Naar het pagina-einde

Naar november 2003

Laatste update : 29 december - 6 januari,   Langkawi                         Klik hier       

Iedere nacht wordt het een stukje lichter. We vertrokken uit Lombok met nieuwe maan, en het was 's nachts dus, afgezien van de onweersflitsen, donker. Maar nu, een aantal dagen later is er alweer een redelijk streepje maan te zien gedurende de eerste helft van de nacht.
Maar dat is geen garantie voor botsingen..... Toen JG vanavond net in bed lag, en ik achter de kaartentafel zat, hoorde ik botserdebotserdebots. We raakten iets, meer dan 1 keer. Ik sprintte naar buiten, maar vergat een schijnwerper. JG kwam achter mij aan, inmiddels met schijnwerper, maar we zagen al niets meer, ondanks het feit dat we maar 3 knopen snelheid hadden.
Hebben we een bootje geraakt? Dan had er vast wel iemand geroepen. Het is waarschijnlijker dat we een van de vele dingen hebben geraakt die hier in de zee drijven. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel troep er hier in het water drijft. Natuurlijk zien we, zoals wel vaker, af en toe een kokosnoot in het water drijven, maar hier in de Java Zee drijven takken, zelfs hele boomstammen en boomstronken. Maar niet alleen oerwoudresten, ook veel, heel veel menselijk afval. Indonesiërs gooien werkelijk alles in zee. Enige aandacht voor het milieu is ze kennelijk vreemd. JG heeft zelfs een koelkast in het water zien drijven.
Het is vast een boomstam geweest. 
Maar na een kwartier zag ik toch ineens een lampje achter ons. Toch een bootje?
[Chantal]

Vandaag hadden we nog steeds stroming tegen, al was het waarschijnlijk geen 3 knopen meer. Waarschijnlijk, zeg ik, want we waren aan het kruisen. Toen onze nachtwachten erop zaten, en JG toch nog een tukje ging doen, ging ik overstag omdat onze koers steeds meer WZW werd in plaats van W (we moeten naar het NW). Je rekent met een verschil in koers tussen de kruisrakken van ca 2 keer 60 graden, omdat we ca 60 graden aan de wind varen. Maar toen we over de andere boeg voeren bleek het verschil 160 graden te zijn. Voor alle duidelijkheid: als je "kruisrakken" 180 graden van elkaar verschillen, kom je dus geen meter dichter bij je doel. Met 160 graden dus ook nauwelijks. Ik begon echt aan mijn zeilcapaciteiten te twijfelen. Maar de stroming was de boosdoener. Gisteren vond ik het nog wel grappig, om achteruit te varen. Vandaag niet meer. 
Toen JG wakker werd zijn we maar een stukje gaan motoren, en bespraken we onze tactiek. Dat is nodig. Gisteravond hield namelijk de motor er ineens mee op, en kennelijk was onze stuurboordtank leeg. Hoe het kan begrijpen we niet. Het lijkt een onmogelijke zaak dat we ineens 4,3 liter per uur verbruiken ten opzichte van 2,5 a 3 normaal. Maar het was een feit dat de tank leeg was, want op de andere tank liep de motor weer als een zonnetje.
Onze dieselvoorraad slinkt dus erg hard, en we hebben nog eens een dubbele tegenvaller met die stroming tegen. Die volgens alle berichten zal blijven tot aan Singapore. De keuze is ofwel ergens diesel zien te krijgen, ofwel de purist uithangen en het hele stuk te zeilen. Maar we zitten in een windloze periode (de transitieperiode tussen de 2 seizoenen), dus dan kunnen die 450 mijl nog wel 10 dagen gaan duren. We zijn al tamelijk laat door alle ziekenboegperikelen in Bali, en als we ons willen houden aan ons schema (Kerst in Phuket, Thailand, het eindpunt van onze trip door ZO Azië), dan blijft er al erg weinig tijd over voor Singapore, Maleisië en het stukje Thailand. Na een weerbericht voor de komende dagen te hebben opgehaald (geen wind), kozen we er maar voor om te proberen ergens diesel te krijgen. Met die ongelofelijk waardeloze pilot van dit gebied begon er dus een papieren zoektocht van jewelste. En zetten we uiteindelijk koers naar het noorden, naar ofwel Serutu, ofwel Karimata, twee eilandjes die naast elkaar liggen ten westen van Kalimantan. Niet zo'n hele grote omweg.
[Chantal]

De keus tussen Serutu en Karimata was snel gemaakt. Door de wind werden we al richting Karimata gestuurd, en bovendien zou de ankerplaats bij Serutu met deze wind totaal onbeschut zijn. Maar van Karimata hadden we geen detailkaart (van Serutu overigens ook niet hoor), en met die pilot van ons komen we ook geen steek verder. Op de bonnefooi dus maar. 
Op een mijl of zo van het eiland zagen we een paar vissersbootjes. We voeren op de eerste af, en vroegen "Solar?", wijzend op het eiland. Nee, we bedoelden geen zonne-energie, maar diesel. De twee jongens in het bootje lachten vriendelijk terug. Na nog een vergeefse poging om onze bedoelingen duidelijk te maken voeren we naar een ander bootje. "Solar?", vroegen we weer. De man ontblootte vriendelijk grijnzend zijn half tandeloze mond aan ons. Betekent dit dat ze diesel hebben of dat hij ons niet begrijpt? Ik zwaaide met een jerrycan naar een ander bootje, en die visser lachte ons ook vriendelijk toe, wijzend op het eiland. OK. Maar waar? We draaiden aarzelend onze boeg richting eiland, en zagen tot onze opluchting de half tandeloze visser zijn lijnen binnenhalen. Waarna hij ons gedurende een half uur naar de goede plek bij het eiland loodste, tussen riffen door met twee doorgangen minder dan 10 meter. Dat hadden we nooit zelf gekund.

Eenmaal geankerd bij het eiland kwam er een vissersbootje op ons af. "Hello! I speak English!!!!!!" Hello to you too. We zwaaiden vrolijk terug, en dat werd kennelijk als een uitnodiging gezien, want voor we het wisten raakte hun boot de onze, sprongen er 7 mannen over op onze boot, en vulden onze kuip. Ik was als een hazewind in de kajuitopening gaan zitten (we hadden nog niets weggeborgen, geen laptop, geen satelliettelefoon, handheld apparaten, fototoestellen, alles lag nog open en bloot, en een gewaarschuwd mens telt voor twee), maar dat weerhield ze er niet van om ongegeneerd langs me heen naar binnen te loeren, en idem door het raampje vanuit de kuip naar de achterkajuit. Ik verdween even naar binnen om ze blij te maken met een pakje Marlboro (doet wonderen. Neeee, JG is niet weer begonnen met roken. Hij táált zelfs niet naar een pakje dat al dagen voor het grijpen ligt), terwijl JG probeerde hun aandacht vast te houden door met ze te praten. Dat is lastig met slechts 1 Indo die alleen de basics kent in Engels. De rest keek vrolijk grijnzend toe en om zich heen, alles aanrakend en vastpakkend, en in koeterwaals met elkaar over al die dingen pratend. Je hebt het idee dat je alles in de gaten moet houden, want ze vinden alles interessant. 
We vertelden over de afgelopen nacht, dat we slecht weer hadden gehad, en niet hadden geslapen. En de smoes dat ik wilde slapen kwam me goed uit toen de Engels sprekende Indo vroeg of ik (niet we) mee ging naar zijn huis (????).
Ik probeerde het onderwerp op diesel te brengen, want daarvoor kwamen we, en we wilden snel weer weg. Ja ze konden ons wel helpen. De Engels sprekende Indo maakte aanstalten om met JG naar de kant te gaan om diesel te halen. De andere 6 mannen maakten geen aanstalten. Ik gebaarde dat ik wilde slapen. Zij gebaarden dat dat goed was en ze bleven zitten. Ja, krijg nou wat! Ik zei: "You go". Ze gingen mee....
[Chantal]

