Marquesas

Juni 2003 Frans Polynesië (Marquesas, Tuamotus, Society eilanden)

Naar het begin van de laatste update / Naar dagboek juli 2003

Datum	Locatie	Logboek
ma 30 juni	Tahiti (Papeete)	Auto beschikbaar vandaag. Alleen, dat had wel wat voeten in aarde.... JG ging de auto 's ochtends ophalen, een kilometer of 10 buiten Papeete (scheelt bijna de helft in prijs). Ik had al twijfels of hij het verhuurbedrijf zou kunnen vinden, want we hadden het telefonisch geregeld. En die namen hier, met 86 klinkers achter elkaar, ja, daar kun je dus echt geen wijs uit. En het duurde inderdaad wel errug lang. Maaaarrrrrrr, de bus waarmee hij ging kreeg panne. De volgende reed voorbij, en de derde nam uiteindelijk de gestrande passagiers mee. Maar goed, uiteindelijk hadden wij toch die Clio tot onze beschikking. We deden een rondje watersportbedrijven, deels samen met Thomas van de Mercator (die nog steeds naast ons ligt), en we blijven schrikken van de prijzen. ja sorry hoor, ik blijf erover zeuren, maar $ 85 voor een nieuwe voetpomp. Dat is toch exorbitant?? Maar ja, zonder voetpomp geen drijvende dinghy, dus je moet wel. Uiteindelijk konden we na een halve dag ongeveer 3 dingen van ons lijstje van 20 dingen strepen. Zo gaat dat. We prijzen onszelf nog eens een keer gelukkig met de goed geoutilleerde watersportbedrijven in Nederland..... De andere helft van de dag was gereserveerd voor boodschappen doen. Samen met Els gingen we naar de Carrefour, die, zoals het een Franse supermarkt betaamt, een eindje buiten de stad ligt. We hebben gelukkig kunnen constateren dat Els net zo lang over boodschappen doet als wij (het is ongelofelijk hoe lang je daarmee bezig bent, want je wilt niets, maar dan ook niets, missen van het aanbod in zo'n supermarkt. Inmiddels zijn dingen die we thuis heel normaal vinden, delicatessen geworden, en je wilt natuurlijk niets, maar dan ook niets missen!! We hadden echt niet meer mee kunnen nemen, de Clio zakte nog net niet door zijn hoefjes. We kunnen onszelf weer een paar weken verwennen met al die Franse kaasjes.... Tegen een uur of 5 waren we klaar, en dat was eigenlijk aan de late kant, want op dat tijdstip zouden we bij het bedrijf zijn waar we het motortje van ons ankerlier hadden gebracht. Maar in tegenstelling tot alle andere bedrijven, waren ze nog gewoon open. Goed nieuws, het gaat waarschijnlijk lukken om hem te repareren, het lijkt niet zo ernstig te zijn. Morgen is het klaar. Huppekee, weer terug naar de boot, boodschappen uit- en inladen, en opbergen. En omdat we morgen de afgewerkte olie van de Mercator en van onszelf weg willen brengen, nu we toch een auto hebben, moest de motorolie 's avonds ook nog 'ff' vervangen worden. Wat een kliederboel zeg! We leenden het handpompje van de Mercator, maar dat was geen onverdeeld succes. Dus onder gevloek en getier van JG, en mijn lijdzaam toezicht en hulp, werd deze klus geklaard. Uiteindelijk rolden we na het verorberen van een afhaalpizza (nog zo'n luxe!!!!) doodmoe het bed in. [Chantal]
zo 29 juni	Tahiti (Papeete)	Zondag vandaag. Alle bedrijven en winkels dicht, dus een erg geschikte dag om klussen te doen. Het werk werd weer eens stereotiep verdeeld. Ik de was, en JG bezig met de ankerlier. Toen we in Makemo ankerop gingen, is namelijk waarschijnlijk het motortje van onze ankerlier doorgebrand. In elk geval deed hij niets meer, en met de diepe wateren waarin je in de Pacific moet ankeren, is met de hand lieren GEEN optie. JG sloopte het motortje onderdeks eruit, en werd vervolgens weggeroepen om 'even' te helpen bij de Mercator met hún ankerlier. Daar moest aan gesoldeerd worden, want die deed het ook niet. Maar zoals gewoonlijk bij bootdingen, duren dat soort dingen niet 'even', maar iets langer. Daarna weer met ons eigen ankerlier aan de gang, terwijl ik nog steeds bezig was met wassen. Ik hoor jullie al denken, maar inderdaad, daar kan je dus een dag mee vullen. Zelfs als je in de Tuamotus de uitzonderlijke kans hebt gehad om zoveel water op te vangen dat je 2 wassen hebt kunnen doen. O, wat heb ik er toch een hekel aan. Maar aan de andere kant, een wasmachine aan boord is ook niet alles, want dat kost teveel stroom en water. En met die tarieven hier breng je echt niet alles weg. Zeg $ 15 voor 1 wasje, wassen en drogen. Dat is alleen maar weggelegd voor het beddengoed, voor de rest hebben we dat echt niet over. Om 15.00 uur hielden we het voor gezien. Inmiddels hing de hele boot vol met was. Foei! Want het is nationale feestdag hier. Om 17.00 zou het defilé beginnen, dus we wilden nog even uitpuffen. We kunnen elkaar bijna niet verstaan, en praten met onze buren Mercator is al helemaal uitgesloten. Want sinds vanochtend schalt de muziek uit de speakers. Op zich niet zo'n ramp, dat kunnen we wel hebben. Maar die Polynesische muziek!!!!!!! Het houdt het midden tussen jodelen, de vogeltjesdans, BZN en Amerikaanse country-muziek. Wat een gekweel! Maar het is wel grappig om het allemaal te zien. De mannen zijn nog steeds bezig met de stad en de tribunes te versieren, en wij zitten er gewoon middenin! Om 17.00 uur begon het defilé. We vonden dat er langs de kant, afgezien van de tribunes, eigenlijk niet eens zo heel veel mensen stonden te kijken. Maar na een tijdje hadden we door hoe dat kwam. Werkelijk ieder dorp, iedere club, ieder atol (en die zijn er veeeeeel), eiland (iets minder maar ook veeeeel), groep, bedrijf, onderdeel van wat dan ook, doet mee in het defilé. Want na de mannen in witte pakken (the army of whatever) met epauletten, strepen en vlaggen, kwam een oneindige rij groepen langs paraderen. Allemaal fantastisch kleurig, en allemaal begeleid door hetzelfde deuntje (of niet?). De groepen van de dorpen of eilanden/atollen worden voorafgegaan door de Miss en de afvalmissen, en daarna in rijen opgesteld (nou ja, een beetje dan), de rest. Ja sorry, maar dit is dus echt beter dan een Carnavalsoptocht. Er kwam geen eind aan........... ja, uiteindelijk toch wel..... [Chantal]
za 28 juni	Tahiti (Papeete)	Wat een genot is dit zeg! Gewoon zoveel water pakken als je wilt, uitgebreid badderen, was uitspoelen tot en met. Gewoon ongekend. Evenals de stroom. Gewoon lampen aan laten staan zonder dat je een stroomprobeem krijgt of stroom moet draaien. Het is echt wennen, want je hebt nog steeds de neiging om zuinig aan te doen. Dit zijn duidelijk luxes die we niet meer gewend zijn. Het is bijna een half jaar geleden dat we in een haven op aan een kade liggen. Water en walstroom, echt een luxe. Gisteren hebben we geprobeerd de watersportzaken te vinden (deels gelukt), en hebben de halve (zo niet de hele) stad afgelopen. We waren al afgepeigerd door 3 nachten met weinig slaap, maar na al die kilometers lopen waren we helemaal op. We gingen dus eigenlijk aan het eind van de dag, bekaf, richting de Stormy Monday, die ons eerder die dag had uitgenodigd om mee te gaan naar Les Roulottes, om te zeggen dat we het graag tegoed zouden houden. Maar je weet hoe dat gaat. Voor we het wisten zaten we toch aan boord bij PK en Josefina met een drankje. Even later kwamen Steven en Jacky van de Morning Star er aan, en gingen we naar Les Roulottes. Die roulottes, dat is echt een instituut in Papeete. Een plein, dat overdag vrij leeg aandoet, staat 's avonds helemaal vol met roulottes. Dat zijn minibusjes, uitgerust als restaurantjes. Om een uur of 6 komen ze aanrijden, doen hun luiken open, die dienst doen als afdakjes (het is nog steeds regenachtig). Ze zetten tafeltjes neer met krukjes en bereiden de heerlijkste maaltijden. Je kunt het zo gek niet bedenken. Chinees, Pizza, kalf op de barbecue, crêpes, etc etc, voor elk wat wils. Het is er gezellig druk, en de prijzen zijn tenminste eens een keer niet exorbitant. Overbodig te zeggen dat het gezellig was. De alcohol hakte er trouwens goed in, met onze vermoeide lijven. Toch wilden we vandaag vroeg op, en dat deden we dan ook. We hadden onszelf een dagje shoppen beloofd, maar eerst moest er een autootje geregeld worden voor maandag en dinsdag (waarvan 1 van de 2 dagen samen met de Mercator om dingen te doen. Dat had wat meer voeten in aarde dan we dachten, en uiteindelijk hadden we om half 12 een auto geregeld. Hè hè. Nog even gestadt, maar we waren eigenlijk nog zo bekaf, dat we daar niet zoveel aan hadden. Intussen zijn de gemeentewerkers voor onze neus bezig om de boel verder op te bouwen en te verfraaien voor het defilé, dat dus morgen gaat plaatsvinden. Drie keer zoveel mannen als eigenlijk nodig zijn, maar ja, Frankrijk zal wel betalen hè. Bamboestokken met vlaggen eraan, de tribunes worden bekleed met palmbladeren, een tribune wordt overdekt (dat zal de eretribune wel zijn, echt pal voor onze neus), de geluidsinstallatie wordt uitgestald en uitgebreid gecheckt, de lantaarnpalen worden omwikkeld met een stuk zilverpapier. Het moet echt een hele happening worden. [Chantal]
vr 27 juni	Pacific - Tahiti (Papeete)	Na ruige bergachtige Marquises (geologisch nieuw) en de platte atollengroep Tuamotus (geologisch oud) nu dus een tussenvorm: de Society Islands. Bergachtige, hoge eilanden, omringd door een rif. De meeste Frans Polynesiërs wonen op de Society eilanden, zo'n 80%. En gezien de trek naar het westerse Papeete (de komst van westerse zaken op afgelegen eilanden beïnvloedt de mensen, men wil ook meer, meer, meer, en Papeete is dus het walhalla) zal dat alleen nog maar meer worden. Aan het begin van de 20e eeuw woonden er minder dan 5.000 mensen in Papeete (trouwens uit te spreken als Papee-eete), in 1960 waren er dan er 10.000 en inmiddels, na de opening van een vliegveld in de zestiger jaren, heeft Papeete met haar suburbs meer dan 100.000 inwoners!!! Papeete wordt gezien als de hoofdstad van de Pacific. De enige 'metropool' in een omtrek van duizenden mijlen. Alles is hier te koop, maar wel voor een prijs. We worden dus weer even big spenders, want er moeten toch een aantal noodzakelijke zaken worden gekocht. En gedaan. Om 7 uur vanochtend gingen we door de, overigens wonderlijk genoeg erg smalle (voor zo'n knooppunt), ingang van Papeete Harbour. Hoewel er wel een aantal baaien in de buurt zijn, wilden we gewoon lekker in de stad liggen. Aan de kade, op zijn Mediterraans. Dat wil zeggen, met de kont naar de kade en aan je anker. Het is de eerste keer dat we dit doen, dus dat is wel een beetje spannend. Je moet dus achteruit richting kade en ondertussen je anker droppen. Gezien de schroefwerking wordt onze boot in zijn achteruit altijd naar rechts getrokken, en bovendien heb je nog rekening te houden met wind (wat normaal tijdens ankeren dus niet zo is, want de wind blaast je dan gewoon naar achteren). Maar alles ok, we konden Pinical naast de Mercator parkeren, voldoende ruimte, en Thomas stond al klaar om de lijnen op te vangen. En wat een plek!!!!! We liggen echt midden in (nou ja, dat kan eigenlijk niet) het centrum! De tribunes voor het defilé (dat volgens ons morgen plaatsvindt, maar dat zullen we nog wel zien) staan al klaar, en wij kijken tegen de achterkant aan. Morgen dus een goed uitzicht vanuit de mast!! Je stapt zo over het zebrapad de winkelstraten in, wat we dus ook gelijk gedaan hebben. Na natuurlijk even met de Mercator te hebben bijgekletst (hun motoruitlaatstuk was weer kapot gegaan, dus boot weer vol water). Heerlijk, een echte stad!!! Erg hè. Dan ben je op zoveel paradijselijke plekjes geweest, maar het is toch ook wel weer eens lekker om in een stad te zijn. Met winkels, restaurantjes, barretjes, maar ja, ook auto's, stadsbussen, lawaai en stank (je reukzin wordt echt beter). Een kakelverse (voor zover dat kan) baguette en croissantjes voor ontbijt. Gewoon op 2 minuten lopen te koop bij de boulangerie. Wat een genot! En onze andere vrienden, PK en Josefina van de Stormy Monday (met panne, zij lagen nog in Raroia toen wij naar Makemo gingen, en hebben daar 40 knopen continu op de ankerplaats gehad. Gevolg: een compleet ontwrichte boeg/ankerrol, dus ze moesten direct naar Papeete) zagen we ook al liggen. Plus de Fluid Motion met Kevin en Stephanie die 5 minuten na ons de haven binnenkwamen. Dit wordt niet heel vervelend hier.... [Chantal]
