Naar het pagina-einde

Naar augustus 2004

Laatste update : 25 september - 1 oktober       La Coruña - Dover  :                           Klik hier       

Spanje

Gisteren nog hadden we het er over gehad dat er soms een klein beetje water in de bilge staat, maar ook dat het dagenlang droog bleef en dan ineens weer een pietsje water. Zichtbaar en voelbaar lekte er nergens iets, dus we konden het niet verklaren.
Het bilgepomp gaat soms wel eens af, maar meestal is dat gewoon omdat het vlotterschakelaartje wordt geactiveerd door een laatste restje water van een millimeter als we onder helling varen. Nu niet.
"Het is de warmtewisselaar weer," constateerde JG nadat hij een blik had geworpen.
Shit. Na een dikke mijl varen keerden we weer om.

Nadat er in de Rode Zee een corrosiegaatje was ontstaan, en we die als noodreparatie hadden dichtgesmeerd met epoxy, hadden we in Turkije het koperen dekseltje van de warmtewisselaar laten vervangen. Dat hadden we afgesproken. Dat zeiden ze ook. En zo was de prijs ook. Maar toen JG het later bij heel fel licht toevallig zag, bleek dat ze de gaatjes alleen maar hadden dichtgesoldeerd, en er een laag polyester over hadden gesmeerd. Dat hadden we zelf ook gekund....

We overleggen wat we moeten doen. Als we niet vandaag naar La Coruna vertrekken, dan zitten we hier nog wel een weekje vast gezien het weer (en met name de enorme swell die er aan zit te komen). Noodreparatie doen, en toch na een paar uur drogen vertrekken? Of hier blijven en het zaakje beter aanpakken?
Haast is een slechte raadgever, en aangezien we niet zoveel haast (meer) hebben, besloten we om de zaak goed aan te pakken. En dus schroeft die ontzettend handige vent van mij gewoon even een warmtewisselaar van de motor af, en gaat met tandartsenspiegeltje en -krabbertje (in Palermo gekocht op de markt van een Chinees: heel handig!) aan de gang. Een halve plak polyester valt er zomaar af, en er worden diverse gaatjes zichtbaar. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zo blijkt dus. En onze bewering dat je (bijna) alles beter zelf kunt doen is ook weer gestaafd (arrogant hè...).
We hebben er goed aan gedaan om het ding van de motor af te halen en het aan een nadere inspectie te onderwerpen.

Volgens Volvo hoeft er geen anode in de warmtewisselaar, ondanks het feit dat het ding bestaat uit verschillende metalen, en het ene metaal zich bij elektrolyse dus opoffert aan een ander metaal. Alle andere motormerken hebben schijnbaar wel een anode in de warmtewisselaar, en bij latere motortypen is Volvo dat ook gaan doen. Maar in onze motor zou nog steeds geen anode hoeven. Vreemd.

JG vertrekt met de warmtewisselaar in de rugzak naar een bedrijfje op de kant, en het blijkt dat wat erop zit helemaal geen epoxy is, maar iets dat veel minder sterk is. Een nieuwe warmtewisselaar is 800 Euro excl. arbeid, en volgens de man niet echt nodig. De rest van de warmtewisselaar is nog picobello, alleen het dekseltje niet. Hij raadt aan om het dekseltje met metaalepoxy te repareren, dan wordt het resultaat even goed en voor ongeveer ¹/₈₀e van de prijs.
Aan het eind van de middag zitten er twee lagen metaalepoxy op de warmtewisselaar, en glimt het ding van trots in de gootsteen.

Na een tongstrelende dadel-toffee-taart van een geheim recept gegeten te hebben op de Green Saga vanwege de verjaardag van Harm varen we naar de kant om op internet het weer te bekijken (niet al te best).
In onze mail zit een berichtje van Bali Marina over de Mercator. We waren een paar dagen geleden begonnen ons zorgen te maken om onze Belgische vrienden Thomas, Els en Luna die hemelsbreed zo'n 7.000 mijl van ons verwijderd zijn. Een nieuwe update van hun website liet lang op zich wachten, er was geen melding dat ze zouden vertrekken vanaf Bali (al vermoedden we dat wel), en radiostilte over de mail.
Bali Marina reageerde gelijk op ons e-mailtje aan hen, en meldden wanneer en met welke bestemming ze vertrokken zijn. Dat was wel een geruststelling, want we gingen wat rekenen, en concludeerden dat het dan waarschijnlijk wel goed zit. Toch zullen we blij zijn als er een nieuwe update is.
(Je voelt je dan wel een beetje stom.)
[Chantal]

Spanje

Het is net als gisteren grijs en fris. De dagen beginnen hier laat en eindigen laat. Helemaal hier in het uiterste westen van Europa, waar de Europese tijd eigenlijk niet klopt met de dag. Ook al zitten we alweer een paar maanden in Europa, we vinden het nog steeds wennen na 2 jaar in de tropen met 12 uur daglicht. We blijven veel te laat op en zijn dus 's ochtends niet uit ons bed te branden. En de zon doet dat ook bepaald niet.

JG schroeft de motor weer in elkaar, en is er dik een halve dag mee bezig om hem te verzorgen en over zijn bolletje te aaien.
[Chantal]

Spanje

Spanje

Het werd lichtgrijs. En toen donkergrijs. En toen zwart. En toen zagen we niets meer. Holy moly, een onweersbui om "U" tegen te zeggen. Die was al lang zichtbaar in de verte maar leek langzaam langs ons heen te trekken. Voor de zekerheid hadden we toch maar de meeste dingen weggeborgen en alle luiken gesloten.
Het ene moment zaten we dus nog relaxed te kijken hoe een paar racebootjes met 6 knopen wind hun genua en grootzeil lieten zakken na de finishlijn, 2 tellen later (dit is niet gelogen) gierde er 46 knopen wind over de ankerplaats en de finishplaats van de regatta, die ca 200 meter van het strand en de marina lag. Het bliksemde horizontaal en verticaal, en het water kwam met bakken uit de hemel.
Een van de boten (van ca 11 meter) dreigde te kapseizen. De wind was tegelijkertijd, ineens, 180 graden gedraaid, en we lagen plots aan lagerwal. We vlogen naar binnen om onze kajuit 'vaarklaar' te maken terwijl de boot 180 graden aan de ketting zwierde en helde alsof we aan het zeilen waren. Het ankeralarm op de GPS ging af, we maanden het ding tot stilte. Dat bracht geen stilte, op de marifoon was er een hysterie van jewelste losgebarsten. Na snel alles aan kant te hebben gemaakt keken we naar buiten, en zagen met een schok door de stromende regen dat 2 van de racejachten die we bezig hadden gezien met het laten zakken van hun zeilen op het strand lagen, en dat een derde er vlakbij zat. Nog geen 2 minuten daarvoor voeren ze nog. Wat een verschrikkelijk gezicht.