Met onze 5 jerrycans ging ik met de mannen mee op de houten vissersboot naar een iets grotere boot naar de kant. Dat bleek de lokale parlevinker te zijn en het was alsof ik eeuwen in de tijd terug ging. Ik zal proberen het te beschrijven.
De bemanning bestond uit Indonesiërs van verschillende leeftijden met oude kleren en bijna tandeloze monden. Onder een doek op het achterschip zat, in een U van dozen met koopwaar, in kleermakerszit een oude, dikbuikige Chinees constant kleine chocoladekoekjes te eten. Voor hem een rekenmachientje, een kladblokje en een mooi bewerkt geldkistje. De bemanning sprak niet met hem, dat deed alleen de bootsman. Eerst moest ik naar hem toe, werd gebaard. Hij sprak amper, maar solar begreep hij heel goed. Hij deed wat ingewikkeld met zijn rekenmachine en schreef 2500 op. Ik had geen rekenmachine, maar kan ook lachen en vervolgens ingewikkeld kijken. Na wat heen-en-weer schrijven op het papiertje kwamen we uit op 2200 roepia's per liter. Veel duurder als bij de pomp (ca 1800), maar nog altijd goedkoper als Bali Marina en ook hier werd het aan de boot en in de tank gebracht, dus allé. Hij blafte wat naar de bootsman en 1 van de matrozen verdween in het voorste "ruim". Vanuit grote 1000 liter drums werd met een handpomp onze jerrycans gevuld. Tot en met de dop natuurlijk zodat hij er bij het omhoog tillen onder kwam te zitten. Ik keek een beetje toe om te kijken of er niet te veel troep in de diesel zat (nee). Ondertussen probeerde de rest wat te communiceren met gebarentaal. Over mijn horloge (de nep Breitling uit Bali), Belanda (Nederland), vissen en natuurlijk Van Basten. Met zijn achten weer terug naar onze boot waar, met veel geknoei en kabaal, de jerrycans in de tanks werd gegoten terwijl de houten vissersboot netjes werd afgehouden. Daarna met zijn allen weer de 50 meter terug naar de "Restu Ilahi" om de jerrycans opnieuw te vullen. Toen dat klaar was zei de bootsman doodleuk "finish, thlee hundled". Dat had ik namelijk met de baas afgesproken. Alleen, in onze jerrycans gaat 22 liter per stuk en we hebben er 5. 2 Vullingen is dus van zijn levensdagen geen 300 liter, ook al vulden ze de cans tot de rand. Ik heb hem dus maar eens aan gekeken alsof hij gek was, grijnzend "goede grap, volgende grap" gezegd en met gebaren duidelijk gemaakt dat hij zich een heel klein beetje vergiste. Heftig verontwaardigd werd met veel misbaar 1 jerrycan weer leeggegoten en die zou opnieuw gevuld moeten worden met een een soort hoosblik van "lima liter". Daar leek het blik wel erg klein voor dus ik vroeg "liter or US gallon?". Lachend knikte hij wel 10 keer dat het US gallon was. En dat is maar 4 liter..... Dat had ik hem, met behulp van een oudere dorpsbewoner (ik vermoed de kampong-boss) die ook nieuwsgierig een kijkje kwam nemen uiteindelijk ook aan zijn verstand gepeuterd en, jammer voor hem staat op 2 van onze jerrycans heel duidelijk "22 L". Breeduit lachend en op mijn schouder kloppend kregen de jongens in het ruim opdracht om nog 3 jerrycans van hem van 25 liter te vullen. En natuurlijk moest ik tot 3 keer toe gebaren dat die ook vol moesten, en niet maar driekwart. De baas zat nog steeds onverstoorbaar chocoladekoekjes te eten en schreef nogmaals het bedrag op en nam met een knik het geld aan, telde het na, knikte nogmaals met zijn hoofd en zei grijnzend "nice day". De eerste keer dat ik zijn stem hoorde. Terug naar de boot (met zijn allen weer) waar hun jerrycans geleegd werden in onze tanks. Gezien het dieselballet gaf ik aan dat ik zelf de eigen jerrycans wel zou overgieten. En ondertussen moet je alle kanten op kijken want terwijl er 2 bezig zijn met overpompen, zwerven er 2 anderen over de boot, alles vastpakkend en aanrakend wat maar mogelijk is. En ondertussen ook jou goed in de gaten houden. Chantal had alles van waarde al naar binnen gedaan en toen ze door hadden dat ik ze in de smiezen had kwamen ze groot grijnzend naast mij zitten. Uiteindelijk waren ze zo'n beetje klaar, en toen wilden ze wat te roken, wat te drinken, T-shirt (you present for memory) en geld. GVD, ook hier. Geen toerisme of wat dan ook, en gezien de omschrijving in de pilot ook zeer weinig jachten, en toch dat bedelen en zeuren. En niet ophouden als je zegt dat het er toch echt niet in zit.... 

Goed, dan nog even over de boot van onze Indonesisch-Chinese SRV-man te water. In de opbouw was een uitsparing voor een offertjes en op dakrand waren standaard lampfittingen geschroefd met rood en groen geverfde lampen. In de opbouw hingen wat hangmatten en lag een enorme berg ondefinieerbare zooi. Het 2e ruim was gevuld met ijs waarin de vis werd opgeslagen die hij inkocht van de lokale vissers. Er hing dus ook een grote weegschaal onder het afdak aan de voorkant. Waarvan de schuifgewichten (met heel groot "1 KG" gegraveerd) heel opzichtig flink afgevijld waren aan de onderkant...... Ook die handel ging gewoon door terwijl de jerrycans gevuld werden. Het houten dek was dus in 10 minuten spekglad van schubben en ingewanden met een flinke scheut diesel voor een fijn aroma. Dat maakte kennelijk niet uit; iedereen liep er vrolijk door heen. 
Een houten schip, van ca 2-4 cm dikke planken met veel lagen totaal versleten verf. Op sommige plaatsen ontbrak de verschansing geheel en op 1 plaats was duidelijk een V in het dek zichtbaar. Toen ik daar naar keek, zei een bemanningslid "boem". De ankerlijn zouden wij nog niet voor de dinghy gebruiken zo dun. Rond alle luiken en doorgangen waren de randen helemaal weggerot c.q. versleten en kierde alles aan alle kanten. De motor komt uit Japan en stond in een bad van olie. Op zich wel handig; bij het ongetwijfeld zeer regelmatige bijvullen schep je het gewoon weer terug.
Ik hou er mee op. Ik zal hier nog vaak, met plezier en verwondering, aan terug denken.
[JG]

Het lijkt wel een feuilleton, het verhaal van vandaag. Ik neem het stokje weer over.
Toen we klaar waren met de diesel, de afwas was gedaan, en we aan een kop soep zaten om daarna te vertrekken, zagen we een hele donkergrijze bui aankomen. Shit. Snel weg, voor we het rif niet meer zien. Maar toen we ons anker hadden gelicht lieten we het maar weer vallen, want we zagen al geen riffen meer. We waren nog niet klaar met ankeren of het begon al te kletteren. 
Het werd niet meer licht vandaag, en dus konden we niet weg. Ieder nadeel heb z'n voordeel, zegt Cruijff, en dus hebben we een hele nacht slapen voor de boeg.
[Chantal]

