Naar het pagina-einde

Naar december 2003

Laatste update : 25 januari - 2 februari,   Indian Ocean, deel 1                       Klik hier       

Pulau Bayang Bunting

Overigens hebben we, sinds we in Penang die VCD's en DVD's hebben gekocht, nog maar 20 minuten film gekeken. Op eerste kerstdag, gewoon om even uit te proberen. Braveheart, met Engelstalige ondertiteling. Onze bootburen in de marina moeten elkaar onbegrijpend hebben aangekeken toen er ineens luid geschater uit onze boot kwam. Na 3 minuten moesten we namelijk onbedaarlijk lachen, in koor, omdat er "[Whinnying]" als ondertiteling stond toen een paard hinnikte. Werkelijk alles werd vertaald, ook "[Laughing]" en "[Ho!]" als er iemand een kreet slaakte. Langer dan twintig minuten hebben we het overigens niet uitgehouden; we begrijpen werkelijk niet dat die film zoveel Oscar(nominatie)s heeft gekregen.

Je zou bijna vergeten dat het 1 januari is!!!! We hebben niet eens een kater! Maar we besluiten wel om lekker lui te doen, en op deze mooie ankerplaats te blijven. Het is echt een prachtig plekje, en het enige minpuntje zijn de valwinden die zo nu en dan overkomen en onze tijdschriften, ons ontbijt, of wat losliggende blaadjes een andere plek geven. Maar daar storen we ons niet zo erg aan, evenmin als aan de constante fluittoon die we bijna de hele tijd van de kant horen. Toen we hier gisteren aankwamen zorgde dat in eerste instantie toch wel voor een onrustig gevoel. Maakt de motor nou zo'n raar geluid? Of de watermaker? Of kookt het water in de fluitketel? Zoals dat laatste klinkt het precies. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het krekels zijn. En het is heel wat beter dan het omgevingsgeluid  van de ronkende motoren in de marina bij Kuah, het hoofdstadje van Langkawi.
Met de bijboot varen we naar een kleine baai waar we vlak bij liggen, en klimmen vervolgens een ladder op naar de pier, om vervolgens het zoetwatermeer te bezoeken. Tot onze verbazing zien we, als we over het bergruggetje zijn geklommen, een compleet stel pontoons, waterfietsen en kano's in het meer liggen. En weer aapjes. 
We lopen hetzelfde pad weer terug want er is er maar een, varen nog een stuk langs het eiland, en relaxen vervolgens lekker lui de rest van de dag op Pinical.
[Chantal]

Pulau Bayang Bunting - Rebak Marina

Rebak Marina

Juul schrijft dit op haar laatste dag, en heeft geen tijd meer om haar verhaal af te maken. Ik neem dus het stokje over.
Het Cultural & Batik Centre is een eersteklas tourist trap, maar Juul zocht en vond een souvenir. We reden verder richting de hoogste berg van Langkawi, Gunung Raya, maar helaas was de weg naar de top al bij de voet van de berg afgezet. Jammer, want het uitzicht zou er schitterend zijn. De volgende twee toeristische attracties waren ook dicht.
Waar het op neer kwam is dat Langkawi van zichzelf eigenlijk niet zo heel veel te bieden heeft, behalve een mooi landschap (op zichzelf natuurlijk al heel wat). De overheid wil het toerisme in Langkawi stimuleren en heeft een aantal toeristische attracties neergezet, zoals cablecars in de bergen (zie later), die krokodillenfarm met veel gehandicapte en misvormde krokodillen en de meest walgelijke show die we ooit hebben gezien, een glasblazerij en een marmerfabriek waar busladingen mensen worden afgezet, het Oriental Village en niet te vergeten de nodige shopping centra's vanwege de taxfree status van Langkawi. Niettemin is het toch erg leuk om een dagje over het eiland te toeren, want zo'n eiland bestaat natuurlijk uit meer dan alleen toeristische attracties. 
Het was in elk geval een leuke dag, al is het jammer dat Juul niet veel heeft meegekregen van het 'echte' Azië. Maar dat moet je waarschijnlijk ook niet verwachten in 10 dagen.
[Chantal]

Rebak Marina - Pantai Kok

Natuurlijk horen tegenvallers er bij op zo'n reis. Het zou toch vreemd zijn als je zonder slag of stoot rond de wereld zou kunnen zeilen. En de tegenvallers zijn gelukkig tot nu toe allemaal te overzien (al raakt het wel keer op keer onze portemonnee, en we hebben helaas helaas alweer NIETS gewonnen met het oudejaarslot dat Dineke voor ons gekocht heeft). En natuurlijk hebben wij buitengewoon veel lol in deze reis, zien en maken we fantastische dingen mee, en zouden het heeeeeeeeeeeeeelemaal niet erg vinden als we wel de staatsloterij zouden winnen, want dan plakken we er zo nog een jaartje aan vast. 
Bedenk dat maar als ik weer zit te zaniken op deze website!!!!!!! 

Vandaag lieten we Rebak Marina achter ons, en maakten een wereldtrip van 7 mijl naar het baaitje bij Pantai Kok (Kok-strand). Gisteren hadden we dit plekje al gezien vanuit het nep-zomerpaleis van de Thaise koning dat 20th Century Fox in 1999 heeft laten bouwen voor de film Anna and the King, met Jodie Foster. Die film verhaalt over de tijd dat Anna gouvernante was van de kinderen van de Thaise koning. Aangezien deze Anna niet zulke fijne dingen in haar dagboek had geschreven (het wordt overigens betwijfeld of het allemaal waar is), mocht de film niet in Thailand worden opgenomen. De film is zelfs nog steeds verboden in Thailand, en als je gepakt wordt kun je een fikse boete verwachten, want in Thailand heeft men groot ontzag voor de koning. De Britt heeft hem aan boord.
[Chantal]

