De Jori is vandaag ook aangekomen, en de Tramontana komt morgen. Waren we eerst de enige Nederlanders, inmiddels lijkt het wel of er een Nederlandse kolonie is neergestreken (taxichauffeur Rudy heeft het druk na al die aanbevelingen van ons), er liggen nog minstens 5 andere Nederlandse jachten.
Vandaag was trouwens "de dag des oordeels". Na zessen konden we bellen met de Admeasurement Office om een voorlopige datum voor onze transit te horen. Dat was even balen, want we mogen pas 7 april!!! Er schijnt een van de locks aan de westelijke kant van het kanaal gesloten te zijn voor onderhoud. Balen..... Vrijdag kunnen we bellen of we misschien eerder kunnen, als er een jacht is uitgevallen, maar het is nu zo druk, dat waarschijnlijk niemand zijn transit zal uitstellen.
[Chantal]
We maken van de nood dus maar een deugd; lekker lezen, misschien per bus of taxi naar de sluizen of Panama City. Op maandag is het bij de jachtclub happy hour (van 17.00-19.00), dus de teleurstelling hebben we weggespoeld met een karafje of wat bier, gelukkig met ondersteuning van Henk en Marjolein van de Jori. Het eten kost hier in de jachtclub niet veel, dus dat hebben we er ook maar gedaan. De terugtocht over een woelige ankerplaats, via de Jori i.v.m. hun kapotte buitenboordmotor, was een beetje slingerend....
Het geeft ons wel de tijd om lekker verder in te lezen over de Pacific, de Galapagos Eilanden en alle atolletjes daarna. En uit te vinden hoe het nu echt zit met de beschikbaarheid van diesel, verse groente, brood, etc. De oudere pilots en reisverhalen doen je geloven dat het allemaal middeleeuws en moeilijk is, maar daar geloof ik niet meer zoveel van. Ook op de Galapagos komen tegenwoordig 2 chartervliegtuigen per dag binnen.....
Vanochtend
is onze Pinical opgemeten door iemand van de Admeasurement Office.
Morgenochtend moeten we naar de Citibank om de fee te betalen, plus borg,
en dan kunnen we na zessen bellen met de scheduler van de Admeasurement
Office om te horen wanneer we door het Panamakanaal kunnen. Volgens Rudy
was het niet al te druk, dus zou het misschien wel tamelijk snel kunnen,
maar we horen hier toch wel van veel boten dat ze hier al een week liggen,
en dat het ook regelmatig gebeurt dat de transit-datum wordt
uitgesteld. Afwachten dus maar, je schijnt er geen invloed op te
kunnen uitoefenen.We hebben onze voorraden geïnventariseerd en een boodschappenlijst gemaakt. Het valt reuze mee, want we hebben al zo ONTZETTEND veel aan boord (hoe vinden jullie de foto hiernaast, ha ha, zo diep liggen we nou). We vragen ons sowieso al af of we onze voorraden op krijgen voordat we in Australië zijn, waar ze kennelijk onverbiddelijk zijn, en al het eetwaar van boord moet. En ik vraag me ook af of ik, als we weer thuis zijn in 2004, die oppotwoede dan wel kan loslaten. Het doet me denken aan mijn oma, die toen ze nog leefde wel twintig flesjes Oil of Olaz in de kast had staan, een (psychisch) overblijfsel uit de oorlog.
