Naar het pagina-einde

Naar september 2004

Laatste update : 6 - 10 oktober       Dover - Scheveningen    :                          Klik hier       

Brrrr. In Maleisië zweten ze uit de boot, en wij varen in een lichte mist met een waterig zonnetje Dover binnen. Het lijkt inderdaad niks. Dat krijg je ervan als je vertrekt met het idee dat je doorgaat zolang het leuk is. En waait natuurlijk. Althans, als er waaien voorspeld is.
We weten allang dat op zee het leven niet uit gemiddelden bestaat (en aan land gelukkig ook niet...), maar soms... Ik heb eens zitten kijken naar de voorspelde wind en wat we daadwerkelijk hebben ervaren. De wind was veel harder dan voorspeld bij vertrek, en daarna bijna steeds minder dan voorspeld. Resultaat; een (voorlopig) laatste oefening zwaarweer-zeilen bij Spanje, gevolgd door veel aerobics met zeilvoering en motorsleutel omdraaien. En niet te vergeten, weer 250 liter diesel verbrand. Hadden we gewoon gekregen wat voorspeld was, of zelfs maar het gemiddelde daarvan, dan waren we al een dag eerder aangekomen. Bijna dan.
Let wel; geen geklaag hier. Het was lekker. En ook wel relaxed. En langzaam maar zeker realiseer je je dat het nu wel snel afgelopen is. Onwillekeurig denk je steeds vaker "dit is de laatste keer dat ik dit of dit doe". Of haal je herinneringen op. Of heb je de neiging om 's nachts, tijdens je wacht, foto's te gaan bekijken. En ik niet alleen, zag ik aan de laptop bij het overnemen van de wacht.
En dan lees je van vrienden, in Maleisië. Het is daar warm. En het regent. En mooi. Erg mooi. En ze hebben nog zoveel tijd en toch zal die te kort zijn. En dan te bedenken dat wij dezelfde tijd vorig jaar nog moesten aankomen in Darwin... Om met een bekende, witbierdrinkende zuiderbuur te spreken, "Amai, da's pas lekker!".
Hmm, genoeg! Ik zal weer eens op de radar kijken.

En ondertussen is het ook hier genieten van de kleine, bekende dingen. Het geaffecteerde Engels van de Engelse Coastguard (maakt niet uit welk station), het razendsnel uitgesproken Appèl-á-tous, Appèl-á-tous, Appèl-á-tous van de Fransen die nog steeds te eigenwijs zijn om (de aankondigingen) van hun weersvoorspellingen en navigatie-berichten in het Engels uit te spreken, de drukte in het kanaal, dat je eindelijk weer de marifoon op 16 kunt laten staan zonder dat er iemand boert, hijgt, kreunt, fluit of dj speelt. 
Kortom, we zijn er bijna!
JG]

Leuk dat Kanaal met springtij; volgas en met de boeg dwars op de breakwater sukkelden we de havenkom van Dover in. Vervolgens was het even heel hard tegensturen om niet vol in de kademuur te vliegen. Een kwartiertje later lagen we vast. Na nog een uurtje zeilen te drogen hangen, boot afspoelen, boot verkassen naar de binnenhaven vanwege de sterke ZW-wind en opruimen waren we klaar om te bellen, in te checken, stad te verkennen en een pint te pakken. De traditionele lokale specialiteit in de pub smaakte erg goed. Ook al was het fish & chips.... :-)
En nu regent het en staat de kachel aan.
[JG]

Engeland

Maar 1 ding is zeker, nu weet ik dus zeker dat die stemming te maken had met het feit dat we hier in Dover mijn zus Lilian, haar man Michel en hun kids Dominique en Maxime zouden ontmoeten.
Volgens de stand van eergisteren zou het niet lukken, gisteren veranderde dat in misschien, en toen ik ze vanochtend nog een keer belde wisten we het zeker: het ging dus lukken!! Na een paar dagen huizen kijken in Londen zouden ze vandaag namelijk met de Seacat het kanaal oversteken en terug naar Nederland rijden. En laat die Seacat nou pakweg op een steenworp afstand van onze boot zijn aanlegplaats hebben....
Er was zelfs tijd om nog koffie te drinken aan boord van Pinical. Terwijl we honderduit kletsten, lokten de meiden de meeuwen met stukjes eierkoek naar de boot.
Toen ze drie kwartier later moesten inchecken hebben we vanaf de pier uitgebreid naar elkaar staan roepen en wuiven. Ik heb denk ik wel duizend keer gezwaaid, en ik had gewoon kramp in mijn kaken van die glimlach die in mijn gezicht was ingebrand. SUPER om ze weer te zien.
[Chantal]