Vanochtend om 06.00 uur er uit. Voor sommige mensen niets bijzonders, maar mijn biologische klok blijft zich er erg hardnekkig tegen verzetten. Wel heerlijk geslapen. Na een bak koffie en Brinta (het brood is op... Waar gekocht? Bonaire natuurlijk!) hebben we om 08.00 uur het anker gelicht en hebben we heel voorzichtig onze weg door het koraal naar buiten gezocht. Toch weer gehaast, want er kwam alweer een gitzwarte lucht aan. De zon stond achter ons dus de doorgangen in het koraal waren net te zien. Wel vermoeiend zo op de vroege ochtend; Chantal achter het stuurwiel en ik heen en weer rennen van de boeg naar de PC om te checken of we nog steeds over onze track van de binnenkomst gisteren voeren. En natuurlijk klopte dat weer op de centimeter. Misschien moeten we toch leren daar iets meer op te vertrouwen?
Tussen Pulau Karimata en Serutu door gingen we naar buiten met zowaar 10 knopen wind uit het NO. Het zou toch niet waar zijn, hè? Helaas, toen we een uur later uit de lij van Serutu kwamen was de wind alweer NW en niet veel meer dan 6 knopen. Met stroming tegen niet genoeg om te kruisen én enige voortgang te maken. Wij willen echter nog wel graag dit jaar aankomen en dus hebben we meneer V. Penta maar weer aangezet. Het logboek leert verder dat we later op de dag nog 1,5 uur de motor niet aan hebben gehad. De wind kwam boven de 8 knopen en fanatiek als we zijn hebben we onmiddellijk de zeilen gezet. Tot de eerstvolgende bui ook deze wind weer weg nam.....
Neemt niet weg dat het ook wel voordelen heeft. We hoeven totaal niet zuinig te zijn met water en stroom. De watermaker kan zoveel draaien als wij willen en de dynamo houdt de accu's volledig vol. En dat is ook wel weer eens lekker. We lezen wat, schrijven een beetje, filosoferen wat over de toekomst en kijken nog maar weer eens om ons heen. En dan is er weer een dag voorbij!
[JG]

Sinterklaas heeft ons geen fijne dag gegeven. We missen Sinterklaas, voor het tweede jaar vieren we het niet thuis. Vorig jaar vierden we het nog op de boot, met z'n drieën. Bin had toen een zak van Sinterklaas meegenomen, en ik had zelf ook nog wat cadeautjes gekocht. Door die griep in Bali is dat er dit jaar niet van gekomen, en dus geen feest vandaag. 

We lijken tot de vorige tankbeurt in Karimata (vanaf Bali) inderdaad een schrikbarend hoog brandstofverbruik te hebben. Ca 3,8 liter per uur, terwijl we normaal tussen de 2,5 a 3 liter per uur zitten. Zo hoog is het nog nooit geweest, en we vragen ons af hoe dat komt. Het enige dat we kunnen bedenken is dat we veel aangroei hebben, op de schroef. Een vieze schroef kan zo tot een kwart meer brandstofverbruik leiden. Maar toch is het gek als dat sinds Darwin, toen we uit het water zijn geweest, al weer het geval zou zijn. 
Als we niet halsoverkop vanuit Karimata hebben moeten vertrekken, omdat we anders misschien nog een dag kwijt waren geweest, had JG wel even een duik genomen om te kijken. Maar dat zat er dus niet in. Vervolgens dachten we dat we dat dan onderweg wel zouden doen als het rustig weer is en er weinig golven zijn (er was toch geen wind voorspeld). Dat zit er dus ook niet in. In Singapore liggen we in een marina, en daar wil je nog voor geen goud het water in. In Maleisië schijnt het water bruin te zijn van het rivierwater, dus dan zie je niks (en bovendien nodigt dat ook niet uit tot een duik). Het wordt dus waarschijnlijk pas in Thailand, over een paar weken, dat we uitsluitsel hebben. En tot die tijd dus een hoog brandstofverbruik. Want een ding is duidelijk: dit is absoluut het verkeerde seizoen om in dit gebied te zeilen. Deze overtocht staat echt met stip bovenaan als de meest rottige lange overtocht van de hele reis. We hebben het beiden even helemaal gehad met het zeilen. Hebben geen zin meer in die lange stukken. Gaat wel weer over. Dat moet.
[Chantal]

Vreemd. We zitten in de (beruchte) Zuid Chinese Zee. Nooit gedacht dat we die wateren zouden bevaren. We wisten niet dat die zich tot hier uitstrekken.

Weer een rotnacht gehad. Klereweer. Kleregebied. 
Maar de rest van de dag was eigenlijk wel aardig. Geen beroerd weer, we hebben lekker gezeild, en nog de goede kant op ook.

ENNNNNN, last but not least: we zijn de evenaar weer over!!!!! Jongens, we zijn bijna weer thuis!!!!!! Zo voelt het een beetje.
Om 17.11 locale tijd hebben we geproost met Neptunus, en verlieten we het zuidelijk halfrond. Echt een hele vreemde gedachte dat we slechts 7,5 maand van onze hele reis van 25 maanden op het zuidelijk halfrond doorbrengen. Uiteindelijk was het ons oorspronkelijk allemaal te doen om dat stuk Pacific. Maar er ligt nog veel moois in 't verschiet.....
[Chantal]

Nongsa Point Marina

Tegen zonsopgang liepen we de Riau-straat aan, een straat door een Indonesische eilandengroep ten zuiden van Singapore. Je denkt dan dat je er al bijna bent, maar dan is het nog een kleine dag varen naar Singapore. 
De Straat van Singapore, tussen Singapore en de Riau eilanden, staat te boek als het drukste vaarwater ter wereld, en dat willen we dus bij daglicht doen. We kozen ervoor om de komende nacht door te brengen in een marina aan de noordkant van de Riau eilanden, Nongsa Point Marina. Een moderne marina bij een resort. Het resort ziet er leuk uit, maar de ontwerper heeft duidelijk geen enkel verstand van het aanleggen van jachthavens. De swell en golven van langsvarende schepen komen recht de marina binnen zetten, er is totaal geen protectie. Deze ligplaats is slechter dan menige waardeloze ankerplaats. We deinen als een gek op en neer op het water, en tegen de kant aan. Alle stootwillen zitten tussen Pinical en de steiger, ze worden helemaal plat gedrukt, bewegen op en neer, en we hopen dat er morgen nog iets van over is.
[Chantal]

Het oversteken van een van de drukste stukken vaarwaters ter wereld, ach, dat was bijna een peulenschilletje. Het is wel druk, maar lang niet zo druk als volgens alle indianenverhalen. De Maasmond oversteken is bijna spannender. Wij hadden een prachtig mooi gat bij het oversteken van de eerste shipping lane, en bij de tweede hebben we moeten oppassen voor in totaal 4 schepen. En dat was dat. Toch hadden we het niet graag 's nachts gedaan, en zijn we blij dat we op daglicht hebben gewacht bij Batam.

En toen lagen we bij Republic of Singapore Yacht Club, een unieke club, want ze zijn beursgenoteerd. Mannetjes rijden met golfkarretjes over de steigers om je te komen helpen met de lijnen, je kunt je ermee laten vervoeren naar de jachtclub (een paar honderd meter), zwembad, het enige dat je mee moet nemen is je badkleding, de rest is aanwezig, twee restaurants, douches met zwarte leren banken, veel marmer, een gokhal, een computerspelletjeshal, gratis internet, en een gym. Allemaal heel groots en sjiek opgezet. En ze doen het goed op de beurs, als we Kees mogen geloven. Kees is van de Britt. De Britt ligt namelijk ook hier, een familie met 4 kinderen. Toen we Darwin aanliepen was het allereerste en enige jacht dat we zagen een jacht met een Nederlandse vlag. We hadden toen marifooncontact, maar zij vertrokken net naar Bali, en wij kwamen net in Darwin aan. Na wat e-mailtjes over en weer hebben we elkaar hier in Singapore gevonden, en hebben we er een gezellige avond van gemaakt.
[Chantal]

Eerste indruk van Singapore: metropool (28 miljoen passagiers per jaar op Changi Airport!), smeltkroes van culturen (Chinezen, Maleisiërs, een combinatie van die twee, Indiërs, moslims, sikhs, westerlingen), hypermodern (tiptoetscomputer in de taxi met allerlei informatie), schoon en netjes (kauwgom is verboden, roken is taboe), shopping paradise en vooral veeeeeel eten. Een collega, die hier MBA heeft gestudeerd, schreef ons al: "When you arrive in Singapore, you should be hungry." Gastro-mania, eten is de national passtime in Singapore.
[Chantal] 

Singapore is een shopping paradise, dus daar wilden we vandaag wel eens wat van zien. We lieten ons met de taxi afzetten bij HET winkelgebied van Singapore, Orchard Road. Er zitten werkelijk tientallen shopping malls langs deze straat. Wie schetst onze verbazing dat het eerste uithangbord dat we spotten wanneer we uit de taxi stappen van onze eigen Nederlandse bank is. "We zitten gebakken!", dachten we gelijk. Maar 5 minuten later kwamen we minder blij uit de bank. Kan wel, maar kost US $ 80. Ja daaaaaag. 
Andere banken geprobeerd, ook niet gelukt. 