[Chantal]
Vervolgens wilden we een kijkje gaan nemen in Colon. Je wordt door iedereen gewaarschuwd dat het erg onveilig is, en dat je je overal met de taxi naar toe moet laten brengen. Rudy had ons verteld dat alleen de 9e, 10e en 11e straat veilig waren, maar de taxichauffeur die we vanochtend hadden, bracht ons toch liever naar het winkelgebiedje waar de cruiseships hun passagiers uitspugen. Erg veel troepjes in die winkeltjes dus. Maar ook de supermarkt was daar, en die hebben we dus alvast ge-explored om te kijken of we hier een beetje goed in kunnen slaan voor de Pacific. Onze conclusie is dat dat hier echt perfect kan, en dat we de supermarkten in Trinidad en Curaçao eigenlijk beter links hadden kunnen laten liggen. Veel goedkoper hier, en een perfect assortiment. Ook hebben we gekeken naar een broekzak-digitaal-cameraatje. Ik wist niet dat die dingen tegenwoordig al zo petieterig zijn, het is echt ongelofelijk dat er in dat kastje, naast batterijtjes, nog iets zit waardoor je plaatjes kunt schieten. Toch nog maar even over nadenken, we hebben tenslotte een goed digitaal toestel, maar dat is toch wel wat aan de grote kant. Aan de andere kant, JG is binnenkort jarig......
[Chantal]
Na
een rustige tocht, waarbij we helaas toch weer teveel motoruren moesten
maken, kwamen we aan bij het startpunt van 'het grote gebeuren', het
Panamakanaal. We hebben de Atlantische Oceaan achter ons gelaten, en we blikken met een tweeledig gevoel terug op ruim 7 maanden cruisen in dit deel van de wereld. Enerzijds tevredenheid, want het waren geweldige 7 maanden waarin we heel veel prachtigs hebben gezien. Anderzijds is het net als met de kennisspiraal: hoe meer je ziet, hoe meer je beseft dat je eigenlijk nog helemaal niets gezien hebt van alles wat er te zien is in en om de Atlantische Oceaan. Maar het is natuurlijk een grote illusie dat je in zo'n kort tijdsbestek heel erg veel kunt zien. Ik zie het eigenlijk een beetje als een bloemlezing, je pikt een beetje van dit mee, en een beetje van dat. En dan valt er overigens ook genoeg te genieten. En bovendien wordt je reisschema toch min of meer bepaald door de seizoenen, ook als je 6 jaar hebt. Keuzes, keuzes, keuzes..... (en centjes, centjes, centjes....)....
Over tot de orde van de dag. Het hele
circus ter voorbereiding op de canaltransit moest vandaag in gang worden
gezet. Eerst naar Immigration, en vervolgens naar een of andere
havenautoriteit. Deze meneer wenste ons uit naam van de president en zijn
vrouw, met naam en toenaam genoemd, en zo ongeveer met zijn hand op zijn
hart, staand, een hartelijk welkom in de republiek Panama. We moesten wel
een geschikte gastlandvlag in ons want hangen, want hij had zijn lade vol
liggen met wat aftandse rafelige vlaggetjes die hij bij jachten uit de
haven naar beneden verordonneerd had, en hij is duidelijk onverbiddelijk
als hij een vale vlag in het oog krijgt. Duidelijk iemand die erg trots is
op zijn land! Toen JG even wegging om wat papieren te kopiëren, wijdde
deze havenmeneer uitgebreid uit over het feit dat hij Nederlandse dames
als het mooiste vrouwvolk ter wereld beschouwde. Hij had in Bulgarije
gestudeerd (op kosten van de staat), en was heel Europa in die tijd
doorgetrokken. In Nederland had hij het mooiste meisje ooit gezien, en
sindsdien was hij helemaal verkocht. Na de rompslomp in en om de haven
geregeld te hebben, moest de grote papierwinkel nog gebeuren. Van Arie
Boom, van de Iron
Overload, die we helaas niet meer zullen zien tijdens onze reis (zie
zijn website, hij zoekt nog sponsors om het verschepen van zijn jacht naar
huis te kunnen bekostigen), kregen wij het volgende advies: "Ik
heb een goed bruikbare tip voor jullie. Vraag in Colon naar taxichauffeur
Rudy. Ook als andere taxichauffeurs je vertellen dat hij is overleden of
verhuisd naar de zuidpool, gewoon door blijven vragen. Dit figuur weet je
in no time door alle officiële kantoren te werken en is zijn geld meer
dan waard. ....... niet vergeten: RUDY heet de gek." En Arie had
niets teveel gezegd, want na 2 uur rondcrossen hadden we alle instanties
