Societies

Juli 2003 Frans Polynesië (Society eilanden)

Door naar augustus 2003

Datum	Locatie	Logboek
do 31 juli	Bora Bora (Bora Bora Yacht Club)	In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is de Bora Bora Yacht Club geen echte jachtclub. Het is eigenlijk een restaurant met een stuk of 12 moorings, een hutje waar je je was kunt doen, en waar je kunt douchen. Volgens de eigenaar, een Oostenrijker, moedigen de eilanders het cruisen niet echt aan. Gewoonweg omdat we niet genoeg geld uitgeven op het eiland. Een gemiddeld toeristenkoppel schijnt zo'n $ 4.000 op het eiland achter te laten, met hotel/appartement, eten en alles. Vergeleken daarbij geven de cruisers een schijntje uit. We mogen voor $ 15 per dag gebruik maken van een mooring, of we moeten dineren in het restaurant. Dat was al volgeboekt, maximaal 20 personen. De eigenaar vertelde dat hij een deel van zijn staf had moeten ontslaan omdat het toerisme zo is teruggelopen. Vorig jaar kwamen er nog 4.500 vluchten naar Bora Bora, dit jaar 2.800. De economische recessie en misschien ook wel de berichten over het dode koraal door de bijzondere weersomstandigheden in februari 2002 zijn daar waarschijnlijk debet aan. Vandaag wilden we niets doen. Gewoon even de kant op, naar het dorpje lopen en even rondkijken en weer terug naar de boot. Nadat ik 's ochtends de website had bijgewerkt (dus zeg ruwweg anderhalf uur later, jullie hebben er vast geen idee van dat dat zoveel tijd kost) kreeg het tripje naar het dorp eigenlijk toch weer een doel, namelijk de website updaten. Het dorpje bleek op een half uur lopen te liggen, en wij kiezen natuurlijk weer het heetst van de dag uit om dat te gaan doen. In het hoofddorp Vaitaipe hebben we stad (die niet zo groot was) en land (ook niet) afgelopen op zoek naar een betaalbare internetgelegenheid. Die hebben we niet gevonden, het enige internetgebeuren hier kost slechts $ 24 per uur. Een all-time high!!!! Toch maar gaan zitten, maar helaas helaas, het updaten ging niet op die computer. Missie mislukt dus..... En zo hadden we eigenlijk toch niet het gevoel van een vrije dag. [Chantal]
wo 30 juli	Tahaa (Baie Hurepiti) - Bora Bora	Wat een dag!!! Een rotdag van de eerste orde. De start viel nog wel mee. 's Ochtends maakten we ons klaar voor vertrek richting Tonga. Op het middaguur waren we klaar, vertrokken en denderden de lagune uit. Licht weer zouden we krijgen, en dus hesen we onze halfwinder, die mooi opvulde. Dat duurde niet lang.... De wind bleef afnemen, en op een bepaald moment zei JG dat we ons moesten afvragen of we dit wel wilden. "Het enige weer dat je voor het kiezen hebt is het weer bij vertrek", is een spreuk die we ooit van iemand gehoord hebben, en die altijd is blijven hangen. Het is zó waar. We hadden zoals gewoonlijk meerdere weerbronnen geraadpleegd, de een zei 13 knopen, de ander 5 knopen. En net als iedereen kies je er voor jezelf voor om de bron met het meest positieve scenario te geloven (en bovendien waaide het op de ankerplaats lekker), en dus waren we vertrokken. JG had het niet moeten zeggen, want op afstand zagen we Bora Bora liggen, en dat zag er toch wel erg mooi uit, en ik kreeg het dus al helemaal in mijn bol. Zullen we dan toch maar......? Daarbij kwam dat ik buikkrampen had, waarschijnlijk helemaal niets, maar toch. Naar Bora Bora? Zoals gewoonlijk bij ons komen we er niet uit. De tijd dringt, we willen graag verder, ook de aansluiting met onze Belgische vrienden van de Mercator terugvinden, maar ja, als het niet gaat, dan gaat het niet. Deze reis blijft een aaneenschakeling van het maken van keuzes. We besloten om kwart over 3) nog maar een weerbestandje binnen te halen met de satelliettelefoon (terwijl we alvast koers zetten richting Bora Bora omdat we niet heel veel tijd meer hadden voordat het donker zou worden), eigenlijk uitstel van executie dus (daar zijn wij heeeeel goed in). Het weerbestandje bracht natuurlijk geen uitkomst (zoals we eigenlijk van tevoren wel wisten). Uiteindelijk besloten we om kwart over 4 toch maar richting Tonga verder te varen, en we veranderden dus weer van koers en hesen de zeilen, deze keer het grootzeil en de genua op de boom. Al snel zag JG een klein scheurtje in het onderlijk van de genua. We rolden hem in tot het scheurtje, repareerden het met zeilmakerstape, en rolden hem weer uit. We werden helemaal gek van het geklapper. Helga, onze windpilot, was ook sikkeneurig van de lichte wind, en was weer zeer wispelturig, en we slingerden dus nogal. De autopilot had, ondanks het feit dat JG vanochtend de contactpuntjes had schoongemaakt, ook kuren, want die sloeg al twee keer af. Om een uur of half 7 had JG er echt goed de balen van, merkte ik (net als ik trouwens; dat geklapper doet echt gewoon pijn aan je hart), en dus gingen we niet zoals gewoonlijk om 7 uur de nachtwacht in. De pest is dat je een keus hebt, omdat Bora Bora zo dichtbij is. Wéér begonnen we alle plussen en minnen tegen elkaar af te wegen. Het zit er dik in dat, als we naar Bora Bora gaan, we dan de eerstkomende dagen nog niet kunnen vertrekken omdat het weer zo licht blijft. Aan de andere kant, als de wind daarna weer aantrekt ben je misschien maar 10 dagen onderweg in plaats van 14, dus dan zouden we per saldo niet zo veel dagen verliezen. Hoe kom je hier nou uit? Niet dus. Om half 8 besloten we dan toch maar naar Bora Bora te gaan, deze keer motorzeilend. Durven we 's nachts door de pas naar binnen? Ja hoor, die is zo breed, alles is hier in Frans Polynesië fantastisch betond, we hebben een kaart van 1 op 1.000 en tot nu toe kloppen die gedetailleerde kaarten altijd met de werkelijkheid. En dan zul je net zien dat dan geleidelijk de wind aanwakkert tot het moment waarop er eigenlijk best te zeilen valt. Ja, nou dát weer! Na een tijdje durfde JG het aan om te zeggen "Moeten we dan toch maar....?", vlak nadat ik die gedachten natuurlijk ook al had gehad. En juist op dat moment loefden we weer op omdat de autopilot het wederom liet afweten. Nou, dat moet dan maar de doorslaggevende factor zijn. Die autopilot wil gewoon dat wij de nodige aandacht aan hem besteden, en toen hij hoorde dat we weer over Tonga begonnen, gooide hij de kont tegen de krib. Er zal vast wel een reden zijn voor dit gedoe, en het feit dat we terug zijn gegaan, maar echt vrolijk zijn we er niet van geworden. Hoe dichter we bij Bora Bora kwamen, hoe enger we het toch begonnen te vinden om 's nachts tussen de riffen door naar binnen te varen. Toen we nog in de Marquesas waren, had er geen haar op ons hoofd aan gedacht dat we dit ooit nog eens zouden proberen. Maar we deden het. Voor de zekerheid riepen we om een uur of half 10 over de marifoon toch maar "any yacht at the Bora Bora Yacht Club" op, zodat in elk geval iemand zou weten dat we dit van plan waren, of de lichten het deden en of er nog bijzonderheden waren. En altijd is we wel weer iemand die je wil helpen. Het is echt één grote familie, die cruisers. Onbekenden staan gelijk voor je klaar. En dus liepen we om half 11 's avonds Bora Bora binnen, en in de lagune lag al een dinghy te wachten die ons met de zaklamp richting een van de moorings bij de Bora Bora Yacht Club dirigeerde. Waar we om 11 uur aan vast zaten, en uitpuften van deze dag. Polynesie Française revisited dus. Ons illegale verblijf wordt nog even voortgezet. [Chantal]
di 29 juli	Raiatea (Baie Upapa - Uturoa) - Tahaa (Baie Hurepiti)	Dus weer een weerbestandje gedownload, en geprobeerd onze gasfles op te halen. We leren het ook nooit. Hier in deze contreien moet je er niet op rekenen even snel iets te kunnen doen. Onze gasfles stond er dus nog heel erg leeg te wezen. Daar moesten we dus op wachten, en pas om een uur of 10 konden we ankerop. Weer naar Uturoa, om dan toch maar wat vers spul te kopen, ook al is het gekoeld geweest, want we hebben besloten om morgen te vertrekken. Niet vandaag, want we willen eindelijk wel eens een dagje geen werk hoeven doen, en lekker niksen. Dat lukt maar half, want we vertrekken pas om 1 uur, na de boodschappen, twee wassen, en nog wat klusjes. Inmiddels hadden de visjes onder de boot ons een handje geholpen door de grasjes eraf te eten. Maar daarna kwam de beloning, want we kregen een zalig zeiltochtje met ruime windje naar Baie Hurepiti in Tahaa, een tocht van maar liefst 5 mijl. Dan is het niet erg als het wat langzaam gaat. Tahaa ligt samen met Raiatea in hetzelfde rif. Binnen het rif is het zo diep dat je rond Tahaa kunt zeilen, en ook bijna rond Raiatea. Dat is ideaal zeilen, want je hebt geen oceaandeining en - golven, lekker plat water, en er zijn maar weinig coralheads. Wel riffen, maar alles is keurig betond. Natuurlijk zit aan dit hele gebeuren ook een keerzijde, want het is overal erg diep (zo rond de 30-40 meter), en het is dus niet fijn ankeren. We hebben 60 meter ketting, en aangezien je toch wel een scope van 1 op 3 wilt hebben, kunnen we dus eigenlijk in maximaal 20 meter ankeren. Maar het weer is erg rustig, en dat is een voordeel. Om een uur of half 4 plonst ons anker in het water in een diepe baai, Baie Hurepiti. Zowel diep in het eiland als diep onder water. We geven onszelf de rest van de dag vrij, al moet er eigenlijk nog wel naar de stuurautomaat gekeken worden (er is waarschijnlijk ergens een los contact, want hij spring regelmatig uit), en ook de romp is weer aan een grondige schoonmaakbeurt toe. Zeker voor deze langere oversteek, want het scheelt toch wel erg veel snelheid. Morgen dan maar, voor we vertrekken. Als de zon op de bergen staat spatten ze weer uiteen op ons netvlies in allerlei kleuren groen. Het blijft boeien, zo'n uitzicht. We zijn benieuwd hoe de andere Pacific Islands eruit zien. Het Frans Polynesische hoofdstuk is bijna afgesloten. De 3 eilandengroepen die we gezien hebben (Marquesas, Tuamotus en de Societies) waren enerzijds heel verschillend, maar er waren toch ook wel weer veel overeenkomsten. De Polynesische cultuur is duidelijk met een Frans sausje overgoten. Niet alleen de taal (de mensen praten overigens heel duidelijk, eigenlijk duidelijker dan Fransen), het stokbrood en de Franse kaasjes, maar ook andere gebruiken en dingen. Inmiddels zijn we er trouwens ook achter hoe de locals hier in deze peperdure maatschappij kunnen leven. Iedere Frans Polynesiër krijgt een huis van de staat (Frankrijk), medische hulp en medicijnen zijn gratis, allerlei basisvoedsel wordt gesubsidieerd, een groot deel van de mensen is in overheidsdienst, en krijgt riante salarissen, als je oud bent krijg je een prachtig pensioen uit Frankrijk, en het minimum inkomen hier is $ 2.000, en dat is dus netto. Iedere Polynesiërs krijgt een uitkering van $ 1.400 per maand. Tja, het is altijd nog een mogelijkheid om binnen de EG naar Frankrijk te emigreren, en dan naar Frans Polynesië te vertrekken...... Trouwens, we willen jullie het logo van het locale bier niet onthouden. Hiernaast dus het Hinano-logo. Daar kan Grolsch of Heineken niet aan tippen, toch? Dit idee krijg je bij Frans-Polynesische vrouwen: een lange slanke dame met zwart haar en een bloem achter haar oor. In werkelijkheid zijn alleen de jonge meisjes hier mooi. Zodra ze oude worden dan een jaar of 12, worden ze dik en potig. Die bloem achter het oor, die zie je wel veel. Ook de bloemenkransen op het haar zie je nog wel eens, maar niet heel vaak. In Papeete niet zoveel, in Huahine daarentegen weer wel veel. Bloemenkettingen om de nek, die zie je dus echt zelden, alleen bij toeristen. In Moorea worden veel bloemenkettingen gemaakt, maar die worden naar Hawaii gevlogen...... [Chantal]
