Juli 2003
Frans Polynesië (Society eilanden)
Datum | Locatie | Logboek |
do 31 juli | Bora Bora
(Bora Bora Yacht Club) |
In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is de Bora
Bora Yacht Club geen echte jachtclub. Het is eigenlijk een restaurant met
een stuk of 12 moorings, een hutje waar je je was kunt doen, en waar je
kunt douchen. Volgens de eigenaar, een Oostenrijker, moedigen de eilanders
het cruisen niet echt aan. Gewoonweg omdat we niet genoeg geld uitgeven op
het eiland. Een gemiddeld toeristenkoppel schijnt zo'n $ 4.000 op het
eiland achter te laten, met hotel/appartement, eten en alles. Vergeleken
daarbij geven de cruisers een schijntje uit. We mogen voor $ 15 per dag
gebruik maken van een mooring, of we moeten dineren in het restaurant. Dat
was al volgeboekt, maximaal 20 personen. De eigenaar vertelde dat hij een
deel van zijn staf had moeten ontslaan omdat het toerisme zo is
teruggelopen. Vorig jaar kwamen er nog 4.500 vluchten naar Bora Bora, dit
jaar 2.800. De economische recessie en misschien ook wel de berichten
over het dode koraal door de bijzondere weersomstandigheden in februari
2002 zijn daar waarschijnlijk debet aan. Vandaag wilden we niets doen. Gewoon even de kant op, naar het dorpje lopen en even rondkijken en weer terug naar de boot. Nadat ik 's ochtends de website had bijgewerkt (dus zeg ruwweg anderhalf uur later, jullie hebben er vast geen idee van dat dat zoveel tijd kost) kreeg het tripje naar het dorp eigenlijk toch weer een doel, namelijk de website updaten. Het dorpje bleek op een half uur lopen te liggen, en wij kiezen natuurlijk weer het heetst van de dag uit om dat te gaan doen. In het hoofddorp Vaitaipe hebben we stad (die niet zo groot was) en land (ook niet) afgelopen op zoek naar een betaalbare internetgelegenheid. Die hebben we niet gevonden, het enige internetgebeuren hier kost slechts $ 24 per uur. Een all-time high!!!! Toch maar gaan zitten, maar helaas helaas, het updaten ging niet op die computer. Missie mislukt dus..... En zo hadden we eigenlijk toch niet het gevoel van een vrije dag. [Chantal] |
wo 30 juli | Tahaa (Baie Hurepiti) - Bora Bora | De start viel nog wel mee. 's Ochtends maakten we ons klaar voor vertrek richting Tonga. Op het middaguur waren we klaar, vertrokken en denderden de lagune uit. Licht weer zouden we krijgen, en dus hesen we onze halfwinder, die mooi opvulde. Dat duurde niet lang.... De wind bleef afnemen, en op een bepaald moment zei JG dat we ons moesten afvragen of we dit wel wilden. "Het enige weer dat je voor het kiezen hebt is het weer bij vertrek", is een spreuk die we ooit van iemand gehoord hebben, en die altijd is blijven hangen. Het is zó waar. We hadden zoals gewoonlijk meerdere weerbronnen geraadpleegd, de een zei 13 knopen, de ander 5 knopen. En net als iedereen kies je er voor jezelf voor om de bron met het meest positieve scenario te geloven (en bovendien waaide het op de ankerplaats lekker), en dus waren we vertrokken. JG had het niet moeten zeggen, want op afstand zagen we Bora Bora liggen, en dat zag er toch wel erg mooi uit, en ik kreeg het dus al helemaal in mijn bol. Zullen we dan toch maar......? Daarbij kwam dat ik buikkrampen had, waarschijnlijk helemaal niets, maar toch. Naar Bora Bora? Zoals gewoonlijk bij ons komen we er niet uit. De tijd dringt, we willen graag verder, ook de aansluiting met onze Belgische vrienden van de Mercator terugvinden, maar ja, als het niet gaat, dan gaat het niet. Deze reis blijft een aaneenschakeling van het maken van keuzes. We besloten om kwart over 3) nog maar een weerbestandje binnen te halen met de satelliettelefoon (terwijl we alvast koers zetten richting Bora Bora omdat we niet heel veel tijd meer hadden voordat het donker zou worden), eigenlijk uitstel van executie dus (daar zijn wij heeeeel goed in). We werden helemaal gek van het geklapper. Helga, onze windpilot, was ook sikkeneurig van de lichte wind, en was weer zeer wispelturig, en we slingerden dus nogal. De autopilot had, ondanks het feit dat JG vanochtend de contactpuntjes had schoongemaakt, ook kuren, want die sloeg al twee keer af. Om een uur of half 7 had JG er echt goed de balen van, merkte ik (net als ik trouwens; dat geklapper doet echt gewoon pijn aan je hart), en dus gingen we niet zoals gewoonlijk om 7 uur de nachtwacht in. De pest is dat je een keus hebt, omdat Bora Bora zo dichtbij is. Wéér begonnen we alle plussen en minnen tegen elkaar af te wegen. Het zit er dik in dat, als we naar Bora Bora gaan, we dan de eerstkomende dagen nog niet kunnen vertrekken omdat het weer zo licht blijft. Aan de andere kant, als de wind daarna weer aantrekt ben je misschien maar 10 dagen onderweg in plaats van 14, dus dan zouden we per saldo niet zo veel dagen verliezen. Hoe kom je hier nou uit? Niet dus. Om half 8 besloten we dan toch maar naar Bora Bora te gaan, deze keer motorzeilend. Durven we 's nachts door de pas naar binnen? Ja hoor, die is zo breed, alles is hier in Frans Polynesië fantastisch betond, we hebben een kaart van 1 op 1.000 en tot nu toe kloppen die gedetailleerde kaarten altijd met de werkelijkheid. En dan zul je net zien dat dan geleidelijk de wind aanwakkert tot het moment waarop er eigenlijk best te zeilen valt. Ja, nou dát weer! Er zal vast wel een reden zijn voor dit gedoe, en het feit dat we terug zijn gegaan, maar echt vrolijk zijn we er niet van geworden. Hoe dichter we bij Bora Bora kwamen, hoe enger we het toch begonnen te vinden om 's nachts tussen de riffen door naar binnen te varen. Toen we nog in de Marquesas waren, had er geen haar op ons hoofd aan gedacht dat we dit ooit nog eens zouden proberen. Maar we deden het. Voor de zekerheid riepen we om een uur of half 10 over de marifoon toch maar "any yacht at the Bora Bora Yacht Club" op, zodat in elk geval iemand zou weten dat we dit van plan waren, of de lichten het deden en of er nog bijzonderheden waren. En altijd is we wel weer iemand die je wil helpen. Het is echt één grote familie, die cruisers. Onbekenden staan gelijk voor je klaar. En dus liepen we om half 11 's avonds Bora Bora binnen, en in de lagune lag al een dinghy te wachten die ons met de zaklamp richting een van de moorings bij de Bora Bora Yacht Club dirigeerde. Waar we om 11 uur aan vast zaten, en uitpuften van deze dag. Polynesie Française revisited dus. Ons illegale verblijf wordt nog even voortgezet. [Chantal] |
di 29 juli | Raiatea (Baie Upapa - Uturoa) -
Tahaa (Baie Hurepiti) |
