klaas van de Brick (leuke naam voor een ferrocementen schip) die kokkels aan het verzamelen waren. Dat praatje werd bij hen aan boord voortgezet, en toen was het ineens ........ 10 uur.
[Chantal]

Portugal

Alvor is trouwens heel anders dan 2 jaar geleden. Toen was het een rustig, leuk, beetje gezapig, vriendelijk klein vissersdorpje met wat toeristenrestaurantjes en barretjes. Nu is het een toeristendorp vol lelijke Engelsen. Waterscooters en jetski's scheuren langs. In alle cafés hangt een televisiescherm waar voetbal of rugby te zien is. Maar ja, toen waren we er in oktober...

Over nachtmerries gesproken. Ik heb net Saved  uit van Tony Bullimore. Dat is één van de boeken uit de nieuwe aanvoer die we van de Vagebond hebben (waaronder een aantal zeilboeken, zalig. Wij verslinden die boeken.). Tony Bullimore heeft een aantal dagen in zijn boot opgesloten gezeten toen zijn boot omsloeg in de zuidelijke Pacific tijdens de Vendée Globe.
Voor de niet kenners: de Vendée Globe is een non-stop zeilrace voor solozeilers rond de wereld. Omdat de afstanden op de zuidelijke breedten het kleinst zijn varen die solozeilers het grootste deel van de race in de zuidelijke oceanen. De Roaring Forties, de Screaming Fifties en de hoe-heten-de Sixties, dat soort breedtegraden. Omdat op die breedten geen land is, kunnen de zeeën daar enorm opbouwen. En net als op het Noordelijk halfrond wemelt het er van de lagedrukgebieden. Maar wij (Nederland ligt rond de 52e breedtegraad) hebben tenminste nog land.
Een vreselijk hoge golf beschadigde de kiel van zijn schip, die vervolgens afbrak. Zijn schip sloeg onmiddellijk om. Uiteindelijk is hij na een aantal bloedstollende dagen (letterlijk, want het is daar ijskoud) gered, wat de titel natuurlijk al deed vermoeden. En het feit dat hij dit boek heeft geschreven natuurlijk.
Ik heb me echt zitten verbazen tijdens het leven van dit boek. Het is werkelijk ongelofelijk hoeveel middelen en mensen zijn ingezet voor het redden van een leven. Waarvan je kunt zeggen dat het bewust in de waagschaal wordt gesteld door de persoon in kwestie door mee te doen aan dit soort gekkenwerk-races. Ik begrijp die mensen niet. Maar ik heb dan ook niet die passie, dus dat zal wel logisch zijn. Laat mij maar lekker cruisen in ouwe-lullen-gebieden.
Maar meer nog heb ik me zitten verwonderen over het feit dat deze man in zijn boek in zijweggetjes verhaalt over de andere 4 keren dat hij is gered van een zekere dood in het water. Dat kan dan toch geen toeval meer zijn zou je zeggen? Dat die vent nog sponsors vindt.
[Chantal]

Portugal

Er zit een mooi gaatje aan te komen in de Portugese Noord, de wind die langs de Portugese westkust blaast als gevolg van het hogedrukgebied dat gewoontegetrouw boven de Azoren ligt en het lagedrukgebied dat in de zomer bijna standaard boven het Iberisch schiereiland ligt. Dat gaatje, met zuidwestenwind, is dus eigenlijk precies wat we nodig hebben om langs de Portugese kust naar het noorden te zeilen.
Maar we willen niet. De bocht bij Cabo de Sao Vicente van de Algarve naar de westkust van Portugal is voor ons een psychologische barrière. We zijn er nog niet klaar voor. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is niet alleen dat we dan voor ons gevoel afscheid nemen van de warmte en veel meer te maken gaan krijgen met de depressies met regen. Maar dat speelt toch wel een heel belangrijke rol. Het is ook niet omdat het daar al een beetje bekend terrein is. Of dat we dan echt richting huis gaan. Geen idee. Misschien wel allemaal.
Maar we doen het toch maar.
[Chantal]