ma 28 juli	Raiatea (Uturoa - Baie Upapa)	Volgens de pilot zou er een ankerplaats zijn voor het dorpje Uturoa. Dorpje mag ik misschien niet zeggen, want Uturoa is de tweede stad (na Papeete dus) van Frans Polynesië met 10.000 inwoners. Toen we hier gisteren aankwamen lag er welgeteld 1 boot voor anker, en wel een local. Dat verwacht je toch niet echt, als je weet dat Raiatea een van de drukkere eilanden is, met een zeer uitgebreide huurvloot (twee zelfs, van The Moorings en van Sunsail). De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er wel een marina was, iets buiten het dorp. Wij kozen gisteren een plekje uit op een plaat voor het dorpje, waar het wat minder diep was, en we konden ankeren met genoeg ketting. In het dorp, o sorry, stad, liggen aan de kade trouwens ook twee cruiseschepen. De charme van het stadje zelf hebben we niet kunnen ontdekken. Echt weer duidelijk een stop voor cruiseschepen, met zo'n cruiseschepen-winkel-complex, met vooral veel pareljuweliers en snuisterij-boetiekjes. Vanochtend vroeg gingen we op zoek naar een internetcafé om de website te updaten en de mail op onze laptop binnen te halen. Zonder succes, want het enige internetgebeuren in de 'stad' was ergens achteraf in een rommelwinkeltje, aan een bureau helemaal achterin, waar het vooral stonk naar wc lucht. En dan bedoel ik niet de wc schoonmaakmiddelen. Van het aansluiten van je eigen laptop was geen sprake, maar we konden wel van een vaste computer gebruik maken (en gelukkig hadden we uit voorzorg wel alles op diskette gezet). We hadden de neiging om onze voeten onder het bureau te blijven bewegen, om eventuele ratten af te schrikken. Nadat we 20 minuten bezig waren geweest met uploaden, en zelfs de kleine thumbnails-foto's niet lukten (sommige wel, maar dan moest je ze echt 1 voor 1 kopieren), gaven we het maar op. We hoorden van andere cruisers, die tijdelijk even aan de kade hadden afgemeerd, dat 4 mijl verderop wel een mogelijkheid was om je laptop aan het internet te hangen, bij een jachtwerf, en besloten daar dan maar later op de dag naartoe te gaan. Die Fransen zijn toch wel maf hoor. Sowieso nodigen de Franse toetsenborden je niet echt uit om uitgebreid te gaan typen, want je slaat onherroepelijk de verkeerde toetsen aan, waardoor je echt wartaal uit gaat slaan. Maar we zagen vandaag tot onze verbazing dat ze hier geen Kb's kennen, maar Ko's. Waar zou dat nou weer voor staan? Later komen we erachter dat dat voor octets staat. Ja, daar zit eigenlijk wel wat in. In reclamekrantjes zie je ook al de meest vreemde woorden, die de Fransen verzinnen om maar niet mee te hoeven doen aan de Engelse-woorden-terreur in de computerbusiness (ja, daar heb je er al weer twee). DVD-rewriter wordt zoiets als huppeldepup-(sorry, dat weet ik niet meer)-graveur. Geinig. De tweede activiteit die vandaag op het programma stond, was het doen van inkopen voor de oversteek naar Tonga. We willen wat vers spul. Maar helaas, van het aanbod in de supermarkten werden we niet gelukkig. De meeste groente en fruit was gekoeld (en dat willen we niet, want dan kun je het niet lang bewaren), de aardappels waren zacht, rimpelig en hadden uitlopers, en de uien waren zacht en werden in de winkel al zwart. De Marché Municipal hadden we 's ochtends vroeg al gecheckt, maar de 5 tafels waarop de dames hun waar hadden uitgestald boden ook niet veel soeps. Onverrichter zake gingen we dus rond het middaguur weer ankerop, en vertrokken voor een tochtje van 4 mijl naar een ankerplaats verderop. Aldaar de laptop weer ingepakt, en de kant op. Bij de jachtwerf bleek dat de internetservice eigenlijk alleen gold voor klanten, en dat waren we dus niet. Maar gelukkig mochten we toch. OK, dan ook maar van de gelegenheid gebruik maken om een gasfles om te ruilen. Om een uur of 3 waren we weer op de boot. Hè hè. Het valt ons iedere keer weer tegen hoe lang je met de huis-tuin-en-keuken dingen bezig bent, en hoe (relatief) weinig tijd er dus over blijft om leuke dingen te doen. Alhoewel de afstand geen belemmering is, stond de zon alweer niet hoog genoeg om nog naar Tahaa te varen, en dus bleven we noodgedwongen op de ankerplaats liggen. Niet echt een bijster mooie, want we hebben uitzicht op een soort Trinidad-achtige omgeving, met jachtwerven en bedrijven, maar verder wel heerlijk rustig. De rest van de middag gaat voorbij terwijl we het weer bestuderen, en proberen te besluiten wanneer we naar Tonga gaan vertrekken. Het lijkt erg rustig weer te zijn, met later in de week zelfs kans op (lichte) wind tegen door een diep lagedrukgebied op zuidelijker breedten. Maar we zijn alweer ruim 2 maanden in Frans Polynesië, en hoewel de eilandengroepen erg verschillend zijn, begint het toch wel te kriebelen, en willen we wel weer eens wat anders. Aan het eind van de dag hebben we eigenlijk nog niets anders besloten dan dat we morgen maar weer een weerbestandje gaan halen, want van dat lagedrukgebied willen we wel weten of het niet vervelend gaat doen. 's Avonds werden de jachten als boei gebruikt voor de trainende outriggers. Die zie je echt overal. Het is echt de nationale volkssport, en na het werk wordt er getraind voor de outriggerwedstrijden die binnenkort tot en met oktober worden georganiseerd. Iedereen loopt dan uit, en alles komt uitgebreid op de televisie. Er zijn eenpersoons outriggers, maar ook bijv 6 persoons. Vanavond werd er echt heel fanatiek getraind, en het leek wel skûtsjesilen zoals ze elkaar bij het ronden van de boeien (in casu jachten) probeerde de pas af te snijden. [Chantal]
zo 27 juli	Huahine - Raiatea (Uturoa)	Vandaag namen we weer afscheid van Thijs en Nicolette. Je weet nooit voor hoe lang, want voor hetzelfde geld zien we elkaar weer op Tahaa (spreek uit Taha-a). Ons plan is om vandaag naar Raiatea te gaan, daar boodschappen te doen, te internetten, weerbestandjes op te halen, website te updaten. Eigenlijk dus de dingen doen, die nodig zijn voordat we naar Tonga vertrekken, die niet in Tahaa mogelijk zijn. Afhankelijk van het weer, maar eigenlijk ook afhankelijk van wanneer we de geest krijgen, gaan we namelijk weer een wat langere oversteek maken naar Tonga. Hierbij slaan we de Cook eilanden en Niue (bekend van de internetuitgang .nu, dat ze voor veel geld verkocht hebben) over. Gezien de tijd, want we willen op tijd uit het hurricanegebied zijn voordat het seizoen begint (weg uit Australië ergens in oktober-november). Op de Cookeilanden en Niue zijn toch niet veel ankermogelijkheden, en we hebben dan liever wat meer tijd (nou ja, relatief dan) in Tonga, Fiji, Vanuatu en Australië. Morgen willen we dan door naar Tahaa, het eiland dat ten Noorden van Raiatea ligt, binnen hetzelfde rif. Dat is wel een tocht van zo'n 6 mijl, pffff. En heel misschien doen we Bora Bora ook nog wel aan. De verhalen over dit eiland zijn erg verschillend. Er wordt gezegd dat het de parel is van de Pacific, en als je de luchtfoto ziet, dan geloof je dat onmiddellijk. Dat is werkelijk fenomenaal, het heeft de vorm van een oude middeleeuwse stad, stervormig, met een stadsmuur van eilandjes (motu's, koraaleilandjes) erom heen. Maar dan in de kleuren groen, blauw en turquoise, je gelooft je ogen gewoon niet, het lijkt wel nep, zo mooi. Maar aan de andere kant hebben we op het politiebureau in Nuku Hiva al een plakkaat gelezen dat door bijzondere weersomstandigheden begin 2002 ervoor hebben gezorgd dat al het koraal dood is. Door hevige regenval is er zoveel zoet water van de bergen afgekomen en in de lagune gestroomd, en waarschijnlijk ook nog eens een temperatuur aangenomen van meer dan 28 graden, dat al het koraal dood is. De fantastische snorkelmogelijkheden zijn dus gewoon verdwenen. En bovendien horen we van de Frans Polynesiërs dat het er zo vergeven is van de toeristen dat de eilandbewoners al lang niet meer zo vriendelijk en gastvrij zijn als op de andere eilanden. We weten het dus nog niet, aan de ene kant wil je er geweest zijn, aan de andere kant hoeven we niet zo nodig naar een toeristische bende. Maar goed, vandaag zijn we dus naar Raiatea gezeild, een tochtje van 30 mijl. Heerlijk zonnig, wel bijna voor de wind, met een flinke deining, dus het was weer slingeren geblazen. Hoewel de pas aan de loefzijde van het eiland ligt, was de golfslag bij de ingang vreemd genoeg bijna afwezig, en voeren we probleemloos naar binnen. We liggen nu samen met nog 1 andere boot op een rifje voor het hoofddorpje van Raiatea, Uturoa. Morgen verkennen. Wat is het toch altijd leuk om ergens aan te komen, en de boel te verkennen! [Chantal]
za 26 juli	Huahine Avae Bay	Wat een prachtig plekje is dit hier. Het is heel rustig, niet veel jachten, geen valwinden, en uitzicht op een ontzettend turquoise stuk zee van zeker een vierkante mijl binnen het rif. We gingen met de bijboot naar de kant, en liepen verder langs de zuidelijke punt van het eiland (we liggen nu bij Huahine Iti), op weg naar het dorpje. Het is werkelijk een prachtig eiland, al is het wel veel gecultiveerder dan de Marquesas. De indrukken zijn tweeledig. Iedereen probeert wel iets moois te maken van zijn tuin, je ziet palmenplantages, keurige bermen, een weg die net geasfalteerd lijkt. Maar ook rieten huizen, koraalzandpaden, een in aanbouw zijnd huis dat gewoon door twee mannen met een kettingzaag wordt gemaakt van boomstammen, een door een cycloon verwoest resort. Dat schijnt een flinke optater te hebben gehad van een cycloon die hier 15 minuten lang rond woedde. Er is al in 1999 een vergunning afgegeven voor het opknappen cq de herbouw, maar er is kennelijk niet genoeg geld. We lopen wat rond in het dorpje, en kopen bij het enige winkeltje een ijsje. We hadden ze al eerder gezien, die zelfgemaakte waterijsjes in plastic bekertjes, en die wilden we wel eens uitproberen. We kochten een echt bijna lichtgevend roze ijsje in een plastic bekertje voor niet veel geld. En hoe eet je dat dan? OK, bekertje kapot gescheurd. De prijs - kwaliteit verhouding was prima, want het was dus echt niet te pruimen. Ik heb met mijn ijsje (neeee, niet het bekertje) het plaatselijke riviertje van wat meer kleur voorzien dan haar eigen bruine kleur. Op de terugweg liepen we over het strand. Het strand is altijd publiek eigendom, ook al staan er huizen aan het strand. Maar op een gegeven moment was het strand kunstmatig weggehaald, en maakte plaats voor twee strekdammetjes en een tot het water lopend gazon, eindigend in een stenen muur waarop twee stenen tiki's stonden. We waren dus min of meer gedwongen om over het gazon door te steken. "Chien méchant" vertelde een bordje, maar die liet niet van zich horen. Op het gazon stond een ovalen prieel van zo'n 7 bij 20 meter, met een waanzinnig grote houten tafel met wel 30 stoelen erom heen. Het huis zelf stond een stuk verder. Later hoorden we dat dit het 'vakantiehuisje' was van de president van Frans Polynesië. We hadden al vernomen dat dit heerschap zo corrupt is als de pest. Hij zorgt in elk geval zeeeer goed voor zichzelf. Naast dit vakantieverblijf heeft hij ook een eigen eiland, krijgt 10% van de inkomsten van alle hotels en resorts in Frans Polynesië, weet van meer corruptiewanten, wordt desondanks al jaaaaaaaaaren achter elkaar verkozen (hoe zou dat nou kunnen?), en zorgt ervoor de grootste maatjes te zijn met Chirac, die hier toevallig morgen in Frans Polynesië op de stoep staat (groot feest in Papeete). Zo toevallig is dat trouwens niet. Onder het genot van de pannenkoeken op de Tramontana vertelde Rosalie gisteren dat de eilandbewoners hier in de Pacific zich sterk verbonden voelen. De invloed van Nieuw-Zeeland (en Australië), die al verbonden zijn met verschillende andere eilanden(groepen) in de Pacific, wordt in dit gebied steeds groter, en Chirac probeert voor zijn hachje te zorgen, en laat hier zijn gezicht zien. De verbondenheid van de mensen in de Pacific is niet vreemd. Het is in feite 1 volk, dat zich verspreid heeft over de Pacific met hun wel bekende navigatiekunsten. De talen die de bewoners van de verschillende eilanden spreken, lijken ook ontzettend veel op elkaar. Eigenlijk is het 1 taal met verschillende dialecten. Zo kunnen de mensen in bijvoorbeeld Raroia en de mensen in Hawaii, zo'n 2.500 mijl ver, gewoon met elkaar praten. Ze voelen heel erg dat ze 1 volk zijn, en volgens Rosalie zou een soort Verenigde Staten van de Pacific (zoals Thijs opperde) helemaal niet zo'n verkeerd idee zijn. Maar ik dwaal af. Eenmaal weer terug in onze baai, gingen we op zoek naar de hobiecats waarvan we hadden gehoord. Niets te vinden. Later zagen we er toch 1 binnen het rif varen, en bleek dat de enige te zijn. Kosten: slechts $ 40 per uur..... Toch maar niet dus. In plaats daarvan gingen we met de dingy op zoek naar een mooi snorkelplekje op dat werkelijk gigantisch turquoise stuk water binnen het rif. Dat beloofde nogal wat. Maar geen koraaltje te bekennen helaas. Dus onverrichter zake weer terug naar Pinical, waar we wat klusjes deden. Thijs en Nicolette kwamen over voor een kopje thee. We krijgen de laatste dagen wel een enorme overdosis Thijs en Nicolette, en daar zijn we beiden debet aan. Hun reistempo is toch wat trager, en dus proberen we nog zoveel mogelijk gezamenlijk op te trekken, voordat we elkaar alleen nog maar op de SSB horen. [Chantal] En ondertussen vragen we ons af hoe het in Friesland is? Daar kun je ook mooi zeilen... :-) Met enige of eigenlijk veel weemoed realiseer ik me dat er eindelijk weer eens gevaren wordt met de BB. Alleen, niet op een zeilboot?!?!?!? Dat is toch wel een gotspe! Volgend jaar dus maar op de Pinical; de opstapplaats zal dan echter geen Friesland maar ergens in de Med zijn!. Heren, veel plezier en ik zal er, net als jullie ongetwijfeld zullen doen, een klein glaasje op heffen én drinken. [JG]
