De Pacific Crossing

Mei 2003 Pacific Crossing en de Marquesas

Naar het begin van de laatste update / Door naar dagboek Juni 2003

Datum	Locatie	Logboek
za 31 mei	Nuku Hiva (Marquesas)	Jajaja, ik kan ook nog typen! Meestal ben ik te laat, maar nu staat er nog niets bij de dag van vandaag! Niet dat er zoveel bijzonders te melden is... :-) In de magasins hier verkopen ze geen verse groente en fruit. Niets aan de hand denkt de argeloze lezer, "dan ga je toch gewoon naar de markt?". Inderdaad, dat deden we dan dus ook. Echter, de markt is hier enkel op zaterdag en duurt van 04.00 tot 05.30. AM! Vroeg eruit dus. In het donker tussen de andere cruisers en locals toch aardig wat verse dingen kunnen scoren. Alleen, wat de locals hier verdienen, en vooral waarmee, vraag ik me nog steeds af. Het moet enorm zijn gezien de prijzen van alles, ook de lokaal groeiende producten zijn schreeuwend duur. Aan de andere kant; als je ziet in wat voor 4WD de gemiddelde boer hier rond rijdt, snap je de prijzen van de versproducten wel weer...... Het contrast met Fatu Hiva is erg groot. Daar was een auto een uitzondering (eerlijk is eerlijk; je kon daar ook nergens heen); hier rijden ze af en aan. En geen gewone auto's, nee, enkel vierwielaangedreven telt hier een beetje mee. En dan niet een doelmatig en handig Suzuki'tje of zo, maar enkel Landcruisers en Land- & Range Rovers zijn goed genoeg. Met verchroomde Bull-bar natuurlijk. Sommige dingen zijn kennelijk universeel.... Bij het uitgaan van de dorpsschool voelde ik me daardoor eigenlijk gewoon thuis als in het Ginneken; voor het schoolplein stond een enorme rij glimmende jeeps opgesteld met ongeduldig wachtende moeders..... Grijze Porsche's tref je hier niet aan... :-) Mensen zijn ook hier erg relaxed en vriendelijk waardoor er overal een hele prettige sfeer hangt. Op zoek naar wat meer dieselfilters (voor een Volvo Penta bootmotor natuurlijk weer net anders dan voor een auto) werd in de winkel het doosje van werkelijk elk merk en type filter wat ze op voorraad hadden (en dat waren er nogal wat...) open getrokken om te zien of het wellicht dezelfde schroefdraad had als het filter dat ik nodig had. Helaas, helaas, geen succes. En dan ook nog sorry zeggen als je uiteindelijk de winkel verlaat!!! Ik voelde me echt schuldig... Het weer is hier trouwens net als in een NL zomer. Onberekenbaar en wisselvallig met veel bewolking. We hebben op de (overigens mooie ankerplaats) zelfs de motor moeten draaien om de accu's wat bij te laden. Voor zondag hebben we een uitnodiging voor een borrel aan boord van de Espadon, een stalen NL jacht van een meter of 22 dat we op de Galapagos voor het eerst tegen kwamen. De eigenaar en schipper zijn tijdelijk naar huis en de crew vond het tijd voor een feestje. We zijn benieuwd.... Als het een beetje weer is, gaan we vroeg anker op en naar de volgende baai voor een bezoek aan de enorme waterval. Nou, genoeg voor nu! Er moet weer een verse en echte Pina colada gemixt worden.... [JG] P.S.: Er staan veel mailtjes klaar voor verzending. Gezien de beroerde internetverbinding duurt dat verzenden waarschijnlijk tot Papeete... .
vr 30 mei	Nuku Hiva (Marquesas)	Eigenlijk zouden we vandaag naar Daniels Bay gaan, om de waterval te gaan bekijken, maar de genua 1 was niet op het afgesproken tijdstip, 8.00 uur, klaar. What's new? Je rekent er al bijna op. Pas om 11.00 uur was hij klaar. Inmiddels hadden we besloten om er een werkdag van te maken, en waren al vroeg bezig. Heel stereotiep hadden we onze bezigheden verdeeld. Een grote bootschoonmaak mocht ook wel weer eens een keer, dus daar hield ik me mee bezig, terwijl JG het mannenwerk deed: de jerrycans met diesel legen in de tanks en nieuwe diesel halen. Dat was een ervaring apart. Gezien de swell wilden we niet langs de kant liggen bij de dieselpomp, en dus ging JG per onze goeie ouwe, maar wel een beetje ondeugende, Minical. De kade is daar een paar meter hoog, en dus moest JG met zes 20-liter jerrycans een trapje / laddertje op. Dat gaat nog wel, maar ze moeten ook weer, vol, naar beneden. En dan weer op het dek van Pinical gezet worden, én in de tanks. Ik krijg dus een hele stoere breed geschouderde vent..... (?) Om de diesel van de jerrycans in de tanks te krijgen maken we gebruik van de wet van de communicerende vaten. De ene kant van een slangetje in de jerrycan die op het dek staat, de andere kant hangen we in de tank. Met een condoompje om het uiteinde van de slang van een stuk panty (ongelofelijk dat ik er eentje aan boord had, was nog tegen de kou...) als filter. JG (die volgens de crewpagina op deze website van de vieze klusjes is, helaas echter niet altijd....) blaast een paar keer in de opening van de jerrycan en voorkomt ondertussen met een doek dat zijn ademlucht weer ontsnapt uit de jerrycan. Zo creëren we overdruk in de jerrycan, en zodra dat het geval is gaat de diesel lopen. Wel zorgen dat de slang in de diesel in de jerrycan blijft zitten, want zodra de jerrycan een stuk leger is, werkt deze truc niet meer zo snel. Enniewee, om 14.00 lieten we ons bootwerk tijdelijk voor wat het was, en gingen we naar de kant. We splitsten ons weer op, JG op zoek naar dieselfilters (niet gevonden) en brood, en ik de website updaten, en wat noodzakelijke bank- en administratiedingen doen. Hoewel ik dat normaliter graag doe, was dit nu niet iets waar ik erg blij van werd (understatement). Want niet alleen heb ik weer dertig bulten opgelopen van die VRESELIJKE no-see-ums, maar oooooo wat was het een trage internetverbinding (ook understatement). Wat een verschil met de Galapagos! Terwijl de webpagina's werden gekopieerd, internetbankierde ik bij de ABN-AMRO. Ik weet niet wat het is bij die jongens, maar om de haverklap is het internetbankieren uit de lucht. Is dus maar half gelukt. Uiteindelijk, ongeveer een dik uur en een kwartier later, waren eindelijk alle pagina's, fotootjes en plaatjes gekopieerd (m.u.v. de foto van de homepage, die was ik vergeten op de diskette te zetten, damnnnnnn, juist nu de nieuwe lay-out klaar is). Hopelijk is het allemaal goed gegaan, want omdat de computer de oude website nog in zijn cache-geheugen had staan, laadde hij de nieuwe versie niet. Kosten van dit akkefietje: zo'n EUR 17,50............ Hopelijk zijn de lezersaantallen van de website niet drastisch teruggelopen na zo'n tijd radiostilte, want dan zijn de kosten per kop wel erg hoog..... Helaas hebben we gezien dat de aanmoediging van Dennis en Ank in ons gastenboek niet veel berichtjes heeft opgeleverd (daarna precies 0 berichtjes namelijk...). Tijdens de Atlantische oversteek hadden we veel meer berichtjes, hint hint..... Ook het aantal e-mailtjes loopt terug. Die afstand maakt echt niet uit hoor, in digitale zin...... Na bij de internetgelegenheid nog wat gekeuveld te hebben met medecruisers die al die tijd op mij moesten wachten (soms zie je bekenden van een paar maanden geleden, is wel grappig; deze keer uit Trinidad), waren we aan het eind van de middag weer op de boot. JG moest nog een keer heen en weer met de jerrycans en de tanks verder vullen, en ondertussen maakte ik (hoezo stereotiep weer?) het eten. Huppekee, weer een dag om en geen minuut aan het eiland besteed....... Wat vliegt die tijd toch enorm! Vroeg naar bed, want de enige mogelijkheid hier om groente en fruit te kopen (hier geen ruilhandel zoals op Fatu Hiva) is op de wekelijkse markt op zaterdagmorgen. En die begint om 4.00 uur. En om 05.30 is alles op........ [Chantal]
do 29 mei	Nuku Hiva (Marquesas)	Gisteren zijn we tijdens het internetten helemaal lek geprikt door de no-no-flies. Geen prettige vernieuwing van de kennismaking met deze kleine, maar vreselijke beestjes. Muggenspul helpt eigenlijk niet echt goed, en je vergaat vervolgens van de jeuk. Krabben maakt het nog erger. Een hor heeft geen zin, want die beestjes zijn zo klein dat dat geen belemmering is. Ze hebben een voorliefde voor enkels, voeten en benen. De bulten zijn groter dan muggenbulten, jeuken meer, na een paar dagen zien je benen er niet meer uit, en zijn bezaaid met (inmiddels) rode vlekken en korstjes. Toen we eergisteren aankwamen zagen we op een van de schepen (die hier duidelijk al wel langer lag) een groot doek gespannen met SAIL REPAIR. Da's handig! Hoeven we niet tot Papeete te wachten en met onze (voor dit weer kleine) genua 2 door te zeilen. We informeerden gisteren, en spraken af om vanochtend onze gescheurde genua 1 te brengen. Dat deden we dus ook, en de rest van de dag hebben we lekker gechilled op de boot. JG is nog wel op jacht geweest naar digitale kaarten, want na de Marquesas neemt onze digitale kaartdichtheid drastisch af. No luck so far..... Vandaag is het Hemelvaart en is alles dicht. Morgen gaan we weer proberen om de website te updaten, deze keer gewapend met diskettes, want we kunnen onze laptop hier niet aan het world wide web hangen. Morgen gaan we waarschijnlijk een wereldtocht maken van 5 mijl naar de volgende baai, want daar vlak bij is een van 's werelds 3 hoogste watervallen. Met 800 meter haalt ie net niet de hoogte van de Niagara Falls..... Over een paar dagen plannen we naar de Tuamotus te gaan, de volgende eilandengroep. We willen naar wat afgelegen eilanden (als we kaarten kunnen krijgen), en daar zal dus naar verwachting geen internetgelegenheid zijn. Blijf dus het oceaanlogboek in de gaten houden!!!! [Chantal]
wo 28 mei	Nuku Hiva (Marquesas)	Na het ontbijt gingen we naar de kant om het dorpje te verkennen. Wat een contrast met Fatu Hiva!! Hier zijn de huizen een stuk groter en moderner (in Fatu Hiva is het vaak niet meer dan een soort keetje), er rijden een boel 4WD's rond, er zijn winkels, een kadaster, een rechtbankje, gendarmerie, postkantoor (met invalidenplaats!) en een bank, bij de school staat een file van 4WD's met moeders erin die hun kind ophalen. Hier worden we niet aangesproken door mensen die fruit willen ruilen. Toen we door het dorpje liepen vond ik het net Zwitserland, met die groene bergen op de achtergrond, witte hekjes, huizen met balkons (hier hebben ze wel eens een tweede verdieping), bloeiende bomen en grazende koeien en paarden. Alleen de temperatuur en enkele palmen en bananenbomen kloppen niet met het plaatje. Nou ja, bijna dan. Eerst hebben we ons verblijf in de Marquesas maar eens illegaal gemaakt bij de Gendarmerie. We hebben eerlijk gezegd dat we eerst op Fatu Hiva waren geweest, maar pas de problème. Het formulier voor de douane in Papeete moesten we zelf van een postzegel voorzien en versturen. We wilden graag een autootje huren voor morgen, en gingen bij de enige autoverhuur (bij iemand thuis) vragen of hij morgen een auto beschikbaar had. Ja, een moderne 4WD. Kost $ 120 plus $ 15 voor de diesel. Per dag wel te verstaan!! Toen ik liet merken dat ik dat wel erg veel vond, vertelde de man dat het dezelfde prijs was als voor de Amerikanen die morgen een auto huren. Vreemde opmerking, en toen had ik het helemaal wel gezien. Dat doen we dus niet. We liepen verder rond de baai en vonden geen andere autoverhuur. Ook geen andere spannende dingen, en na een kilometer of 5 keerden we maar weer om. Toen we al een flink eind richting onze dingy waren gelopen, stopte er een 4WD-je naast ons met een man en zijn zoontje erin. Of we in wilden stappen en een lift wilden. Why not? We waren inmiddels behoorlijk afgepeigerd na al die kilometers in die brandende zon. Het bleek een Fransman te zijn. En een echte! Het uiterlijk klopte, een doorleefde stem (je hóórt gewoon de Gauloises zonder filter), ging elke keer onmiddellijk, zonder op het verkeer te letten, bovenop de rem en stil staan als we in zijn ogen iets opmerkelijks vertelden (dat we bijna 21 dagen over de oversteek hadden gedaan vond ie supersnel). JG was slim en vroeg naar autoverhuur, in de hoop dat we zijn autootje een dagje mochten huren. De man zou wel even een autootje regelen voor ons. Stopte