Maar daarna kwam de beloning, want we kregen een zalig zeiltochtje met ruime windje naar Baie Hurepiti in Tahaa, een tocht van maar liefst 5 mijl. Dan is het niet erg als het wat langzaam gaat. Tahaa ligt samen met Raiatea in hetzelfde rif. Binnen het rif is het zo diep dat je rond Tahaa kunt zeilen, en ook bijna rond Raiatea. Dat is ideaal zeile Om een uur of half 4 plonst ons anker in het water in een diepe baai, Baie Hurepiti. Zowel diep in het eiland als diep onder water. We geven onszelf de rest van de dag vrij, al moet er eigenlijk nog wel naar de stuurautomaat gekeken worden (er is waarschijnlijk ergens een los contact, want hij spring regelmatig uit), en ook de romp is weer aan een grondige schoonmaakbeurt toe. Zeker voor deze langere oversteek, want het scheelt toch wel erg veel snelheid. Morgen dan maar, voor we vertrekken. Als de zon op de bergen staat spatten ze weer uiteen op ons netvlies in allerlei kleuren groen. Het blijft bo Het Frans Polynesische hoofdstuk is bijna afgesloten. De 3 eilandengroepen die we gezien hebben (Marquesas, Tuamotus en de Societies) waren enerzijds heel verschillend, maar er waren toch ook wel weer veel overeenkomsten. De Polynesische cultuur is duidelijk met een Frans sausje overgoten. Niet alleen de taal (de mensen praten overigens heel duidelijk, eigenlijk duidelijker dan Fransen), het stokbrood en de Franse kaasjes, maar ook andere gebruiken en dingen. Inmiddels zijn we er trouwens ook achter hoe de locals hier in deze peperdure maatschappij kunnen leven. Iedere Frans Polynesiër krijgt een huis van de staat (Frankrijk), medische hulp en medicijnen zijn gratis, allerlei basisvoedsel wordt gesubsidieerd, een groot deel van de mensen is in overheidsdienst, en krijgt riante salarissen, als je oud bent krijg je een prachtig pensioen uit Frankrijk, en het minimum inkomen hier is $ 2.000, en dat is dus netto. Iedere Polynesiërs krijgt een uitkering van $ 1.400 per maand. Tja, het is altijd nog een mogelijkheid om binnen de EG naar Frankrijk te emigreren, en dan naar Frans Polynesië te vertrekken...... Dit idee krijg je bij Frans-Polynesische vrouwen: een lange slanke dame met zwart haar en een bloem achter haar oor. In werkelijkheid zijn alleen de jonge meisjes hier mooi. Zodra ze oude worden dan een jaar of 12, worden ze dik en potig. Die bloem achter het oor, die zie je wel veel. Ook de bloemenkransen op het haar zie je nog wel eens, maar niet heel vaak. In Papeete niet zoveel, in Huahine daarentegen weer wel veel. Bloemenkettingen om de nek, die zie je dus echt zelden, alleen bij toeristen. In Moorea worden veel bloemenkettingen gemaakt, maar die worden naar Hawaii gevlogen...... [Chantal] |
ma 28 juli | Raiatea (Uturoa - Baie Upapa) | Volgens de pilot zou er een ankerplaats zijn voor het
dorpje Uturoa. Dorpje mag ik misschien niet zeggen, want Uturoa is de
tweede stad (na Papeete dus) van Frans Polynesië met 10.000 inwoners.
Toen we hier gisteren aankwamen lag er welgeteld 1 boot voor anker, en wel
een local. Dat verwacht je toch niet echt, als je weet dat Raiatea een van
de drukkere eilanden is, met een zeer uitgebreide huurvloot (twee zelfs,
van The Moorings en van Sunsail). De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er
wel een marina was, iets buiten het dorp. Wij kozen gisteren een plekje
uit op een plaat voor het dorpje, waar het wat minder diep was, en we
konden ankeren met genoeg ketting. In het dorp, o sorry, stad, liggen aan
de kade trouwens ook twee cruiseschepen. De charme van het stadje zelf
hebben we niet kunnen ontdekken. Echt weer duidelijk een stop voor
cruiseschepen, met zo'n cruiseschepen-winkel-complex, met vooral veel
pareljuweliers en snuisterij-boetiekjes. Vanochtend vroeg gingen we op zoek naar een internetcafé om de website te updaten en de mail op onze laptop binnen te h Die Fransen zijn toch wel maf hoor. Sowieso nodigen de Franse toetsenborden je niet echt uit om uitgebreid te gaan typen, want je slaat onherroepelijk de verkeerde toetsen aan, waardoor je echt wartaal uit gaat slaan. Maar we zagen vandaag tot onze verbazing dat ze hier geen Kb's kennen, maar Ko's. Waar zou dat nou weer voor staan? Later komen we erachter dat dat voor octets staat. Ja, daar zit eigenlijk wel wat in. In reclamekrantjes zie je ook al de meest vreemde woorden, die de Fransen verzinnen om maar niet mee te hoeven doen aan de Engelse-woorden-terreur in de computerbusiness (ja, daar heb je er al weer twee). DVD-rewriter wordt zoiets als huppeldepup-(sorry, dat weet ik niet meer)-graveur. Geinig. De tweede activiteit die vandaag op het programma stond, was het doen van inkopen voor de oversteek naar Tonga. We willen wat vers spul. Maar helaas, van het aanbod in de supermarkten werden we niet gelukkig. De meeste groente en fruit was gekoeld (en dat willen we niet, want dan kun je het niet lang bewaren), de aardappels waren zacht, rimpelig en hadden uitlopers, en de uien waren zacht en werden in de winkel al zwart. De Marché Municipal hadden we 's ochtends vroeg al gecheckt, maar de 5 tafels waarop de dames hun waar hadden uitgestald boden ook niet veel soeps. Onverrichter zake gingen we dus rond het middaguur weer ankerop, en vertrokken voor een tochtje van 4 mijl naar een ankerplaats verderop. Aldaar de laptop weer ingepakt, en de kant op. Bij de jachtwerf bleek dat de internetservice eigenlijk alleen gold voor klanten, en dat waren we dus niet. Maar gelukkig mochten we toch. OK, dan ook maar van de gelegenheid gebruik maken om een gasfles om te ruilen. Om een uur of 3 waren we weer op de boot. Hè hè. Het valt ons iedere keer weer tegen hoe lang je met de huis-tuin-en-keuken dingen bezig bent, en hoe (relatief) weinig tijd er dus over blijft om leuke dingen te doen. Alhoewel de afstand geen belemmering is, stond de zon alweer niet hoog genoeg om nog naar Tahaa te varen, en dus bleven we noodgedwongen op de ankerplaats liggen. Niet echt een bijster mooie, want we hebben uitzicht op een soort Trinidad-achtige omgeving, met jachtwerven en bedrijven, maar verder wel heerlijk rustig. 's Avonds werden de jachten als boei gebruikt voor de trainende outriggers. Die zie je echt overal. Het is echt de nationale volkssport, en na het werk wordt er getraind voor de outriggerwedstrijden die binnenkort tot en met oktober worden georganiseerd. Iedereen loopt dan uit, en alles komt uitgebreid op de televisie. Er zijn eenpersoons outriggers, maar ook bijv 6 persoons. Vanavond werd er echt heel fanatiek getraind, en het leek wel skûtsjesilen zoals ze elkaar bij het ronden van de boeien (in casu jachten) probeerde de pas af te snijden. [Chantal] |
