Turkije
Een stelletje idioten, dat zijn we. Na een dikke maand internetloos geweest, prijzen we ons de hemel te rijk met het wireless internet hier in de marina. Ik lieg niet als ik beweer dat we tenminste 7 keer per dag onze e-mail checken, en dan diep teleurgesteld zijn dat we geen 10 e-mailtjes hebben. "Ze moeten ons niet meer", zegt de een dan grappend tegen de ander. En het feit dat we ook geen duizend SMS-jes krijgen, is daar natuurlijk ook een bewijs van. De enigen die ons nog moeten, proberen met alle macht JG een groter lichaamsdeel aan te praten, of ons een herfinanciering ('even with bad credit', waaruit blijkt dat ze precies weten hoe onze vork in de steel zit), of allerlei medicijnen (kennelijk hebben ze daar hun huiswerk niet goed gedaan, want wij hebben nog steeds een voorraad medicijnen ter grootte van zo'n anderhalve verhuisdoos).
Je vraagt je echt af waardoor zo'n internetverslaving wordt veroorzaakt. Door te veel ...... of juist te weinig....
Na een dikke maand was onze laptop een uur of zo aan het zwoegen om zo'n
1.300 van die mailtjes binnen te halen. Gelukkig bijna grotendeels op ons greenmont-adres, dat we toch al bijna hebben afgeschreven. Maar inmiddels
hebben we ook al aardig wat junkmail op ons onboard-adres, en zelfs op ons
uitermate geheime (dachten wij) privé-adres. Daarom hebben we sinds een
maand een nieuw e-mailadres dat we (ook) niet op de website zetten. Dat
adres is het enige dat we via de satelliettelefoon binnenhalen in internetloze gebieden.
Een aantal mensen hebben dat adres (en we hopen dat die dat met verstand
gebruiken), maar als we iemand gemist hebben, stuur dan even een berichtje
naar het onboard-adres; dat gebruiken we nog steeds maar niet met de
satelliettelefoon.
Genoeg over e-mail (het is vast wel duidelijk dat we best wel graag e-mail
willen ontvangen.........).
Ik heb nooit begrepen waarom de Dag van de Arbeid
reden zou zijn om niet te arbeiden (behalve toen ik loonslaaf was dan). Dat
is toch niet logisch? Wij voegden dus de daad bij dit woord, en werkten aan
de boot.
Althans, ik probéérde te werken. Maar nadat ik het kontje van Minical had
geverfd en aan de bodemplaten wilde beginnen, begon het te regenen. Snel wat
plastic over de dingy gegooid en de platen op een droog plekje gezet. Dat
ritueel herhaalde zich vandaag nog een keer of 5. Elke keer wanneer ik de
bodemplaten van de dingy opnieuw klaarzette of net was begonnen met verven,
kwamen er een paar spetters uit de lucht en moest ik ze weer opbergen. Daarmee
heb ik de dag toch wel tot een uur of 4 weten te vullen, en toen was het
klaar.
JG had zijn klussen eigenlijk al gedaan, en liep wat doelloos rond als het
niet regende. Hij kon er niet aan wennen dat ik wel aan het werk was, en hij
niet. Maar op zich had hij nog wel een redelijke dagtaak, want hij is wel
538 keer naar het technisch kantoortje gelopen om de mannen achter de broek
te zitten die het roerlager moeten vervangen. Zonder resultaat overigens.
Nadat de platen geverfd waren klaarde het weer op, en slenterden we wat door
de stad. Toen we terugkwamen zat de tweede laag antifouling erop. We waren
nog niet echt blij, want er was nog bijna 2 liter verf over, die dus op het
onderwaterschip had moeten zitten.
Enerverend dagje, nietwaar?
[Chantal]
Turkije
Het is nog steeds koud en grijs.Op zondag wordt er door het bedrijf niet gewerkt, en we maken dan maar zelf nog een laag antifouling op. We zijn trouwens erg benieuwd of deze antifouling goed gaat werken. Het is een toegestane antifouling, geschikt voor aluminium schepen, en dus per definitie niet zo afschrikwekkend voor flora en fauna. Maaaaarrrrr, wij hebben nog onze pure TBT (Troep op Basis van Tin) van de poison-man van Penang, en daar hebben wij lekker wat van aan de antifouling toegevoegd.
[Chantal]
Turkije
Het feit dat we uiteindelijk maar zelf de resterende verf op het onderwaterschip hebben gesmeerd (terwijl het servicebedrijf hier een stel duikers heeft ingehuurd om onze antifouling aan te brengen, en die er iets meer dan 2 van de 3 bussen opsmeren) wordt nu als reden gebruikt dat we niet vandaag zoals afgesproken het water in kunnen. Want om het roerlager eraf te kunnen halen, moet het schip worden gelift, en men vond de antifouling nog te nat om ons in de banden te hijsen.
Nou ja, de hele discussie is eigenlijk niet in een paar woorden samen te
vatten. Uiteindelijk werd er toch gelift om het roer te laten zakken. Het
RVS lager werd van de roeras af geslepen, en toen moest het kunststof lager
nog uit de boot. Het gehamer van afgelopen donderdag kreeg vandaag een
overtreffende trap, en vervolgens beweerden ze dat er een scheurtje zit in
een lasnaad tussen de romp en de pijp waarin het kunststof lager zit. "Ra ra
hoe kan dat?", dachten wij. Maar het was gelukkig storm in een glas water:
er is helemaal geen scheurtje.Het was geen verrassing meer toen bleek dat we vandaag toch niet het water in zouden kunnen. We hadden al niet meer verwacht dat ze het vandaag zouden redden. Dat neemt niet weg dat we er wel een beetje moe van worden om continu achter die mannen aan te rennen, en eigenlijk niets anders te kunnen doen dan wachten. Je wilt er toch graag bij zijn. Het enige moment van de dag dat we wat van Kemer zien, is meestal 's avonds. We drinken dan een biertje (of twee....) aan de havenbar, en lopen dan wat door de stad en eten buiten de deur omdat het niet echt handig is om te koken en afwassen zonder water.
Afgelopen avonden zijn we op strooptocht geweest. Talloze juweliers
hebben we van binnen gezien, al is dat nog geen 5% van alle juweliers hier
in Kemer. Kemer is echt een vakantiedorp, op zich wel mooi en leuk
aangelegd, met winkelstraten vol met kledingwinkels, juweliers, horlogezaken
en wat dies meer zij. Druk is het eigenlijk nog niet, dat komt over ongeveer
een maand.
Maar waar was ik ook alweer? O ja, strooptocht. Met onze Stille Zuidzee
parels in pillenpotjes in JG's zak liepen we een aantal juweliers af, in de
hoop
iemand te treffen die leuke ideeën had voor een design voor sieraden met
onze parels. Dat bleek geen sinecure. Ze kunnen allemaal wel wat voor je
maken, maar de meesten komen met catalogi aanzetten, omdat ze denken dat we
het liefst een design van Chopard, Bulgari, Wempe of iets dergelijks
nagemaakt willen hebben. Want dat soort plagiaat gebeurt hier aan de lopende
band.
Maar ik heb eigen ideeën, zelfs tekeningen, en dan blijkt maar weer hoe
slecht veel mensen kunnen luisteren. Uiteindelijk lukte het vandaag. We
vonden een juwelier die luisterde naar mijn ideeën, begreep van wat voor
stijl ik hou, keek naar mijn ontwerpen, met de juiste sieraden aankwam als
voorbeeld om het idee tastbaar te maken, en vooral meedacht en suggesties
deed. Erg leuk.
We sloegen trouwens stijl achterover van de waarde die hij schatte voor onze
parels. Hij wilde ze ook wel inkopen, maar .... neeaahhhh, toch maar niet.
Maar we slapen wel een nachtje over of we die sieraden wel of niet gaan
laten maken.
Dat is trouwens iets dat volgens deze juwelier alleen zijn Europese klanten
doen, ergens over nadenken. Het kost hem veel meer tijd en moeite om iets
aan Europeanen te verkopen dan aan de Russen. Nu bestaat ongeveer 50% van de
toeristen uit Russen, over een maand is dat 80%, en dan gaan de sieraden bij
wijze van spreken met bakken de deur uit. Twee minuten nadenken, of
misschien vijf, en de aankoop is een feit. En de bedragen zijn vele malen
hoger dan van de aankopen door Europeanen. Tja, waar zou dat geld nou
vandaan komen.......
[Chantal]
Turkije
Ik vat het maar even samen.
[Chantal]
Turkije
"Are you ready to launch?", vroeg de baas van de technische afdeling
vanochtend. Stomverbaasd keken we hem aan. " What do you mean, are you ready?"