vr 25 juli	Huahine Haamene Bay - Avae Bay	We hadden het plan om vandaag tussen het eiland en het rif naar een andere ankerplaats te varen. We wilden dus nog even in het hoofddorpje Fare de website bijwerken en de mail checken, want dat is alweer bijna een week geleden. Maar helaas waren we niet de enigen die dat hadden bedacht. We kwamen bij het dinghydock de Manxman bemanning al tegen, die met zijn vieren op weg waren naar de enige (publieke) computer in het dorp, en van verre zagen we op het balkon ook al een stuk of 5 mensen wachten. Nou, dan maar niet. We probeerden nog wel of we daar een deel van een pilot van Thijs en Nicolette (van de Coral Coast, Australië) konden kopiëren, want we hadden gezien dat je daar ook kopieën kon maken. Ook niet dus, want ze hadden geen kopieerapparaat maar een scanner. Om een uur of 1 vertrokken we richting het Zuiden, met Tramontana (waar Rosalie weer aan boord was) in ons kielzog. We hebben twee uur lang langs (en door) alle baaien aan de westkust gevaren, om eilandjes heen, en eindigden bij de meest zuidelijke ankerplek, Avea Bay. Echt een paradijselijk plekje, geen valwinden als je op de goede plek ligt (dichtbij de kust), maar wel met een enorm uitgestrekt licht turquoise (koraalzand)plaat, wat een ontzettend mooi gezicht is. Het zou hier geweldig surfen zijn, en catamaranzeilen zijn, hoorden we. Thijs blij vanwege het surfen, en wij wilden wel met een (gehuurde) Hobiecat op pad. Maar eenmaal hier aangekomen zagen we niet één fel gekleurd zeiltje. En na de pannenkoeken aan boord van de Tramontana, bij wijze van lunch/diner/dinch hoefde dat ook eigenlijk niet meer.... Daar gaan we morgen maar eens naar op zoek. [Chantal]
do 24 juli	Huahine (Haamene Bay)	Gisteren hadden we het er al met Thijs en Nicolette wat vaag over gehad om mountainbikes te gaan huren, en vanochtend vroeg riep Thijs op de marifoon op (ze liggen ongeveer 20 meter verder....) of we dat zouden gaan doen. En dus huurden we voor een halve dag mountainbikes. Ik had de pech om een iets kleiner model mountainbike dan de rest te hebben, waarvan het stuur ook nog eens niet verstelbaar was. Dat is dus een aanslag op je armen, kan ik vertellen!!! We zitten aan de NW kant van het eiland, en het plan was om clockwise Huanine Nui rond te fietsen. Net zoals Tahiti is Huanine achtvormig, met Huanine Nui (groot) bovenaan, en Huanine Iti (klein) aan de zuidkant. Alle begin was niet moeilijk, want vlak. Aan de Noord- en Oost kant van Huanine Nui is een prachtige lagune, waar je langs fietst. De motu's (koraaleilandjes) hebben zich daar aan de buitenkant aaneengeregen, en zo is er eigenlijk geen sprake van een rif, maar een soort heel langwerpig, met de vorm van het eiland meelopend schiereiland. We kwamen voorbij een van de vele marae's in Polynesie, een archeologische site. Deze was geweldig gerestaureerd en eindelijk begrijpen we een beetje wat wat is. Bij al de archeologische sites waar we tot nu toe geweest zijn, staat namelijk nauwelijks, of eerder geen uitleg, en dat is natuurlijk erg jammer. Maar in een van de fare's (een ovaal gebouw) op deze marae kregen we uitleg en was een expositie. We fietsten verder, zagen historische en nog in gebruik zijnde fish traps, picknickten langs de lagune, reden door dorpjes, en kwamen uiteindelijk bij een watertje waar we de zogenaamde 'sacred eels' konden bewonderen. Wat een enorme murenen zijn dat zeg. De grootste waren zeker langer dan een meter. Deze waren kennelijk wel wat mensenaandacht gewend, want ze lieten zich gewoon voeren en aaien door (vooral) kinderen. Erg heilig zagen ze er trouwens niet uit... En toen begon de pret. We waren inmiddels aan de ZO kant van Huanine Nui aangekomen, waar de weg door de bergen ging. We vroegen eerst aan een local hoe lang de weg door de bergen zou leiden. Twee kilometer. OK, da's te doen. We waagden dus een goede poging, maar hebben toch al de eerste helling de fietspijp aan Maarten moeten geven. 15% was toch iets te veel voor onze inmiddels weke lijven zonder conditie. Lopen dus. Hijgen. Gelukkig gingen we ook weer naar beneden, maar er wachtte natuurlijk weer een nieuwe col met 15% stijging. Na een tijdje puffen en hijgen, fietsen en lopen, stak Thijs zijn duim omhoog toen er een Landrover langskwam. Eigenlijk niet helemaal serieus, maar de Landrover stopte. Alleen de fietsen erin? Nee, dat is onhandig voor Rosalie (die was gestopt). OK, wij erbij. En zo zagen we het prachtige landschap van Huanine een stuk sneller aan ons voorbij gaan. Aan de ene kant erg jammer, maar aan de andere kant...... die twee kilometer klopte dus echt van geen kanten. Het was heel goed mogelijk geweest als we de fietsen een hele dag hadden gehuurd, maar we begonnen pas om een uur of 3 half 4 aan het echte werk. Rosalie dropte ons een stuk verder, waar het weer vlakker werd, en we fietsten weer naar het dorpje Fare, waar we ze inleverden. Thijs en Nicolette hadden Rosalie uitgenodigd om wat te komen drinken aan boord. Terwijl zij in hun dingy stapten, deden wij dat ook, en pikten onderweg vanaf de kade nog een klein jochie op, met bijna oranjeblond haar en een surfboard. Hij wilde wel een lift naar de surfgolven. Eerst zittend in de bijboot, maar dat deed zijn trotst geen eer aan. Daarna dus liggend op zijn surfboard, hangend aan onze dinghy, af en toe opzij en achterom kijkend of z'n vriendjes het wel zagen. Op mijn vraag of dat niet gevaarlijk was (voor zo'n klein jochie, maar dat zei ik natuurlijk niet), zei hij: "Non, non!!! Je suis le champion!!!! J'ai gagné les competitions!!!!!". We dropten hem niet dichtbij genoeg naar zijn zin (he, c'est loin!!), maar wij hadden geen trek in een ondersteboven gekukelde bijboot met fotospullen. OK, hoe laat we hem dan weer op kwamen pikken. Ja, daaaaaag. Hij is toch de champion??? We voeren weer terug naar de ankerbaai, en kletsten aan boord van de Tramontana verder met Rosalie. Dat zijn toch wel de leukste dingen, zulke contacten met de locale bevolking (nou ja locaal, ze was Française, maar woonde al 15 jaar in Frans Polynesië). Je hoort en leert toch weer wat meer over de eilanden en de bevolking, de problemen en de leuke plekken. [Chantal]
wo 23 juli	Pacific Ocean - Huahine (Haamene Bay)	De valwinden zijn er nog steeds. Het helblauwe water, de palmen en het strand gelukkig ook. En een fantastische hoge branding naast de ingang in het rif; het "echte" surfen is erg mooi om te zien zo vanuit de kuip. Thijs en Nicolette komen al vroeg aan en zoeken een ankerplaats wat verderop in de lagune in de hoop daar wat minder last van de valwinden te hebben. Wij hebben inmiddels gehoord dat het hier de afgelopen week erg slecht weer is geweest met veel, heel veel wind. Nadat wij voor hen en ons vers brood hebben gehaald ontbijten we "als vanouds" bij de Tramontana. Later op de ochtend komen zij alsnog naar de ankerplaats voor het dorpje waar wij ook liggen (bij het dorpje Fare), omdat de holding op hun oorspronkelijke plek niet goed was. Na wat klussen gaan we 's middags met de dinghy naar de surfers kijken (zelfs buiten het brekende deel zijn die golven enorm) en met de Tramontana lekker snorkelen in het ondiepe rif aan onze kant van de pass. Na wederom een biertje, eten en relaxed lezen worden de luiken weer vroeg gesloten. Toch wel vermoeiend hoor, zo'n leven... :-) [JG]
di 22 juli	Pacific Ocean - Huahine (Haamene Bay)	We besloten al snel om niet onderlangs naar de westkant van Huanine te gaan, maar bovenlangs, vanwege de wind. Het lukte namelijk niet om ruim genoeg te varen ten opzichte van de wind, en om nu in het donker met de boom te gaan hannesen doen we liever niet. We zijn dus bovenlangs gegaan, en het weer verslechterde gedurende de nacht. Nog steeds wel 20-25 knopen met uitschieters naar 30 knopen, maar regelmatig squalls. En 's ochtends was de lucht helemaal verworden tot één grote grijze brei met water. De hele boot dicht, schot ervoor, luik dicht. Lekker hoor, zeilen in de tropen!!!! Gewoon zeiljas aan. Het zicht was ook uitermate slecht, maar we hebben een goede detailkaart, en we weten inmiddels dat het met de betonning in Frans Polynesië wel snor zit. De pilot zegt dat er door de pas bij Huanine maximaal 1 knoop stroom staat, en dus knorren we gewoon naar binnen. En tegen die tijd hebben de valwinden nog een schepje bovenop het slechte weer gedaan. We hebben tegen die tijd nog geen flauw idee hoe Huanine eruit ziet, want je kunt net de kant zien, maar geen bergen of landschap. We zijn blij als we het anker erin gegooid hebben. We zijn MOE! Gesloopt na zo'n nacht. We sinds vandaag illegaal in Frans Polynesië, want door het akkefietje met de gebroken stag zijn we niet uiterlijk 21 juli vertrokken uit Frans Polynesie, zoals we hadden gedacht. Die datum hadden we ingevuld op de uitklaringspapieren in Papeete, maar er kwam dus een kink in de kabel. We zijn dus niet zoals het hoort ons hier bij de Gendarmerie in Huanine gaan melden. [Chantal] We zijn natuurlijk ook niets meer gewend na zo'n lange tijd geankerd te hebben....:-) We liggen voor het hoofddorp Fare, bij het (door een cycloon verwoeste) Bali Hai Hotel. Boot een beetje opruimen, dinghy oppompen, even een duikje om het anker te checken (mooi ingegraven volgens het boekje tussen de coral heads), etc. En ondertussen begon de zon ook weer te schijnen; zoals het hoort hier zullen we maar zeggen. Wel nog wat donkere wolken maar toch nog even naar de kant om te proeven. Tussen de buitjes door door het dorp gelopen. Heel erg Polynesisch, maar toch ook weer heel anders dan dat we tot nu toe gezien hebben. Dat geldt ook voor het eiland zelf trouwens; het is duidelijk ouder en dus minder ruig dan de Marquesas. De mensen zijn wel wat afstandelijker en duidelijk meer beïnvloed door het toerisme. De "winkelstraat" ligt aan het water en heeft een grote supermarkt, een soort bouwmark, een paar kleine boetiekjes en wat "snacks" en roulottes. De sfeer is heel relaxed hoewel het wel erg druk is aan de kade. Even later blijkt waarom: het bevoorradingsschip komt aan het einde van de dag binnen. Na een biertje en een weckmaaltijd liggen we vroeg in terwijl de valwinden van de bergen komen jagen. [JG]
ma 21 juli	Tahiti - Pacific Ocean	Zoals gewoonlijk zijn we de hele dag bezig met weggaan. Nog even dit, nog even dat, en om kwart over 4 gooien we de lijnen los van het fueldock (waar we eigenlijk voornamelijk water getankt hebben, en alleen diesel voor de vorm). De voorspelling zegt OZO 20-25 knopen, maar tot voorbij Moorea hebben we NW wind. En daarna hele felle wind. Het verbaast menigeen dat geen enkele pilot van dit gebied melding maakt van het feit dat je hier ook acceleratiezones hebt tussen de eilanden, net als bij de Canarische eilanden. Van het ene op het andere moment zie je witte koppen en neemt de wind ineens toe van bijna niets naar 20-25 of 30-35 knopen. Over de tocht zelf valt weinig anders te zeggen dan dat het een k..tocht is. Met een hoofdletter K. We hebben nog niet eerder zo'n rottige zee gehad, en we doen dan ook allebei geen oog dicht. Echt nul minuten geslapen. O, ik zou nog bijna het belangrijkste vergeten!!!! Die ankerlier hè. Dat is echt zzzzoooooeeeeeeffffffff. Drie vingers in de neus. Wat een genot!!!!! [Chantal]
zo 20 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Als ik de verslagen in ons dagboek teruglees, vind ik het eigenlijk maar knap onhandig dat je de dagen van beneden naar boven moet lezen, en per dag dan weer van boven naar beneden. Lezen jullie het dagboek zo, of gewoon van boven naar beneden, en dus in omgekeerde chronologische volgorde? Dan is er vast geen touw aan vast te knopen (als dat überhaupt al kan....). Moet ik vanaf augustus de boel maar een beetje omgooien? Wat vinden jullie? SMS, mail of bel!!!!!!! Vanochtend hebben we UITGESLAPEN!!!!!!! Dát is lang geleden!!!!!! En eigenlijk lukt het ook niet echt, maar het is toch lekker om er niet om half 8 uit te hoeven. We zijn allebei niet echt fit, vooral ik heb geen topdag, en we besluiten om morgen weg te gaan. JG crosst nog naar de Finally om te kijken of de dynamo van Jean-Marie geschikt is voor onze motor. Het blijkt van niet. We meten zus en we meten zo, maar de bevestigingspunten zijn anders, en daar kan wel wat mee gefabriekt worden, maar dan wordt het een houtje-touwtje bedoening. En bovendien is de diode kapot, en als we die hier laten maken, zijn we hier weer voorlopig niet weg. Bij het boodschappen doen pak ik een pak vruchtensap van het bovenste schap, en prompt valt er een kakkerlak van het pak op mijn hoofd en vervolgens op de grond. Brrrrrrrrrr. En als ik het pakje kakkerlakkenhotels (een soort mierenlokdoosje maar dan voor kakkerlakken) op de band bij de kassa wil zetten, loopt er een minikakkerlak over het doosje. Nog een keer brrrrrrrrrr (moeten we daar nou uit concluderen dat die kakkerlakkenhotels wel werken, ze trekken nl kakkerlakken aan, of juist niet, want hij leefde nog???). We gooien echt alle middelen in de strijd, hoewel we er na die ene keer geen meer gezien hebben. Kennelijk zijn ze net zo geschrokken van mij als ik van hen. Spray (de boot stinkt daar gigantisch van), kakkerlakkenhotels (ruikt ook niet echt mmmmm, en cockroachcookies (niet geproefd). Het duurde wel twee dagen voordat de cookies die ik gemaakt had hard genoeg waren, maar ze liggen nu op hun plekken. [Chantal]