Pantai Kok - Pantai Cenang

Pantai Kok is vlak bij de cablecars, een van de toeristische attracties van het eiland. Een flinke kabelbaan van, hoe kan het ook anders, Zwitserse makelij. Eergisteren kwamen we er ook langs, met de auto, maar gezien de hoogtevrees van Juul, lieten we ze links liggen. Maar nu we zo vlak bij die cable karretjes zijn, en we met de auto niet op de hoogste berg konden komen, heeft Juul haar hoogtevrees weten te overwinnen, en stapten vanochtend toch in die kabelbaan. Terwijl JG en ik gemeen grapten bij elk geluid, stond bij Juul het zweet in haar handen. Maar het was het waard, want het uitzicht was adembenemend. Op de foto komt het niet zo geweldig over omdat het altijd wat heiig is, maar we hebben er flink wat geschoten.
Na getankt te hebben, vertrokken we met de boot naar Pantai Cenang, het Marbella van Langkawi. Toch lagen we daar als enig jacht voor het strand. 
Net als gisteren namen we een verkoelende duik. JG trok me, hangend aan de bijboot, een eind van Pinical vandaan, zodat ik vervolgens naar Pinical kon zwemmen. "O, een kwal", zei JG, en ik wist niet hoe snel ik aan boord van de dingy moest klauteren. Aan mijn lijf geen kwallenpolonaise! Dat moet een vreemd gezicht geweest zijn, want in mijn paniekerige haast lukte dat van geen kanten, en spartelde ik hulpeloos half hangend op de dingy, tot JG me een handje hielp. Een paar minuten later zagen we er nog een vanuit de dingy, nu 3 maatjes groter. Ik (bruut) porde met een peddel in het water om te kijken of het beest zou reageren, maar hij verdween alweer naar de diepte. Op de kant slingerden zwarte apen zich van boom naar boom, en keken witte en rode toeristen hun ogen uit.
[Chantal]

Pantai Cenang - Kuah (RLYC)

Juul is inmiddels zwart en gaat overmorgen weer aan het werk. Ook wij moeten aan het werk. We zijn vandaag naar de marina in Kuah gevaren, waar onze nieuwe genua en onderdelen voor de koelkast zijn aangekomen. En onze laatste oceaanoversteek komt zo langzamerhand ook dichterbij. Aangezien we de laatste weken niet zoveel aan de boot hebben gedaan, is het to-do-lijstje inmiddels ook alweer zodanig gegroeid dat we ons daarmee wel een week kunnen vermaken.

JG is nu met de koelkast bezig, heeft de nieuwe onderdelen aangesloten, en........ hij doet het niet. Wordt vervolgd.... 
Ons nieuwe zeil hebben we uitgepakt, en ziet er flitsend uit. Straks gaan we hem hijsen.

Als Juul vertrokken is, zeilen wij morgen of overmorgen (laten we het maar op overmorgen houden) naar Phuket (een dag en een nacht varen, of twee dagtochten), waar we nieuwe stagen laten maken, een deel van onze to-do-lijst afwerken, en ook nog wat rondzeilen en de toerist gaan uithangen.
[Chantal]

Deel 2.......
Een van de twee onderdelen van de koelkast die we hebben laten opsturen, doet het niet.......... JG heeft het kastje van de Britt er maar weer tussen gezet, en wij hebben dus wel weer een werkende koelkast, maar nog steeds met een geleende unit. Het niet werkende onderdeel gaat met Juul terug naar Nederland, en er moet dus weer een nieuwe komen. Naar Phuket deze keer. Dat is lastig, zoals ik al eerder schreef, maar we hebben Langkawi nu ECHT wel gezien.

De rest van de dagplanning liep in de soep, niet alleen door de koelkast, maar ook doordat Juul zich ineens bedacht dat ze niet meer wist waar haar huissleutels waren. Paniek!!!!!!! We zijn de halve middag bezig geweest met zoeken, totdat het tijd werd om Juul naar het vliegveld te brengen. Terwijl ik de voorpiek drie keer binnenstebuiten keerde, pakte Juul haar handbagage drie keer uit en weer in, en haar bomvolle rugzak idem dito. Nog steeds geen sleutels. Niet leuk. Maar uiteindelijk stapte ze toch enigszins opgelucht het vliegtuig in omdat iemand thuis ervoor zorgt dat ze haar huis in kan.

Geen tijd dus om ons te realiseren dat we elkaar de komende 9 maanden weer niet zullen zien. En dat was eigenlijk wel zo gemakkelijk.....
Juul, we hebben het hartstikke leuk gevonden!
[Chantal]

Pantai Cenang - Kuah (RLYC)