Gisteren aan het einde van de dag was de man het nog met ons eens dat er
iets niet klopte: het roer draaide in het midden licht, en aan de zijkanten
erg stroef. Bovendien kwam het roer aan een kant wel tegen de stopper
(anders zou het roer rond draaien), maar aan de andere kant niet. Het
draaien werd aan die kant nu tegen gehouden door een mechaniek in de
stuurkolom, die dan bijna stond te discodansen. Gisteren waren we ook al niet blij want het roer had toen een zwaar punt. Bleek dat ze het roer te hoog hadden teruggezet, waardoor het in het midden tegen de romp aan kwam. Honderd keer draaien, en toen was niet alleen de antifouling, maar ook de epoxylagen verdwenen en keek je aan de onderkant van de boot tegen kaal aluminium aan. Rijp voor corrosie. Dit euvel hebben ze gisteren (na vele discussies) hersteld door een aantal lagen epoxy te smeren en een van drie nylon ringen in de roerconstructie weg te halen. Die er altijd al zaten. Hoe het kan dat die derde nu niet meer nodig is? Doordat het roer altijd een pietsie scheef heeft gezeten was het antwoord. Huh?
Maar terug naar vanochtend.
Het enige dat de monteur vanochtend deed was gewapend met een vetpistool de
bakskist in gaan, en klaar was kees. Dacht ie. Dat dachten wij niet. Hup
baas erbij gehaald, voor de vijfentachtigste keer, en daar begon de
discussie weer. "This is normal", zei hij (hé, een variant op zijn
gebruikelijke antwoord "Dat was al zo"). Dat dachten wij niet.
En nu blijkt het nieuwe lager ineens van teflon te zijn in plaats van delrin
(en later weer niet),
en ze hebben gisteren, nou ja laat maar. God, dit lijkt wel een neverending story. Het
vertrouwen in deze mannen is nu totaal verdwenen.
Uiteindelijk hebben ze nog wat aangepast. Het roer loopt nu tegen beide
stoppers aan, maar het loopt aan de uiteinden nog wel wat stroef. "That is
normal", was het antwoord weer, en het zou over een week beter zijn.
Wat volgens ons onwaarschijnlijk is, want waarom zou anders zo'n delrin
lager 18 jaar mee gaan. Maar OK, dan
zullen we dat wel zien, en betalen wanneer het goed is. Bijkomend voordeel
is dat we tegen die tijd ook weten of het lager niet zodanig zwelt (door
wateropname) dat het hele roer te stroef draait, en dus de maatvoering
verkeerd is geweest).
En geloof het of niet, maar om half 12 uur lagen we in het water. Precies op de
tijd die, weliswaar voor de vierde keer) gepland was. Wel weer een nieuw
probleempje, want na het aansluiten van de stuurautomaat blijkt die nu
ineens aan één kant als stopper te werken in plaats van de roerstopper. JG
heeft alles nagelopen, maar het blijft een raadsel. Eigenlijk is het gewoon
onmogelijk. Maar toch is het zo. Nou ja, het is wel redelijk gemakkelijk op
te lossen door een blokje op de roerstopper te zetten.
Pffffff..... Ach wat klagen we eigenlijk. Je weet dat als het om een boot
gaat dingen nooit precies gaan zoals je het verwacht.
Maar naast dit 'leed' is er ook 'lief': terwijl we van de kraan naar de
marina voeren, gingen we toch maar wel even zonder enige moeite 6 knopen....
(lang leve de nieuwe instelling van de schroef). En geen putsemmer meer,
maar gewoon naar de wc kunnen. De douche weer kunnen gebruiken. Het water
lekker weg laten stromen in plaats van in een emmer waar na verloop van een
dag een interessant mengseltje in ontstaat. Maar het belangrijkste is wel
dat we gewoon weer drijven. Dat is het allerlekkerste.
[Chantal]
Turkije
Elke morgen haalt JG brood. Zaaaalig dat Turkse brood, je hebt gewoon de
neiging (en niet alleen de neiging...) om het halve brood zo, zonder beleg,
weg te snoepen. En elke ochtend meldt hij wat de koppen van de Telegraaf nu weer zeggen. Tsjessus dát is lang geleden, dat we een Telegraaf hebben gezien, ik kan me de tijd niet heugen. Afgelopen zondag hebben we voor dik 4 euro de zaterdageditie gekocht. Echt vakantiegevoel krijgen we daarvan. Dat is dan eigenlijk ook de enige reden dat we die krant kopen (ja ja ja, ik hoor de ongelovige reacties al....).
In de zaterdageditie lazen we voor het eerst over Boris van het tv-programma Idols. Eergisteren meldde JG dat ie gewonnen had. En gisteren dat jurylid Jerney Kaagman Boris al kende en zelfs met hem had gewerkt aan een CD. En vanochtend dat Boris intensieve plastische chirurgie heeft ondergaan. Oei oei oei... Heerlijk die Nederlandse kneuterigheid......
Gisteren ben ik op
zoek geweest naar een spijkerbroek. Dat is hard nodig, want nog even en mijn
oude spijkerbroek valt uit elkaar, en wel op de meest cruciale punten (oef
wat een woordspeling).
Mensen die mij kennen weten dat ik totáál geen moeite heb met kleding kopen
(en dat is een understatement). Maar een spijkerbroek kopen, dat vind ik
toch echt wel het allermoeilijkste dat er bestaat. Met JG erbij zou het
helemaal een ramp zijn, dus ik ging alleen. Ik waarschuwde dus iedere
winkelier die mij hier naar binnen probeert te krijgen van tevoren dat ik
vreselijk fussy ben als het om spijkerbroeken gaat. En dan
bedoel ik vréselijk fussy.
Het is nog niet gelukt.
Over kleding gesproken. Ik schaam me de laatste tijd dood.
Plaatsvervangend. JG heeft een
zeer geliefd Paul & Shark poloshirt. Niet dat die zo lelijk is hoor. Maar ik
schat dat er al zo'n 2 maanden gaatjes in beginnen te vallen.
"Gooi dat ding nou eens weg", zeg ik dan.
"Ja straks".
En later vind ik hem ergens op de bank, of onder de buiskap, of helemaal
niet. En dat laatste is het 'm. Want de eerstvolgende keer dat ik hem weer
zie, is op JG zijn lijf. Want het is zo'n lekkere dunne polo, en van een
lichte kleur, dus dit is zijn koelste polo.
De afgelopen week had JG een ander antwoord: "OK, dit wordt dan mijn
werkpolo." Maar wat moet je met meerdere werkpolo's?
Dus gisteravond heb ik het shirt van JG letterlijk van zijn lijf afgerukt.
Ja, zeg nou zelf, wanneer krijg je nou zo'n kans........
[Chantal]
Turkije
De krant van vanochtend: Boris zit met een wurgcontract. (Hoe lang zouden ze
dit nog volhouden?)Tijdens de afscheidsborrel van Hassan, de zeer
geliefde marinamanager van Park Kemer Marina, zien we Don en Sandy van
Destiny. Hee, die namen komen ons bekend voor. Ja, inderdaad, we kennen
elkaar van de SSB en de marifoon in de Rode Zee. Gisteren zijn ze
aangekomen, en dit is de eerste keer dat we elkaar in levenden lijve
ontmoeten. Ze hebben dezelfde onwennige blik in hun ogen als wij hadden toen
we hier net waren. Het is een totaal andere wereld waar je hier in terecht
komt. De cruising community waar je grofweg vanaf Thailand tot en met de
Rode Zee deel van uitmaakte, waaiert in de Middellandse Zee uit, en
verdrinkt in de totaal andere cruising cultuur in de Med. "Three days at sea??!!
Djeez that's a long time!", was de reactie van iemand die hoorde dat ze uit
Egypte kwamen. De cruising community in de Med (nou ja, hier in Kemer dan
toch) is eigenlijk een, over het algemeen oudere, groep mensen met een
appartement, namelijk hun boot. Ze hebben hier gangplanks van
ongekende afmetingen, zelfs met leuning, om van de wal op de boot te komen
en andersom (wij hebben hier ergens op het terrein een lullig plankje op de
kop getikt, dat door iemand was achtergelaten). Uitvaren hoeft eigenlijk niet, met al die
activiteiten die hier worden georganiseerd. Overwinteraars zijn het, in de
zomer gaan ze terug naar huis.
Soort zoekt soort, blijkt maar weer, dus Don en Sandy en wij vinden elkaar.
Later op de avond gaan we naar de juwelier om de sieraden met onze Stille
Zuidzee parels op te halen. "Problem, problem", roept de man als we binnen
komen. Visioenen van kapot geboorde parels (er is namelijk een
risico) of gestolen parels verschijnen voor mijn ogen, maar gelukkig is het
problem niet zo groot. Wat we hadden bedacht blijkt technisch net
niet mogelijk te zijn, en we bedenken een andere oplossing. Het is
eigenlijk ontzettend leuk om het halfproduct van de sieraden te zien en uit
te proberen.
[Chantal]
Turkije
#@$%@#$%!!!!!!
Shit, onze nieuwe laptop uit Singapore.
SHIIIIIIIIIIIIIIIITTTTTTTTTTTT, onze foto's!!!!!!!!!!!!!!
Laten we nou net al 2 maanden niet meer geback-up-ed hebben.......