zo 27 juli | Huahine - Raiatea (Uturoa) | ![]() Morgen willen we dan door naar Tahaa, het eiland dat ten Noorden van Raiatea ligt, binnen hetzelfde rif. Dat is wel een tocht van zo'n 6 mijl, pffff. En heel misschien doen we Bora Bora ook nog wel aan. De verhalen over dit eiland zijn erg verschillend. Er wordt gezegd dat het de parel is van de Pacific, en als je de luchtfoto ziet, dan geloof je dat onmiddellijk. Dat is werkelijk fenom Maar goed, vandaag zijn we dus naar Raiatea gezeild, een tochtje van 30 mijl. Heerlijk zonnig, wel bijna voor de wind, met een flinke deining, dus het was weer slingeren geblazen. Hoewel de pas aan de loefzijde van het eiland ligt, was de golfslag bij de ingang vreemd genoeg bijna afwezig, en voeren we probleemloos naar binnen. We liggen nu samen met nog 1 andere boot op een rifje voor het hoofddorpje van Raiatea, Uturoa. Morgen verkennen. Wat is het toch altijd leuk om ergens aan te komen, en de boel te verkennen! [Chantal] |
za 26 juli | Huahine
Avae Bay |
Iedereen probeert wel iets moois te maken van zijn tuin, je ziet palmenplantages, keurige bermen, een weg die net geasfalteerd lijkt. Maar ook rieten huizen, koraalzandpaden, een in aanbouw zijnd huis dat gewoon door twee mannen met een kettingzaag wordt gemaakt van boomstammen, een door een cycloon verwoest resort. Dat schijnt een flinke optater te hebben gehad van een cycloon die hier 15 minuten lang rond woedde. Er is al in 1999 een vergunning afgegeven voor het opknappen cq de herbouw, maar er is kennelijk niet genoeg geld. Op de terugweg liepen we over het strand. Het strand is altijd publiek eigendom, ook al staan er huizen aan het strand. Maar op een gegeven moment was het strand kunstmatig weggehaald, en maakte plaats voor twee strekdammetjes en een tot het water lopend gazon, eindigend in een stenen muur waarop twee stenen tiki's stonden. We waren dus min of meer gedwongen om over het gazon door te steken. "Chien méchant" vertelde een bordje, maar die liet niet van zich horen. Op het gazon stond een ovalen prieel van zo'n 7 bij 20 meter, met een waanzinnig grote Zo toevallig is dat trouwens niet. Onder het genot van de pannenkoeken op de Tramontana vertelde Rosalie gisteren dat de eilandbewoners hier in de Pacific zich sterk verbonden voelen. De invloed van Nieuw-Zeeland (en Australië), die al verbonden zijn met verschillende andere eilanden(groepen) in de Pacific, wordt in dit gebied steeds groter, en Chirac probeert voor zijn hachje te zorgen, en laat hier zijn gezicht zien. De verbondenheid van de mensen in de Pacific is niet vreemd. Het is in feite 1 volk, dat zich verspreid heeft over de Pacific met hun wel bekende navigatiekunsten. De talen die de bewoners van de verschillende eilanden spreken, lijken ook ontzettend veel op elkaar. Eigenlijk is het 1 taal met verschillende dialecten. Zo kunnen de mensen in bijvoorbeeld Raroia en de mensen in Hawaii, zo'n 2.500 mijl ver, gewoon met elkaar praten. Ze voelen heel erg dat ze 1 volk zijn, en volgens Rosalie zou een soort Verenigde Staten van de Pacific (zoals Thijs opperde) helemaal niet zo'n verkeerd idee zijn. Maar ik dwaal af. Eenmaal weer terug in onze baai, gingen we op zoek naar de hobie Thijs en Nicolette kwamen over voor een kopje thee. We krijgen de laatste dagen wel een enorme overdosis Thijs en Nicolette, en daar zijn we beiden debet aan. Hun reistempo is toch wat trager, en dus proberen we nog zoveel mogelijk gezamenlijk op te trekken, voordat we elkaar alleen nog maar op de SSB horen. [Chantal] En ondertussen vragen we ons af hoe het in Friesland is? Daar kun je ook mooi zeilen... :-) Met enige of eigenlijk veel weemoed realiseer ik me dat er eindelijk weer eens gevaren wordt met de BB. Alleen, niet op een zeilboot?!?!?!? Dat is toch wel een gotspe! Volgend jaar dus maar op de Pinical; de opstapplaats zal dan echter geen Friesland maar ergens in de Med zijn!. Heren, veel plezier en ik zal er, net als jullie ongetwijfeld zullen doen, een klein glaasje op heffen én drinken. [JG] |
vr 25 juli | Huahine
Haamene Bay - Avae Bay |
Om een uur of 1 vertrokken we richting het Zuiden, met Tramontana (waar Rosalie weer aan boord was) in ons kielzog. We hebben twee uur lang langs (en door) alle baaien aan [Chantal] |
do 24 juli | Huahine
(Haamene Bay) |
We zitten aan de NW kant van het eiland, en het plan was om clockwise Huanine Nui rond te fietsen. Net zoals Tahiti is Huanine achtvormig, met Huanine Nui (groot) bovenaan, en Huanine Iti (klein) aan de zuidkant. Alle begin was niet moeilijk, want vlak. Aan de Noord- en Oost kant van Huanine Nui is een prachtige lagune, waar je langs fietst. De motu's (koraaleilandjes) hebben zich daar aan de buitenkant aaneengeregen, en zo is er eigenlijk geen sprake van een rif, maar een soort heel langwerpig, met de vorm van het eiland meelopend schiereiland. We kwamen voorbij een van de vele marae's in Polynesie, een archeologische site. Deze was geweldig gerestaureerd en eindelijk begrijpen we een beetje wat wat is. B En toen begon de pret. We waren inmiddels aan de ZO kant van Huanine Nui aangekomen, waar de weg door de bergen ging. We vroegen eerst aan een local hoe lang de weg door de bergen zou leiden. Twee kilometer. OK, da's te doen. We waagden dus een goede poging, maar hebben toch al de eerste helling de fietspijp aan Maarten moeten geven. 15% was toch iets te veel voor onze inmiddels weke lijven We voeren weer terug naar de ankerbaai, en kletsten aan boord van de Tramontana verder met Rosalie. Dat zijn toch wel de leukste dingen, zulke contacten met de locale bevolking (nou ja locaal, ze was Française, maar woonde al 15 jaar in Frans Polynesië). Je hoort en leert toch weer wat meer over de eilanden en de bevolking, de problemen en de leuke plekken. [Chantal] |
wo 23 juli | Pacific Ocean - Huahine (Haamene Bay)
|
[JG] |
di 22 juli | Pacific Ocean - Huahine (Haamene Bay) |
We zijn blij als we het anker erin gegooid hebben. We zijn MOE! Gesloopt na zo'n nacht. We sinds vandaag illegaal in Frans Polynesië, want door het akkefietje met de gebroken stag zijn we niet uiterlijk 21 juli vertrokken uit Frans Polynesie, zoals we hadden gedacht. Die datum hadden we ingevuld op de uitklaringspapieren in Papeete, maar er kwam dus een kink in de kabel. We zijn dus niet zoals het hoort ons hier bij de Gendarmerie in Huanine gaan melden. [Chantal]
|
ma 21 juli | Tahiti - Pacific Ocean | ![]() Over de tocht zelf valt weinig anders te zeggen dan dat het een k..tocht is. Met een hoofdletter K. We hebben nog niet eerder zo'n rottige zee gehad, en we doen dan ook allebei geen oog dicht. Echt nul minuten geslapen. O, ik zou nog bijna het belangrijkste vergeten!!!! Die ankerlier hè. Dat is echt zzzzoooooeeeeeeffffffff. Drie vingers in de neus. Wat een genot!!!!! [Chantal] |