Terwijl ik met een bonkend hart achter de GPS onze positie in de gaten hield, en JG met zeiljas aan vanuit de kajuitingang keek of we niet dichterbij het strand kwamen, bouwden de golven verschrikkelijk hard op. In no time stonden er golven van naar schatting zo'n 2 meter. Onvoorstelbaar in zo'n ria. Pinical steigerde als een onwillig paard, en trok loeihard aan haar ketting. Brekers om ons heen, werkelijk waar.
De ria was veranderd van een aangenaam mooi en relaxed zeilparadijsje in een woeste val met talloze rotsen op en onder water, eilandjes en mosselkweekvlotten. We hielden ons hart vast voor onszelf en de (bemanning van de) zeiljachten die nog moesten finishen.

Ik vond dit toch wel een van de meest beangstigende momenten van onze reis. Je ligt ineens aan lagerwal met windkracht 9 in een gebied vanwaar je niet een twee drie naar open zee kunt varen (waar je boot veiliger is), en je beseft hoe snel je kunt stranden.
Natuurlijk speelt het feit dat er al 2 jachten op het strand liggen zwaar mee bij zo'n gevoel, evenals de paniek op de marifoon plus de rondvarende hulpbootjes met zwaailicht. En het feit dat het zo donker is als de nacht, terwijl je weet dat op dit tijdstip normaal gesproken de zon nog gewoon schijnt.
Maar toch. Je realiseert je wel hoe kwetsbaar je bent.
Ribs en patrouilleboten voeren rond om te helpen en kwamen ook ons vragen of alles goed was. Toch wel een klein beetje met trillende knietjes konden we daar bevestigend op antwoorden.

Twee uur later was het weer bladstil. Wij lagen nog achter ons anker, inmiddels na nog eens 180 graden gedraaid te zijn, de dinghy was half gevuld met water, de 2 jachten lagen nog op het strand.
[Chantal]

Spanje

We wilden ankeren onder de beruchte Kaap Finisterre. Dat leek ons toch wel bijzonder. We waren er echter zo vroeg dat we besloten om toch maar door te varen.
In de pilot staat een enorme lap tekst over de approach van Ria de Camariñas en spreekt van "Isolated Dangers". Yeah, right. 2 jaar geleden vonden we het dus toch wel een beetje spannend en we vroegen ons toen, eenmaal geankerd, een beetje verbaasd af of we misschien iets gemist hadden. Nee dus, en ook nu varen we genietend van het uitzicht en ook wel een beetje van het gevoel van herkenning naar de ankerplaats bij Camariñas.

We werden verwelkomd met kanonschoten. Kan iemand ons overigens eens vertellen waarom die Spanjaarden bijna elke dag en op elk tijdstip van de dag dat knalvuurwerk afsteken? Dat vroegen we ons 2 jaar terug al af, hebben het veel mensen gevraagd maar niemand heeft het tot op heden kunnen verklaren. Ongetwijfeld is het heel eenvoudig, en we hebben ideeën en suggesties genoeg bedacht en gehoord, maar weten doen we het nog steeds niet.
[JG]

Na 2 jaar (!) is onze in Nederland gekochte voorraad Guhl biershampoo op.
Ja het is onvoorstelbaar, we teren nog steeds op diverse onvervalst Hollandse voorraden van 2 jaar oud. Zoals snelkookrijst. Macaroni. Zoetjes. Bouillonblokjes. Haarlak. Pureepoeder (zelden gebruikt). Van alles.
JG klaagt er over dat hij zijn haar nu moet wassen met Elsève deep repair shampoo voor very dry and damaged hair. Waarvan we ook nog een voorraad voor zeker een half jaar aan boord hebben omdat ik ergens in de Pacific dacht dat we bijna door de shampoo heen waren. De volgende keer dat we in een supermarkt waren was ik vergeten dat we onze voorraad de vorige keer al hadden aangevuld, en kocht nog een paar flessen.
Toch begint onze boot zo langzamerhand weer wat hoger op het water te liggen. Onvoorstelbaar!!

Vóór deze reis deed ik boodschappen op de ad-hoc-manier. Dat is vóór en tijdens deze reis 180 graden omgedraaid. Tegenwoordig loop ik glunderend door elke grote supermarkt, en neem daar uitgebreid de tijd voor. Ik vraag me af of ik die neiging om veel te veel voor-het-geval-dat-voorraden te kopen ooit weer ga afleren.... Ik kan me de ijzeren voorraad van 12 flesjes Oil of Olaz en de 20 pakken zeep in de kast van mijn oma nog levendig voor de geest halen. Zij leerde het na de oorlog niet meer af.
Vreemde vergelijking, I know....
[Chantal]

In de Spaanse krant van de regio lazen we dat in Vigo (1 ria ten zuiden van de Ria de Arosa) behoorlijk veel overlast is geweest door het noodweer gisteren, maar niets over de regatta. Het zal dan wel gelukkig voor iedereen goed afgelopen zijn, zo concludeerden we.
[Chantal]

Spanje

We hebben te voet (!) een deel van de "Costa da Morte" verkend. Die Spanjaarden zijn echt meesters in het bedenken van mooie, aansprekende maar ook dramatische namen. Costa da Morte is de naam voor de ruige kust aan de noordzijde van de Ria. En mooi was het. Kleine rotspaadjes leiden je langs klippen naar beneden en omhoog terwijl aan alle kanten de meeuwen krijsen en je bijna een weg moet banen tussen de zwaar gevulde bramenstruiken. Zelfs voor ons notoire niet-wandelaars een genot. Hoe verder je echter van de bewoonde wereld komt, hoe duidelijker zichtbaar echter de gevolgen van de Prestige-ramp worden. Overal zie je olie en teer. De opgedroogde spetters zitten tot meters hoog op rotsen en zelfs op de muurtjes die, hoog boven de kliffen, als landafscheiding dienen. Het is kennelijk een erg zware zuidwesterstorm geweest.
Het is ergens wat onwerkelijk; dat zwart op de rotsen is een onnatuurlijk en smerig gezicht, je weet wat de lange termijn gevolgen voor de natuur zijn en je hebt dus de neiging de vervuiling heel erg te vinden. Maar de natuur trekt zich er ogenschijnlijk niets van aan; de vegetatie is uitbundig, er is enorm veel vis (en dus ook vissers...), je verdwaalt bijna tussen de vivero's (mosselkweekvlotten) en er zijn ongelofelijk veel vogels. En dan te bedenken dat het zo eenvoudig voorkomen had kunnen worden....
Wij kunnen er echter niets aan veranderen en laten ons plezier dus ook niet vergallen.