gehad, cruising permit in onze binnenzak, ingeklaard, admeasurement office
gebeld voor een afspraak (om je boot op te laten meten), etc. Iets waar we
waarschijnlijk anders een dag voor uit hadden kunnen trekken. Arie, je
hebt niets teveel gezegd!!! Rudy zou 12 ingetapete (anders heb je een hell
of een poetsjob als je door het kanaal bent) autobanden regelen om als
stootwillen te gebruiken, en tevens de huur van de 4 lijnen van 40 meter
regelen. Het is verplicht om zulke lijnen te hebben voor de canaltransit,
en de jachtclub verdient een leuke boterham aan de verhuur van die lijnen
a $ 15 per stuk!!!! En we hebben hem ook alvast maar gevraagd om als
line-handler op te treden, want het lijkt ons wel wijs om tenminste 1
line-handler te hebben die daar veel ervaring mee heeft. De rest van de
line-handlers zien we nog wel. Je moet er 4 hebben, buiten de stuurman. Ik
ben natuurlijk nog wat onthand (het gaat al wel beter met m'n vingers,
maar in een deel van m'n pink heb ik nog steeds geen gevoel. M'n pink ziet
er niet uit nu, een groot deel van de huid, die wat eeltig is, begint nu
los te laten en toont daaronder een zacht roze velletje. Zonder
vingerafdruklijnen nog trouwens....), en bovendien wil JG 4 kerels als
line-handlers.
[Chantal]
De
San Blas-eilanden waren een onvergetelijke ervaring; er leven daar ca.
55.000 Kuna-indianen min of meer onafhankelijk van Panama en met een
sterke hang naar het verleden. Met andere woorden; alsof je terug in de
tijd gaat. Ze zijn ca. 1.50 m lang, traditioneel gekleed en geverfd en het
dagelijks vervoermiddel is een boomstam-kano, buitenboordmotoren zijn
zeldzaam en de meeste dorpen bestaan nog echt uit hutten van bamboe en
palmbladeren daken. Stroom komt uit een generator die slechts 2 uur per
dag draait; de rest is houtvuur. Water wordt uit een rivier aan het
vasteland gehaald, ook weer met kano's.... Natuurlijk is er inmiddels wel
iets gemoderniseerd en is er zo nu en dan een gettoblaster te zien of te
horen. En dan hoor je plotseling het gekweel van Enrique Iglesias terwijl
je door zo'n palmbladeren dorpje loopt....[JG]
Het lijkt inderdaad de laatste tijd wel of we grossieren in hoogtepunten (onze boot heet tenslotte niet voor niets Pinical ......... pinnacle). Cartagena was geweldig, maar ook De San Blas-eilanden waren een absoluut hoogtepunt. Maar er is een tijd van komen en van gaan, en we willen nog steeds een beetje aan ons plan vasthouden (moeilijk!) en dus in maart bij het Panamakanaal zijn. Dat lukt nog nipt, want we zijn 's middags vertrokken richting Colon, 1 nacht varen.
[Chantal]
Green Island - Siedra (Mamardup)
We hadden besloten dat we wel
iets meer wilden zien en weten over de Kuna Indianen en besloten naar een
eilandje te gaan waar een dorpje is. 's Ochtends, toen we de boot aan het
vaarklaar maakten en ik een paar weckpotten in de kast bij de andere wilde
zetten, tilde ik het deksel op van de krat waar een deel van onze
weckvoorraad in zit. DAAR komt dus die stank vandaan!!! Ik dacht dat het
de eieren waren die ik twee dagen eerder overboord had gekieperd, maar er
blijkt een van de weckpotten kapot te zijn gegaan. Ik loop weer terug naar
de kombuis, en zie iets kleins wits op m'n hand bewegen. Een kleine
made!!! Iiiieeeeeuuugghh! Shit nee hè! Ik roep JG, en er moet een
schoonmaakactie op touw worden gezet. Voorzichtigheidshalve de hele kast
met al de voorraad erin maar schoonmaken. Een uur later zijn we zover, en
waarschijnlijk zijn we echt NET op tijd geweest. Ik heb maar één levende
made gezien, die op mijn hand, en voor de rest alleen maar kleine,
langwerpige, harde, bruine eitjes (denk ik). Misschien hebben er in de
krat wel meer levende gezeten, maar die zijn dan bij deze verdronken en
voer voor de krokodil. Die schijnt er dus inderdaad te zijn, hij is vaker
gesignaleerd hoorden we van een Israëlische vrouw die in dezelfde
ankerbaai ligt. Er zijn nog nooit ongelukken gemeld. Het blijft vreemd, ik
dacht dat zoutwaterkrokodillen alleen bij Australië voorkwamen, maar dat
is dus niet zo.