za 19 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Het regent. En het regent. En de pannetjes worden nat. Ook wel weer eens lekker voor de verandering; al het stof (en zout) spoelt dan weer lekker van de boot. Ideaal; dat hoeven we dan tenminste niet meer zelf te doen!!! Al dat harde werken zijn we wel weer even zat! :-) Hiernaast zie je overigens het eindresultaat; een grote en zware Lofrans (voor de kenners: een Tigres 1200W). Wel meer een sta-in-de-weg dan een kleinere inbouw, maar ook een stuk sterker en beter bruibaar met onze kleine ankerbak. Jammer voor Chantal, maar een (verdere) verbreding van mijn borstkast zit er nu niet meer in:-) De nieuwe lier mag het werk in het vervolg doen!!! De e-mail (en website bijwerken) en is de laatste anderhalve week door al dit regelen en werken in het gedrang gekomen, dus ik heb echt een beetje het gevoel niet meer te weten hoe de wereld in elkaar zit.... Lekker bij lezen straks als we terug zijn op de boot. En dan de komende dagen alsnog verder richting noordwest, de andere eilanden. [JG]
vr 18 juli	Tahiti (Maeva Beach)	's Ochtends maakt ik het 'ontbijtkastje' achter de bank open waar onze voorraad jam, pindakaas, honing, houdbaar roggebrood e.d. staat om een nieuwe pot jam te pakken. Kakkerlakken!!!!!!! Iiiieeeeeuuuuuurg!!!!!! Drie bruine kakkerlakken zag ik. O, wat vind ik dat een gigántisch smerige beesten. Ook al weet ik dat het schone beesten zijn, opruimers volgens alle pilots, ik vind het echt VRESELIJKE beesten. Inmiddels zou ik toch aan het idee gewend moeten zijn dat we die beesten ooit aan boord zouden krijgen, indachtig het gezegde van cruising die-hards Sharon en Louis van de Tin Can "It's not a matter IF you get them, but WHEN you get them", plus het feit dat alle pilots vanaf de Carieb melding maken van dit probleem, inclusief wat je ertegen kunt doen. Ik smijt het deurtje weer dicht, en stop snel het kussen ervoor. Inmiddels weet JG, die in de natte cel staat, ook wat er aan de hand is, door mijn kreten. Een half uur later sta ik nog te shaken. Ja, noem het maar watterig, maar ik vind het echt een ramp. JG spuit een halve spuitbus kakkerlakkenverdelger in het kastje (inmiddels zijn ze natuurlijk niet meer te zien), we plakken de openingen (handvaten) van de kastjes dicht, en ik zoek het recept voor cockroachcookies op (die maak je met boorzuur, dat we al wel aan boord hebben). Op de Pacific oversteek hadden we na 3 dagen 1 kakkerlak (een zwarte), en daarna hebben we er nooit meer een gezien. Maar dit waren er drie (en bruine), en dít is dus geen incident. We zijn nog zó voorzichtig geweest met groente en fruit, schoenen niet aan boord maar in de bijboot, geen dozen aan boord (die zijn funest). O shit, de doos van de ankerlier misschien? Of toen we aan de kade lagen in Papeete? In elk geval moet het actieplan cockroach-repelling in werking worden gesteld. Natuurlijk barst het los van de verhalen als je je leed bespreekt met de rest van de cruisers, want iedereen heeft inderdaad wel eens kakkerlakken aan boord gehad. O, wat verschrikkelijk. We hangen de nieuwe stagen in de mast, en bekijken de hoek. Shit, zou het nu weer niet goed zijn? We kijken er toch wat raar tegenaan. We redeneren een uur of anderhalf hoe we denken dat het zou moeten, hoe de krachten erop komen, welke hoek ze zouden moeten maken, en denken uiteindelijk dat het toch wel goed zit. Voor de zekerheid bellen we toch maar even met de tuiger, en laten hem nog eens vertellen hoe het eruit zou moeten zien. OK, goed dus. Pfffffff. Hij is alleen vergeten om de factuur te faxen, en die hebben we natuurlijk nodig voor het verhaal op de leverancier van onze verstaging in Nederland. Zoals ik gisteren al dacht zijn we toch lang, namelijk de rest van de dag, bezig met het installeren van de ankerlier. Uitkienen of en waar er ringetjes tussen de lier en de houtjes en het dek moeten komen (de bolling van het dek is niet helemaal weg te schuren), het plaatsen van de control box voor de schakelaar, de voorbereidingen voor het monteren van de ankerlier op het dek, het maken van een steun onderdeks voor de vierde bout (want die viel natuurlijk precies in een gat van de oude ankerlier), het vastmaken van de kabelschoenen op de motor van de lier (waarvan de behuizing natuurlijk superkrap is, je krijgt nauwelijks die drie 50 mm2 kabels erin), weer uitdenken hoe het moet (en natuurlijk komen we er achter dat het toch iets anders moet, de aluminium strip die we bedacht hadden blijkt eigenlijk niet nodig te zijn, en ik moet dus nog een keer een teaklatje figuurzagen om een gat te bedekken dat door die strip zou worden afgedekt) en uiteindelijk het aanbrengen van Sikaflex (wat een ONspul is dat zeg, die zwarte zooi gaat echt overal zitten) op de onderkant van de lier, de houten latjes, het afwerken daarvan, het aansluiten van de bedrading etc. Uiteindelijk kunnen we om een uur of 5 's middags de proef op de som nemen. Doet ie het of doet ie het niet???????? Niet dus. Alleen neer, maar niet op (dat zou toch wel handig zijn....), terwijl de control box toch geschikt is voor op én neer. Shit. Als we het plugje op de control box op het andere puntje zetten, doet hij het wel goed, zou de control box dan niet goed zijn? JG checkt voor de zekerheid de bedrading en de kabelschoenen in de ankerlier (weer die vreselijk krappe behuizing eraf). Hè? Met de behuizing eraf doet ie het wel goed! Ik vraag aan JG met min-of-meer-lekenverstand (nou ja, inmiddels eigenlijk niet meer zo leek) of de bedrading daar dan geen contact maakt met de behuizing. Nee. En even later, ja toch. Doordat de behuizing zo krap is, is de tape die we zekerheidshalve hadden aangebracht op de 3 kabelschoenen (omdat ze toch wel erg dicht bij elkaar moeten worden gemonteerd) alweer doorgeschavield, en maken de kabelschoenen inderdaad een minuscuul contactje met de behuizing. JG buigt de kabelschoenen bij, en brengt nieuwe, dikkere tape aan. Opgelost, gelukkig is de liermotor niet gelijk naar zijn grootje. Maar dit is dus wel iets om in de gaten te houden. Inmiddels is het plan om morgen te vertrekken ook om zeep, want we hadden vandaag naar Papeete gewild om te internetten, boodschappen doen bij de Carrefour, en de dynamo van de Finally meten en eventueel uitproberen. Dat moet dus morgen. 's Avonds gaan we met Thijs en Nicolette naar Papeete om hen kennis te laten maken met Les Roulottes, de mobiele restaurantjes. [Chantal]
do 17 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Wat zijn we toch een sukkels zeg! Hadden we een mooie reportage kunnen maken van het vervangen van de ankerlier, het hele proces gefotografeerd, en hup, op de website. Nee, dus. We zijn de hele dag keihard aan het werk geweest, en zijn dat fotograferen gewoon vergeten. Dus: geen foto's van de oude lier terwijl hij nog op het dek zit. Geen foto van het demonteren van de lier gisteren. Geen foto van JG aan het werk onderdeks, terwijl hij de kabels verder vastbindt. Geen foto's van JG terwijl hij de giga-kabelschoenen aan 50 mm2 kabel knijpt met de betonschaar (!!), terwijl ik de kabel in de kabelschoen vasthoud (iiieeee!!!). Geen foto's van JG weer in 3 bochten in de voorpunt om het schakelkastje te monteren. Geen foto van het schakelen van de kabel aan de shunt voor de service accu's. Geen foto's van mij, terwijl ik het dek met de schuurmachine ontdoe van de rest van de sikaflex. Geen foto terwijl ik 30.000 keer pas en meet met de mal. Geen foto van het aftekenen van de gaten op het dek. Geen foto van het aftekenen en zagen van teaklatjes voor onder de lier (er moeten wat gaten van de oude lier afgedekt worden). Geen foto terwijl ik met de decoupeerzaag aan het figuurzagen ben om de vorm van de latjes zoveel mogelijk te laten aansluiten bij de vorm van de lier. Geen foto van het boren van gaten in het dek en de teaklatjes. Geen foto van mij, alweer figuurzagend, maar nu in een aluminium strip (waar de ketting over moet lopen). Geen foto van de gatenkaas in het dek (au!!). Geen foto van mij, terwijl ik met de vlakschuurmachine probeer het dek zo vlak te schuren (het dek loopt namelijk bol) dat de lier en de latjes eronder niet staan te wiebelen. Geen foto van al het gebruikte gereedschap, de gefiguurzaagde latjes (waar ik dus echt trots op ben!!). Geen foto van onze nieuwe knoeperd van een lier. Niets, nada, noppes. Alleen van de rotzooi die we aan het eind van de dag op moeten ruimen....... Het lijkt weer op de periode toen we voor vertrek dag en nacht aan de boot werkten. Net zo hard werken, en net zo'n rotzooi. Het heeft toch wel wat hoor, zo'n major klus.... Aan het eind van de dag zijn we bijna klaar. Denken we. De lier moet alleen nog op het dek, vast gebout en gekit, en onderdeks moeten ook nog wat puntjes op de i worden gezet. Tja, nu ik het zo opschrijf, denk ik dat dat morgen ook nog wel een paar uur gaat kosten. En aan het eind van de dag zijn we ook twee stagen rijker, en een boel centen armer (tja, het bedrijf heeft een monopoliepositie hier....). Om 20.00 uur kunnen we eindelijk een hapje eten. Een Mac-je, want die zit hier aan de kant. Twee minuten varen met de dingy. [Chantal]
wo 16 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Gelukkig is het weer vandaag verbeterd. Het is nog wel niet helemaal zonnig, maar we kunnen in elk geval aan de slag met onze nieuwe ankerlier. De gaten in de betimmering (au!) waar de kabel door moet lopen zijn deels gisteren geboord, JG doet vandaag de rest. In een schot tussen de voorpunt en de ankerkluis moet hij wel 5 gaten boren voordat hij een plek heeft gevonden waar hij geen dik aluminium tegenkomt. Nog meer au, maar gelukkig is het niet in het zicht, maar onder de bedbodems. Ik loop een beetje met m'n ziel onder m'n arm, en daarom begint JG te proberen om de oude lier onderdeks te demonteren, zodat ik daarmee bovendeks verder kan. In elk geval, hij probeert als een slangenmens in 4 bochten de moeren van de bouten onderdeks te draaien. Daar beginnen we om 10.15 mee. Na 20 minuten heeft hij de eerste van de 4, de gemakkelijkste, los. In de tussentijd begin ik maar weer aan het poetsen van de RVS (die toch niet zo roestvrij is dus) beugel op het achterschip. De tweede moer gaat er ook nog van af, en bij de andere twee bouten kan JG niet bij. Ik doe ook pogingen, maar dat mag ook niet baten. We lezen de montagehandleiding een stuk of 60 keer om te kijken hoe we dit in hemelsnaam moeten loskrijgen. Als JG tussendoor naar de kant gaat om de tuiger te bellen om te vragen wanneer hij kan komen meten (vanmiddag om 5 uur), zie ik het eindelijk het licht in de handleiding. Eerst moet er een onderdeel onderdeks af, en dan kunnen we beter bij de bouten. Hè hè....na 2,5 uur zijn de moeren van de bouten. En dan de bovenkant nog. De bedding compound tussen de lier en het dek blijkt adhesive te zijn geweest, wat in de montagehandleiding uitdrukkelijk wordt verboden, dus de lier gaat er met geen mogelijkheid af. Ik spendeer een uur of twee op m'n knieën op het dek om te proberen met een mesje de bedding compound onder de lier vandaan te snijden. Shit, het zit onder de hele lier, en niet alleen de buitenkant. Stukje bij beetje kom ik verder, en met schroevendraaier, hamer, beitel en mesje komt uiteindelijk om een uur of 3 de lier eraf. Pffffffff. Je houdt er toch geen rekening mee dat het demonteren van een lier 5 uur duurt. Ondertussen heeft JG de kabels onderdeks gelegd en grotendeels vastgemaakt. Als we een onderdeel van de oude lier zien waar een flinke barst in zit, zijn we extra blij met onze nieuwe lier, en doet de deuk in ons budget minder pijn. Dit was vast niet lang meer goed gegaan. We troosten ons dus met het feit dat een nieuwe lier dus geen luxe meer blijkt te zijn, maar noodzaak. Ik probeer het dek te ontdoen van het restant van de bedding compound, terwijl JG weer onderdeks aan de gang gaat. Om half 5 ruimen we op, want om 17.00 uur komt de tuiger. Niet dus. JG wacht 3 kwartier op de kant, geen tuiger. Maar weer bellen dus. OK, morgenochtend 8 uur dan. En dan springen we in de dingy naar de Faja Lobi, want Theo is jarig, en de Tramontana, de Ikinoo en de Finally (we maken kennis met de Nederlandse Maureen en de Franse Jean-Marie) zitten daar al aan de champagne. Heb je trouwens wel eens een Fransman Nederlands horen praten? Dat klinkt echt hetzelfde als "Aiii oonlieee zee diez wans" uit Allo allo!!! Maar dan in het Nederlands. Jean-Marie heeft misschien een geschikte dynamo voor ons!! Een nieuwe 100 ampere dynamo, die nog geïsoleerd is ook. Het dynamoverhaal leek eigenlijk ten einde gekomen, we hadden er eigenlijk al wel vrede mee dat we dan maar wat vaker moeten stroom draaien. Maar wie weet!!! [Chantal]