's
Middags varen we voor het eerst tijdens onze reis uit om twee uurtjes later
weer terug te keren op dezelfde plek. Gek idee, dat we dat vroeger
heel
vaak deden. Gewoon effe lekker vakantiezeilen met wind en zon volgens het
boekje. Maar wel met een doel, namelijk het testen van het roerlager en
roer. Missie geslaagd.
En we gaan een partij hard, dat wil je niet weten. Niet alleen op de motor
(door het anders instellen van de schroef), maar ook onder zeil (door ons
schone onderwaterscheepje).
Ondertussen ligt de laptop in de zon te drogen, en aan het eind van de dag
neemt JG de proef op de som. Het blijkt dat we geluk hebben...... alleen de
batterij lijkt kassiewijle. Pfffffff.
O, en het allerbelangrijkste van vandaag (hoewel, die bijna verloren
foto's, die kunnen meedingen...): we hebben mijn sieraden met onze Stille
Zuidzee parels opgehaald. Wow.......wat een aandenken aan deze reis.
[Chantal]
Turkije
We trokken er vandaag met onze huurauto op uit. We zijn hier nu al twee
weken, en hadden om eerlijk te zijn nog geen donder gezien. En om nog
eerlijker te zijn hadden we ons ook nog niet eens in dit gebied verdiept. We
stapten dus vanochtend in onze auto en hadden nog geen flauw idee waar heen
zouden gaan.
Er is genoeg te doen hier hoor, daar niet van. De Turkse Rivièra staat dan
wel bekend als zon-zee-strand-vakantiebestemming, maar je hoeft hier op
vakantie of reis geen minuut op het strand door te brengen (eigenlijk hebben
we de afgelopen 2 jaar nooit op het strand gelegen). Cultuur en mooie
natuur in overvloed. Van beiden namen wij vandaag wat in.
We reden naar Aspendos en
zagen een
overblijfsel uit de Romeinse tijd. Die zijn er hier in overvloed, maar Aspendos
is toch wel een aardig neusje van de zalm, namelijk een Romeins
amfitheater uit de 2e eeuw voor Christus. Nog steeds in gebruik bij speciale
gelegenheden. Een berg stenen dus, maar wel ongelofelijk, zoveel is er nog
van over. Hier en daar zie je wel wat sporen van restauratie, maar dat mag
absoluut geen naam hebben, zeker als je beseft dat het hele ding al meer dan
2 millennia heeft overleefd. Het amfitheater is tegen een berghelling
aangebouwd, en de architecten wisten wat ze deden. Niet alleen qua
bouwkunde, maar ook qua akoestiek. Wij stonden bovenaan terwijl er iemand
beneden begon te zingen. Alsof je er vlak bij stond.
Op een of andere manier lopen bij mij altijd de rillingen bijna over het
lijf, bij zulke overblijfselen uit de oudheid. Geweldig vind ik dat.
Het amfitheater stond in een oude stad. Het land om het amfitheater is
werkelijk bezaaid met resten van deze stad, een basiliek, een aquaduct, oude
stadsmuren, noem maar op.
Later
reden we naar een Nationaal Park een eind hiervandaan. Een tocht van 14
kilometer door een canyon was ons beloofd. Misschien hebben wij een
iets ander beeld bij een kloof, want toen we aan het eind waren, wisten we
niet dat we al bij het eind waren. We vroegen we ons af of het misschien nog
moest komen. We hadden wel een klein stukje kloof gezien, maar dat bleek het
te zijn. Niettemin was het een verschrikkelijk mooie route langs en over een
riviertje.
Hier ook weer een hoop stenen, want de berghellingen waren van verschillende
lagen brosse, brokkelige steen. Soms brokkelt een complete laag weg en zie
je de kleuren van de volgende laag. Op zo'n moment wil je liever niet op de
weg rijden. Die hele weg ziet er overigens uit alsof die zeer regelmatig
schoongeveegd en opgeruimd moet worden. Op sommige plekken is zelfs met het
afbrokkelen van een laag een compleet stukje wegdek in de diepte verdwenen.
Het levert wel schitterende taferelen op, met stukken berghelling die wel
een kunstwerk lijken.
Op
de terugweg reden we langs Antalya, de provinciehoofdstad, en bezochten daar
het oude deel van de stad. Leuke kleine straatjes met bazaars, oude
stadsmuren en -torens. Nog meer stenen dus.
En zoals gebruikelijk namen we de gelegenheid te baat om aan het eind van
de dag boodschappen te doen. Je hebt geen flauw idee of je slagroom, crème
fraîche, roomkaas of feta in je boodschappenkar gooit, want het staat er
alleen in het Turks op. Hé da's raar, dat hebben we nog niet eerder gehad op
onze reis....
[Chantal]
Turkije
Maandag
marktdag.En wat hebben we verder eigenlijk gedaan?
O ja, foto's van 4 maanden op de laptop doorgelopen en op CD gebrand, zodat
we weer een back-up van de laptop kunnen maken.
O ja, gewacht op de felle depressie die over ons heen zou komen en storm
zou brengen. Mogelijkheden bekeken met de Janna, want de marina is vol
vanwege een rally die over een paar dagen begint.
De storm.....? Die kwam niet.
[Chantal]
Turkije
Dirk
en Jannie van de Janna kwamen vanmiddag even langs. Het vervolg kun
je misschien al raden. Het werd 's avonds, de boot is weer wat drank
lichter, en Ali, een zwerver die hier aan de kust leeft en de boel in de
gaten houdt, is blij met de zakken lichtmetaal.[Chantal]
Turkije
Nu was de reden vanochtend niet zo lastig te bedenken: er stond zo'n 25 knopen wind op de ankerplaats, met uitschieters tot 30 knopen. Omdat de wind recht de baai in stond, en we dus aan lagerwal lagen, konden de golven ook lekker de baai in lopen. Pinical was aan het stuiteren en bokken als een gek, op golven van zo'n
anderhalve
meter. Dit alles bij elkaar nodigt nou niet echt uit om een stukkie te gaan
zeilen, zoals we van plan waren.We bleven verplicht aan boord, want we voelden geen behoefte om in deze wind en golven in de dingy naar de kant te varen en een beach-landing te moeten doen. Met verbazing keken we dan ook naar een solozeiler die hier met een piepklein bootje in de baai ligt. Zijn boot ligt helemaal aan de andere kant van de baai, en biedt kennelijk geen ruimte voor een buitenboordmotor, maar hij trotseerde de elementen en roeide gewoon dat pokkeneind heen en weer.
Watjes dat we zijn.
Bij nader inzien, misschien was het bij hem aan boord wel helemáál niet
om uit te houden, en vluchtte hij weg naar de stabiele wal. De boeg van zijn
scheepje dook om de haverklap een halve meter het water in.
Ja, dat moet het zijn.
[Chantal]
Turkije
We
hebben weer een nieuwe reden gevonden om nog even te blijven. Gisteren, toen we weer heldere momenten hadden, kwamen Dirk en Jannie op de gedachte dat we dan wel hun Turkije-pilot hebben gekopieerd, maar dat ze natuurlijk ook de andere pilots van de Med hebben. Wilden we die ook kopiëren? Ach ja..... En wat vervelend nou dat de copyshop ze pas vanavond klaar heeft.
Maar morgen gaan we ECHT. Wel 7 mijl varen.
We namen alvast een voorproefje op het afscheid van Dirk en Jannie, met een
ontbijt bij hen aan boord. Ook in de hoop dat er zo vroeg op de ochtend geen
wind zou zijn, om dan eindelijk Janna uit te brand te kunnen helpen met hun
rolsysteem voor de fok (de operatie watermaker was de afgelopen dagen al wel
gelukt). Niet dus, maar dat maakte het ontbijt niet minder geslaagd.
Terwijl wij samen met de Janna de
Moonlight Bay voor onszelf hebben (ok, afgezien dan van die Turkse
gulli's, met hun toeristen en harde muziek), is de marina
hiernaast echt bom- en bomvol. Zaterdag vertrekt namelijk de EMYR (East
Mediterranean Yacht Rally) met zo'n dik 100 jachten naar Syrië, Cyprus,
Libanon, Israël, Jordanië en Egypte. Zo'n rally is voor een boel
'appartementhouders' (ok, natuurlijk ook voor 'echte' yachties) reden
om er wel eens op uit te trekken. Het is natuurlijk wel handig dat al die
formaliteiten in dat soort landen voor je worden geregeld. En alle
activiteiten ook. Vandaag zagen we de hordes al opgesteld staan voor de
wedstrijd touwtrekken. Op het programma voor vandaag stond ook een
bierwedstrijd (11 uur 's ochtends) en een wedstrijd yoghurt met appeltaart
eten.
[Chantal]
Turkije
Het is ons gelukt! We zijn weg uit Kemer.Maar niet nadat we onze mail hebben gecheckt, de website hebben geprobeerd bij te werken (mislukt om een of andere duistere reden), vlees hebben gekocht en, ik durf het bijna niet te zeggen, ik een suède rokje heb gekocht.