We besluiten de dag met een borrel met Petra en Jan-Willem van de Witte Raaf (geluksvogels die voor onbepaalde tijd vertrekken) en een feestmaaltijd. Ter ere van .... eh ......eh ..... gewoon omdat dat lekker is.
[JG]

Spanje

Nou moet je weten dat de onze diepte/log/multimeter een watertemperatuur aangeeft van 14,9 graden. Dat zal wel niet helemáál kloppen, maar het nodigt nou niet bepaald uit om even het water in de duiken en met een schroevendraaier in het gat te porren.
JG probeerde het vanuit de bijboot, maar dat lukte niet. Vervolgens heeft hij een minuut of 30 in de kuip voor zich uit zitten staren om te bedenken hoe hij dit kon oplossen zonder het water in te moeten. Er kwam niets bij hem op.

Ik hielp hem bij de volgende poging met het vasthouden van het bijbootje terwijl hij languit op de drijvers lag met zijn arm helemaal in het water, en zijn hoofd op het water. Hij kon het gat niet vinden.
"Nou, hoe lang is het nog, tot thuis?" vroeg JG. "Dan gaan we wel achterin naar het toilet."
Op mijn eerste, nog onuitgesproken argument reageerde hij onmiddellijk. "Dan gaat het bezoek ook maar achterin naar de wc."
Ik dacht even na, en zei: "Nou, zal ik er dan in gaan?" (Negentig procent kans dat JG het dan toch zelf doet, schatte ik. Maar anders zou ik er aan moeten geloven.)
"Zou je dat doen?", vroeg JG.
"Ja, misschien moeten we thuis ook nog wel even op de boot wonen. En onder bakboordhelling kunnen we de wc achterin (aan stuurboord) niet gebruiken."
"Dan gaan we niet meer hellen," concludeerde JG.
Stilte.
"Bruut!"
Stilte.
"OK, maar dan wordt ie zo klein als ie nog nooit geweest is. Als ik hem niet meer kan vinden, dan is het jouw schuld!!!"
[Chantal]

Ik ben weer een beetje warm. Da's toch een mooi ding, zo'n boiler. Ook de heerlijke witte Hoegaarden (dat was heel erg lang geleden) aan boord van de Belgische Elegance maakte veel goed.
Vandaag kregen we trouwens een buurman. Een hele, hele mooie praam om te zien, slechts 146 ft en bloedsnel. Dit schip heeft jaren het transatlantische record voor mono-hulls op haar naam gehad. Voor de bootjesliefhebbers; zoek op internet maar eens naar "Mari Cha III". Ach, je moet wat te dromen houden nietwaar?
[JG]

Spanje

Spanje

Als we de Ria de Camariñas uitzeilen varen we dwars door een veld met honderden meeuwen. We vragen ons af wat ze daar doen en krijgen snel antwoord op deze vraag. In het water krioelen namelijk duizenden krabbetjes. Een vreemd gezicht, we hebben tot nu toe alleen nog krabben gezien die op de wal krabben. Is dit iets uitzonderlijks? Misschien niet.

Verderop kijken we met de verrekijker naar de kant, waar we mannen in witte pakken zien werken. Stukjes kust zijn bedekt met wit plastic, zelfs hoog boven de waterlijn. Bijna twee jaar na de ramp met de Prestige wordt er nog steeds schoongemaakt. Voor het grootste deel met Europees geld, lazen we ergens.
In een artikel in de Zeilen, een jaar na dato, lazen we dat de jachtclubs, marina's en Spaanse overheid beweerden dat het allemaal is opgeruimd, in elk geval dat de toerist nergens last van zou hebben en met een gerust hart op de strandjes kan liggen en dat zeilers ook niets meer van de ramp zouden merken. Op het eerste gezicht lijkt dat ook zo. Maar zodra je iets verder kijkt dan je neus lang is, ondervind je dat de gevolgen van de olieramp nog steeds duidelijk zichtbaar zijn. Het is verschrikkelijk om te zien.
Tijdens onze hike van een paar dagen geleden langs de Costa da Morte deed het ons al pijn om te zien hoeveel rotsen er nog besmeurd zijn met olie en teer. En nu we die mannen bezig zien worden we nogmaals met de neus op de feiten gedrukt: de omvang van de ramp is echt enorm geweest.

Langs de hele Spaanse ria-kust worden we tijdens het zeilen belaagd door een soort gelige rondvliegende kevertjes of torretjes. Ze zitten echt over de hele boot, tegen de zeilen aan geplakt, op en onder de buiskap, op het dek, in de kuip, in je haar (brr), op de beugel op het achterschip, overal. Je wordt er knettergek van, ze zijn net zo irritant als IJsselmeervliegjes op een windstille dag op het IJsselmeer. Je krijgt ze bijna niet weg, ze zuigen zich als zuignapjes vast aan het oppervlak waarop ze zitten, en als ze onraad ruiken helemáál. Zodra je klaar bent met het ontdoen van de boot van die lelijke creatuurtjes kun je weer opnieuw beginnen. De zeilen zitten inmiddels vol met vlekjes.
Ik weet zeker dat die beesten er 2 jaar geleden niet waren. Zou het ook iets met de ramp te maken hebben?
[Chantal]

Spanje

Toch is het zalig, een bijna perfecte, heerlijke zeildag. Wat is het toch een genot om de wind in de rug te hebben. Wat een verschil, ik heb er gelijk weer lol in.
De laatste tijd had ik het een beetje gehad met zeilen. JG ook, maar in wat mindere mate. Ik zag gewoon tegen iedere zeildag op, gewoon omdat ik er absoluut geen zin in had. Ik had elke keer zoiets van, als we dan toch moeten zeilen, doe dan maar gelijk een eind, dan zijn we er weer even van af.
Dat had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat we tegen de Portugese Noord in moesten. Elke keer vroeg op de dag vertrekken, om de meeste mijlen 's ochtends te kunnen maken, voordat de wind opsteekt. Vaak dus maar weer motoren. Maar ik vroeg me ook af of het geen zeilmoeheid was na 2 jaar de wereld rondzeilen. We zijn toch zo'n 30% van de tijd onderweg geweest, en dat is toch flink aanpoten.
Maar na zo'n dagje kan ik er weer helemaal tegen, ik heb er echt weer zin in. Vanaf hier richting Nederland is de wind ons volgens het boekje meestal gunstig gezind, en dat is lekker.