Portugal

's Middags doet er zich een vreemd fenomeen voor. De Brick, de Antje en wij liggen netjes op een rij aan de rand van de geul bij het dorp. Tijdens afgaand tij stroomt het water naar buiten, en liggen we dus niet netjes met de neus in de wind, maar krijgt de stroming vat op de boten. Het gekke is dat de stroming ons bijna in de lengterichting in de geul duwt, terwijl de Antje en de Brick nog bijna dwars in de geul liggen. Met het gevolg dat we bijna kunnen overstappen op de Antje, waar Norbert en Antje, vergezeld van Coby en klaas die daar op bezoek zijn, het hele gebeuren zitten te aanschouwen.
Eerst denken we dit nog te kunnen verhelpen door wat ketting in te halen, maar omdat het ook stevig waait, gaan we op een gegeven moment krabben. We gaan ankerop, krabben nog 2 keer, en liggen uiteindelijk goed. Natuurlijk verkleeft op zo'n moment het relais van onze ankerlier (dat gebeurt eens in het halfjaar of zo), en moet JG alles met spierkracht doen.

Antje en Norbert doen 's avonds tijdens een borreltje bij ons aan boord nog een poging om ons vaste voornemen te laten wankelen met de mededeling dat 'we' morgen gaan barbecuen op het strand samen met Klaas en Coby. Hmnnnn, moeilijk, moeilijk. We willen al niet weg, maar met dit soort dingen kunnen wij toch gemakkelijk worden overgehaald. Maar niet helemaal, want we gaan nog steeds weg, morgen.

Fantastische lui trouwens, die Antje en Norbert. Zelden ontmoet je mensen met zo'n open mind. Ze zijn voor onbepaalde tijd vertrokken, ze hoeven niet meer terug naar (Oost-)Duitsland. Ze hebben geen vast plan en een low budget. Brazilië staat vooralsnog hoog genoteerd, maar ze zien wel. Onderweg proberen ze geld te verdienen als verpleegster en bootklusser, en als ze het ergens erg leuk vinden blijven ze misschien wel plakken. Zij heeft spullen bij zich voor een complete operatiezaal, en hij apparatuur die niet zouden misstaan in een jachtwerf. Plus een flinke lading materialen als RVS en aluminium. Hij bouwde hun boot, de Antje, zelf, dus dat op zich is al voldoende kwalificatie. Je zou denken dat Norbert dus ook in die hoek werkzaam was, maar niets is minder waar. Hij verkocht eerst kopieermachines, en toen de economie slechter ging werd hij vrachtwagenchauffeur. Hij nam 10 uur les om te leren lassen, en is vervolgens begonnen met zijn eerste project: hun aluminium boot Antje. Mooi hè.
De materialen die ze bij zich hebben voor klussen aan andere boten zitten in het motorruim. Want ze hadden geen geld voor een inboard motor, dus zit er nu een dikke outboard op de achterkant.
Ze zijn in twee trips van Denemarken, waar ze 4 weken slecht weer hadden, naar Alvor gekomen, de enige stopplaats was Falmouth. Dikke stormen onderweg, windstiltes, maakt allemaal niet uit. Die mensen genieten echt van het leven.
Hij spreekt nauwelijks Engels, en zij aardig. Op school kregen ze 3 jaar Engels, en 6 jaar Russisch. Antje is een hele clevere tante, die het Engels zo oppikt. Bij Norbert gaat dat wat minder, en dus spreken ze nu Engels tegen elkaar.
Je lacht je echt rot bij die lui. Fantastisch.
O nog iets. Ze hebben een parasail. Niet om te parasailen, maar om te zeilen. Een soort spinaker met open stukken erin. Werkt vanaf windkracht 3 tot windkracht 7. En ze hebben een dingy met een zeilrig. Gewoon een standaard opblaasdingy met mastje, een erg uitgebouwd grootzeiltje met zeillatten, een fokje, twee zijzwaarden en een roertje. We zijn stikjaloers.