Engeland

Vandaag regent het. En volgens de havenmeester krijgen we windkracht 10.
Hmmm. We hebben dus maar wat extra lijnen en fenders uitgebracht. Meer dan 26 knopen vlaag hebben we echter niet gezien. Een beetje vertraging wellicht? Regen hebben we wel gezien. Heel, heel veel regen en optimistisch als we zijn hebben we maar bedacht dat dit weer een boel werk scheelt. We hoeven nu niet zelf meer de boot af te spoelen / ontzouten. Gelukkig doet de kachel het goed. Nu nog afwachten of het gaat lukken om te internetten. We zijn hier inmiddels al 3 dagen maar het is nog niet gelukt.
[JG]

Engeland

Maar vandaag lukte het hier dan toch eindelijk om te internetten (tegen 'slechts' £ 4 voor een uur, en met een trucje toch de stekker in het stopcontact), en dus om de website te uploaden (aan de hits te zien zit iedereen met zeer grote smart te wachten op een update: vandaag een nieuw record, we krijgen net een SMS dat er al 207 hits zijn, en de dag is nog niet voorbij. Een absoluut, ontzettend, gigantisch, fenomenaal record. Goed zo mensen!!), onze mail binnen te halen, en last but not least het weer voor de komende week te bekijken.

Tja, en dat laatste.
We (vooral ik) hadden het in ons hoofd gekregen om komend weekend onze rentree te maken in Scheveningen. Dat zou natuurlijk wel leuk zijn, want dan zijn de meeste mensen vrij.
Wij, en inmiddels ook jullie mag ik aannemen, weten natuurlijk dat we afhankelijk zijn van het weer, en dat dus niets vast staat. Maar in deze regionen van overwegend ZW-winden leek dat plan niet bij voorbaat uitgesloten. En bovendien: voor een trip naar Scheveningen vanaf België of Dover zijn alle windrichtingen ok, met uitzondering van NO, dus wat kan ons gebeuren?
Drie keer raden wat de weersvoorspellingen zijn. Juist. Iedere dag van de week prima windrichtingen, maar uitgerekend zaterdag en zondag niet. En na het weekend draait de wind zoals het haar betaamt weer naar ZW.
Het moge duidelijk zijn: de weergoden hebben vergaderd, en zijn het er niet mee eens dat we naar huis komen.
Eens kijken wat er gebeurt als we het idee opvatten om onze thuiskomst een dagje te vervroegen, naar vrijdag dus. We'll keep you posted......!!
[Chantal]

We zouden het ook graag eerder weten, maar het weer is niet erg duidelijk met wat het nu wil. We blijven nog 1 dag hier en morgenochtend melden we hier wanneer we (eindelijk) terug zullen zijn!
(dat zal of vrijdag of zondag worden).

Het is dat ze hier geen dijken hebben, maar anders zou de stront van de dijken waaien. Dat nodigt nou niet bepaald uit om te vertrekken, terwijl we eigenlijk van plan waren om dat vanavond te doen. Morgenavond is ook nog de vraag.
Het begint er steeds meer op te lijken dat we geen tussenstop in België kunnen maken voordat we naar Scheveningen gaan. Eergisteren zaten we nog uitgebreid in de pilots te kijken naar alle havens langs de Belgische en Nederlandse kust, te rekenen met de stroming en het tij, vandaag lijkt dat een zinloze oefening geweest.
We zitten nu steevast elke ochtend in het internetcafé te kijken naar het weer.

Ik heb schoonmaakkoorts. Van boven tot onder wordt de boot gestoft, gezogen, en vooral gepoetst. Ik moet kennelijk iets om handen hebben. JG vlucht op een gegeven moment maar weg.
[Chantal]

Ja, dat staat er nou zo even kort. Maar jullie willen niet weten hoe lang we hebben getwijfeld en gezucht en geprobeerd te besluiten. Wat een gedoe. Overal zitten voor- en nadelen aan.
Wat zouden we doen als onze laatste etappe niet onze laatste etappe zou zijn? Je gaat tenslotte op andere momenten ook niet voor je lol tegen 20-25 knopen inhakken als het niet echt hoeft. En op zo'n laatste tocht wil je natuurlijk wel een beetje lekker zeilen. Zeiltechnisch zouden we dan bij voorkeur op donderdagochtend weggaan. En dus vrijdag aankomen. Dus dat wordt het dan ook maar.