Al twee weken geleden had ik dat ding al vanuit de bus ontwaard, en het verdween maar niet uit mijn gedachten. Ook niet uit die van JG overigens, want daar zorgde ik wel voor.
Als ik na een paar dagen nog steeds denk: "Shit, dat wil ik graag hebben", dan is dat voor mij HET criterium dat het een goede aankoop wordt. Nu ben ik helemaal niet zo iemand die over aankopen nadenkt: ik ben wat dat betreft een hele snelle beslisser (in tegenstelling tot een zeker iemand, die er gisteren UREN over heeft gedaan om een fake maar wel (volgens de verkoper)kwaliteits- kinetisch horloge te kopen).
Maar ja, vóór ons vertrek uit Nederland had ik een erg goed salaris, en bovenal een EIGEN salaris, en ik kocht dus wat ik leuk vond, en daar was geen overleg voor nodig. Hooguit zo nu en dan eens een bewering dat ik iets 'al lang' had....
Tja, nu hebben we te leven van een gezamenlijk en beperkt budget, en moet ik ineens alle zeilen bijzetten om JG te overtuigen dat dat die rok toch echt een hoogst noodzakelijke aankoop is. Ik zou natuurlijk dat ding gewoon kunnen kopen en JG voor een fait accompli stellen, maar ja, dat is ook weer zowat.
Nu ben ik inmiddels wel wijzer geworden en weet dat drammen bij JG een averechtse werking heeft (uiteindelijk ben ik opgehouden met hem te stimuleren om te stoppen met roken, en voilá, hij rookt niet meer).
Hiervoor waren dus toch echt de meest vernuftige tactieken voor nodig.
Stel je voor dat we hier al een dag of 4 proberen weg te komen uit Kemer, en ik iedere keer denk dat mijn laatste kans nu toch echt is verkeken....
Maar ik heb 'm
nu.(JG vraagt nu wat ik aan het doen ben, en ik zeg dat ik aan het typen ben over mijn rokje. Waarop hij antwoordt dat ik dan ook maar even moet melden dat hij het allerliefste jongetje ter wereld is. Bij deze dus...).
En ik maar denken, voordat we aan deze wereldreis begonnen, dat ik mezelf door zo'n reis zou kunnen losrukken van materiële zaken. NOT. Zodra we weer in de 'geciviliseerde' (lees kapitalistische) wereld komen, ben ik verkocht. Ik heb JG ook maar alvast even gewaarschuwd dat ik toch ECHT nog nieuwe laarzen moet hebben. En dichte schoenen. Italië, dat lijkt me wel een geschikte plek....
Anyways, we zijn dus weg uit Kemer, en hebben wel 7 mijl gevaren
(let wel, niet gezeild) naar Phaselis. In het gezelschap van de Janna, die
ons vertrek wel een goede gelegenheid vond om even mee te varen. Zij komen
met hun charterklanten vaak in Phaselis, en wij knorden dus lekker achter
hen aan zonder ons te bekommeren om de kaartjes in de pilot. Handig,
zo'n gids. En gezellig, maar dat hoef ik zeker niet meer te zeggen....
Samen gingen we de kant op, en liepen langs de overblijfselen uit Romeinse
(of in dit geval misschien wel Griekse tijden.... ja foeter ons maar uit),
bewonderden die even, keken naar de overblijfselen van de havenarmen van 3
havens uit vervlogen tijden en liepen daarna een kilometer of 3 door naar een
tentje waar we bier konden drinken. Waarna we die 3 kilometer weer terug
liepen naar de baai om wederom bier te drinken op onze boot.
Zwaar leven, dit.
[Chantal]
Turkije
We
hebben vanochtend echt afscheid genomen van Dirk en Jannie van de Janna.
Ja ECHT.Gisteren mijmerden ze er nog over om nog verder met ons mee te varen, maar vandaag overwon het verstand. Niet omdat het zo dom is om met ons op te varen, maar het zou erg onhandig zijn als ze juist chartergasten krijgen als ze in verweggistan zitten.
We dronken nog een laatste kop koffie, JG werd nog even de mast van de Janna ingehesen om het rolsysteem te fixen, we ruilden boeken en lekkernijen, en toeterden ter afscheid naar elkaar toen we de baai uit voeren. Baas boven baas, hun vaste scheepstoeter klinkt toch echt veel en veel harder dan onze longgedreven toeter. Zij voeren terug naar Kemer, en wij verruilden de enorme baai van Phaselis voor Cavus Limani, een erg mooie baai tussen de bergen. Slechts 14 mijl verder, en dan nog lieten we de nodige andere baaien rechts liggen.
Het
is echt vreselijk lastig kiezen hier in Turkije. Er zijn echt zo ontzettend
veel ankerplekken, haventjes, inhammen, eilandjes en eilanden, dat je gewoon
niet weet waar je naar toe moet. Niet voor niets staat Turkije in de top 10
(zelfs 5!) van veel cruisers, in een rijtje met plekken zoals de Malediven,
San Blas eilanden en Seychellen.
Nu we ons eens wat beter hebben verdiept in de pilot van Turkije, betreuren
we het dat we nog zo lang in Kemer zijn gebleven. Onzin natuurlijk, want we
hebben daar een week gewerkt aan de boot en het verder erg leuk gehad. Maar
ja, de tijd is schaars hè. De mogelijkheden zijn hier zo groot, je kunt
gemakkelijk een jaar rondcruisen in Turkije. Zwitsers die we in Kemer zagen
waren al 2 jaar in Turkije, en hadden nog steeds het idee dat ze nog niets
gezien hadden. Later verbaasde ons dat niet zo, want in de dikke week dat we
in Moonlight Bay lagen, hebben we ze welgeteld slechts 1 keer
van boord zien gaan.
[Chantal]
Turkije
Gisteren
waren we nog zo verguld met die baai hier. Een mooie beschutte baai, diep de
bergen in, met een groot strand. Mooi vlak water, een klein zuchtje wind.
Slechts één ander jacht. Perfect.Maar we lagen nog geen 5 minuten in bed, of het was gedaan met onze blijdschap over deze mooie baai.
Zoals de meeste baaien is ook deze aan een kant open, en zodra de wind of de golven van die kant komen, lig je dus niet meer zo beschut. In de tropen is dat geen probleem, want daar waait de (passaat- of moesson)wind 9 van de 10 keer uit dezelfde hoek, en die draait dus niet. In de Middellandse Zee is het andere koek. We zijn weer op de breedten met de variabele weersomstandigheden, en moeten er echt aan wennen dat we weer op de barometer moeten kijken en het weer in de gaten moeten houden.
Voor de meeste baaien is wind én golven nog tot daaraan toe. Maar nu waren het alleen golven, en het minieme beetje wind dat er stond kwam vanaf de zijkant van de baai en zorgde ervoor dat we dwars op die golven lagen. Kennelijk is er ergens in de oostelijke Middellandse Zee geen fijn weer geweest, en dat is vast een understatement, want het waren echt zúlke flinke golven.
Ter
illustratie: toen ik vanochtend op de kajuitbank mijn thee zat op te
drinken, kon ik door de kajuitraampjes regelmatig het water zien. Als je
weet dat die kajuitraampjes voor mij, als ik sta, net boven ooghoogte
zitten, kun je je voorstellen hoe erg wij rolden. We rolden als we nog nooit
gerold hebben, zelfs niet op zee. Vind je het gek dat we afgelopen nacht
alles bij elkaar misschien 1 uurtje geslapen hebben? Vervloekt hebben we ze,
die golven. Wel duizend keer afgelopen nacht.Om half 6 vanochtend waren we het zat, en stonden op. Het begon licht te worden, en een half uurtje later voeren we de baai uit. Met de Zweedse boot op onze hielen. Je voelt dan toch een soort verwantschap, want je weet dat zij net zo'n k..nacht hebben gehad.
Buiten
de baai was het al niet beter, want zodra we de baai uit waren, moesten we
stuurboord uit, en lagen we dus weer dwars op de golven. Een zeil kan dan
wonderen doen (ok, een beetje dan), maar de wind kwam recht van achteren, en
met deze golven was er geen sprake van dat we zeil konden voeren. Het zou
werkelijk alle kanten op slaan en niet zorgen voor enige stabiliteit.
Na een tijdje werd het wat beter, maar tot aan onze bestemming hebben we
niet kunnen zeilen. Het uitzicht op de kust bood wel een beetje troost. Die
is werkelijk prachtig. Diverse bergketens achter elkaar, erg ruig. De bergen
zijn overwegend groen met her en der steile rotswanden in terracottakleuren.
En als toetje zie je de top van Mount Olympus (ja, de echte!) nog gehuld in
sneeuw.
Halverwege onze tocht, toen we om een kaap waren, veranderde de kust. Die
werd wat minder ruig, wat vriendelijker, glooiender. Niet zo mooi als eerst, maar nog
steeds een erg goed uitzicht.