ergens, ging wat vragen, maar helaas. Dan moesten we maar even mee naar zijn huis, dan zou hij wel iemand bellen. En zo geschiedde. Het bleek dat zijn vrouw de enige chirurg in de Marquesas is, ze zijn hier inmiddels 7 jaar. Apart huis! Eigenlijk bestond het uit een aantal gebouwtjes, die om de centrale leefruimte (woon"kamer" annex eet"kamer") stonden. Die centrale leefruimte was wel overdekt, maar had geen buitenwanden (wel her en der een doek tegen de zon). Erg apart en leuk. Inmiddels was duidelijk geworden dat we helemaal geen auto nodig hebben op dit eiland. Het is gewoon beter om met je eigen boot te gaan. Duurt wel wat langer, maar allee. Daarna hebben we een poging ondernomen om onze laptop aan het internet te hangen. Twee mogelijkheden, in het postkantoor en bij het dingydock. No go, geen mogelijkheid om onze laptop eraan te hangen. Dan toch maar even de mail gecheckt (dank voor de verjaardagswensen!!) en eindelijk het artikel van de Zeilen gedownload. Kosten: omgerekend EUR 7,25 (hier hebben ze Pacific Francs) voor een half uurtje internetten!!! Toen beproefden we ons geluk bij een van de 3 winkels die het dorp rijk is. Eindelijk eens een lekker stukje vlees (voor EUR 8), dat gaat er wel in!!!!!! En voor een belachelijke EUR 4,75 onszelf verwend met weer eens de ouderwetse Lays echte chips (geen samengeperste aardappeldeeltjes). En een waterijsje!! Alleen de prijzen van een aantal producten zoals brood, melk, rijst en kaas zijn niet buiten proporties, doordat die worden gesubsidieerd door Frankrijk. Je vraagt je echt af hoe de locals dit allemaal bekostigen. Inmiddels was het al een uur of 4 en gingen we terug naar de boot, waar we onszelf verwend hebben met een overheerlijke vers gemaakte Pina Colada, wat Spaanse jamon en chorizo met stokbroodjes kruidenboter als voorgerecht onder het genot van een fles wijn (in plaats van Vin du Carton) en een heerlijke biefstuk. Mmmmmm! [Chantal]
di 27 mei	Pacific - Nuku Hiva (Marquesas)	Het was toch wel lekker zeilen vandaag, ondanks het feit dat we het grootste deel aan de wind zeilden. De wind was slechts 7-11 knopen, maar we gingen toch een knoop of 5 en dat was wel lekker relaxed. Nuku Hiva is het hoofdeiland van de Marquesas, hoewel de meeste mensen wonen in Ua Pou. De baai is ontzettend diep en groot. Een prima plek om te liggen, maar wel een beetje onpersoonlijk omdat het zo groot is. We hoopten hier de Mercator aan te treffen, met Thomas, Els en dochter Luna, want ze hadden gemaild dat ze hier tot eind mei zouden zijn. Helaas, misschien liggen ze in een andere baai. Ook geen andere bekenden. Dat wordt geen uitgebreide verjaardagsborrel morgen.... De baai is best wel mooi, maar we zijn inderdaad verpest door Fatu Hiva, want dit is eigenlijk best gewoon vergeleken bij Hanavave Bay. Zo'n nachtje doorvaren is ons weer zwaar gevallen (kennelijk ontwen je dat weer erg snel), en we hebben dan ook na aankomst geen drol meer uitgevoerd. Terwijl we toch na een maand zeeeeerrrr benieuwd zijn naar alle mail, de website graag willen updaten en na een maand EINDELIJK het artikel over ons in de Zeilen willen lezen..... (ook online te lezen namelijk, voor deze ene keer). [Chantal]
ma 26 mei	Fatu Hiva, Marquesas - Pacific	Eigenlijk waren we van plan om morgen te vertrekken, maar toen ik me gisteren realiseerde dat we dan mijn verjaardag op de oceaan zouden moeten vieren, hebben we dat roer omgegooid en besloten om vandaag te vertrekken. Eerst wilden we nog wel het dorp in om te kijken of we een mooie tapa konden kopen. Dit zijn kunstwerken van geplette boombast, gedecoreerd met traditionele Polynesische motieven. Alleen op Fatu Hiva worden deze kunstwerken nog op de oude manier gemaakt. De bast wordt met een stenen pilon zo lang 'gestenigd' dat de bast helemaal vlak en egaal wordt, net als heel dik papier. Vervolgens wordt dit met veel citroensap bewerkt, waardoor de nerf verdwijnt en het min of meer egaal van kleur wordt. Daarna wordt het geheel met zwarte inkt voorzien van een traditioneel motief. In totaal is men minimaal 3 dagen bezig met zo'n kunstwerk, waarbij het bewerken van de boombast nog de meeste tijd kost. Het was erg leuk om gewoon in huis te zijn bij de betreffende kunstenares. Haar man maakte trouwens prachtige houtsnijwerken. Waaronder traditionele houten knotsen, waarvan de knots een kop is, en waarmee men vroeger elkaar de hersens in sloeg. Toen werden voor die knotsen echte schedels gebruikt en met modder en leem verder tot afschrikwekkende kunstwerken gemaakt. We hebben ruim anderhalf uur met deze mensen gekletst en hun kunstwerken bekeken. Kennelijk zaten zij ook wel om een praatje verlegen. We hebben uiteindelijk een tapa gekocht met een motief van een compleet getatoeëerde (nog zoiets Polynesisch) Polynesische krijger. Leuk om zoiets authentieks te hebben als herinnering. En daarna: op naar Nuku Hiva! Om 12.00 haalden we het anker in en vertrokken naar het 125 mijl verder gelegen Nuku Hiva. We laten Fatu Hiva verder voor wat het is, en dat is het meest zuidoostelijke, en minst verpeste eiland van de Marquesas (geen vliegveld). Misschien zijn we nu verpest voor de rest, want dit was toch wel een fantastisch mooi en onbedorven plekje. Bijna alle eilandengroepen in de Pacific strekken zich uit van het ZO naar het NW. Dat is op zich wel handig met de wind, want de passaat komt uit het ZO. Normaliter dan..... we hebben nu een noordenwind, en varen aan de wind!!!!! Dat verwacht je toch niet in deze contreien. De zeeziekte doet zich onmiddellijk weer gelden bij mij. We slaan een aantal eilanden over, want Nuku Hiva schijnt het meest te bieden te hebben van de Marquesas. We varen nu dus langs Hiva Oa met daarvoor het kleine Tahuata, laten Ua Pau links liggen en Ua Huka rechts. Nuku Hiva is het hoofdeiland van de Marquesas. Het zal daar wel iets geciviliseerder zijn dan het onbedorven Fatu Hiva. Maar na 4 weken lijkt het me ook wel weer lekker om iets in een winkel te kunnen kopen. Een stukje vlees.... Nou ja, in totaal wonen er 2300 mensen op Nuku Hiva, dus dat valt allemaal ook wel weer mee. [Chantal]
zo 25 mei	Fatu Hiva, Marquesas	Dat was dus een korte nachtrust, en we zijn beiden erg moe. In deze contreien gaan we meestal erg vroeg naar bed. De schemering duurt maar kort en het is dus al heel vroeg donker. Meestal liggen we voor tienen al in ons mandje, om de volgende dag weer vroeg op te staan, om zoveel mogelijk van het daglicht te profiteren. We zijn toch maar ankerop gegaan om een stukje verder weg van de Vamp opnieuw de haak erin te gooien. Het is vreemd weer vandaag. Het is grijs, bewolkt, maar wel drukkend. Veel buien. Op een bepaald moment zagen we dat de dorpsbewoners de wal tussen het beekje en de zee geopend hadden, en een stroom bruin regenwater vulde de ankerbaai, gelardeerd met complete boomstammetjes, kokosnoten en palmbladeren. Een goed moment om de waterval te gaan bekijken! Kennelijk hadden we de verkeerde afslag genomen, want die waterval hebben we niet gevonden, ook al probeerden we het woest stromende beekje met het bijbehorende geluid te volgen. Toen we na deze hike weer terugkwamen in het dorpje, bleek de helft van de inwoners stomdronken te zijn. Moederdag, la Fête de la Mère moet uitbundig gevierd worden. Nu snap je ook waarom de gendarme aan het bootjesvolk vraagt om geen drank te geven aan de inwoners. Ze kennen geen maat. Ondanks alle televisies, DVD spelers, zo groot mogelijke radio's en schotelantennes is hun wereldje maar erg klein. De meesten komen niet van het eiland af. En zoveel is er natuurlijk niet te beleven in een dorpje van 300 inwoners. Drank is het antwoord. Wel triest. [Chantal]
za 24 mei	Fatu Hiva, Marquesas	Vandaag hebben we wederom geprobeerd om niks te doen. En hoewel we toch de was deden, de waterlijn verder probeerden schoon te maken, JG de gescheurde genua op de kant opnieuw opvouwde en in de zeilzak stopte en water haalde, terwijl ik pizzadeeg maakte, hadden we toch een vrije-dag-gevoel. We waren er 's middags met de dinghy erop uit geweest (in een klotsbak van een zee) in de baai. Maar uiteindelijk moesten we toch nog aan het werk......: Het avontuur van Minical Dit is een waar gebeurd verhaal...... We hadden een lekkere zelfgemaakte pizza gegeten in een goeie ambiance. Lekker buiten in de kuip, met een glaasje wijn erbij, kaarsjes op tafel, servetjes erbij (JG had die gemaakt van keukenpapier....). Zaaalig. Daarna een carameltoetje. We hebben het echt niet verkeerd! Na het eten wilde JG de bijboot ophijsen naast de boot, want er begint zich op de onderkant van Minical ook al bruin-groen slijm te ontwikkelen. JG stond in het gangboord, want daar had hij hem aan het eind van de middag met een dubbele knoop vastgemaakt om de jerrycans met water aan boord te zetten. En terwijl ik aanstalten maak om hem te helpen, zie ik hem haastig naar voren lopen, en hoor hem zacht "Nee hè" zeggen. Mijn eerste gedachte is dat hij me weer eens voor de gek houdt (dat doet ie aldoor met dit soort dingen). Nee, dus. Minical heeft de smaak te pakken gekregen van het cruisen, en heeft besloten om er zelf op uit te trekken....... SHIT!!!!!!! ALTIJD leggen we de Minical met twee lijnen aan Pinical vast, om dit soort ongelukken te voorkomen. Deze keer dus niet..... Dit is wel de meest ongelukkige plek om je dingy kwijt te raken. Hier op de Marquesas en in de volgende eilandengroep, de Tuamotu's, zijn geen mogelijkheden om een andere dingy en buitenboordmotor te kopen. Pas in Papeete, en dat staat pas voor over een dikke maand of zo op het programma. Je realiseert je hoe afhankelijk je bent van je bijboot; het is je connectie met de wal. Er zijn geen jachthavens, en je ligt dus altijd voor anker. Hoe lang is ie al weg, denk je dan. Gaan zoeken is een beetje lastig zonder dingy. Toevallig was er net een zeiljacht in de baai aangekomen, in het donker, en dus met hulp van boten in de baai via de marifoon. We hoopten dat er nog iemand de marifoon had aanstaan, en ik deed een oproep aan wie het ook maar horen wilde. Het pas binnengelopen jacht reageerde, en ik legde de situatie uit (van JG moest ik zeggen dat de lijn doorgeschavield was, want dat is wat minder stom...). Hun maatjes van de Vamp waren inmiddels bij hen aan boord, en Kim bood aan om ons te helpen zoeken met hun dingy. JG en Kim hebben de hele baai afgezocht met de Meplight, terwijl ik vanaf de Pinical via de marifoon (JG had de handmarifoon mee) probeerde aanwijzingen te geven aan de hand van de radarbeelden. Na een uurtje nog no luck........ En nu? Kim van de Vamp had de suggestie gedaan om ankerop te gaan en te gaan zoeken. Ja, en hoe groot is de kans dat je hem vindt? Op de radar waren regelmatig storinkjes te zien, die best wel eens de Minical zouden kunnen zijn. Het is pikkedonker, een beetje heiig, dus dat maakt het blikveld met de Maclight er absoluut niet beter op. Maar ja, niet geprobeerd is altijd mis. In het donker, om 21.30, gingen we dus ankerop. JG achter het stuur gewapend met de schijnwerper en ik achter de radar, aanwijzingen gevend. We voeren eerst tergend langzaam langs de ene kant van de baai langs de kust, want daar bleef ik iets zien. Niets. De Minical kon al wel een uur of 4 a 5 weg zijn, en met een knoop snelheid gemiddeld kon hij dus maximaal 4 a 5 mijl weg zijn. Op basis van de wind besloten we eerst iets zuidelijker dan west te varen, een mijl of 4 naar buiten, en dan een cirkel met de ankerplaats als middelpunt te gaan varen. Na dik 4 mijl: niets. Ik deed een schietgebedje tot de Heilige Antonius, waarvan ik altijd van mijn oma en mijn moeder had begrepen dat die van de verloren voorwerpen is. Ik beloofde hem dat als we Minical zouden vinden, ik morgen naar de kerk zou gaan. Om 23.20 gingen we stuurboord uit, en beschreven die halve cirkel. Twee keer zijn we omgekeerd omdat ik tussen al die storinkjes iets dacht te zien op de radar (een terugkerende echo). Zo nu en dan riep ik naar JG om dan weer eens aan stuurboord naar voren te schijnen, dan weer aan bakboord naar achteren. Niets. Intussen had ik al dingy-leveranciers in Papeete, met telefoonnummers, gevonden op Noonsite. Gelijk naar Papeete varen en de rest van de Marquesas en de Tuamotu's overslaan? Geen optie. Ik bedacht dat we dan maar z.s.m. naar Nuku Hiva moesten zeilen, het luchtvaartknooppunt van de Marquesas, en dat JG dan maar een retourvlucht moest nemen naar Papeete. Inmiddels waren we al bijna weer bij het Noordelijkste puntje van Fatu Hiva aangekomen. Nog steeds: niets.... We waren beiden vreselijk moe, en het werd steeds moeilijker om niet gewoon naar de radar te staren maar te proberen echt iets te zien. Ik dwong mezelf om niet de moed op te geven met zoeken, geluk dwing je af. We gingen weer stuurboord uit, om 00.30 uur, en ik riep de koers naar buiten waar JG naartoe moest sturen. Ik wilde nl nog naar het midden van het gebied dat we (half) omcirkeld hadden, en dan pas terug naar de ankerplaats. Niets. 