do 26 juni	Pacific	Het is een onrustig dagje. Wolkenloze hemels worden afgewisseld door grijze buien, matige wind door veel wind of door geen wind. We blijven dus flink aan de gang met de zeilen. Reven, ontreven, genua inrollen en kotterfok weg, motor aan, genua en kotterfok er weer bij, en weer weg, halfwinder erop en na een kwartier weer weg i.v.m. een aankomende bui. Maar over het algemeen is het erg lekker zeilen. Het gaat niet bijster hard, maar hard genoeg om waarschijnlijk 's ochtends in Papeete aan te komen. De groene baard van Pinical kost ook de nodige tienden knopen, dus er wacht ons straks weer een schone taak. Vandaag is het niet meer gelukt om marifooncontact te hebben met de Mercator. Dat hadden we eigenlijk wel verwacht. Terwijl wij vannacht met een langzaam sukkeldrafje, soms met niet meer dan 2,5 knopen, op Papeete af zeilden, hebben zij waarschijnlijk hun Volvo Penta flink aan het werk gezet om tijdig aan te komen in Papeete, hopelijk vandaag voor het donker. We hebben vanavond deel 2 van onze tonijn verorberd. Gisteren (nostalgie!!) met Hollandaisesaus, vandaag op Oosterse wijze. Het laatste recept staat op de receptenpagina (zie Allerlei), want dit verzinsel was voor herhaling vatbaar. Onze 'vakantie' zit er bijna op. Hebben we in de Marquesas, maar vooral in de Tuamotus lekker ontspannen, in Papeete moet er weer gewerkt worden. Stad en land aflopen naar al die specifieke dingen die we moeten kopen, het nodige onderhoud aan de boot, internetzaken doen e.d. Maar het is ook de tijd van de feesten, dus daar willen we toch ook zeker een graantje van meepikken. Vanaf 28 juni is het feest (waaronder Quatorze Juillet), tot eind juli. [Chantal]
wo 25 juni	Pacific	Vannacht om 3 uur kon de motor weer uit en de zeilen bij. Net na het ochtendgloren ontdekte ik dat we beet hadden. We waren vergeten de vislijn binnen te halen, en daar spartelde een flinke vis achter onze boot. Ik haalde hem binnen, en het bleek (wederom) een flinke tonijn te zijn. Inmiddels heeft JG onderricht gehad van Thomas in het schoonmaken van zo'n vis (en ik dus nu), en dat ging dan ook een stuk beter. Wat een verschil! Mooie dikke filets voor 2 dagen eten. We konden vandaag nog marifooncontact houden, ondanks de toegenomen afstand. Dat zullen we wel niet vol kunnen blijven houden. Tot grote spijt van Luna overigens, want we hoorden van Thomas dat Luna ons bij ieder ditje of datje wel wil oproepen. Dat doet ze trouwens heel professioneel. "Zullen we naar zes zeven gaan? Over." "Wil je dat herhalen? Over." Echt leuk. De wind blies zo'n 12-16 knopen, ruim van achteren. Heerlijk zeilen dus, al ben ik nog wel katterig. Van lezen of andere dingen waarbij je je ergens op concentreert komt er dus nog niets. Een poging om te gaan zonnebaden in het gangboord gaf ik ook al snel op. Ik heb er nog net geen hekel aan, maar eigenlijk vind ik het meestal gewoon te warm. Op vakanties houd ik het al nooit lang uit, maar op zo'n reis zon je eigenlijk al helemaal niet. Als je kunt kiezen tussen donkerbruin mét zonnebaden of (licht)bruin zonder zonnebaden, is het gauw bekeken. Die schaduw is toch wel veel lekkerder!! Oeps!!!! Gisterochtend had ik onze Nederlandse driekleur verwisseld voor een andere, want hij is weer aan een flinke reparatie toe (zo wordt ie steeds korter.....). Kennelijk was ik nog niet goed wakker, want vandaag merkte JG op dat hij verkeerd om zat. Hum.... Heeft de Mercator al foto's gemaakt in die korte tijd dat we de halfwinder op hadden, zijn de foto's nóg niet bruikbaar!!! 's Middags zagen we de eerste bui aankomen. Hij zag er niet echt spannend uit, maar eigenlijk kun je dat niet zo goed van te voren inschatten. Gezien het weerbericht op het radionetje vanochtend (12 knopen wind met windstoten tot mogelijk 35 knopen in squalls) reefden we toch maar. Een half uurtje later kon er weer ontreefd worden. En om 21.30 viel de wind helemaal weg, ondanks de buien die op de radar te zien waren. Plof aan dus. [Chantal]
di 24 juni	Makemo - Pacific	Het weerbericht op het SSB-net en de weerfax gaven ons groen licht om richting Papeete te vertrekken. Om kwart over 10 's ochtends gingen we ankerop om op tijd bij de uitgang van de lagune te zijn (ca 13.00 uur). Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want we zaten echt om een aantal koraalpatches heen gedraaid. Ondanks het feit dat we vooraf al snorkelend hadden gekeken hoe we zigzaggend onze ketting los konden krijgen, bleven we toch vastzitten. Terwijl JG nog een keer het water inging, en mij aanwijzingen gaf hoe ik moest sturen, hebben we na 25 minuten ons anker losgekregen, en konden we de Mercator achterna. Nu konden we de koraalpatches een stuk beter zien. Om half 1, eigenlijk 50 minuten te vroeg, waren we bij de andere uitgang van het atol, die gelukkig bebakend was (je zult maar het verkeerde gaatje nemen..). Met de verrekijker constateerden we dat het er rustig genoeg uit zag om er doorheen te gaan. Toch wat gespannen gingen we op de pas af. Ik op de preekstoel en JG achter het stuur. Thomas, die alweer in de mast stond, met Els en Luna achter ons aan. No problem, weer goed gedaan. Met een lekker windje hesen we de zeilen en zetten koers naar Papeete, onder het atol Katiu langs en tussen de atollen Fakarava en Faaite door naar open water. De wind nam na een tijdje af, en zowel de Mercator als wij zetten onze spinaker / halfwinder. Misschien hebben we straks eindelijk foto's van de Pinical met een kleurig zeil???? Maar toen ik even later de halfwinder vanaf het voordek bekeek zag ik twee scheurtjes in de halshoek waar de schoot aan zat. Weliswaar in het versterkte deel, maar we hebben toch maar de halfwinder weer naar beneden gehaald om hem te herstellen met spinakertape. De ene scheur bleek door twee van de drie lagen heen, de andere gelukkig maar 1 laag. Ik ben vervolgens een uur of anderhalf op mijn knieën op het voordek bezig geweest om de scheuren te plakken (volgens de gebruiksaanwijzing kon je de tape het beste aan twee kanten aanbrengen, probeer dat maar eens in een stuk zeil van 3 lagen). Afgezien van misselijkheid (zoals gewoonlijk kan ik zo'n eerste dag eigenlijk helemaal niets), levert dat waarschijnlijk morgen en overmorgen veel spierpijn op, want al plakkend op je knieën moet je je toch bij iedere golf schrap zetten. Om een uur of 4 was de klus geklaard, maar toen vonden we het eigenlijk alweer te laat om hem nog te hijsen. Het is voor jullie dan wel de langste dag, maar voor ons de kortste, en dat betekent dat om 17.10 (!!!!) de zon onder gaat. En die schemeringen zijn hier zo vlak bij de evenaar erg kort. Binnen een kwartier is het toch wel gebeurd. Ook met de wind was het gebeurd, en om half 7 konden we onze Zweedse trouwe kompaan aan het werk zetten. Met de Mercator spraken we af dat zij hun eigen plan zouden trekken. Zij verwachten immers gasten in Papeete, en kunnen met de motor een flinke vaart erin houden. Wij willen ons oude trouwe beestje niet al te veel belasten, en sukkelen er met een drafje achter aan. [Chantal]
ma 23 juni	Makemo - Makemo	Nou, de situatie is er vannacht niet beter op geworden. Naast het diepe lagedrukgebied (het gebied waar 1006 mB bij staat), twee ruggen van hoge druk (de zigzaglijntjes), het stationaire front (de lijn met driehoekjes en rondjes eraan), en twee convergentiezones (de ene de NW van ons, waar de lijnen met pijltjes samenkomen, en de andere ten ZO van ons, aangegeven door een onderbroken lijn), is er nog een tweede lagedrukgebied (1014 mB) bijgekomen. Het zou vast een leuke examenopgave zijn, maar wij vinden leuk toch echt anders. Het enige opwekkende is dat we op de satellietfoto zien dat er geen grote wolkenpartijen te verwachten zijn. Na dit vanochtend te hebben binnengehaald, besloten we om maar weer een Maxseabestandje binnen te halen (we betalen ons blauw deze dagen). Maar helaas kregen we hetzelfde bestandje als gisteren, de oplichters..... We gingen de slechte boodschap maar weer eens in persoon bij de Mercator brengen. Het kaartje van hiernaast, gecombineerd met de wetenschap dat een van de boten op de ankerplaats gisteravond contact had met een jacht dat een paar honderd mijl ten zuiden van ons op dat moment 40-60 knopen wind over het dek had, en de rough seas tussen de Tuamotu-atollen die het radionetje meldde, deed ons namelijk besluiten om niet richting Papeete te gaan varen. Mercator balen, want het wordt al met al wel erg krap voor hen, en gezien het feit dat we vanochtend wakker werden met een stralende blauwe lucht leek het erop dat alles in kannen en kruiken was. Na het weer met hen besproken te hebben, waren wij net in onze kuip aan een ontbijtje bezig, toen we het hoofd van Thomas weer op zagen duiken. Het ei van Columbus: waarom gaan we vandaag niet binnen het atol naar de andere pas zeilen?? Ja, waarom niet, het scheelt weer een mijl of 25 ( zo groot is zo'n atol dus), en we weten van de satellietfoto's dat het zonnig blijft, dus we houden goed licht. Terwijl we ons snel klaarmaakten om te vertrekken, vroeg Els op de marifoon of we het leuk zouden vinden om een klein blond meisje aan boord te hebben tijdens deze tocht. Ja tuurlijk (Luna is echt een ontzettend schatje)!!! En dus gingen we zo snel mogelijk ankerop. Het was weer een beetje zigzaggen tussen de koralen door, maar wij kwamen goed los, in tegenstelling tot de Mercator, die vast zat. Maar na duikhulp van de Italianen waren zij ook na een half uurtje op weg. En dat viel toch tegen hoor!! Hoewel de pilots zeggen dat je ofwel de zon achter je moet hebben, ofwel een hoge zon, is dat laatste toch niet geweldig. Een hoge zon, ja, maar dan moet ie toch wel een beetje achter je staan. Zodra hij over je hoofd is, zie je de koraalpatches gewoonweg niet of nauwelijks. Terwijl JG op de punt uitkijk hield, pendelde ik tussen de stuurautomaat en spelletjes met Luna. Verfrissend hoor, zo'n achtjarige. Wat nou klaveren, ruiten en schoppen? Blaadjes, koekjes en boompjes! Echt een schatje die Luna, die zou je zo overnemen. Op een bepaald moment zag JG het gewoon niet meer, en wilde hij in de mast klimmen. Zonder dat ik hem omhoog zou trekken, zonder dat hij geborgd wilde worden (hij wilde ook weer snel naar beneden kunnen), en al helemaal zonder bootmansstoeltje. Daar kon ik me niet in vinden, en ik bood aan om naar boven te gaan, maar dan wel in een bootmansstoeltje. Toen ik me helemaal had klaargemaakt om daar een uur of twee te gaan hangen, ingesmeerd met factor 30 e.d., kwam Mercator langszij varen. Thomas stond inmiddels wel in de mast, maar kon het ook niet meer zien, en we besloten om verstandig te zijn, en het voor gezien te houden. We hebben dus richting motu's gestuurd en zijn voor anker gegaan op onze privé-paradijs-ankerplaats. Hoewel geen officiële ankerplaats, had dit plekje een zelfde soort bodem als bij het dorpje. Beter zelfs, want de zandlaag tussen de koraalpatches was dikker. Je zou verwachten dat op zo'n plekje het snorkelen dan ook beter is, maar dat was niet het geval. Aan land troffen we een soort maanlandschap aan, waarvan we ons afvroegen of het wel koraal was. We denken dat het toch lavarestanten waren uit de tijd dat er nog een eiland binnen de lagune lag. Eigenlijk zijn we vandaag niets opgeschoten. We liggen nog op 2 uur van de andere uitgang van het atol, en daar kunnen we morgen pas om een uur of 1 doorheen. En als we vandaag niet waren gaan zeilen, dan hadden we morgen om half 7 's ochtends het atol kunnen verlaten. Maar het is weer een ervaring, om binnen zo'n atol te zeilen, en zo'n privé ankerplaats hadden we ook niet willen missen. [Chantal]