Na al dit gezwoeg vonden we dat we wel een sateetje bij de jachtclub verdiend hadden. We dronken eerst een heerlijk koud pintje aan de bar, en bleken naast twee Nederlandse mannen te zitten. Het is een onmogelijke zaak om dan niet met elkaar aan de praat te raken, en zo geschiedde...
De twee heren - "Ik ben Jelle, JELLE, en dit is Kees!!" - waren al tijdje met elkaar in gesprek, en gezien het stemvolume van met name Jelle konden wij een groot deel van de conversatie volgen. "Ik laat nog één keer iemand naar Singapore komen, en anders verkoop ik de boot!!!" De boot bleek een Beneteau Oceanis 47.3 te zijn (een 48 voeter volgens JELLE). "Volvo??!!!! Die komt er in mijn boot niet in!!!!!", met een heel relaas over dat hij de boot bestelde toen ze bij bouwnummer 2 waren, dat een Yanmar motor natuurlijk ABSOLUUT niet kon, maar dat dat natuurlijk toch gebeurde, en dat zijn boot bouwnummer 76 heeft. "B&G apparatuur????!!!!!!! [het befaamde merk] Waardeloos!!!!!! Ik heb al 3 stuurautomaten gehad!!!!!" (Beware, Mercator.....). Zo'n 'tiep'. 
Jelle en Kees zijn ware zeebonken. Kapitein op een van de grootste kraanschepen ter wereld (Kees, bijna met pensioen) of geweest (Jelle, die nu marine-consultant is). En ze bevestigen alle stereotiepe denkbeelden die je hebt bij zeebonken. Nou, Jelle dan in elk geval. Luidruchtig, ze lusten een paar pilsjes (wij zijn daar ook niet vies van, daarom zijn wij nu ook stoere zeebonken), Jelle bast met zware stem door de bar zodat ook het restaurant kan meeluisteren: "Oooooo, my favourate waitress!!!!!!!!!", terwijl er een andere bij staat. "Discount, discount, give me a discount!!!!!" En als we iets over watersportzaken of wat dan ook wilden weten in Langkawi, dan moesten we naar Claire gaan, in het office. Claire, een klein Maleisisch meisje, kwam er toevallig net aan, werd onmiddellijk bijna fijngedrukt door Jelle in een stevige omarming. " You see!!?? Claire knows me, she knows Captain Jelle!!!" Ja, dat zal best. 
We dronken samen met Jelle en Kees een biertje, en nog een biertje, en nog een. Tot we ons afvroegen of de keuken van het restaurant nog wel open was. Jelle en Kees gingen ergens anders eten. " Bij de allerbeste Chinees van Langkawi!! Zin om mee te gaan?" En hij kan het weten dat het de allerbeste Chinees is, want Jelle heeft een Chinese vrouw. Waarvan wij ons onmiddellijk afvroegen hoe oud ze zou zijn.
Wij vermaakten ons opperbest, en vonden het wel aardig om die twee nog wat langer mee te maken. We stapten in de auto van Jelle (die in Singapore woont, maar in Langkawi dus ook een auto heeft, alsmede een appartement), en reden naar de Chinees. Daar haalde Jelle zijn mobiele telefoon uit zijn borstzak, belde zijn vrouw, en droeg haar op om telefonisch de bestelling te doen. " Boss, boss!!!!! Give me the boss!!!!" yellde Jelle door de zaak. Boss aan de telefoon, komt later de telefoon terugbrengen. Jelle is boos dat boss (of vrouw) heeft opgehangen, en belt zijn vrouw weer. Tegen de boss: "What did she order??!! Let me look. Look look!!!" Rukt het papiertje bijna uit de handen van boss, pakt een pen, vinkt de bestelde gerechten op één na af, en verandert dan nog wat. Boss druipt af.
Na een tijdje komen de gerechten en blijkt er geen bijgerecht bij te zitten. Niet goed. Snel worden er nog noodles bijbesteld. En snel!!!
En het IS me toch lekker!!!!!! Ik houd niet zo ontzettend van Chinees, maar dit is werkelijk top, zaaaalig. Jelle heeft niets teveel gezegd.
Ondertussen praat Jelle gewoon door, mond vol of niet. Tussendoor boert en hikt hij regelmatig. Ik ook bijna, van het lachen. Moeite om mijn gezicht in de plooi te houden.
De noodles worden gebracht, en Jelle en Kees zien onmiddellijk dat de serveerster een omgebouwde man is. Hoe ze het weten?? Het is gewoon niet te zien. Ook JG ziet het niet, dus het ligt niet aan mij. Er volgde een levendige conversatie over tot vrouwen omgebouwde mannen. In Thailand zou je ze bij de vleet hebben. Ook in Phuket, waar wij heen gaan. Ze meldden dat zelfs zij (!) het daar zo nu en dan niet zien. Hoe ze dan weten dat het omgebouwde mannen zijn, tja, het zal wel uit eigen ervaring zijn. Hoerententen weten ze wel te vinden, niet alleen op Phuket, maar ook bijv op Batam, waar Kees regelmatig heen gaat om te golfen (?).
Het was dus een bijzonder enerverende avond, we hebben fantastisch gegeten (betaald door de kapiteins, geen spráke van dat wij enige cent meebetaalden), zijn buitengewoon vermaakt.
[Chantal]

We haalden nog wat wijn erbij, deden nog wat boodschapjes, zanikten bij het marinakantoor nog over de verpeste was, en vertrokken naar Phuket.
De maidentrip van onze nieuwe genua 1. Die staat er nu dus toch op, ondanks dat het voorlijk te lang is. Dat laatste is overigens wonderbaarlijk, want JG heeft de lengte van het voorlijk van onze vorige genua twee keer opgemeten, gecheckt met het zeilplan en uit voorzorg 10 centimeter korter opgegeven aan de zeilmaker om dit soort problemen te voorkomen. We hebben het uiteindelijk opgelost door de snapshackle die aan de val zit ertussenuit te halen, en zo wat lengte te winnen. Pfffff. Maar het is wel een mooi zeil, en hij staat prima. En voor geen geld!

Terwijl we met zijn tweeën in het gangboord zitten horen we ineens geblaas, vlakbij. "Wat is dat!!" roep ik, en denk aan een walvis. Maar we zien niets, dus dat zal wel niet. Een half uur later ziet JG een meter of 300 achter ons een walvis uit het water springen. Dus toch. Maar hij liet zich niet meer zien.

We twijfelden of we een rif zouden zetten voor de nacht. Nou, OK, voor de zekerheid dan maar, want de wind lijkt wat toe te nemen. Terwijl we daarmee bezig zijn zie ik de wind boven de 20 knopen komen, en roep: "Doe maar rif 2." Het blijkt nodig. De zee wordt weer erg kort en steil, de wind waait 's nachts tussen de 14 en de 29 knopen
[Chantal]

Ao Chalong

Het blijft ellendig, zo'n tocht met 1 nacht doorzeilen. Zeker als het zo'n choppy sea is. Geen lekkere zee, zo tussen Penang en Phuket. Erg onstuimig, en hij bouwt snel op. Gelukkig hadden we de wind iets ruimer dan half, en gingen we als een speer. We arriveerden dus tamelijk vroeg in Phuket (wat goed dat we altijd later vertrekken dan we plannen!). Aan het begin van de baai Ao Chalong werden we opgeroepen door de Xenia, een Nederlandse boot. Zij voeren net weg richting een andere baai, en we babbelden wat over de marifoon.
Van de baai werden we niet blij. Niet alleen liggen hier van die fossiele boten (we krijgen er echt een Curaçao- of Trinidad-gevoel van), maar het is totaal onbeschut, ook al zegt de pilot dat het "very well protected" is, en de enige "all wheather anchorage". Ook al hang je aan een mooring, het is toch niet lekker met 20 knopen wind (of meer) om je oren. De animo om naar de kant te gaan werd daar niet beter van, want het betekent geheid een nat pak. Die animo was al niet zo groot, gezien ons onderonsje met de Xenia.
We kunnen dus niet zeggen dat we niet gewaarschuwd waren........ Maar wij kennen Xenia niet, vinden de meeste cruiserverhalen een half broodje aap, en wilden hier toch niet een dag gaan liggen zonder voet aan wal te zetten. We liepen dus wat door het dorp, dat meer dan een dorp bleek te zijn, veel meer dan de pilot en de Lonely Planet beloofden. We aten wat voor 3 euro, en keken met leedvermaak naar de locals die vanaf hun boot naar de kant tot aan hun knieën door de modder moesten waden, of naar de powerboten die door de modder ploegden om hun mooring te bereiken, een flinke staart water uitspuwend. We wísten dat het water zou zakken terwijl we op de kant waren, maar hadden uit voorzorg toch onze dingy flink hoog op het strand getrokken en gedragen. We lachten om de locals en om de vastzittende dingy waarvan de eigenaar er al peddelend toch nog wat vaart in probeerde te krijgen. En ondertussen zagen we het water verder zakken. Jamaar, het moet toch alweer gaan stijgen? NOT.
We liepen richting onze dinghy en zagen spelende honden tot aan hun buik in de modder lopen. En we besloten om dan nog maar een biertje te nemen op het terras waarvoor we onze dingy hadden achtergelaten. We bleken in de "jachtclub" te zijn beland. En we zagen het water nog verder zakken.
Het tijverschil is vandaag ca 2,5 meter, en wij kunnen inmiddels vertellen dat het een flink modderige boel wordt bij laag water. En het was nog niet eens een erg laag laag water. 
Maar ja, wat moet dat moet, en je moet toch alles een keer hebben meegemaakt. We vonden het eigenlijk nog steeds wel komisch. En dus liepen we naar onze dingy, sjouwden hem het strand af richting modder, en begonnen door de modder te ploegen. Hm, dat valt nog wel mee!! Slechts tot aan de enkels!!! Foto's gemaakt. Niet te vroeg juichen..... Het werd dus inderdaad tot aan de knieën. Sommige mensen betalen voor een modderbad, wij krijgen het helemaal gratis!!!!
Terwijl ik tegen JG zeg dat je niet kunt zien waar je instapt (ja we hebben nog steeds die vreselijke plastic strandschoenen, maar daar gaan we bij nader inzien toch ECHT niet mee rondlopen) voel ik wat gemene dingen in mijn voet prikken. Ja, noem mij maar een hypochonder, maar ik heb het weer hoor: gaatjes in mijn voet, waarvan het (na alle modder er te hebben afgewassen) niet duidelijk is of er nou echt wat inzit of dat het gewoon modder is. Volgende keer toch maar die vreselijke plastic strandschoenen.......?
Thailand, net de Wadden.....