We gebruiken overigens al tijden een nieuwe universele taal. Die besmettelijk is.
Op Kreta hebben wij dit opgelopen van een Fransman, wiens catamaran naast ons in Khania lag. Dit was een komisch heerschap die, verbazingwekkend voor een Fransman, redelijk Engels sprak. Elke keer wanneer hij echter niet direct op een woord kon komen werd dat woord vervangen door "......pffffffff!", onderwijl zijn arm omhoog zwaaiend. Je weet wel, zoals Fransen kunnen doen. Onbewust zeg je dan zelf dat woord of maak je zijn zin af. (Wouter zal bij dit verhaal vast gaan grijnzen van herkenning)
In elk geval, net als je wel eens een bad hairday kunt hebben (ok, alleen vrouwen dan), heb ik ook wel eens een ... ja hoe noem ik dat ..... zo'n dag waarop ik alleen maar Engels kan hakkelen in plaats van spreken. "....pffffffff!" komt dan erg goed van pas. Ideaal.
En nu heeft Antje deze besmettelijke ziekte ook al.
[Chantal]

Onze stiekeme hoop dat we op een modderbank zaten in plaats van een zandbank bleek al na een minuut of 10 ijdel, toen JG even vanaf de zwemtrap polshoogte ging nemen. En we zakten een beetje scheef.

Dan zul je denken dat die Portugese vissers toch een beetje sociaal doen en voorzichtig langs komen varen. Niets is minder waar. Ik zat buiten en vervloekte de ene na de andere vissersboot die het liefst zo dicht mogelijk bij onze boot langs scheurde (misschien hadden we precies naast de geul gegokt) en zich niet om ons bekommerden. Na een tijdje hoefde ik me er zelf ook niet meer om te bekommeren, dat was wel prettig. Want nadat een van die idioten was langs gevaren zakten we door zijn hekgolven heel langzaam scheef van onze kiel af. JG zat binnen achter de kaartentafel en ik riep: "Daar gaan we!" Heeeel langzaam.
En toen was het eigenlijk wel een vertrouwd gevoel. We helden behoorlijk, maar niet zo erg dat het water in het gangboord liep. Zo'n beetje de helling die je hebt bij een aardige aandewindse koers. Wel prettig eigenlijk, zo zonder golven.
Voor de zekerheid draaide JG de afsluiters van de wc's dicht en kneep het ontluchtingsslangetje van de dieseltanks dicht. En lazen vervolgens een boekje en deden net alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat we daar scheef lagen, terwijl we natuurlijk gigantisch in de kijker liepen.
Hoe was dat werkwoord ook alweer? Britten. Britt, britte, ik heb gebritt.

Om half 12 had ik inmiddels maaltijden voor 3 dagen gekookt (altijd handig, zo'n pauze), dreven we weer en konden we weg. Onze planning lag een beetje in duigen, want we wilden in elk geval voor tweeën de hoek om zijn bij Cabo de Sao Vicente en naar het noorden varen. De wind doet er hier namelijk steevast om 2 uur één of twee tandjes bij, en de voorspelling was westenwind.
Maar de wind hield zich netjes koest tot we de hoek om waren, en we hebben vervolgens een prima zeildagje gehad met een naar ZW krimpende wind. Beetje katterig door een warrige zee, maar allee.
[Chantal]