zo 22 juni	Makemo	Wederom een dag slecht weer, en een dagje met name binnenzitten. Grijs, regen, donker en veel wind. OK, dan maar klusjes. Allebei met met RVS binnen aan de gang, JG met de WD40 en ik met de RVS poets. Shit, dat hadden we toch vaker moeten doen, dan ben je waarschijnlijk in 10 minuten klaar, terwijl je nu uren aan het boenen bent. Zo worden goede voornemens weer herboren...... We houden het weer erg nauwlettend in het oog. De Mercator moet 28 juni in Papeete zijn omdat ze bezoek krijgen, en willen dan eigenlijk klaar zijn met de dingen die ze in Papeete willen doen. Gezien hun plak- en knutselwerk bij hun motoruitlaat, en ook onze tijdsplanning (Australië in september, en dat is nog zo'n 4.000 mijl) moeten wij ook opschieten, en zijn wij dus solidair. Maar het weer zit niet mee. Hoe lang we er ook naar kijken, we blijven omringd door een niet zo beweeglijk diep lage drukgebied, 2 ruggen van hoge druk, de South Pacific Convergentiezone en een stationair front, en dat duurt nu al dagen. Eigenlijk willen we morgen vertrekken naar Tahiti, maar het is de vraag of dat er in zit. We houden het weer dus erg goed in de gaten, halen meerdere keren per dag weerfaxen binnen, bekijken ze en bespreken wat we denken dat het weer doet en gaat doen. Honolulu zendt namelijk met name actuele situaties uit, en dus moet je zelf de faxen interpreteren en voor weerman spelen. Ook halen we in deze onbestendige tijden regelmatig een Maxsea weerbestandje binnen met de satelliettelefoon, en daarbovenop doet Wouter thuis nog een duit in het zakje door ons sms-jes te sturen met het weer volgens www.buoyweather.com (volgens buoyweather is er allemaal niets aan de hand....). En 's ochtend tussen half 8 en 8 luisteren we naar een SSB net waar het weer uitgebreid wordt behandeld. We zijn dus zo een paar uur per dag bezig met het weer. En moeten telkens weer een slechte boodschap brengen bij de Mercator (zij hebben geen weerinformatie). 's Middags hebben we tussen de buien door nog even een bezoekje gebracht aan het dorp, maar een diepgrijze lucht in aantocht maakte daar ook al weer vrij snel een einde aan. Na de hulpactie met het koraalblok dat de Italianen gisteren aan hun anker ophaalden, hadden de Mercator en wij een uitnodiging gekregen om vanavond te komen eten. En een diner aan boord van een 21 meter lang blinkend jacht, maar vooral een Italiaans jacht, slaan wij natuurlijk niet af!!!! Onze verwachtingen waren dus hoog gespannen. Om half acht zaten we aan boord van het jacht, en keuvelden we (in het Frans, die Italianen spraken dat vloeiend) met de eigenaar en zijn Italiaans-Zwitserse vrouw, een vriend en een bemanningslid. Dat ging nog wel, maar toen de Mercator erbij kwam, met hun vloeiende Frans, moesten wij het toch afleggen. Het volgen gaat best, maar je moet je goed concentreren, en tegen de tijd dat je hebt bedacht wat je terug wilt zeggen, is de conversatie al weer een stukje verder. We zouden echt willen dat we beter Frans konden praten. Het gaat over het algemeen prima hoor, maar het is toch een barrière als je het niet zo vloeiend spreekt. Hetzelfde geldt voor Spaans trouwens. We redden ons wel, maar we wilden echt dat we voor vertrek meer aan onze talen hadden gedaan. Maar vind daar maar eens de tijd voor...... Enniewee, het Italiaanse diner was heerlijk. De gastvrouw toverde een zalige spaghetti (zij gebruiken toch echt veeeeeeel minder saus dan wij) uit de keuken, met een salade en vers gebakken brood, een Italiaanse kruidencake uit de keuken. Kan slechter.... [Chantal]
za 21 juni	Makemo	Nou, met deze wind houden we de accu's wel vol. Zelfs 's avonds met best veel lampen aan, en met wat meters en de koelkast, laden we nog. Het blaast sinds gisteravond flink, de wind is inmiddels opgelopen tot zo'n 25 knopen met windstoten boven de 30 knopen. Op zich liggen we we net in lij van de motu, maar je wilt toch niet van je anker losslaan met al dat koraal en andere motus om je heen. De ankergrond is hier erg slecht, de bodem bestaat uit een klein laagje zand dat om alle coralheads (wat is nou het Nederlandse woord daarvoor? Koraalhoofden klinkt niet. Koraal-huppeldepup?) heen ligt, dus we verlaten onze boot niet met zulk weer. Onze ketting ligt om een aantal vrij platte coralheads gedrapeerd. Aan de ene kant hoop je dat je goed vast ligt, aan de andere kant hoop je ook dat het niet al te veel moeite zat kosten om het anker eruit te trekken als je weg wilt. Saai dagje dus eigenlijk.... op de boot. Hoewel??? Op een gegeven moment zag ik een Italiaanse boot, die achter ons lag, ankerop gaan. Ik hield hem in de gaten, want hij kwam wel erg dichtbij. 'Wat heb ik nou weer aan mijn fiets ...eh... anker hangen!!!', moeten ze gedacht hebben. Want wie schetst mijn verbazing toen ze hun anker ophaalde met een enorm stuk koraal eraan!!! Tja, krijg dat er dan maar eens af.....! Thomas spoedde zich ernaartoe, en hielp door een lijn om het rotsblok te trekken. Door het stuk koraal met de lijn een beetje te kantelen, hoopten ze het anker (het was een CQR) los te kunnen krijgen. JG voegde zich bij Thomas, maar hulp was eigenlijk niet meer nodig. Na 10 minuten jongleren met een koraalrots, kwam het anker los, en verdween het stuk koraal weer naar de bodem, wachtend op een volgend slachtoffer..... O ja, by the way, ze waren vannacht hun dinghy kwijt geraakt..... Kennelijk zijn wij niet de enigen. Dat hadden we overigens ook al begrepen, we hebben zelfs van een boot gehoord die 2 keer zijn dinghy was kwijtgeraakt. Maar wij hebben hem tenminste teruggevonden, en dat kunnen de Italianen niet zeggen, want hun poging om met hulp van de boot van de duikschool hier hun dinghy terug te vinden, bleef vruchteloos. We hebben de dag gevuld met kijken naar de lucht (is er een gaatje groot genoeg om naar de kant te gaan?? Nee dus), weerfaxen ontvangen en bestuderen (kun je best een paar uur per dag mee bezig zijn), lezen, patience (bwehhh), stratego en schaken. Dat laatste lijkt echt op een Hollandse winterse dag... (hoewel, we doen thuis nooit spelletjes, ik krijg JG nooit zo ver). Maar het is dan ook inderdaad winter hier op het zuidelijk halfrond. En hoe! Hartje winter! Het is echt heel vreemd, we hadden nooit gedacht dat het weer hier in de Pacific zo onbestendig kon zijn. We hadden echt van die ideeën van 15 knopen wind uit het OZO, standaard, altijd, always...... Forget it! We wilden eigenlijk morgen binnen het atol naar de andere kant zeilen, langs de motus (eilandjes), want dat schijnt te kunnen als het weer en het zicht goed is. Maar met dit weer, zoveel wind en geen zon, veel regen, kan daar absoluut geen sprake van zijn. Jammer. [Chantal]
vr 20 juni	Makemo	Gisteren hoorden we Els op de marifoon vragen of we op deze druilerige dag (understatement) zin hadden om een spelletje te doen. Thomas grapte 'strippoker'. We sprongen in de dinghy zodra het even droog was. We hebben het toch maar bij wat anders gehouden, hoewel we trouwens nog wel even gepokerd hebben. Eén van de spelletjes was Boggle, een woordspelletje. Wij vonden dat we al met een achterstand begonnen, want de laatste tijd vliegen er steeds meer onbekende Vlaamse woorden om onze oren. Wel eens gehoord van ajuin (ui, Els lachte zich rot toen ze vroeg of ze er een van ons mocht hebben)? Of iemand in de bak steken (in de bak stoppen, ok die gaat nog), bompa (opa), frak (jas) en dat soort woorden? We hebben nu een Vlaamstalig boek van hen te leen, en dat is echt heel raar. Wisten jullie trouwens dat Vlaamse kinderen (Luna dus ook) in het Nederlands spelen met bijvoorbeeld poppen? Dat komt schijnbaar doordat tekenfilms e.d. meestal niet in het Vlaams worden vertaald. In de loop van de ochtend klaarde het weer eindelijk op, en konden we naar de kant. We voeren een kreekje in (of eigenlijk de Pacific Ocean....) tussen 2 motus (eilandjes), en gingen het eilandje van het dorp op. Toch weer heel anders dan Raroia. Hier zijn de tuintjes omheind, en je loopt hier toch wat anoniemer rond dan in Raroia. Hier zijn ook een echte kerk, postkantoor, vuurtoren, scholen e.d. We liepen naar het postkantoor, want we wilden de website updaten en de enige internetverbinding van het eiland is daar. Niet dus, computer kapot. Hè shit. Nou ja, dan maar in Papeete, en in de tussentijd het oceaanlogboek maar gebruiken. We liepen verder rond het dorp, langs de pas, en daar konden we zien hoe gevaarlijk het kan zijn als je op het verkeerde moment door zo'n pas gaat. Sterke stroomrafelingen, en golven, die ervoor zorgen dat je boot vast niet de kant op gaat die jij wil. Maar het is erg goed te zien, dus als je voor zo'n pas ligt, denken we wel dat je met de verrekijker kunt bekijken of je er veilig door kunt. 's Middags gingen Thomas en Els duiken buiten het atol, en zijn wij met Luna met de bijboot een deel van de lagune gaan bekijken. We parkeerden hem aan een stok die in het koraal gestoken was, en hebben vervolgens geweldig gesnorkeld. Dit is toch wel de plek waar ik de meeste mooie vissen en koraal heb gezien. Jammer dat we de vissen niet kennen, maar het zijn er zo ontzettend veel. Bijna lichtgevend helblauwe kleine visjes, geel-met-goud-kleurige visjes, wit-geel-zwart gestreepte vissen met een pijlstaart, blauwe schelpen die dichtgaan als je er dichtbij komt, paarsroze koraal, zwart-met-oranje vissen, zebravissen etc etc. Allemaal niet in schokkende afmetingen, maar toch wel erg mooi om te zien. Jammer dat we geen onderwatercamera hebben. En 's avonds was het weer gedaan met het betere weer. Wederom regen, regen, regen, en veel veel wind. Ontzettend benauwd in de boot, want er kan niets open. Hiernaast zie je trouwens een outrigger. Hier in Frans Polynesië wordt echt driftig geoefend voor de wedstrijden die in juli plaatsvinden in Tahiti. Het is echt de 'nationale' sport hier. Ook wereldwijd zijn ze erg goed, ik dacht 2e of 3e. Zo'n outrigger is eigenlijk een lange kano met een drijver eraan. De mannen peddelen als een bezetene, een aantal links en een aantal rechts. Op een kreet van de achterste wordt er van kant gewisseld. Op diverse eilanden / atollen hebben we ze al zien oefenen. Zo'n ding, tenminste een professionele, kost zo'n 50.000 dollar. Dat zou je niet zeggen als je het ding van dichtbij ziet.... [Chantal]
do 19 juni	Pacific - Makemo (Tuamotus)	Een eenvoudige maar toch nog pittige overnighter. Mooi woord wederom: welk Nederlands woord kun je daar nu voor in de plaats zetten?!? De wind werd flink sterker als verwacht en liep op tot 25 knopen halve tot iets ruime wind. Normaal gesproken heerlijk snel, maar als je nu juist niet te snel wil/kan in verband met het binnenlopen van je bestemming op slack water (wantij) is het wat minder en we moesten dan ook alle moeite doen om de snelheid er een beetje uit te halen; uiteindelijk kwamen we met rif 3 in het grootzeil en een ver ingerolde genua precies op tijd voor de pass aan. Omdat je zo weinig druk in je zeilen hebt is het schip wel heel bewegelijk; iets minder comfortabel dus. De zon scheen bij het binnenlopen en de buien en wind wachtten gelukkig tot we goed en wel hadden geankerd en min of meer opgeruimd. En toen begon het ook goed; opnieuw tot 25 knopen vanuit de enige richting dat de ankerplaats geen beschutting biedt... Is gelukkig maar tijdelijk. Wij zijn in ieder geval weer eens blij met onze 30 KG Bruce uit Lagos! Er liggen hier slechts 3 andere schepen geankerd bij het dorpje; zodra het weer het toelaat gaan we dat bekijken. Van de buurman Sereno begrepen we al wel dat er 3 winkels zijn en dat er, zij het op bestelling, zelfs croissants gebakken worden!!! Het is nu een paar uur later en het giert en regent nog steeds. Een ritje met de dinghy naar de kant betekent zeker een erg nat pak, van zowel regen als ook van de forse (voor een dinghy wel te verstaan) golven. We blijven dus nog maar eventjes aan boord.... Tijd voor de huishoudelijke kanten en wat erg huiselijke klusjes als het vastzetten van een kraan in het toilet, inspecteren en smeren van de andere draaibare kranen, bier in koelkast doen (voorraad is bijna op!!!), etc. etc. Na aankomst had ik al het voorste compartiment van de bijboot leeg gezogen en de aansluitingen van de dynamo en laadregelaar gecheckt; de batterijmonitor gaf vlak voor het aanlopen "rare" waardes aan en ook de toerenteller viel soms terug (gelukkig niet het toerental zelf in de stroming van de pas). Alles lijkt in orde, maar proef op de som nemen moet even wachten want er slaapt iemand.... Volgens de manual van de lader kunnen dit soort verschijnselen soms voorkomen..... [JG]
wo 18 juni	Raroia - Pacific (Tuamotus)	Het betere knutselwerk van Thomas en Els lijkt te houden, dus we zijn vanmiddag vertrokken naar Makemo. Maar niet nadat we afscheid hebben genomen van de allerliefste mensen die we tot nu toe op deze reis zijn tegengekomen. Wat een ontzettende schatten zijn het hier, zo warm, zo hartelijk, lief en vrijgevig. Je voelt je gewoon schuldig. De laatste dagen durfde je bijna niet meer de kant op te gaan, want voor je het weet heb je weer 3 uitnodigingen om te komen eten, 4 schelpenkettingen of was dies meer zij. Opa wilde JG wel adopteren als we nog 3 maanden zouden blijven. JG dan zijn zoon worden, hij zou JG iedere dag Tahitisch leren, en na 3 maanden mochten we dan weer verder reizen. Maar dat doen we toch maar niet..... Dat adopteren is heel gebruikelijk hier in Frans Polynesië. Het verbaast ons dat in een gebied zo groot als Europa de mensen van de verschillende eilandengroepen niet hun eilandengroep als thuis zien, maar heel Polynesië. We zijn bijvoorbeeld mensen tegengekomen die in een van de Marquesas geboren zijn, in de Tuamotus wonen en werken, hun vrouw hebben leren kennen en familie hebben wonen in Papeete. Dat is heel gebruikelijk. De oudere kinderen uit Raroia gaan in het wat grotere atol Makemo (1 dag varen) naar school. Ze wonen daar het hele jaar, en komen in de vakanties (2 keer per jaar) naar huis. In Makemo worden ze dan 'geadopteerd' door een andere familie. Ook opa had al een aantal 'aangewaaide' zoons in Raroia, waaronder onze parelvissers Felix en Tom. Halverwege de middag gingen we ankerop, en gelukkig konden we de ankerketting dezelfde weg om de coralheads heen leiden als hij lag. Mercator had de haak er wat eerder uit, dus we gingen in hun kielzog naar buiten. En een grote verrassing stond ons bij de pas te wachten. Geen haaien, die daar veelvuldig zitten, maar dolfijnen, spelend met onze boeg. Het blijft een fantastisch gezicht, die intelligente beesten die spelen met de boeggolf en zich op hun rug laten rollen onder je boeg. Het lijkt net of ze je aankijken. Helaas wilde JG nog even de schroefasafdichting checken, en moest daarvoor de motor in z'n vrij zetten. Zonder boeggolf, geen dolfijnen meer..... Maar ik had al minstens 5 minuten van ze kunnen genieten, dus ik mocht niet klagen. Dit was trouwens de grootste soort die we tot nu toe hebben gezien. Zeker zo'n 2 a 3 meter, met een witte buik. En lieve oogjes..... [Chantal]