Maar shoppen stond op het programma, en shoppen hebben we gedaan. De variëteit van shopping malls is groot. In de ene groots opgezette shopping mall met veel marmer en loopruimte zie je Versace, Armani en Prada. In de andere shopping mall kom je terecht in een hoge toren met krap bemeten looppaden, vergane glorie, veel Aziatische winkeliers, troepjes, winkels waar je maatkleding kunt laten maken (met uitgestoken hand komen ze op je af: "hello mister"), en 10 golfsportzaken op een verdieping. In een andere moderne shopping mall vonden we een gigantische bookstore, die alleen wordt overtroffen door Donner in Rotterdam. Daar konden wij ons wel even vermaken. Toen we naar buiten wilden bleek de lucht donkergrijs te zijn geworden, en kwam het water met bakken uit de hemel. Maar zoals elke metropool kent Singapore ook ondergrondse paden, en konden we gewoon droog naar de volgende moderne mall lopen. 
Vreemd, het winkelen valt mij, ja mijn persoontje die zo van winkelen houdt, een beetje tegen. Dingen waar ik anders naar zou kijken zitten er nu gewoon niet in: in het cruising life heb je niets aan hooggehakte Prada schoenen, Italiaanse kleding en mooie boeken. Flipflops, vale korte broeken en shirtjes, en ruilboeken is het, wat de klok slaat. 

We realiseerden ons al winkelend dat we twee raampjes op de boot open hadden laten staan. Met al dat hemelgeweld zou het wel goed mis zijn. Inderdaad, het was een enorm waterballet in de natte cel en in de kombuis toen we terug kwamen.
[Chantal]

Toen we lekkere brietjes, stokbroodjes, aardbeien en wat dies meer zij in hadden geslagen bij de Carrefour, liepen we naar de taxistand. We zijn inmiddels gewend aan de lange rijen wachtenden die hier in Singapore bij elke shoppingmall staan. Een meter of 30 wachtenden is geen uitzondering (je zult ijs hebben gekocht). Auto's zijn hier in Singapore niet te betalen, en een vergunning om een auto te hebben evenmin. De overheid ontmoedigt de bevolking om auto te rijden, want anders zou de stad helemaal vol lopen. Dat doet het zo ook al, in de spits. Vergunningen worden bij opbod verkocht, en kosten zo rond de Sing $ 35.000 (Sing $ is ongeveer gelijk aan de oude gulden). Zo'n vergunning is 10 jaar geldig, daarna moet je er gewoon weer een proberen te krijgen. Als je hier een simpele Volkswagen Golf wilt rijden, ben je zo, inclusief vergunning, $ 150.000 kwijt.

Singapore is werkelijk een stad van skyscrapers. De ene wolkenkrabber na de andere. Als je in een taxi zit, zie je er eigenlijk niet zo veel van, je moet er dan echt op letten. Maar dan is het wel een machtig gezicht.
[Chantal]

's Avonds kwamen Stefan en Natascha borrelen. Twee Nederlandse ex-pats (toevallig is Stefan ook accountant), die hier in de haven sinds 3 weken op hun boot wonen, om in juli, aan het einde van hun ex-pat termijn, terug naar Nederland te zeilen. Zij nemen de andere route, via Zuid-Afrika. Met hen zijn we naar een van de vele foodcourts in Singapore geweest. Het idee is een beetje hetzelfde als de roulottes in Tahiti. Tientallen wagens/stands met uitklapramen, complete keukenfaciliteiten en een wereld aan eten. Je kiest een willekeurig tafeltje (maakt niet uit bij welk tentje), loopt vervolgens rond, en bestelt hier en daar datgene wat je lekker lijkt, geeft je tafelnummer op, en ze komen het brengen. En werkelijk zaaaalig eten. Gigantische garnalen van zo'n 25 centimeter, krab (ook hier levend de pan in), rog, saté, noedels (normaal niet te eten, vind ik, maar hier is het lekker!), je kunt het zo gek niet bedenken of het is er, en de kwaliteit is erg goed. Erg leuk om dit mee te maken.
Na een ritje met de metro sloten we de avond af in een kroeg. Gezellige avond!!!
[Chantal]

Jaja, het woord "kroeg" komt voorbij dus mijn interesse is onmiddellijk gewekt. Het was lang geleden dat we weer eens lekker in een kroeg geweest waar niet zeilers en watersport de boventoon voerden. Gewoon een grootsteedse, moderne en hippe kroeg. Helaas had ik niet meer de tegenwoordigheid van geest om daar nog een foto van te maken. Het had een enorme ingelijste spiegel (2 verdiepingen) en toch iets onmiskenbaars Singaporees. Wat dat is, ben ik nog niet achter, maar het heeft in ieder geval met hightech, glitter en mobiel (wat dan ook) te maken. Later hier over meer.
Elke kroeg heeft natuurlijk altijd mijn speciale aandacht en voorkeur. Toch nog iets van beroepsmatige interesse zullen we maar zeggen.... Niet alleen hadden we erg leuk gezellig gezelschap maar tot mijn grote vreugde schonken ze van de tap Hoegaarden. En dat was lang geleden zo'n lekker fris witbiertje. Nou ja, biertje? De foto spreekt voor zich denk ik.....
Ons gezelschap gaat inderdaad volgend jaar zeilend terug naar Nederland in hun 44 ft schip. Niet via de Rode Zee, maar via Zuid Afrika, Zuid Amerike en de Carieb (klinkt erg goed nietwaar?). Gebouwd in Australië en gekocht in Hongkong. En straks liggend in Scheveningen. Zie voor meer info en ongetwijfeld mooie verhalen straks op www.espiritu.nl !
[JG]

En bovendien is het werkelijk een fantastische jachtclub; hele aardige mensen, alle voorzieningen (zie terug) en ook nog normaal geprijsd. Er rijden zelfs golfkarretjes om je van en naar de boot te brengen, je kunt gratis onbeperkt internetten, fitnessen, games spelen, kaarten bekijken, krant lezen en weet ik veel wat. Die karretjes (op afroep op kanaal 77 beschikbaar) zijn wel heel decadent, maar met 34 boodschappentassen in de stromende regen ook wel heel erg prettig. En vrijwel ongemerkt gaat vlak naast de jachtclub 1 van de grootste containerterminals ter wereld dag en nacht door met laden en lossen, wordt er een eindje verder een booreiland gebouwd en varen de ferries naar alle eilandjes, platforms en geankerde boten in de wijde omgeving met veel geweld en hekgolven af en aan. Klinkt druk en overweldigend, maar dat is het toch niet. Het contrast met de relaxte sfeer in de marina wordt er alleen maar door benadrukt en doet je des te meer genieten van wat je daar doet..... Niet zoveel dus eigenlijk :-)
[JG]