Portugal

Om 9 uur 's ochtends zitten onze nachtwachten er officieel op, maar JG dook zijn kooi weer in om te proberen alsnog een beetje te slapen.
En toen...... was de wind op. Nou ja, niet echt op, maar zo'n 8 knopen, en met deze zeegang klapperden het grootzeil en genua alle kanten op. Hetgeen niet echt bevorderlijk was voor JG's rust, dus ik probeerde van alles: genua- en grootschoten wat aantrekken of laten vieren, genuablok wat naar voren, wat naar achteren, blok op de overloop wat naar de lijzijde, of naar loef. Wat dan ook. Niets hielp.
Als JG van het geklapper al niet kon slapen, dan was het wel van al de geluiden die gepaard gingen met mijn bezigheden in de kuip. "Doe de motor maar aan"", zei JG. Wat ik braaf deed. Je voelt je dan wel een beetje oenig, als je met tegen de 10 knopen niet kunt zeilen. De swell kwam vanuit het NW, en gecombineerd met de windgolven uit het ZW en nog wat andere oude golven maakte de zee ontzettend confused, zoals de Engelsen zeggen. Lekker dwarse bergen en dalen.
"Dit is geen doen", zei ik dan ook tegen JG toen ik hem tegen half 1 's middags wakker maakte. De zeegang was inmiddels nog verder toegenomen. We kwamen op het idee om de weersvoorspellingen die we hadden nog eens beter te bestuderen. Of liever gezegd, de golfhoogtes. Het is lang geleden dan we daarnaar hadden gekeken, maar het leek nu toch wel interessant om te weten hoe de zee zich de komende dagen zou ontwikkelen.
Volgens de weergoeroes zouden we nu 2 meter swell hebben. Ammenooitniet. Als dit 2 meter is, dan eet ik mijn hoed op. We belden in met de satelliettelefoon, en haalden een nieuw bestandje op. Daaruit bleek dat de zeegang de komende dagen verder zou toenemen tot ca 4 meter. Ik verdubbelde in gedachten de zeegang die we op dat moment hadden, en besloot dat ik daar niet zo'n behoefte aan had.
Toen Dick Zaal onze boot ontwierp gaf hij het type de naam Roaring Forty. Niet voor niets, want het is inderdaad een oer- en oerdegelijk schip, dat het ongetwijfeld geweldig zou doen in de Roaring Forties. Maar als het niet hoeft geven we er toch de voorkeur aan om ons bootje niet op de proef te stellen, en alles gewoon heel te houden. Inclusief onszelf. Ik zag nog een nachtje of 2 doorvaren met zeezieke wachten overigens ook niet echt met vreugde tegemoet.
De wind was inmiddels toegenomen tot een kleine 20 knopen, maar nog steeds was het ondoenlijk om te zeilen. JG gelooft niet dat we ooit wel eens zo'n zee hebben gehad. Het regende ook nog eens zo nu en dan, en we hadden het koud. Hoe lang is het geleden dat we zeiljassen aan hadden?
We besloten naar Peniche te varen. Met de motor erbij, en nu helemaal dansend op de swell die nog dwarser in kwam, kwamen we daar nog net voor donker binnen. We legden aan aan een Franse zeilboot (hoe lang is het geleden dat we langszij een andere zeilboot lagen in een marina??), en het eerste wat ze zeiden en gebaarden was dat het zeker een vreselijke zee was, buiten. Jaaa......

En nu liggen we dus in Peniche, en zitten we een paar dagen de swell uit. Zonde van die mooie ZW wind.....
[Chantal]

Portugal

Portugal

Dan denk je dat je verwaaid ligt en niets te doen hebt..... forget it. Er is altijd zat te doen.
's Ochtends doen we boodschappen in de Portugese variant van de Aldi en vervolgens de Portugese Albert Heijn. We maken weer -tig mailtjes, doen administratiedingen (ik zie dat we deze week respectievelijk 2 en 5 euro hebben gewonnen bij loterijen waarvan ik niet weet hoe ik ze op moet zeggen) en werken de achterstand van de website bij. We bellen met het thuisfront om dingen te regelen, verwennen onszelf met een lekker schepijsje in de 'stad', waarbij we ons verwonderen om de rijen mensen die voor een (Portugees late) lunch in drommen voor restaurants staan. Aanvankelijk dachten we nog dat het restaurant waarbij we het eerst mensen buiten zagen staan wel een erg goed restaurant moest zijn, maar die gedachte lieten we bij de volgende 3 restaurants waar ook drommen mensen voor stonden, varen. Bovendien hadden we inmiddels gezien dat er gewoon gebakken vis met frietjes of aardappels op de borden lag.
We verzamelen de was om de was te doen, maar laten dat plan vervolgens varen vanwege het weer: de marina heeft geen droger en gezien de hoosbuien die zo nu en dan overkomen zien we dat niet zitten.

De klussenlijst neemt trouwens zo langzaamaan ook weer toe. De laatste keer, in Alvor, dat ik binnen wilde douchen, kwam er nauwelijks water uit de douche. Voordat jullie denken dat we vreselijke smeerkezen zijn: niet dat we verder niet douchen, want de tuinslang op de watertanks aansluiten en vervolgens buiten douchen is nog steeds favoriet (hoewel? In deze contreien weet ik het nog zo net niet: veel te koud....). Niettemin vervagen je normen wel hoor, als cruiser. Een beetje smeerkees zijn we toch wel allemaal.
Anyway, de douchekop doet het inmiddels weer geweldig, het zeefje zat helemaal verstopt.
Onze bijboot is ook lek, er staat elke keer water in. We vermoeden dat het het 'zelflozende' stopje is, dat niet zelf loost, maar lekker de andere kant op werkt. Maar zeker weten doen we dat niet. We liggen niet aan de steiger, dus we kunnen het hier niet oplossen.
En zo zijn er nog een aantal dingen op het never-ending to-do-lijstje.