Ondertussen zijn we alweer een dag of 5 in Dover, en hebben we nog steeds het kasteel niet gezien. Noch de oudste zeegaande boot ter wereld, die hier in het museum tentoongesteld is. En dat gaan we ook niet doen ook.
Wat dat kasteel betreft: zijn wij nou zulke krenten geworden? Wij denken niet dat we zo'n bezoek £ 8,50 per persoon waard gaan vinden. Voor 2 personen is dat dus 60 oude pieken! Zo hebben we al eerder kathedralen in Cadiz en Sevilla, met net zulke entreeprijzen, overgeslagen. Wij rekenen dat soort dingen in etentjes, cultuurbarbaren die we zijn.
Ook die oudste boot ter wereld laten we voor wat hij is. Zou het echt waar de oudste zijn? En, ik zag een fotootje van dat bootje in een foldertje, en concludeerde gelijk dat ik ook daar dus niet heen hoefde. Ja, dan kan hij nog wel prehistorisch zijn (absurd woord trouwens, dat is toch een contradictio in terminis?), maar het is een pietepeuterig houten bakje dat lijkt op een Optimistje zonder zeil.
Ja ja ja, ik weet het. Ik ben verwend. Wat verwacht ik nou eigenlijk?
[Chantal]

En laat je die dan staan gedurende de nacht? Ik voelde er niet zo veel voor. Varend langs de shipping lane, met diverse afslagen naar havens ben je dan toch beperkt wat uitwijken betreft. Maar bovendien, ik heb meestal de wacht van 19.00 tot 22.00, en het lijkt wel alsof er dan ALTIJD wat gebeurt. De wind verandert of van richting, of van kracht. Echt bijna altijd. Daarom heb ik een beetje een hekel aan die wacht.

En wat gebeurt er? Net na zevenen varen we onder een hele lange sigaarvormige wolk, en gaat de wind bijna uit. Vervolgens draait hij alle kanten op. Halfwinder naar beneden. De genua, die aan de andere kant op de boom stond, ingerold, en het ijzeren zeil bij. Langzaam, want we liggen ver voor op schema, en komen op deze manier veeeeeeel te vroeg aan.

Deze keer was het ook raak tijdens mijn tweede wacht: actie. De wind wakkerde wat aan, was wat gekrompen, en het was net op het randje of er nu te zeilen viel. Echter, de spiboom van bakboord naar stuurboord omzetten, een klusje dat toch wel enige tijd in beslag neemt, is toch niet een van onze favoriete bezigheden midden in de nacht. Al helemaal niet midden in de aanlooproute naar de Westerschelde. Maar wij bikkels doen dat dan toch maar even.
Verdikkie, je zou toch bijna niet in de gaten hebben dat we Nederland aan stuurboord zien!
[Chantal]

Half 10. JG merkt dat de motor even hapert. Even later gaat het weer goed. Hij sprint naar buiten, loopt onderweg de nodige blauwe plekken op en zet de motor in zijn vrij. Hij ziet nog net iets groenigs achter de boot drijven, waarschijnlijk een visnet.
Dat zal je toch gebeuren!! Op de laatste dag, terwijl iedereen op je staat te wachten in Scheveningen, een net in de schroef krijgen en een sleep van de kustwacht naar de dichtstbijzijnde haven, ergens in Zeeland. Gelukkig had Murphy mededogen, en heeft onze schroef het net doen loslaten.

Het laatste stuk moesten en zouden we natuurlijk zeilen, ook al stond er maar 7 knopen wind. Dat gaf niets, want we hadden tijd zat. Met de halfwinder omhoog sukkelden we naar Scheveningen.

Ons stoere plan, om precies om 3 uur met de halfwinder de haven van Scheveningen in te varen, werd helaas gedwarsboomd door een aankomende en een vertrekkende ferry. We moesten wachten met naar binnen varen vanwege de uitgaande ferry, terwijl de binnenkomende ferry recht op ons af stevende. Met de halfwinder op draalden we nog een tijdje, maar uiteindelijk was het onmogelijk om naar de goede kant uit te wijken zonder te gijpen, dus moest die grote lap naar beneden. Jammer, maar al motorend hadden we bij de pieren wel veel meer tijd om te kijken wie er allemaal stond en onze armen uit de kom te zwaaien. Bijna iedereen had elkaar gevonden op de noordelijke pier, en het sfeertje straalde ervan af.