di 17 juni	Raroia (Tuamotus)	Gisteravond hadden we ineens weer muggen, en we zijn de hele avond al op jacht geweest. Het aansteken van een coil (een spiraalvormig geval dat een lucht/rook verspreid die de muggen ietwat bedwelmt, maar er vooral voor zorgt dat ze de weg niet meer kunnen vinden naar de kooldioxide in onze adem), was kennelijk te laat. 's Nachts werden we gewoon wakker omdat we vergingen van de jeuk, en toen hebben we onze jacht weer voortgezet. We bleven dus iets langer liggen vanochtend, en om 9 uur klopte Thomas op de boot met het goede nieuws dat hun boot nog dreef, en het slechte nieuws dat hun hele bilge, net tot aan de vloer, was volgelopen met zout water, en dat we dus niet vandaag konden vertrekken. Ze hadden gisteren de motor 2 uurtjes aangezet, en waren naar de kant gegaan. Toen ze terugkwamen, spuugde de boot geen koelwater uit. Shit. De afvoer van het koelwater naar buiten bleek kapot te zijn gegaan. Het is kennelijk bekend bij Beneteau dat dit euvel bestaat, maar zelfs bij bouwnummer 210 hebben ze daar nog niets aan gedaan. Dit was al een keer eerder gebeurd, maar toen zaten er barsten in, en nu een groot gapend gat. De boot was inmiddels leeggepompt en gehoosd, en gelukkig was er verder geen schade. Maar het euvel moest natuurlijk wel verholpen worden. Het onderdeel wordt weer zo goed en zo kwaad als maar kan opgelapt met epoxy en glasmatjes, maar het duurt natuurlijk wel een tijd voordat dat droog is. En dan kijken of de motor het ook nog goed wil doen, maar dat lijkt geen probleem te zijn. Ons vertrek uit Paradise wordt dus alweer een dagje uitgesteld. Hopelijk kunnen we wel naar Makemo, maar als de troubles op de Mercator niet naar genoegen opgelost lijken, dan zijn we natuurlijk solidair en gaan we met hen mee, in een ruk naar Papeete, waar het euvel door de dealer moet worden hersteld. Maar dat lijkt vooralsnog niet nodig te zijn. Afwachten maar..... [Chantal]
ma 16 juni	Raroia (Tuamotus)	Volgens de pilot zijn er hier in Raroia veel haaien. En dat klopt. Om en onder de boot zwemmen kleine haaitjes. Ook terwijl ik de bijboot een paar dagen geleden schoonmaakte, laten ze zich niet afschrikken, en zwemmen gewoon op een centimeter of 5 van je af. Deze zijn zo klein (hiernaast zie je ze op de foto), en ongevaarlijk. De grotere haaien zitten op grotere diepte, en zie je niet als je gewoon gaat snorkelen. De meeste zitten bij de pas. De reefsharks (zeg maar de locals) zijn ongevaarlijk voor ons, er is hier zat voedsel, maar zo nu en dan komt er toch een ander soort 'out of the blue', zoals ze dat hier noemen (of eigenlijk Le Bleu, de oceaan), en die zijn wel gevaarlijk. Toen JG met Felix en Tom was gaan spearfishen, zag een van de twee zo'n gevaarlijke haai. Felix ging uit het water, en sloeg op het water om de anderen te waarschuwen en de haai af te schrikken. Hier in het dorp zijn toch maar twee mensen ooit aangevallen door een kwaadaardige haai. We hoorden een verhaal, dat een van de mannen alleen was gaan spearfishen, zijn vrienden waren een stuk verderop aan het vissen. Hij zag zo'n agressieve haai, en klom op een stuk koraal. Haai erachteraan. Terwijl hij dus zo'n beetje ronddanste op het stuk koraal, en probeerde de haai weg te jagen, viel hij op een gegeven moment. De haai maakte daar gebruik van en beet hem in zijn bil. Nou vinden haaien mensen niet lekker, dus meestal laten ze ook weer los. En dat deed hij ook, maar nam later toch nog een vies hapje van een stuk hiel. Inmiddels waren zijn vrienden gealarmeerd en zij joegen de haai weg. Vandaag hebben we niet zoveel uitgespookt. We werden allebei met een flinke kater wakker. We grepen het verzoek van de Mercator om nog een dagje te blijven dus onmiddellijk aan. Luna wilde nog afscheid nemen van haar vriendjes hier op het eiland, van één in het bijzonder, want ze is verliefd..... Vanochtend hebben we trouwens met Thijs (van de Tramontana) gesproken, en weer even bijgekletst. Zij zitten nog op de Marquesas. We hoorden van Thijs dat de Jori er 4 weken over heeft gedaan om bij Pitcairn te arriveren. En ze hebben inderdaad in die flinke depressie gezeten, met 55 knopen wind. Dat is wel een hele ommekeer na al die windstiltes die ze eerder hadden tijdens de oversteek. Toen ze na 4 weken bij Pitcairn waren, was ze zee nog te ruw en er was toch nog aardig wat wind. Onmogelijk om Pitcairn aan te lopen, dat is dus echt balen. Ze zijn vervolgens maar doorgevaren en zijn als het goed is vanochtend, na viereneenhalve week, aangekomen op de Gambier Islands, een eilandengroep die wat ten ZO van de Tuamotus ligt en ook tot Frans Polynesië hoort. Wat een pech!!! [Chantal] Tja, dat hoofd doet wel een beetje pijn zo aan het begin van de dag. Eerst het erg lekkere en gezellige eten bij Enrique, vervolgens bij André en familie het eigen gebrouwde spulleke drinken (gebrouwen door onze parelvisser-vriend Felix) en dan lamsbout eten gelardeerd met wijn en rum bij PK en Josephine.... Dat zijn we niet (meer) gewend! Het was vandaag een bijzondere dag omdat de bevoorradingsboot het eiland aandeed. Iedereen komt naar de kade waar de lading van de vrachtboot met kleine bootjes naar toe wordt gebracht. Een drukte van belang dus. Werkelijk alles moet op deze manier aangevoerd worden. Voor de eilanders is het ook een van de weinige manieren om naar Papeete te komen; denk overigens niet dat de boot accommodatie heeft voor passagiers; gewoon ergens op het dek een plekje zoeken. Omdat het bier al een aantal dagen helemaal op was op het hele eiland krijgt dat nu bijzondere aandacht. De boot zelf fungeert ook als "winkel". De pech voor deze eilanders is echter dat ze het laatste eiland zijn dat wordt aangedaan op het maandelijkse rondje vanuit Papeete zodat veel dingen al uitverkocht zijn; ook nu was er niets vers meer te krijgen en extra bier (meer dan het vooral bestelde) zat er ook niet meer in tot grote teleurstelling van een aantal dorpelingen. De spullen worden vervolgens verder gedistribueerd met kruiwagens, de kraan van gemeentewerken en de enige auto op het eiland; een Suzuki jeepje uit het jaar 0. Ook de aankomst van deze boot is voor veel eilanders reden voor een fête en opnieuw worden we uitgenodigd om dat 's avonds mee te feesten. Dat doen we gezien gisteren maar even niet.... [JG]
zo 15 juni	Raroia (Tuamotus)	JG ging vanochtend naar de kant om de CD's en de t-shirts te gaan brengen. Ik had niet zo'n behoefte aan een stel dronken mannen. Het drinken begint hier namelijk al na de kerk, en dan moet je weten dat de mis om 7 uur begint. Maar na 10 minuten was hij al weer terug. Plans changed. JG was Thomas en Els tegen gekomen, die op weg waren naar een stel locals waar ze zouden gaan eten. Wij werden onmiddellijk ook uitgenodigd, en JG haalde mij dus op. Toen we aan wal wilden stappen, bleek net Le Maire gearriveerd. Deze zeer aimabele man heette ons van harte welkom op 'zijn' eiland, en bleek overigens erg goed Engels te spreken. Hij was een professor in Engels aan de Universiteit van Tahiti. Hij werd ook onmiddellijk uitgenodigd bij Enrico en Elyse, en dus zaten we ongeveer met een man of 10 aan tafel. Weer heerlijk gegeten (vis in deeg, oestervlees klaargemaakt als poisson cru, rijst, lekker sojasausje, kippenpoten, 2 verschillende soorten kokosbrood, en de Tuamotu-variant van rijstevlaai. Erg lekker allemaal), en ondertussen hebben we enorm veel dingen gehoord van de burgemeester, die zichzelf wel een beetje graag hoorde praten. Hij bleek bezig te zijn met een groot project, er komt namelijk een airstrip op dit atol. Wij vinden dit allemaal bijzonder jammer, want het onbedorven karakter zal dan waarschijnlijk wel verdwijnen. Gelukkig wil de burgemeester absoluut geen hotels e.d., dus een echte toeristenbende zal het hier niet worden. Het geplande Kontiki-museum moet wel een boel bekijks trekken. De Kontiki is namelijk na zijn lange reis vanaf Peru op dit atol gestrand. Er is niets meer van te zien, en bovendien is het aan de andere kant van de lagune, maar men wil een 1:1 schaalmodel bouwen. Het origineel staat ergens in Scandinavië in een museum. Na het eten moesten we natuurlijk toch nog even bij Felix en Tom langs. We konden er niet stiekem tussenuit knijpen, want Felix zag ons al aankomen, en wachtte ons op. Hup mee naar de party. En daar zaten de mensen al met een flinke slok op. Wel ontzéttend schattige mensen hoor. Onmiddellijk krijg je een glas met het lokaal gebrouwde spul in je handen geduwd, wordt er een stoel voor je gepakt, en je hebt je glas nog geen minuut leeg of er zit alweer wat in. Deze keer uit de andere fles lokaal gebrouwd spul, een bijna lichtgevend roze spul. Het drankje houdt het midden tussen bier en slechte vieux, het is te drinken, maar lekker is het niet. JG moest bij de mannen zitten, en ik werd bij de vrouwen geparkeerd. Oma, die al helemaal lazarus was, en absoluut niet meer te verstaan (niet alleen door mij) kwam na een tijdje met een schelpenketting aanzetten. En na 5 minuten kreeg ik er nog een omgehangen. Na nog 5 minuten kreeg JG er een omgehangen, en weer 5 minuten later had hij ook een tweede ketting. Ik heb toch maar even gevraagd aan een van de dames of dat wel goed was, en of we het niet terug moesten geven, maar daar kon geen sprake van zijn, het was een cadeau. De mensen zijn hier zo ONTZETTEND gul en aardig, daar heb je gewoon geen idee van. Opa nodigde ons uit om morgen bij oma en hem te komen eten, en ik probeerde daar onderuit te komen door te zeggen dat we morgenmiddag weg zouden gaan. Wat ook de bedoeling is. Ja, dan moesten we 's ochtends komen. Het is ontzettend moeilijk om nee te zeggen tegen deze mensen, want voor je het weet claimen ze al je tijd, hoe aardig en lief ze allemaal ook zijn. Uiteindelijk hebben we ons los weten te rukken met de smoes dat we naar de Mercator moesten, en stapten in ons bijbootje. Op weg naar de Mercator stopten we even bij de Stormy Monday (een van de schepen waarmee we tijdens de oversteek contact hadden, en die we ook in Fatu Hiva en Nuku Hiva hadden gezien), die vandaag was binnengekomen. PK (Engels) en Josefina (Spaans) hadden wat computertroubles, en toen JG aanbood om ernaar te kijken werden we gelijk uitgenodigd voor een diner met lamsvlees. Het water liep ons al in de mond...... Nog even voor de vorm naar de Mercator, voor het geval de locals ons nog in de gaten hielden, en weer terug naar de Stormy Monday. En jeetje, daar weten ze je wel vol met drank te gieten zeg........ Overbodig om te zeggen dat het errug gezellig was.... [Chantal]
za 14 juni	Raroia (Tuamotus)	Vandaag dubbel feest! Zuslief Lilian is jarig en Edwin en Renate trouwen. Leuk om eindelijk weer eens met het thuisfront te praten! En wat een verrassing om te horen dat Edwin en Renate naar Frans Polynesië op huwelijksreis gaan!! Wie weet zit er wel een ontmoeting in, dat zou natuurlijk geweldig zijn! Felix en Tom kwamen hun CD's halen, maar we hadden ze nog niet gekopieerd voor onszelf. We waren de hele dag bezig geweest met klussen. Terwijl ik RVS poetste, boog JG zich over het zonnepaneelprobleem. De laatste tijd moeten we regelmatig op de ankerplaats de motor aandoen om stroom te draaien, en dat is niet zo best voor de motor. Kennelijk leveren de zonnepanelen ineens niet meer genoeg stroom, en dat is vreemd. Op de ankerplek moeten we het van die dingen hebben! Felix en Tom begrepen de hint niet dat we aan het werk waren, en klommen toch aan boord. We hadden geen zin om ze bier te geven, want we hebben er nog maar een paar, en we zijn dus zuinig op die blikjes van $ 2,80 per stuk. Rum kregen ze ook niet, indachtig de rumparty die ze op de Mercator hadden gebouwd, en dus moesten ze het doen met citroenlimonade. En dan zitten ze daar gewoon, en zeggen bijna geen boe of bah. JG probeert een eind weg te lullen, want hij is daar beter in dan ik, en ik vul het nodige aan. Het is lastig om een gesprek gaande te houden, want ze zeggen nauwelijks iets terug. Het lijken wel kinderen, je moet echt open vragen stellen, en dan spreken ze 2 woorden. Nou ja, dat is een beetje overdreven, maar het is echt lastig om een gesprek te voeren met deze 2. Toen we na anderhalf uur zeiden dat we toch weer aan het werk moesten (hint hint), vouwde Felix zijn t-shirt, dat naast hem op de bank lag, open, en haalde daar een plastic zak uit. 'Un cadeau'. JG pakte het uit, en daar kwamen een boven- en een onderkaak van een haai tevoorschijn. JG wil niet dat ik dit opschrijf, want hij wil thuis natuurlijk pronken met zijn 'eigen' vangst. Plus een speciale cone shell met een mooie tekening erop. En nadat Felix even Timboektoes sprak met Tom haalde hij ook nog eens even twee dikke parels tevoorschijn. Ook un cadeau. Jeetje...... We bedankten ze natuurlijk uitgebreid en zeiden dat we morgen wel wat mee zouden nemen. Wat wilden ze graag hebben? T-shirts. OK, consider it done. Morgen zijn we namelijk uitgenodigd om met hen feest te vieren. Vaderdag hè..... [Chantal]