O, heb ik het verhaal van onze kraanlijn al verteld? Om de een of andere reden is die de laatste tijd zo nu en dan een eigen leven gaan lijden. Om de haverklap vibreert die lijn dan harder en harder, totdat hij een geluid produceert van .... ja, een aardige zoemdrukknop. Je kunt de lijn met de hand een tijdje aanraken of de grootschoot wat losser of vaster doen, en dan stopt hij, maar na een tijdje is het weer hetzelfde laken een pak. Tijdens onze wadervaring in Alvor was het echt vreselijk. Hij houdt zich nu al een dag of 2 gedeisd, en ik hoop dat dat zo blijft.

De zee bruist nog steeds tegen de pier aan en op, maar volgens de voorspellingen zal de swell afnemen. Morgen gaan we dus weer op pad, voor een dagtocht deze keer.
[Chantal]

We zeilen aan de wind naar Figueira da Foz, dik 60 mijl. Dat lukt bijna in 1 tack omdat de koers NNO is en de wind NW, slechts 1 keer maken we een klapje de oceaan op. Zoals gewoonlijk wordt de wind in de middag sterker.

Om een uur of 7 liggen we aan de steiger. Een dure steiger zullen we maar zeggen. Om er 12 uur aan te mogen liggen (morgen weer vroeg op) betalen we 28 euro, en dan hebben we nog mazzel. JG heeft 12 centimeter van onze lengte afgelogen, anders was het 40 euro geweest....

Na een borreltje lopen we de stad in op zoek naar een internetcafé om het weer te checken en een pizzeria om een hapje te eten. Gisteren hadden we onszelf een pizza beloofd, maar omdat we de hele middag en avond bezig zijn geweest met e-mails maken, website bijwerken en uploaden, schoot die pizza erbij in.
En nu? Geen pizzeria te vinden in Figueira da Foz. Uiteindelijk zijgen we om kwart over 9 neer bij een pasteleria die er wel geschikt uitziet. Het bleef ook bij geschikt uitzien, want het duurde nog zeker 3 kwartier voordat we iets voor onze neus hadden, de escalope aux champignons die JG bestelde had slechts 2 champignonschijfjes, en mijn veal was wel een zeeeeeeer oud kalf, waarvan een hap zelfs na 30 keer kauwen nog uit één geheel bestond.
[Chantal]

Het vinden het trouwens kkkkoud hier aan de Atlantische kust, sinds we bij Cabo de Sao Vicente de hoek om zijn gegaan. We merken het aan alles. In het zonnetje en uit de wind gaat het nog wel, maar de wind is erg fris. 's Ochtends staan er dauwdruppels aan de binnenkant van de ramen en luiken. Het dek is zeiknat en het duurt een paar uur voordat dat droog is. Een korte broek in de vroege ochtend en 's avonds is uitgesloten. Tijdens het zeilen hebben we truien, lange broeken en sokken aan. Om een bak met afwaswater te vullen heb je eigenlijk niet meer genoeg aan een keteltje warm water plus koud water uit de kraan, omdat het water in de tanks zoveel kouder is. De douche idem dito: de boiler is sneller leeg, niet alleen omdat het water in de tanks kouder is en er dus meer warm water bijgemengd moet worden, maar ook omdat je warmer (en langer) wilt douchen. Mijn fleece is uit de kast. Minstens één keer per dag zegt de een tegen de ander: "Zullen we weer omkeren...?"
Eigenlijk is het enige voordeel dat het veeeeeel lekkerder is om in bed te liggen, zo onder een dekbedje....
[Chantal]