Nog een troost: we gaan tegenwoordig weer erg hard. Lekker als je om 11 uur,
na 5 uur zeilen, al een mijl of 33 hebt gezeild en op de plaats van
bestemming bent.
Tja, en die plaats van bestemming. We voeren tussen een paar eilandjes door
naar beschut water. Een totaal andere wereld. Geen wind, geen golven, een
paar eilandjes, een grot, kreekjes. Rust.
En onze eerste echte eenden (ik noem alles wat eruit ziet als vogel eend)
sinds ... ja... sinds Nederland?
Tja, misschien zijn we inderdaad bijna thuis....
Over thuis gesproken. Sinds we door het Suez kanaal zijn krijgen we ineens
allerlei mailtjes van familie, vrienden en bekenden die het idee hebben dat
we bijna thuis zijn (en of we denken wel te kunnen wennen aan het 'normale'
leven in Nederland). Dat idee begonnen wij al zo'n beetje in
Maleisië/Thailand te krijgen, maar het is wonderbaarlijk wat dat Suez-kanaal
uitmaakt voor de perceptie van de mensen thuis. Ons ook wel hoor, daar niet
van, maar wat is het nou, een dag of 4 a 5 zeilen?
[Chantal]
Turkije
Echt vakantievaren hier, net als in de Tonganese Vava'u groep en de Maleise
Langkawi groep. 'Hier' is Kekova Roads, een straat van 4 mijl lang tussen
een eiland (Kekova eiland, je raadt het al) en het Turkse vasteland. Het is
bezaaid met eilandjes, rotsen en massa's ankerplekjes op korte afstand van
elkaar. Het enige wat hier mist zijn strandjes, maar in de plaats daarvan
heb je wel veel ruines, een aantal pittoreske dorpjes die zo van een
puzzeldoos afkomen en een miljoen Asterix en Obelix-achtige rotsen
(menhirs?). En natuurlijk de onvermijdelijke Sunsail-huurbakken en andere
vakantievierders. JG vindt het maar niks dat uiterlijk niet aan ons of onze
boot is af te lezen dat wij de wereld bijna hebben omzeild.We hebben vandaag 4,4 mijl gevaren, en zijn op de ongeveer tiende ankerplaats gaan liggen die je onderweg tegenkomt. En dan ben je nog maar net voorbij de helft van Kekova Roads.
JG maakt sinds de aankoop bijna even vaak melding van mijn suède
rok als ik voor de aankoop.
[Chantal]
Turkije
En
toen lagen we in Kas, middenin een schattig dorpje, tussen de lokale boten
en een paar jachten. Later meer...
[Chantal]
Ons gastenboek is vol. Al tijden. Dat komt doordat het een
gratis gastenboek is, en begrensd op 200 berichten (dat was ons niet gemeld
toen we het gastenboek openden, maar pas veel later, namelijk toen er ook
een betaalde versie kwam). Toen we dat zagen aankomen hebben we, in januari
al, geld betaald om over te schakelen naar het niet-gratis gastenboek
(zonder reclame), zodat we berichten kunnen blijven ontvangen.
Maarrrrr, zoals jullie misschien wel hebben gemerkt, is het gastenboek nog
steeds vol en voorzien van reclame. Ondanks tig berichten en e-mails aan de
helpdesk van Write2me. Er gebeurt niks, nada, noppes, niente, rien. En dus
ook niet in ons gastenboek. Sterker nog, we krijgen mailtjes dat als er niet
voor eind mei een bericht in het gastenboek wordt gezet, het gastenboek zal
worden uitgeschakeld. We zouden een stuk of 5 berichten moeten verwijderen
voordat er weer
een nieuw bericht bij kan, maar dat willen we niet. En dus
zagen we ons genoodzaakt om een tweede gastenboek te openen, maar de kans
bestaat nog steeds dat het oude verdwijnt. Schandalig, vinden wij, en het
laatste is hier nog niet over gezegd.
Maar wat ik wilde zeggen: we hebben dus een nieuw gastenboek.
O ja, en Kas is leuk.
[Chantal]
Turkije
Vandaag hebben we een tochtje gemaakt van wel een mijl of 12. Dat zijn IJsselmeerafstanden (met een beetje
geluk).
Zelfs als je bijvoorbeeld naar Kreta wilt, kun je dat doen in dagtochten. De
afstanden in de Med zijn (relatief) klein.
We zitten nog steeds te zoeken naar hoe we kunnen zien of andere
yachties 'echte' cruisers zijn of vakantiecruisers. Of eigenlijk: hoe
wij te onderscheiden zijn als 'echte' cruisers ten opzichte van de rest.
Het feit dat wij geen gangplank (of met een duur woord, een
passerella) is volgens ons zoiets onderscheidends (de persoon die die
gangplank in Kemer had achtergelaten, had dat kennelijk niet voor niets
gedaan....: veel te dun).
Hebben ze een verroeste ankerketting? Tja, eigenlijk zegt dat bij ons ook
niets, want al die roest is er gekomen in Colon toen we lagen te wachten op
onze transit door het Panamakanaal (gek is dat, sommige bodems hebben zo'n
effect, in de pilot stond ook zoiets over het meer in het Suez kanaal).
Een
bimini? Tja, die hebben ze hier ook wel veel. Misschien nog wel meer.
'Echte' cruisers doen het ook wel met een zonnetent.
Allerlei rotzooi aan dek, zoals tig jerrycans. Ja, dat begint er een beetje
op te lijken. Maar ja, er zijn ook zat schepen met zulke grote dieseltanks
dat ze geen jerrycans nodig hebben.
Dus. We zijn er nog niet uit.
In elk geval is hier niets te bekennen van het cruisersfeertje.
Dat neemt niet weg dat we ons nu in een erg sfeervol stadje bevinden. Net
als in Kas (waar het trouwens vanochtend feest was, Atatürk-dag of zo)
liggen we midden in het stadje. Nee, dat kan natuurlijk niet. Ik bedoel aan
de rand van het centrum. Kalkan is tegen de berg gebouwd, is erg schattig en
pittoresk. En je hebt nog nooit zoveel rooftoprestaurants bij elkaar
gezien. Je hoort er hier als restaurant niet bij, als het zich niet op een
dakterras bevindt. Geweldig uitzicht van al die dakterrassen.
We vinden het hier zo leuk dat we elkaar zo hadden overgehaald om nog een
dagje extra blijven.
[Chantal]
Turkije
Een dag is zo voorbij.
[Chantal]
Turkije
Eerst
dacht ik nog dat het lag aan het feit dat we om half 6 waren opgestaan. We
wilden namelijk om 6 uur vertrekken, omdat we een wat langere tocht wilden
maken (wel bijna 40 mijl) en lekker op tijd wilden aankomen. Bovendien pikt
de WZW-wind hier pas in de loop van de ochtend op. Zet twee ochtendhumeuren bij elkaar en sta dan om half 6 op. Genoeg ingrediënten voor een niet zo gezellige ochtend. Maar het waren meer een daghumeuren dan ochtendhumeuren, want het werd pas tegen het einde van de dag weer gezellig.
Overigens konden we niet eens om 6 uur weg, omdat een of andere onverlaat een lijn tussen twee boten had gespannen waardoor de hoek van de haven waarin wij lagen afgesloten was.
Onze Israëlische buurman wilde met zijn 9 meter bootje ook om 6 uur vertrekken. Die had er zo de smoor over in dat hij de lijn, die inmiddels aan de andere kant al los was, in het water liet vallen. De eigenaar van de lijn, die peddelend met 1 peddel inmiddels op 2 meter afstand was van de Israëliër, had het nakijken. Over ochtendhumeuren gesproken.
De functie van die lijn is ons overigens niet duidelijk geworden.
Na
al maanden alleen maar Engelstalige boeken gelezen te hebben, is het echt
ontzettend wennen om weer Nederlandstalige boeken te lezen (die we hebben
geruild met de Janna). Of eigenlijk bedoel ik uit het Engels
vertaalde boeken. Slecht, SLECHT!!!! Het is gewoon onvoorstelbaar, zo slecht.
Ónwaarschijnlijk slecht vertaald. Om de haverklap betrap ik mezelf erop dat
ik bedenk wat er in het Engels zou hebben gestaan. En dat dat veel beter zou
klinken. Een voorbeeldje.
De context: de kwaaien staan op het punt om iemand professioneel uit de weg
te ruimen, en de ene vraagt aan de ander: "Ben je gereed?" Dat moet "Are you
ready?" geweest zijn. "Ben je gereed", nou vraag ik je, dat klinkt toch voor
geen meter. Bovendien gebruikt zulk soort mensen vast niet het woord 'gereed'.
Zeg dan: "Ben je er klaar voor?"
Of: ".... een moordenaar van een smeris .....". Zeg nou zelf, "copkiller"
klinkt toch veel beter?
Het boek waar ik het over heb, een boek uit de Netforce serie van Tom Clancy,
is echt onwaarschijnlijk slecht vertaald. Verschrikkelijk slecht, het
kwadraat van slecht. Wat zeg ik, een nog grotere exponent van slecht.