di 15 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Het is hondenweer. Terwijl het in Nederland meer dan 30 graden en zonnig is, is het hier grijs, grauw, donker weer. Veel, heel veel wind en veel regen. JG heeft vannacht nauwelijks geslapen vanwege het weer. Twee keer ging het ankeralarm af (waarvan 1 keer vals, want de GPS had geen fix), ramen en luiken dicht etc etc. Ik heb niets gemerkt. JG was vanochtend geen zonnetje in huis.... We wilden vanochtend first thing in the morning bellen naar de tuiger om te vragen of hij de terminals binnen heeft. Om kwart over 7 hangen we aan de telefoon, maar de nummers zijn onbereikbaar. Misschien ligt het aan de Iridium telefoon. Na een uur probeert JG het in een telefooncel, en nu lukt het wel. Maar helaas, nog geen nieuws. De tuiger kan Fedex niet bereiken, dus we moeten vanmiddag nog een keer proberen. We willen vervolgens op pad voor een nieuwe kabel voor de ankerlier, en wachten een droog moment af. Dat gebeurt niet, en op een gegeven moment vragen we ons af of we de boot wel alleen moeten laten in dit weer. De Tramontana ligt echt heeeeeeeeel dichtbij (ze hebben eigenlijk wat te weinig ketting gestoken, maar zijn vandaag naar Papeete), en we houden het permanent in de gaten. Uiteindelijk besluiten we dat JG alleen gaat, en ik wacht blijf houden. Het waait zo'n 30 knopen, we zijn nog steeds heel dichtbij de Tramontana, en eigenlijk ligt je hier op de ankerplaats altijd aan lagerwal. Aan de ene kant is het eiland, aan de andere kant het rif. Ook van veel andere boten horen we dat ze hun plannen voor vandaag maar laten voor wat het is, en ankerwacht houden. JG komt na een aantal uren terug, mét kabel. Hoppa, nog maar eens $ 240 voor een stukkie kabel. Dat doet pijn. Maar aan de andere kant, het blijkt nu dat de oude kabel voor de oude ankerlier ook niet eens dik genoeg was, dus het is toch maar goed dat we dit doen. En weer bekijken we hoe de kabel precies moet lopen. Het gaat toch altijd anders dan je van tevoren hebt bedacht. Als het donker is houden we het voor gezien. Inmiddels weten we van de tuiger dat de terminals binnen zijn. Morgen komt hij langs om de hoek te meten waaronder de terminals uit de mast moeten komen. We hebben eigenlijk een afspraak met de Tramontana om 5 uur in Papeete, maar gezien de harde wind en het feit dat we nog steeds zo dicht bij elkaar liggen (en met onze oude ankerlier ga je niet effe lekker ankerop, en nu al helemaal niet, want de ketting zit ergens omheen), besluiten we maar om niet te gaan. Wel een beetje lullig, want we kunnen het niet laten weten. JG checkt de ankers van de Tramontana en onszelf. Om een uur of 7 komt de Tramontana terug, en steken meer ketting. Onder het genot van veel thee hebben we een ouderwets gezellige avond aan boord van de Tramontana. Het is toch wel weer ontzettend leuk om Thijs en Nicolette weer te zien! [Chantal]
ma 14 juli	Tahiti (Maeva Beach)	We hebben geen van beiden veel energie, zijn beiden erg moe. We besluiten dus om eerst een beetje te relaxen voor we aan het werk gaan. JG leest een boek en ik ga toch maar aan de slag met, jaaaaa, alweer de was (dat is geen 'echt' werk, want het staat niet op de to do lijst). JG gaat vervolgens na hoe onze nieuwe aanwinst moet worden geïnstalleerd. De kabels moeten worden vernieuwd, want ze zijn niet dik genoeg voor de nieuwe ankerlier. De buis waar de bestaande kabel doorloopt is niet groot genoeg voor de 3 kabels die er door moeten, dus daar moeten we een andere oplossing voor bedenken. Op welke accu willen we hem aansluiten (motor of service), kabel onder de vloer, door een bank, door een kast, onder het bed in de punt naar de ankerkluis. En hoe moet de ankerlier op het dek. Zoveel mogelijk de bestaande gaten gebruiken. Kan weer niet, dus er moet een oplossing komen voor het afdichten van een bestaand gat. Uitmeten etc etc etc. Aan het eind van de middag zijn we er zo'n beetje uit, en hebben we de was ook drie keer binnen gehaald en weer buiten gehangen. Uiteindelijk heb ik het maar onder de bimini opgehangen. Het weer is namelijk nog steeds instabiel; blauwe luchten met wat witte wolkjes worden afgewisseld door diep donkergrijze wolken met bijbehorende forse wind en veel regen. We draaien rondjes op de ankerplaats elke keer wanneer er zo'n grijze wolkenpartij over ons heen drijft. We worden er een beetje moedeloos van. Hoeveel echt lekkere zeiltochten, volgens het boekje, hebben we nou eigenlijk gehad? Eigenlijk is het weer vanaf we vertrokken zijn al niet volgens het boekje. Kan het nou niet eens eindelijk weer worden zoals het moet zijn? Gewoon een steady passaat uit het ZO, met een knoopje of 10-15?? Alsjeblieft? We hebben al diverse verhalen gehoord. Dat het een La Nina jaar zou zijn. Dat El Nino voor het tweede achtereenvolgende jaar van zich doet spreken, dat El Nino juist afgelopen zou zijn..... Ik denk dat het er nog het meest op lijkt dat het een La Nina jaar is. Vorig jaar hadden we immers een El Nino, hoewel een zwakke, en op een El Nino jaar volgt soms een La Nina jaar, die precies het tegenovergestelde weerbeeld geeft. El Nino wordt veroorzaakt door opwarming van het water in de Oost Pacific. In tegenstelling tot de koude golfstroom bij Peru, is er dan sprake van een warme golfstroom, die zich meestal rond Kerst uit (vandaar de naam El Nino, genoemd naar het kindeke). Een van de gevolgen is dat de normaliter steady ZO passaat veel zwakker wordt, tot zelfs geen wind of tegengestelde wind. E.e.a. heeft in bepaalde regio's in de wereld zeer veel neerslag tot gevolg, en in andere regio's juist erge droogte. En een grotere kans op hurricanes. Een La Nina geeft juist de tegenovergestelde: versterkte tradewinds en neerslag/droogte precies andersom. Of het ook betekent dat er dan ook minder kans is op hurricanes heb ik nergens kunnen vinden, maar het lijkt me wel aannemelijk. Maar we houden ons natuurlijk toch aan het seizoen en zorgen dat we op tijd weg zijn voor het hurricaneseizoen begint. Het is zo onbestendig dat we ons afvragen hoever zuidelijk we wel willen gaan, en of we niet wat eerder richting Noord Australië moeten gaan. Maar dan is meer filosoferen hoor, we willen het moois ertussen natuurlijk niet missen. Gezien het weer blijven we op de boot. Geen 14 juli-feest dus, maar we hebben inmiddels begrepen dat het voor de locals meer een vrije dag is dan een feestdag. Het echte feest, van de autonomie, hebben we wel meegemaakt, en dat was natuurlijk geweldig. 's Avonds horen we op de marifoon dat een van de jachten in Cook Bay, op Moorea, aan de wandel is gegaan op de ankerplaats, en richting oceaan drijft. De eigenaars zijn op de wal. Een man van een ander jacht probeert het te redden, terwijl zijn vrouw vanaf het voordek van hun eigen jacht steeds wanhopiger via de marifoon probeert anderen te mobiliseren. Het lijkt te lukken door meer ketting te steken, en na verloop van tijd horen we dat de eigenaars gewaarschuwd zijn, en inmiddels in hun dingy zijn gestapt. Pffffffff. [Chantal]
zo 13 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Hoewel we eindelijk wel eens willen uitslapen, zetten we de wekker toch vroeg. We verwachten de Tramontana namelijk om een uur of 7 a 8. Om half acht gaat de wekker, en we roepen ze even op. Ze reageren niet, dus we kruipen er nog even in. Maar ik kan, zoals gewoonlijk, niet meer inslapen en sta toch op. Een uurtje later hoor ik ze op de marifoon, en ja hoor, ze zijn er!!! We laten ze even ankeren en springen daarna onmiddellijk in de dinghy. Geweldig om ze weer te zien na meer dan 3 maanden!!!!! Dit hadden we echt niet meer verwacht, en is toch een ontzettend leuke bijkomstigheid van onze noodgedwongen terugkeer naar Tahiti. We nuttigen het ontbijt aan boord van de Tramontana, die door de Zazen voorzien is van brood, en door ons van Franse kaasjes. Het is eigenlijk onvoorstelbaar. Binnen een aantal mijlen zijn er 8 Nederlandse boten te vinden, die bezig zijn met een wereldreis. De Tramontana, de Ikinoo, de Faja Lobi (die net na de Tramontana aankwam) en de Aguila allemaal op Maeva Beach (de laatste een stuk verder), de Enigma bij Point Venus ook op Tahiti, de Sterling op Moorea, de Jori nog in de Tuamotus, en wij natuurlijk. Daarnaast zijn er nog wat 'halve' Nederlandse boten in de buurt waarvan gek genoeg de vrouwen Nederlands zijn: de Rapparee, de Finally, en de Lemon. Toch veel voor zo'n klein volkje!! Na ontbeten te hebben bij de Tramontana voeren we even naar de Faja Lobi (die we voor het eerst op de San Blas eilanden zagen), om ze uit te nodigen voor het Nederlandse onderonsje met de Tramontana en de Ikinoo, op onze boot vanmiddag. Gisteren, toen we aan boord van de Ikinoo waren, ontsproot namelijk het idee aan ons brein om een pot luck (ofwel American party, ofwel Dutch Treat) te houden op onze boot met de Ikinoo, Tramontana en de Faja Lobi. Terwijl we aan de Faja Lobi hangen, hoor ik JG zeggen: "Op een gegeven moment krijg je hem gewoon niet meer omhoog. Dan moet je het met de hand doen." Hij heeft het over de ankerlier natuurlijk. Eigenlijk moeten we vandaag namelijk aan het werk met de ankerlier, maar we zagen de bui al hangen dat daar niet veel van zou komen. En dat was dus ook zo. In plaats van dat we met de ankerlier aan de gang gingen, werd de boot van binnen en van buiten, in alle hoekjes en gaatjes gesopt en schoongemaakt. Het is dan wel geen voorjaar (maar winter), maar zo'n schoonmaak was het wel. Het Nederlandse onderonsje was erg gezellig. Nicolette bracht een verlaat verjaardagscadeautje voor me mee, nog van haar trip naar Nederland. Een heel potje met pijnboompitjes, waar ze me erg blij mee maakte. Niet erg laat afgelopen, dus we konden toch nog redelijk op tijd naar bed. Morgen uitslapen? Of hard aan het werk? [Chantal
za 12 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Met Le Truck gingen we vandaag naar Papeete. Le Truck is HET locale openbaar vervoer op Tahiti (en de andere Societies, maar dan in mindere mate). Het zijn vrachtwagentjes met een houten opbouw, in vrolijke kleuren geschilderd, en aan weerszijden banken. Helaas wordt Le Truck vervangen door gewone stadsbussen, en dat is jammer, want het is echt een instituut. De oude Trucks worden verdeeld over de rest van de Polynesische eilanden. Ieder eiland twee, ongeacht de grootte van de eilanden, het aantal mensen, hoeveel wegdek er is, en zelfs of er überhaupt wegdek is. Zo zagen we twee Trucks in Makemo dienen als stilleven, terwijl het onkruid eromheen welig tierde. Enniewee, wij dus met Le Truck. Halverwege uit JG een vloek, hij is de bootpapieren vergeten, en die zijn nodig voor de aankoop van de ankerlier (je weet wel belastingvrij). Ik dus verder, dan ga ik in de tussentijd internetten, en JG terug. Dat betekent dat we niet zoveel tijd meer hebben, want de watersportzaak zou om 12 uur dicht gaan. JG maakt onderweg nog weer wat mee. Terwijl hij voor de tweede keer op weg gaat met Le Truck naar Papeete, voegt de chauffeur op zich wel netjes in, maar een Polynesische oude dame dacht daar dus echt anders over. Na twee keer de weg voor Le Truck geblokkeerd te hebben, waarbij Le Truck met hulp van anderen wegkomt, komt ze de derde keer met een zware handle voor de krik aanzetten. De chauffeur krijgt het nu wel erg benauwd, en belt nadat hij voor de derde keer aan de dans met deze dame ontspringt een maatje op, die even verder op de route instapt. De vrouw zit nog steeds in de buurt, en als een stel Chinezen ergens uit wil stappen, stopt ie toch maar niet. Pas als ze uit de buurt is. Uiteindelijk waren we toch nog tamelijk op tijd bij de watersportzaak. De discussie over de prijs van de ankerlier ging door. Blijkt nu dat we wel zonder BTW kunnen kopen, maar niet zonder BTW en Import Duties. Dat is een flinke streep (of eigenlijk juist niet) door de rekening. Maar na heen en weer gepraat komen we uiteindelijk letterlijk om twee voor twaalf tot overeenstemming, en zijn wij een flinke lier rijker, en een boel centen armer. Tja, en hoe kom je dan met dat loodzware ding (zo'n 25 kilo) weer terug naar je boot??? De man waarmee we onderhandelden was zo vriendelijk om ons weer bij de beginhalte van Le Truck af te zetten. Met Le Truck dus weer naar Maeva Beach, waar we uitstapten bij de enorme Carrefour supermarkt (zaaaalig, zo'n ding in de buurt overigens!!, ff nog boodschappen gedaan) en vanaf daar met een winkelwagentje naar de marina reden, waar onze dingy lag. Toen we terugvoeren naar Pinical zagen we de Ikinoo vlak bij ons voor anker liggen. Die kenden we een beetje uit Colon. 's Avonds lekker bijgekletst en verder kennis gemaakt met Walter en Annemarie [Chantal]