Terwijl we met de dingy tegen de golven en de wind in naar onze Pinical ploegen, zeg ik tegen JG: "Ik zal hem morgen met liefde inleveren". Onze dingy. Dat meen ik natuurlijk niet, maar we leveren hem inderdaad voor een paar dagen in. Onze Minical begint namelijk te desintegreren. Na een jaar in de tropische zon heeft het plastic laagje van onze bijboot besloten dat ze daar niet zoveel zin meer in heeft. Het begint een plakkerige bende te worden, met een steeds verder afkalvend laagje plastic. Tja, dat is bekend met vinylboten, maar die hypalon-bijboten zijn zo godsgruwelijk duur .......(en het zal toch wel meevallen.......) Voor de verandering zijn we eens een keer efficiënt bezig geweest, en hebben meteen na aankomst spijkers met koppen geslagen: we laten een dingycover maken. Dat betekent dat we onze Minical 5 dagen kwijt zijn. Vijf dagen geen verbinding met de wal, en daarom vertrekken we morgen maar weer naar een marina. En wat heel vervelend is, de Britt ligt in diezelfde marina.....
[Chantal]

Ao Chalong - Phuket Boat Lagoon

Wij waren dus gewaarschuwd. Terwijl wij door de meanderende geul, langs de houten en betonnen palen, in de baai richting de lagune voeren, vroegen we ons af bij welke bocht de Britt nou vast had gelegen. Er waren zoveel bochten. We besloten dat het die ene bocht moest zijn, en voeren verder, nu tussen de mangroven naar de lagune. Dat geultje had natuurlijk ook bochten, en wij kwamen erachter dat we eerder een verkeerde conclusie hadden getrokken. Het was niet die bocht, het was deze bocht. Want wij zaten ook vast. JG probeerde bijna plankgas vooruit, achteruit, weer vooruit, en er gebeurde niets. Ach, het was nog 2,5 uur voor hoog water, dus no problem, dacht ik, we wachten wel even. Maar JG heeft meer geduld dan ik, en bleef nog wat langer proberen gas te geven. En na een paar minuten bewogen we!!!!! Weliswaar niet in de goede richting, namelijk naar de binnenbocht, maar we bewogen. Even later kon JG de andere kant opsturen en waren we los. "Niet tegen de Britt vertellen!" zei JG, maar we deden dat natuurlijk toch.

Dezelfde onverstaanbare Thaise marinadame gaf ons een box voor 1 nacht. "But we need at least a couple of days!", dat hadden we gisteren ook over de marifoon aangegeven. "Sorry, full." Uiteindelijk kregen we een andere box toegewezen, en dat leek ons een goed teken. Tot we merkten dat die niet diep genoeg was bij laag water. De Thaise dame kon niets voor ons doen. Volgens haar gegevens was onze box 1,20 meter diep. Wij steken een kleine 2 meter.
We verzonnen allerlei tactieken, bedachten hoe we Pinical zodanig konden vastmaken dat ze niet scheef zou komen te liggen. We bleven de landvasten vieren, want we verwachtten dat de steiger wel zou zakken, maar Pinical op een gegeven moment niet meer. Om half 7 vanavond zou het laag water zijn, en we zaten dus vast op onze boot om te kijken hoe dit zou aflopen, en om eventuele maatregelen te nemen. 
De dieptemeter sprong ineens van 0,0 meter naar 0,5 meter, en bleef toen knipperen om aan te geven dat hij geen diepte meer kon meten. 
Er gebeurde niets. We zakten gewoon weg in de modder terwijl we met Kees in onze kuip een biertje dronken.

Sinds vanmiddag zijn we bijbootloos. Net toen JG aan de andere kant van de marina was om naar de tuiger te gaan (die dicht bleek te zijn, pas na het weekend weer open), kwam er een Thaise jongen aan de boot kloppen om de bijboot op te halen. Ik riep JG op via de marifoon voor het zware werk. De Thai sprak geen woord Engels en ik probeerde erachter te komen waar en hoe hij de bijboot wilde hebben. We liggen namelijk buiten de marina, aan een werksteiger, en het is een flink eind sjouwen. Aan het begin van de steiger zijn ze kabels aan het leggen en is het pad opgebroken. Dus met de bijboot naar een ander, dichterbij plekje varen, daar op de kant zetten en vervolgens naar de auto sjouwen? Of  niet? Moet ie vol blijven? Of leeg laten lopen? Waar staat de auto? Moeten de vloerplaten erin blijven? Stel je deze conversatie eens voor, compleet met gebarentaal. Het was gewoon lachwekkend. De Thai bleef ook vriendelijk lachen. 
Uiteindelijk bleek dat de auto niet ver weg stond, de boot niet leeg moest, en er met zijn tweeën gesjouwd moest worden. Eenmaal bij de auto moest de bijboot toch leeg omdat hij niet in de bak van de auto paste. 