Na 35 mijl genieten pikken we een mooring op in de havenkom van La Coruña. We maken kennis met Ewout, die hier met een Etapje van 22 voet op wind ligt te wachten om naar het zuiden te gaan. Net klaar met de middelbare school neemt hij het er een jaar van voordat hij aan zijn studie begint. Hij verricht een huzarenstuk door met dit kleine bootje solo, in daghops, van NW Europa naar de Med te zeilen en daar de rest van zijn jaar door te brengen. Pfff, pittig hoor. Maar wat een avontuur!!
[Chantal]

Spanje

Spanje

Wat ook leuk is, is dat voordat wij vertrokken we geen vertrekkerssite kenden met een echt dagboek, dat wil zeggen dagelijks een verhaal. Dat was bij ons eigenlijk ook niet echt de bedoeling, maar dat is zo gegroeid. We waren er voor vertrek mee begonnen, zodat iedereen kon zien (als ze ons al zagen) waar wij van die wallen onder onze ogen van kregen. Onze ouders hadden ons waarschijnlijk de hersens ingehakt als we ermee gestopt waren en ons zouden beperken tot zo nu en dan een verslag. Nu zijn we er zelf erg blij mee, het is toch in eerste instantie ons eigen dagboek geworden.
Maar ik dwaal af. Wat nou zo leuk is, is dat er anno 2004 veel vertrekkers zijn, eigenlijk de meeste die we nu ontmoet hebben, die ook een dagelijks verslag bijhouden op hun site. En ook een Nedstatje hebben, en ook hetzelfde Write2me-gastenboek. En dat soort dingen.

Wisten jullie trouwens dat ze hier in La Coruna 'echte' menhirs hebben?. Op weg naar de oudste nog werkende vuurtoren ter wereld, de Romeinse Torre de Hercules die op het noordelijke puntje staat van bet schiereiland, kwamen we die Asterixstenen tegen.
We liepen lekker in de volle zon, die zich overigens de hele dag liet zien. Een welkome afwisseling na al die grijze luchten die we de laatste tijd vooral zien. Gisteren zag JG in een Belgische krant dat het uiterste noordwesten puntje van Spanje, waar wij dus zitten, het enige plekje was in Zuid Europa was waar de temperatuur met een geelgroene kleur werd aangegeven. Hmn.
Galicië heeft inderdaad een zeeklimaat, het klimaat is te vergelijken met dat van Engeland. De verwarming staat hier aan boord regelmatig aan. Gisteravond niet, maar toen wist ik aan het eind van de avond niet eens meer of ik nog voeten had. JG wel....

Vanavond toch maar even de boot verlegd. Enig idee wat je hier moet betalen voor zo'n stomme mooring? ZEVENTIEN EURO. Voor een mooring ja. Echt absurd.
Twee jaar geleden voelden we ons hier ook al belazerd. Toen mochten we buiten de niet onaanzienlijke prijslijstprijs voor een 'normale' ligplaats aan een zeer wrakke en onbeschutte steiger waaraan je om de haverklap ligt te schudden en te steigeren vanwege de wash van andere boten (het kostte ons een zeeeeer degelijke verhaalklamp en anderhalve dag om die van het dek af te krijgen) EUR 3,60 per dag extra afrekenen voor de mógelijkheid om water en elektriciteit te gebruiken (deze zin klopt echt). En dat stond natuurlijk nergens, daar kwamen we na 10 dagen achter. We moesten dit betalen, ook al hadden we er geen gebruik van gemaakt. JG is er nóg pissig van, en was dus ook niet van plan om op eigen initiatief onze mooring te gaan betalen. Maar ja, toen zei die brede man vandaag: "Amigo, ........ (brabbel brabbel)."
[Chantal]

Als je er nou nog wat voor terug zou krijgen, OK, maar het is 1 grote bouwvallige, stinkende en vooral ook onvriendelijke bende. Ankeren is lastig omdat de bodem vol met rotzooi schijnt te liggen, althans dat staat in de pilot en geloofde ik dus eigenlijk niet zo. Maar van meerdere kanten hoorden we dat schepen hier duikers nodig hadden om hun anker terug te krijgen en die duikers zijn natuurlijk ook niet gek...
Elkeweg, lekker belangrijk allemaal, ze redden zich er maar mee, wij vermaken ons toch wel!
De stad en de rest van de mensen is gelukkig heel anders. 2 jaar geleden begon het voor ons gevoel hier eigenlijk pas echt en we hebben hier veel gedaan en een fijne tijd gehad. Waar ik me over verbaas is de manier waarop je geheugen je voor de gek kan houden. Ik herken dingen, straten, winkel alsof ik ze vorige maand gezien heb. En ik zou zweren dat dat ook zo is... Ik heb altijd wat sceptisch gestaan tegenover prof. Wagenaar (of Wassenaar of zo) maar ik sta een stuk meer open voor zijn theorieën.....
[JG]

Spanje

Onze reis hangt tegenwoordig van herinneringen aan elkaar. Op de boot aten we namelijk erwtensoep uit Sri Lanka (Dutch Peasoup, echt waar!) met door Wouter naar Kreta meegebrachte rookworst.
[Chantal]

Spanje

Spanje

JG heeft een totaal andere associatie. Droog verklaart hij dat de knoop waarmee het touw aan de wierrookpot zit duidelijk geen zeemansknoop is. Op het gevaarlijke af? Helaas zijn de close-ups hiervan mislukt.
Hij gaat nog net niet zo ver om te zeggen dat het waarschijnlijk wel met een paar monniken minder zou kunnen als ze een paar vertragingen op de kabel leggen met een paar extra katrollen...

Later zitten we op een terrasje in de zon te kijken naar de enorme batterij mensen die op een plein naast de kathedraal in een U met een lengte van zo'n 150 meter in de rij staan voor de crypte (die dus van buitenaf betreden moet worden). Daar liggen de beenderen van de apostel Jacobus, die naast Petrus (in de St Pieter in het Vaticaan) de enige apostel is wiens resten op Europese bodem liggen. Een van de rituelen die de pelgrims uitvoeren is het omarmen van de Heilige Jacobus (kan iemand mij vertellen waarom die apostel St James heet in het Engels?). Na al die rituelen kunnen ze eindelijk, na al die kilometers lopen hun compostela ophalen bij het pelgrimskantoor, het felbegeerde pelgrimscertificaat.

Wij laten die beenderen voor wat ze zijn, en genieten van de zon. Sowieso vraag ik me af hoe bij de vondst bijna 11 eeuwen na dato werd vastgesteld dat die beenderen inderdaad van DE Jacobus zijn. Maar dat zal wel weer te rationeel zijn....