Na een relaxed zeiltochtje tussen de echt idyllische San Blas eilanden
door, kwamen we aan bij Siedra. Nog voordat we klaar waren met ankeren,
kwamen de Kuna-kano's gevuld met kinderen al aan de Pinical hangen, ofwel om iets te verkopen, of
gewoon om aapjes te kijken. Zij zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij
naar hen. Dan voelen wij ook eens hoe dat is..... Want dat
is toch eigenlijk ook wat we bij hen doen, en ik voelde me toch echt wel
bezwaard om het eiland op te gaan. Maar goed, we wilden het toch wel graag
bekijken. Het hele eiland is helemaal volgebouwd met hutjes, die van
bamboestokken, soms ondersteund door houten palen, gemaakt zijn, met
palmbladeren daken. Er is een basketbalveldje, een school, en op een
gegeven moment staat daar zomaar in's blaue hinein een telefooncel!!! De
moderne tijd heeft toch wel een klein beetje zijn intrede gedaan, want
toen we door de 'hoofdstraat' liepen, hoorden we een TV aanstaan, en zagen we een enkele antennemast. Maar over het
algemeen zijn de hutjes erg sober. We werden 'begeleid' door een 15 jarige
jongen (Tubi), die zijn huis liet zien, met gewoon de aarden vloer, wat
een enkele hangmat en wat kleren die onder het dak hangen. 
We werden echt
omringd door vrouwen die hun mola's, kraaltjeskettingen en armbanden
willen verkopen. Uiteindelijk koop je dan maar zo'n armband
om die mensen te vriend te houden, en het is toch eigenlijk wel grappig
spul. Het is wel vreemd dat wíj kralenkettingen of -armbandjes kopen van Indianen, zegt
JG..... De Kuna-vrouwen hebben soms een traditionele streep over hun
neus en een ring door hun neus. Verder ook hier en daar een echt rond erg
roze blosje op de wangen, zoals kinderen zich opmaken. Ze zien er wel mooi
uit met hun traditionele molabloezen en wikkelrokken, met de onderarmen en
onderbenen gewikkeld in kralenkettingen. Het zijn dezelfde kleine
kraaltjes als wij kennen, maar zij rijgen ze zodanig dat er traditionele
patronen in ontstaan. Jammer dat we daar geen foto's van hebben. Het maken
van foto's wordt verre van gewaardeerd. Het tevoorschijn halen van je
camera staat garant voor het wegduiken van mensen in kleine steegjes
tussen de hutjes, of er moet worden gedokt. Hebben we niet gedaan, maar
eigenlijk hebben we achteraf wel spijt. Het is een kleurrijk volkje, letterlijk
en figuurlijk.[Chantal]
Green Island (Kanildup)
De Kuna Indianen leefden
oorspronkelijk op het vasteland, maar hebben nu een leefgemeenschap op de
San Blas eilanden, die autonoom zijn van Panama. Hoewel het maar een klein
volkje is, hebben ze zo'n beetje de bureaucratie van een (westers) land.