01.00 uur. We sturen bakboord uit, onverrichter zake terug naar de ankerplaats...... Ik zag weer een minuscuul stipje, een van de vele, want er was nog steeds veel storing op de radar. Ik riep naar buiten dat JG op 130 graden aan stuurboord moest schijnen. Niets. "Het zal inderdaad wel weer niets zijn, ik zal JG maar niet weer zeggen om om te keren", dacht ik. En meteen daarna: "Nee, dit is de laatste kans." "Draai toch maar om, ga 220 graden varen", zei ik tegen JG. Niets. Ik bleef dat stipje toch zo nu en dan weer terugzien. Ik vroeg aan JG of hij echt niets zag. Nee dus. Ik keek weer op de radar, en riep naar buiten of hij op 45 graden aan stuurboord wilde schijnen. Doe dan!! Adrenaline! Zal ik er niet wat heen sturen, zei JG. Ja doe maar, hoewel ik bang was dat ik het stipje op de radar kwijt zou raken als we er te dicht bij zouden komen. En ik hoor "Kom maar naar buiten". JAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Om 01.15, na een uur of 5 en een half zoeken, hadden we een glinsterende Minical gevangen in de bundel van de schijnwerper. Wat zijn wij een ONGELOFELIJKE bofkonten. Ik zei tegen JG dat ik naar de Heilige Antonius had gebeden, en dat hij het gehoord had. Kim had ook al zoiets tegen JG gezegd toen ze met de bijboot van de Vamp aan het zoeken waren. Geluk dwing je inderdaad af. Of God helpt diegenen die zichzelf helpen. Juichen!!! Ik nam de schijnwerper over, hield de Minical in het oog, terwijl JG naar Minical toe stuurde. Het was een gedoe om hem te pakken te krijgen met de pikhaak, en vast te houden, want het golfde aardig. Uiteindelijk had JG de lijn aan de boeg te pakken. Vastgemaakt aan Pinical en op naar de ankerplaats, deze keer met twee lijnen. Toen we daar bijna waren aangekomen, meldde JG terloops dat de boeglijn van de Minical was kapot getrokken. Die Minical!! Die had van de vrijheid geproefd, en wilde er weer uitbreken. Maar deze keer waren we hem voor, want hij zat nog vast aan de reservelijn. Dit is toch ongelofelijk!!!! Nou ja, we kunnen in elk geval morgen een kapot getrokken lijn laten zien........ We liepen de ankerbaai om 02.00 binnen, en zagen een fel licht in de kuip van de Vamp aangaan. JG scheen op de Minical om te laten weten dat we hem hadden. We probeerden weer op hetzelfde plekje te ankeren, maar lagen uiteindelijk toch wat te dichtbij de Vamp naar onze zin. Dat hebben we toch maar even in de gaten gehouden, het ging goed. En om 03.30 was de adrenaline voldoende verdwenen om in bed te kruipen. Shit, die mis morgen (La Fête de la Mère) in de kerk is om 08.00 uur........ [Chantal]
vr 23 mei	Fatu Hiva, Marquesas	We hadden geen zin om vandaag uitgebreid dingen te gaan doen, en wilden een rustig dagje. Dit mondde toch weer uit in een dag werken. De boot moest nog steeds schoon van binnen en buiten, en de was heeft zich natuurlijk ook behoorlijk opgestapeld. Hele dag bezig dus, en aan het einde van de dag waren we wederom afgedraaid, hoewel we onszelf een rustig dagje hadden beloofd. Ik weet niet waar dat aan ligt maar op een of andere manier gaat dat gewoon niet. Maar het is wel lekker om weer eens in een schone boot te leven; tijdens zo'n lange oversteek ga je natuurlijk geen grote schoonmaak doen. Wisten jullie dat Frans Polynesië een gebied beslaat ter grootte van Europa? Groot hè! Er zijn 5 eilandengroepen, te weten de Marquise eilanden, de Tuamotu's, de Society eilanden (ook wel bekend als Tahiti, maar dat is maar één eiland), Austral Islands en de Gambier Islands. En dan heb je nog een ver afgelegen atolletje op het Noordelijk halfrond. Wij bezoeken alleen de eerste 3 groepen, de andere eilandengroepen liggen 'ietwat' off-route. Frans Polynesië is een provincie van Frankrijk, maar wel met een zekere mate van autonomie (de kinderbijslag zou de grootste inkomensbron zijn in Frans Polynesië). Een aantal ministeries zijn autonoom, een aantal wordt vanuit Frankrijk bestuurd. We dachten aanvankelijk dat we hier met Euro's konden betalen, maar in dit gehucht is dat niet het geval. Ze hebben hier een eigen munteenheid, de Pacific Franc. Dollars willen ze overigens wel hebben. En laten we die zat hebben ....... We hoorden gisteren dat de koers ten opzichte van de Euro inmiddels 1,18 is, dus dat hadden we misschien toch beter iets anders kunnen doen..... Nou ja, ik ben altijd al sterk geweest in het hanteren van de term 'sunk costs'. Dat is nu bijna letterlijk het geval. [Chantal]
do 22 mei	Fatu Hiva, Marquesas	We hadden dus een afspraak met Angèle en Marie-Iris om te ruilen voor fruit. Het liefst willen ze t-shirts, BH's (de vraag is waarom, want ze dragen toch wel een tikkeltje grotere BH's dan ik...), kinderkleertjes e.d. Maar wij hebben genoeg dingen aan boord die we niet (meer) te eten vinden, dus daar hadden we wat van meegenomen. We waren al gewaarschuwd door Pelikan dat we wel moesten oppassen dat we het fruit wel kregen voordat we onze ruilwaar gaven. We keuvelden een tijdje met Angèle op de rand voor haar huis van Angèle. Vreemd hoor, er staat bijna geen meubilair in zo'n huis. Het matras ligt gewoon op de grond in de woonkamer. Er staan twee plastic tuinstoelen en een minuscuul bijzettafeltje. Maar wel een grote TV en een DVD speler, met een DVD-doos van La Planète des Singes, oftewel The Planet of the Apes..... Angèle wilde graag onze boot zien, en op een bepaald moment kun je dat gewoon niet weigeren. Allee dan maar. Marie-Iris ook. Angèle klom de sinaasappelboom in, en plukte op een meter of 10 hoogte wat sinaasappels voor ons. Marie-Iris zou voor de bananen, mango's en de mandarijnen zorgen, dus op naar haar huis (waar haar man ook zijn prachtige houtsnijwerken had uitgestald). Vervolgens naar de boot met Angèle plus kind en Marie Iris. Je bent al gewaarschuwd door de reisgidsen dat de Polynesiërs een ander begrip van eigendom hebben dan wij, en ook door dat ze op alles wat je bij je hebt wijzen met de vraag of ze het mogen hebben. Ook de Engelse Peter en zijn Zweedse vrouw van de Pelikan kwamen al per bijboot op ons afvaren en probeerden ons in het Duits uit te leggen dat we moesten oppassen. En in de kuip begon het al. Daar hing een bikinibovenstukje van mij, inmiddels al droog. Marie-Iris wilde die bikini wel hebben (hoewel ze ongeveer anderhalf keer mijn omvang is), en toen dat niet mocht, vroeg ze of ik er meer had. Nee, natuurlijk niet..... Of we dan lijnen hadden voor de boot van haar man. Ja, zat lijnen, maar die willen we niet kwijt. Ondertussen hadden ze van ons een drankje gekregen, en ze vragen er gewoon een koekje bij. JG zei dat we dat niet hadden, maar toen ze hun aandacht verlegden naar een ander onderwerp dat ik al helemáál niet wilde aanroeren, laat staan kwijt wilde, heb ik toch maar een rol biscuitjes tevoorschijn gehaald. Het lukte ons niet om ze in de kuip te houden, Marie-Iris moest en zou naar naar binnen. Ik zei tegen JG dat ik Marie-Iris wel in de gaten zou houden, en dat hij Angèle in het oog moest houden (wat niet nodig bleek te zijn). Ik dus achter Marie-Iris aan, die gewoon door de hele boot struint, van alles vraagt of ze het mag hebben (willekeurig wat, t-shirts, bikini's, ondergoed, haarklemmen, appels, chips, komkommers, maakt niet uit), alle kastjes opent, in tassen kijkt of vraagt wat er in zit. Echt schaamteloos, en omdat je het Frans niet zo erg vloeiend spreekt reageer je dus ook niet zoals je normaliter zou doen. Ik vond het echt bijzonder vervelend, maar dat schijnt hier gewoon te zijn. Uiteindelijk had ze een zak chips te pakken, kreeg ze een blik vlees van ons en een rol biscuitjes als ruilmiddel tegen het fruit (en Angèle idem dito), en snaaide ze stiekem ook nog een appel mee (die wij zorgvuldig bewaren, want dat zijn tegenwoordig lekkernijen!!). Jee, wat kost dit een energie zeg, ik was helemaal afgedraaid toen ze eenmaal weer wegwaren!! Hoe moet je hier in hemelsnaam mee omgaan? Doe ik nou te moeilijk? Aan het eind van de dag hebben we met een aantal medecruisers lokaal gegeten bij iemand thuis. Erg leuk en lekker! Bananen in allerlei varianten (gebakken, gekookt en in tapioca), kip op twee manieren, poisson cru in kokosmelk (zaaaalig), rijst, geraspte groene papaya als salade (goed idee!) met een mosterddressing, breadfruit, waterkers, vis gebakken in een bananendeeg, rijst, alles in enorme hoeveelheden. Groente kennen ze hier niet, maar dat was geen gemis. Om een uur of 6 a half 7 wordt er op het dorpsplein (een volleybalveld) geoefend voor Bastille-dag. Quatorze Juillet wordt in Frans Polynesië veel uitbundiger gevierd dan in Frankrijk. Het feest duurt weken, en er zijn danscontesten, waar ieder eiland aan deelneemt. Hier wordt dus uitvoerig voor getraind, al vertelde iemand dat ze natuurlijk geen partij zijn voor de grotere eilanden (hier wonen 600 mensen, verdeeld over 2 dorpen). Het is gewoon erg leuk om naar te kijken. Hoe breder de heupen en hoe dikker de billen, hoe beter het beweegt. Mannen en vrouwen (de laatsten in pareo) in rijen opgesteld, een beetje line-dance-achtig. En dat allemaal begeleid door een bandje lokale mannen, die op allerlei houten instrumenten zitten te trommelen en tokkelen (later op de avond kwamen daar wat snaarinstrumenten erbij). Een deel van het dorp, van oma tot kleuter, zit om het veldje op kleedjes te kijken. Hoewel dit soort dingen op de meeste plaatsen ter wille van de toeristen wordt georganiseerd, is het hier echt een lokaal iets, en dat maakt het des te leuker. [Chantal]