's Middags togen we naar de Carrefour om grote boodschappen te doen. En op het nippertje ben ik toch nog maar even naar de kapper geweest. Het is erg kort, maar wel goed geknipt.
Met Kerst en Nieuwjaar in het vooruitzicht is er voldoende reden om veel erg lekkere dingen te kopen. Goeie smoes.... Ik liep echt helemaal watertandend en lekkerbekkend door de supermarkt, terwijl JG moedeloos achter me aan reed met het karretje. Later gaf hij dat op, en bleef hij maar gewoon ergens staan, totdat ik uitgebreid rondgebanjerd had en terugkwam met cranberry's (weliswaar gedroogd, maar toch!!), gerookte zalm, saladetjes, patéetjes, tapenadetjes en wat dies meer zij. 
Met al dat nieuwe lekkers moest er natuurlijk worden gekookt (iets wat ik sinds Bali nog maar sporadisch doe omdat het zo goedkoop en gemakkelijk en lekker uit eten is in dit gebied). Het resultaat was zaaaalig, en staat op de vreselijk foute, maar onvermijdelijke receptenpagina. 
[Chantal]

Pulau Pisang

Over drooglegging gesproken, Singapore heeft natuurlijk de reputatie om bijzonder streng om te gaan met drugsdelinquenten. Die worden gewoon ex-drugsdelinquenten, want op drugstraficking staat de doodstraf (overigens wel opvallend voor een land dat nog niet eens zo heel erg lang geleden 70% van haar inkomsten uit de opiumhandel haalde!!!). 
Ik maakte me toch wel eventjes zorgen over onze morfine bij het inklaren...... Maar  zolang het gelabeld was, en een recept aanwezig (waar ze niet om vroegen), was er geen enkel probleem. Easy.
 Het is vreemd. In Australië werden we knettergek van de regeltjes. Maar ondanks dat in Singapore ook alles enorm gereguleerd is (het wordt ook wel de 'fine' city genoemd: er is een fine voor alles, op straat spugen, kauwgom kauwen, de straat schuin oversteken, alles), vinden we het een erg aangename stad. Alles is geweldig goed georganiseerd, is schoon, erg veilig, en er zijn fantastische faciliteiten (en maar 3 of 4 % belasting....). En het eten!!!! Ja, ik zou hier best een tijdje kunnen wonen.......

Maar er is een tijd van komen en van gaan. Wij laten dit kleine eilandstaatje dus  achter, en vertrekken naar de volgende bestemming: Pulau Pisang, ofwel  het Maleise eiland genaamd Banaan. Dan denk je dat het eiland de vorm heeft van een banaan. Nee. Veel bananenbomen dan? Ik zie er geen een.
En nu liggen we op een idyllisch plekje, bij ons eigen privé-eilandje aan ons eigen anker. Geen ziel te bekennen. Stilte. Heerlijk. Die afwisseling doet het 'm. Singapore was erg leuk, en ook erg gezellig (nogal veel gebierd.....) met de Britt (Kees en Lydian, met kinderen Karen, Jan, Sally en Rook) en de Espiritu (Stefan en Natascha), en dan daarna zo'n rustig plekje als dit: het klopt gewoon allemaal.
[Chantal]

Maleisië

Het is gek. Zowel JG als ik hebben last van oriëntatieproblemen. We hebben de hele tijd het gevoel dat we een iets andere kant opvaren dan we werkelijk doen. Dat moet door de stand van de zon komen. We komen natuurlijk steeds noordelijker, terwijl de zon steeds zuidelijker staat. Het is immers bijna zomer op het zuidelijk halfrond. Ze zon komt in het ZO op, en gaat in het ZW onder. Dat is erg verwarrend. Nooit beseft hoe je je onbewust kennelijk toch op de zon oriënteert. 
[Chantal]

Maleisië

Overdrijven is ook een kunst; tussendoor heb ik ook afgewassen, opgeruimd, e-mail bijgelezen en foto's gekeken, backups zitten maken, motor, bak en schroefas gecontroleerd en wat dies meer zij. Gisteren had ik al vanuit de jerrycans de dieseltanks bijgevuld en het bleek dat we gemiddeld toch weer beneden de 3 liter per uur gebruikt hebben. En dat terwijl we toch flink doorgevaren hebben gisteren. Toch fijn om te weten dat wel het aan de aangroei op de schroef lag (zoals wij dachten c.q. hoopten) en niet aan de motor zoals werd gesuggereerd door de lokale Volvo-man. Ik heb die eerder regelmatig schoongemaakt omdat we wel wisten hoeveel het scheelde, maar ik merkte eigenlijk nooit zoveel verschil in snelheid en verbruik. Waarom het nu wel zoveel uitmaakte zullen we wel nooit weten. Barnacles met stormankers misschien? 
[JG]

Maleisië

We hadden hoge verwachtingen van Melaka, Het is een van de oudste koloniale steden in Maleisië, destijds een belangrijke vestiging van de Nederlanders. De Portugezen waren de eerste bezetters, in de 16e eeuw, maar die werden halverwege de 17e eeuw verdreven door de Nederlanders. Toen de Nederlanden anderhalve eeuw later bezet werden door de Fransen, hebben de Engelsen het bewind van de Nederlandse kolonies overgenomen. Zij (onze bondgenoten nota bene!) waren geen voorstanders van het monopolie van de Nederlanden in ZO-Azië, en zagen grote kansen voor zichzelf. De verraders!!! Ze ontmantelden een groot deel van het fort, en dwongen de bevolking om te verhuizen naar Penang, zodat Melaka gen stad van betekenis meer zou zijn als de Nederlanders het stokje weer over zouden nemen. Sir Thomas Raffles heeft voorkomen dat het helemaal tot de grond toe zou worden afgebroken, maar een groot deel van het leed was al geschied, en in het begin van de 20e eeuw werd het gebied gecedeerd aan de Engelsen. Voeg daar nog Chinese en Indiase invloeden aan toe, en je hebt een stad met en zeer rijke geschiedenis.
Van het oorspronkelijk Portugese fort is inderdaad niet veel meer over, maar de belangrijkste Nederlandse gebouwen staan er nog en zijn in goede staat. Zo is het wel grappig om in Maleisië het Stadthuys te zien, de kerk , en oud kerkhof met allemaal belangrijke dooie Nederlanders en nog wat andere gebouwen. Het oude centrum is mooi in stand gehouden.
Niet ver daarvandaan is Chinatown, en om eerlijk te zijn vonden we het nog leuker om daar rond te lopen. Geweldig al die Chinese winkeltjes, antiekzaakjes met de meest vreemde en oude dingen, drukke Chinese tempels waar driftig met wierookstokjes wordt gebeden, rode lampionnen, de meest wild versierde trishaws (en soort riksja's). Een geweldige sfeer hangt daar.
Een zeer geslaagde dag dus!!! 

De watertaxi was op de terugweg op wonderbaarlijke wijze twee keer zo duur geworden. De beste man bleef maar volhouden dat het 5 ringit vanaf Pulau Besar naar het vasteland is, en 10 de andere kant op. Als reden noemde hij dat er veel meer mensen de ene kant op gaan dan de andere kant op. Toen ik zei dat het dan na verloop van tijd wel erg druk zou worden op Pulau Besar, bleek dat humor niet zijn sterkste kant was. Na nog wat andere argumenten van ons en Jaap en Dine (die we inmiddels weer hadden ontmoet) bleef hij voet bij stuk houden. Wij zeiden dat we dan wel zouden wachten op meer passagiers. Die kwamen niet onmiddellijk, dus na een minuut of 10 kon het natuurlijk wel, maar de beste man was niet blij. Hij wilde vooraf betaald worden, en toen Jaap begon te zwaaien met een biljet van 50 ringit (ongeveer EUR 12,50) hadden we het helemaal verbruid. Wij konden wel gepast betalen voor ons vieren, maar zijn chagrijn was inmiddels zo groot dat hij dat niet wilde aanpakken. Maar hij startte wel de motor. Ook goed!! 
Natuurlijk betaalden we achteraf, en we zwaaiden vriendelijk toen hij weer wegvoer met nieuwe (ha ha) passagiers. Hij riep ons nog wat na over vijf en tien. Waarschijnlijk dat we dat moesten melden aan de derde boot die er inmiddels lag, de Britt.