Allemaal regeltjes. Ze hebben een 'Carta Organica' waarin beschreven
staat hoe de gemeenschap in de drie districten geregeerd moeten worden,
met een gekozen hoofd, subhoofden per district en subsubhoofden per dorp
enz. Het is een sterk hiërarchische gemeenschap. Er is een dagelijks 'congreso',
voorgezeten door de chief, er zijn secretaresses, politie, hulpsheriffs en
ga maar door. Iedere keer als iemand naar een ander eiland wil, moeten ze
toestemming vragen aan de 'congreso'. Het is een matriarchale gemeenschap,
de vrouwen zijn de baas (en zo mag ik het graag zien...... ha ha). Je
moet hier trouwens niet denken dat je jezelf aan een kokosnoot kunt
helpen, want iedere boom, ook op de vele onbewoonde eilanden, is van
iemand.
Iedere dag komen er wel een paar kano's langs, al dan niet met
buitenboordmotor, peddelend of zeilend, met koopwaar. Grote kreeften kun
je kopen, Kuna brood (erg lekker!!!!!), bananen, mango's en dan soort
dingen. En niet te vergeten de mola's!!!! De mola's worden door de vrouwen
gemaakt met lappen stof in verschillende kleuren op elkaar, kunstig
geborduurd en vervolgens opengewerkt. De Indiaanse vrouwen dragen mola's
om hun middel, en meestal is het gewoon een onderdeel van een bloes. Omdat
het echt kunstwerkjes zijn, verkopen ze die mola's ook los. Het is echt
een monnikenwerkje volgens mij. De mooiste hebben geometrische figuren
(dat zijn de meer traditionele), maar ze zijn er ook met schildpadden,
papegaaien, vissen of andere figuren. Ze zijn echt heel kleurig. Vandaag
heb ik er een gekocht met een schildpad.Theo en Michelle, van een andere Nederlandse boot die hier ligt met een of andere exotische naam, hebben een prachtig boek over de Kuna Indianen, het is een interessant volkje. Toen we bij hen op de boot zaten, dachten Theo en JG iets te zien drijven, en vroegen: "Wat is dat nou?" Ik kijk om, en ik zeg dat ik een krokodil zie. Ja hoor, een zoutwaterkrokodil??? Nee, dat kan niet! Maar dat iets kan toch echt niet tegen wind en stroming in drijven, en het heeft toch echt de vorm van een krokodil (met zo'n bek en zo'n stekelige rug), en niet zo'n kleintje ook, ik schat toch minstens wel een meter of 3. We vroegen ons nog af of Thijs ons misschien voor de gek zat te houden, al zwemmend met een nepkrok op z'n rug, maar hij verdween toch vrij snel onder water, en bleef daar vervolgens. Weard!!! En we hebben hier lekker gezwommen en gesnorkeld, toch een vreemd gevoel.
[Chantal]
Green Island (Kanildup)
De San Blas eilanden hebben
onmogelijke namen, zoals Ogopsibudup, Orduptarboat, Ukupsuit Tupu en
dergelijke. Wij liggen bij Kanildup (die valt wel mee), ofwel Green Island.
Je zou dus verwachten dat dit eilandje groener is dan de andere eilandjes,
maar ze zijn allemaal bezaaid met palmbomen, dus hoe ze bij de naam zijn
gekomen is me een raadsel. De San Blas archipel bestaat uit zo'n
vierhonderd eilandjes.Het is hier echt een paradijsje. Prachtige, onbewoonde eilandjes met veel palmbomen, witte strandjes en prachtig blauw water erom heen, met donkere plekken waar het koraal zit. Er zwemmen kleine minihaaitjes onder de boot, op zoek naar groene draadjes die aan onze waterlijn kleven of naar een ander smakelijk hapje, een van de miljoenen zilverwitte visjes die rond de boot het water nog meer doen glinsteren.
We kunnen nu zeggen dat we voor het eerst van ons leven rond een eiland hebben gelopen, ha ha.