wo 21 mei	Fatu Hiva, Marquesas	Vandaag viel ons de eer te beurt om de douane op bezoek te krijgen. We stonden de 4 mannen gewoon heel vriendelijk, zo veel mogelijk in het Frans te woord. We wisten dat we hier illegaal waren, want je kunt op dit eiland niet inklaren. Officieel moet je dus eerst naar een ander eiland om in te klaren, maar volgens de pilots doen ze niet zo moeilijk. De douane sprak ons een beetje vermanend toe, en zei dat hier eigenlijk een boete op stond, maar dat ze dat maar lieten zitten. Fijn dus (achteraf hoorden we dat de 3 boten die gisteren waren gecontroleerd wel beboet waren, en de boten na ons ook niet. Dat was vreemd, tot ik besefte dat dat alle 3 Duitse boten waren....). Verder hebben we een beetje eerlijk gedaan. Niet helemaal.... we hebben 'iets' meer drank bij ons dan ze hebben opgeschreven (vnl goedkope bagger-rum om te ruilen). Ook bij ons wilden ze binnen een kijkje nemen na de formaliteiten. No problem, JG liet ze onze drankkast en drankkelder zien (maar niet de andere plek...). In die drankkelder (ruimte onder de vloer, in de bildge) ligt alles opgestapeld, en het is niet te zien hoeveel het precies is, dus ze geloofden het wel. We zijn vandaag maar gelijk begonnen met het schoonmaken van het onderwaterschip en het vieze deel (zo'n centimeter of 35) boven de waterlijn. Ons schip is nog nooit zo vies geweest, en we schamen ons rot. Nou ja, we vinden het gewoon lelijk staan, en het remt natuurlijk ook behoorlijk af. Dat is een aardig karwei, want het is echt heel flink aangekoekt. Niet alleen de eendekokkels maar vooral het bruin-groenige slijm gaat er gewoon bijna niet af. We hebben geen middel geschuwd, maar gewoon hard boenen met een schuurspons met Jif (o nee Cif heet dat tegenwoordig) is toch echt de enige manier. En dat wil je eigenlijk niet, want wie weet maak je daar wel minieme krasjes mee, die des te sneller weer als lekker plekje worden uitgekozen door de kokkels en algen. Maar ja, je moet toch wat. Inmiddels zijn we trouwens wel helemaal beurs en geschaafd, want het rolt hier aardig op de ankerplek. Terwijl je dus aan het schoonmaken bent (JG in het water voor het onderwaterschip, ik in de meest spastische houdingen in de bijboot voor het bovenwaterschip), gaat de boot zo heen en weer, dat je de ene keer 20 cm onder de waterlijn bezig bent, en de andere keer 50 cm boven de waterlijn. En ondertussen wordt de bijboot, die aan Pinical is vastgemaakt, natuurlijk er vanaf en er tegenaan geduwd. Met de nodige ledematen ertussen natuurlijk. Enniewee, één kant is nu bijna schoon. Pffff. Na deze noeste arbeid vonden we dat we het onszelf wel mochten gunnen om naar de wal te gaan. Het dorpje Hanavave is een klein dorpje met zo'n 300 inwoners, midden tussen het groen. Erg schattig en zeeeeerrrr groen allemaal. De mensen, vooral kinderen, spreken je meteen aan, en willen weten hoe je heet, en of je misschien van die grote blauwe boot bent. Nee dus, hoewel die ook een Nederlandse vlag voert. Als je door de straatjes loopt, zie je de sinaasappels, papayas, limoenen, breadfruits, bananen, mago's en dergelijke gewoon in de bomen hangen. Iedere boom is van iemand, dus je moet jezelf nergens aan helpen. Je hoeft helemaal niet op zoek naar mensen die met je willen ruilen, ze spreken je gewoon aan (vooral als je een tas bij je hebt). Fruit voor van alles, maar het liefst rum (hoewel de gendarme je vraagt om dat niet te doen). We spraken af met Angèle en Marie-Iris om morgen terug te komen en dan het e.e.a. te ruilen. Geheel in overeenstemming met het weer hebben we 's avonds hutspot gegeten. Met een verpakte hamburger, ik heb onmiddellijk de rest van die hamburgers tot ruilwaar bestempeld. Heeeeel vies. [Chantal]
di 20 mei Dag 22	Pacific Ocean - Fatu Hiva	Arrival day!!! Nog steeds motorend zijn we om 11.30 onze tijd aangekomen in Baie des Vierges (Hanavave Bay) bij Fatu Hiva. In totaal hebben we er 20 dagen en 19,5 uur over gedaan. En dat met twee abominabele laatste dagen. Dat is zowaar sneller dan de Atlantische oversteek (21 dagen en 23 uur), terwijl die toch zo'n 300 mijl korter is! Eigenlijk was de Pacific crossing precies het tegenovergestelde van de Atlantic. Nu hadden we aan het begin en het eind geen of weinig wind en in het midden veel wind, en bij de Atlantic crossing was dat precies andersom. Al motorend hadden we de boot al zowat kant en klaar gemaakt voordat we de baai aanliepen. Lijnen opgeschoten, boom weer tegen de mast aan, huik op het grootzeil, etc. etc. JG checkte nog even het elektrische ankerlier..... nee hè! Dat #@^#$% ding weigerde weer eens. Die lier is wel vaker weigerachtig, maar nu wilde het ding zelfs niet de ketting laten uitrollen (dat gaat bij ons type niet elektrisch). Hellemaal vastgekoekt door het zout. Dat laatste was wel weer snel verholpen, maar het motortje (dat wel werkte) dreef de lier nog steeds niet aan. Dat was minder geslaagd met het oog op de ankergrond in Hanavave Bay. Zodra we de baai binnenliepen kwam Pelikan (mensen waar we onderweg contact mee hadden) met de bijboot op ons af om aanwijzingen te geven waar we het beste konden ankeren, omdat de schepen kennelijk voor het eerst andersom lagen dan gebruikelijk. De eerste keer ankeren krabden we, en we moesten dus ankerop. Op de hand wel te verstaan, terwijl we alle 60 meter ketting hadden uitstaan. Arme JG. Terwijl we nog een rondje voeren door de baai zagen we beiden een zwarte vin. Huh? Misschien die orka.......? De tweede keer ankeren lukte wel goed, al raakte JG's duim wel even bekneld. Dat verhielpen we enigszins met een biertje, zowel voor de inwendige (lekker!) als de uitwendige (koud!) mens. Om me heen kijkend zag ik dat ik me de moeite had kunnen besparen om een Polynesisch gastlandvlaggetje te maken. Iedereen, met uitzondering van een schip, voer een Franse vlag, en ook de douaneboot (!!, toch maar snel even de gele vlag gehesen....) die 's middags aankwam, had gewoon een Franse vlag. We ruimden de boel verder op, bliezen de bijboot op, en schrokken ons rot toen we een rondje om Pinical voeren. Wat was hij vies!! Maar vooral: wat een ontzettende hoeveelheid eendekokkels zat er aan onze boot!! Toen we later een verfrissende duik namen (toch maar gedaan, we zagen anderen ook zwemmen) bleken ze niet alleen boven en onder de waterlijn te zitten. Het HELE onderwaterschip zit helemaal vol!!!! Samen met wat bruin-groenige slijm. Dat verklaart de traagheid!! En dat is weer een leuke klus.... Een paar uur nadat wij aankwamen, was ankerde de douaneboot ook in de baai. We zagen ze na een tijdje af en aan varen naar 3 zeiljachten, met name naar de Nin (die we in Panama al hadden ontmoet). Ze zijn wel een keer of 5 heen en weer gegaan tussen de douaneboot en de Nin. We vroegen ons al af wat er aan de hand was. Later hoorden we dat de douane na het invullen van de benodigde papieren een kijkje binnen wilden nemen. Laten ze nou per ongeluk wat marihuana op tafel (!) hebben laten liggen!!! Wat er toen gebeurde kunnen de Engelsen het beste uitdrukken: they went ballistic. Het is natuurlijk wel ONTZETTEND stom om wat marihuana te laten liggen op tafel als de douane in dezelfde baai ligt, en je voldoende tijd hebt om er vanaf te komen (en helemaal als je weet dat ze 8 flessen rum in alle haast naar de kant hadden gebracht). En dat bij de Franse douane. Ze realiseerden zich achteraf dat het wel eens heel anders had kunnen aflopen dan een boete van US 500. Hoewel we erg benieuwd waren naar het eiland, zijn we vandaag niet aan land gegaan. We willen eerst zeker zijn van ons anker, met het oog op valwinden (die we gelukkig nog niet hadden gehad) en de kwaliteit van de ankergrond. Dat was geen straf, want dit is echt absoluut het allermooiste plekje waar we geweest zijn, veel mooier nog dan Tobago. Het is een ADEMBENEMEND mooie baai, ik ben helemaal lyrisch over deze plek, bijna tot de wanhoop van JG, die dat wel twintig keer heeft moeten aanhoren. De Marquesas zijn hele jonge vulkanische eilanden. De erosie heeft de vormen van de bergen nog niet aangetast, en die zijn dus hoekig en scherp. Alles is zo groen als het maar zijn kan. Mossen, loofbomen, struiken en veel palmen, echt WAANZINNIG mooi!! Het dorpje is niet zichtbaar vanaf de plek waar wij liggen. Een zijde van de baai wordt gemarkeerd door een aantal pinakels (ha ha, let op de woordspeling...), een paar gigantisch steile hoge rotspieken. De baai heeft zijn oorspronkelijke naam aan die pieken te danken. Die naam was Baie des Verges (ofwel baai van de penissen). Toen de missionarissen hier kwamen, waren die minder gecharmeerd van deze naam, en hebben er een i aan toegevoegd voor een iets maagdelijkere naam. Voilá Baie des Vierges!!! [Chantal]
ma 19 mei Dag 21	Pacific Ocean	Een onbestendig dagje was het vandaag. De meeste squalls komen doorgaans 's nachts, en ook vannacht hebben we al een paar squalls over ons heen gekregen, soms met wind rond de 30 knopen. Ondanks de stralend blauwe lucht vanochtend, kregen we er vandaag overdag ook een paar. En deze keer waren we daar blij mee, want dat betekende tenminste wat wind, en dus meer snelheid in de goede richting. Tussen de buien door was er weinig of geen wind, en om 10.45 moesten we voor het eerst sinds 2 mei de onderwatergenua (nieuwe bijnaam van Wouter voor de motor) aan het werk zetten (afgezien van stroom draaien dan, maar dan staat ie in z'n vrij). Een tijdje later kon ie weer uit en nu staat hij vanaf 15.00 uur weer aan. De wind is uitgespeeld. Je merkt het ook aan de golven, die vlakken iets af. Onze snelheid met de motor valt ons vies tegen. op ons gebruikelijke toerental doen we wel bijna een knoop minder dan normaal. We zijn dan ook erg benieuwd naar de aangroei op de schroef en het onderwaterschip. Dit belooft niet veel goeds..... Van de berichten over de ankerplaats Hanavave Bay op Fatu Hiva worden we niet onverdeeld gelukkig. Het schijnt spectaculair te zijn, in de zin van mooi. Maar de ruimte is beperkt, en het schijnt er nogal vol te liggen. De bodem loopt erg steil en varieert nogal in ankerkwaliteitsgrond (er is maar weinig goede grond). Plus er schijnen vervelende valwinden van de berg af te komen. Een van de schepen (de Australische Pelikan) in het groepje vóór ons, die al binnen is, had in zijn eerste nacht gekrabd, en zelfs na opnieuw ankeren was de afstand tot een andere boot op een bepaald moment 2 voet. Tijd om ankerop te gaan, en de rest van de nacht hebben ze buiten de baai voor top en takel gelegen, wachtend op daglicht en vertrekkende zeilschepen. Ze hadden nog geen voet aan land gezet. Dat klinkt niet echt als de heerlijke nacht lekker ongestoord en lang slapen die we ons voorstellen. In elk geval zijn we wel blij met de aanwijzingen waar de beste ankergrond is, en verder is het maar hopen. [Chantal]
zo 18 mei Dag 20	Pacific Ocean	Vanochtend besloten we dat we niet zouden proberen om alles uit Pinical te persen wat maar mogelijk is, om morgen voor het donker aan te komen. We zouden dan een dagafstand moeten halen van meer dan 160 mijl. We zouden dan 's nachts ook actief moeten zeilen (doorgaans doen we 's nachts alleen iets als het echt nodig is), en we hadden geen zin in de stress. Dat betekende dat we toch wel erg zouden moeten gaan afremmen, om ervoor te zorgen dat we niet eerder dan daglicht op 21 mei zouden aankomen. Nou is afremmen niet iets wat je wilt als je al 3 weken op de oceaan hebt doorgebracht. Nou, dat bleek ook niet nodig. Onze snelheid is ontzettend teruggezakt. We mogen blij zijn als we de 5 knopen halen. De inzakkende wind, en stroom tegen zijn daar debet aan. Dan baal je toch wel even flink hoor! We worden ook een beetje kregel van het rollen en de onverwachte bewegingen. Hoewel het iets beter is dan gisteren, is het nog steeds een enorme klotsbak. Ook wind tegen stroom helpt daar niet bij mee. Verder is het net als gisteren nogal grijs weer. Al met al is dit dus niet our day...... Enniewee, onze dagafstand is ineens erg mager, met 126 mijl. En dat is dan ook nog eens in 25 uur, want we zijn weer 15 graden verder naar het W en hebben de klok weer een uur teruggezet. Het tijdsverschil met Nederland is nu 11 uur. Op de Marquesas is het verschil zelfs 11,5 uur. Ik had daar nog nooit van gehoord, een tijdzone van een half uur. Belachelijke uitvinding, op je computer bestaat die tijdzone gewoonweg niet, en dus negeren we dat halve uur maar. [Chantal]