zo 20 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Vanochtend hebben we UITGESLAPEN!!!!!!! Dát is lang geleden!!!!!! En eigenlijk lukt het ook niet echt, maar het is toch lekker om er niet om half 8 uit te hoeven. We zijn allebei niet echt fit, vooral ik heb geen topdag, en we besluiten om morgen weg te gaan. JG crosst nog naar de Finally om te kijken of de dynamo van Jean-Marie geschikt is voor onze motor. Het blijkt van niet. We meten zus en we meten zo, maar de bevestigingspunten zijn anders, en daar kan wel wat mee gefabriekt worden, maar dan wordt het een houtje-touwtje bedoening. En bovendien is de diode kapot, en als we die hier laten maken, zijn we hier weer voorlopig niet weg. Bij het boodschappen doen pak ik een pak vruchtensap van het bovenste schap, en prompt valt er een kakkerlak van het pak op mijn hoofd en vervolgens op de grond. Brrrrrrrrrr. En als ik het pakje kakkerlakkenhotels (een soort mierenlokdoosje maar dan voor kakkerlakken) op de band bij de kassa wil zetten, loopt er een minikakkerlak over het doosje. Nog een keer brrrrrrrrrr (moeten we daar nou uit concluderen dat die kakkerlakkenhotels wel werken, ze trekken nl kakkerlakken aan, of juist niet, want hij leefde nog???). We gooien echt alle middelen in de strijd, hoewel we er na die ene keer geen meer gezien hebben. Kennelijk zijn ze net zo geschrokken van mij als ik van hen. Spray (de boot stinkt daar gigantisch van), kakkerlakkenhotels (ruikt ook niet echt mmmmm, en cockroachcookies (niet geproefd). Het duurde wel twee dagen voordat de cookies die ik gemaakt had hard genoeg waren, maar ze liggen nu op hun plekken. [Chantal] |
za 19 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Hiernaast zie je overigens het eindresultaat; een grote en zware Lofrans (voor de kenners: een Tigres 1200W). Wel meer een sta-in-de-weg dan een kleinere inbouw, maar ook een stuk sterker en beter bruibaar met onze kleine ankerbak. Jammer voor Chantal, maar een (verdere) verbreding van mijn borstkast zit er nu niet meer in:-) De nieuwe lier mag het werk in het vervolg doen!!! De e-mail (en website bijwerken) en is de laatste anderhalve week door al dit regelen en werken in het gedrang gekomen, dus ik heb echt een beetje het gevoel niet meer te weten hoe de wereld in elkaar zit.... Lekker bij lezen straks als we terug zijn op de boot. En dan de komende dagen alsnog verder richting noordwest, de andere eilanden. [JG] |
vr 18 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
We hangen de nieuwe stagen in de mast, en bekijken de hoek. Shit, zou het nu weer niet goed zijn? We kijken er toch wat raar tegenaan. We redeneren een uur of anderhalf hoe we denken dat het zou moeten, hoe de krachten erop komen, welke hoek ze zouden moeten maken, en denken uiteindelijk dat het toch wel goed zit. Voor de zekerheid bellen we toch maar even met de tuiger, en laten hem nog eens vertellen hoe het eruit zou moeten zien. OK, goed dus. Pfffffff. Hij is alleen vergeten om de factuur te faxen, en die hebben we natuurlijk nodig voor het verhaal op de leverancier van onze verstaging in Nederland. Inmiddels is het plan om morgen te vertrekken ook om zeep, want we hadden vandaag naar Papeete gewild om te internetten, boodschappen doen bij de Carrefour, en de dynamo van de Finally meten en eventueel uitproberen. Dat moet dus morgen. 's Avonds gaan we met Thijs en Nicolette naar Papeete om hen kennis te laten maken met Les Roulottes, de mobiele restaurantjes. [Chantal] |
do 17 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Wat zijn we toch een sukkels zeg! Hadden we een mooie
reportage kunnen maken van het vervangen van de ankerlier, het hele proces
gefotografeerd, en hup, op de website. Nee, dus. We zijn de hele dag
keihard aan het werk geweest, en zijn dat fotograferen gewoon
vergeten. Dus: geen foto's van de oude lier terwijl hij nog op het dek zit. Geen foto van het demonteren van de lier gisteren. Geen foto van JG aan het werk onderdeks, terwijl hij de kabels verder vastbindt. Geen foto's van JG terwijl hij de giga-kabelschoenen aan 50 mm2 kabel knijpt met de betonschaar (!!), terwijl ik de kabel in de kabelschoen vasthoud (iiieeee!!!). Geen foto's van JG weer in 3 bochten in de voorpunt om het schakelkastje te monteren. Geen foto van het schakelen van de kabel aan de shunt voor de service accu's. Geen foto's van mij, terwijl ik het dek met de schuurmachine ontdoe van de rest van de sikaflex. Geen foto terwijl ik 30.000 keer pas en meet met de mal. Geen foto van het aftekenen van de gaten op het dek. Geen foto van het aftekenen en zagen van teaklatjes voor onder de lier (er moeten wat gaten van de oude lier afgedekt worden). Geen foto terwijl ik met de decoupeerzaag aan het figuurzagen ben om de vorm van de latjes zoveel mogelijk te laten aansluiten bij de vorm van de lier. Geen foto van het boren van gaten in het dek en de teaklatjes. Geen foto van mij, alweer figuurzagend, maar nu in een aluminium strip (waar de ketting over moet lopen). Geen foto van de gatenkaas in het dek (au!!). Geen foto van mij, terwijl ik met de vlakschuurmachine probeer het dek zo vlak te schuren (het dek loopt namelijk bol) dat de lier en de latjes eronder niet staan te Alleen van de rotzooi die we aan het eind van de dag op moeten ruimen....... Het lijkt weer op de periode toen we voor vertrek dag en nacht aan de boot werkten. Net zo hard werken, en net zo'n rotzooi. Het heeft toch wel wat hoor, zo'n major klus.... Aan het eind van de dag zijn we bijna klaar. Denken we. De lier moet alleen nog op het dek, vast gebout en gekit, en onderdeks moeten ook nog wat puntjes op de i worden gezet. Tja, nu ik het zo opschrijf, denk ik dat dat morgen ook nog wel een paar uur gaat kosten. En aan het eind van de dag zijn we ook twee stagen rijker, en een boel centen armer (tja, het bedrijf heeft een monopoliepositie hier....). Om 20.00 uur kunnen we eindelijk een hapje eten. Een Mac-je, want die zit hier aan de kant. Twee minuten varen met de dingy. [Chantal] |
wo 16 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Gelukkig is het weer vandaag verbeterd. Het is nog wel niet
helemaal zonnig, maar we kunnen in elk geval aan de slag met onze nieuwe
ankerlier. De gaten in de betimmering (au!) waar de kabel door moet lopen
zijn deels gisteren geboord, JG doet vandaag de rest. In een schot tussen
de voorpunt en de ankerkluis moet hij wel 5 gaten boren voordat hij een
plek heeft gevonden waar hij geen dik aluminium tegenkomt. Nog meer au,