Vanmiddag, toen JG samen met Thijs aan het 'exploren' was per bijboot, kwam er een pagaai met twee peddelende indianen naar onze boot. In gebrekkig Spaans werd duidelijk dat hun buitenboordmotor kapot was, het trekkoord zat niet meer waar het hoorde. Ik pakte de gereedschapskist, en even later waren de redders in nood nabij. JG en Thijs hebben het ding losgeschroefd en een half uurtje later deed ie het weer. Echt een enorm wiebelig bootje is dat zeg, zo'n kano. Indianen gelukkig. Wij ook, want we hebben toch maar stiekem wat fotootjes gemaakt, iets wat de Kuna Indianen buitengewoon vervelend vinden, en waar ze normaal geld voor vragen.
De Kuna Indianen zijn echt heel erg klein, zo'n 1,40 a 1,50 meter. Op de Pygmeeën na is dit het kleinste volkje ter wereld. Je ziet het niet als ze in de kano zitten, alles is gewoon goed geproportioneerd.
[Chantal]
Green Island (Kanildup)
We hebben behoorlijk veel
stroming tegen op dit traject. Ons plan om 's avonds uit Cartagena te
vertrekken, en er dan zo'n 40 uur over te doen, werd de kop ingedrukt door
onze agente in Cartagena, die ons niet goed had begrepen, en de papieren
zodanig had ingevuld dat we 's ochtends moesten vertrekken. Omdat we niet
in het donker wilden arriveren, waren we veroordeeld tot ofwel de vaart
erin houden, of juist erg traag zeilen. En met die stroming wilde die
vaart niet zo erg. Omdat we op het eerste stuk wind tegen hadden, waren we
al begonnen met motorzeilen, en eigenlijk werden we daardoor (en ook
doordat we met z'n drieën opvoeren) gedwongen om dat een groot deel van
de toch te doen. Als we hadden geweten dat we de stroom het grootste deel
zo'n anderhalf a twee knopen tegen zouden hebben, hadden we voor de optie
gekozen om gewoon langzaam aan te doen en 's ochtends aan te komen. Maar
nu kwamen we dus aan het eind van de middag aan. Snel alles opruimen en
een fruitsalade gemaakt, plus een eigen gebrouwd ravigottesausje, en op
naar het strand, waar de barbecue van Thomas al heerlijk ruikende walmen
uitsloeg. Hoewel wahoo in het boek van Thijs en Nicolette maar één
bestekje heeft (maat voor hoe lekker een vis is), was het een ERG lekkere
vis. Heerlijk zo vers, dat krijg je in het beste restaurant niet! De
strandvlooien, die rijkelijk aanwezig waren, genoten ook van al het
lekkers dat was uitgestald op de kleedjes. Die sprongen overal in en op,
zodra je het op de grond zette. Gelukkig beten ze ons niet, dat was weer
een voordeel.[Chantal]
Vanochtend om half zeven zijn
we vertrokken vanuit Cartagena, samen met Mercator en Tramontana, nog even
zwaaiend naar het Madonnabeeld dat midden in de baai ligt. Dat
madonnabeeld is trouwens 's nachts een groen verlicht baken, ik `vraag me
af wie dat in hemelsnaam heeft verzonnen. Eigenlijk valt er niet zo veel te vertellen over vandaag, behalve dan het feit dat we onze camera's vol hebben geschoten met foto's van elkaars boten onder volledig tuig. Eindelijk!!!!! Zodra we ze hebben uitgewisseld, zullen we er wel een paar op de site zetten.
Het is trouwens niet te geloven. In dit gebied, dat zeer berucht is vanwege de harde wind en hoge golven, hebben wij vandaag een groot deel van de dag moeten motoren omdat we te weinig wind hadden. Maar we klagen niet, dit is beter dan twee keer plat slaan!
De Mercator meldde via de marifoon (Thomas: "Nederland, België", Thijs: "1-0!) dat ze een hele grote wahoo gevangen hadden. Volgens Luna was ie heeeel groot. Onze scepsis ten aanzien van de werkelijke omvang van deze zeebewoner was niet terecht, want we hoorden later dat ze de wahoo in 22 moten hadden gehakt. Met een uitnodiging om deze te verschansen bij een bbq op een strandje van een van de San Blas eilanden. Dat vinden wij natuurlijk niet erg vervelend.