za 17 mei Dag 19	Pacific Ocean	Het lijkt wel alsof we op zo'n rodeostier zitten, zo beweegt Pinical op de golven, en wij op Pinical. Zo erg hebben we sinds we vertrokken zijn uit Scheveningen nog niet gerold. Van gangboord tot gangboord. Anderen klagen op het SSB net ook over de onrustige zee. In elk geval is iedere andere activiteit dan lezen, liggen, en wat eten en drinken, en kijken naar de golven (dat blijft fascinerend!) zo ongeveer uitgesloten. 's Nachts slapen we nauwelijks, en gek genoeg kunnen we dat overdag wel een beetje inhalen. Het tegelijkertijd met het verorberen van je ontbijt drinken van een kop koffie of thee is er al tijden niet meer bij, omdat je gewoonweg niet alles tegelijkertijd kunt vasthouden en dan ook nog iets in je mond steken. Het zoute water spuit de gootsteen uit als we een flinke schuiver maken. Opletten voor deze zoute spetters op de kajuitvloer, want dat maakt het glad. Bij het afwassen moet je de vaat goed in de gaten houden, en vooral niet loslaten, want anders plopt bij een schuiver de stop zo uit de gootsteen door het opklotsende zoute water aan de onderkant. Zo moesten we vandaag 3 keer opnieuw heet water koken voor het afwaswater (de boiler gebruiken we niet onderweg, want de gasvoorraad is niet eindig). Koken is een ramp. We hebben weliswaar een kombuisband, waar je in kunt hangen bij het koken, maar die is eigenlijk alleen te gebruiken onder permanente helling en niet bij een rollend schip met veel onverwachte bewegingen. Veel te gevaarlijk. Voor je het weet kun je je evenwicht niet bewaren (je hebt natuurlijk 2 handen nodig voor het koken, en daarvoor moet je het aloude adagium 'een hand voor jezelf, een voor het schip' toch echt loslaten), en val je tegen het fornuis aan. Jullie zouden me moeten zien kokkerellen, het is vast geen gezicht. Het hoeft geen verder betoog dat er vandaag dus niet zoveel uit onze handen is gekomen, net als de afgelopen dagen. Dus eigenlijk is er niet zoveel te melden. Behalve dan dat de motor nog steeds kuren heeft (we moeten af en toe stroom draaien). In Panama bleken we vervuilde diesel te hebben in onze tank. JG heeft toen de tank schoongemaakt, de diesel gefilterd en er speciaal spul ingegooid om bacteriën te doden. Het is bekend dat je dan in het begin wat verontreiniging kunt hebben in je filters, en dus had JG preventief al filters vervangen in Panama. Onderweg hebben we nog een aantal keren het groffilter moeten vervangen en een fijnfilter. Maar de motor heeft er regelmatig nog geen zin in. We hebben nog maar 1 reserve fijnfilter, dus we willen die eigenlijk bewaren tot we echt niet anders kunnen. Het zou toch vervelend zijn als we bij aankomst geen motor kunnen gebruiken. Over aankomst gesproken, dachten we gisteren nog dat het precies zo uit kwam dat we de hele daglichtperiode hadden om de baai aan te lopen, inmiddels is onze snelheid zo teruggelopen (waarschijnlijk hebben we wat stroming tegen, en het rollen helpt natuurlijk ook niet mee) dat we waarschijnlijk 's nachts aan gaan komen. Of we moeten weer meer dan 160 mijl per dag gaan doen, en dat zit er denk ik niet meer in. Op het SSB net hoorden we dat de ankerbaai bij Fatu Hiva die we op het oog hadden nogal vol is, en dat er alleen plek is in erg diep water. En we hebben eigenlijk niet voldoende aan onze 60 meter ketting om voldoende uit te brengen om bestand te zijn tegen de valwinden die daar van de bergen af komen rollen. Daar gaat onze hoop op eindelijk een goeie nachtrust?? [Chantal]
vr 16 mei Dag 18	Pacific Ocean	We hebben vannacht een bijzonder onrustige nacht gehad. Hij was al korter door het kijken naar de maansverduistering (want wanneer zie je dat nou?), het gedoe met het schip op ramkoers, en het gezellige kletspraatje met Dennis en Ank via de SSB. Maar meer nog werd het veroorzaakt doordat de golven nog steeds erg wispelturig waren en Pinical van haar koers wilden brengen. Ze deden een spelletje welke golf Pinical het meest kon laten rollen of hellen. De wind was tegen de 30 knopen, en uiteindelijk besloten we maar het grootzeil te laten zakken. Rif 3 was kennelijk niet afdoende. Dat scheelde een boel kopzorgen, want je hoeft niet meer bang te zijn voor een grootzeil dat telkens door de golven klappert, maar voor de golven en snelheid maakte het eigenlijk niet zoveel verschil. We hebben vandaag overdag dus maar wat bijgeslapen. JG de eerste helft van de ochtend, en ik de halve middag (terwijl JG allerlei klusjes deed). Dan is zo'n dag vlug voorbij. Het lijkt erop alsof we precies geluk hebben met de wind op deze oversteek. De voorspellingen zijn dat de wind er vanaf de 21e mee op gaat houden. En dan denken wij al binnen te zijn..... Ik had zin in lekker eten vanavond, en mijn kookcreatie was zo'n succes dat ik die met jullie wil delen. Hier komt ie: Salade van koolsla á la Chantal (2 personen) 4 koolbladeren 2 plakken bacon of katenspek handvol grof gehakte amandelen 2 el gebakken uitjes uit een potje (Conimex of zo) 1 sinaasappel 2 el Danish Blue 2 el rozijnen 2 el vloeibare honing 1 volle tl mosterd 1 klein uitje Dressing: Pers een helft van de sinaasappel uit, vermeng het sap met de honing en een fijn gesnipperd uitje en laat even staan. Salade: Rooster de amandelen in een pan, en houd ze apart. Bak daarna de in kleine stukjes gesneden plakken bacon of katenspek goed uit in dezelfde pan (geen olie of boter gebruiken). Snijd de koolbladeren in stukjes en verdeel ze over de borden. Strooi er de gebakken uitjes, de spekjes, de amandelen, de rozijnen en de verkruimelde Danish Blue over. Maak de andere helft van de sinaasappel schoon, velletjes en eventuele pitjes verwijderen, klein snijden en verdelen over de borden. Verdeel de dressing over de borden. Smullen!!! Ik gebruik vaak kool in plaats van sla, omdat sla veel moeilijker te krijgen is. Kool is een prima vervanger, en blijft heeeel erg lang goed. De hoeveelheid salade hield trouwens niet over, dus misschien moeten de hoeveelheden wat groter. Wij hebben gewoon een toetje genomen (houdbare yoghurt). [Chantal]
do 15 mei Dag 17	Pacific Ocean	Op het moment dat ik dit schrijf hebben we een maansverduistering. JG was net naar bed gegaan toen ik naar buiten ging en naar de maan keek. In tegenstelling tot gisteren, toen hij echt zijn best deed om de zon te evenaren met zijn volle licht, zag ik een piepklein maantje, alsof het het allerlaatste kwartier was. Ik trommelde JG dus na 5 minuten weer uit bed. Hij kon nog net een klein randje maan zien voordat kennelijk de aarde tussen de zon en de maan kwam. Ik wist niet dat een maansverduistering zo lang duurde, het is ongeveer 3 kwartier donker geweest voordat we weer een randje aan de andere kant zagen, alsof het het allereerste kwartier was. Ik heb nu al onze getijdenprogramma's uitgeprobeerd om te kijken of zij ook een maansverduistering aangeven op dit punt en deze tijd, maar helaas ken ik die programma's niet goed genoeg of zit het er gewoon niet in. Eigenlijk was ik sowieso blij dat JG uit bed was, want we houden de hele middag ons hart al vast als Pinical weer een schuiver maakt door een vervelende golf. Die waren er vanmiddag al veel, maar nu was het ineens vaker raak. Helga de windvaan heeft er dan erg veel moeite mee om Pinical weer op koers te krijgen, en dan klappert er altijd wel een zeil. NIET fijn. De elektrische autopilot aanzetten heeft ook weinig zin, want die is nog trager. Het patroon van de golven is nogal warrig, en eigenlijk ver te zoeken. We krijgen ze nu van verschillende kanten te verduren, waarbij die uit ZO nog echt overheersen en verreweg het hoogst zijn. En eigenlijk valt die hoogte nog wel mee, we schatten zo'n 4 meter (maar dat schatten blijft moeilijk). De wind is zo'n 25 a 30 knopen. Eigenlijk zou het dus wel mee moeten vallen en moet Pinical dit makkelijk trekken, maar dat doet het dus niet. En die kruiszeeën zijn dus de oorzaak. Uiteindelijk besloten we maar om rif 3 in het grootzeil te trekken. Dat is bijna een unicum; volgens mij is het de derde keer dat we die gebruiken (de eerste keer was op de dag van vertrek (!), de tweede keer op de laatste dag in Biscaye). En gelukkig heeft Pinical nu wat minder de neiging om op te loeven nadat een golf weer vervelend doet. Maar onrustig is het zeker, dus we verwachten niet al te veel nachtrust vannacht. En die is toch al niet zo top deze overtocht. Het is gek, maar we slapen beide niet geweldig. Waarschijnlijk toch te wiebelig. Onze nachtrust onderbreken we vanavond trouwens met graagte, want we hebben een SSB date met Dennis en Ank in Nederland. Nou, we krijgen net een enorme boost van een golf, ik switch even tussen het typen door naar Maxsea, en zie dat we een snelheid van 10,10 knopen bereiken. Wat een snelheid! Gemiddeld doen we nu, zelfs met rif 3 in het grootzeil, een deels ingerolde genua 2 en een stagfok tussen de 7,5 en de 8 knopen. Tja, we zijn er wel snel mee aan de overkant. Maar echt uitgerust zullen we wel niet zijn. [Chantal] Nou, weer een naschrift nodig. Spannende ogenblikken vanavond, want we lagen op ramkoers met een (vissers?)boot aan stuurboord. JG lag net een uur in bed, maar ik heb 'm toch maar uit bed getrommeld. Dat is altijd een dilemma, want je wilt elkaars nachtrust natuurlijk niet onderbreken. Wederom kregen we geen reactie op mijn (steeds dringender) marifoonoproepen (ongelofelijk toch? dat die schepen ons niet zien op de radar, dat zou ik nog kunnen begrijpen, maar kanaal 16 niet uitluisteren???), en op een gegeven moment was ie zo dichtbij dat we in actie moesten komen. Omdat het waarschijnlijk een vissersboot was, met misschien sleepnetten, wilden we niet achterlangs, en voorlangs kon ook niet (onze policy is trouwens ook om nooit voorlangs te gaan vanwege de snelheid van die bakbeesten). We moesten dus overstag naar bakboord. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want onze giek zat nog voorzichtigheidshalve vast met twee (we willen niet weer een kapotte zeereling) bulletalies, en de genua stond nog aan bakboord op de boom. Én de motor, die we voor de zekerheid wilden starten, sloeg 3 keer af voordat ie bleef lopen (waarbij ik tijdens een sprint naar binnen, om de motor weer aan te zetten, en passant mijn teennagel een halve cm heb ingescheurd), waarschijnlijk door vervuilde filters hoewel we die een paar dagen geleden nog vervangen hadden. Dat was dus wel even spannend! Bij deze actie is de harp waarmee de genuaschoten aan de halshoek van de genua vastzitten kapot gesprongen (of open gegaan?), en onze stuurboordschoot heeft vervolgens de vrijheid gekozen. [Chantal]
wo 14 mei Dag 16	Pacific Ocean	Vandaag hebben we er sinds vertrek uit Scheveningen 10.000 mijl opzitten. Dat is een boel!! We hadden ruwweg geschat dat onze wereldomzeiling zo'n 25.000 mijl lang zou zijn, maar aangezien we nu sinds vertrek zo'n 127 graden meer naar het westen zitten, en dat zo'n 35% van 360 graden is (ja ja, ik weet het, ik ben een cijferaar), zullen het er wel wat meer worden dan 25.000. Het zal meer naar de 30.000 neigen. Hee, en als ik kijk hoeveel tijd er nu verstreken is sinds vertrek, dan is dat ook ongeveer 1/3e van de tijd die we ervoor uit hebben getrokken. Wat een planning!! Nou ja, ik zal jullie niet verder vermoeien met cijfertjes, en me verder inhouden. Het is vreemd om alweer over het einde van onze reis en het vervolg te denken, aan de ene kant is dat nog zo ver weg, maar aan de andere kant gek genoeg ook dichtbij. Zo zitten we nu al tijdens onze happy hours op het voordek onder het genot van een biertje te bedenken wat we, eenmaal weer in het werkende leven, in onze vakanties zouden gaan doen. En vooral, waar. Gek genoeg hebben we het gevoel dat we een tijdje best wel eens genoeg zouden kunnen hebben aan ons eigen kleine kikkerlandje. Tenslotte hebben we dat dan twee jaar lang moeten missen. Maar ook andere mogelijkheden passeren de revue hoor, zoals twee weken New York, of zeilen naar Noorwegen. Nou ja, mogelijkheden zat! Vandaag hebben we voor de derde keer gevist. Hoewel Big T het tot nu toe had laten afweten, waren we te lui om een ander aas te bevestigen aan de lijn. Ook Wout wist trouwens geen vis te lokken, maar ook op de Atlantic waren de vissen niet zo onder de indruk van zijn charme. Twee lijnen met 200 kilo breeksterkte uit dus, beide met geelgroene aas eraan. En jawel hoor, die goeie ouwe Big T is nog steeds macho genoeg om een vis te verleiden. Zoals we inmiddels gewend zijn, gebeurde dat weer aan het begin van de schemering. Waarschijnlijk had de ene tonijn de andere geroken, want terwijl we de vispasta (met tonijn uit blik) zo ongeveer op schoot hadden, hadden we er een aan de haak. Dezelfde als onze eerste vis op de Atlantic (toen hadden we nog niet door dat dat bijzonder was, en dat we verder alleen nog maar dorades zouden vangen), en we weten nog van toen dat ie erg lekker was. JG goot Beerenburg (echte Weduwe