vrij 11 juli	Moorea - Tahiti (Maeva Beach)	NNO 10-15 knopen was voorspelling voor vandaag, met max 20 knopen in eventuele buien. Ideaal dus om terug te gaan naar Papeete. Dus niet. De wind kwam vrijwel uit het oosten en schommelde zo rond de 25 knopen. Hakken dus... We zijn inmiddels wel een klein beetje wijs geworden dus de boot was wel voorbereid op "onder water". Maar we hadden gewoon zin in een comfortabel tochtje, passend bij de mooie baai en omgeving waar we lagen. Maar goed, dan maar motorzeilend tegen de forse swell en een halve knoop stroming in om nog enige voortgang naar Papeete te maken. En, net als op de heenweg, 4 mijl boven Tahiti viel de wind volledig weg. Dus grootzeil strak in het midden geschoot en gas erop. Want die swell loopt daar nog wel. Nu ja, het eiland lonkt (en de supermarkt ook!) en het is voor het goede doel. Ankerlier gaat waarschijnlijk lukken. Mits we die taxfree kunnen krijgen; die dingen zijn anders niet te betalen hier.... Het wordt dan waarschijnlijk een Lofrans Tigres, een opbouwlier in verband met de ondiepe ankerbak die we hebben. Dus toch weer aan het werk. [JG] Tahiti revisited dus. Nog 2 voordelen bedacht van het hele gedoe. We zullen Quatorze Juillet op Tahiti vieren. En we zien onze vriendjes Thijs en Nicolette van de Tramontana weer!!!!!!! Die hebben we al vanaf Panama niet meer gezien, omdat ze zo'n 2 weken achter ons zitten (zij hebben meer tijd, want ze hebben 3 jaar, grmfp). We spreken nog regelmatig over de SSB met elkaar, en ze komen waarschijnlijk zondag aan op Maeva Beach. [Chantal]
do 10 juli	Moorea Cook Bay	De uitkomst van onze avondbesteding gisteren was dat we toch maar eens zouden gaan bellen voor een nieuwe ankerlier. En aldus geschiedde. Na een paar watersportzaken in Tahiti en Raiatea gebeld te hebben, bleek zelfs dat een voor ons geschikte ankerlier niet hoefde te worden ingevlogen, maar gewoon in voorraad was in Tahiti. En nog wel met de goede gypsy ook (voor 10 mm). Voordat we dat wisten waren we overigens al wel een stuk of 8 telefoontjes verder. Nu de prijs nog. Aanvangsprijs $ 2.300. No way, we hebben gezien wat ie in de Carieb kost. Zonder morren gingen ze terug naar $ 2.000 en later op de dag zelfs naar $ 1.880. OK, nu kunnen we gaan praten. We zijn yacht-in-transit, dus we willen geen tax betalen. Officieel geldt dit alleen maar voor onderdelen, maar ze doen hun best maar. En bovendien weten we eigenlijk niet of we nog steeds yacht-in-transit zijn, want we hebben uitgeklaard in Papeete, en zelfs met een zodanige stempel dat we diesel hebben kunnen tanken met een dubbele reductie. Maar officieel moeten we pas 21 juli uit Frans Polynesië zijn, dus we gaan er maar vanuit dat het allemaal goed is. Morgen weten we meer, want dan heeft de man de douane gebeld. Inmiddels weten we dat de terminals voor de verstaging waarschijnlijk vrijdag met het vliegtuig vanaf New-Zealand zal komen, de tuiger heeft het dan maandag. En dan......... is het Quatorze Juillet. Dinsdag dus waarschijnlijk, en dan mogen we nog niet klagen vind ik. Ondertussen proberen we al minstens anderhalve week te internetbankieren bij de ABN-AMRO. Zonder succes, want steeds krijgen we een scherm dat internetbankieren niet beschikbaar is. En eindelijk, voor de siësta probeerde ik het nog eens, en nu lukte het. Ik had alleen de codecalculatortjes niet bij me, want ik dacht dat het toch niet zou lukken. Dus na de siësta terug met calculatortjes. Ja, krijg nou wat!!! Zodra ik het pinpasje in het codecalculatortje stop, verschijnt er 'Pin blocked' op het schermpje. En niet alleen bij die van JG, maar ook bij die van mij. Ik heb het nu ECHT gehad met die bank. Terug naar de boot om te proberen of ze het met de andere pasjes wel goed doen. Hè, gelukkig. Dus weer terug naar internetgelegenheid. Wat moeten ze daar wel niet van ons denken??? Zeker twee nerds die niet zonder internet kunnen???? [Chantal] Borrel bij Niek en Huigje van de Sterling. Een Irwin 52. Schijnen niet de beste boten te zijn, maar het is wel verschrikkelijk goed doordacht en heel prettig ingedeeld. Daar zouden we het ook prima op uit kunnen houden! Gezellig en natuurlijk weer later als gedacht. Dus aan boord een soepje en een goed excuus om later op de avond het laatste zakje borrelnootjes soldaat te maken.... Helaas was die wat over de datum en waren ze dus niet helemaal meer superknapperig, maar lekker waren ze zeker nog wel! Dien, kun je niet wat eerder komen??? :-) [JG] By the way, Niek heet Van Erk, de meisjesnaam van Huigje is Van Urk dus ze heet Van Erk - Van Urk, de boot is geregistreerd in Urk, kapitein is Van Erk, de geboorteplaats van Huigje is Urk. Probeer dan je gezicht maar eens strak te houden als je moet inklaren bij de douane..... [Chantal]
wo 9 juli	Moorea Cook Bay	Gisteravond hebben we urenlang alle scenario's geprobeerd door te spreken. Terminals zijn niet in Tahiti op voorraad, en wat gaan we nu doen? Nu blijkt dat we toch wel bijzondere terminals hebben, ja weet dat maar eens van tevoren. Kijken in de Westmarine catalogus leverde de wetenschap op dat ze alleen Amerikaanse maten (in inches) hebben. Sommige daarvan zijn gelijk aan de metric sizes, dus uitzoeken welke dat zijn. Helaas dus. Andere optie is om de terminals in New Zealand te bestellen, maar dat duurt met Fedex minimaal 8 dagen. Of uit Europa, maar dat duurt nog langer. Of andere mastplaten in de mast laten aanbrengen en voor een ander soort terminal gaan (dat misschien wel hier op voorraad is). Weten we daar genoeg van? Of gewoon doorvaren met de oude stag er weer in gehangen? Vertrouwen we het andere onderwant? Zo blijf je dus bezig, en het is echt een onmogelijke keus, die je moet maken. Vanochtend heb ik JG de mast in getrokken (sinds hij dat een keer gedaan heeft, staat hij dat voorrecht niet meer aan mij af....), en hebben we het andere onderwant eruit gehaald en bekeken. Niets te zien, maar zou je het wel zien? En weer teruggehangen, en de reservestag aan de andere kant. We kunnen dus weer zeilen. Daarna naar het internetcafé (traaaaaaaag) om online in de Westmarine catalogus te kijken, misschien staan daar wel metric sizes op. Nee dus. Foto van de mastplaat gemaild naar de tuiger, en er achter aangebeld. Hopelijk worden de terminals vandaag besteld in New Zealand, en we hopen echt dat het allemaal niet zo lang gaat duren. Dit stuurt wel de plannen in de war, we moeten misschien niet alleen de Cook Islands en Niue laten schieten (zoals we al van plan waren, gezien de tijd), maar de rest van de Society eilanden moeten we waarschijnlijk ook skippen. Maar goed, het kan erger, we zijn toch blij dat het hier gebeurd is, en niet in verweggistan-zonder-faciliteiten. 's Avonds waagden we aan een andere discussie. We zitten namelijk nog steeds met een ankerlier die niet goed werkt, en als we hier dan toch noodgedwongen moeten blijven, kunnen we daar dan misschien ook wat mee doen. Het vervangen van de koolborsteltjes in Papeete heeft niet geholpen, de wikkelingen leken goed en zijn doorgemeten, aan de relais kan het ook niet liggen, want JG heeft ze kortgesloten. We kunnen niets meer bedenken, maar zitten nu dus met een ankerlier die wel liert, maar geen kracht heeft. Je moet dus met de hand meelieren. Dat, gecombineerd met het feit dat we eigenlijk niet de goede gypsy op de ankerlier hebben zitten (namelijk voor 8 mm ketting ipv 10 mm ketting), en die is natuurlijk niet meer te krijgen, doet ons twijfelen of we niet een andere lier moeten nemen. We hebben in Trinidad een tweedehands lier gekocht voor $ 125. Die dingen kosten normaal $2.500. Nu blijkt, in tegenstelling tot wat de verkoper zei (een multifunctionele gypsy) dat ook hier voor ons niet de juiste gypsy op zit. En zou die lier het wel goed doen? In Trinidad hebben we hem werkend gezien, maar zonder load. Die belachelijk lage prijs, en het feit dat we er nieuwe koolborstels bij kregen, maakt ons wantrouwend ten aanzien van de werking. Gewoon proberen, zou je zeggen. Maar dan moet er wel een veeeeeel groter gat in het dek komen, wat op zich misschien al een struikelblok is gezien de constructie van ons dek (het Pinical-systeem met aluminium profielen). Maar als hij het niet goed blijkt te doen, hebben we wel een groot gat. We zouden dan gedwongen zijn tot hetzelfde type maar dan nieuw, en die is weer belachelijk duur in vergelijking tot andere nieuwe lieren. Andere nieuwe lieren bekeken dus. Dan lees je weer in de ene catalogus dat het ene type voor boten t/m 40 of 47 of whatever voet is, en in de andere voor een stuk minder. Dus wat moet je dan???? En willen we wel zoveel uitgeven aan een nieuwe lier (kost toch zo'n $2.000)? We hebben nog maar een jaar te cruisen, en daarna zul je het ankerlier nog maar sporadisch gebruiken. Aan de andere kant, als je in nood eens snel ankerop moet, dan kan dat nu dus niet. Altijd maar weer dit soort onmogelijke keuzes...... En toen waren we weer een dag verder, en hebben van Moorea tot nu toe eigenlijk vooral de binnenkant van de internetgelegenheid en van de telefooncel gezien. [Chantal]
di 8 juli	Moorea Cook Bay	Gisteravond hadden we op de SSB met Zazen afgesproken dat hij bij Pelikan (een van de boten die we ook overal tegenkomen, en waarmee we tijdens de Pacific Crossing SSB contact hadden) zou informeren naar zijn ervaringen met de tuiger in Papeete. We hadden namelijk van Pelikan begrepen dat hij een kapotte voorstag wilde vervangen, en dat dat belachelijk duur zou zijn. Vanochtend hadden we dus weer SSB contact, en de goedbedoelde, maar vaak ook nutteloze adviezen vlogen weer door de ether. We besloten nu toch maar zo'n telefoonkaart te kopen (minimaal $15,50 namelijk), en te bellen met de tuiger. Die hadden we overigens al in Papeete in persoon gesproken, omdat een van de karretjes waarmee het grootzeil door de mast glijdt was overleden, plus een van de verstevigingsbanden van onze fok (door een oog in de halshoek, niet echt cruciaal gezien de andere zware verstevigingen daar, maar toch) was bijna doorgeschavield. Dat beloofde niet veel goeds, want hij kwam erg onsympathiek en vooral niet servicegericht over. Die euvels had hij in elk geval niet kunnen oplossen (pas over 3 weken tijd, en karretje niet op voorraad), en met het verhaal van Pelikan erbij plaatsten we grote vraagtekens bij een snelle oplossing. Maar ja, toch maar proberen, en anders moeten we het in Raiatea proberen (het is de vraag of daar een tuiger zit). In Tonga of Fiji is er weinig tot geen kans dat we een stag van de juiste dikte en juiste fittingen kunnen krijgen. Je weet wat Cruijff zegt: "Ieder nadeel heb z'n voordeel". En ik ben echt een groot aanhanger van dat standpunt. Het is natuurlijk ontzettend schrikken, wanneer je een stag breekt, en je moet vrezen voor de mast. Aan de andere kant: First of all, we hebben de mast nog!!!!!!! Het zou funest zijn, zo niet onoplosbaar voor het tijdschema dat we hebben om in twee jaar de wereld rond te gaan, als je een nieuwe mast met tuigage zou moeten bestellen. Het is maar goed dat het hier is gebeurd, want hier zijn er faciliteiten om een stag te vervangen; Het was godzijdank maar een klein tochtje van 18 mijl. Je zult dit op een oceaancrossing hebben!!!!!!! Hoewel we al over de helft waren, duurde het resterende stuk naar Moorea echt een eeuwigheid. De tijd is nog NOOIT zo langzaam gegaan. Bij iedere vervelende golf die ik aan zag komen hield ik echt mijn hart vast, en keek vervolgens naar de toch wel wiebelende mast. Toen we de punt van Moorea naderden, vroeg ik iedere minuut aan JG of hij even binnen wilde kijken (ik was natuurlijk weer katterig) wanneer we de hoek om zouden kunnen, omdat we dan de golven wat meer van schuin achteren in plaats van nagenoeg opzij zouden krijgen. We hadden de bakboord bakstag aan de spanner van het onderwant vastgemaakt, hetgeen we altijd doen als we de kotterfok niet voeren. De bakstagen hebben als functie de mast te ondersteunen als je de kotterfok voert; de bakstagen en kotterstag grijpen namelijk op dezelfde hoogte op de mast aan. Er staat normaliter dus geen kracht op die bakstag, maar nu het onderwant aan bakboord brak, nam de bakboord bakstag onmiddellijk de functie van het bakboord onderwant over. We hadden gelukkig geen voorzeil bijstaan, want als dat wel het geval was geweest, zouden op de mast