maar gelukkig is het niet in het zicht, maar onder de bedbodems. De tweede moer gaat er ook nog van af, en bij de andere twee bouten kan JG niet bij. Ik doe ook pogingen, maar dat mag ook niet baten. We lezen de montagehandleiding een stuk of 60 keer om te kijken hoe we dit in hemelsnaam moeten loskrijgen. Als JG tussendoor naar de kant gaat om de tuiger te bellen om te vragen wanneer hij kan komen meten (vanmiddag En dan de bovenkant nog. De bedding compound tussen de lier en het dek blijkt adhesive te zijn geweest, wat in de montagehandleiding uitdrukkelijk wordt verboden, dus de lier gaat er met geen mogelijkheid af. Ik spendeer een uur of twee op m'n knieën op het dek om te proberen met een mesje de bedding compound onder de lier vandaan te snijden. Shit, het zit onder de hele lier, en niet alleen de buitenkant. Stukje bij beetje kom ik verder, en met schroevendraaier, hamer, beitel en mesje komt uiteindelijk om een uur of 3 de lier eraf. Pffffffff. Je houdt er toch geen rekening mee dat het demonteren van een lier 5 uur duurt. Ondertussen heeft JG de kabels onderdeks gelegd en grotendeels vastgemaakt. Als we een onderdeel van de oude lier zien waar een flinke barst in zit, zijn we extra blij met onze nieuwe lier, en doet de deuk in ons budget minder pijn. Dit was vast niet lang meer goed gegaan. We troosten ons dus met het feit dat een nieuwe lier dus geen luxe meer blijkt te zijn, maar noodzaak. Ik probeer het dek te ontdoen van het restant van de bedding compound, terwijl JG weer onderdeks aan de gang gaat. Om half 5 ruimen we op, want om 17.00 uur komt de tuiger. Heb je trouwens wel eens een Fransman Nederlands horen praten? Dat klinkt echt hetzelfde als "Aiii oonlieee zee diez wans" uit Allo allo!!! Maar dan in het Nederlands. Jean-Marie heeft misschien een geschikte dynamo voor ons!! Een nieuwe 100 ampere dynamo, die nog geïsoleerd is ook. Het dynamoverhaal leek eigenlijk ten einde gekomen, we hadden er eigenlijk al wel vrede mee dat we dan maar wat vaker moeten stroom draaien. Maar wie weet!!! [Chantal] |
di 15 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Het is hondenweer. Terwijl het in Nederland meer dan 30
graden en zonnig is, is het hier grijs, grauw, donker weer. Veel, heel
veel wind en veel regen. JG heeft vannacht nauwelijks geslapen vanwege het
weer. Twee keer ging het ankeralarm af (waarvan 1 keer vals, want de GPS
had geen fix), ramen en luiken dicht etc etc. Ik heb niets gemerkt. JG was
vanochtend geen zonnetje in huis.... We wilden vanochtend first thing in the morning bellen naar de tuiger om te vragen of hij de terminals binnen heeft. Om kwart over 7 hangen we aan de telefoon, maar de nummers zijn onbereikbaar. Misschien ligt het aan de Iridium telefoon. Na een uur probeert JG het in een telefooncel, en nu lukt het wel. Maar helaas, nog geen nieuws. De tuiger kan Fedex niet bereiken, dus we moeten vanmiddag nog een keer proberen. JG komt na een aantal uren terug, mét kabel. Hoppa, nog maar eens $ 240 voor een stukkie kabel. Dat doet pijn. Maar aan de andere kant, het blijkt nu dat de oude kabel voor de oude ankerlier ook niet eens dik genoeg was, dus het is toch maar goed dat we dit doen. En weer bekijken we hoe de kabel precies moet lopen. Het gaat toch altijd anders dan je van tevoren hebt bedacht. We hebben eigenlijk een afspraak met de Tramontana om 5 uur in Papeete, maar gezien de harde wind en het feit dat we nog steeds zo dicht bij elkaar liggen (en met onze oude ankerlier ga je niet effe lekker ankerop, en nu al helemaal niet, want de ketting zit ergens omheen), besluiten we maar om niet te gaan. Wel een beetje lullig, want we kunnen het niet laten weten. JG checkt de ankers van de Tramontana en onszelf. Om een uur of 7 komt de Tramontana terug, en steken meer ketting. Onder het genot van veel thee hebben we een ouderwets gezellige avond aan boord van de Tramontana. Het is toch wel weer ontzettend leuk om Thijs en Nicolette weer te zien! [Chantal] |
ma 14 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
We hebben geen van beiden veel energie, zijn beiden erg
moe. We besluiten dus om eerst een beetje te relaxen voor we aan het werk
gaan. JG leest een boek en ik ga toch maar aan de slag met, jaaaaa, alweer
de was (dat is geen 'echt' werk, want het staat niet op de to do lijst). JG gaat
vervolgens na hoe onze nieuwe aanwinst moet worden geïnstalleerd. De
kabels moeten worden vernieuwd, want ze zijn niet dik genoeg voor de
nieuwe ankerlier. De buis waar
de bestaande kabel doorloopt is niet groot genoeg voor de 3 kabels die er
door moeten, dus daar moeten we een andere oplossing voor bedenken. Op
welke accu willen we hem aansluiten (motor of service), kabel onder de
vloer, door een bank, door een kast, onder het bed in de punt naar de
ankerkluis. En hoe moet de ankerlier op het dek. Zoveel mogelijk de
bestaande gaten gebruiken. Kan weer niet, dus er moet een oplossing komen
voor het afdichten van een bestaand gat. Uitmeten etc etc etc. Aan het
eind van de middag zijn we er zo'n We worden er een beetje moedeloos van. Hoeveel echt lekkere zeiltochten, volgens het boekje, hebben we nou eigenlijk gehad? Eigenlijk is het weer vanaf we vertrokken zijn al niet volgens het boekje. Kan het nou niet eens eindelijk weer worden zoals het moet zijn? Gewoon een steady passaat uit het ZO, met een knoopje of 10-15?? Alsjeblieft? We hebben al diverse verhalen gehoord. Dat het een La Nina jaar zou zijn. Dat El Nino voor het tweede achtereenvolgende jaar van zich doet spreken, dat El Nino juist afgelopen zou zijn..... Ik denk dat het er nog het meest op lijkt dat het een La Nina jaar is. Vorig jaar hadden we immers een El Nino, hoewel een zwakke, en op een El Nino jaar volgt soms een La Nina jaar, die precies het tegenovergestelde weerbeeld geeft. El Nino wordt veroorzaakt door opwarming van het water in de Oost Pacific. In tegenstelling tot de koude golfstroom bij Peru, is er dan sprake van een warme golfstroom, die zich meestal rond Kerst uit (vandaar de naam El Nino, genoemd naar het kindeke). Een van de gevolgen is dat de normaliter steady ZO passaat veel zwakker wordt, tot zelfs geen wind of tegengestelde wind. E.e.a. heeft in bepaalde regio's in de wereld zeer veel neerslag tot gevolg, en in andere regio's juist erge droogte. En een grotere kans op hurricanes. Een La Nina geeft juist de tegenovergestelde: versterkte tradewinds en neerslag/droogte precies andersom. Of het ook betekent dat er dan ook minder kans is op hurricanes heb ik nergens kunnen vinden, maar het lijkt me wel aannemelijk. Maar we houden ons natuurlijk toch aan het seizoen en zorgen dat we op tijd weg zijn voor het hurricaneseizoen begint. Gezien het weer blijven we op de boot. Geen 14 juli-feest dus, maar we hebben inmiddels begrepen dat het voor de locals meer een vrije dag is dan een feestdag. Het echte feest, van de autonomie, hebben we wel meegemaakt, en dat was natuurlijk geweldig. 's Avonds horen we op de marifoon dat een van de jachten in Cook Bay, op Moorea, aan de wandel is gegaan op de ankerplaats, en richting oceaan drijft. De eigenaars zijn op de wal. Een man van een ander jacht probeert het te redden, terwijl zijn vrouw vanaf het voordek van hun eigen jacht steeds wanhopiger via de marifoon probeert anderen te mobiliseren. Het lijkt te lukken door meer ketting te steken, en na verloop van tijd horen we dat de eigenaars gewaarschuwd zijn, en inmiddels in hun dingy zijn gestapt. Pffffffff. [Chantal] |