[Chantal]
We hebben dus allebei een figuurlijke kater, en die gaan we vanmiddag omzetten in een letterlijke, want Thijs is jarig en geeft een boordborrel. Nou ja, niet echt een kater natuurlijk, want we vertrekken morgenochtend richting de San Blas eilanden, ca 1 a 2 dagen varen. De weersvooruitzichten zijn uitstekend, dus we verwachten geen horrorstories. Daar zal wel geen internet zijn, dus waarschijnlijk moeten jullie een paar dagen geduld hebben (voorlopige planning is 28 maart van de San Blas naar Panama in een dag- of nachttocht).
JG heeft vandaag met zijn (aangetrouwde) neef Theo gesproken over de marifoon. Theo is kapitein bij P&O Nedlloyd, en hij lag vanochtend hier in Cartagena met de Buenos Aires. Er was geen tijd om elkaar te ontmoeten, Theo vertelde dat ze normaliter slechts zo'n 6 a 7 uur per haven hebben. Dan hebben wij het toch een stukkie beter!
[Chantal]
Vandaag was het de klucht van
de dynamo. Even een korte synopsis:
- Om 8 uur geen dynamoman, zoals gisteren in tweede instantie afgesproken. Bellen, bellen en bellen => hij komt om 10 uur.
- 10 Uur geen dynamoman, JG gaat dus weer voor niets met de bijboot naar Club Nautico (we liggen voor anker).
- JG blijft maar wachten en uiteindelijk komt de dynamoman.
- De ventilator van de dynamo blijkt te groot te zijn, hij past niet op de motor.
- Andere ventilator erop zou de oplossing zijn, en dat duurt een uurtje in hun werkplaats.
- Na een uur gaat JG weer naar Club Nautico => geen dynamoman. Hij blijft dus weer wachten
- Eindelijk komt de dynamoman, past de dynamo niet op de bracket van de oude dynamo.
- Oplossing: er moet een hulpstukje gefabriekt worden in, jawel, de werkplaats. Duurt een uurtje.
- JG is wel goed maar niet gek, en laat zich voortaan per marifoon oproepen. Ruim later dan een uurtje gaat hij heen en weer.
- Dynamo erop, doet ie het niet. Blijkt er toch een interne regelaar in te zitten, terwijl we uitdrukkelijk hebben gezegd dat dat niet moest omdat we al een externe (efficiëntere) regelaar hebben.
- Oplossing is de interne regelaar afsluiten. Moet in de werkplaats.
- Mannen weer terug, dynamo erop, en hopseflops, hij maakt stroom! We proberen hoe het gaat met een hoog toerental, en ja hoor, er komt rook af. Hij wordt ook veel te heet.
- Deze keer zeggen ze dat het de pully is, die de verkeerde maat heeft. Ja daaag. Dat zal best, maar dan is ie nog steeds veel te warm
- Je vraagt je af waarom ze onze dynamo aanvankelijk hadden meegenomen. Het doel daarvan was dat alle maatvoeringen en specificaties van de nieuwe dynamo zouden worden afgekeken van de oude dynamo. Waarom zit er dan een te grote ventilator op, past ie toch niet op de bracket, heeft ie toch een interne regelaar en werkt hij ook niet met de bestaande pully? Ikke niet weten!
- En al die communicatie in zeeeeeeeeer gebrekkig Spaans, laat staan dat we technisch Spaans kennen. En de dynamoman die maar "Jan" "Jan" blijft zeggen, in bijna iedere zin wel 2 keer. Dat doet me aan m'n nichtjes denken trouwens, die zeggen ook Jan. Ook doet de dynamoman me denken aan Manuel in Fawlty Towers.