In onze buurt zijn slechts 2 tafeltjes bezet. Het is onvoorstelbaar, maar even later merken we dat de 2 mannen aan het ene tafeltje en de vrouw aan het andere tafeltje Nederlanders zijn doordat ze met elkaar beginnen te praten.
Echte Nederlanders, klagen over alles.
De vrouw is een verschrikkelijk mens, ze zeurt met zo'n hoge piepstem steen en been. Over mensen die met de bus (zoals wij) of met de trein komen. Dat ze aan het laatste stuk van de pelgrimstocht werkelijk niets aan vond. Alleen maar Spanjaarden (ja gek, he, in Spanje.....), die slechts een paar tientallen of honderden kilometers lopen tot aan Santiago. En al die Spanjaarden kijken alleen maar naar de grond, "en dat zijn toch geen echte pelgrims....... die doen dat gewoon in hun 2 of 3 weken vakantie..... En ze nemen er helemaal geen tijd voor".
Ja muts, wat verwacht je dan? Dat die Spanjaarden eerst naar België gaan of zo?
En, terwijl de mannen net met gepaste trots hebben verteld dat ze zijn komen fietsen, begint ze een enorm zeikverhaal over fietsers. Dat het eigenlijk maar gemakkelijk is, want "lopen is veeeeeeeel intensiever. Veeeel intensiever". Ze had ook meerdere fietsers gesproken die dat bevestigd hadden. Met stomheid geslagen (bijna dan) zei één van de mannen: "Oh, dat geloof ik best", en keek de andere kant op.... Ook wij namen niet het 2e drankje waar we zin in hadden.
[Chantal]

Spanje

We kijken naar het weer, en proberen te besluiten of en wanneer we weggaan. Morgen misschien?
[Chantal]

Spanje

De dag sluiten we af met een borrel bij ons aan boord met de Miss. Onderweg naar de Carieb op een lekker snelle X45. Na een pittige Biscaje-oversteek is het hier voor hen lekker bijkomen en wassen. Waar kennen wij dat ook al weer van??? :-)
Het was erg leuk en gezellig en wat ons betreft blijven ze nog even. Wel jammer overigens dat hun opstapper Hans-Elias al weer terug was. Opnieuw, net als 2 jaar terug, elkaar op 1 haven gemist. Dat moet toch nog een keer gaan lukken?!?!
[JG]

Spanje

Later zitten we aan het ontbijt, en zeg ik tegen JG: "Wat een wereldontbijt hebben we eigenlijk hè!" Zo nu en dan borrelt er zo'n soort gedachte boven. Niet dat we het nou Spartaans hebben gehad de afgelopen 2 jaar, bepaald niet. Maar toch realiseer ik me nu meer met wat een luxe we onszelf kunnen omringen.
JG verklaart dat het eigenlijk geen wereldontbijt is maar een Europees ontbijt. En hij heeft gelijk: een Italiaans ciabattabrood, een Frans brietje, een Spaans kaasje, een paté de campagne, verse aardbeien met rietsuiker, en last but absoluut niet least een zalig stuk echte Hollandse oude kaas. Dat laatste hebben we al 2 jaar niet op. In het buitenland kun je wel Nederlandse kaas krijgen, maar dat beperkt zich tot de jonge kazen. Dit stukje kregen we gisteren van Roland en Tineke van de Miss. Wat een genot!!
[Chantal]

Spanje

Dat dreigde nu ook weer te gebeuren. Gek werden we ervan. En van elkaar. Want de ideeën van de één strookten niet met die van de ander, of we begrepen elkaar verkeerd. Of we kwamen weer met hetzelfde euvel te zitten. Dus toen hebben we maar een aanpak bedacht die niet in boekje staat. Na een time-outje bleek dat de goede aanpak en lukte het dus uiteindelijk wel. Het heeft ons wel een van onze vreselijk mooie loodzware RVS Enkes-lierhendels gekost (die verdween van de achterstagspanner zo naar 13 meter diepte. Onvindbaar want het water is hier erg troebel), maar dat is een bijzaak (die wel pijn doet).

En, daar ging het eigenlijk nog meer om: we hebben de stagen maar weer eens gecheckt op haarscheurtjes of zelfs breuken, losse strengen en dergelijke. Dat doen we echt regelmatig, en gezien onze ervaringen leek het wel verstandig om dat voor Biscaye ook nog eens te doen.

De dag sloten we af met een leuk gesprek en lekkere borrel aan boord van de Xelhá, bij Ton en Ingrid. Een zelf afgebouwde Van der Stadt 57 van woodcore. Petje, nee PET af voor hen, prachtig doordacht en afgewerkt!!!
[Chantal]

Spanje

Na een snel ontbijt knetteren we in de dinghy naar de kant om voor de dreigende buien de laatste weerinfo van internet te halen. Dat is dus een domper; de voorspellingen zijn flink bijgesteld en voorlopig kunnen we niet weg. Nu ja, dat kan wel, maar dat willen we niet. We hebben geen zin in eerst 2 dagen tegenwind en dan 2 dagen 3-40 knopen. We blijven het dus nog maar even goed in de gaten houden.
We zijn toch wel bij met onze 'conservatieve" planning waardoor we ook hier niet onder tijdsdruk staan en wel weg zouden móeten.
En, het schijnt weer lekkerder weer te worden, er is een hele grote Carrefour om lekkere dingen te kopen (ook voor straks thuis...jaja) en er is nog genoeg te zien en doen. En onze dinghy wordt ook goed bewaakt....
Kortom, opnieuw hoort niemand ons klagen!
[JG]

Spanje

Spanje

Eerder op de dag hadden we de genua 1 al naar beneden gehaald en vervangen door de kleinere genua 2. Prettiger met wat meer tegenwind, en ook met de boom staat die wat gemakkelijker dan de genua 1.
OK, laat maar komen, wij zijn er klaar voor!