meer voorwaartse krachten hebben gestaan, die juist (deels) moeten worden gecompenseerd door dat onderwant. Nog even, en dit was wel het geval geweest, want de wind was een paar minuten daarvoor gedraaid van 40-50 graden bakboord naar 120 graden stuurboord (moet je nagaan hoeveel invloed het heeft als je nog in lij van een eiland zit!!), en dus wilden we de genua een stukje uitrollen. We gaan de andere stag (en met name de terminal) van het onderwant ook maar aan een onderzoekje onderwerpen. Gezien het feit dat die met dezelfde hoek uit de mast komt, vrezen we ook voor die terminal. We vertrouwen het zaakje niet meer. We hebben al vanaf het begin af aan getwijfeld of we de verstaging voor de reis moesten vervangen. Zul je net zien, heb je nieuwe verstaging, en dan breek je een stag. Dit soort dingen zijn goed voor de adrenaline: ik, met m'n zieke lijf, voelde me onmiddellijk fitter. En last but certainly not least, laten we nou van alle oude stagen er 1 als reserve mee hebben genomen.......... Nou ja, er zijn nog vast wel meer voordelen te bedenken, maar dit vind ik voorlopig wel even genoeg.... Maar ik dwaal af. We hebben dus gebeld, en het bedrijf zegt de spullen in huis te hebben, en als we vanmiddag de oude stag brengen, heeft hij waarschijnlijk donderdag e.e.a. voor ons klaar. Ik durf dit bijna niet te geloven. Dit zou echt te mooi zijn om waar te zijn!!!!!!! JG is nu dus met de fast ferry van Moorea naar Papeete, om de oude stag te brengen. En terwijl ik dit schrijf, komt er vanaf de bergen een valwind van 33 knopen afzeilen, en breekt het zweet me weer even uit. Zo'n valwind is vervelender dan permanente wind, want in het geval van de laatste krijg je de wind op de ankerplaats altijd van voren omdat je boot met de kop in de wind ligt. Een valwind kan van alle kanten komen, en komt uit het niets, plotseling, ineens. En die mast..... Ik heb vandaag een poging ondernomen om naar de andere baai te lopen, om te kijken of de Mercator daar misschien ligt. Maar na 3 kwartier lopen, nog steeds een beetje koortsig, heb ik die poging maar weer gestaakt. O ja, by the way, iets heel anders...... Zeilgoeroe Jimmy Cornell ligt hier in de baai met zijn Aventura...... [Chantal] De hele dag heen en weer aan het vliegen geweest. Het liften naar de veerhaven was het leukst; 2 liften van werkelijk een paar erg schone dames... Zou dat toch aan mijn geknipte haar liggen? :-) In ieder geval, de eerste was van een schilderes met vriendin (zie www.coloursoftheworld.net), de 2e van een lokale boutique-uitbaatster.... Het waaide nog steeds als een gek en de fast-ferry was daardoor iets minder fast en beukte er flink tegen in. Ik was erg blij dat dit veerpontje toch wat groter en degelijker was dan de Oerd of de Sier. Dit nam overigens niet weg dat de plastic plafondplaten lagen te dansen in de profielen. Natuurlijk bleken de fittingen toch niet op voorraad en moet het uit Nieuw Zeeland gaan komen. Dus flinke Fedex-kosten en, nog vervelender, waarschijnlijk lang wachten.... Shit, shit en shit dus. Gelukkig hebben we 1 van de oude stagen bewaard en kunnen we dus weer veilig hier in de buurt wat rond gaan varen. Omdat we de andere stag ook niet meer vertrouwen en Darwin nog vele duizenden mijlen weg is, ontkomen we er bijna toch niet aan hier beide onderstagen te vernieuwen. En nu maar hopen dat alles goed gaat....... De fitting hiernaast moeten we hebben, maar die kennen ze niet; ze hebben enkel T-ball fittingen. Volgens de tuiger in NL moest dat kunnen, en volgens de tuiger hier ook, maar na alle ervaringen met "deskundigen" tot nu toe, ben ik er echt niet meer gerust op....... Zoek dat echter maar eens uit op zo'n korte termijn.... [JG]
ma 7 juli	Tahiti - Moorea (Cooks' Bay)	Ik voel me nog steeds hondsberoerd. Maar ondanks dat, en het feit dat het SSB-net het heeft over reinforced tradewinds, met kans op windstoten tot 70 km/uur (zo'n 40 knopen), gaan we toch maar naar Moorea. Voor zover we kunnen zien, ziet het weer er helemaal niet zo slecht uit, we hebben 3 knopen op de ankerplaats, en buiten het rif lijkt de zee ook vrij rustig. Maar eerst moet er getankt worden. Natuurlijk, zul je weer zien, moesten we wachten tot een of ander superjacht zijn tanks met een inhoud van 2.500 liter gevuld had. Dat ging niet echt efficiënt (understatement), en wij vraten onszelf in de tussentijd op. We willen namelijk nog wel voor het donker in Moorea aankomen, als dat mag...... Hoewel hij natuurlijk ook het recht heeft om diesel in te nemen, was het niet echt een sympathieke man (wederom understatement). Wij hebben 'slechts' een schamele 150 liter nodig. Maar in plaats van dat hij ons er even tussen liet, wat we overigens niet gevraagd hebben hoor (10 minuten max), moesten wij anderhalf uur wachten en konden pas na tweeën weg. Zo werden we echt niet vrolijker..... [Chantal] Nou, denk je een lekker rustig, kort zeiltochtje voor de boeg te hebben, wordt het bijna your worst nightmare!!!!!!!! Een tochtje van 18 mijl van Tahiti naar Moorea, het zou een IJsselmeertochtje kunnen zijn. En zul je net zien. Op het moment dat ik dit moment suprême (of eigenlijk helemaal niet zo suprême) wil beschrijven, roept JG dat hij over vandaag een stukje wil schrijven op de website. Eindelijk!!!!! Maar waarom juist nu!!!!?????? En, edelmoedig als ik ben (......?), geef ik de pen, of eigenlijk de laptop, dan maar aan hem. Maar dat doe ik wel met hele grote tegenzin....... Want, had ik jullie niet op 1 juli beloofd dat het na Tahiti minder saai zou worden?!?!?!?!?!?!?!? Ik moet dat soort dingen ook niet denken, laat staan opschrijven........ [Chantal] Rond tweeën konden we de lijnen (voor de Vlamingen: touwen) losgooien en knorden we de lagune uit. Ook hier weer door een redelijk smalle doorgang in het koraal; links en rechts breken de golven op het rif en je moet er maar vanuit gaan, want zien kun je het niet, dat de boeien het juiste pad aangeven. En die zijn niet altijd even goed te zien... De wind zou ZO zijn en dus voeren we lekker in de lij van het eiland met vrijwel geen wind, lekker zonnetje en gematigde golfslag. Tegen het slingeren toch maar het grootzeil gehesen. Net toen we ons afvroegen hoe dat nu zat met die harde wind, zagen we witte kopjes op het water ontstaan, nam de deining plotseling hard toe en draaide de wind 180 graden en kwam schuin van achteren binnen met ca. 25 knopen. Daar waren de tradewinds!!! Schoot gevierd, motor in zijn vrij en lekker opschieten. Dachten we.... Na een paar minuten hoorden we hele harde, droge knal. Ergens bakboord-onder. Chantal dacht dat het het roer was en mijn eerste indruk was dat we iets groots in het water geraakt hadden. De stuurautomaat stuurde echter nog vrolijk door en we zagen achter ons ook niets in het water drijven... Dus toen maar eens omhoog gekeken, het zeil zou toch niet.... Nee dus, dat stond er ook nog mooi bij. Op dat moment zag ik echter de mast flink heen en weer zwiepen en het ergste bleek waar te zijn; het bakboord onderwant (1 van de belangrijkste stagen) was geknapt!!! Elke keer als we de door de inmiddels forse swell heen en weer gegooid werden, zagen we de mast doorbuigen. Een kapot onderwant betekent meestal mastbreuk omdat de mast, bovenaan naar beneden getrokken door top- en middenwant, dan zover kan doorbuigen dat hij zal knakken. Godzijdank stond de bakstag aan die kant vastgezet vlakbij de mast en die heeft de grootste klap opgevangen en waarschijnlijk het breken voorkomen. Onmiddellijk hebben we meer ondersteuning aangebracht (met spi-boomophouder op de voetrailing, en een lijn om de mast ter hoogte van de giek naar de voetrailing) en hebben we heel voorzichtig het grootzeil laten zakken en de giek heel hard vastgesjord als laatste extra steun. We waren dichter bij Moorea dan Tahiti en bovendien was het naar Moorea halve en ruime wind en dus zijn we door gevaren naar Moorea, Cook Bay om precies te zijn. In de enorme swell geen pretje zonder zeil en met windvlagen rond de 35 knopen. We probeerden zoveel mogelijk de boot tussen de grootste golven door te sturen maar onvermijdelijk maakten we soms toch nog flinke schuivers en voelde je het trillen van de mast door de boot. Niet fijn. De pass was makkelijk en onmiddellijk werd het water vlak. Ik geloof niet dat ik veel vaker zo opgelucht ben geweest. Als we hier de mast hadden verloren waren we zeker wel veilig binnen gekomen, maar waren we (letterlijk) nog lang niet thuis geweest.... Pfff. Anker in de grond en schade opnemen. De mast lijkt verder onbeschadigd maar staat wel wat krom dus de spanner aan de andere kant maar wat losser gezet. Tot onze grote verbazing blijkt dat niet de stag gebroken is, maar de massieve RVS-fitting (koppeling tussen stag en mast). Ook die is (net als alle andere verstaging) voor vertrek vervangen en is dus 1 jaar oud.... We hebben wel erg regelmatig alle stagen en walsen gecontroleerd, maar een breuk op dit stuk verwacht je nu niet echt. Lag het wellicht toch aan de hoek waaronder de fitting uit de mast kwam en dat wij (als leken) toch niet helemaal recht vonden maar waarvan de leverancier bezwoer dat dat echt heel normaal was??? [zie dagboek juni 2002, CG] We gaan de leverancier maar eens een mailtje sturen..... En even bekomen van de schrik; dit was met grote afstand de ergste zeildag ooit. [JG] Tja, qua zeildag wel ja. Maar bij mij staat nog steeds met stip bovenaan het moment waarop ik twee vingers bijna dacht kwijt te raken. [Chantal]
zo 6 juli	Tahiti (Maeva Beach)	Ik voel me vandaag echt geen mens. Keelpijn, dikke klieren, prikkende ogen, ziek hoofd, beetje koorts en totaal geen energie. Toen ik eindelijk voldoende energie had opgebracht gingen we naar de kant, om erachter te komen dat de supermarkt, waar we naartoe wilden, net 10 minuten geleden gesloten was. Na nog wat rondgelopen te hebben, zijn we met een detour langs het rif teruggegaan naar de Pinical. Van dichtbij kijken hoe de golven breken op het rif, en ondertussen vlak bij je dinghy in en onder het water kijken. Niet alleen om te kijken welk moois er onder het wateroppervlak te zien is, maar vooral of er geen onverwachte obstakels zijn, zoals coralheads. De breekpen van je buitenboordmotor wil je namelijk niet breken als je slechts 1 peddel aan boord hebt, en je zo'n mijl of twee van Pinical vandaag bent. Op een of andere manier maak ik me daar altijd veel drukker om dan JG (terwijl IK opperde om naar het rif te gaan). Waarom doe ik dat eigenlijk? Hij mag peddelen hoor.... 's Middags was EINDELIJK JG's haar aan de beurt om flink te worden gekortwiekt. Nog even, en hij had staartjes kunnen maken..... Maar nu heeft ie weer een korte kop, en waait het eindelijk weer om zijn hoofd, zoals hij zegt. De 'voor'foto staat hieronder. De 'na'foto komt nog.... [Chantal]
za 5 juli	Tahiti: Papeete - Maeva Beach	's Ochtends weer vroeg op, want ons to do lijstje is nog niet afgewerkt. Komt daar ooit een eind aan? Maar om een uur of 1 konden we eindelijk losgooien. Dat losgooien was zo gebeurd, maar het anker inhalen niet. De ankerlier doet het wel, maar met heel weinig kracht, en het ging dus erg traag. Maar eindelijk konden we dat vieze stinkende water toch verlaten en op weg naar het beroemde Maeva Beach. Je kunt tussen het eiland en het rif varen, want daar is een bebakend 'kanaal'. Wel even toestemming vragen aan Port Control, want het vliegveld ligt naast het kanaal, en als je niet oppast wordt je afgetopt. We moesten naar Maeva Beach om te tanken in de marina aldaar (gek genoeg kan dat dus niet in de grote haven, alleen in bulk). Gelukkig kan dat taxfree, dat scheelt de helft. Maar toen we aankwamen bij Marina Taina, en een rondje maakten om te wachten tot er een plekje vrij was aan het dieselpontoon, bleek dat de diesel op was. Er gingen wat vloeken over het dek. Shit, zul je net zien, ben je eindelijk weg uit Papeete, kun je nog niet verder. En de dieseltruck komt pas maandag. Nou ja, na een half uurtje waren we daar weer over heen, het is niet anders, en dit is ook wel een aardig plekje. Een dagje niks doen is ook wel lekker. En we hebben tenminste niet de laatste diesel uit de tank, inclusief vervuiling. We liggen nu op een enorme ankerplaats tussen het rif en het eiland. Je ziet de golven breken op de buitenkant van het rif, en dat is wel een mooi gezicht. Het geluid dat daarbij hoort, lijkt wel op het geluid van een snelweg in de verte. Maar ja, omdat je weet dat het de golven zijn, is dat niet vervelend. We hadden via de marifoon al contact gehad met de Zazen (een enorme catamaran, half Engels, half Australisch), die vandaag vanuit Raroia op Maeva Beach was aangekomen. Daar moest dus even mee bijgekletst worden, en van de (2) kinderen kregen we een brief mee voor Luna, die we waarschijnlijk in Moorea weer zullen treffen. 's Avonds waren we helemaal gelukkig, met een dikke stapel Nederlandse tijdschriften voor onze neus. Dat is lang geleden!!! Met Jelle en Yvon hadden we namelijk gisteren Nederlandse boeken en tijdschriften geruild. Ook al zijn ze uit 2001 ( zij zijn een jaar langer weg dan wij), het is toch smullen!! En last but not least, we zijn in het bezit van recente kranten!!!! Gisteren toen Jelle en Yvonne even aan boord waren, kwam er een Nederlander langs die een praatje aanknoopte, en even later erbij kwam zitten. Het bleek een technische man te zijn van onze 'buurman', het cruiseschip Windstar, dat in Papeete aan de kade lag. Van hem hoorden we dat hij was ingehuurd om een storing aan een generator te verhelpen. Komt even vanuit Sliedrecht met business class invliegen!! Geen wonder dat die cruiseschepen op de normale cruises niets verdienen (ze moeten het kennelijk van de bijzondere dingen als personeelsfeesten hebben). Zo hoorden we ook nog wat leuke weetjes over die cruiseschepen. [Chantal]