We zijn overigens ook naar de Boat Lagoon gekomen omdat de tuiger hier zit. Die blijkt dicht te zijn. Maandag weer proberen.
Hoe het met onze stuurautomaat is, weten we ook nog niet.
[Chantal]

Phuket Boat Lagoon

De rest van de dag doen we klussen. We belonen onszelf 's avonds door te gaan eten bij Watermark, een exclusief restaurant hier in Phuket Boat Lagoon. Ik kan zeggen dat het lang geleden is dat ik zo lekker heb gegeten, maar dan doe ik die Chinees in Langkawi te kort. Dit is Fusion Cuisine, westers en Thais/Oosters, heerlijk. JG neemt een echte cappuccino na, en ik pik zijn koekje in. Denk ik. Het blijkt zijn roerstaafje te zijn. Geen opgerold koekje met chocolade aan de binnenkant, maar een kaneelstokje van 15 centimeter. Jee wat een taai koekje...... Ik had er overigens geen idee van dat je mond half in brand kan staan van een kaneelstokje.
[Chantal]

Phuket Boat Lagoon

Ander onderwerp dus. Vandaag hebben we, na wat dingen hier in gang te hebben gezet (stag is donderdag klaar, hoera, koelkast lijkt te zijn blijven steken in Amsterdam, niet hoera) met een Suzuki Jeepje over het eiland gecrosst. Eerst met een gare bak, die keer op keer afsloeg, later met een nieuwe, die ze op ons verzoek ergens anders kwamen afleveren. Eigenlijk vinden we dat je niet mag klagen als zo'n ding maar 14 euro per dag kost, maar we deden dat toch maar, want links rijden is op zichzelf al lastig, en met een gehandicapte auto helemaal. Ach, als je ziet hoe de geïmporteerde westerse "locals" (er wonen echt een boel westerlingen in ZO-Azië!) de echte locals hier in ZO-Azië behandelen, of bijvoorbeeld Hindu-locals van een hogere kaste Hindu-locals van een lagere kaste (in Bali bijvoorbeeld), dan valt dat nog reuze mee. 
Phuket is eigenlijk helemaal niet zo spannend, maar wij vinden het toch leuk om een beetje rond te crossen, de verschillen in vegetatie te zien met bijvoorbeeld Langkawi (Phuket doet veel tropischer aan), over een lokale markt te banjeren, een stukje voetbalwedstrijd te bekijken van de locals, onze ogen uit te kijken aan de toeristische westkust en ons te verbazen over die ongelofelijk ordinaire toeristen hier, een schattig Gibbon-rehabilitation-project te zien (waarbij je de gibbons niet te zien krijgt, want ze moeten natuurlijk gerehabiliteerd worden), de enorme resorts die in aanbouw zijn en waaromheen de golfplaten hutjes staan, waarin de arbeiders tijdens de bouw wonen.
[Chantal]

Phuket Boat Lagoon

Meestal gaat JG alleen inklaren. De weinig keren dat ik erbij was (Panama uitgezonderd) ging het allemaal erg soepeltjes en snel. Deze keer niet. Moet je voorstellen. In een kantoor van een meter of 10 bij 4 zitten 4 officials, te weten de Immigration Officer, de Customs Oficer, de Port Authority, en dan nog iemand met een onbestemde functie. Toen wij binnenkwamen waren er buiten ons nog twee bezoekers, maar even later waren we met zijn twaalven. Twaalf mensen die ontelbare formulieren in moeten vullen, en allemaal een plekje zoeken.
Wij wilden in- en uitklaren. Meestal gebeurt dat in een keer, maar hier moesten we het hele rijtje twee keer af. Bij in- en uitklaren moet je dezelfde formulieren invullen, alleen moet je dan de ene keer "Check-in" aanvinken, en de andere keer "Check-out". Kees fakete wat handtekeningen van zijn vrouw en kids. Er moeten de nodige kopieën van scheepspapieren en paspoorten worden overhandigd, en zoals altijd hebben wij er een aantal bij ons. Natuurlijk zeggen ze niet van tevoren hoeveel kopieën er in totaal nodig zijn. VEEL. Voor Immigration een aantal kopieën voor het inchecken, dan moet de Customs Officer ook kopieën hebben (ook van de pagina in de paspoorten met de Immigrationstempel erop), en de havenautoriteit idem dito. En dan voor het uitchecken weer allemaal kopieën. Ik geloof dat ik vier keer naar de copyservice ben gelopen om kopieën te laten maken. En elke keer doe je er wat extra, voor het geval dat. Die bleken dus keer op keer niet toereikend.
Volgens JG heeft hij nog nooit zoveel formulieren in moeten vullen, en ook nooit zoveel kopieën moeten afgeven. Maar ondanks het feit dat we pas drie uur later weer in de auto konden stappen, was het geheel toch buitengewoon vermakelijk. En de officers hadden er zelf overigens ook de grootste lol in. 

We zetten Kees af in Phuket Town, waar hij een Tuk-tuk (een soort miniminiminibusje met langsbanken) terug naar de Boat Lagoon nam, en wij door de stad gingen lopen. 
Altijd weer leuk. Op een of andere manier raken wij eerder gecharmeerd van een echte oude smederij, compleet met oven en rotzooi, of een school met allemaal geüniformeerde kindjes, of een klein werkplaatsje waar notitieblokjes en bonnenboekjes worden gedrukt met de oudste drukpersen en vervolgens handmatig tot blokjes worden gebonden, dan van een 200 jaar oude Chinese tempel. Die bekijken we natuurlijk ook wel, maar dan hebben we beiden zoiets van: "Ja ..... mooi."
[Chantal]

Phuket Boat Lagoon

Met de afhandeling van autopilot zijn we wat minder blij. Het is al bijna een maand geleden dat we hem vanuit Singapore hebben verstuurd naar Raymarine Engeland. Een paar dagen voor Kerst hadden ze hem daar binnen, gingen vervolgens op vakantie tot 5 januari, en verlengden daarna de standaard doorlooptijd die ze daar hanteren van 3 dagen naar 10 vanwege de London Boat Show. Voeg daar nog een paar dagen aan toe dat ze niets melden, e-mails sturen terwijl er afgesproken is dat ze zouden bellen om nog meer vertraging te voorkomen, en het resultaat is dat we niet vrolijk en blij zijn. 
O ja, ik vergeet bijna hun boodschap: ze hebben niets kunnen vinden, maar hebben voor de zekerheid wat dingetjes opnieuw gesoldeerd.
Maar alla, over een week moet dat ding hier toch echt wel binnen zijn, en kunnen we (na hem te testen) weg richting Sri Lanka. Dat is al heel wat.