(Hoe vaak heb ik nou het woord slecht gebruikt?)
Nou geef ik toe dat vertalen uit het Engels erg lastig is. Die taal heeft
zo'n enorm grote vocabulaire. Ik heb wel eens gehoord dat de Engelse
vocabulaire meer dan 3 keer zoveel woorden bevat als de Nederlandse taal.
Vaak vind ik het in het Engels gewoon beter klinken. Die taal heeft meer
nuances.
Het boek zelf is trouwens ook heeeeel erg slecht, de verhalen van Dave waren
beter (maar ja, daar zijn het ook ruilboeken voor).
[Chantal]
Turkije
Binnenkort
komen de moeder van JG en twee zussen naar ons toe, en daarna Wouter.
We moeten uitzoeken waar dat het beste kan, waar we heen willen en kunnen,
welke plaatsen per vliegtuig bereikbaar zijn, wanneer, hoe het zit met de heersende windrichtingen, waar goede
ankerplaatsen zijn en wat leuk is. Nou moet je je voorstellen dat we pas net
de pilots hebben gekopieerd, en dat we bij elkaar zo'n pagina of 800
door moeten akkeren. En dan zijn we al selectief, want dan hebben we het
alleen nog maar over de relevante delen.....Maar we klagen niet hoor, we vinden het natuurlijk hartstikke leuk om bezoek te krijgen!
We vinden het sowieso ondoenlijk om te beslissen waar we heen willen in de Middellandse Zee. De mogelijkheden zijn legio, we hebben het nog nooit zo moeilijk gevonden. Met onze handen in het haar proberen we een keuze te maken. Het wordt meer een wild guess, lukraak schieten op de landkaart.
Toen we vanochtend zaten we te ontbijten, zagen we op een
afstandje een jacht voorbijkomen. Hé, dat lijkt
geen huurboot. En dat wil
wat zeggen, want hier in de baai van Fethiye stikt het van de ankerplaatsen
en marina's en dus ook huurboten. Een tweemaster met grootzeil op, fok op
het dek, dat zou wel eens een cruiser kunnen zijn. JG pakte de verrekijker,
en krijg nou wat, het is de Honeymoon, een van de Red Sea fleet
boten! Honeymoon reageerde aanvankelijk niet op onze
marifoonoproep, maar wel werden we opgeroepen door Free Radical. Krijg
nou wat! Tot onze verbazing horen we dat een groot deel van de Red Sea
Fleet zich hier in de baai van Fethiye bevindt, verspreid over de vele
ankerplaatsen. Toevallig lijkt 'iedereen' elkaar hier, tot ieders grote
vreugde, weer gevonden te hebben. Een klein groepje cruisers in een andere
wereld.
Nu hebben we in de Middellandse Zee al niet echt contact met jachten en
huurbakken, maar dat kunnen we nu wel helemaal schudden. Over de marifoon
werden door Free Radical en Honeymoon termen gebezigd als 'marina
cabbages'. En wij begrepen hélemaal wat ze bedoelden.
Jezus, wat zijn we
arrogant. Want ondertussen hebben we wel weer een kippeneindje afgelegd: 2
mijl van onze ankerbaai naar Fethiye. Sinds we 9 dagen geleden zijn
vertrokken uit Kemer hebben we welgeteld 146 mijl afgelegd....
[Chantal]
Turkije
Je
lacht je hier in Turkije rot om de manier waarop de gulets ankeren.
Die gulets zijn grote brede houten boten met meestal twee masten erop. Je vraagt je af waarom ze masten hebben, want de meeste hebben geen zeilen, wel een enorm zware motor. Soms hebben ze een rolvoorzeil, maar meestal niet. We dachten eerst dat die masten voor de show waren, want die gulets zien er op zich wel aardig uit. Inmiddels weten we dat dat is vanwege de subsidie. Logisch toch....?
Toeristen kunnen met gulets tochten doen. Een paar dagen rondvaren, soms duiken, maar de meeste worden gebruikt voor dagtochten. Wij vermoeden dat er een oorzakelijk verband is tussen enerzijds de prijs en anderzijds het aantal toeristen, de leeftijd van de toeristen, en het aantal decibellen waarmee de muziek over de baai schalt. Witte toeristen laten zich met plezier op de ligkussens op het voordek verworden tot kreeft, terwijl de boot 4 keer per dag de ene ankerplaats verwisselt voor de andere. Of laten zich vollopen met drankjes, die in tegenstelling tot de dagtocht wel erg duur zijn, en proberen met houterige dansbewegingen de aandacht van de andere sekse te trekken.
Maar die manier van ankeren, je snapt het niet. In volle vaart stevent zo'n
gulet
in de baai op de kant af, gooit onderweg op zo'n meter of 200 van de
kant zijn anker in de plomp, vaart vrolijk over zijn anker heen zodat de
ankerketting mooi even alle aangroei, en waarschijnlijk ook wat antifouling
en houtsplinters van de kielbalk kan afschrapen, vaart nog steeds in de
richting van de kant, en keert bij de kant uiteindelijk pas om, waarna er
een bemanningslid met een enorm lange lijn in de bijboot de kant op gaat om
de achtersteven aan een boom of een rots vast te maken. Dat is de manier van
ankeren hier in Turkije. De logica hiervan ontgaat ons.Wij doen het nog steeds op onze oude manier.
Inmiddels hebben we onze
ankerplek bij het dorp Fethiye ingeruild voor een ankerplek bij het dorp
Göcek. Nog steeds in dezelfde 'golf' van Fethiye. Het was wel 12 (!) mijl varen,
maar we hebben tenminste gezeild. Heerlijk.
Niettemin moet de motor dan natuurlijk wel aan met het ankerop gaan en het
aankomen en ankeren, en sinds 3 dagen blijft een alarm piepen nadat we de motor
en de motorschakelaar uitzetten. Langzaam wordt het piepje zachter en na een
seconde of 30 gaat ie echt uit. Er is dus een sluiting maar waar? En hoe
kan het dat het vanzelf weer verdwijnt?
Eerst dachten we dat de sluiting in
het contactslot zat, want het leek of er verandering optreedt als we aan de
sleutel zitten. Maar vandaag maakte JG de motorkist open, en zagen we dat er
waterspetters op de motor zaten. Shit, de warmtewisselaar is weer gaan
lekken, en deze keer uit een nieuw
lekje.
Er zitten ook spetters op de dynamo (waarschijnlijk de oorzaak van het
alarm), en dat is minder geslaagd. Kans op kortsluiting? Binnenkort weer werk aan de winkel,
dat is duidelijk....
Maar eerst even het dorp in. Göcek vinden we ook weer een leuk dorpje, en
toevallig zagen we een sticker van Volvo Penta op een ruit. Hé. We sloegen
onmiddellijk spijkers met koppen en legden het probleem uit. Twee
mogelijkheden: nieuwe warmtewisselaar bestellen van honderden euro's of
misschien valt het wel te solderen / lassen. Die laatste optie lijkt ons
aantrekkelijker. De man kwam met ons mee en morgen gaat het ding eraf. Paar
uurtjes werk en het is weer gefixt.
Zou het echt zo gemakkelijk gaan? We'll see....
[Chantal]
Het zal iedereen trouwens wel volstrekt duidelijk zijn dat de
foto hiernaast een trucfoto is. Wonderbaarlijk wat je allemaal met
Photoshop kunt doen tegenwoordig, nietwaar.... :-)
[JG]
Turkije
Sinds vanochtend liggen we niet meer voor anker maar aan de steiger. Want
stel je voor dat er geen
warmtewisselaar
op je motor zit, en je anker gaat krabben...
Het ding was er in no-time af, en werd samen met de dynamo (o, o, die
zag er inderdaad wel erg zout uit.... misschien net geluk gehad) meegenomen.
En nu wachten we rustig af wat er gebeurt...
JG heeft deze dag nu maar bestempeld als een werkdag, en is bezig gegaan
met de speling die we op het stuurwiel hebben. Om het stuurwiel en de
stuurkolom te demonteren had hij een pullytrekker nodig (never heard of).
Die hebben we niet, dus die wilden we lenen van ons motormannetje. En die
was natuurlijk net even weg: "Twenty minutes." JG is gedurende de dag 4 keer
heen en weer gelopen, maar geen pullytrekker. Uiteindelijk lukte het hem dan
toch zonder.
Ondertussen heb ik internethuiswerk gemaakt en e-mails zitten maken.
Internethuiswerk??? Ja ja, je weet wel, dingen opzoeken als dealeradressen
van marine-equipment, e-mailadressen van supportafdelingen, handleidingen
downloaden, de bankzaken regelen, zeeeeeeeer achterstallige e-mails (naar
garantieafdelingen en zo, volstrekt zinloos maar toch) maken en
dergelijke. Onze SSB antennetuner is namelijk nog steeds stuk, de Navtex
doet het wel maar ontvangt niet, het relais van onze ankerlier verkleeft
steeds (zal wel onder garantie vallen, maar waar zitten die dealers), je
weet wel (of niet), dat soort dingen.