Joustra, ja sorry hoor, we hebben nog getwijfeld of we goedkope rum zouden pakken, maar ik vind zelfs goedkope rum lekkerder) in zijn kieuwen om hem te verdoven, en ik gaf hem een klap op z'n kop met de lierhandle. En vervolgens hebben we lekker ons maaltje opgegeten. Terwijl ik daarna in de kuip aan het douchen was, heeft JG er met frisse tegenzin filets van gesneden, of iets dat daarop lijkt. Dat is overigens wel een hele erge nette uitdrukking voor het geweld dat hij gebruikt. Hij is van de gedachte 'grote-stappen-snel-thuis-en-de-rest-flikkeren-we-overboord', terwijl ik een vis gewoon zo netjes mogelijk wil schoonmaken. Maar ja, ieder z'n eigen methode, en het smaakt hetzelfde. Over vissen gesproken: we hoorden dat er op de Marquesas ciguatera heerst. Dat is een ziekte die ontstaat doordat vissen dood koraal eten, waardoor gif wordt opgeslagen in hun vissenlijf. Aaseters eten die vissen weer op, en op hun beurt worden die weer opgegeten, en zo stapelt zich het gif op. Je kunt behoorlijk ziek worden als je teveel van zulke vis eet. Dus laten we er nu nog maar even van genieten. En nog meer vissenstories: we hoorden dat in de baai van Fatu Hiva waar we heen gaan een killer whale is gesignaleerd. Die naam doet al bevroeden dat dat geen fijne speelmakker is. Sterker nog, het is de orka!! Familie van de dolfijn en niet van de walvis (zoals de naam doet vermoeden) of van de haai (zoals iedereen denkt), en niet een tiepje dat je al zwemmend wilt tegenkomen. Hij hoort daar helemaal niet thuis, en zal misschien ook wel weer vertrokken zijn, maar je denkt toch wel even 3 keer na voor je daar een verkoelende duik neemt. Het is misschien een beetje saai om te lezen, maar het schiet nog steeds lekker hard op. We hebben er vandaag weer 165 mijl opzitten, met een windje van 16-23 knopen. Niets mis mee! [Chantal]
di 13 mei Dag 15	Pacific Ocean	Het was inderdaad een bijzonder onrustige nacht met weinig nachtrust. Sowieso was het adrenalinegehalte bij mij na het scheuren van de genua te hoog om snel in slaap te kunnen vallen. Maar met deze gereduceerde snelheid werd het slingeren dusdanig, dat je jezelf zelfs tussen slingerzeiltjes met dekbedden en kussens niet meer klem kon zetten. 's Ochtends was er werk aan de winkel. En zul je net zien, daaagen lang hebben we geen squalls, en juist wanneer wij met de genua aan de gang willen, worden we omringd door grijze wolken. Toch maar even gewacht dus, hoewel de wind net een tijdje onder de 15 knopen was, en dus fijner om zulke capriolen uit te halen. Maar je weet nooit wat er in zo'n squall zit, en je zit niet te wachten op 30 knopen wind terwijl de genua heen en weer klappert en je hem naar beneden probeert te krijgen. Om 09.40 uur gingen we aan de slag. Genua uitgerold. Gelukkig lukte dat, doordat de twee delen van het zeil nog met het reguleerlijntje aan elkaar vast zaten. Vervolgens de val los, en proberen om die lap van zo'n 40 m2 naar beneden te krijgen. We hoopten dat de twee delen aan de voorkant bij het voorlijk ook nog aan elkaar zaten, zodat we het zeil aan de pees door de gleuf van het rolsysteem naar beneden konden trekken. We vermoedden dat dat wel het geval zou zijn, omdat de genua deels ingerold was toen hij scheurde. En het lukte, al kunnen van netjes vouwen niet spreken (zie foto; ik ben speciaal de camera gaan halen om dit plaatje te schieten, en JG bleef even liggen). Ik haalde opgelucht adem, want ik zag JG of mezelf nog niet met deze zee in de lucht bengelen en heen en weer zwiepen om te proberen het bovenste deel naar beneden te trekken. We probeerden de enorme berg dacron in de zeilzak te proppen, en om 10.10 uur was de klus geklaard. Deel 1 dan. Deel 2: genua 2 opdiepen uit de bakskist en hijsen maar. We hadden ook nog wel een andere (gare) genua 1, maar gezien de windkracht die we de afgelopen dagen hadden, en ook zouden houden volgens de voorspellingen, hadden we besloten om de genua 2 te gebruiken. Onze genua 1 is erg bol gesneden, en dat is op de boom met een zeer ruime koers wat minder fijn. De genua 2 is een stuk strakker gesneden, en zou wat netter op de boom staan, plus hij is natuurlijk kleiner. Ook deel 2 volbrachten we zonder veel problemen, en om 11.00 uur zaten we in de kuip, samen met een hele volle zeilzak. Opgevouwen is de genua natuurlijk een stuk kleiner dan op deze manier gepropt, maar dat is een onmogelijke taak in deze omstandigheden. We laten de zak nog even in de kuip staan om het zeil uit te laten wasemen, want het zeil is gedeeltelijk nat geworden bij het neerhalen. In de middag begon de wind weer wat aan te wakkeren, en werd weer zo rond de 20 knopen. We hebben meer dan een halve dag zonder genua gezeild, en dat zie je gelijk aan de snelheid en de afgelegde afstand. Vandaag hebben we 144 mijl afgelegd. En dat is dan ook nog eens in 25 uur, want we zijn weer 15 graden verder en hebben de klok een uur teruggezet. Het tijdsverschil met Nederland is nu 10 uur, met UTC 8 uur. [Chantal]
ma 12 mei Dag 14	Pacific Ocean	Vanochtend dachten we eens een keer met Brinta te ontbijten. Die hadden we op Curaçao gekocht in een vlaag van nostalgie. Plus het leek ons nogal praktisch, want het is lang houdbaar, en dan kun je jezelf de moeite besparen om elke dag brood te bakken. We hadden alle ontbijtvariaties al gehad (vers brood van de bakker, dat na 2 dagen al schimmelde, afbakstokbroodjes ook uit Curaçao, roggebrood en vers brood, waarbij het laatste toch favoriet is, op kleine afstand gevolgd door het stokbrood), en nu moesten we maar eens aan de Brinta. Dus melk opgezet (daar moeten we ook eens vanaf). En toen begon de ellende. Probeer in zo'n dansende kermisattractie maar eens melk in een soepkom te schenken. Uit voorzorg had ik die al in de gootsteen gezet, en wat meer melk opgezet dan noodzakelijk, maar het was toch echt jongleren. Het is niet een kwestie van de pan boven de soepkom houden, want de zwaartekracht zorgt er onherroepelijk voor dat de melk naast de soepkom komt in plaats van erin. Uiteindelijk toch nog een redelijke hoeveelheid melk erin gekregen, en toen begon hetzelfde weer van voren af aan met de Brinta. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat het één grote knoeiboel werd. Volgende keer toch een wat andere tactiek toepassen, denk ik. Eerst in de pan klaarmaken en dan met een soeplepel. Al doende leert men... By the way, wisten jullie dat het woord Brinta komt van BReakfast INtegral TArwe? Ik niet, maar nu wel!! Vandaag breken we triprecord na triprecord. Iedere 3 uur werken we ons logboek bij, en vandaag was het elke keer spannend: verbreken we het vorige record of niet? Vandaag is dat 4 keer gebeurd, en het staat nu op 174 mijl in 24 uur. Als het zo lekker snel gaat is het lastig om de beslissing te nemen om te gaan reven, en een beetje zuinig aan te doen met je boot. Toch maar gedaan. We zeilen nu met rif 2 in het grootzeil (stuurboord), een flink ingerolde genua 1 (bakboord op de boom) en de kotterfok (stuurboord). Scheelt overigens niet veel in snelheid, maar je wint wel iets aan comfort. De zee is nogal ruig, en Helga de windvaan heeft dan ook regelmatig moeite met het houden van de koers, omdat de golven Pinical een andere kant op dwingen, waardoor bijvoorbeeld de genua bak komt te staan. Als die weer omklapt, gaat het geluid door merg en been, en kijk je met schrik naar de bewegende voorstag. Die reven in het grootzeil en de genua voorkomen dat grotendeels, en dat is toch een stuk fijner. [Chantal] Nou, dat laatste had ik dus niet moeten opschrijven, dat was de goden verzoeken, kennelijk. Juist bij de wisseling van de wacht om 22.00 uur, toen JG koffie voor zichzelf aan het zetten was en ik net m'n niemendalletje aan had, hoorden we een kleine "Baf!". "Wat was dat?", vroeg ik aan JG, met in m'n hoofd wat ik net had opgeschreven. "O, het zeil slaat weer bak", zei JG onderkoeld. Niet dus, geklapper buiten, en ja hoor, onze (goede) genua 1 was van voor tot achter gescheurd, als langs een liniaal. Het hing nog aan elkaar door het reguleerlijntje in het inmiddels non-existent achterlijk. We hebben een einde aan het geklapper gemaakt door de genua in te rollen, en besloten dat we niet in het donker aan de gang zouden gaan met het neerhalen van de genua. We gingen de nacht dus in met grootzeil en kotterfok. De snelheid werd hierdoor fors gereduceerd. Dat had ook effect op de stabiliteit, want de golven kregen meer grip, en het werd dus een zeeeer onrustig nachtje. Hadden we dit kunnen voorkomen? Zo'n scheur ontstaat niet beetje bij beetje, het is gelijk helemaal raak. We hadden voldoende gereefd, dus daar kan het niet aan liggen. We denken dat dit de prijs is die we moeten betalen vanwege het gebruik van de windvaan bij zulke zeeën en zo'n koers. Helga had moeite met het houden van koers, en deze golf, die Pinical zo stuurde dat de genua waarschijnlijk bak werd geslagen, werd de genua kennelijk fataal. Misschien hadden we wat minder ruim ten opzichte van de wind moeten sturen. Maar ja, achteraf is alles heel simpel, en je wilt tenslotte naar je bestemming sturen, en als het even kan niet al te erg omvaren. [Chantal]
zo 11 mei Dag 13	Pacific Ocean	O hemel, het geluid is terug. En deze keer een stuk luider dan eerst. Het is echt VRESELIJK!!!!!! Dit is niet uit te leggen, het gaat door merg en been. We hebben beiden lang bij de mast gezeten om te kijken hoe het kan, en wat we er aan moeten doen, maar er is nog geen licht in de duisternis. Alle vallen strakker gezet of laten vieren, stagen losser en vaster gezet, you name it en we hebben het geprobeerd. Hopelijk gaat ons nog een licht op. Terwijl JG met de watermaker bezig was (de zoutwaterpomp, die op dezelfde huiddoorvoer zit als de watermaker, geeft een wat zwavelachtige lucht af, die waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de algengroei op het membraam van de watermaker), heb ik de vlag van Frans Polynesie afgemaakt. Daar was ik gisteren mee begonnen. Het is nog onduidelijk of Frans Polynesie een eigen vlag heeft, want volgens de ene bron hebben ze gewoon de vlag van Frankrijk, en volgens de andere bron een eigen vlag. Ik vermoed dat de laatste bron het recentst is, en al gebaseerd op de steeds toenemende autonomie van Frans Polynesiër. Of eigenlijk Tahiti-Nui (Groot Tahiti), want dat is de nieuwe naam schijnbaar. Toch maar de gastlandvlag gemaakt dus, die voeren we dan wel samen met de Franse vlag, dan wordt er niemand boos... By the way, op de foto houd ik hem ondersteboven. Het happy hour houden we erin. Lekker in het zonnetje op het voordek (tegen een uur of 4 is er alleen nog maar daar zon, want de zeilen werpen een schaduw op de rest van Pinical) met een biertje. Genieten! Goed voor de spieren ook trouwens, als de boot zo heen en weer gaat. Want dat doet ie vandaag!! De swell is een stuk hoger, en komt sinds vannacht van twee kanten. Hierdoor gieren we soms enorm. Vooral binnen sta je echt te balanceren. De wind doet ook nog steeds haar best, iets minder dan gisteren, met name vanmiddag, maar nog steeds tussen de 14 en 21 knopen. Het gaat dan ook nog steeds lekker snel. Onze dagafstand is zelfs nog hoger dan gisteren met 167 mijl. Sterker nog, ons 24 uurs trip-record (de dagafstand meten we van 19.00 tot 19.00, de 24 uurs afstand kan ieder uur worden bepaald. Wij doen dat om de 3 uur, want we werken het logboek om de 3 uur bij) is zelfs 168 mijl. De groepjes zeilschepen voor en achter ons hebben minder wind dan wij, al dagen. We zitten net tussen twee groepjes in. We participeren in het SSB net van de groep voor ons, en luisteren dat van de groep achter ons uit,k en zodoende weten we dat. Overigens is dat vreemd, want onze Maxsea weer-filetjes geven op hun posities zo ongeveer dezelfde wind als wij hebben. Toch vreemd dus, en we prijzen ons dus gelukkig. Maxsea geeft de komende dagen hetzelfde beeld, en ook van Wouter krijgen we dezelfde berichten (van www.buoyweather.com). [Chantal]