En dan gaat het allemaal veel te snel.
Raden wie wie is.
Met de verrekijker turen.
Zwaaien.
Zwaaien en turen lukt niet tegelijkertijd verdorie!
Een zoen aan JG geven.
Zwaaien.
Roepen!
Op de andere pier ook nog!
O, we moeten ook nog foto's maken!
Ondertussen stootwillen en landvasten klaarmaken.
Zwaaien!
Schreeuwen!
Waar moeten we aanleggen?
O, daar ook nog mensen!!
Alles tegelijkertijd!
Boot vastleggen.
Zoenen.
Omhelzen.
Brok in de keel.
Kramp in de kaken van het lachen.
CHAMPAGNE!!!!!!!!

Jee, we zijn weer thuis................
Na 789 dagen, 29.003 mijl, 5.445 uur varen, ontelbare foto's en onvoorstelbaar veel mooie ervaringen, plaatsen en ontmoetingen. Het welkom was bijzonder, raar, fantastisch en nog veel meer.
[Chantal]

Het is wel een beetje raar nu. We hebben namelijk helemaal niet het idee dat het er op zit. Net alsof het fantastisch was om iedereen weer te zien, maar dat we nu weer over gaan tot de orde van de dag. Slapen op de boot. Thee en koffie drinken in de kuip. Een stuk lopen in de stad. Afwassen. Eten kopen bij de supermarkt. De mail ophalen. De website bijwerken.

Ja, dat laatste. We moeten er nu toch maar eens een eind aan breien. Ik zal het missen. Heel erg missen. Het zal raar zijn. Maar ik heb de oplossing al: er komt een boek......
[Chantal]

Het gaat niet.
Als ik dit typ is het al de 18e (dit is dus schaamteloos geantidateerd), en ik voel me al een dikke week alsof er iets niet compleet is. Ik mis het dagboek. Ontzettend.
Er gebeurt nog zoveel dat ik kwijt wil. Dat eigenlijk gewoon nog bij de reis hoort. Voor ons gevoel is het gewoon nog niet over, onze reis. We wonen nog op de boot, liggen in een stad die niet de onze is, en doen dingen die we op reis ook deden. Ook wel andere dingen natuurlijk, maar toch.

Via de mail, telefoon en anderszins (we worden zelfs bij de supermarkt in Scheveningen aangesproken) horen we van bekenden en onbekenden dat mensen ons dagboek missen. Ook uit de Nedstatstatistiekjes blijkt het aantal hits na een week toch nog steeds aanzienlijk.

Dus waarom zou ik dus niet nog even doorgaan met het dagboek? Ik blij, lezer blij, iedereen blij. Toch?
Ik ga dus door tot ik het gevoel heb dat het zo'n beetje afgelopen is. Alleen geen aansprekende foto's erbij, want die zijn er niet.
[Chantal]

We troffen onze gastlandvlaggen bij de buurman in het want aan. Dat zat er al aan te komen, want al die vlaggenlijntjes zijn natuurlijk niet bijzonder sterk, en bleken inderdaad niet bestand tegen de ijzige harde wind die er vandaag stond. Een lijntje was gebroken, het onderste deel van de vlaggenlijn hing zielig over de railing, bijna in het water, de onderkant van het bovenste deel was verstrikt geraakt in de verstaging van de buurboot.
Onze ontdekking viel samen met de aankomst van bezoek, en dus mochten die onmiddellijk in actie komen. JG werd de mast ingetakeld, en onze vlaggenlijn is passé.
De ballonnen die Dien en Lies aan de railing haden geknoopt begonnen er ook een beetje zielig uit te zien, want door de kou zijn ze gekrompen.
Onze opblaaswereldbol met route draait nog wel trots om haar as, bungelend aan de beugel op het achterschip.
En verder hoor je ons absoluut niet over het weer, want het hele weekend hadden we een stralend blauwe lucht. Wat wil je nog meer?!