Drommen mensen vullen de stad, die lijkt te bestaan uit één grote menigte. Hier moeten minstens honderdduizend mensen op af zijn gekomen, misschien wel het dubbele. Dit kan wedijveren met de drukte tijdens het Bredase of Bossche Jazzfestival, Bommen Berend in Groningen of wat dan ook. Overal staan campers, straten staan vol met standjes met allerlei waar, en zijn minstens 4 podia, in de belangrijkste straat en langs de rivieroever staan tribunes in verband met een optocht en het vuurwerk. Op pleinen wordt gedanst op volksmuziek die ontzettend gezellig klinkt (in de trant van Rowen Heze, of hoe schrijf je dat). Mensen hebben traditionele kleding aan, muziekkapellen doen hun uiterste best het beste kapel van de stad te zijn, terrassen zitten barstensvol. Het is dus feest. Heel erg feest.
En wij? Wij wentelen ons in deze feestvreugde en zijn net als 2 jaar geleden verliefd op dit stadje dat niet alleen weet te feesten (het volgende feest is op 3,4 en 5 september, kennelijk zijn er de hele zomer door feesten), maar ook zonder feest een prachtig stadje is.

's Avonds om 12 uur zitten we in onze kuip. Onze Deense buurman, een gepensioneerd politieman, klimt zonder hulp van maststeps of een lijn, zoals het een politieman betaamt, in de mast, en krijgt zijn fototoestel door zijn vrouw aangereikt. JG doet iets minder stoer en klimt op de giek. Ik klim op de beugel die op het achterschip staat.
Op de kade waarachter wij liggen staan duizenden mensen, en aan de andere kant van de marina-ingang zitten nog veel meer duizenden mensen op de tribunes en op de kade die hiervoor lijkt te zijn ontworpen omdat dat een tribune op zich is (een kade als een trap).
En dan begint een vuurwerk zoals we het nog nooit gezien hebben. Alles, op televisie vertoond vuurwerk, het vuurwerk op de onafhankelijkheidsdag in Tahiti, al het vuurwerk dat we ooit hebben gezien, alles, echt alles verbleekt bij wat we hier zien. Het is immens, gigantisch, enorm. Vanaf een stuk of 7 bootjes/pontons in de rivier wordt een meesterwerk verricht, compleet met muziek, stiltes, een lichtshow, en dat spektakel duurt bijna 3 kwartier. We blijven oh en ah roepen en wijzen, en je kunt het gewoon niet allemaal bevatten, zo groots is het. Je kijkt naar links, en dan wordt je aandacht weer getrokken door een schouwspel aan de rechterkant. Het vuurwerk weerspiegelt in het water, en is dus dubbel zo groot. We schieten tientallen foto's. En er lukken er maar 1 of 2.

Toen we vanmiddag in het stadje liepen kregen we beiden de neiging om hier minstens nog een dag te blijven. Maar we zijn verstandig, en doen het niet. Vanaf dinsdag zet de Portugese Noord weer hard in. Niet matigjes zoals de afgelopen dagen, maar fors. En omdat we niet weten hoe lang het gaat duren voordat de volgende mooie gelegenheid zich weer voordoet, knetteren we dagelijks naar het noorden. Morgen dus weer een mijl of 35, net als vandaag.
[Chantal]

Spanje

Het is gek. We weten eigenlijk niet zo goed wat we moeten wensen. Een mooie ZW wind betekent kouder en regenachtiger weer. Een Portugese Noord betekent zomerweer maar felle tegenwind. En we moeten toch nog wel een stukje omhoog.....
Maar eerst nemen we even een klein vakantietje, we zijn wel toe aan wat rust na al dat zeilen.
[Chantal]`

Spanje

JG ging vanmiddag vragen of de Yosoy bij ons een borrel kwam drinken, maar de uitnodiging werd omgekeerd, en als gevolg daarvan zaten we 's avonds bij Stephen en Maria, met zoon Manuel aan boord een lekkere pasta te nuttigen.
Het is leuk om al je verhalen te spuien, tegen mensen die er zeer geïnteresseerd in zijn omdat ze zelf aan het begin staan van een gelijksoortig avontuur. Af en toe vraag je je af of we niet strontvervelend zijn, maar nieuwe vertrekkers zuigen alles op, en willen alleen maar meer, meer, meer. Net als wij 2 jaar geleden gedaan hebben en gedaan zouden hebben.
We genieten ervan, en koesteren dat gevoel nog even, want we horen van voorganger-'thuiskomers' dat 'de-mensen-thuis' (even over 1 kam scheren hoor...) helemaal niet staan te springen om je verhaal. Ja, wel voor een half uurtje, maar daarna gaat men weer over tot de orde van de dag.
Nou ja, goed, wij hebben in elk geval straks elkaar om herinneringen op te halen. Daar kun je vast heeeeeel lang op teren.
[Chantal]