vr 4 juli	Tahiti (Papeete)	Eigenlijk wilden we vandaag weg naar Moorea. Maar ja, ook hier blijkt tijd schaars te zijn, en we moeten nog te veel dingen doen. Ons vertrek wordt dus maar een dagje uitgesteld (klinkt bekend??). Nadat we wederom groente en fruit voor een weeshuis hadden ingeslagen (ik leer het nooit), verdeelden we het werk weer. JG crost van hot naar her (uitklaren, proberen te 'te kopen lijst' kleiner te maken, e-mail ophalen etc), ontdooi ik de koelkast (gisteren heb ik met moeite een biertje uit het ijs weten los te bikken, het bier was ook bevroren trouwens), doe (alweer) wassen, was af (gek hè dat mijn handen zo rimpelig worden?) en nog meer aan boord klussen, zoals weer eens de website bijwerken. Dat laatste schiet er eigenlijk wel vaak bij in hier in Papeete omdat we het zo druk hebben. We zijn inmiddels beiden helemaal bekaf, ik voel een koortslip opkomen en probeer die te onderdrukken met spulletje uit de medische kit van paps en consorten, en we zijn duidelijk aan een paar nachten goede nachtrust toe (ook al gaan we vroeg naar bed, we staan bijna nog vroeger op). Nog effetjes doorzetten, daarna wacht er weer een paradijs op ons: Moorea. Om een uur of 8 's avonds stopten we pas met werken, en stopten een afhaalpizza in onze lijven. Door het verkeerslawaai heen (nog steeds oorverdovend, want we liggen op 10 meter van de doorgaande weg door Papeete) konden we inmiddels wat flarden horen van het concert dat Shaggy hier vanavond geeft. Het was een flink eindje lopen, maar dat was goed voor het verteren van deze fastfood, die we duidelijk ontwend zijn. Wat een ENORME drukte was het rondom het gelegenheidsstadionnetje. Het leek wel of heel Papeete was uitgerukt. Inclusief atollen, eilanden, de hele rataplan. Wonderbaarlijk genoeg vonden wij een plekje op een muurtje aan de zijkant van het 'stadionnetje', vanaf waar we net, maar dan ook net boven de hekken met zeildoek konden heenkijken, en de prestaties van Shaggy konden aanschouwen. [Chantal]
do 3 juli	Tahiti (Papeete)	De Aranui (grote arend) ligt aan zijn pier! Aangezien dat helemaal aan de andere kant van de stad is, en fietst JG er heen (we hebben maar 1 fietsje van boord gehaald). Maar terwijl hij weg is, lees ik de mail die we net hebben gedownload op onze laptop, en lees ik in een reactie van de Aranui dat Edwin en Renate niet aan boord zijn. Waar zitten ze dan?!! Nou, ik heb de moed maar opgegeven (misschien dat ze dan ineens opduiken). Vandaag weer aan het werk, ondanks onze beider katers. Terwijl ik me nuttig maakte op de boot, reed JG stad en land af op zoek naar een aantal dingen, zoals filters, toch maar die voetpomp voor die exorbitante prijs, een gewapende slang van 12 mm voor onze douche etc etc. Want JG heeft me toch echt BELOOFD dat hij in Papeete onze douche zou aansluiten. Dan kunnen we eindelijk een thermosstatische douchekraan gebruiken, in plaats van de uittrekbare doucheslang uit het wastafeltje. Keer op keer komt ie met een andere reden waarom het op dat moment niet kan (zo komt het tenminste op mij over, maar hij ontkent in alle toonaarden dat dat het geval is), maar nu heb ik hem erop vastgepind. Laat die gewapende slang nou nergens te krijgen zijn. Ja, wel in andere afmetingen, maar nou net geen 12 mm. We hebben ook nog steeds wel de koperen buis aan boord, sinds Lelystad, maar JG voelt er eigenlijk niets voor om die te gebruiken. We hebben nu ook eindelijk weer een stop voor onze gootsteen (je weet wel, die is waarschijnlijk samen met afval van prei overboord gekieperd op de oceaan), maar die past eigenlijk niet goed. Is eindelijk je water gekookt voor de afwas (de boiler zetten we eigenlijk alleen maar aan als we gaan douchen, om gas te sparen), loopt het gewoon weg, zonder dat je het water kunt redden omdat je anders je fikken brandt! Maar verder gaat het wel goed hoor. We hebben nog slechts de helft van onze lijst nog niet gevonden. En het meeste daarvan zullen we ook wel niet meer vinden, en uiteindelijk gaat het zonder die dingen vast ook wel. Je wordt wel vindingrijk op zo'n reis hoor. Ik had na lang dubben besloten om vandaag toch maar naar de kapper te gaan. Gewoon niet zeuren, lijdzaam gaan zitten en toekijken hoe het toch niet wordt zoals ik wil. Maar dan is er tenminste weer een stuk af. Maar terwijl de kapster bezig was met mijn haar, werd ik steeds blijer. Dit ging precies de goede kant op. Gewoon precies zoals ik het wilde! Behalve dan dat ze een zijscheiding en een lok föhnde, maar ik heb zodra ik uit het zicht was van de kapper natuurlijk gewoon even flink met mijn handen door mijn haar gewoeld, en klaar was kees. Hè hè, eindelijk loop ik tenminste weer met een normaal (nou ja?) hoofd rond. De Salamandra organiseerde vandaag een barbecue. Meestal zijn de bbq's die wij hebben op het strand, maar zij hebben zo'n ongelofelijk bakbeest (lelijker kan niet, maar het is wel megagroot, of eigenlijk breeeeed) dat ze moeiteloos een man of 20 op het achterdek kwijt kunnen. Daar verorberden we dus onze biefstukken. Wat is het zaaaaalig om weer eens elke dag vlees te eten!!! [Chantal]
wo 2 juli	Tahiti (Papeete)	We lopen de hele tijd alle cruiseschepen af om te informeren of Edwin en Renate, die op honeymoon zijn, daar misschien op zitten. Die zijn ergens in Frans Polynesie, en het zou toch wel erg leuk zijn om ze te zien. Maar helaas, we hebben geen geluk. Hoewel we alle cruiseschepen probeerden, dachten we eigenlijk dat ze op de Aranui zaten, die de Marquesas en twee Tuamotu-atollen aandoet. Dat klopte volgens ons met hun vertrekdatum. En de Aranui zou vandaag aankomen. Maar in de verte, aan de Aranuipier zagen we dat hij niet was binnengekomen. Jammer dus. Misschien later. In de tussentijd hebben we ook een mailtje gestuurd naar de Aranui, met de vraag of ze aan boord zijn. Vanochtend is de Mercator vertrokken richting Moorea. Die hebben we dus uitgezwaaid, maar waarschijnlijk zien we ze binnenkort wel weer. En 's middags kwam de Australische Salamandra (met Alex en Sonja, twee kids en meestal een bunch chartergasten), die we al sinds Curaçao kennen naast ons liggen. En even later aan de andere kant de Manxman. DAT is lang geleden!!!! Die hebben we voor het laatst in Lissabon gezien, en we hebben ons regelmatig afgevraagd waar Gary zat met zijn boot (en ook chartergasten). We hebben overigens hard gewerkt vandaag. Ik waste me weer suf, terwijl JG met de dynamo naar het bedrijf ging waar we ook het motortje van onze ankerlier hebben laten repareren. Ja, na lang dubben hebben we besloten om de gok maar te wagen. 's Middags moeten we er weer heen om te horen of hij onze dynamo kan upgraden. JG bouwde vervolgens het motortje van de ankerlier weer in, en constateerde dat hij het wel deed, maar met heel weinig kracht. Dus eigenlijk heb je er niets aan. Shit. Terwijl we aan het werk waren, hoor ik ineens iemand iets zeggen tegen JG, die buiten was. Dit klonk echt PRECIES als Gerard van de Broek, hetzelfde Friese accent, hetzelfde joviale, luide geluid. Maar het was natuurlijk niet Gerard. Het stel dat op de kant stond was blij na lange tijd weer eens Nederlanders te zien. We vroegen ze aan boord, en ja hoor, kan niet missen, hij heette Jelle (en zij Yvonne, maar dat is wat minder Friezig). Van de Enigma, een Centurion 40. En wat een toeval, laat dat nou de tweede Centurion geweest zijn die wij net hebben misgelopen!!! Toen wij een bod wilden uitbrengen (na enige aarzeling, want het schip lag destijds in Malta), hadden zij er een optie op, en hebben het schip uiteindelijk gekocht. Kleine wereld!!! Na een dag hard werken waren we uitgenodigd om bij de Manxman te komen bijkletsen, natuurlijk onder het genot van een biertje. Maar na 3 biertjes kwam de rum, en DAT hadden we nou niet moeten doen....... (smerig spul trouwens, zo puur. Yek!) [Chantal]
di 1 juli	Tahiti (Papeete)	We stonden eigenlijk in dubio. Want we hadden de auto eigenlijk gehuurd om 1 dagje noodzakelijke dingen te doen, en 1 dag te sightseeen. Maar 1 dag om noodzakelijke dingen te doen bleek eigenlijk te kort. Maar ja, het eiland heeft maar 1 weg, en die gaat rond. Dus hoe verdeel je je tijd? OK, dan toch maar nog 3 watersportzaken en een mega-doe-het-zelf-zaak afgestruind, waarna we weer 3 dingen van ons lijstje konden afstrepen (het blijft een never-ending story, het vinden van spullen). Nog even naar de wasserette en eindelijk: sightseeen. Zoals ik boven al meldde loopt er 1 weg rond het eiland. Helaas is dat een soort provinciale weg (voelt als snelweg voor ons), en gaat dus alles erg snel aan je voorbij. Er is wel een weg dwars door het eiland, maar die is alleen te doen met een 4WD, en zelfs voor zo'n auto is het volgens de Lonely Planet erg gevaarlijk na zo'n regenachtige periode. Toch maar niet gedaan dus. Maar wel jammer. We hebben wel wat zijweggetjes geprobeerd, maar we kunnen eigenlijk alleen maar concluderen dat we echt gigantisch verwend zijn, qua schoonheid en natuurpracht van de Marquesas, die veel ruiger zijn. Want dit haalde het er in de verste verte niet bij. Als we door andermans ogen proberen te kijken, zien we natuurlijk wel dat dit ook erg mooi is. Maar ja, we zijn beter gewend...... We hebben wel een mooie gerestaureerde archeologische site gezien, een van de mooiste zogenaamde 'marae' (zie foto). Tahiti bestaat eigenlijk uit 2 delen. Tahiti Nui is het grootste deel, en rond. Hieraan vast zit een kleiner deel, Tahiti Iti (Klein Tahiti), zodat het hele eiland eigenlijk achtvormig is. De doorgaande weg gaat rond Tahiti Nui, en in Tahiti Iti zijn alleen maar 3 wegen, die niet met elkaar verbonden zijn. Heen- en terugweg zijn daar dus hetzelfde. Een tweetal bezienswaardigheden hebben we niet eens kunnen vinden. Desillusie is een groot woord, want we hadden best een leuke trip, maar het viel wel tegen. Weinig foto's dus ook. Dat mag ook wel eens, we zitten inmiddels al over de 8.000 foto's!!!!! Hoe gaan we straks thuis in hemelsnaam daar een selectie uit maken?????????????? En passant zijn we ook nog van de afgewerkte olie (van onszelf en van Mercator) af kunnen komen bij de Marina aan de westkant van Tahiti Nui, en daar ontmoetten we die schatten John en Marilyn van de Shearwater II (het kleine bootje waarmee we door het Panamakanaal zijn gegaan) weer. Daarna nog maar een keertje naar de Carrefour supermarkt, want we waren toch nog een paar dingen vergeten. Terug naar Papeete, naar het bedrijf waar we het motortje van ons ankerlier hadden gebracht. Joepie, hij doet het weer goed, en het kost niet eens veel. We hadden het plan opgevat om, als het motortje van ons ankerlier goed was gemaakt en we voldoende vertrouwen hadden in de vent en de tent, te kijken of ze onze dynamo misschien zouden kunnen upgraden (bijv van 50 naar 90 Amp). Ja, die dynamo, dat blijft ook een never-ending story. Durven we het aan, na de dynamo-debacles in Trinidad en Cartagena????? Is drie keer scheepsrecht? We zouden echt heel graag wat minder lang stroom willen draaien als dat nodig is. Dus lulden we technisch Frans met deze man. Het Frans gaat ons echt steeds beter af. Lignes d' arbre? No problem: kabelboom!!! Terug naar de boot, de watertanks omspoelen want de slang van Mercator moet terug (die van ons is te kort). Het water werd namelijk steeds troebeler, dus de tanks mochten ook wel weer een beurt hebben. Boodschappen opruimen, eindelijk om 8 uur eten maken, nog een wijntje drinken bij Mercator, die morgen vertrekt (inmiddels met bezoek Christien, Pascal en dochtertje Nora) naar Moorea. Bekaf weer te kooi...... Gek hè. Saai verhaal zeker, dit. Ok, ik zal m'n leven weer eens beteren. Na Tahiti, ok? [Chantal]

Terug naar dagboek juni