En dat is toch niet te filmen. Net als drie en een halve eeuw geleden liggen de Nederlanders voor Melaka. Ben je in Maleisië, bij een piepklein eilandje, liggen er 3 boten, alle 3 met Nederlanders (al heeft de Crimson Tide een Nieuw-Zeelandse vlag, want Jaap en Dine zijn geëmigreerd in de tachtiger jaren). 
En het wordt nog gekker. Er liggen dus een Koopmans (Britt), een Van de Stadt (Crimson Tide) en en Dick Zaal (wij). Stom dat we daar geen foto van hebben genomen.......

Inmiddels werd het erg grijs achter ons, en aangezien we flink ver van het eilandje voor anker lagen (vanwege het feit dat het erg ondiep is), hebben we het niet droog gehouden tijdens het ritje met de bijboot van het strand naar de boot. Dat kwam overigens niet alleen door de regen. Het waaide flink en de golven waren navenant. Schuilen bij de Britt dus. 
Chantal]

Port Dickson

Maleisië

De Pinical leek wel weer rood, brandweerrood wel te verstaan. Met ruime wind tussen de 20 en 30 knopen aan hogerwal. Geen golfslag van betekenis en dus heerlijk ongecompliceerd raggen met soms meer dan 9 knopen over de grond. Heerlijk!!!
We liggen wederom in een jachtclub / marina met een hoofdletter. Zo typisch Brits dat je haast zou denken dat ze hier nooit zijn weggegaan... :-) Gelukkig zijn de prijzen niet zoals aan de Engelse zuidkust; dan hadden we buiten voor anker moeten liggen. Als je nieuwsgierig bent naar waar we zijn: zie www.admiralmarina.com !
[JG]

Gisteravond met Kees en Lydian van de Britt genoten van een enkel biertje en de bladstille avond. Dat hier toch weer meer natuur in de buurt is kun je goed merken aan de hoeveelheid vogelgezang; dat was in Singapore en ook daarvoor in Indonesië bijna nihil. Vanochtend het rituele in - en gelijk ook weer uitklaren. Dat hadden we net zo goed niet kunnen doen, want ik had niet de indruk dat het ze veel interesseerde. Vriendelijk is iedereen wel weer enorm; heel erg fijn. Als gezegd is de jachtclub fantastisch. Als je dan toch in een marine moet liggen, is dit de beste manier!!! We genieten er maar weer even van voor deze ene nacht en ochtend.
[JG]

Vannacht hebben we ook een staaltje antipiratenmaatregelen gezien. Op een gegeven moment werden we opgelopen door een enorm schip, en ik kon duidelijk van verre zien dat er vanaf de hek van het schip schijnwerpers naar achteren gericht stonden (daar komen de piraten meestal naar boven), en de brandkranen wagenwijd naar achteren open stonden.

Een bewijs van hoe druk het is, is ook wel het feit dat ik welgeteld anderhalf uur over dit stukje dagboek heb gedaan. Tussen het bestuderen van de radar en het werpen van blikken buiten door. Onze conditie vaart er wel bij, zo vaak ga je naar binnen en naar buiten.
[Chantal]

Maleisië 

Vooraleerst (dat klinkt wel heel Belgisch, of niet?) hebben we gevaren. Let wel: gevaren, niet gezeild. Nog steeds in de Straat van Malacca, maar gelukkig wordt die na Port Klang steeds breder, en dus ook minder druk. We zagen nog wel relatief veel schepen, vissersbootjes en visnetten, maar een stuk minder dan gisternacht. 
We hadden onze tocht goed uitgestippeld en getimed, en dus liepen we 's ochtends vroeg de straat (nou ja, straatje) tussen het eiland Penang en het vasteland aan. Met laag water weliswaar, maar volgens de kaarten zou het ruim diep genoeg zijn in het midden van de geul. Niet dat je er iets van kon zien hoor, kennelijk is hier een modderbodem, want het water was chocoladebruin. Je zag hooguit nog wat extra wolken modder opdwarrelen. We begonnen toch even te twijfelen toen onze dieptemeter slechts 2,2 meter aan gaf....... (we steken bijna 2 meter). Maar met een modderbodem durfden we het wel aan, weliswaar met een slakkengangetje. Even later werd het gelukkig wel weer wat dieper.
Van Jaap en Dine van de Crimson Tide hadden we gehoord dat er een nieuwe, gratis marina zou zijn aan de oostkant van Penang. Volgens de update van onze pilot zou die ongeveer 1 mijl ten zuiden van de langste brug (18,8 km) van Azië zijn, die Penang verbindt met het vasteland. Maar hoewel we steeds verder voeren en de brug al lang konden zien, zagen we geen marina. Die bleek uiteindelijk bijna onder de brug te liggen en was pas vanaf dichtbij te zien. Toen we de haven binnenvoeren gaf onze dieptemeter nog maar 1,2 meter aan......maar we merkten niets. Nu blijkt dat de Raymarine-man in Singapore onze dieptemeter na het vervangen van het bord heeft ingesteld op het water onder de kiel in plaats van vanaf de waterlijn, zoals JG had gezegd. Pfffff.
Er stond al een volledig welkomstcomité van 4 man klaar om onze lijnen aan te pakken, en dat was geen overbodige luxe. De straatjes tussen de steigers zijn zo krap dat we anders de bocht nooit hadden gehaald. 
O ja, de marina is gratis omdat de overheid de tarieven nog niet heeft vastgesteld.....

Laurie en Sue, van een Australische cat, meldden dat ze over een half uurtje naar de Makro gingen, en vroegen of we meegingen. Ook hier dus een Makro. Ach ja, waarom niet, nu vlak voor kerst nog even gebruik maken van het feit dat de winkels nog open zijn. Ze hadden niet verteld dat we een half uur moesten lopen....... En dat in een onovertroffen brandende hitte. Allejezus wat is het hier heet. Bij de Makro konden we een beetje afkoelen en laadden we onze kar weer eens een keer vol. Terug naar de boot met een taxi, gauw opruimen, want we wilden nog naar de stad.

De stad heet eigenlijk Georgetown, maar wordt ook wel met Penang (of Pinang, ofwel betelnoot) aangeduid, dat eigenlijk de naam van het eiland is. Penang was een belangrijke Engelse koloniale stad, maar Chinezen voer(d)en de boventoon. We wilden nog graag rondlopen in Chinatown voordat al die zaakjes dicht zouden gaan voor Kerst. We reden met de bus met bijna kapotte schokbrekers naar de stad. De wegen zijn ook verre van gelijkmatig, dus laten we het erop houden dat ons zitvlees onderweg voldoende gemasseerd is.
Nadat we eerst door Little India liepen (relatief klein in Penang), kwamen we in Chinatown. Hoe Chinatown is, de sfeer, de cultuur, is nauwelijks te beschrijven. Wij vinden het geweldig. Die zaakjes met allerlei waar, mannen die mahjong zitten te spelen op straat, het Chinese koeterwaals dat je overal hoort, de drukke bezige mensen, rode lampionnen, wierrookstokjes, Chinese karakters overal, wat een plek!

Hoewel Penang toch echt niet klein is, liepen we toevallig Laurie en Sue weer tegen het lijf. "Have you heard about the poison man?", vroeg Laurie. Nu wel ja, maar wie is dat? Het is ongelooflijk hoe snel dit soort dingen rond gaat in het cruiserswereldje. Een of andere Chinees (ja hoe kan het ook anders), die als bijnamen de poison man en de chemical man heeft, verkoopt TBT, het goedje dat het allerbeste werkt in antifouling, maar bijna overal ter wereld verboden is. En hier kun je het gewoon krijgen, en voor de kosten hoef je het in elk geval niet te laten. 
Wij zochten en vonden de beste man. Het kon niet missen. Een zaakje van een oud Chinees mannetje, dat werkelijk helemaal volgebouwd was met gebruikte jerrycans, flesjes en containers met allerhande goedjes erin, planken vol met oude chemieboeken.  Je wilt er niet aan denken dat zo'n zaakje de lucht in vliegt. 
De Chinees wist al voordat we de zaak binnenkwamen waarvoor we kwamen. Waar hij dat aan zag? Aan onze bruine huidjes. Even later kwam er een ander stel binnen (het bleken Belgen te zijn). Ook cruisers, van een kilometer afstand te zien. En ook voor TBT. 