Spanje

Foto's ervan hebben we overigens niet. Aangezien ons digitale zakcameraatje nog steeds kaduuk is, en de andere digi-camera bepaald geen zakcamera, is het een beetje behelpen.
En dus is de website een beetje veel van hetzelfde, namelijk tekst.
[Chantal]

Spanje

Spanje

Morgen gaan we verder, kleine stukjes naar het noorden, de Ria's in. Die we 2 jaar geleden al heel mooi vonden. Grote stukken hadden we nog niet gezien; daar gaan we nu heen. En als er een gaatje is in de harde noordelijke wind duiken we om Cabo Finisterre heen en trekken we door naar La Coruna.

Dit is het gebied dat 2 jaar geleden zo hard getroffen is door die olieramp. Hier is er niets, maar dan ook niets van te zien. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat het over is; de bodem schijnt nog helemaal verpest te zijn en dat wordt erger naar mate we verder naar het noorden gaan. Zo hebben we gelezen tenminste. We zullen het zien en hopen er het beste van..... Het is nog steeds moeilijk voor te stellen als je terugdenkt aan die honderden gekleurde vissersbootjes en enorme mosselvlotten.
[JG]

Spanje

'.... wrecked near Duff Reef NE of Fiji in June and dramatically rescued by the Australian Navy.' 

Jezus en 10 nonnen.

Precies een jaar daarvoor hebben we met de Tico Tico en de Mercator nog een drijvend happy hour gehouden in het atol Raroia, één van de Tuamotu atollen in Frans Polynesië. We hadden Buut (het bijbootje van Thomas, Els en Luna), onze Minical en het bijbootje van de Tico Tico aan elkaar vastgeknoopt, en met zijn achten keuvelden we terwijl we langzaam wegdreven.
De herinneringen komen onmiddellijk weer boven drijven. We deden ons te goed aan oesterschelpspieren met limoen die Els had klaargemaakt (het enige deel van de oester dat de Frans Polynesiërs eten, en ik geef ze geen ongelijk, want die spieren smaken als St.-jakobsschelpen, en oesters, tja, ik ga er altijd prat op dat ik alles eet, maar van oesters krijg ik toch echt kokhalsneigingen. Onmiddellijk, stante pede komen mijn smaakpapillen in opstand. Voor mij duidelijk geen afrodisiacum, oesters.), de popcorn en het nog warme Italiaanse knoflookbrood met kruidenboter van mij, en de lokaal gestookte drank van Raroia die de Deense eigenaar van de Tico Tico Bengt en zijn 2 opstappers, een stel aardige jonge knullen, hadden meegenomen.

En nu is de Tico Tico niet meer. Haar bemanning gelukkig wel. De Australische marine heeft het drietal gered, zie de volgende link.
Daar slaat je hart toch wel even een slag van over.
Je vraagt je onmiddellijk af wat er gebeurd zal zijn (we zochten verder op het internet maar konden het niet vinden), en realiseert je des te meer hoe kwetsbaar je bent.

Dit is al het tweede jacht dat we kennen dat gestrand is in Fijiaanse wateren. In het najaar van 2003 liep ook de Finally op het rif. Nog geen 2 maanden daarvoor zaten we nog aan boord bij de Franse Jean-Marie (die Nederlands sprak op z'n Allo, Allo's), de Nederlandse Maureen en hun zoontje Laurent op Maeva Beach bij Tahiti.
Over dat drama, waarbij onze vrienden Henk en Marjolein van de Jori en Thijs en Nicolette van de Tramontana een grote rol speelden bij de coördinatie en uitvoering van de hulpactie, staat in de Zeilen van september een artikel dat geschreven is door Henk.