Tussen alle bedrijven door heeft JG voor alle nieuwkomers in de baai voor barmhartige Samaritaan gespeeld. De een had wel een bijboot, maar geen motortje en slechts 1 peddel, dus die kreeg een lift naar de kant. De ander lukte het niet om een mooring op te pikken, dus JG reikte hen uiteindelijk de lijn maar aan. En tot slot ging er nog een catamaran krabben terwijl de eigenaren op een andere boot nietsvermoedend aan het borrelen waren, dus JG speerde nog maar weer eens met de bijboot weg om de eigenaren te waarschuwen.
[Chantal]

Spanje

Shit shit shit. JG heeft net een weerbestandje opgehaald, en het zit er alweer NIET in. Ik baal als een stekker. IK WIL WEL EENS EEN KEER NAAR HUIS!!!!! Voor de derde keer kunnen we niet weg op het tijdstip dat we voor ogen hadden.
Maar ja, elk nadeel heeft zijn voordeel. Ten eerste wil ik nu wel naar huis, maar als ik straks thuis ben kan ik me misschien na een week niet meer voorstellen dat ik dat ooit heb gedacht, gezegd en zelfs heb geschreven. Plus er komt over een paar dagen gunstigere wind (ja ja, dat hebben we meer gehoord...). En het is mooi weer. En dus we kunnen de boot nog extra oppoetsen. En La Coruña is erg leuk. En gisteren is de baai weer helemaal volgestroomd met een nieuwe lading vertrekkers (ja ja, die noordenwind hè, mooi voor die vertrekkers hè), nadat we al weer een paar dagen remy waren. Gezellig dus. En ..... zie je wel, voldoende voordelen.
En bovendien: 3 maal is scheepsrecht, dus volgende keer gaat het gewoon ECHT lukken.

Ondertussen ligt Pinical lachend te glimmen in de zon. Ze heeft weer een wit, glanzend huidje nadat we haar romp hebben opgepoetst en in de was gezet. Gisteren maakten we het af. Zelfs de spiegel, die bijna zwart was van de uitlaatgassen van alle motoruren van de laatste tijd, heeft weer de schijn van wit.
Het nadeel is dat het contrast met andere delen van het schip groter is geworden, dus ik ging maar gelijk door met het poetsen van het RVS. Morgen weer verder...
[Chantal]

Spanje

We constateren dat de onderkant van de romp alweer een beetje besmeurd is met een zwarte substantie. Balen, hij zag er net zo mooi uit. Eigen schuld waarschijnlijk: gisteren heeft JG de motorolie vervangen met behulp van een geleende vacuümpomp en heeft per ongeluk een heel klein beetje olie gelekt....
Ik ga door met RVS poetsen, en ben veel te pietepeuterig, dus het duurt lang. Wordt vervolgd.

Tussen alle bedrijven door houden we het weer met argusogen in de gaten. Het internetcafé zal wel denken dat we internet-junks zijn, elke dag staan we op de stoep om het weer te checken. Wanneer kunnen we weg?
Het enorme hogedrukgebied ligt zo stabiel boven de oceaan en de Golf van Biscaye, dat is zo maar niet weg. En we weten inmiddels wat er kan gebeuren met gaatjes met mooie wind die zich een paar dagen later lijken aan te dienen. Die zijn al eerder als sneeuw voor de zon verdwenen.
[Chantal]

Spanje

We zijn minstens 4-5 dagen onderweg, dus het volgende bericht zal dus even op zich laten wachten....
[JG]

PS: Hadden wij al verteld over de bomaanslagen van de ETA in de provincie Galicië? Nee? Goh, wat raar.
De ETA had aangekondigd (kleine) bomaanslagen te plegen in Galicië tijdens de zomervakantie.
Bayona was aan de beurt een paar dagen voordat wij er aankwamen. De Yosoy, die er toen voor anker lag, is geëvacueerd van hun boot naar de vaste wal (alsof die bom in het water zou liggen) en vertelde ons er over.
Daarvoor waren al andere steden aan de beurt geweest. En daarna ook nog een paar. Santiago de Compostela, La Coruña, Vigo, Vilagarcia de Arosa, Pontevedra en Xanxenjo zijn geloof ik aan de beurt geweest.
Elke keer werden ze wel aangekondigd. Slechts een keer kwam het aanslagje (waarschijnlijk per ongeluk) voor het telefoontje. Alleen daar zijn 5 gewonden bij gevallen.
Voor de zekerheid ankerden of monsterden we in weekenden (waarin de aanslagen plaatsvonden) maar niet bij de steden in de buurt. Dat gebeurde trouwens ook wel min of meer toevallig.
Nu ja, inmiddels hebben we legio (E)TApa's gegeten (zoals de Kees ze doopte), is de Spaanse zomervakantie al 2 weken voorbij, en gaan we morgen vertrekken.
We vonden het trouwens wel opvallend dat er geen bezorgde ouders aan de telefoon hingen.
[Chantal]

JG is de afgelopen week nog pissiger geworden op deze jachtclub. Na onze verontwaardiging van 2 jaar geleden omdat we ineens bijna 4 euro per dag extra moesten afrekenen voor niet gebruikte stroom en water, hebben de mannen van de jachtclub het deze week nog bonter gemaakt. Zo bont dat we tot dit snode plan besloten.
Elk jacht dat aankomt proberen ze een poot uit te draaien. Ze spreken de bemanning van de jachten bij de steiger aan wanneer ze met de dinghy aanleggen, en vragen of ze even mogen vangen voor de mooring. Er wordt een prijs genoemd (die anders is dan de prijs volgens het officiële prijslijstje dat in het marinakantoor hangt), en als mensen daarvan schrikken wordt het bedrag naar beneden bijgesteld door te zeggen dat het ook zonder bon kan. En vervolgens verdwijnt het geld in de eigen zak.
Bij de Engelse jongens die hier eergisteren zijn aangekomen maakten ze het helemaal bont. Ze weten kennelijk dat de marina- en mooringprijzen in Engeland erg fors zijn, en vertelden de jongens met een uitgestreken gezicht dat ze 60 euro moesten betalen voor hun mooring. Zéstig euro!! De jongens zeiden beteuterd dat ze dan wel weg zouden gaan. O? Dan kon het wel voor 20 euro. Nog steeds een absurd bedrag dus.
Wij verkasten na 2 dagen aan een mooring van de jachtclub te hebben gelegen naar een andere mooring. Ankeren vonden we toch te link, gezien de verhalen in de pilot over veel troep op de bodem, inclusief een wrak, en ervaringen van vertrekkers die we hoorden. We hadden de door ons beoogde mooring 2 dagen in de gaten gehouden om te kijken of hij niet aan een vissersboot toebehoorde. Het was een oud, lelijk, roestig en vooral groot geval. Onder water was hij bijna 2 keer zo groot door alle uitstulpende aangroei. Ook de lijnen waren door de aangroei 2 keer zo dik en lang geworden. We concludeerden dat de mooring al in geen tijden was gebruikt, en dat het in geen geval een mooring van de jachtclub kon zijn. We stemden het af met de vissersboot even verderop, en alles was ok. Maar na 3 dagen probeerden de mannen van de jachtclub het toch. We hadden geen geld bij ons....
Ook met de door ons getankte diesel ging het zo. Of we een bon nodig hadden. Nee? "O gracias, gracias!!"
Gracias? Met DEO GRATIAS vertrokken wij dus vanochtend zonder te betalen.