vr 13 juni	Raroia (Tuamotus)	De mensen geven hier een nieuwe dimensie aan de woorden aardig en vriendelijk. Ze lijken het totaal niet vervelend te vinden dat je in hun 'dorpje' rondstruint, en lijken het zelfs erg leuk te vinden. Ze spreken je aan en knopen een gesprek aan, en niet zoals in Fatu Hiva wat opdringerig en om er zelf beter van te worden. Ze betrekken je bij het alledaagse leven, laten je meegaan op parelvangst of uit vissen. En als je niks weet te schieten krijg je wel een paar vissen. Ze laten je liever niet alleen spearfishen, want er zou eens iets kunnen gebeuren, in de zin van een vervelende haai. Ze gebruiken je als bank om dollars om te wisselen voor Pacific Francs en als dank komen ze later vis brengen. Er is natuurlijk geen bakker, maar ze willen best brood voor je bakken. Ze laten je het hele dorp zien, inclusief de Mairie die op slot zit. We zouden hier nog wel weken kunnen blijven..... We maken ons wel een beetje zorgen om Henk en Marjolein van de Jori. Van de Tramontana hoorden we op een gegeven moment dat zij vanaf de Galapagos richting Pitcairn zeilden (over off the beaten track gesproken), en dat ze nauwelijks of geen wind hadden. We vermoeden dat ze er toch wel een maand over hebben gedaan om in Pitcairn te komen. En als ze daar nu nog zijn hebben ze het alweer niet breed. We houden het weer hier goed in de gaten omdat het hier nu niet echt bestendig is. Er ligt een lagedrukgebied vlak bij Pitcairn, en dat heeft zich inmiddels uitgediept, want stond er op de weerkaartjes een paar dagen geleden nog 'gale', gisteren stond daar ineens 'storm'. Als je weet dat je in Pitcairn niet zo lekker voor anker ligt (geen goede baai), dan is een gale al niet fijn, laat staan een storm. Het zou ons dus niet verbazen als ze tamelijk snel na aankomst weer de open zee hebben moeten opzoeken.... JG is weer gaan spearfishen met Felix en Tom (mannenzaak), ik poetste de bijboot (vrouwenzaak??? hum), en daarna kwamen ze aan boord voor de parels. En een biertje of twee om 12 uur. En een sigaretje. Ze hadden een aantal parels bij zich, en Felix poetste ze op met zout. Het waren echt joekels, ik had liever wat kleinere gehad, want hier kun je niet zoveel mee. Ook de kwaliteit was niet echt super, maar het is natuurlijk begrijpelijk dat als er maar 1 op de 400 parels perfect is, ze die niet aan de yachties verpatsen. Enniewee, ik had de 14 beste uitgezocht, en de deal werd gemaakt met rum. En toen de mannen nog door onze CD-collectie heenbladerden werd er nog een aanvullende deal gemaakt. We zouden wat CD's kopiëren, het origineel aan hen geven (wij vinden een kopie goed genoeg), en wij kregen de rest van de parels (de minst mooie dus). Goeie deal voor hen, denk ik, maar ach. Zij blij, wij blij. Ze vroegen vervolgens of we zondag de rum met hen kwamen opdrinken en een feestje kwamen vieren. 'Tout??!!', vroeg ik? Ja dus. We waren eigenlijk al gewaarschuwd, want twee dagen eerder hadden ze al een 'rumparty' gebouwd op de Mercator (Felix en Tom met z'n tweeën in 3 uur anderhalve liter rum op), niet helemaal tot de onverdeelde vreugde van Mercator, die ons op een gegeven moment maar opriepen op de marifoon.... [Chantal]
do 12 juni	Raroia (Tuamotus)	Hard werken hoor.... :-) Een gewoon dagje in de Pacific: allereerst lekker ontbijten, daarna CD-'tjes wegbrengen naar Mercator en even kletsen. Vervolgens snorkelen naar een koraaltje dichtbij (met een vaste kardinale ton erop...) en vervolgens uitrusten. Daarna verder met het demonteren, schoonmaken en onderhouden van de stuurboord-schootlier, totdat het tijd was (16.30) om te gaan spearfishen met Tom en Felix. Daarna verder prutsen aan lier met een biertje en vervolgens lekker eten. Daarna wat weerfaxen binnenhalen, dit typen en naar bed. Oef! Dat spearfishen is een belevenis op zich. In de speedboat met 60 PK outboard volgas (andere standje kennen ze hier volgens mij niet) naar het rif aan deze kant van het atol. Daar wordt zorgvuldig de juiste plek uitgezocht om het anker te droppen en vervolgens gaat iedereen met speargun het water in. Je blijft een beetje rond de boot drijven, starend naar het rif totdat een onnozele vis zich te voorschijn waagt. Dan is het duiken om zo dichtbij als mogelijk is te komen om vervolgens de betreffende vis aan de spear te rijgen. Dan begint volgens de locals de echte kunst van het spearfishen; zorgen dat je de vis eerder van de spear af haalt dan de dichtst bijzijnde haai (requin).... Die haaien, ca 1,5 meter lang, zijn ook niet gek en "ruiken" onmiddellijk het bloed van de geschoten vis en komen als een speer op je af. Zodra ze zien dat er niets meer is, verdwijnen ze weer naar de diepte waar je ze de hele tijd ziet liggen wachten. De oogst was nu nogal mager en het vissen werd abrupt afgebroken toen Tom dichtbij een wel gevaarlijke haai ontdekte. Volgens mij was het dezelfde als al die anderen, maar zij kunnen toch het verschil zien. Toch maar niet alleen gaan spearfishen dus..... :-) Morgenochtend opnieuw met hen aan de vis, maar dan aan de andere kant van het atol. En daarna willen ze graag nog even praten, liefst onder het genot van een glaasje rum, over het ruilen van zwarte parels voor rum en zonnebrillen.... [JG]
wo 11 juni	Raroia (Tuamotus)	Eindelijk eens een mooie dag! De hele dag zon. Hoewel je er normaliter vanuit gaat dat je in de Tuamotus geen wassen doet (er is geen water, alleen regenwater, maar dat is dus normaliter schaars), hadden we gisteren zoveel water opgevangen dat we toch een was konden doen. Huppekee, was in een grote donkere vuilniszak, water erbij, waspoeder en nog een beetje heet water om te helpen, en in de zon leggen. Het wordt dan vanzelf warmer, en als je de zak om de zoveel tijd eens wat heen en weer schudt, wordt het wel wat. Dat valt allemaal dus nog wel mee. Het echte werk begint met het uitspoelen en uitwringen. Heel gek, maar deze keer had ik ineens na de tweede keer wringen een grote dikke blaar op m'n duim. Na de derde keer wringen had ik een kapotte blaar op de andere hand, en toen heb ik mijn portie maar aan fikkie (JG) gegeven. Die rotwas altijd.... Nog steeds niet mijn hobby. We gingen weer naar de kant en liepen wat rond over het atol, tot we bij de parelkwekers kwamen. Thomas, Els en Luna waren druk aan het helpen, Luna haalde de parels eruit (en af en toe wat minikrabbetjes), en Thomas en Els haalden het eetbare deel van de oester (ze eten hier alleen de spier) eruit. Het waren joekels van parels, maar de kwekers waren niet tevreden. Er zaten veel parels van slechte kwaliteit tussen. Dat hangt o.a. samen met de plaats waarop het korreltje een jaar of 2 geleden is ingebracht. Wanneer dat iets te veel naar binnen of naar buiten wordt ingebracht, krijgt de parel niet de juiste zwarte en egale kleur, of zijn er ringen te zien. Ook waren er veel parels die niet mooi rond waren. De oorzaak daarvan was dat de oesterschelpen nogal vuil waren, die hadden ze tussentijds beter moeten schoonmaken. En tot slot waren er toch nog al wat natuurlijke parels. Die heeft er dan al in minuscule vorm gezeten toen het kerntje werd ingebracht, en de oester stoot dat nieuwe ding dan af. De natuurlijke parels zijn niet rond, maar hobbelig. Het inzetten van de korreltjes doen de kwekers trouwens niet zelf. Er zijn maar ontzettend weinig mensen die die techniek beheersen, en op dit atol is er niet één persoon die dat kan, hoewel er nu twee mensen het aan het leren zijn. Ze noemen die korreltjes plastics, maar het zijn niet zoals de naam doet vermoeden plastic korreltjes, maar kleine Japanse pareltjes. Die zijn tamelijk duur, dus de kwekers baalden ervan dat de persoon die de kerntjes had ingebracht dat niet goed had gedaan. De oogst was dus enigszins mislukt. Normaliter is ongeveer 1 op de 400 parels van perfecte kwaliteit. De kwekerijen behoren tot een coöperatie, en krijgen een tamelijk vaste opbrengst. In Tahiti kost een goede parel van een normaal formaat zo'n 100 á 200 euro, maar daar krijgen ze hier maar een fractie van. De oesterschelpen worden ook bewaard, die gaan naar Tahiti waar ze worden bewerkt en gepolijst. JG is bezig geweest met het schoonmaken van een lier op de kuiprand, die erg zwaar ging. Dat lijkt een niet zo groot klusje, maar zoals zo vaak met een boot kun je er minstens 3 keer zoveel tijd voor uittrekken. We zijn er inmiddels achter waar het probleem zit, en dat zijn natuurlijk de enige tandwielen die we er niet uitkrijgen. Morgen gaan we een beetje geweld gebruiken, maar niet teveel, want als het kapot gaat, kunnen we pas in Papeete de boel herstellen. Ondertussen kwamen 3 mannen, die we eerder in het dorp hadden gesproken, vragen of JG mee ging spearfishen. Hij was druk bezig met pikzwarte handen, maar morgen is er weer een dag. Aan het eind van de middag hebben we happy hour gehouden met de Mercator en het enige andere jacht dat hier nog ligt (na morgen zijn alleen Mercator en wij over! Dus toch off the beaten track). Met 3 dinghies aan elkaar geknoopt en geankerd onder het flikkerlicht van de kardinale ton (die hebben ze hier!!!!), hebben we met zijn achten lekker gekeuveld onder het genot van een rumpunch, een gin-met-citroendrankje, wijntje of locaal onbestemd drankje, oestertje, knoflookbroodje, popcorn. Kan slechter nietwaar!?!?!? We hebben echt een vakantiegevoel hier. We vinden het hier zo geweldig dat we voorlopig nog niet weg hoeven.... [Chantal]
di 10 juni	Raroia (Tuamotus)	Vanochtend kwam Thomas een brood brengen dat hij gisteren voor ons in het dorp had besteld. Gebakken met kokosmelk, dus eigenlijk een beetje weeïg. Te betalen in bier. Nou moet je weten dat een tray Heineken (ander bier hebben ze niet! Het is werkelijk niet te geloven hoe Heineken de uiterste hoeken van de wereld weet te bereiken) hier $ 67 kost, dus 1 blikje kost $ 2,80. Gezien het formaat van het brood, en de smaak, is het dus een erg duur brood. En eigenlijk voel je je ook een beetje lullig als je maar met 1 biertje komt aanzetten. Maar toch is het leuk dat een van de vrouwen in het dorp op verzoek de broden heeft gebakken. Nadat we een ENORME hoeveelheid water uit de bijboot hadden geschept (het had de hele dag al geplensd), waren we blij om 3 uur uit ons hol te komen en de kant op te gaan. In het dorp wonen 100 inwoners, en dat is een stuk minder dan tientallen jaren geleden. Volgens de pilot zijn de meeste mensen in overheidsdienst. Verder worden er zwarte parels gekweekt en wordt van kokos kopra gemaakt. Hoewel het aantal inwoners hier dus maar eenderde is van Hanavave in Fatu Hiva, vinden we het er hier een stuk geciviliseerder uitzien. De huizen zien er beter uit, de mensen lijken een stuk schoner, en wat minder lelijk ook trouwens, her en der staan tableaus met zonnepanelen en er is zelfs een landbouwvoertuig. De Mairie ziet er prima uit (in Hanavave hebben we die niet ontdekt), en is ons uitgebreid getoond door een vrouw met wie we een praatje aanknoopten. De Mairie is nu ook in gebruik als schooltje. De nieuwe school, het grootste en mooiste gebouw van het dorp, is bijna klaar. Als je bedenkt dat zo'n gebouw, dat er overigens echt modern uitziet, compleet met stopcontacten en al, wordt gebouwd voor 21 leerlingen, verspreid over twee klassen, dan realiseer je je dat dat eigenlijk een forse investering is voor Frankrijk. Geen wonder dat er hier een miljard euro per jaar heen gaat. Wat ook opvalt is dat ieder gat, in Fatu Hiva, Nuku Hiva, Ua Pou of hier in de Tuamotus, voorzien is van een openbaar betonnen sportveldje. De Fransen vinden sport kennelijk erg belangrijk. Marina, die ons de Mairie heeft laten zien, en de nieuwe school uitgebreid heeft getoond, hoewel die nog achter gaas zat (anders zouden de honden het maar bevuilen), vertelde dat haar man de plaatselijke onderwijzer is. Hij heeft dus 21 leerlingen, van jong tot oud, en op 6 verschillende