Dat duurt natuurlijk de hele dag, maar JG dacht elke keer dat hij bijna
klaar was, dus ging ik maar niet iets anders doen. Uiteindelijk heb ik de
halve middag duimen lopen draaien, terwijl JG druk bezig was.
[Chantal]
Turkije
Wij
hebben geen vuilwatertank, althans we hebben er wel een, maar die is om een
of andere reden niet meer aangesloten, en wij hebben de moeite niet genomen
om dat weer te doen. Maar we hebben ook geen zin in zo'n boete. Het geval
wil dat we precies de eerste boot aan de steiger zijn, en dat het kantoortje
zo'n 15 meter van ons verwijderd is en recht op ons uitkijkt. En het geval
wil ook dat wij toch wel gehecht zijn aan ons eigen sanitair. Of liever
gezegd, NIET gehecht aan openbaar sanitair. Met name ik. En dus gaan we toch
gewoon op onze eigen boot naar de wc. Onze tactiek is als volgt. Afhankelijk
van of er volk aan boord is op de boten naast ons, gaan we aan bakboord of
aan stuurboord (altijd handig, 2 wc's op nog geen 40 m2
leefruimte...). We doen ons ding, gooien het toiletpapier er niet in omdat
dat wel erg zichtbaar is in het water, en vervolgens pompen we heeeeeeeeel
langzaam en met samengeknepen billen het toiletje door, in de hoop dat er
buiten in het water geen luidruchtige bellen ontstaan.So far so good.....
Ook so far so good wat betreft de motor. Het is bijna onvoorstelbaar, maar alles is alweer gefikst. Warmtewisselaar opengemaakt en corrosiegaatjes dichtgelast, dynamo gecheckt en voorzien van nieuwe lagers. Wij blij.
We
hebben een nieuwe verslaving: baklava. Hier in het dorp zit een
patisserie, nou, als JG niet uitkijkt dan koop ik de halve zaak leeg, zo
geweldig ziet het er allemaal uit. Maar baklava, daar kun je me 's
nachts echt voor wakker maken. Voor niet kenners: dat is een
mierzoet deeggerechtje van bladerdeeg, gehakte nootjes en honing. Zaaaaaaalig. Ik kende het al lang, omdat ik op school een Joegoslavische
vriendin had wier moeder elke dag baklava bakte (nee, dat was niet de
enige reden waarom ik zo vaak bij haar thuis was), maar JG is nu ook
verkocht. Jammer, want nu moet ik alles delen...
Maar ik hoef in elk geval geen taarten te bakken voor vrijdag de 28e
....! Jullie zijn uitgenodigd om met ons mee baklava te eten
ter ere van mijn verjaardag. En een biertje (of twee) te drinken. Vorig jaar zaten we op Nuku Hiva, en moesten we
mijn verjaardag met ons tweetjes vieren (de dag daarna ontmoetten we de
Mercator weer toevallig). Ik begreep wel dat jullie niet helemaal naar Frans
Polynesië wilden komen, maar Turkije, dat moet toch zeker wel kunnen?
[Chantal]
Turkije
Eigenlijk waren we van plan om gisteren na het fiksen van de motor de lijnen
los te gooien, en weg te gaan van de steiger in Göcek. Maar we lagen op zo'n
leuk plekje, precies aan het begin van de steiger, dat we nog maar een dagje
bleven. Het was een gezellig plekje, direct aan 'de boulevard' van Göcek,
met veel aanloop, want de hele steigerbevolking moet langs ons. Dat zou je
een nadeel kunnen vinden (evenals het feit dat het water om je heen in de
kijker ligt....), maar wij vonden het nu wel leuk. We hadden hetzelfde
uitzicht als alle terrasjes, dus we zaten echt eerste rang. Beter zelfs,
vonden we. We kletsten met Jan en alleman, en het was echt reuze gezellig. "Hé, leuke website", zei iemand. Dat is nou grappig, we ontmoetten hier een van onze trouwe lezers, die hier op zeilvakantie is.
Vandaag hebben we ons plekje toch maar verlaten, want op de kaart ziet
het er hier wel uit als een fantastisch zeilgebiedje met ...tig
ankerplekjes. Maar eenmaal op weg, hadden we eigenlijk helemaal geen zin om
te varen. We waren zelfs te lui om de zeilen te hijsen voor die paar mijl.
We gingen dus op zoek naar een geschikte ankerplek, maar om de een of andere
reden kon geen van
de ankerplekken ons bekoren. We voeren de ene na de andere
ankerbaai in, en ook weer uit. Het lag echt aan ons, want het ziet er hier
heus wel mooi uit. Het nadeel is alleen dat alle baaitjes ofwel diep zijn,
ofwel smal, en dat is de reden dat je bijna overal dicht bij de kant moet
liggen en een lijn moet uitbrengen naar de kant. En wij zijn van die
vreselijke mutsen, wij willen in een baai niet aan weerszijden een andere
boot op een meter of 10 hebben, we willen gewoon alleen aan ons anker
liggen, en hebben geen zin in moeilijk gedoe met ook nog
een lijn uitbrengen
van de kont naar de kant. Zo moeilijk kan het toch eigenlijk niet zijn, als
al die huurbakken het ook doen. Hoewel? We hebben natuurlijk wel alles eens
goed met de verrekijker zitten bekijken, en hébben toch zitten ginnegappen
over het gestuntel dat we zagen.... Tja, ze zullen ook wel om ons lachen:
"Daar heb je weer zo'n cruiser, die alleen aan zijn anker wil liggen".
Enniewee, we liggen nu dus weer aan ons anker, in een baai. Maar het voelt
niet zoals het moet. Het ligt niet aan de valwinden. Het ligt ook niet aan
de plek. Maar eigenlijk willen we gewoon het liefst weer terug naar ons plekje in Göcek.
Dus dat gaan we morgen dan ook maar weer doen. (Bovendien is de baklava
bijna op).
[Chantal]
Turkije
uit.
Hoe is dat nu weer mogelijk? JG en ik hebben dan voor de
tweehonderdachtendertigste keer het gesprek waarbij hij beweert dat we een
snelle boot hebben, en ik beweer dat wat snelheid betreft onze boot wel
aardig scoort, maar ook weer niet geweldig. Maar feit is dat onze boot het
met de wat hogere windsnelheden geweldig doet, en dat bleek vandaag maar
weer eens. Vandaag hadden we zo'n 25 knopen zeer ruime wind, en dat is
natuurlijk een windje om van te smullen. We voeren voor de gein een baai in, lekker hoog aan de wind, beetje knijpen, gooiden aan het eind Pinical door de wind en voeren er met ruime wind weer uit. Toen we weer op 'open' water zaten kwamen we tot de conclusie dat we deze baai eigenlijk wel leuk vonden en dat we eigenlijk toch niet zo heel nodig naar Göcek hoeven (we hebben bovendien nog 1 stukje baklava). Rare lui zijn we toch.
We loefden weer op, gingen overstag en voeren de baai weer in. In de baaien zelf is de wind hier draaierig en vlagerig, af en toe met valwinden, vanwege de bergen. Deze keer haalden we het net niet om hoog genoeg te varen, maar wij waren in de mood, en kruisten vrolijk de diepe baai in. Kijk dat vind ik nou leuk, dat proberen zo scherp mogelijk te varen, oploeven als de wind wat aantrekt, afvallen als dat nodig is, af en toe overstag.
Heerlijk,
net als met een Valkje op de Friese slootjes. Als er maar geen regen of
buiswater aan te pas komt tenminste, want ik ben natuurlijk wel een watje.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben een 'ruime-wind-persoon', maar dit, DIT,
vind ik heerlijk spelevaren. Voor mij geen spelevaren zonder een aandewindse
koers. [Chantal]
Maar jullie raden nooit wie die enorme lap van een Genua I elke keer mag aanlieren..... :-)
[JG]
Zelfde dag, 's avonds.
Kijk, hier doe je het nou voor. We dobberen aan ons anker in een (halve)
maanverlichte baai en het is stil. Maar ook weer niet stil. We horen het
kabbelen van het water langs de rotsen, het luide gekwaak van de vele
kikkers in het riet in de 2 kreekjes die op de baai uitkomen, het geroep van
een uil in de verte, een plonsje van een vis die wat te eten vindt of eten
is voor een andere vis.
Dit zijn DE momenten.
[Chantal]
Turkije
Proost!!!
Ik neem er vandaag eentje op mezelf.
[Jarige Jet]
Het is gelukt hoor. Leuke verjaardag, ook al waren jullie er
niet.
De ingrediënten waren: genoeg baklava voor een weeshuis, gezellig
borrelen met Don en Aggie van Honeymoon (Australiërs, maar Agnes
heeft Nederlandse ouders), lekker gekookt al zeg ik het zelf (mmmmm,
biefstuk van de haas met bearnaisesaus, mijn favoriete saus), alle
telefoontjes, mailtjes en digitale kaarten, en tot slot ik heb voor de lol
vanavond even mijn Pacific-Pearl-sieraden aangedaan.