Om half 9 zaten we uitgeteld in de kuip. Maar wel zeer voldaan. Wat een dag!
[Chantal]

's Middags waren we voor een kerstborrel uitgenodigd door Sue en Laurie op hun catamaran. We dronken de homebrew  van Laurie. Dat is trouwens iets dat we nergens anders gezien hebben. In Australische supermarkten hebben we vakken vol gezien met homebrewpakketten van ieder denkbaar biermerk. Ook Nederlandse merken. Waarom verkopen ze dat nergens anders? In elk geval smaakte het een beetje als Stout, en was het goed weg te drinken, al wisten we er niet zo goed raad mee als een van de locals die ook was uitgenodigd. Binnen 5 minuten had hij 3 pullen weggeklokt in zijn kleine lijf. Ik hoef niet te zeggen dat hij het gezelschap domineerde, want hij was natuurlijk erg lollig en spraakzaam. 

En Kerst is natuurlijk geen Kerst zonder een lekker maal. Op aanraden van Laurie hadden we gisteren bij de Makro buffalo tenderloin gekocht. Ze hadden niets teveel gezegd. Net rosbief.
[Chantal]

Het is vandaag Boxing Day, en dat betekent dat er alweer veel dingen open zijn. We stapten vroeg op de bus naar de stad om het koloniale deel van de stad te bekijken. De koloniale gebouwen in Penang liggen wat verder uit elkaar dan in Melaka.  En dit geloof je gewoon niet, er zijn twee wandelroutes, de American Express Heritage Tour 1 en de American Express Heritage Tour 2. 
In tegenstelling tot Melaka, dat in de koloniale tijd een Nederlandse basis was, was Penang een Engelse basis. We startten bij het Fort Cornwallis, het oude Engelse fort in de noordoost-hoek van het eiland, dat de hoofdattractie van de stad zou zijn, en we troffen daar een dichte deur aan. Het forst wordt gerestaureerd en we konden er dus niet in. Of we er veel aan gemist hebben valt te betwijfelen, want het schijnt dat de buitenmuur zo ongeveer het enige dat er nog van over is, en binnen de muren zouden wat stalletjes zijn met toeristenwaar. We liepen langs de Esplanade, een groot plein dat net als vroeger bij de Romeinen werd gebruikt voor spelen (zonder brood denk ik), naar de City Hall en de Town Hall (wat is het verschil eigenlijk tussen een City Hall en een Town Hall?). Van de Town Hall was niets te zien, want die ging verborgen achter een sluier vanwege renovatiewerkzaamheden. Vanaf de Town Hall lagen de koloniale gebouwen wat verder uit elkaar, en liepen we dus wat verder de stad in. Zo kwamen we weer in Little India en Chinatown uit, en eigenlijk vonden we het leuker om daar wat rond te banjeren en die sfeer op de snuiven. 

Het centrum van Penang is vrij compact, en dus hadden we ruim de tijd. Met de berichten dat je in Maleisië zeeeeeeer goedkoop DVD's (onze nieuwe laptop heeft een DVD-speler) en VCD's kunt kopen al maanden lang in ons achterhoofd, liepen we door een groot winkelcentrum. We zochten en vonden, en scoorden een hele stapel van die illegale schijfjes. Ondertussen keken we met verbazing rond. In het midden van zo'n grote zaak stonden een aantal televisies waarop verschillende films werden afgespeeld. Kriskras door de zaak stonden minstens 50 stoelen, en elke stoel was bezet door en Maleisiër die gebiologeerd naar een scherm staarde. De eigenaar van een klein barretje buiten de winkel, in het gangpad, had zijn plek goed gekozen, want alle barkrukken en tafeltjes en stoelen waren bezet met mensen die daaraan vastgeplakt leken. 
Net als in Darwin en Singapore was de bovenste laag van zo'n winkelcentrum het speelhol. Overal zaken met speelautomaten, racespelletjes, dansmachines (echt weird, een vloertje met vlakken die oplichten als je daar een been neer moet zetten, ondertussen kijk je naar en scherm waarop Britney Spiers zingt en danst, zodat je die bewegingen precies kunt nadoen), gokautomaten en natuurlijk veel, veel, veel lawaai. De internetgelegenheden bevinden zich ook op die laag, en zonder uitzondering zijn die gelegenheden helemaal donker. Alleen de beeldschermen lichten op. Wij zaten daar onze mail te bekijken tussen alle jeugd die internetspelletjes speelde of zat te chatten of lag te slapen met zijn hoofd op zijn toetsenbord. 
We worden oud geloof ik.

Aan het eind van de middag vertrokken we vanuit Penang naar Langkawi. We namen voorzichtigheidshalve niet de kortste route direct naar het midden van de brug die Penang met het vasteland verbindt, maar voeren om een eiland heen. De brug zou in het midden 28 meter hoog zijn, maar als je daarop af vaart, kijk je er toch wat anders tegen aan. Alles ging goed, en even later zaten we aan onze tweede kerstmaaltijd.
[Chantal]

Royal Langkawi Yacht Club

• vlogen de bananen door de kajuit, 
• lekten de luiken in de punt flink veel zeewater, 
• voerde ik op een haar na onze heerlijke kerstmaaltijd aan de vissen (bijna, ik had het niet gered tot aan de zeereling, maar ach, buiten de kuip was ook goed, want om de zoveel seconden overspoelde weer een nieuwe golf het gangboord), 
• hing de laptop voor het eerst van zijn leven aan het lijntje waarmee we hem borgen, 
• waren zowel de windpilot als het helmstokstuurautomaatje wat dwars (en moest je dus elke keer naar de achterkant van de boot waarbij zowel JG als ik natuurlijk net de volle zeewaterlaag kregen, we liepen dus rond in onze onderbroeken),
• spoelde een stootwil overboord (de andere kon JG nog net redden),
• en hadden we aan bakboord het zeewater tot aan de planken in onze bilge staan. De afdichting van het gat (bij de ankerlier, waar de ketting doorheen loopt) van de ankerkluis bleek weg te zijn gespoeld, en elke keer wanneer we lekker in de golven beukten, of er weer zo'n heerlijke klets zeewater over kwam, verdwenen er ettelijke liters zeewater via de ankerkluis in onze bilge. 
  JG merkte dat de lampjes van het bedieningspaneel van de koelkast het niet deden, ging op onderzoek uit, lichtte een vloerluik op, en zag het zeewater bijna tot aan de planken staan. Ik, die op de bank lag, was onmiddellijk van mijn zeeziekte af. Geweldig spul, die adrenaline. Maar de koelkast waarschijnlijk kapot. Damn! Zie er hier maar eens tussen Kerst en oud en Nieuw aan een nieuwe te komen. Hopelijk wordt dit geen duur geintje, daarvan hebben we er al genoeg gehad.
• En tot overmaat van ramp zag ik, toen ik een keer van de kajuittrap afdaalde, een kakkerlak net wegsprinten tussen de motorkist en een wandje. Shit! Ook dat nog. Ik wil niet van die beesten!!!!!!!