niveaus. Dat lijkt me een hele prestatie. Zijzelf is de secretaresse van de Maire. Die honden trouwens, die zie je ook overal. Van die vieze, magere scharminkels met een wolk van vliegen om hen heen. Waar ze hier voor dienen, anders dan als huisdier, weten we niet, maar op Fatu Hiva werd er in de bergen mee op wilde varkens (of zwijnen, is niet helemaal duidelijk) en geiten gejaagd. Dat jagen gebeurt overigens niet met een geweer, maar zo'n wild zwijn wordt 'gewoon' met een mes in het hart gedood. Er is één 'winkeltje' in het 'dorp', en daar hebben ze bijna niets. Er staan 5 trays Heineken, een aantal blikken vlees, 10 potten mayonaise, melkpoeder, en nog een paar dingen. Het is allemaal erg kneuterig en erg leuk. Aangezien het dorpje maar klein is, kunnen de yachties (hoewel het er niet zoveel meer zijn, er liggen nu maar 4 jachten) elkaar niet ontlopen. We kwamen dus Thomas en Els tegen, zonder Luna, want die kwamen we later tegen met een schare Polynesische kinderen, haar zakken helemaal gevuld met schelpen. We liepen ook Kevin (met in zijn handen een gigantisch mes) en Stephanie van de Amerikaanse Fluid Motion tegen het lijf. We waren hen al eerder tegen gekomen in Fatu Hiva. Hier in de Pacific komen we een stuk minder mensen van onze leeftijd tegen dan op de Atlantic en in de Carieb. Het zijn vooral retired people hier. Maar Kevin en Stephanie zijn van onze leeftijd, en het was dus erg leuk ze hier weer aan te treffen. Toen we aan het eind van de dag bij hen aan boord waren, kwamen er een aantal locals wat vis afgeven. Veel meer dan ze opkonden, dus wij kregen er twee mee. Nou had ik al voor vandaag en morgen een hartige taart gemaakt, dus we wilden de vissen schoonmaken en in de koelkast doen. Maar nadat JG drie kwartier lang verwoede pogingen had gedaan om met een mes door de huid heen te komen van de ene vis, en begrepen te hebben dat beide (verschillende) vissen giftige stekels hadden, hebben we de moed maar opgegeven en de hele handel overboord gegooid. Een gegeven paard in de bek gekeken dus..... Jammer, we moeten toch nog in de leer of zo. [Chantal]
ma 9 juni	Raroia (Tuamotus)	We hadden voor vanavond Thomas, Els en Luna te eten gevraagd, en bovendien moesten er een aantal groenten op, dus ik had het plan opgevat om er een kokkereldagje van te maken. Tot een beetje wanhoop van JG, want die zag de bui natuurlijk al hangen, en zag zijn snorkel- en verkenplannen uitgesteld worden. Terwijl ik dus aan het kokkerellen sloeg, heeft JG de boot opgeruimd en schoongemaakt. Het kan slechter, die verdeling van werkzaamheden! Ik had al een heel 3 gangen diner in m'n hoofd, en daarnaast zou ik al die groenten in een hartige taart verwerken die we morgen en overmorgen op zouden peuzelen. Een niet meer te redden ananas viel 'per ongeluk' overboord, en er schoten onmiddellijk minihaaitjes van onder de boot op af. Ik had gedacht dat er nog wel wat tijd zou overblijven om te snorkelen of zo, maar dat is er niet eens meer van gekomen. We hebben wel een beetje 'droog gesnorkeld', dat wil zeggen met de bijboot op pad en onder het genot van een biertje over de rand naar de coralheads kijken. Het ziet er veelbelovend uit!! Dat gaan we morgen wel eens goed bekijken. Terwijl wij af en toe peddelend richting het dorpje dreven, kwam de bijboot van de Mercator eraan. Even later de bijboot van de Deense Tico Tico, en tot slot de bijboot van de Amerikaanse Fluid Motion (de rest van de jachten is vandaag vertrokken, een aantal met veel moeite om hun anker los te krijgen, dus dat voorspelt niet veel goeds). Dat werd dus een gezellig onderonsje op het water, een vlot van 4 bijbootjes, terwijl met z'n allen langzaam verder dreven en met elkaar keuvelden. Het etentje was erg geslaagd en gezellig, en ok..... hier volgt weer een receptje van het dessert (de hoeveelheden doe ik weer eens op de gok). Een beetje een tijdrovend toetje (maak het 's ochtends want het moet even blijven staan), maar dan heb je ook wat. Mangopartjes in rumsiroop met mangocrème (5 pers) 3 a 4 mango's 2 zakjes vanillesuiker suiker 1 dl rum 1 dl water 200 ml slagroom (ik had een vreemde klopcrème uit Portugal, dat waarschijnlijk als slagroom bedoeld was) Schil de mango's en snijd ze in langwerpige parten. Houd de grotere stukken apart in een kommetje. Los 100 g suiker op in 1dl water terwijl je dat aan de kook brengt. Voeg er 1 dl rum bij en laat het afkoelen. Als het afgekoeld is, giet het dan in het kommetje met de mangoparten. Laat het een dag of een middag staan. Klop de slagroom met de vanillesuiker en 2 schepjes suiker, en mix er vervolgens het restant van de mango (de kleinere, minder nette stukjes) doorheen. Laat het in de koelkast verder opstijven. Giet voor het opdienen het rum-suiker-water mengsel in een pannetje en kook het in tot een vloeibare siroop. Leg de mangoparten op bordjes, schenk er de rumsiroop over- en omheen, en schep er langwerpige bolletjes mangocrème naast. Het kan natuurlijk ook met andere fruitjes in plaats van mango's, bijvoorbeeld sinaasappelschijven. Ik had de crème eigenlijk nog wat luchtiger willen maken met geklopt eiwit, maar met een staafmixer krijg ik het eiwit niet geklopt. En ik weet trouwens ook niet hoe het met de salmonella hier gesteld is, dus misschien was dat maar goed ook. Ik heb trouwens de recepten die her en der in de dagboeken staan maar verzameld en op een pagina gezet, via de Allerlei-button te benaderen. [Chantal]
zo 8 juni	Pacific - Raroia (Tuamotus)	Na een klein doch fijn aantal uurtjes slapen (we hielden wel wacht), gingen we om 05.30 weer zeilend richting Raroia met het doel daar om zo'n 11.00 te zijn. Je kunt trouwens hiernaast op het plaatje zien hoe we gevaren hebben. We kwamen uit het NO aan, gingen vervolgens bijliggen en driften aanvankelijk naar het NNW. Gedurende de nacht kromp de wind, en dat kun je heel goed zien aan de mooie halve cirkel die we beschreven hebben. En 's ochtends vroeg, bij de haakse bocht, gingen we weer zeilen. De wind was inmiddels afgenomen tot zo'n 16 knopen, en de zon liet zich weer zien. Eenmaal daar aangekomen, bekeken we de pas, en omdat die er recht toe recht aan uitzag, zijn we achter elkaar naar binnen gegaan. Wat een heisa zeg in al die pilots over die atollen. Alles was gewoon erg goed bebakend, compleet met kardinale, echte groene en rode (dat is tegenwoordig een zeldzaamheid, meestal verworden de kleuren al heel snel tot bruin en moet je maar gokken welke kleur ze hadden) tonnen. Maar goed, dit is natuurlijk pas het eerste atol..... aan de andere kant, het is wel Frans territorium..... Twee keer krabde ons anker en lagen we daardoor te dicht bij een ander jacht. Maar drie maal is nog altijd scheepsrecht en toen lagen we goed. En wij maar denken dat we off the beaten track atollen aandoen. Er liggen hier gewoon 10 jachten!!! Alles opruimen aan dek, bijboot opblazen... shit, de voetpomp is lek. Hèb je een bijboot, kun je hem niet opblazen!!! Nou ja, dat ging toch wel; terwijl JG pompte, probeerde ik alle gaten dicht te houden. Nog iets voor het Papeete-lijstje. En nu liggen we hier, in paradise (denken we). De pilot heeft het over many sharks hier in Raroia, maar iedereen snorkelt een eind weg. Het zullen wel geen mensenetende haaien zijn....... Voedsel genoeg hier kennelijk. Inmiddels is de lucht trouwens weer grijs, en begint het te regenen.... [Chantal]
za 7 juni	Pacific	13.00 uur: Dachten we dat we gisteren een onrustige nacht hadden, afgelopen nacht overtrof die nog. Een complete parade van squalls kwam over ons heen. Zoveel hebben we er nog niet gehad in één nacht (meestal komen de squalls 's nachts). Gelukkig hadden we de windpilot toch aan het werk gekregen, maar iedere keer als er zo'n squall komt, loeft de boot op. Dan zijn we de klos, want we moeten dan naar buiten om de windpilot een beetje bij te trimmen zodat we wat ruimer varen. En zit er in zo'n squall geen regen, dan wordt je wel nat van het buiswater. En nadat het weer voorbij is, moet je weer naar buiten om Helga zo te trimmen dat ze weer wat oploeft. JG lag net in bed toen we een voltreffer kregen van een golf. Vast water over de boot, dat is al weer een tijdje geleden! De zoute vloed wist zich niet alleen een weg te banen door het spleetje van het kombuisluikje, maar zelfs door het kajuitluik dat op de ventilatiestand stond, en dus onder normale omstandigheden geen water zou moeten doorlaten. Nou is dat nog tot daar aan toe, maar óp dat luik ligt ook nog eens de leeggelopen bijboot van 270 lang en een metertje of 1,2 breed. Alles nat: vloer, banken, kajuittafel, plafonds, kastjes, aanrecht, wandjes, olielamp, navigatietafel (een paar spetters gelukkig maar, want daar staat de computer, gelukkig net buiten bereik), zelfs toen ik na een paar uur in bed kroop merkte ik dat het hoofdeind van m'n bed vochtig was. Dat is dus in de achterkajuit. Terwijl JG buiten de boot weer op koers bracht, maakte ik binnen de boot weer een beetje droog. Het aanbreken van de dageraad bracht niet echt heel veel licht in de duisternis. De lucht is zo grijs en grauw, overigens nog steeds gevuld met squalls en regen, dat het de hele tijd wel schemerig lijkt. Echt zo'n oer-Hollandse grijze oktoberdag (in zijn meest grijze vorm) maar dan iets warmer. We hebben de hele nacht flinke snelheid gehouden, ook al hadden we op een bepaald moment rif 3 in het grootzeil en een ver weggerolde genua. We dreigden dus inderdaad te vroeg aan te komen. We overlegden een aantal keren met de Mercator, want een koraalatol aanlopen bij zo'n grijze lucht is normaliter niet erg verstandig. Aan de andere kant zou de pas verlicht en betond zijn, evenals de route naar het dorpje met daarvoor de ankerplaats. Mercator liep nog steeds wat voor en riep 'any ship' op dat voor anker lag in Raroia met de vraag wat zij dachten van het aanlopen van het atol onder deze omstandigheden. We kregen een positief antwoord. En dus besloten we op veilige afstand van het atol te gaan bijliggen tot het juiste moment (slack water, in dit geval hoog water) en de juiste omstandigheden zouden aanbreken. Zelfs met een knoop of 25 wind is dat bijliggen (de zeilen bak en het stuurwiel de andere kant op) tamelijk comfortabel. De boot is tamelijk stabiel, ligt nagenoeg stil en drift alleen een beetje. Op een bepaald moment besloten de Mercator en wij richting de ingang van de pas te varen, en eens te kijken hoe de omstandigheden waren. Maar na een minuut begon het weer te hozen onder het genot van een knoop of 25 a 30 wind, en of dat niet genoeg was begon het ook nog te onweren. Het is toch niet te geloven??!! We kunnen het moment niet heugen dat we voor het laatst onze zeilpakken hebben gebruikt. We gingen dus onmiddellijk weer bijliggen, en zo ging het moment van slack water voorbij. Aangezien Makemo, de andere mogelijkheid, een slordige 75 mijl (12 a 15 uur) varen is, en het eerst mogelijke moment om daar aan te lopen morgen om een uur of 11 is, kiezen we voor de optie om hier voor Raroia een uur of 6 te wachten tot het volgende slack water. Zijn de omstandigheden dan nog niet goed, dan varen we richting Makemo en zijn daar morgenochtend nog op tijd voor het slack water daar. 19.00 uur: De wind is nog verder toegenomen tot zo'n 30 knopen en er zitten uitschieters bij van boven de 35 knopen. We liggen nog steeds bij, maar zijn niet meer van plan om Raroia aan te lopen. Niet onder deze omstandigheden in elk geval. Bovendien is het tweede slack water van vandaag (overdag) voorbij. Op naar Makemo zou je dan denken. We hebben diverse opties overwogen. Tussen Raroia en Makemo ligt nog een ander (niet aan te lopen) atol, en je kunt dus ten zuiden of ten noorden passeren. We haalden nog een weerfile op van Maxsea, en zagen dat de wind zou gaan krimpen. Maar de weerberichten (ook van Weeronline) voorspelden dit front ook niet, dus wat moet je daarmee? Op zo'n moment zit je dus continu de opties te bekijken en met elkaar te bespreken. Ik vind het wel spannend, en je krijgt echt een teamwork gevoel (niet dat het anders geen teamwork is, maar toch). En hoe erg je er ook van baalt dat je na 3 dagen op zee niet lekker voor anker kunt gaan in Paradise, het heeft ook zijn voordelen: - ten eerste hebben we nu voor het eerst echt bijgelegen, en dat kun je maar beter een keer oefenen met 35 knopen wind, dan dat je het met 50 knopen voor het eerst moet gaan doen. - ten tweede zit je liever op zee met zulk weer, dan voor anker in een atol. Op de marifoon hoorden we de jachten die bij Raroia voor anker lagen ook praten, en die hadden het ook niet fijn. - ten derde weten we nu dat bijliggen echt best wel comfortabel is. De volgende keer als we dus ergens te vroeg dreigen aan te komen, gaan we dus niet meer afremmen, maar gewoon doorvaren en vervolgens bijliggen. Aanvankelijk waren we van plan om 's nachts naar Makemo te varen om daar de volgende ochtend binnen te lopen. Maar dat plan hebben we toch laten varen, want we vertrouwen het weer niet. De wind lijkt in de loop van de avond erger te worden, en als het morgen dus nog zo is, of nog erger, dan hebben we bij Makemo minder ruimte om bij te liggen (we hebben toch nog zo'n 2 knopen snelheid). We blijven dus lekker op open water, en zien morgenochtend wel. Er is ook regelmatig overleg met de Mercator, en zij besluiten ook bij te blijven liggen. Hopelijk kunnen we wel blijven contacten via de marifoon, want zij driften harder dan wij. Ze hebben geen ander communicatiemiddel, noch mogelijkheden om weerinformatie te krijgen, dus we houden hen op de hoogte. Op een gegeven moment durfden we het aan om de windmolen uit te zetten (je wilt tenslotte je handen niet kwijt....), en wat een verschil in perceptie is dat zeg!!!!! Met die herrie van de windgenerator lijkt het weer echt tien keer erger. Nadat we een aantal weerfiles hadden gedownload met de SSB, ging ik om 21.00 te kooi. 23.00 uur: JG maakt me wakker om te overleggen en nieuwe weerkaartjes te laten zien. Na het zien daarvan, en ook omdat de wind is afgenomen, denken we erover om toch richting Makemo te gaan. De weerberichten zijn consistent en het lijkt allemaal geen probleem te zijn. We nemen weer contact op met de Mercator, en Els heeft frisse gedachten: "waarom gaan we eigenlijk niet toch naar Raroia?" Goeie vraag, en gezamenlijk besluiten we om inderdaad morgenochtend nog een poging te wagen bij Raroia. Dat betekent nog een paar uurtjes bijliggen en daarna zo'n 30 mijl (die we inmiddels hebben gedrift) terugvaren. Dat brengt allemaal wel wat lucht en de spanning valt weg. [Chantal]