Verder is hier niets, maar dan ook niets, aan toe te voegen...
[Chantal]
Turkije
Wat is het toch een
heerlijk land, dit. En heerlijke mensen. Soms heb je gewoon wat extra's met
een land, en hier in Turkije hebben we dat, net als met Eritrea.
Fantastisch, zoals het hier allemaal gaat.
Ter illustratie.
Vanochtend
waren we om 10 uur bij de taxistandplaats in het dorp. We hebben namelijk
nog steeds geen gangplank, en hadden gisteren een naam van een
taxichauffeur gekregen van Honeymoon, met wie zij de dag tevoren hun
gangplank hadden geregeld. Het was ons niet helemaal duidelijk
geworden of de beste man ons gisteren had begrepen, want hij sprak geen
woord Engels. Onze bedoeling was dat hij alles zou regelen, en wij
vanochtend om 10 uur onze gangplank in ontvangst zouden nemen. Maar
het had ook gekund dat hij had begrepen dat we vanochtend om 10 uur met hem
op pad zouden gaan om op de ene plek een kwart boomstam te halen, die bij
een andere plek te laten verzagen, en nog weer een andere plek om iets
anders te doen. Zo was het namelijk gegaan bij de Honeymoon, die wel
een uitermate leuke middag had gehad.
Maar goed, dat zou dus nog blijken. Het bleek dat we elkaar goed hadden
begrepen, want om 10 uur toonde het mannetje met een trotse grijns, met
stompjes van tanden, een geweldige gangplank die naast het kot van de
taxicentrale stond, veel mooier (en groter!) dan we ons hadden voorgesteld,
compleet met gaten en antiglijlatjes.
De beste man vond het klaarblijkelijk allemaal prachtig om dit soort dingen
voor yachties te regelen. Het was natuurlijk een hele eer dat wij gisteren
met zijn naam op een briefje bij de taxistandplaats aankwamen.
Hij vroeg of we thee wilden, zo'n minuscuul Turks glaasje, waarna we samen
met hem en een vriend van hem naar de overkant van het plein liepen. Die
vriend van hem praatte ook geen woord Engels. Wij doen in de meeste landen
wel een poging om wat van de taal te leren, maar het Turks vinden we echt
lastig, en tot nu toe
zijn
we nog niet verder gekomen dan zo'n 10 woorden. En aangezien we morgen
vertrekken naar Rhodos (dik 40 mijl) zal het daar ook wel bij blijven. Toch
is het verbijsterend en grappig wat voor gesprek je nog kunt voeren onder
het genot van een kopje thee. Fantastisch werkelijk. We voerden een compleet
gesprek over onze reis, waar we allemaal waren geweest en wat onze plannen
zijn vanaf nu. Het mannetje brabbelde over de stompjes van zijn tanden, en
vertelde dat de tandarts 2 miljard lira vroeg om een en ander weer een
beetje toonbaar te maken. Waar zij vandaan kwamen, en waar hun kinderen
woonden. Of wij kinderen hadden. Tja, dat was een beetje genant, want ik zei
ja en JG zei nee. Sinds Yemen houden we namelijk vol dat wij 2 kinderen
hebben, want in de moslimwereld is het gewoon onvoorstelbaar dat je, als je
zo oud bent als wij (en dat is heeeeel oud) geen kinderen hebt. JG redde
zich eruit door net te doen alsof hij het niet had begrepen, en beaamde
vervolgens hard knikkend dat we inderdaad kinderen hebben. We hebben dus 2
dochtertjes, en heeeeeeel toevallig lijken die als 2 druppels water op de
dochtertjes van mijn zus. De foto's hangen zelfs in de boot....
Die
gangplank is van waaibomenhout, en moet dus in de lak. De eerste laag zit er
inmiddels op, en we hebben er maar gelijk een ingelast werkdagje van
gemaakt. Dat spraken we niet met elkaar af, dat deden we gewoon. En dat is
toch anders.
JG schroefde nog een latje op de plank en boorde twee extra gaten, ik lakte
de plank, JG maakte de romp van de boot schoon, en ik ging aan de slag met
de rattlefree deurklemmetjes die we hier na bijna 2 jaar eindelijk
hebben kunnen vinden. Gevaarlijk hoor, die watersportzaken hier.
Morgen willen we dus (eindelijk....) richting Rhodos, en dat betekent dat we uit Turkije
moeten uitklaren. De informatie die wij hebben is er niet eenduidig over of
dat wel kan in Göcek. Na een toer door het dorp, en een stuk of 8 keer
vragen blijkt dat niet kan in Göcek. Maar we hebben ook geen zin om 10 mijl
de verkeerde kant op te zeilen naar Fethiye, of de dolmus te pakken.
Bovendien vinden we dat we wel weer genoeg moeite hebben gedaan, dus we
laten het uitklaren maar gewoon zitten, en hopen het beste van de Grieks -
Turkse verstandhouding.
[Chantal]
PS: bij nader inzien...... zullen we toch nog maar een dagje extra
blijven??? We willen niet weg uit Turkije.....
OK, OK....., we hebben al weer 6 redenen verzonnen waarom we morgen niet weg
moeten. Overmorgen dan.
Turkije
Dat extra dagje in Göcek leverde
geen dagje luieren op. Ik heb 's ochtends en 's avonds nog 2 lagen lak op de
gangplank gesmeerd, we wilden natuurlijk naar de markt (en hebben
speciaal extra moeten pinnen omdat we alles zo hadden uitgekiend dat op nog
geen 5 euro na ons Turkse geld gisteren op was), we hebben alle
watersportwinkels afgesjouwd naar de 'beste koop' genuaschoten en landvasten
(bij elkaar 90 meter, de extra cm's waterlijn die in de Rode Zee
langzamerhand tevoorschijn kwamen zijn nu weer onder water verdwenen), een
kilo (!) baklava gekocht, nog even internetten, en natuurlijk alweer
onze allerlaatste Turkse Lira's opgemaakt. Drie maal raaien hoe.
Tijdens die laatste bezigheid hebben we DE zaak nog eens van 15 kanten
bekeken: kunnen we ons vertrek uit Turkije nog een dagje uitstellen?
Aanvankelijk wilden we in dagtochten naar Kreta, maar om wille van de forse
wind die er al de hele week waait en voorspeld is, hebben we de eilanden
tussen Rhodos en Kreta, Karpathos en Kasos, inmiddels al moeten laten vallen. Vandaag
bedachten alweer minstens 6 redenen om nog niet te vertrekken, waarvan de
belangrijkste nog steeds de weersvoorspellingen, maar ja, dan laten we het er
qua tijd wel op
aankomen. Op de 4e krijgen we immers bezoek op Kreta. En zoals iedere zeiler
weet: het is de vaste agenda die voor ongelukken zorgt, dus we halen de rek
er maar niet helemaal uit..... Morgen dus een pittig tochtje voor de boeg...
En het wordt ook tijd ook, dat we Turkije verlaten. Dan zijn we eindelijk af
van al die trema's. Want sinds we onze nieuwe laptop hebben, of liever
gezegd sinds we Windows XP hebben, wordt :e niet automatisch meer ë, 'u niet
automatisch meer ü, 'e niet automatisch meer é, en ik word er knettergek van
om elke keer insert symbols te doen. En al die alt-shift (o.i.d.)
codes ken ik natuurlijk ook niet uit mijn hoofd. Ik kan de oplossing NERGENS
vinden. DUS, als iemand de oplossing wel heeft, HELP ME..... (dan graag wel
naar het greenmont adres, voor het geval ik de enige ben die zo simpel is,
en de hele wereld nu gaat mailen)!
[Chantal]
heen staken en vertrokken zuidwestwaarts.Tering, dat hebben we geweten! Eenmaal buiten de beschutting van 'onze' mooie baai (waar we zelfs de afgelopen week de nodige knopen meekregen) kregen we er flink van langs. En natuurlijk werd die NW 4-5 meer W en ook meer 6 en toen 7 en toen zelfs 8 met vlagen. Hakken dus. En het moet nog volle maan worden; een omstandigheid die bekend staat als 'windversterkend'. We hebben 63 mijl gezeild om 43 mijl af te leggen. Lieve familie en Wouter, we doen ons uiterste best om op tijd te zijn, maar dit doen we dus niet weer. Niet gezond voor ons, en zeker ook niet voor de boot, dat geram. We hebben (na dik 25.000 mijl) een lekje ontdekt waarlangs nog nooit eerder water naar binnen is gekomen....
De voorspellingen zijn echter redelijk goed, dus we gaan er wel vanuit dat we donderdag weer verder kunnen. 'Een zeiler zonder agenda heeft nooit slecht weer' is een oud gezegde en zoals gewoonlijk is dat heel en heel erg waar.... Poeh, wat hebben wij onszelf zitten vervloeken!
[JG]