Om 11 uur 's ochtends voeren we de marina bij Langkawi binnen. Geen rust, want er was VEEL werk aan de winkel. Bijna al onze voorraden staan aan bakboord, onder de banken, en doordat we zo in de golven aan het beuken waren, vreesden we voor de staat van die vakken en inhoud. Ze moesten inderdaad allemaal leeg en worden schoongemaakt. ALLE blikjes stuk voor stuk afgedaan met zoet water. En geloof me dat zijn er VEEL.... In Europa hebben we ons helemaal lens gekocht aan blikken, en er vervolgens nauwelijks van gegeten. Als ik zeg dat we alleen al 19 blikken met knakworstjes hebben, dan moet dat genoeg zeggen over de rest van de blikvoorraad, I say no more..... 
De zeiknatte matrassen uit de voorpiek halen en met zoet water afspoelen (zul je net zien, vlak voor we bezoek krijgen gebeurt er dit), de bilges leeg- en schoonmaken, alles bij elkaar waren we er tot vroeg in de avond mee bezig. 
Wat een klereklus. Maar..... de boot is wel weer erg schoon!!!
En de koelkast kapot, bleek, nadat JG de elektronica met zoet water had nagespoeld, met een tandenborstel schoongemaakt en met contactspray ingespoten. Damn. Nieuw gekocht voordat we vertrokken. Voorlopig wordt het dus koelkast op zijn koelbox, met zakken ijs (en hopen dat in de tussentijd het spul niet al bedorven is...). We hopen dat we snel iemand kunnen bereiken om ons uit de brand te helpen. Geen sprake van dat ik zonder koelkast de Indische Oceaan op ga..... M'n arme buffalo tenderloins, parmezaanse kaasjes, camembert, slagroom, etc etc. Ja stom hè, zoals een mens gehecht kan raken aan dood spul in een koelkast.
Enniewee, het is nu weekend, en we kunnen er dus nu niets aan doen. Hopelijk is niet alles tussen Kerst en Oud en Nieuw dicht, en kunnen we een nieuw onderdeel voor de koelkast bestellen. Dit gooit hopelijk niet te veel roet in het eten voor onze planning.
[Chantal]

O ja, in welk luxe-oord we nu weer zijn? Zie http://www.langkawiyachtclub.com/ Voor ca 6 euro per dag......
[JG]

Royal Langkawi Yacht Club

Juul met haar jetlag, en wij met de onrustige zeilnacht en de arbeid van gisteren nog in onze lijven, we deden dus niet zoveel. 
Juul stak haar eerste sigaret op in 16 uur, en nog een en nog een, we banjerden wat door een winkelcentrum, dronken een biertje aan de bar, en nog een, en nog een, aten de laatste buffalo tenderloin op, en doken vroeg het bed in.
[Chantal]

Royal Langkawi Yacht Club

En waar laat je dat ding naar toe sturen? Keuzes keuzes keuzes. Daar zijn we toch al zo sterk in..... En nu hebben we ook rekening te houden met Juliette, die een ticket terug heeft vanuit Langkawi. Juul en ik liepen naar de ferry jetty (hier vlakbij), om te gaan bellen met Malaysia Airlines en te infomeren naar de mogelijkheden om haar ticket om te zetten zodat ze vanuit Phuket (Thailand) zou kunnen vliegen. Zo gezegd zo gedaan, denk je. Ik zou inmiddels beter moeten weten. Natuurlijk is dat niet een kwestie van een telefoontje. Neeee, je moet eerst een telefoontje kúnnen plegen. Daarvoor moet je eerst op zoek naar een telefoonkaart (4 winkels gehad), dan naar een telefooncel, vervolgens werkte het telefoonnummer niet (gewijzigd zei de computermevrouw), vervolgens naar de tourist information voor het goeie nummer, dan blijkt dat het opgegeven nummer uit teveel cijfers bestaat (aldus dezelfde computermevrouw), terug naar de tourist information, waar we geholpen worden door twee mensen (afzonderlijk), beiden buitengewoon hulpvaardig (hoewel, vaardig???), terwijl er zich nog een derde en een vierde mee bemoeide, en uiteindelijk, na dik een uur, kregen we dan toch Malaysia Airlines aan de telefoon. " Go to the Malaysia Airlines office", was de boodschap. En die is pas de volgende dag weer open...... 
Inmiddels was het internetgebeuren dicht, en konden we dus geen betaling meer doen voor de koelunit via internetbankieren. Doen ze het pakje dan nog wel vandaag weg uit Nederland? We duimen. We besluiten het dan toch maar naar Langkawi te laten sturen. Dat is wel jammer voor Juul, want dan ziet ze alleen Langkawi. Maar misschien gaan Juul en ik nog wel met de ferry naar Penang, zodat ze toch nog iets van het koloniale Azië ziet. We zien het allemaal wel.

In de tijd dat Juul en ik Malaysia Airlines probeerden te bellen, deed JG wat bootklusjes. Toen we terugkwamen zei hij: " Ga er eens even voor zitten." Ik heb geen idee hoe ik erbij kwam, maar het floepte eruit: " Nee hè, niet weer een stag hè." Ja dus. JG had de stagen met de verrekijker geïnspecteerd, en zelfs zonder verrekijker kon je de breuk al bijna zien. Eén van de onderwant stagen is weer kassiewijle. Wéér aan bakboord, wéér het onderwant, en je gelooft het niet, wéér de massief RVS terminal die aan de staaldraad gewalst is. Dus niet de stag zelf, zoals je zou verwachten. Inderdaad, die stag die we ook tussen Tahiti en Moorea braken. Waarna we voorzichtigheidshalve in Tahiti twee nieuwe stagen (voor de zekerheid, omdat we de hoek waarmee de stuurboord stag uit de mast kwam ook niet meer vertrouwden) lieten maken na twee weken gewacht te hebben op de goede terminals uit Nieuw-Zeeland. En dan moet je ook nog eens bedenken dat ik JG in Singapore nog de mast in gehesen heb, en dat hij toen alle stagen en terminals heeft geïnspecteerd. Twee weken geleden.
Wat moet je hier nou mee?
We beginnen echt te denken dat we nooit de oude verstaging in Nederland hadden moeten vervangen. Voor de zekerheid, hebben we dat toen gedaan, omdat de verstaging er toch al een aantal jaren inhing. Ja daag, zekerheid. De oude verstaging, die had zichzelf wel bewezen. Thank God, dat we er daar nog één van als reserve bij ons hebben. Die kunnen we er dus gewoon weer in hangen. We besluiten dus om geen geen nieuwe stag te bestellen.
[Chantal]

Royal Langkawi Yacht Club

Ben ik nou zo'n klager? Of hebben we alweer erg toevallig pech? 
OK, je kunt het ook anders zien. Er zitten ook zeer positieve kanten aan:

• we hebben wederom zeer veel geluk gehad dat we de mast nog hebben. En dit is geen gein;
• het gebeurt wederom wanneer we tamelijk dichtbij een tuiger zitten;
• doordat we merkten dat de terminal van de ene stag bijna gebroken was, merkten we ook dat de andere stag kapot was;
• gelukkig brak de stag niet helemaal tijdens die k**nacht zeilen vanaf Penang, met die k**golven;
• en gelukkig gebeurt het niet tijdens een oceaanoversteek;
• en al helemaal niet wanneer we net een paar dagen op de Indische oceaan zitten, met de eerstvolgende tuiger in de Middellandse Zee.

Eigenlijk mogen we dus ontzettend in onze handjes knijpen.....
[Chantal]

Royal Langkawi Yacht Club - Dayan Bunting

In de loop van de dag motorden/zeilden we naar een idyllische ankerplek vlak bij een zoetwatermeer, tussen hoge limestone-rotswanden, en lekker allenig met de Britt. Aapjes op de kant, gele kwallen in het water, prachtige limestone rotswanden en begroeide hellingen, groen water. Echt een van de mooiere ankerplekken van onze reis. Zo mooi en hoog dat zelfs de iridium er stil van werd; geen bereik tussen die steile hellingen.....

's Avonds togen we naar de Britt, gewapend met flessen champagne. Het is een vreemd idee dat een jaar geleden wij een paar uur later Oud en Nieuw vierden dan Nederland, en dit jaar een paar uur eerder.
De jaarwisseling werd omlijst door bliksemflitsen in de verte als enig vuurwerk. Samen met Lydian en Kees, en kids Karen, Jan, Sally en Rook hebben we lekker getafeld en geborreld en elkaar een heel goed 2004 en een mooie en veilige thuisreis gewenst.
[Chantal]

Terug naar boven

Naar januari 2004