Over onze eerste dag op Biscaye kunnen we kort zijn (dat zou je niet zeggen als je de lengte van het dagverslag leest).
De wind was geen voorspelde windkracht 3 tot 4, maar windkracht 6 tot 7 en zelfs vlagen 8. Een woeste zee bruiste om ons heen, met korte steile golven. We hebben nooit eerder zo veel vast water over de boot gehad. Nooit. De zee deed gewoon net alsof onze boot niet bestond.
Mijn kotszakje  en ik waren onafscheidelijk. Ja ja, voor de tweede keer tijdens onze wereldomzeiling heb ik de vissen gevoerd.
Onze Pinical deed het duidelijk beter. Onder dubbel gereefd grootzeil en de kotterfok danste ze met een aardige snelheid over de golven, schuin tegen de wind in. De stralende zon vergrootte haar vreugde nog eens.
Ze had er duidelijk meer lol in dan ik. Ik lag de hele dag op de kajuitbank met mijn zakje in de aanslag, en lag te denken aan hoe beroerd ik me voelde, hoe rottig ik het voor JG vond dat hij alles in zijn eentje moest opknappen, en hoe fijn het is om een boot te hebben die binnen gewoon droog blijft. Dat dat niet de normaalste zaak van de wereld is realiseerden we ons de afgelopen weken namelijk regelmatig. Na alle verhalen van al die Nederlandse vertrekkers die we ontmoetten leek iedereen wel een lekkende boot te hebben.

Die zeeziekte, dat is in potentie een gevaarlijk iets, vind ik. Alles is namelijk ondergeschikt aan het zeeziek zijn.
Wacht houden, om je heen kijken of er geen schepen zijn, het wordt een opgave waar je je echt toe moet zetten. Zelfs als je weet dat er schepen in de buurt zijn, blijf je liever op de bank liggen, want zodra je uit je horizontale stand komt gaat het mis. 's Nachts lukt het wacht lopen net met de radar continu aan. Normaal doen we de radar tussendoor uit om stroom te sparen, maar het opwarmen van dat ding kost 70 seconden en zo lang kun je het niet volhouden in niet-horizontale houding.
Het logboek bijwerken is een onmogelijkheid.
Klapperende zeilen verdwijnen naar de achtergrond, en je geweten (want je weet dat van klapperen de zeilen kapot gaan) idem dito.
Van denken aan eten word je al misselijk, terwijl je weet dat je MOET eten omdat er anders geen licht in de duisternis komt.
Tegen drinken heb je een iets minder grote aversie, maar liever nog laat je ook dat achterwege zodat je niet zo vaak, of -en dat zou helemáál mooi zijn- niet naar de wc hoeft. DAT is namelijk pas een verzoeking. Je in zo'n klein hokje persen op een bokkende boot onder helling, alle truien en lagen shirts omhoog houden, riem los, broek open, laten zakken, onderbroek naar beneden, rust (nou ja, relatief dan), en dan alles weer in omgekeerde volgorde. Dat is écht niet te doen (Wouter zal het beamen...). Met een jollenbroek en zeiljas aan wordt het bijna een onmogelijkheid. Uitdrogen is daar dus boven te verkiezen, dat deert je op dat moment niets.
Maar een grote boodschap doen, dát is pas echt hel.
[Chantal]

PS: het moge duidelijk zijn, getuige de lengte van dit stuk, dat ik dit dus NIET op de dag zelve heb getypt....

's Avonds werd onze tamelijk rechte track een waggelkoers. De wind werd erg vlagerig, en doordat we door de stroming naar het NW werden weggezet had de windpilot de grootste moeite om elke keer als er weinig wind was te corrigeren. De autopilot vertoonde hetzelfde gedrag, tot we hem maar op de GPS koers zetten in plaats van op de wind.
Uiteindelijk viel de wind, zoals verwacht, helemaal weg, en moest het ijzeren zeil bij.
[Chantal]

Vandaag golft de deken die zee heet traag onder ons door. De zon spiegelt op een blinkend tapijt dat her en der een ribbeltjespatroon heeft, en ik zit in de kuip te kijken naar het bellenspoor waarmee we het tapijt decoreren. De zee gaat me nooit vervelen.

We zitten sinds vanochtend weer op het continentaal plat. Ik probeer me een voorstelling te maken van hoe de zeebodem er uit zou zien als er geen water op zou staan. In een afstand van nog geen 25 mijl varen we van een diepte van meer dan 4.000 meter een plateau op van 125 a 150 meter. Er verandert niets. Twee jaar geleden voeren we met gelijksoortige omstandigheden als nu (niet of nauwelijks wind) het plateau af. Een makkie.
Gelukkig, want dat kan ook anders. Stel je voor dat zo'n enorme zeemassa met een flinke swell beukt op die steile wand, en het water langs de helling omhoog stuwt. Bij zo'n overgang wordt de zee dan erg ruw, en kan resulteren in zware rollende en brekende golven. En denk daar nog eens wind bij.

Na een wereldomzeiling kan een overtochtje van een paar dagen een eitje lijken. Maar Biscaye blijft een bitch, een stuk water waar je toch wel een beetje ontzag voor moet hebben. Niet zozeer vanwege de (najaars)stormen, die je dwingen verder de golf in te varen naar het oosten. Dat onheil lag meer op de loer in de tijd van de vierkant getuigde schepen die niet aan de wind konden zeilen. Maar meer vanwege die enorme diepteverschillen en zware zeegang.
Als we al de neiging hadden om Biscaye te onderschatten, dan zouden de schellen ons in La Coruña wel van de ogen zijn gevallen. We hebben we ons zitten verbazen hoe vaak de Cruz Roja, die in Spanje de taak van coastguard heeft, is uitgevaren. Hoeveel jachten er niet zijn binnengesleept door de oranje reddingsboot. Minstens eens in de 3 dagen, schat ik zo. We zagen 1 jacht dat ontmast was, 1 jacht dat een noodroer had gemaakt, 1 jacht dat een enorme berg visnet in haar kuip had opgetast (het restant zat nog aan de schroef), en dan nog een paar jachten met onbekend onheil.