Ik vergeet bijna onze dingy!!!! Die is weer terug na zijn metamorfose. Vandaag werd Minical afgeleverd met zijn fonkelnieuwe bootblauwe cover. Jullie herkennen hem niet terug!!!!!
Na deze metamorfose verdient hij ook een wat prettiger lopende buitenboordmotor, en die hebben we dus ook nog maar even weggebracht. Het versnellingsbakje gaat de laatste tijd wel erg moeilijk. Even werd iets langer dan even, want het leek niet aan een voor de hand liggend euvel te liggen, maar aan lekker aangekoekte bagger waardoor het hele motortje eruit moet. Maar morgen is ie klaar.

Vandaag hadden we weer een klusdag gepland, en hadden daar geen van beiden zin in. Dan maar zin gemaakt, dat lukte niet zo goed, en onze beider humeuren werden er dus niet beter op. Verder geen commentaar.....
[Chantal]

Phuket Boat Lagoon

Er lijkt een einde aan de klussen te komen. Ondanks dat we vandaag niet tot een klusdag hebben bestempeld, zijn we toch de hele dag bezig. En het is wonderbaarlijk dat je het dan niet erg vindt. Gek is dat, nu doe je het uit vrije wil en voelt het niet vervelend; als we van onszelf 'moeten' klussen vinden we het wel vervelend.
[Chantal]

O ja, we zijn vertrokken uit de Boat Lagoon. Om half vier gooiden we los, en zagen net op dat moment de Britt om de hoek uit de marina komen. Zij vertrekken morgen richting Sri Lanka, en hadden gezien de toestand bij hun binnenkomst maar een pilot geregeld om de lagune uit te varen. Wij gingen voor hen uit, en de pilot (die dus tussen ons in zat) kwam voor ons varen. Wij volgden braaf de pilot, de Britt bleef wat achter, en kwam ...... ja...... vast te zitten bij de bocht. Britten, britt, gebritt. Maar binnen twee minuten waren ze weer los.

Bij aankomst blijkt de ankerlier niet (elektrisch) te doen wat die moet doen... 

Vervolg op de autopilot-soap: die is nog steeds niet verstuurd.
[Chantal]

Wij vertrekken naar het Noorden, naar een gebied met een werkelijk bizar landschap. In de reisgidsen en veel foldertjes van Phuket staan foto's van dit landschap, als zou Phuket er zo uit zien. In werkelijkheid is Phuket tamelijk vlak, en vreselijk saai vergeleken bij dit landschap.
Onderweg haalt JG het (zogenaamd waterdichte) relais van het ankerlier uit elkaar en maakt het schoon. Hij is ermee klaar als we in de baai aankomen.
Dit is werkelijk het allermooiste plekje waar we ooit geweest zijn: Phang-Nga Bay, de baai tussen de Oostkust van Phuket en het Thaise vasteland. Zelfs mooier dan Fatu Hiva. Uit het water rijzen talloze kalkstenen rotsen en rotspunten. Meestal erg puntig, en soms rijst een enorme steile rotswand uit het water omhoog, met rode, roestkleurige, gele, witte, grijze en zwarte tinten. Elk plekje waar en plant, struik of boom houvast kan vinden is bedekt met groene jungle. Verander de kleur en de temperatuur en ik zie een verzameling ijsbergen en ijsschotsen voor me. Een fenomenaal, schitterend landschap. Gewoonweg bizar, absoluut fantastisch, en deze plek komt regelrecht op nummer een in onze lijst van mooie plekken. Het schijnt dat dit landschap is ontstaan door verschuiving van landmassa's op het Thaise vasteland, waardoor in de baai stukken bodem langs elkaar zijn geschoven en omhoog zijn gedrukt.
Wij hebben er sinds Langkawi een handje van om zelf een ankerplek op te zoeken, en niet uit te gaan van de in de pilot genoemde ankerplaatsen. Dat is hier overigens gemakkelijk, want hoewel het op veel plekken erg ondiep is, is er vrijwel overal een zachte bodem. We dropten ons anker bij de ingang naar een soort kanaaltje tussen twee eilandjes in (het ankerlier deed het weer), bewonderen met open mond de plek waar we lagen, en sprongen in de dinghy.
Nu had ik al in superlatieven gesproken, maar wat er nu volgt moet eigenlijk in supersuperlatieven worden beschreven. In deze kalkstenen eilanden zijn vaak grotten en spelonken te vinden. Soms is het plafond van zo'n grot ingestort, en kom je na een donkere tunnel in een soort binnenwater. Het was bijna hoog water, en we konden door tunnels die anders te ondiep waren, naar "de binnenkant" van het eiland. Vreemd idee. Geen buitenboordmotor aan, stilte, rust, peddelen. Maar MOOI!!!!!!!
Wij zijn kennelijk niet de enigen die dat vinden, want als we terugkeren naar Pinical liggen we niet meer alleen. We hebben gezelschap van een huurboot, een andere zeilboot, en twee toeristenboten die beiden een stuk of 10 opblaasbare kanootjes uitladen. Hebben wij even geluk gehad!
We hebben zoveel mooie foto's gemaakt dat het onmogelijk is om te kiezen welke we op de website zetten. De chronologie tussen foto's en tijd zal de komende tijd op de website wel wat te wensen overlaten.....
[Chantal]

Ao Tha Rua

Het ankerlier deed nog steeds vreemd. Snel de hoofdschakelaar binnen uitgezet, want we willen niet dat de motor weer verbrandt. Op de weg van James Bond eiland naar Phuket haalt JG de dekschakelaar uit elkaar, maakt hem schoon en zet hem weer in elkaar. We ankeren in de baai bij de Boat Lagoon, en hebben de baai voor onszelf.
[Chantal]