vr 6 juni	Pacific	Afgelopen nacht was erg onrustig. De windpilot werkt op een of andere manier niet op deze koers, waarbij de wind op 120 graden aan bakboord binnenvalt. Het gaat even goed, maar zodra de boot wat oploeft, krijgt Helga hem niet meer terug op koers. Waarschijnlijk vangt Helga dan valse (of geen) wind door het reddingsvlot dat in de weg zit. We varen dus bijna de hele tijd op de stuurautomaat. Nou lijkt dat op het eerste gezicht minder werk, omdat die gewoon naar een waypoint toevaart. Maar niets is minder waar. Wij hebben niet zo'n intelligente, zelflerende stuurautomaat, en hij corrigeert bij ieder wissewasje. Niet alleen kost dat heel erg veel stroom, maar hij reageert ook vaak te sterk waardoor we slingeren. En in squalls kan hij het gewoon niet aan. En laten we die vannacht nou in meervoud hebben gehad. Dat de nacht echt ontzaglijk helder begon was kennelijk geen garantie. Tijdens mijn wacht kreeg de autopilot het echt op z'n heupen en stopte ermee (piep piep piep!!!) tijdens een squall met 25-30 knopen wind. Ik vloog naar het stuurwiel, en riep ondertussen JG uit bed, maar even later hadden we toch een klein klapgijpje. Shit. Verder geen ongelukken, dus weer teruggegijpt en een tijdje op de hand gestuurd, totdat we het weer aan de autopilot toevertrouwden. Wat zijn we dan toch blij met windpilot Helga in die squalls, ze mag dan wat wispelturig zijn, maar die squalls is ze wel de baas en doet dat een stuk beter dan de autopilot. Een paar keer per dag hebben we contact over de marifoon met de Mercator. Echt heel ver uit elkaar zijn we niet geweest, maar bij het eerste ochtendgloren verbaasden we ons erover dat we weer zo dicht bij elkaar waren (zij zijn op de radar niet echt duidelijk te zien). Zij remmen wel af voor ons, want ze hebben een langere en dus bij deze wind snellere boot, en ook de moderne rompvorm zal wel wat meehelpen. We zeilden vandaag overdag trouwens echt ontzettend hard!!! Gemiddeld 7,5 tot 8 knopen, zonder stroming. Het feit dat de eendekokkels door JG rigoureus zijn verwijderd van het onderwaterschip werpt wel z'n vruchten af. Vandaag was de dag van het grote rekenwerk. Wanneer en op welk atol is het hoog en laag water, welke snelheid hebben we gemiddeld, en welke snelheid denken we nog te kunnen halen, wat doet de wind, aan welke kant van de atollen zit de pas. En vervolgens is het puzzelen welk atol je bij hoog- of (bij voorkeur) laagwater je overdag, en met de zon hoog of in de rug, kunt aanlopen. Lukt Raroia niet, dan betekent dat uitwijken naar Makemo, en dus een halve dag (nacht) rondjes varen of bijliggen. Vanochtend was het nog de vraag of het zou lukken, maar met die snelheden die we er vandaag hebben uitgeperst, lijkt het nu wel zeker dat we het gaan redden. Sterker nog, waarschijnlijk moeten we zelfs voor de ingang even wachten. We zijn vanavond de nacht daarom ingegaan met een dubbel rif en deels ingerolde genua (plus kotterfok), om de snelheid iets te reduceren. We gaan nu overigens nog steeds tegen de 7 knopen, met zo'n 20 knopen ruime wind, terwijl we gemiddeld iets van 6 knopen zouden moeten halen. Maar beter te vroeg dan te laat!! Dan kunnen we op ons gemak de pas en de omstandigheden bekijken, voordat we de lagune binnenvaren. Vandaag hebben we de klok een half uurtje teruggezet. Ja, inderdaad, ondanks onze principes waren we toch maar overgegaan op de echte tijd van de Marquesas, dat bleek toch handiger. Nu zijn we gelukkig weer van dat stomme halve uurtje af, en zitten we op UTC -10. Dat is dus Nederlandse zomertijd -12. Da's makkelijk rekenen! [Chantal]
do 5 juni	Pacific	Lekker zeilen!! Het slechte weer is voorbij, de zon staat er stralend bij, en droogt onze was aan de reling terwijl wij richting de Tuamotu's zeilen. Vanochtend donderde ik in een onbewaakt ogenblik om in de kuip door een rare golf. Binnenkort verwacht ik dus een joekel van een blauwe plek op m'n heup en een blauwe teen (die voeten??!!). Verder alles prima. Tot ik wilde gaan afwassen. Waar was die stop nou weer? Nou kunnen er een boel dingen van plaats veranderen bij zo'n boot onder helling, maar nadat we alles hadden afgezocht bleef er geen andere conclusie over dan dat we hem waarschijnlijk samen met het afval van de prei gisteren over boord hebben gekieperd. Shit, dat is onhandig!! De andere stoppen aan boord zijn kleiner, en een nieuwe kunnen we waarschijnlijk pas in Papeete krijgen. Echt zo'n stom ding dat het leven aan boord toch iets gemakkelijker maakt.... Die prei was trouwens van de markt van zaterdag, en begon al helemaal slijmerig te worden. Gisteren dus schoongemaakt en gered wat er nog te redden viel. Vandaag bleken een aantal wortels niet meer te redden, en al vergaan tot een slijmerige massa die je niet meer kunt oppakken. Compleet met fruitvliegjesmaden en al. Getverderrie. Dat proces gaat dus echt heel snel, want ik bekijk iedere dag de groente en aardappels. Wéér de hele kist met groente stuk voor stuk bekeken, weggegooid wat er ook maar enigszins verdacht uitzag, de rest schoongemaakt, incluis kist, en gedroogd. Ach ja, het houdt je van de straat. Die fruitvliegjes trouwens, die hebben een mooi leven op de Marquesas, getuige het aantal aldaar. De overheid probeert er van alles aan te doen. Zo mag je bijvoorbeeld geen fruit en groente (als ze al groente hebben) van Ua Pou naar andere eilanden 'exporteren', want dan zouden die beestjes ook wel eens een ander thuis kunnen vinden. Geen beginnen aan natuurlijk, we hebben ze ook op Fatu Hiva en Nuku Hiva gezien, en zeker niet minder. En wij nemen toch ook die fruitjes (vliegjes en maadjes incluis kennelijk) mee naar de Tuamotu's. Niemand die daar iets van zegt, en dus is het vechten tegen de bierkaai. De Franse overheid probeert van de fruitvliegjes af te komen door bomen te injecteren (en wij maar denken dat we hier onbesloten fruit eten), maar of het echt zoden aan de dijk zet? Ook aan boord kun je sprayen wat je wilt, waarschijnlijk kunnen ze inmiddels overal tegen. Het is dus zaak om er vroeg bij te zijn als fruit en groente overrijp wordt, maar helaas lukt dat niet altijd. [Chantal]
wo 4 juni	Ua Pou - Pacific	Toch doen wij iets verkeerd, want voordat wij gaan zeilen is het altijd hollen en vliegen. De was moest nog gedaan worden (o.a. van die modderige tocht naar de waterval), er moesten brood en eieren gekocht worden, en als het even kon vlees (nee dus, dat gaat alleen per kilo of 5 en dat is een tikkie te veel), we moesten ons nog aan- en afmelden bij de Gendarme, en we moesten nog internetten om de website te updaten en te internetbankieren. Dat updaten kostte weer de meeste tijd. En geld ook trouwens. Echt belachelijk hier al die prijzen. We hebben al wel begrepen dat de locals hier geen loon- of inkomstenbelasting betalen, alles zou in de BTW begrepen zijn. Maar ik heb ook ergens gelezen dat het BTW percentage 2,5% was, in een aantal jaren oplopend tot 5%, dus dat is ook niet wereldschokkend. Het blijft dus een mysterie. Om half 1 haalden we het achteranker, dat toch al aan de wandel was gegaan, en het hoofdanker op, en vertrokken in het kielzog van de Mercator naar de Tuamotu's. Ondanks de voorspelling van zo'n 15 knopen hadden we een dikke 20, vaak meer, knopen wind. Met zulke wind doen de rompsnelheden van de langere Mercator en de Pinical zich gelden, en zij liepen dus ook op ons uit. We spraken via de marifoon af dat zij maar gewoon moesten doorzeilen, en dan zouden we wel de volgende morgen zien. Het is wel leuk, samen zeilen, maar aan de andere kant ook onhandig. Zeker met de Tuamotu's, want twee uur tijdsverschil in aankomst kan betekenen dat de een naar het ene atol gaat en de andere naar het andere. Je gaat immers niet de nacht voor de ingang voor een atol dobberend doorbrengen als je een ander atol wel op een geschikt tijdstip kunt aanlopen. En aangezien de Mercator alleen marifoon als communicatiemiddel heeft, is het maar te hopen dat je dat soort dingen nog kunt afspreken. Ben je buiten bereik, dan zie je elkaar misschien pas weer in Papeete omdat je niet weet waar de ander uithangt. Enniewee, vooralsnog is het nog de bedoeling om naar hetzelfde atol te gaan, Raroia of Makemo, afhankelijk van het tijdstip van aankomst. We laten de ruige groene bergachtige Marquesas (geologisch hele jonge eilanden) dus achter ons, en wisselen die voor de platte atollengroep Tuamotus (geologisch hele oude bergen, die inmiddels weer in de oceaan zijn weggezakt). Bestaan de Marquises 'slechts' uit 15 eilanden (waarvan 6 bewoond), de Tuamotus bestaan uit 77 atollen die zich uitstrekken over 1.500 km (van NW naar ZO) en 500 km (O naar W). Dat is dus nogal wat. Snappen jullie nou onze opmerking dat 2 jaar veel te kort is voor zo'n reis? We gaan een stuk of 2 of 3 atollen aandoen, en daarmee vang je dus eigenlijk maar een hele kleine glimp op van dit gebied. De atollen zijn erg kwetsbaar, ze zijn nagenoeg plat, en met name het zuidelijk deel van zo'n atol moet het vaak afleggen tegen de golven van winden uit het Zuiden. Vaak zijn de motu's (eilandjes) in het Zuiden dus al lang weggeslagen, en is er alleen nog een rif onder water. Je kunt de eilanden dus het beste ten Noorden ronden. De lagunes binnen de atollen zijn vaak groter dan je denkt, en kunnen zich mijlenver uitstrekken. Lagunes van 50 mijl zijn geen uitzondering! [Chantal]