Ondertussen maken we gebruik van het feit dat het zo rustig is en de zon een forse poging doet om ons bijna blote vel eind september (!) nog te verwarmen. Niets luieren. Werk aan de winkel!
JG installeert zich op de zwemtrap op de spiegel en ondergaat gewillig en vol vertrouwen zijn laatste knipbeurt met een haperende tondeuse. Ik zeg laatste, niet omdat die tondeuse de volgende keer niet zal halen, maar omdat we dan weer thuis zijn. JG was helemaal verbouwereerd toen ik verklaarde dat ik hem echt niet zou blijven knippen als we weer thuis zijn.
Als ik klaar ben met deze kaalslag is zijn hoofdhaar korter dan zijn baardhaar. Dat vertrouwt hij mij niet toe, dus hij verdwijnt naar de natte cel en komt 10 minuten later als een kale neet terug. Het zal wel weer wennen zijn dat mijn mannetje straks weer dagelijks met een gladde huid langs mijn wang strijkt. Ik mag die stoppelbaard wel (al was hij nu het stadium van stoppelbaard wel ontgroeid).
De verstaging wordt wat verder aangespannen, de afwas wordt gedaan en twee diners voor de komende 2 dagen worden bereid. Ik heb de schrik van die zeeziekte namelijk nog in mijn benen, dus neem alvast voorzorgen voor als de wind weer aanwakkert  Niet dat er een bak wind aankomt, maar toch.
We nemen een douche aan dek, en weemoedig vraag ik me af of dat de laatste keer zal zijn van onze reis dat dat we dat kunnen doen. En dat we 's middags bijna in onze blote kont aan dek kunnen zitten...
[Chantal]

We zijn dus Het Kanaal ingevaren. Vandaag hebben we zowaar 8 uurtjes kunnen zeilen, zelfs kunnen halfwinderen. Perfect, met bijna vlak water.
Onze autopilot vertoonde weer kuren. Dezelfde als gisteren? We zijn nu wat aan het experimenteren met de plaats van het kompasje.
JG baalt en heeft een off-day, beweert hij. Ik had er nog niets van gemerkt voordat hij dat meldde.

Terwijl ik dit typ waait het 0,8 knopen, en staat de Volvo dus weer te zwoegen. Dat zwoegen valt eigenlijk nogal mee op het moment, want we hebben nu forse stroming mee en lopen regelmatig boven de 8 knopen. Dat is kicken.
De keerzijde is dat je weet dat een getijdestroming ook weer tegen gaan lopen. En laat dat nou net dreigen te gebeuren vlak voor we bij het kanaaleiland Alderney zijn. Kenners denken dan onmiddellijk aan de 'Alderney-race', waar je als jacht in verzeild raakt als je naar/tussen de kanaaleilanden zeilt. Het is duidelijk dat dat voor ons geen race gaat worden, maar de hoe-kom-je-zo-traag-mogelijk-vooruit-contest. Of zelfs achteruit.
Maximaal 6,8 knopen stroming tegen op de verkeerde plek, heb ik zojuist uitgevogeld met behulp van de Reeds Nautical Almanac. Dat is met springtij.
Juist. Gisteren was het volle maan.
Ik ben blij dat het tegen die tijd mijn beurt is om te gaan slapen.
[Chantal]

Volgende wacht. Bah.
Toen ik deze wacht om half 2 vannacht begon, was het met de snelheid die we hadden, net boven de 5 knopen, nog een kleine 3 uur varen naar ons waypoint boven Alderney. De stroming was net begonnen tegen te lopen.
Nu, 2 uur later, is het met onze huidige snelheid nog 4 uur varen naar dat zelfde waypoint. Viereneenhalve knoop stroming tegen.
Ik wilde dat ik me tijdens de wachtenwissel om half 11 niet had laten overtuigen door JG om aan de zuidelijke kant van de shipping lane te blijven varen. Ik wilde naar de noordkant oversteken vlak voor de stroming tegen zou gaan lopen, omdat de stroming daar minder is. Maar JG concludeerde dat dat geen tijdwinst zou opleveren. Hij had gelijk. Maar toch wilde ik dat we dat gedaan hadden.

Nu ja, het kan nog erger. We motoren nu, er staat 7 knopen wind van achteren, en er is een vlakke zee. Ik wil er niet aan denken hoe het kan zijn met een flinke bries van achteren. Wind tegen gigastroom. Dat moet een heksenketel van ongekende proporties opleveren. Nee, ik moet maar niet te hard klagen.
En trouwens, na regen komt zonneschijn. Straks gaan we weer als een speer en vliegen we over het water. Alleen lig ik dan te snurken.
[Chantal]

PS: Oeps, correctie, er staat geen 7 knopen wind, maar nog geen 3 knopen wind. De windmeter telt om de ware wind vanuit de schijnbare wind te berekenen onze snelheid door het water erbij op. Maar eigenlijk moet hij de GPS-snelheid erbij optellen in plaats van de logsnelheid. Foutje.

PPS: Het is nog 290 mijl in een rechte lijn naar Scheveningen. Met deze snelheid doen we daar nog dik 8 dagen over.

PPPS: Ja sorry hoor, ik heb de tijd om zo'n ellenlange brei te typen. Zeker met een snelheid van 1,5 knoop. Sla gerust de helft over. Maar dat had ik natuurlijk eerder moeten zeggen.

(zelfde dag, 's nachts)
En dat gaat ook weer over natuurlijk. Later op de dag gingen we weer slechts 1,3 knopen, en zelfs een tijdje rond de nul knopen. En terwijl ik de foto erbij zoek zie ik pas aan de koers dat we zelf achteruit gingen!
Dan maar weer de motor aan. Die is de hele dag af en aan geweest, want de wind varieert nogal in kracht. De ene keer speren we met 20 knopen van achteren als een gek naar het oosten, de andere keer (meestal) is het weinig of niets.
Het weer is echt Engels: grijs en af en toe een bui. Of is dat juist typisch Nederlands?
Het water bekent meer kleur. Dat is helder groen. Fantastisch! Her en der zien we bijna turquoise plekken in het water, en ginnegappen tegen elkaar: "Hé, kijk, een rif!!!" O, wat is dit mooi. (Het komt natuurlijk door het feit dat we weer in ondiep water zitten. Echt raar, dat we nu varen op water waar we zo het anker er in kunnen gooien...)

Ik ben de hele dag opgewonden en druk geweest, maar weet niet precies waarom. Misschien omdat we bijna bij onze bestemming waren (komende nacht komen we aan bij Eastbourne). Misschien omdat er een kansje in zat dat we mijn zus, haar man en mijn nichtjes zullen ontmoeten, want die zijn een weekje naar Londen om voorbereidingen te treffen voor hun tweejarige verblijf daar (pure wraak als je het mij vraagt, dat ze 2 jaar naar het buitenland gaan). Ik weet het niet waarom, maar ik was gewoon hyper.

's Avonds werd de opgewondenheid vervangen door teleurstelling: de ontmoeting gaat niet lukken. Ik begon gelijk andere mogelijkheden te bedenken, en heb alweer wat nieuws bedacht. Misschien toch? Ik kon gelijk niet meer slapen.
[Chantal]

Terug naar boven

Naar oktober 2004