Vanaf dat we voet aan Nederlandse wal zetten hebben we weer een mobiele telefoon (06-45990023). Dat is vreemd. We hadden de afgelopen 2 jaar dan wel een satelliettelefoon, maar echt lekker bellen doe je daarmee niet. Is het niet de vertraging die er regelmatig op zit waardoor een normaal gesprek bijna niet mogelijk is, dan is het wel het gevoel dat de andere kant (wij iets minder, maar dan nog) failliet gaat van de belkosten.
Maar ineens mobiel bereikbaar zijn, en kunnen bellen, dat voelt wel een beetje onwennig.
Wouter heeft voor onze prepaid kaart geregeld, ons zijn oude mobieltje ter beschikking gesteld en daarop de ringtone Das Boot van U96 geprogrammeerd. Helemaal in sfeer dus.
[Chantal]

De rest van de dag hielden we ons bezig met de vraag of ons huis tijdens onze reis fiscaal als eigen woning of als bezitting zou worden aangemerkt. Dat maakt namelijk verschil voor de hypotheekrente-aftrek over de afgelopen 2 jaar en de eigen-woning-reserve die sinds 1 januari van dit jaar in het leven is geroepen.
Het voert te ver om hier gedetailleerder in te gaan, en jullie vinden zoiets vast niet interessant. Voor ons is het héél erg interessant, want het is relevant voor de vraag of het handig is om weer in ons te gaan wonen nu we terug zijn. Het zou namelijk kunnen dat we daarmee 30 jaar lang (in de toekomst) een fiscaal voordeel mee teniet doen. En dat fiscale voordeel zou zo groot zijn dat we daar tegen die tijd best 2 jaar van op wereldreis zouden kunnen. Ha!
Nu hebben we de afgelopen maanden ons al duizend keer, dagenlang over deze kwestie gebogen, maar ook met hulp van fiscalisten is de situatie niet duidelijk. Eén ding is wel duidelijk: we zitten in een grijs gebied. Vandaag belden we met drie verschillende mensen van de belastingdienst, en kregen elke keer een ander verhaal te horen.
Lastig, lastig, lastig.
We neigen ernaar om wel te proberen of we gebruik kunnen maken van die toekomstige fiscale voordelen, en dat zou betekenen dat we ons huis verkopen. Een huis is namelijk ook maar een huis. En dus zouden we dan dakloos zijn. Niet erg praktisch, maar ja.
[Chantal]

Wat die ligplaats overigens betreft: we zouden ook wel in Scheveningen kunnen blijven liggen, zij het dan niet in een box. Eigenlijk voelen we daar ook wel wat voor, hoewel het nou niet bepaald vlak bij huis is. Het is namelijk een gezellige haven met veel leven. We hebben nogal veel aanspraak van de leden van de zeilvereniging (die erg actief is, met name ook in de winter), en dat vinden we erg leuk. De vereniging zou ons er trouwens graag bij hebben, want ze vinden ons nogal bijzonder. Snap je dat nou?
[Chantal]

Een afspraak met de belastinginspecteur maken blijkt nog niet zo eenvoudig. Die man wordt goed afgeschermd, en dus moeten we eerst met een aanslagregelaar praten. Volgende week....
[Chantal]

Vandaag stond er eigenlijk niets in de 'agenda'. We gingen naar de stad, probeerden een cadeautje te vinden, en kochten voor onszelf een agenda.
De agenda die we van de week in het leven hebben geroepen bestond uit een blaadje uit een kladblok. Daar schreven we onze 6 afspraken op. Bij zoiets zal het ook nog wel even blijven, want de agenda's voor 2005 beginnen pas met december.
Het is trouwens wel een beetje vreemd, om weer allemaal afspraken te hebben.
[Chantal]

Halverwege de middag reden we naar Breda, met een overvolle auto. Onze spullen die Jane en Dineke hadden meegenomen, zeulden wij nog maar weer eens een fiks aantal kilometers verder, naar ons huis in Breda. We reden niet direct naar ons huis, maar reden in een soort spiraal, met steeds kleiner wordende rondjes naar ons huis toe. Meer als een hond die rondjes draait voordat hij zijn behoefte doet dan als een paard die zijn stal ruikt.
Wat raar om hier weer te rijden!! Wat zag alles er goed uit! Her en der zagen we veranderingen, drempels, nieuwe gebouwen, wegen en straten die anders lopen, een kerk die er niet meer staat.
We cirkelden om ons huis heen, en zetten uiteindelijk de auto voor de deur. Gek! Ik kan het niet helpen, maar nou kom ik alweer met de woorden gek, vreemd en raar op de proppen. Maar zo voelt het gewoon.

We liepen eerst het pad bij de buren op om ze te verrassen, maar onze buuv had ons al in de gaten voordat we aanbelden. Wat ontzettend leuk om ze weer te zien! Gewoon geweldig en geweldig gewoon. Het leek wel alsof ze een voorgevoel hadden, dochter Merel had zelf chips gebakken, zoon Dries een appeltaart, Duco schonk wijn in, Marjolijn thee, bestelde later pizza's en het was alsof we nooit waren weggeweest.