za 10 mei Dag 12	Pacific Ocean	De wind is sinds vannacht toegenomen, en blaast nu met zo'n 17-25 knopen. Hierdoor gaan we lekker snel. We hebben vandaag de grootste dagafstand van deze trip tot nu toe, 165 mijl, afgelegd. Wel een stuk minder dan ons all-time-high van 186 mijl in 24 uur, maar toch heeeelemaal niet slecht voor een 40-voeter met een boel gras en beessies aan de onderkant. Op de Galapagos eilanden word je namelijk door de zeewatertemperatuur niet gestimuleerd om uitgebreid de onderkant te gaan schoonkrabben. Meestal doen we alleen de waterlijn, en niet de onderkant, omdat we anders de zelfslijpende antifauling eraf krabben. Hopelijk verdwijnen er onderweg door dit zelfslijpende goedje de nodige grasjes en barnicles, en anders wacht ons in de Marquesas letterlijk 'een schone taak'. Op een of andere manier weet Neptunus altijd precies wanneer wij onze hoofdkussens buiten leggen om te luchten, of het raampje boven ons bed open hebben (nou ja, dat is niet zo moeilijk, dat is bijna altijd) of wat dan ook. Vandaag ook weer. Toevallig waren we allebei in de kajuit, en toen "Bvoeaf!!! "Oeps!", zei JG. "Ja, en wat is er allemaal nat!", zei ik. "Ja hoor, onze kussens nat", constateerde JG. Het kwartje viel niet onmiddellijk bij mij, ik dacht "Ach". Pas twee tellen later had ik door dat ie onze hoofdkussens bedoelde.... en niet de kuipkussens. Nou ja. Over badderen gesproken, ik heb ook weer lekker gebadderd vandaag. Tegenwoordig douchen we onderweg meestal niet meer binnen. Dat is namelijk best wel een gedoe op zo'n slingerend schip. JG heeft nog steeds onze thermosstatische douchekraan niet aangesloten (stond hoog op mijn prioriteitenlijstje in Nederland....), en dus heb je één hand nodig om de douchekraan (uittrekbaar, uit het wastafeltje) vast te houden, één hand om jezelf in te soppen en af en toe de douchepomp in werking te stellen, en daarbij moet je jezelf ook nog staande zien te houden, want we hebben geen zitje (ja de plee, maar die zit achter het douchegordijn). Tegenwoordig douchen we dus lekker in de kuip, met onze solar-douchezak (die we op de ankerplek overigens ook regelmatig gebruiken). Kun je lekker zitten, het water is heerlijk warm van de zon (en kost dus geen gas, ook een voordeel), je hebt beide handen vrij om je haar en je lijf in te soppen, én de douche wordt niet zo snel vuil. De wind föhnt je haar droog en klaar is Kees. Het is trouwens ook wat met die solar-douchezakken. De eerste is tijdens het zeilen overboord gegaan, hoewel hij aan de hoge kant lag EN vastgeknoopt was. De tweede, die we van de Jade kregen, was binnen de kortste keren zijn slangetje kwijt. Die dook JG weer op in Bonaire nadat we de derde hadden gekocht. Die derde is de beste, qua gebruiksgemak en duurzaamheid. Op een punt na, blijkt, want sinds vandaag is het slangetje lek vlak bij de plaats waar die uit de zak komt. Daar verzinnen we ook wel weer wat op. O, ik zou bijna vergeten te melden dat we sinds vanochtend over de helft zijn. En dat na 10,5 dagen!! Dat is dus echt wel snel. We hebben het gevierd met happy hour vanmiddag, op het voordek, en niet te vergeten..... pannenkoeken!!! Dat is JG z'n afdeling, dus ik had lekker vrij. Sinds gisteren hebben we het standje passaat aangenomen. Neeeee, dat heeft NIETS te maken met sex (evenmin als het standje Whitbread dat we vanmiddag hebben aangenomen), maar met de stand van de zeilen. Grootzeil helemaal uit aan stuurboord (met bulletalie), genua 1 op de boom helemaal aan bakboord, en de kotterfok strak aan stuurboord om de slingeringen tegen te gaan, en misschien nog wat extra wind naar de genua te leiden. [Chantal]
vr 9 mei Dag 11	Pacific Ocean	Ik had vandaag echt m'n dag niet. Slecht geslapen, chagrijnig omdat de windvaan niet deed wat ik wilde, nergens zin in, stom boek aan het lezen. Nee, kon beter. Hoewel het niet aan het zeilen lag, want dat gaat nog steeds lekker, met een ruim windje van zo'n 10-15 knopen. Ons log doet nog steeds raar. Voor vertrek uit Nederland hadden we onszelf verwend met een nieuwe Raymarine windset, log en belachelijk duur maar bijpassend marifoonspeakertje. Ons excuus was dat bij onze oude (VDO) windset de topunit niet meer leverbaar zou zijn, en we vonden dat niet handig. Achteraf blijkt dat onzin te zijn, maar we waren toch wel blij met onze nieuwe set. Met uitzondering van het log dan. Sinds we hem hebben zijn we al aan het stoeien om hem goed gecalibreerd te krijgen, en dat is nog niet gelukt. Hij staat nu op factor 2,25 (!!) en nog geeft hij meestal een knoop of 1 a 2 minder aan dan de GPS (als we geen stroom mee hebben, voor de slimmerikken). Ergens klopt er dus iets niet. JG heeft ook al tig keer de voeler uit de bodem getrokken en schoongemaakt, maar dat mag niet baten. Zo ook vandaag, de voeler was gewoon schoon, dus daar kan het niet aan liggen. En dat is niet het enige!! We hebben eens in de zoveel tijd een snelheid van zo'n 655 knopen per uur. Huh? Ja. Ra ra hoe komt dat? Dat komt doordat de trip, als hij de 1.000 bereikt, terugspringt van 999 naar 432. Lijkt wel leuk, zo'n snelheid, maar het is toch lastig dat we altijd moeten gokken of en hoeveel stroom we mee- of tegen hebben. Daar wordt een gegist bestek niet nauwkeuriger van (niet dat we dat altijd bijhouden hoor, foei). By the way, jullie denken vast dat we niet op de oceaan zitten, maar gewoon ergens voor anker, als jullie de foto hiernaast zien. Maar we zitten echt hier hoor!! De dieptemeter geeft de laatst gemeten diepte weer, en knippert om aan te geven dat het nu te diep is. Die 2,7 meter was een vis.... [Chantal]
do 8 mei Dag 10	Pacific Ocean	Sinds gistermiddag is de wind ietwat ingekakt, hij varieert nu tussen de 9 en de 15 knopen en komt nog steeds ruim binnen. De wind is een beetje wisselvallig wat kracht betreft, nogal vlagerig. Precies zo'n moment waarop je zit te twijfelen of je de halfwinder op zal zetten of de genua (plus kotterfok) moet laten staan. Meestal zijn op zo'n moment de meningen zo verdeeld dat JG nog even wil aankijken, en ik de halfwinder wil hijsen. Is ook wel logisch, want hij moet meestal het zwaarste werk doen..... Zo'n zelfde soort discussie hebben we vaak over het nut van de kotterfok op ruime koersen. Ik ben verre van overtuigd van het nut, en denk zelfs dat het tegenwerkt, terwijl JG een andere mening is toegedaan. Het zeilen is voor ons allemaal self-education geweest, en we hebben af en toe het gevoel dat we de details niet goed weten. Het (natuurlijk maar even) terugvallen van de wind deed ons besluiten om inderdaad onze rood-wit-blauwe ster te hijsen. Eenmaal de halfwinder gehesen en slurf omhoog getrokken bleek dat de schoot verkeerd door het blok was geleid. En bij het herstellen hiervan vloog kennelijk ineens de haak waarmee de schoot aan de schoothoek van het zeil zit los (dat blijft een vervelend euvel; op een of andere manier springt dat ding op de meest vreemde (en vervolgens vervelende) momenten open). Het gevolg was dat we de schoot achter ons aansleepten en de halfwinder alleen nog maar aan de top- en halshoek vast zat. Een hoop gedoe om de slurf weer naar beneden te trekken, want ook dat wilde natuurlijk niet lukken. Kennelijk was het niet our-spinaker-day.... We gaven die portie dus maar aan fikkie, en hebben toch maar weer de genua uitgerold. Misschien ook maar goed, want de wind blijft vlagerig met inmiddels uitschieters van 17 knopen. Het gaat een beetje te snel met de boeken. Omdat we een aantal dagen niet zoveel anders konden doen dan een beetje lezen, is onze voorraad ongelezen voer flink geslonken. Ik zelf heb nog wel wat pillen achter de hand (Nederlandstalige zelfs! Tolkien, In de ban van de ring, plus Harry Mulish, De ontdekking van de hemel. Die bewaar ik als een soort toetje tot het laatst), maar JG leest zo ontzettend, belachelijk, idioot snel, daar is geen stapel boeken lang tegen opgewassen.... O, we hebben trouwens weer een mijlpaal bereikt!!!! We kunnen sinds vanmiddag onszelf én onze bestemming Fatu Hiva zien in ons navigatieprogramma Maxsea op een schaal van 1:10.000.000 in plaats van 1.25.000.000!!! Vanaf nu krijgen we steeds vaker mijlpalen. Ja, je moet toch iets te vieren hebben. Toch?!!! We hoorden vandaag op het SSB-net iemand (die een dag of 3 voor ons zit) zeggen dat hij nu pas echte passaatgolven heeft, tot nu toe was het nogal choppy. Kennelijk moeten die voor ons ook nog komen. Maar wat weten wij nou van passaatgolven? Op de Atlantic was er tijdens onze oversteek geen passaat te bekennen, in de Carieb heb je toch weer vrij veel (ei)land, en hier hebben we kennelijk nu ook geen passaatgolven. We vonden het al vrij wiebelig hier, maar de lekkere passaatgolven komen dus nog. [Chantal]
wo 7 mei Dag 9	Pacific Ocean	Thank God, we hebben de oorzaak van het VRESELIJKE geluid gevonden. We kwamen er achter dat het de mast is die op de vork op het dek (met onderdeks de mastondersteuning) een heeeeel klein beetje bewegingsvrijheid heeft naar voor en naar achteren. Hoe lossen we dat nou weer op, want je kunt daar echt niet bij, en mast laten liften is ook weer zo wat voor een irritante squeek. Iets ertussen proppen gaat niet, en het is ook geen kwestie van de stagen wat aandraaien. JG werd er al helemaal moedeloos van: het ene geluid is door het andere vervangen. Maar nadat we rif 2 uit het grootzeil hadden getrokken was het ineens weg. Gelukkig. Volgende keer als we rif 2 gebruiken zullen we de bakstag iets anders trimmen, en dan is het misschien opgelost. Duimen! We wilden vandaag de motor starten om wat stroom bij te draaien (dat moet een keer in de 2 a 3 dagen, want overdag houden de zonnepanelen en windgenerator het wel bij, maar s nachts niet. Drie rondjes liep hij, en het werd weer stil. Nog een keer proberen. Idem. Tank leeg? Nee dat kan niet, maar toch ook even op de andere tank geprobeerd. Helaas.... OK, misschien toch het groffilter vervangen, dat hadden we nog niet gedaan na de dieselbacterie-story in Panama. Hup, klaar is kees en starten maar. Noppes..... Huh? Het fijnfilter dan? Dat hadden we in Galapagos nog vervangen! Maar toch bleek dat het euvel, en liep de motor daarna weer als een zonnetje. We raken natuurlijk niet gelijk in paniek bij zoiets (we hebben tenslotte een zeilboot, en als de nood aan de man is, kan er bij aankomst altijd wel iemand helpen. Toch fijn dat we een SSB hebben), maar toch is het wel even schrikken. Het is trouwens heerlijk zeilen vandaag, vooral vanochtend. De swell is een stuk langer geworden, en daar wordt Pinical een stuk rustiger van. Zaaaaalig, zo'n 15 knopen wind (sinds vanmiddag helaas wat minder), zonnetje erbij. Heerlijk relaxed! Het is dan echt lekker om met de zeiltrim te spelen. Ook andere dingen kunnen weer worden gedaan. Klusjes, brood bakken (by the way, in andere pakken broodmix hebben we gelukkig geen meeltor aangetroffen, het was kennelijk een miskleun want het betreffende pak was niet goed dichtgeseald), wat nou vervelen op zo'n oceaanoversteek, dit is genieten! [Chantal]