zo 13 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Hoewel we eindelijk wel eens willen uitslapen, zetten we de
wekker toch vroeg. We verwachten de Tramontana namelijk om een uur of 7 a
8. Om half acht gaat de wekker, en we roepen ze even op. Ze reageren niet,
dus we kruipen er nog even in. Maar ik kan, zoals gewoonlijk, niet meer
inslapen en sta toch op. Een uurtje later hoor ik ze op de marifoon, en ja
hoor, ze zijn er!!! Het is eigenlijk onvoorstelbaar. Binnen een aantal mijlen zijn er 8 Nederlandse boten te vinden, die bezig zijn met een wereldreis. De Tramontana, de Ikinoo, de Faja Lobi (die net na de Tramontana aankwam) en de Aguila allemaal op Maeva Beach (de laatste een stuk verder), de Enigma bij Point Venus ook op Tahiti, de Sterling op Moorea, de Jori nog in de Tuamotus, en wij natuurlijk. Daarnaast zijn er nog wat 'halve' Nederlandse boten in de buurt waarvan gek genoeg de vrouwen Nederlands zijn: de Rapparee, de Finally, en de Lemon. Toch veel voor zo'n klein volkje!! Na ontbeten te hebben bij de Tramontana voeren we even naar de Faja Lobi (die we voor het eerst op de San Blas eilanden zagen), om ze uit te nodigen voor het Nederlandse onderonsje met de Tramontana en de Ikinoo, op onze boot vanmiddag. Gisteren, toen we aan boord van de Ikinoo waren, ontsproot namelijk het idee aan ons brein om een pot luck (ofwel American party, ofwel Dutch Treat) te houden op onze boot met de Ikinoo, Tramontana en de Faja Lobi. Terwijl we aan de Faja Lobi hangen, hoor ik JG zeggen: "Op een gegeven moment krijg je hem gewoon niet meer omhoog. Dan moet je het met de hand doen." Hij heeft het over de ankerlier natuurlijk. Het Nederlandse onderonsje was erg gezellig. Nicolette bracht een verlaat verjaardagscadeautje voor me mee, nog van haar trip naar Nederland. Een heel potje met pijnboompitjes, waar ze me erg blij mee maakte. Niet erg laat afgelopen, dus we konden toch nog redelijk op tijd naar bed. Morgen uitslapen? Of hard aan het werk? [Chantal |
za 12 juli | Tahiti
(Maeva Beach) |
Enniewee, wij dus met Le Truck. Halverwege uit JG een vloek, hij is de bootpapieren vergeten, en die zijn nodig voor de aankoop van de ankerlier (je weet wel belastingvrij). Ik Uiteindelijk waren we toch nog tamelijk op tijd bij de watersportzaak. De discussie over de prijs van de ankerlier ging door. Blijkt nu dat we wel zonder BTW kunnen kopen Tja, en hoe kom je dan met dat loodzware ding (zo'n 25 kilo) weer terug naar je boot??? De man waarmee we onderhandelden was zo vriendelijk om ons weer bij de beginhalte van Le Truck af te zetten. Met Le Truck dus weer naar Maeva Beach, waar we uitstapten bij de enorme Carrefour supermarkt (zaaaalig, zo'n ding in de buurt overigens!!, ff nog boodschappen gedaan) en vanaf daar met een winkelwagentje naar de marina reden, waar onze dingy lag. Toen we terugvoeren naar Pinical zagen we de Ikinoo vlak bij ons voor anker liggen. Die kenden we een beetje uit Colon. 's Avonds lekker bijgekletst en verder kennis gemaakt met Walter en Annemarie [Chantal] |
vrij 11 juli | Moorea - Tahiti
(Maeva Beach) |
De wind kwam vrijwel uit het oosten en schommelde zo rond de 25 knopen. Hakken dus... We zijn inmiddels wel een klein beetje wijs geworden dus de boot was wel voorbereid op "onder water". Maar we hadden gewoon zin in een comfortabel tochtje, passend bij de mooie baai en omgeving waar we lagen. Maar goed, dan maar motorzeilend tegen de forse swell en een halve knoop stroming in om nog enige voortgang naar Papeete te maken. En, net als op de heenweg, 4 mijl boven Tahiti viel de wind volledig weg. Dus grootzeil strak in het midden geschoot en gas erop. Want die swell loopt daar nog wel. Nu ja, het eiland lonkt (en de supermarkt ook!) en het is voor het goede doel. Ankerlier gaat waarschijnlijk lukken. Mits we die taxfree kunnen krijgen; die dingen zijn anders niet te betalen hier.... Het wordt dan waarschijnlijk een Lofrans Tigres, een opbouwlier in verband met de ondiepe ankerbak die we hebben. Dus toch weer aan het werk. ![]() Tahiti revisited dus. |
do 10 juli | Moorea
Cook Bay |
Inmiddels weten we dat de terminals voor de verstaging waarschijnlijk vrijdag met het vliegtuig vanaf New-Zealand zal komen, de tuiger heeft het dan maandag. En dan......... is het Quatorze Juillet. Dinsdag dus waarschijnlijk, en dan mogen we nog niet klagen vind ik. Ondertussen proberen we al minstens anderhalve week te internetbankieren bij de ABN-AMRO. Zonder succes, want steeds krijgen we een scherm dat internetbankieren niet beschikbaar is. En eindelijk, voor de siësta probeerde ik het nog eens, en nu lukte het. Ik had alleen de codecalculatortjes niet bij me, want ik dacht dat het toch niet zou lukken. Dus na de siësta terug met calculatortjes. Ja, krijg nou wat!!! Zodra ik het pinpasje in het codecalculatortje stop, verschijnt er 'Pin blocked' op het schermpje. En niet alleen bij die van JG, maar ook bij die van mij. Ik heb het nu ECHT gehad met die bank. Terug naar de boot om te proberen of ze het met de andere pasjes wel goed doen. Hè, gelukkig. Dus weer terug naar internetgelegenheid. Wat moeten ze daar wel niet van ons denken??? Zeker twee nerds die niet zonder internet kunnen???? [Chantal]
By the way, Niek heet Van Erk, de meisjesnaam van Huigje is Van Urk dus
ze heet Van Erk - Van Urk, de boot is geregistreerd in Urk, kapitein is
Van Erk, de geboorteplaats van Huigje is Urk. Probeer dan je gezicht maar
eens strak te houden als je moet inklaren bij de douane..... |
wo 9 juli | Moorea
Cook Bay |
Zo blijf je dus bezig, en het is echt een onmogelijke keus, die je moet maken. Vanochtend heb ik JG de mast in getrokken (sinds hij dat een keer gedaan heeft, staat hij dat voorrecht niet meer aan mij af....), en hebben we het andere onderwant eruit gehaald en bekeken. Niets te zien, maar zou je het wel zien? En weer teruggehangen, en de reservestag aan de andere kant. We kunnen dus weer zeilen. Daarna naar het internetcafé (traaaaaaaag) om online in de Westmarine catalogus te kijken, misschien staan daar wel metric sizes op. Nee dus. Foto van de mastplaat gemaild naar de tuiger, en er achter aangebeld. Hopelijk worden de terminals vandaag besteld in New Zealand, en we hopen echt dat het allemaal niet zo lang gaat duren. Dit stuurt wel de plannen in de war, we moeten misschien niet alleen de Cook Islands en Niue laten schieten (zoals we al van plan waren, gezien de tijd), maar de rest van de Society eilanden moeten we waarschijnlijk ook skippen. 