Ao Tha Rua - Nai Harn

In de loop van de middag is JG weer terug, en kunnen we naar de ZW-kant van Phuket vertrekken, naar Nai Harn, waar veel jachten liggen. Lijkt ons wel gezellig, ons een beetje mengen onder het cruisersvolk, vrienden maken, en dan van daaruit vertrekken naar Sri Lanka. 
Terwijl bij ons de motor weer goede diensten doet, hebben de paar zeilboten die we in de verte om ons hen zien allemaal hun zeilen omhoog. Hoe doen die lui dat, met variabele wind tussen de 0 en de 5 knopen?
[Chantal]

Die hebben natuurlijk gewoon hun motor aan staan.. :-)
[JG]

Nai Harn

En verder doen we helemaal niets....... We zijn bijna vergeten wat dat is. Zaaaaalig, zo'n dag niets doen, en lekker in de kuip een boekje lezen, een beetje om je heen kijken, en bekijken hoe een Duitser (ten onrechte vinden wij) staat te roepen naar een huurboot die naar zijn zin te dichtbij heeft geankerd (het is raar, maar het zijn altijd Duitsers die ankerproblemen maken).
[Chantal]

Nai Harn

Nai Harn

Eenmaal op de boot hadden we de sightseeing-mood weer te pakken en dus eigenlijk geen zin. Zin gemaakt, en dan is het toch wel weer leuk. De boot verandert op slag van een zeilboot annex woonboot in een werkplaats. Her en der liggen gereedschappen, een boormachine, een decoupeerzaag, bakjes met schroeven, met boutjes, met ringetjes, een verlengsnoer. We hink-stapspringen ertussendoor als we iets nodig hebben. JG kruipt in de bakskist om de ruddertransducer te installeren, en komt daar af en toe uit om de boormachine of decoupeerzaag te martelen met de stukken teakhout waarmee hij een steun maakt. Ik houd me bezig met het maken van een gat (nog een......) in de kuiprand voor het bedieningspaneel. Gatenzaag 90 mm is niet aan boord (en bij de doe-het-zelf-zaak in Nederland overigens ook niet te krijgen, weten wij uit ervaring), dus dat duurt effetjes. Ik martel de boormachine en de decoupeerzaag ook, deze keer op 5 mm dik aluminium.
Om 7 uur 's avonds zit de ruddertransducer bijna op zijn plek, en is Pinical een groot gat rijker. Morgen verder.

We belonen onszelf weer bij het Thaise restaurantje aan de rand van de baai. Mijn lippen vonden die beloning wat minder aangenaam, die stonden 3 uur later nog steeds in brand. 
[Chantal]

Nai Harn

Sinds we onze buitenboord motor hebben weggebracht, doet ie het niet meer zo betrouwbaar. Hij slaat regelmatig af, en is dan de eerste tijd niet meer aan de praat te krijgen. Vanochtend nog zag ik JG steeds harder en sneller (volgens hemzelf niet woester) aan het trekkoord trekken, terwijl Minical zich rap verwijderde van Pinical. In de richting van de Indische Oceaan wel te verstaan, niet in de richting van het strand. Toen JG eindelijk aanstalten maakte om een peddel te pakken werd hij gered door een Duitser. Inderdaad, die ene.

Een paar dagen geleden hadden we nog leedvermaak en zaten grapjes te maken over een serveerster met een blauw oog en een opgezette wang. Vanmiddag stoot en schaaf ik me echt ongenadig aan de bimini, en loop ik dus kans op dezelfde hoge jukbeenderen en kleuren als van de regenboog. Bier is een wondermiddel hoor; ik zit een half uur met een koud bierblikje tegen mijn jukbeen, en het zal wel meevallen.
Dit gebeurde toen we naar de kant wilden om te gaan internetten (want we hebben nog steeds geen bericht van Raymarine waar onze oude course computer uithangt), en ik nog snel even de zonnepanelen in de goede stand wilde zetten. We vertrekken dus opnieuw om te gaan internetten, gewapend met een CD-rom met een mailtje aan Raymarine en een update voor de website. Maar drie maal is scheepsrecht, want de computer blijkt geen CD-rom-drive te hebben, en we gaan dus voor de derde keer, dit keer met een diskette. 
En het lukt nog niet.

's Avonds loopt er een kakkerlak over JG z'n voet, en hij toont een ongelofelijke zelfbeheersing door niet te bewegen, zodat ik hem helemaal plat kan spuiten (de kakkerlak welteverstaan!!! [JG]).
[Chantal]

Nai Harn

En nog steeds is het veel te leuk hier. Waarom kan ik nog steeds niet goed onder woorden brengen; het is een combinatie van omgeving, weer en vooral ook de vriendelijke mensen. Alles is heel relaxed op een hele prettige en niet-frustrerende manier zoals dat soms in de Carieb wel eens het geval was. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen hier blijven hangen...
[JG]

Ja, het is gelukt. 
We hebben ons eindelijk weg kunnen rukken van ZO-Azië en koers gezet naar Sri Lanka. Met moeite zoals al wel duidelijk was. We hebben echt ons hart verpand aan ZO-Azië. We gingen voor een wereldomzeiling om de Pacific Islands te zien, maar ZO-Azië heeft ons hart gestolen. We zijn echt een beetje verliefd geworden op de culturen, de mensen, het eten (!), de afwisseling van gezellig drukte met de natuur. Zelfs toeristische gebieden als Bali en Phuket vonden wij erg charmant (al heeft Bali wel duidelijk meer haar eigen cultuur behouden dan Phuket). 
Ik heb me afgevraagd hoe het zou zijn om als toerist in Phuket te zijn (wij arrogant bastards beschouwen onszelf niet als toeristen; wij zijn cruisers en dat is een soort apart), en ik kwam tot de conclusie dat dat toch heel anders zou zijn. Wij lopen bijvoorbeeld in Phuket Town niet alleen om de stad te bekijken, maar ook met een ander doel. Het DHL kantoor vinden, dat ene elektronicazaakje waar ze een schakelkastje verkopen dat JG wil gebruiken als afstandsbediening van de ankerlier, op zoek naar DE markt (er zijn er meerdere in de stad) waar we goed groente en fruit in kunnen slaan. En volgens mij is dat toch net even anders. Leuker denk ik.