Tussen de bedrijven door namen we even een kwartiertje een kijkje in ons huis. De huurders zijn er al een maand uit, en voordat ons huis weer officieel aan ons wordt overgedragen wilden we eens zien hoe het er uit zag.
Goed dus.
Erg goed.
Véél te goed.
Eigenlijk hadden we al zo'n klein beetje afstand van het huis genomen, en besloten om het maar te verkopen omdat dat juist nu in onze specifieke situatie wel eens fiscaal gunstig zou kunnen. Na er 2 jaar niet in te hebben gewoond, neem je toch afstand van bepaalde zaken. Een huis is ook maar een huis (en een boot is ook maar een boot).
Maar dan loop je weer door je huis, en het is echt absurd. Op dat moment werd ons huis ineens van 'een huis' weer ons thuis. Afzonderlijk van elkaar dachten we hetzelfde: we zouden er zó weer in terug willen. De fiscale voordelen waren ineens naar de achtergrond geschoven, dit was gevóel.
En nu staan we dus weer in dubio, en kunnen we de hele discussie, afwegingen, rekensommetjes die we al maanden maken, weer helemaal opnieuw doen. Ze zijn toch in een ander perspectief komen te staan.

Vervolgens gingen we weer terug naar de buren, en vergaten in alle consternatie alle spullen uit de auto te laden. Daar kwamen we pas achter op het afscheidsfeestje van mijn zus Lilian en haar bijna jarige man, die met kids 2 jaar in Londen gaan wonen. 's Nachts hebben we alsnog alles uitgeladen.
O, wat een fijn huis......
We hebben echt enórm geboft met onze Amerikaanse huurders. Het huis zag er perfect uit, picobello. Houten vloeren in de was gezet, een enorme deep clean uitgevoerd inclusief gewassen gordijnen, gereinigde vloerbedekking etc etc, en de schatten hebben bijvoorbeeld een kledingkast extra aan willen schaffen, en hebben dat dan ook nog in de stijl van de anders meubels gedaan in plaats van een ordinaire Gamma-kast. Alleen de tuin zag er bedroevend uit, maar als je dan zo hilarisch bent over je huis, dan kan je dat niet echt bijster veel schelen.
[Chantal]

Dan moet opeens de boot winterklaar worden gemaakt. Raar.

En vervolgens zitten we ineens in ons huis.
[Chantal]

We reden nog een keer op en neer naar Scheveningen, laadden de wagen vol, en karden weer naar huis.
Maar wat is nu thuis? Het is raar (daar heb je dat woord weer), maar de boot voelt niet meer als thuis. Het ziet er een beetje kalig uit binnen, nu er twee ladingen naar 'huis' zijn. Niet alleen is het kaal, maar ook zien we duidelijk een waterlijnrandje een aantal centimeters hoger dan 'normaal'. Ook ons huis voelt nog niet als thuis. Kennelijk wordt je thuis gevormd door de dingen die je normaliter om je heen hebt, en die liggen momenteel nog overal en nergens.
Zo zie je maar weer: niets staat vast. Onze boot is ons thuis niet meer, ons huis nog niet, en de waterlijn is de waterlijn niet meer.
[Chantal]

In elk geval hebben we in gedachten minstens 20.000 euro uitgegeven. En dat terwijl we nog nul verdienen.
Is dit nu materialisme (niets geleerd de afgelopen 2 jaar....), of gewoon je nest bouwen.......?
[Chantal]

O, en terwijl JG vannacht wakker lag van mijn gehoest (nu was hij de pineut, gisteren ik), dacht hij getrippel/gekras te horen boven onze kamer. Op zolder dus. Brrrrr.
[Chantal]

Vaak volgt er na die vraag een reeks nadelen en mindere kanten van onze terugkeer naar een 'normaal' bestaan. We snappen niet echt waar al die mensen het over hebben. Tot nu toe zien we nog vooral de voordelen van onze terugkeer, en daar reppen mensen niet over. Voor ons is alles nog leuk.

Tenminste, dat dacht ik. Vandaag heb ik een staaltje gekregen van overduidelijke niet-leukheid. En dat is dan nog een understatement. Mijn dag is niet meer goed te maken. De nacht ook niet waarschijnlijk, want dit zou wel eens garant kunnen staan voor een slapeloze nacht. Nachten. Nee, ik wijd hier niet verder over uit, want ik ben nog ziedend en tot 10 tellen hielp niet.
[Chantal]

Terug naar boven