's Avonds waagden we aan een andere discussie. We zitten namelijk nog steeds met een ankerlier die niet goed werkt, en als we hier dan toch noodgedwongen moeten blijven, kunnen we daar dan misschien ook wat mee doen. Het vervangen van de koolborsteltjes in Papeete heeft niet geholpen, de wikkelingen leken goed en zijn doorgemeten, aan de relais kan het ook niet liggen, want JG heeft ze kortgesloten. We kunnen niets meer bedenken, maar zitten nu dus met een ankerlier die wel liert, maar geen kracht heeft. Je moet dus met de hand meelieren. Dat, gecombineerd met het feit dat we eigenlijk niet de goede gypsy op de ankerlier hebben zitten (namelijk voor 8 mm ketting ipv 10 mm ketting), en die is natuurlijk niet meer te krijgen, doet ons twijfelen of we niet een andere lier moeten nemen. We hebben in Trinidad een tweedehands lier gekocht voor $ 125. Die dingen kosten normaal $2.500. Nu blijkt, in tegenstelling tot wat de verkoper zei (een multifunctionele gypsy) dat ook hier voor ons niet de juiste gypsy op zit. En zou die lier het wel goed doen? In Trinidad hebben we hem werkend gezien, maar zonder load. Die belachelijk lage prijs, en het feit dat we er nieuwe koolborstels bij kregen, maakt ons wantrouwend ten aanzien van de werking. Gewoon proberen, zou je zeggen. Maar dan moet er wel een veeeeeel groter gat in het dek komen, wat op zich misschien al een struikelblok is gezien de constructie van ons dek (het Pinical-systeem met aluminium profielen). Maar als hij het niet goed blijkt te doen, hebben we wel een groot gat. We zouden dan gedwongen zijn tot hetzelfde type maar dan nieuw, Altijd maar weer dit soort onmogelijke keuzes...... En toen waren we weer een dag verder, en hebben van Moorea tot nu toe eigenlijk vooral de binnenkant van de internetgelegenheid en van de telefooncel gezien. [Chantal] |
di 8 juli | Moorea
Cook Bay |
We besloten nu toch maar zo'n telefoonkaart te kopen (minimaal $15,50 namelijk), en te bellen met de tuiger. Die hadden we overigens al in Papeete in persoon gesproken, omdat een van de karretjes waarmee het grootzeil door de mast glijdt was overleden, plus een van de verstevigingsbanden van onze fok (door een oog in de halshoek, niet echt cruciaal gezien de andere zware verstevigingen daar, maar toch) was bijna doorgeschavield. Dat beloofde niet veel goeds, want hij kwam erg onsympathiek en vooral niet servicegericht over. Die euvels had hij in elk geval niet kunnen oplossen (pas over 3 weken tijd, en karretje niet op voorraad), en met het verhaal van Pelikan erbij plaatsten we grote vraagtekens bij een snelle oplossing. Maar ja, toch maar proberen, en anders moeten we het in Raiatea proberen (het is de vraag of daar een tuiger zit). In Tonga of Fiji is er weinig tot geen kans dat we een stag van de juiste dikte en juiste fittingen kunnen krijgen. Je weet wat Cruijff zegt: "Ieder nadeel heb z'n voordeel". En ik ben echt een groot aanhanger van dat standpunt. Het is natuurlijk ontzett
Nou ja, er zijn nog vast wel meer voordelen te bedenken, maar dit vind
ik voorlopig wel even genoeg.... |
ma 7 juli | Tahiti - Moorea (Cooks' Bay) | Maar eerst moet er getankt worden. Natuurlijk, zul je weer zien, moesten we wachten tot een of ander superjacht zijn tanks met een inhoud van 2.500 liter gevuld had. Dat ging niet echt efficiënt (understatement), en wij vraten onszelf in de tussentijd op. We willen namelijk nog wel voor het donker in Moorea aankomen, als dat mag...... Hoewel hij natuurlijk ook het recht heeft om diesel in te nemen, was het niet echt een sympathieke man (wederom understatement). Wij hebben 'slechts' een schamele 150 liter nodig. Maar in plaats van dat hij ons er even tussen liet, wat we overigens niet gevraagd hebben hoor (10 minuten max), moesten wij anderhalf uur wachten en konden pas na tweeën weg. Zo werden we echt niet vrolijker..... [Chantal] Nou, denk je een lekker rustig, kort zeiltochtje voor de boeg te
hebben, wordt het bijna your worst nightmare!!!!!!!! Rond tweeën konden we de lijnen (voor de Vlamingen: touwen) losgooien
en knorden we de lagune uit. Ook hier weer door een redelijk smalle
doorgang in het koraal; links en rechts breken de golven op het rif en je
moet er maar vanuit gaan, want zien kun je het niet, dat de boeien het
juiste pad aangeven. En die zijn niet altijd even goed te zien... Tja, qua zeildag wel ja. Maar bij mij staat nog steeds met stip
bovenaan het moment waarop ik twee vingers bijna dacht kwijt te raken. |
zo 6 juli | Tahiti (Maeva Beach) | Na nog wat rondgelopen te hebben, zijn we met een detour langs het rif teruggegaan naar de Pinical. Van dichtbij kijken hoe de golven breken op het rif, en ondertussen vlak bij je dinghy in en onder het water kijken. Niet alleen om te kijken welk moois er onder het wateroppervlak te zien is, maar vooral of er geen onverwachte obstakels zijn, zoals coralheads. De breekpen van je buitenboordmotor wil je namelijk niet breken als je slechts 1 peddel aan boord hebt, en je zo'n mijl of twee van Pinical vandaag bent. Op een of andere manier maak ik me daar altijd veel drukker om dan JG (terwijl IK opperde om naar het rif te gaan). Waarom doe ik dat eigenlijk? Hij mag peddelen hoor.... 's Middags was EINDELIJK JG's haar aan de beurt om flink te worden gekortwiekt. Nog even, en hij had staartjes kunnen maken..... Maar nu heeft ie weer een korte kop, en waait het eindelijk weer om zijn hoofd, zoals hij zegt. De 'voor'foto staat hieronder. De 'na'foto komt nog.... [Chantal] |
za 5 juli | Tahiti:
Papeete - Maeva Beach |
Maar om een uur of 1 konden we eindelijk losgooien. Dat losgooien was zo gebeurd, maar het anker inhalen niet. De ankerlier doet het wel, maar met heel weinig kracht, en het ging dus erg traag. Maar eindelijk konden we dat vieze stinkende water toch verlaten en op weg naar het beroemde Maeva Beach. Je kunt tussen het eiland en het rif varen, want daar is een bebakend 'kanaal'. Wel even toestemming vragen aan Port Control, want het vliegveld ligt naast het kanaal, en als je niet oppast wordt je afgetopt. We moesten naar Maeva Beach om te tanken in de marina aldaar (gek genoeg kan dat dus niet in de grote haven, alleen in bulk). Gelukkig kan dat taxfree, dat scheelt de helft. Maar toen we aankwamen bij Marina Taina, en een rondje maakten om te wachten tot er een plekje vrij was aan het dieselpontoon, bleek dat de diesel op was. Er gingen wat vloeken over het dek. Shit, zul je net zien, ben je eindelijk weg uit We hadden via de marifoon al contact gehad met de Zazen (een enorme catamaran, half Engels, half Australisch), die vandaag vanuit Raroia op Maeva Beach was aangekomen. Daar moest dus even mee bijgekletst worden, en van de (2) kinderen kregen we een brief mee voor Luna, die we waarschijnlijk in Moorea weer zullen treffen. 's Avonds waren we helemaal gelukkig, met een dikke stapel Nederlandse tijdschriften voor onze neus. Dat is lang geleden!!! [Chantal] |
vr 4 juli | Tahiti (Papeete) | Eigenlijk wilden we vandaag weg naar Moorea. Maar ja, ook
hier blijkt tijd schaars te zijn, en we moeten nog te veel dingen doen.