Anyway, vanmiddag om half 3 zijn we dus vertrokken. Ondanks de, alweer, 25 knopen wind op de ankerplaats en ons watjes-dom. De doorslaggevende factor was de weerfile die JG vandaag in een internetcaf'é downloadde. 's Ochtends hadden we nog van alles gedaan om het moment uit te stellen om naar het internetcaf'é te gaan, maar aan het begin van de middag liep JG naar het volgende dorp, en kwam terug met de weerfile. Die voorspelde na vandaag wel erg weinig wind. Ineens kregen we haast, ruimden nog en paar losse dingen in de boot op en lichtten het anker. De achterblijvende vloot jachten moet vast om ons gelachen hebben, want nog in de baai maakten we drie rondjes. Niet omdat we twijfelden, maar om de nieuwe stuurautomaat te calibreren. 
Eenmaal op open zee zagen we de eerste vliegende vissen over het water scheren. Die hadden we al een tijdje niet gezien. In plaats daarvan hebben we sinds Singapore regelmatig een ander soort vis, lang en dun als een paling, met zijn kontje over het water zien stuiteren als een steentje dat je hebt weggekeild.

Het is gek, maar we hebben de afgelopen week slechts één boot zien vertrekken richting Indische Oceaan. We weten ook niet of er nog van plan zijn te vertrekken, want er werd hier in Nai Harn niet echt gesocialised tussen de cruisers. Terwijl er toch heel wat jachten liggen. Naar de staat van de schepen te oordelen zijn de meeste jachten wel echte cruisers, geen live-aboards. Hoe we dat zien (of denken te zien)? Ten eerste hebben live-aboards vaak geen vlag (wij zijn overigens al aan de derde vlag bezig). De staat van de schepen zegt ook heel wat, veel mannen met een jong Thais ding (dat is overigens niet alleen de live-aboards voorbehouden, je ziet ze hier bij de vleet), en tot slot zie je het op een of andere manier ook aan de koppen. O wat klinkt dit weer arrogant. Maar het is een feit dat hier in Thailand en ook wel Maleisië veel live-aboards zijn. Mensen die hier al jaaaaren en jaaaren en jaaaren verblijven, en nauwelijks meer varen. Rebak Marina in Langkawi was ook zo'n soort jacht-rusthuis. Allemaal een mobiele airco op het dak, zo lang liggen ze er al. Jelle, onze stoere zeeman, had er in Langkawi de volgende uitdrukking voor: "Rebak Marina? Dat is the land of lost dreams." Ao Chalong, de baai waar we aankwamen in Phuket, is nog zo'n plek.
[Chantal]

Door dit vreemde fenomeen en daarbij de forse wind, hadden we een erg onrustige nacht. We hebben niet of nauwelijks geslapen, en vandaag voelen we ons dan ook niet erg jofel. Lezen of andere dingen doen is er met onze magen nog niet bij, dus zitten we de hele dag maar en beetje suf voor ons uit te staren.
[Chantal]

We hadden afgelopen donderdag al verse boodschappen gedaan voor onderweg, omdat we toen nog het ambitieuze plan hadden om vrijdag te vertrekken (goeie grap....). Ons vertrek werd twee dagen uitgesteld, waardoor het spul al niet zo heel vers meer was. En dan ook nog eens een bezorgde paps die belt over Thaise kippen die kipcholera hebben. We hebben toch maar de kip die we hadden ingeslagen weggegooid, waardoor onze vers-vleesvoorraad al bijna tot nul gereduceerd werd. Ik heb maar niet vermeld dat we de avonden van tevoren heerlijke gerechten met kip hebben gesmikkeld bij de Thai.....

De stroom staat nog steeds tegen, hetgeen niet zou moeten, en er zijn nog steeds van die heksenketelgebieden. Vandaag las ik dat dit stroomrafelingen zijn, veroorzaakt door 'upwelling springs'. Gek dat dat nog zo'n effect heeft in water van vaak meer dan 2.000 meter diep.

Vanmiddag kapte de waterpomp ermee. Dat leed is op zich wel te overzien, want we hebben in de kombuis ook wel een voetpomp. Maar we kunnen dan maar één kraan gebruiken, en we zagen onszelf nog geen liters water met die voetpomp pompen om bijvoorbeeld te kunnen douchen. JG heeft zich dus even ingespannen, en nu doet ie het weer. Volledig gecorrodeerde contactpuntjes. 
[Chantal]

We hebben het ei van Columbus uitgevonden! We hebben de tuinslang gekoppeld aan de douchekraan in de natte cel. De tuinslang gaat door het raampje van de natte cel naar buiten, en dus hebben we nu een heerlijke buitendouche met 10 sproeistandjes (zo'n tuinpistool). We kunnen zelfs warm douchen buiten, wat een luxe!! Dat is toch wel fijner dan binnen douchen (probeer je maar eens staande te houden, en bovendien ben je binnen een halve minuut na het douchen alweer bezweet) of dat gehannes met die solar douchezak (wat op zich natuurlijk ook wel prima ging).
[Chantal]

Vandaag gaan we weer als de brandweer. Of eigenlijk moet ik zeggen als de politie, want tegenwoordig zijn we net een politieboot. JG heeft namelijk het oude rode lintje, of wat daar nog van over was, dat aan het windvaanblad zit (voor een beter effect met lichte wind) vervangen door een nieuw, politieblauw lintje. Hij heeft dat vastgetapet met fluorescerend oranje duct- tape, waarmee hij het windvaanblad twee keer heeft omwikkeld. Op het witte windvaanblad lijkt dat precies op de striping van de Nederlandse politieauto's.
Maar we gaan dus hard. Lekkere wind in de rug, zo'n 13-19 knopen, en lichte stroming mee. Schiet lekker op zo.
[Chantal]

Vandaag had de stroming lak aan het boekje en begon ineens tegen te lopen. Jammer. Het grote rekenen is alweer begonnen, en als we tussen de 5 en de 6,3 knopen varen (en dat ligt voor de hand) komen we 's nachts aan. Natuurlijk wordt het vaak afgeraden om 's nachts aan te lopen, maar in Galle, de plaats waar we heen moeten in Sri Lanka, is dat gewoonweg onmogelijk. De havenautoriteiten sluiten 's nachts de haven met een boeienlijn. Dit stamt nog uit de periode van de grote onrust tussen de Tamils (die zich met name in het noorden ophouden) en de Singhala's (de overgrote meerderheid van de bevolking). In het verleden werden er 's nachts ook preventief granaten in de baai gedropt, maar gezien het feit dat er nu een redelijke staat van vrede is, betwijfel ik of dat nog steeds het geval is.
[Chantal]

Terug naar boven

Naar februari 2004