di 6 mei Dag 8	Pacific Ocean	De swell is een stuk minder onaangenaam vandaag. De wind is ook iets afgenomen, maar doet nog steeds aardig zijn best. We maken dan ook goeie voortgang. Gisteren 161 mijl, en vandaag 163 mijl, dat zijn toch geen verkeerde afstanden. Tegenwoordig maken we ons niet meer druk om de trommels van Burundi. Die heeft JG vakkundig de nek omgedraaid door rubbertjes tussen de zalinguiteinden en de stagen te klemmen. Maar nu is het de mast die als een gek kraakt bij iedere minuscule beweging van de boot. Om gek van te worden!!!! Dit is veel erger dan de trommels van Burundi, omdat het aan een stuk door is, en je kunt horen dat het ergens aan de onderkant van de mast is. Al is dat natuurlijk moeilijk te horen, want waarschijnlijk klinkt het overal doorheen. We hebben al van alles bedacht, maar niets schijnt het te zijn. Weer een nieuw project dus. Hoewel het verse vlees sinds gisteren op is, laten we het vissen nog even voor wat het is. We hebben beiden nog steeds nergens trek in, en ik moet gek genoeg al helemaal niet aan vis denken. Big T en zijn broertjes en zusjes moeten dus nog even wachten. Onze verzameling aasjes heeft trouwens gezinsuitbreiding gehad in Panama, wisten jullie dat al? Een veelkleurige familie hoor. Ook hebben we extra lijn gekocht. Volgens kenners zouden we lijn moeten hebben met 200 kilo breeksterkte (niet dat we een vis van 200 kilo aan de lijn wensen te hebben, maar met één ruk aan de lijn kan de kracht natuurlijk al snel behoorlijk zijn), en de voorraad die we daarvan hadden hebben we dus ook wat uitgebreid (indachtig het formaat van de vissen in de Pacific...). Dachten we dat wij dikke lijn hadden.... Op de motorboot waarmee we de tour op de Galapagos hebben gemaakt hadden ze pas dikke lijn! Nou ja, lijn, het was eigenlijk meer band . Maar goed, wij hoeven dan ook geen 20 monden te voeden, en hebben ook wat minder snelheid dan zo'n lelijke bak. Nicolette is vandaag jarig, en dus SSB-en we weer even met de Tramontana. De hele vloot ligt nog gezellig in Wreck Bay op San Christobal, en gaat een dezer dagen naar Isabela, want dat schijnt inderdaad te kunnen. We balen nog steeds wel een beetje dat wij niet naar Wreck Bay zijn gegaan. Veel gezelliger dan Academy Bay, horen we, en de zeeleeuwen, blue footed boobies, leguanen en wat dies meer zij zijn gewoon te vinden op of vlak bij de ankerplaats. Hebben wij $ 75 pp voor moeten betalen..... Maar ja. Maar het meest jammer vinden we dat deze groep waarschijnlijk de aansluiting met ons (of eigenlijk wij met hen) gaat verliezen. Het lijkt erop dat ze pas een week of 2 na ons vertrekken naar de Marquesas, en een ontmoeting wordt dus wel steeds onwaarschijnlijker. Erg jammer. [Chantal]
ma 5 mei Dag 7	Pacific Ocean	Hoezo STILLE Oceaan? De wind giert door het want en doet de windgenerator brommen (een stukje rubber zou wonderen doen, maar ja, niet meer gedaan voor vertrek), de zee bruist en sist met een flink kabaal, golven van twee kanten werpen zich en masse tegen de Pinical, het zakje waardoor het reguleerlijntje van het achterlijk van het grootzeil naar de voorkant van het zeil wordt geleid resoneert soms. Geen stilte, geen rust, maar herrie. De Stille Oceaan doet haar naam geen eer aan. We hebben vandaag dan ook niet onze allerbeste dag. Niet zozeer de harde wind van tegen de 25 knopen, maar de kruiszeeën maken het onprettig. Het lijkt net of we in een kermisattractie zitten die zijn best doet om onze magen zo goed mogelijk op de proef te stellen. Nou houden die het wel, maar er gaat niets van harte in. Tegen heug en meug blijven eten dus. De rijst vliegt rond in de kajuit. Leuk is anders. En zo komt er natuurlijk van onze klussenlijst helemaal niets..... We hoorden vandaag op de SSB van anderen dat ze onderweg een Japanse vissersboot waren tegengekomen. Nou is de term vissersboot het understatement of the year, want het was een enorm schip, compleet met heliplatform EN helikopter, vermoedelijk om de scholen vissen op te sporen. Ongelofelijk dat die Japanners zo'n 5 a 6.000 mijl van eigen bodem verwijderd vis proberen te vangen. En waar laten ze in hemelsnaam al die vis?? Als je de pilots leest (ook van de Carib) dan hebben die Japanners over de hele wereld her en der een behoorlijke vinger in de pap bij de visvangst, en worden flink wat economische impulsen gegeven aan (ei)landen die weliswaar economisch minder bedeeld zijn, maar beter bedeeld met de visstand. [Chantal]
zo 4 mei Dag 6	Pacific Ocean	We hebben weer een mysterie aan boord. Op wonderbaarlijke wijze worden de washandjes van JG een dag na gebruik, als ze opgedroogd zijn, echt KNALroze. Het maakt niet uit of het witte, grijze of peachkleurige washandjes zijn, al is het bij de witte natuurlijk wel het duidelijkst. Geen flauw idee hoe dit komt. Het komt niet door de roze wasserettepapiertjes, want die waren er al af. En de washandjes die ik gebruik hebben het niet, behalve één waar een minuscuul stukje roze is te zien. Weard. Het is niet te hopen dat de rest van onze was hetzelfde lot beschoren is zodra ze nat worden. Zodra ik vanochtend in de kuip kwam, rook ik het al. Allemaal squid op het dek. We konden minstens een dozijn van die slijmerige stinkende inktvisjes overboord gooien. Ze lijken wonderbaarlijk veel op de aasjes die we gebruiken (of gaan gebruiken na vandaag, want dan is het vlees op), alleen zijn ze saai grijs in plaats van fluorescerend roze (net zo roze als de washandjes...), geel of oranje. We hebben vanochtend weer voor Klein Duimpje gespeeld. Deze keer hebben we het restant van de vieze zoete weeïge houdbare broodjes, 5 zakken, uit La Gomera overboord gegooid. Ze zijn gewoon echt NIET te vreten. Ook het verse brood (3 stuks) uit Santa Cruz is trouwens al aan de haaien gevoerd, dat was binnen 2 dagen al beschimmeld, hoewel de bakker ons had verteld dat het zeker wel 8 (!) dagen goed zou blijven. Nu zitten we dus aan roggebrood uit Panama, dat tot 2004 (!) houdbaar is. Het is maar goed dat we niet weten wat ze erin stoppen om ervoor te zorgen dat het zo lang houdbaar is. En wij maar denken dat cruising life zo gezond is! De zeegang is wat prettiger geworden, en het waait nog steeds wel aardig, al is het wel minder hard dan gisteren. Toch overwegen we niet om de halfwinder te zetten, want het is nogal onbestendig. Regelmatig passeren er squalls. Weliswaar de meeste zonder regen (die hiernaast wel, je kunt de regen onder de wolk goed zien), maar er zit wel elke keer forse wind in, en dan is het even hens aan dek. Helga, de windpilot, doet het dan niet geweldig, waarschijnlijk wordt de wind in de wielen gereden door het reddingsvlot dat aan bakboord op onze hekstoel zit. Helga vangt dan valse wind, en wordt nogal wispelturig. Maar ach, hoor ik JG al zeggen, het is en blijft natuurlijk wel een vrouw..... [Chantal]
za 3 mei Dag 5	Pacific Ocean	We voelen ons wel een beetje allenig hoor, hier op de oceaan. Op de Atlantische Oceaan maakt iedereen de oversteek zo'n beetje gelijktijdig. Toen hadden we veelvuldig contact met anderen via de SSB, en konden we elkaars vorderingen en weer bespreken. De Pacific Crossing wordt echter nogal verspreid over de maanden maart tot en met juni gedaan. Al onze bekenden liggen nog gezellig te doen met z'n allen in Wreck Bay op San Christobal, Galapagos. Daar balen we dus wel een beetje van, althans, het is gewoon erg jammer dat we geen aanspraak hebben onderweg (en straks bij aankomst). Ook op het SSB net 8101 zit bijna iedereen achter ons. Wij hebben ook wat minder tijd dan de rest, want nagenoeg iedereen gaan naar Nieuw Zeeland en kan komend seizoen nog een stukje Pacific meepakken. Wij niet. We zoeken nog naar andere netjes, misschien dat het dan verandert. De Mercator zit anderhalve week voor ons, maar die hebben geen communicatiemiddel aan boord, dus daar hebben we op de oceaan niet zoveel aan. De Australische Shearwater II (waarmee we door het Panamakanaal zijn gegaan) zou vandaag vertrekken uit Isabela, dus daar kunnen we straks wel een beetje mee keuvelen. Ik hoop dat we eenmaal in de Marquesas wel een beetje kunnen socializen, want anders heb ik wel een saaie verjaardag daar. Ik vond het vandaag ietwat stinken als ik de kajuit binnenkwam. Omdat ik in de Encarta Encyclopedia (in het kader van 'je moet toch wat te doen hebben onderweg) had gelezen dat kakkerlakken een onaangename geur verspreiden, dacht ik natuurlijk onmiddellijk dat het daardoor kwam. Maar gelukkig hebben we geen spoor van andere kakkerlakken kunnen vinden, dus daar kon het niet aan liggen. Pas aan het eind van de middag kwamen we erachter. Een inktvisje (squid) had zich een weg weten te banen over het dek, door de spleet van het kombuisraampje dat een klein beetje open stond, en lag half onder een zak met broodjes op het aanrecht. Onze eerste inktvis, en gelijk binnen. Vies slijmerig, stinkend geval (zie hiernaast, tekeningetje uit de Encarta encyclopedie). De zeegang was vandaag echt onaangenaam, en hoewel we blij waren met de wind die erbij hoorde (zo'n 18 knopen gemiddeld) vonden we dat wat minder geslaagd. Niet zoveel kunnen doen vandaag dus, behalve een beetje zitten en muziek luisteren. Dan gaat de tijd wel langzaam hoor. [Chantal]
vr 2 mei Dag 4	Pacific Ocean	Het is 's nachts echt pikdonker. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat het we het ooit zo donker hebben gehad als we onderweg waren. Er is geen maan, ja sinds vandaag geloof ik nieuwe maan, maar die zien we als we geluk hebben nog net voordat de zon ondergaat een kwartiertje, en dan is het weer gebeurd. Als je binnen bent geweest, waar wel wat licht is, moet je buiten altijd eerst je ogen laten wennen aan de duisternis. En dan kun je in het pikkedonker 's nachts toch nog veel zien. Ontzaglijk veel sterren in elk geval. Het was vannacht zo helder, dat sommige sterren aan de horizon wel op toplichten van schepen lijken. Ook wolken kun je dan zien trouwens, want waar wolken zijn, zie je weer geen sterren. Ook het onderscheid tussen water en hemel is goed te maken, want het water glinstert altijd. Wat zeilen betreft, begint het er sinds vandaag op te lijken. Het lijkt erop dat we de passaat te pakken hebben, en we gaan met een lekker vaartje met vol tuig. Lekker! [Chantal]
do 1 mei Dag 3	Pacific Ocean	We hadden tot vanmiddag flinke stroming mee (nu niet meer zo), en als we Visual Passage Planner (een programma waarmee je historische weerinfo kunt krijgen, optimale routes kunt berekenen, info over stroming etc) mogen geloven, dan hebben we de hele trip stroming mee. Dat is toch leuk meegenomen, want stel dat je een gemiddeld een halve knoop stroom mee hebt, dan scheelt dat toch weer een dag of 2 zeilen op zo'n oversteek (zo'n 240 mijl). Vannacht heb ik om 3 uur de motor uit kunnen zetten. De wind was weliswaar zwak, maar het ging net. Om 7 uur was het weer gedaan, tot half 2 's middags. Daarna zeilden we, weliswaar met een slakkengangetje, maar toch. We zijn begonnen aan de klussenlijst. JG heeft de stuurboord genuaschoot voor de zoveelste keer gekortwiekt. We hebben iedere keer schavielplekken door de spiboom. JG heeft nu de kop van de spiboom wat bijgevijld, dus hopelijk is dat afdoende. Ik ben ook aan het kortwieken geweest, namelijk een van onze vlaggen. De andere staat nog op het programma. Het vlaggetje van de KNRM, dat we in Lagos, Portugal, gekregen hebben van Arie Boom (Iron Overload) ter vervanging van onze oude (Arie vond dat die niet meer kon) is helaas reddeloos (en dat voor de KNRM!) verloren (evenals ons vlaggetje van de Toerzeilers). Er wordt nog wel gered (hoewel het de vraag is hoe lang de R het nog vol houdt), maar de maatschappij bestaat niet meer. In elk geval niet meer in ons want... We hebben vanmiddag heel even dolfijntjes gezien. Kleintjes, heel dartel met een witte snoet. Helaas hadden we niet voldoende boeggolf, en die lieten ze dus links liggen. Vanavond zat ik een mailtje te typen, valt er ineens een zwart beest op de kaartentafel! Getverderrie!!!!! Het zal toch geen kakkerlak zijn???!!! Ik moet gelijk denken aan de uitspraak van Sharon en Louis "It's not a matter IF you get them, it's WHEN you get them". Het zal toch niet waar zijn hè, op de oceaan!!!! Dat betekent dat ie al minstens 2 dagen op de boot zit. En hoe zou ie in hemelsnaam aan boord zijn gekomen? Volgens een van de pilots heeft de 'jacht-variant' (het type kakkerlak dat op boten zit) vleugels en kan dus vliegen (en heeft de aanwezigheid van kakkerlakken niets met de staat van hygiëne aan boord te maken. Het is maar dat jullie geen vreemde ideeën krijgen....). Wat heeft ie trouwens te zoeken bij de kaartentafel (of erboven)????? Hopelijk is het een individueel geval en wordt het geen plaag. Morgen toch maar gelijk de Boric Acid opzoeken en opzoeken hoe ik cockroachcookies moet maken.... [Chantal]