Ons vertrek wordt dus maar een dagje uitgesteld (klinkt bekend??). Nadat we wederom groente en fruit voor een weeshuis hadden ingeslagen (ik leer het nooit), verdeelden we het werk weer. JG crost van hot naar her (uitklaren, proberen te 'te kopen lijst' kleiner te maken, e-mail ophalen etc), ontdooi ik de koelkast (gisteren heb ik met moeite een biertje uit het ijs weten los te bikken, het bier was ook bevroren trouwens), doe (alweer) wassen, was af (gek hè dat mijn handen zo rimpelig worden?) en nog meer aan boord klussen, zoals weer eens de website bijwerken. Dat laatste schiet er eigenlijk wel vaak bij in hier in Papeete omdat we het zo druk hebben. We zijn inmiddels beiden helemaal bekaf, ik voel een koortslip opkomen en probeer die te onderdrukken met spulletje uit de medische kit van paps en consorten, en we zijn duidelijk aan een paar nachten goede nachtrust toe (ook al gaan we vroeg naar bed, we staan bijna nog vroeger op). Nog effetjes doorzetten, daarna wacht er weer een paradijs op ons: Moorea. [Chantal] |
do 3 juli | Tahiti (Papeete) | De Aranui (grote arend) ligt aan zijn pier! Aangezien dat
helemaal aan de andere kant van de stad is, en fietst JG er heen (we
hebben maar 1 fietsje van boord gehaald). Maar terwijl hij weg is, lees ik
de mail die we net hebben gedownload op onze laptop, en lees ik in een
reactie van de Aranui dat Edwin en Renate niet aan boord zijn. Waar zitten ze dan?!!
Nou, ik heb de moed maar opgegeven (misschien dat ze dan ineens opduiken). We hebben nu ook eindelijk weer een stop voor onze gootsteen (je weet wel, die is waarschijnlijk samen met afval van prei overboord gekieperd op de oceaan), maar die past eigenlijk niet goed. Is eindelijk je water gekookt voor de afwas (de boiler zetten we eigenlijk alleen maar aan als we gaan douchen, om gas te sparen), loopt het gewoon weg, zonder dat je het water kunt redden omdat je anders je fikken brandt! Maar verder gaat het wel goed hoor. We hebben nog slechts de helft van onze lijst nog niet gevonden. En het meeste daarvan zullen we ook wel niet meer vinden, en uiteindelijk gaat het zonder die dingen vast ook wel. Je wordt wel vindingrijk op zo'n reis hoor. De Salamandra organiseerde vandaag een barbecue. Meestal zijn de bbq's die wij hebben op het strand, maar zij hebben zo'n ongelofelijk bakbeest (lelijker kan niet, maar het is wel megagroot, of eigenlijk breeeeed) dat ze moeiteloos een man of 20 op het achterdek kwijt kunnen. Daar verorberden we dus onze biefstukken. Wat is het zaaaaalig om weer eens elke dag vlees te eten!!! [Chantal] |
wo 2 juli | Tahiti (Papeete) | We lopen de hele tijd alle cruiseschepen af om te
informeren of Edwin en Renate, die op honeymoon zijn, daar misschien op
zitten. Die zijn ergens in Frans Polynesie, en het zou toch wel erg leuk
zijn om ze te zien. Maar helaas, we hebben geen geluk. Hoewel we alle
cruiseschepen probeerden, dachten we eigenlijk dat ze op de Aranui zaten,
die de Marquesas en twee Tuamotu-atollen aandoet. Dat klopte volgens ons
met hun vertrekdatum. En de Aranui zou vandaag aankomen. Maar in de verte,
aan de Aranuipier zagen we dat hij niet was binnengekomen. Jammer dus.
Misschien later. In de tussentijd hebben we ook een mailtje gestuurd naar
de Aranui, met de vraag of ze aan boord zijn. We hebben overigens hard gewerkt vandaag. Ik waste me weer suf, terwijl JG met de dynamo naar het bedrijf ging waar we ook het motortje van onze ankerlier hebben laten repareren. Ja, na lang dubben hebben we besloten om de gok maar te wagen. 's Middags moeten we er weer heen om te horen of hij onze dynamo kan upgraden. JG bouwde vervolgens het motortje van de ankerlier weer in, en constateerde dat hij het wel deed, maar met heel weinig kracht. Dus eigenlijk heb je er niets aan. Shit. Terwijl we aan het werk waren, hoor ik ineens iemand iets zeggen tegen JG, die buiten was. Dit klonk echt PRECIES als Gerard van de Broek, hetzelfde Friese accent, hetzelfde joviale, luide geluid. Maar het was natuurlijk niet Gerard. Het stel dat op de kant stond was blij na lange tijd weer eens Nederlanders te zien. We vroegen ze aan boord, en ja hoor, kan niet missen, hij heette Jelle (en zij Yvonne, maar dat is wat minder Friezig). Van de Enigma, een Centurion 40. En wat een toeval, laat dat nou de tweede Centurion geweest zijn die wij net hebben misgelopen!!! Toen wij een bod wilden uitbrengen (na enige aarzeling, want het schip lag destijds in Malta), hadden zij er een optie op, en hebben het schip uiteindelijk gekocht. Kleine wereld!!! Na een dag hard werken waren we uitgenodigd om bij de Manxman te komen bijkletsen, natuurlijk onder het genot van een biertje. Maar na 3 biertjes kwam de rum, en DAT hadden we nou niet moeten doen....... (smerig spul trouwens, zo puur. Yek!) [Chantal] |
di 1 juli | Tahiti (Papeete) | We stonden eigenlijk in dubio. Want we hadden de auto
eigenlijk gehuurd om 1 dagje noodzakelijke dingen te doen, en 1 dag te
sightseeen. Maar 1 dag om noodzakelijke dingen te doen bleek eigenlijk te
kort. Maar ja, het eiland heeft maar 1 weg, en die gaat rond. Dus hoe
verdeel je je tijd? OK, dan toch maar nog 3 watersportzaken en een mega-doe-het-zelf-zaak afgestruind, waarna we weer 3 dingen van ons lijstje konden afstrepen (het blijft een never-ending story, het vinden van spullen). Nog even naar de wasserette en eindelijk: sightseeen. En passant zijn we ook nog van de afgewerkte olie (van onszelf en van Mercator) af kunnen komen bij de Marina aan de westkant van Tahiti Nui, en daar ontmoetten we die schatten John en Marilyn van de Shearwater II (het kleine bootje waarmee we door het Panamakanaal zijn gegaan) weer. Daarna nog maar een keertje naar de Carrefour supermarkt, want we waren toch nog een paar dingen vergeten. Terug naar Papeete, naar het bedrijf waar we het motortje van ons ankerlier hadden gebracht. Joepie, hij doet het weer goed, en het kost niet eens veel. We hadden het plan opgevat om, als het motortje van ons ankerlier goed was gemaakt en we voldoende vertrouwen hadden in de vent en de tent, te kijken of ze onze dynamo misschien zouden kunnen upgraden (bijv van 50 naar 90 Amp). Ja, die dynamo, dat blijft ook een never-ending story. Durven we het aan, na de dynamo-debacles in Trinidad en Cartagena????? Is drie keer scheepsrecht? We zouden echt heel graag wat minder lang stroom willen draaien als dat nodig is. Dus lulden we technisch Frans met deze man. Het Frans gaat ons echt steeds beter af. Lignes d' arbre? No problem: kabelboom!!! Terug naar de boot, de watertanks omspoelen want de slang van Mercator moet terug (die van ons is te kort). Het water werd namelijk steeds troebeler, dus de tanks mochten ook wel weer een beurt hebben. Boodschappen opruimen, eindelijk om 8 uur eten maken, nog een wijntje drinken bij Mercator, die morgen vertrekt (inmiddels met bezoek Christien, Pascal en dochtertje Nora) naar Moorea. Bekaf weer te kooi...... Gek hè. Saai verhaal zeker, dit. Ok, ik zal m'n leven weer eens beteren. Na Tahiti, ok? [Chantal] |