di 3 juni	Nuku Hiva - Ua Pou (Marquesas)	Gisteren hebben we ongelofelijk lelijke doorzichtig plastic strandschoenen gekocht, je kent ze wel. Je loopt er bijzonder mee voor aap. We hebben het toch maar gedaan...... Why? Niet alleen de verwachte koraalbodems en bijbehorende (koraal)zandstranden bij de volgende eilandengroepen.... Ik ben gisteravond een uur bezig geweest met het verzorgen van mijn voeten. Die hebben wat te verduren hoor! Zoals ik al schreef prijken er achterop m'n hielen twee joekels van kapotte blaren, te groot voor pleisters (je wilt NIET weten hoe dat voelt als je per ongeluk met je voeten in het zoute water komt....). Ik had er op de terugweg vanaf de waterval Compeed op gedaan, maar kennelijk te laat, want die waren inmiddels half los en vies. Toch maar een poging gedaan om ze er weer af te krijgen (je wilt niet weten hoe, nadat weken niet bleek te helpen) om het weer schoon te kunnen maken, en met steriele gaasjes te beplakken. Verder was ik eergisteren bij het op het strandje (in Daniels' Bay) slepen/dragen van Minical in iets scherps getrapt, en had ik die hele tocht op dat wondje gelopen. Eerder al had ik aan dek m'n kleine teen opengehaald, en bij de ramkoers-ervaring tijdens de oversteek vanaf de Galapagos was de teennagel van m'n grote teen een halve cm ingescheurd. Het lijkt dus net een lappendeken, die voeten van mij. Gezien de temperatuur hier is het infectiegevaar nogal groot, en dus gaan de betadine en de pleisters hard. Ik heb volgens mij nog nooit zoveel pleisters (en steriele gaasjes al helemaal nooit) en betadine gebruikt in zo'n tijdspanne. Je kunt niet bezig blijven, en dus vandaar die afschuwelijke plastic schoenen. Nooit gedacht dat IK dat nog eens zou denken, laat staan die schoenen AAN doen.... Het is dal dagen grijs en grauw weer. Alleen gisteren, toen we met de auto weg waren, was het best mooi, maar verder lijken het net van die grijze Nederlandse miezerige dagen, waarbij de lucht gewoon een grote grijze massa lijkt. De was die we op 30 en 31 mei hadden gedaan is nog steeds niet droog. Na twee nachten in de regen te hebben gehangen, heb ik de was uiteindelijk maar in de boot opgehangen, maar het is zo benauwd en vochtig, dat dat ook voor geen meter opschiet. De meeste tijd kan er geen luik of raam open, dus in de boot is het niet te harden zo drukkend. Time to go. We hadden eergisteren met de Mercator afgesproken dat we samen op woensdag vanaf Ua Pou (spreek uit Wapoe) zouden vertrekken richting de Tuamotus. Dat is vanaf Ua Pou een dag of 3 a 4 varen. De Tuamotus worden ook wel de Dangereous Archipelago genoemd. Het zijn atollen (in de oceaan weggezakte vulkanische eilanden, waar inmiddels een rand koraal omheen is gevormd. Er blijft na het wegzakken van de vulkanen een lagune binnen het koraal over), waarvan de hoogte meestal niet hoger is dan de hoogste palmboom. Om in zo'n lagune te komen is er meestal wel een pas, maar vaak smal. Er kan erg veel stroming staan, en er kunnen dan ook staande golven ontstaan bij zo'n rif. Je kunt alleen veilig naar binnen bij slack water, wanneer er geen of weinig stroom staat. Hoewel je tegenwoordig je positie op een paar meter nauwkeurig weet door de GPS, is dat geen garantie, want de kaarten zijn meestal nog gebaseerd op gegevens uit vervlogen tijden, toen posities nog met de sextant werden bepaald. Met name de lengtegraad kan er best een paar mijl naast zitten. ERG, ERG, ERG oppassen daar dus, in die archipel!!!!! We zullen voornamelijk eyeballnavigation moeten toepassen, en dat kan eigenlijk alleen maar goed als de zon hoog (of achter je) staat. Als je dus iets te laat bent bij een pas, dan betekent dat een tijd wachten, tot het volgende laag of hoog water met een goede zon. Minstens 6 uur dus. Het komt dus ook aan op rekenen, en laat ik daar nou gelukkig wel een beetje verstand van hebben..... Nou ja, dit was een lang verhaal om toe te werken naar het feit dat we dus vandaag zijn vertrokken vanuit Nuku Hiva naar Ua Pou, een tochtje van een kleine 5 uur. Vanavond een hapje eten met z'n vijven en de plannen bespreken voor de Tuamotus. Morgen vertrekken we waarschijnlijk in de loop van de dag naar Tuamotus, als we alle dingen gedaan hebben die we willen doen. O.a. de website bijwerken. Misschien niet in zijn geheel, want gezien de traagheid van de verbinding zullen wellicht een aantal foto's nog niet werken. Daarvoor dus nog even geduld tot we in Papeete zijn, over een paar weken. Helaas pindakaas, want nu de nieuwe layout in orde is, willen we het natuurlijk eigenlijk helemaal tip top hebben, maar het is niet anders. Houdt de komende tijd het oceaanlogboek in de gaten, want wat de rest van de website betreft zal het waarschijnlijk radiostilte zijn... [Chantal]
ma 2 juni	Nuku Hiva (Marquesas)	We hadden een paar dagen geleden toch maar besloten om een autootje te huren, ondanks het feit dat het zo duur is. Vandaag was de dag, en we moeten zeggen dat het meer dan de moeite waard was. Met ons 4WD-tje trokken we de bergen in, nadat we een unieke, handbeschilderde, groene pareo voor mij hadden gekocht (JG baalt dat al die leuke souvenirs, zoals pareo's, sierraden e.d. alleen maar voor vrouwen bestemd zijn. Ikke niet natuurlijk). De kleur groen krijgt hier in de Marquesas trouwens echt een nieuwe dimensie. Wat een ontzettend groene eilanden zijn dit zeg. De grond is hier duidelijk ontzettend vruchtbaar, echt ieder plekje is groen. Prachtig om te zien. Het fruit hangt gewoon in het wild te plukken, en daar hebben we onderweg dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Inmiddels herkennen we de fruitbomen moeiteloos. Mango's, papaya's, limoenen en citroenen en andere onbestemde vruchten. Alleen de bananen, die toch overvloedig aanwezig waren, hingen niet voor het grijpen. Ons autootje voerde ons eerst naar de ZO-kant van Nuku Hiva. Daar ligt een klein dorpje aan de Baie du Controleur. Deze 3-armige baai loopt ontzettend diep het eiland in, en eindigt in een zwart zandstrandje. Dit was een prachtig plekje geweest om te ankeren, we hadden de baai voor onszelf gehad. Maar helaas, we hebben niet alle tijd, en daarom doen we maar wat plekjes aan per auto. Dat heeft ook zijn voordelen, want je ziet tenminste wat van het binnenland. Vanuit de Baie du Controleur moesten we weer (deels) dezelfde route terug om vervolgens naar het NO van het eiland te gaan. Onderweg kom je fantastische uitzichtpunten tegen, en niet te vergeten de archeologische sites. Die zijn hier op Nuku Hiva, en in iets mindere mate op de andere Marquesas, overvloedig aanwezig. Vaak zijn het verhoogde plateaus van zwarte stenen, soms met tiki's. Deze plateaus waren de funderingen van de huizen van vroegere tijden. In zo'n stenen plateau zit soms een gat. Daar werd vroeger, in de kannibalentijd, een mens (meestal een kind) vastgehouden, om later geofferd te worden aan de goden. In die tijd vond men dat niet zo luguber als wij. Vaak was al bij geboorte bekend dat een kind was voorbestemd om te worden geofferd, en dat werd gezien als een voorrecht. Bovendien geloofden ze in een hiernamaals, dus het was toch helemaal niet erg om dood te gaan. Tiki's zijn eigenlijk bekend van Paaseiland, de grote stenen beelden van de goden die men destijds had. Ook de Polynesische eilanden kennen tiki's, maar dat is wat minder bekend. De tiki's vormen een geliefd onderwerp voor de kunstenaars op de eilanden. Er worden echt prachtige houtsnijwerken gemaakt, waaronder tiki's, voor de toeristen mantaroggen, schildpadden e.d., maar ook druk bewerkte houten knotsen waar ze elkaar vroeger de hersens mee insloegen. Als de ene hoofdman de andere hoofdman daarmee gedood had, at hij dit smakelijke hapje vervolgens op, waardoor hij als het ware twee personen werd. De stam van de gedode hoofdman behoorde dan tot de andere hoofdman, totdat deze stierf. Dan werd het weer een eigen stam met de zoon van de gedode hoofdman als nieuw hoofd. Op Fatu Hiva waren we al bij een tweetal artisans geweest. Vanochtend was er in het hoofddorp Taiohae, waar wij voor anker liggen, een soort toeristenmarktje. Deze is er alleen wanneer de Aranui, een semicargo/cruiseboot het eiland aan doet, en dat is zo'n twee keer per maand. Houtsnijwerken, handbeschilderde pareo's (daar hebben we die van mij dus ook gekocht), kettingen, 'plantaardig ivoor' (tagua, ik heb nog niet kunnen ontdekken wat het precies is, maar volgens mij is het de noot van een boom. Hier worden mooie sierraden van gemaakt. In Galapagos kocht ik al een armband daarvan), etc. We hadden daar een prachtige ebonieten schaal gezien, maar ze vergisten zich vast in het aantal nullen, dus dat hebben we maar niet gedaan. Toen we 's middags in Hatiheu, aan de NO kant van Nuku Hiva waren, liepen we na onze lunch door het dorp en sprak een oud mannetje met een mooi bewerkte houten wandelstok ons aan. Na een praatje te hebben aangeknoopt, bleek dat zijn neef ook kunstenaar is, en hij ging ons voor naar deze kunstwerken. Helaas was de kunstenaar zelf in Taiohae, i.v.m. dat 'marktje' voor de Aranui. Uiteindelijk hebben we een druk bewerkte rozenhouten tiki gekocht. We kregen uitleg bij de figuren op de tiki. Een prachtig ding, en bovendien vinden we het leuk om als herinnering specifiek iets van het gebied te hebben waar we zijn geweest (net als de tapa uit Fatu Hiva). Als cadeau van het stokoude mannetje kreeg ik vervolgens een stenen ketting omgehangen. Nogal joekelig, dus niet echt draagbaar, maar wel erg schattig natuurlijk van die lieve man. Om een uur of half 6 waren we weer terug in Taiohae, vlak voor het donker. We laadden onze spullen in de bijboot en hebben nog even bijgekletst bij de Nederlandse Aquila, die vandaag was aangekomen. Leuk dagje, maar wel dddduuuuuurrrrrrr. Zo'n 10 dagen dagbudget hebben we uitgerekend..... Autootje, tiki, pareo, lunch.... Het is dat het fruit gratis was..... [Chantal]
zo 1 juni	Nuku Hiva (Marquesas)	We waren van plan (eigenlijk al een paar dagen eerder, maar er kwam steeds iets tussen) om vandaag naar Daniels' Bay te gaan, hier 5 mijl vandaan. Vanuit de baai kun je daar een 'wandeling' maken naar de de 3 na hoogste waterval ter wereld, 350 meter hoog, tussen rotspartijen van 800 meter hoog. Vanochtend werden we erg moe wakker, en we waren ontzettend besluiteloos of we nu wel of niet naar Daniels' Bay zouden gaan. We zijn we 4 keer van gedachten veranderd, en uiteindelijk besloten we gewoon te gaan, want we zouden anders vast spijt krijgen dat we de kans om die waterval te zien hadden laten lopen. En spijt hebben we zeker niet gekregen, want nog geen twee seconden nadat we de baai binnenliepen en net met de verrekijker zaten te kijken of die blauwe boot niet de Mercator was, riep Luna ons op op de marifoon. Dat is nog eens een leuke verrassing! Eigenlijk waren we al aan de late kant voor een bezoek aan de waterval, maar het bijkletsen ging natuurlijk voor!!! En dus lieten we de hike naar de waterval onmiddellijk schieten. Maar niet heus. Want na een uurtje bijgekletst te hebben, trokken we toch de stoute schoenen aan, en gingen met Els en Luna (Thomas bleef aan boord om te schrijven) naar de kant. Met lange mouwen en lange broeken, en daaronder ingesmeerd met Deet, want het barst er van de muggen en no-no's. Prachtig mooie baai trouwens. Omdat de bergen zich eromheen krullen, zie je geen oceaan, en heb je echt het gevoel dat je op een meer zit. Eenmaal op de kant ontkom je er niet aan om bij Daniel op bezoek te gaan, die daar woont en al sinds 1937 gids is. Deze baai staat in de volksmond bekend als Daniels' Bay (in tegenstelling tot de pilots, want die spreken over Hakatea Bay), want hij is erg kien op yachties, en laat iedereen trots al zijn boeken zien waar alleen yachties iets mogen schrijven en bij voorkeur een fotootje of plaatje plakken. En daar mochten wij natuurlijk ook niet in ontbreken. Vervolgens gingen we op pad. In het begin was het pad nog echt een pad. En wat voor één, want voor een deel loop je gewoon op de eeuwenoude royal way, die wat verhoogd is aangelegd op stenen. Maar op een gegeven moment houdt dat gemak op, en ploeter je tussen de begroeiing door, door beekjes, klauter je over stenen, en glibber je ontelbaar keren weg, want het heeft de laatste dagen aardig geregend, en het is dus behoorlijk modderig. Omdat we al erg laat vertrokken, liepen we stevig door, en op een gegeven moment konden we de waterval in de verte zien. Wat een smal dingetje zeg! Wel hoog, maar niet te vergelijken met de beelden die we van de Niagara Falls kennen (de foto's zijn helaas overbelicht, en de waterval is zo dun dat je hem nauwelijks ziet). Toch maar doorgegaan naar het bassin, waar al dat water in valt. Maar op een gegeven moment was het al kwart over 3, en waren we er nog steeds niet. We hebben toen maar besloten om terug te gaan, om meerdere redenen. We wilden dat pad niet in het donker terug hoeven lopen, we hadden aan het einde van de middag een borrel op de Espadon, en moesten dus weer terug naar Taiohae varen (liefst bij daglicht), en tot slot was het niet meer echt mijn feestje. Op mijn hielen sierden inmiddels 2 joekels van open blaren (die op de terugweg, ondanks de Compeed, behoorlijk pijn deden), en in het begin, bij de dingylanding op het strandje, had ik de onderkant van mijn voet ook al opengehaald. Gek die blaren. Op die schoenen heb ik tientallen kilometers gelopen zonder blaren. Waarschijnlijk is het feit dat we meestal op blote voeten, of anders slippers, lopen, de oorzaak. Niets meer gewend kennelijk, dat tere velletje. Waarschijnlijk waren we vlak bij het bassin toen we teruggingen, maar ja. Els en Luna liepen nog wel door. Uiteindelijk waren we net voordat het weer begon te regenen weer terug bij de boot, gaven de boodschap door aan Thomas, en gingen weer ankerop. Om het na een klein anderhalf uur weer in de baai bij Taiohae in het water te laten plonzen. Onderweg hadden we al gedoucht, en vervolgens hebben we nog tot laat geborreld op de Espadon, waar inmiddels al een stuk of 8 bijbootjes aan vast geknoopt waren. De Espadon is een 25 meter lang schip dat onder Nederlandse vlag vaart. De eigenaar is inderdaad Nederlands maar woont al 30 jaar in de USA. Leuke, maar vermoeiende dag.... [Chantal]

Terug naar dagboek mei