We schoven vandaag een Ria op naar het Noorden. Van de Ria de Vigo maakten we een detour langs de Islas Cies, een natuurgebied, en voeren de Ria de Pontevedra binnen. We bekeken een aantal ankerplekken die ons niet zo aanstonden, en meerden uiteindelijk na te veel mijlen af in de marina bij Porto Pedras Negras, een vakantiedorp aan het uiteinde van de ria. Toen we goed en wel lagen, kwam er iemand van de marina aan, die ons naar een andere plek verwees.
"Reageer dan op de marifoonoproep, eikel," zei JG. Dat hielp niet echt.
We voeren naar de andere kant van de steiger, waar de man klaar stond om onze lijnen op te vangen. Hij stond precies op de plek waar ik met 2 lijnen af wilde springen, dus dat ging niet. Ik gaf hem een lijn, hij legde die ergens om een verkeerde bolder, en ontnam ons daarmee elke mogelijkheid tot een spring om te voorkomen dat we tegen de steiger aan zouden worden geblazen. Chaos was het gevolg. De man deed precies de verkeerde dingen, bleef continu Spaans kwekken en ons de verkeerde aanwijzingen geven, en liep in de weg waardoor de stress alleen maar groter werd. Uiteindelijk gebaarde ik hem dat hij weg moest, en dat we het zelf allemaal opnieuw zouden doen.
Door al dit gedoe ging dat ook niet echt lekker, en het sfeertje aan boord werd er niet beter op.

Later liepen we over een pad van houten vlonders, kilometers lang, dat helemaal rond het uiteinde van de landtong loopt. Van de ene ria kun je zo langs de kust naar de andere ria lopen. Het moet gezegd: het is hier toch echt een schitterend gebied.
[Chantal]

Spanje

Het weer verslechterde nog verder tijdens en na het ankeren. Het donderde en bliksemde het op de boot. Een knetterende ruzie met als gevolg schorre kelen en een lange stilte. Stilte ná de storm.

Om de zaak nog te verergeren blijft JG zo ver uit mijn buurt als op de boot maar mogelijk is. Sinds gisteren is namelijk het tandvlees aan de ene kant van mijn kaak vreselijk ontstoken. Een warme, dikke wang is het gevolg. Ik spoel met gekookt water met zout, slik zware pijnstillers, maar die doen niets aan die allesbehalve frisse adem.... Het flinke tempo van de laatste paar weken eist zijn tol: het spreekwoord 'op je tandvlees lopen' is bij mij dan niet spreekwoordelijk meer, ik merk het altijd onmiddellijk aan mijn tandvlees. En trouwens ook aan het toenemend aantal ruzies. Gelukkig is dat alles van voorbijgaande aard.....
[Chantal]

Spanje

Spanje

Onderweg vallen zowat onze oren er af. Het DSC-alarm (het digitale noodalarm) van onze marifoon is werkelijk oorverdovend.
"Taatuutaatuutaatuu," schalt het met minstens 100 decibels, en we kunnen meedoen voor het record voor de afdaling naar de kajuit om het alarm uit te zetten. Daar zijn we inmiddels al aardig in geoefend, want tussen Viano do Costelo en Bayona was het ook elk uur raak. Toen was er een noodalarm in de buurt van de Islas de Cies, vlak bij Bayona, zo bleek uit de Mayday Relay boodschap van Radio Finisterre die na het DSC alarm op kanaal 16 volgde. Het bericht was toen wij het hoorden al 3 dagen oud, en wij vroegen ons af hoe lang ze zouden doorgaan met de Mayday-relay berichten. In 3 dagen kun je vanuit elk dorp in de Ria's de Islas Cies -tig keer uitkammen. Er werd overigens ook geen actie gevraagd van schepen of stations, of een verzoek om zich te melden.
Nu was het DSC alarm 90 mijl van ons vandaan op zee geactiveerd. Wederom weinig informatie op kanaal 16, en we zeilden dus door naar onze bestemming, het dorpje Santa Eugenia de Riveira. Ook al zo'n mooie naam.

Daar hadden we een klein Nederlands onderonsje, want net voor- en net nadat we het anker hadden laten vallen, deden de Nederlandse Green Saga en de Dominix dat ook, en dat leidde tot een gezellige avond met 8 man (waarvan 2 kids) aan boord van de Green Saga. Beide boten zijn dit jaar vertrokken, en gaan dus zuidwaarts. We zijn een klein beetje jaloers, en hebben gelijk geen zin meer om morgen weer naar het Noorden te zeilen.

Toen we weer op de Pinical terug kwamen vroren mijn voeten er zo ongeveer af.
[Chantal]

Terug naar boven

Naar september 2004