- Eind van het liedje is dat we de oude dynamo er weer op laten zetten, dat we het nieuwe-dynamo-zaakje niet meer vertrouwen, en dat er nog maar weer eens gepraat moet worden met de baas van de dynamoman.
- En die heeft nog steeds ons geld, twee mannen hebben er een dag aan besteed, de tweede dynamo is weer terug, en wij staan dus vooralsnog met lege handen.
- En inderdaad weer een dag niets kunnen doen.
- Wordt vervolgd.
En onze agente levert de
uitklaringspapieren (via Thijs) af. Blijkt één paspoort niet
afgestempeld te zijn. Ikke chagrijnig.
Zijn we nog steeds enthousiast over Cartagena? Ja.
[Chantal]
Om 4 uur kwam de dynamoman niet opdagen, en na heen en weer gebel, bleek dat hij niet meer vandaag zou komen (hij zat nog in Baranquilla), maar morgenochtend. Niet fijn, want voor jet het weet doe je dan weer een dag niks, maar hij heeft ons geld en onze dynamo, dus wat doe je eraan?
Ook onze agente kwam niet opdagen met de beloofde uitklaringspapieren en onze paspoorten. Gaat lekker....
[Chantal]
De
uitbater van Club Nautico, John, is blij dat er weer eens wat doorgang
komt met passanten op weg naar Panama. Volgens hem lijkt het soms wel een
bejaardentehuis, met allerlei fossielen die hier al eeuwen zijn. Niet echt
in de zin van oud trouwens, maar het is een feit dat veel gasten (vaak
Amerikaans) hier zijn blijven plakken. Met name mannen alleen doen het
hier goed. Op miraculeuze wijze hebben ze bijna allemaal een veel jongere
Colombiaanse schone vriendin aan de haak geslagen. Of andersom natuurlijk.
Overigens mag John niet al te veel zeggen, want hij is hier inmiddels ook
al jaren, en heeft een gezinnetje gesticht met, ja, een Colombiaanse.Enniewee, vanochtend hebben we bij John geïnformeerd naar de mogelijkheden om een zwaardere dynamo te krijgen. Hij zou iemand bellen, en die zou ergens op de dag wel op de Club zijn. We konden dus niet echt weg, maar allee, een dagje geen marathon is ook niet weg. Inderdaad kwam Orlando halverwege de dag op de Club, en met handen en voeten Spaans, af en toe geholpen door een van de fossielen hier, werd er gecommuniceerd. Orlando dacht wel dat het mogelijk zou zijn. Aan het eind van de dag hadden we al bijna spijt dat we hieraan begonnen waren, want hij had onze dynamo meegenomen voor de maten e.d., 's middags niet mee terug genomen, wel een fikse aanbetaling willen hebben, morgen naar de fabriek in Baranquilla rijden en hopen dat ze de geschikte hebben, en dan moet je maar zien dat je je geld terug krijgt als het niet lukt. En gedoe over de specificaties van de dynamo. Nou ja, ik zal jullie de details besparen. Hopelijk komt ie morgen opdraven met de geschikte dynamo.
Inmiddels is de Jori met Henk en Marjolein ook gearriveerd. We vroegen ons al af waar ze bleven, want ze zouden een dag later uit Curaçao vertrekken dan wij. Dat werd 2 dagen later, en het is niet te geloven, ze hebben een groot deel van de tocht moeten motoren op een oliegladde zee, wegens gebrek aan wind. Dat is dus echt ongekend in dit gebied. Een dag eerder hadden we overigens gehoord dat schepen die een dag voor ons aankwamen in Cartagena de hel hebben meegemaakt. Huizenhoge golven en wind van 40 a 50 knopen, twee keer plat geslagen e.d. Wij vermoeden dat dat wordt veroorzaakt doordat zij te dicht onder de kust zijn gebleven. Hier in Colombia is het hoogste kustgebergte ter wereld, meer dan 5.000 meter, en dat heeft natuurlijk ongelofelijk veel invloed op de wind en golven, met name het stuk onder de kust, waar het een stuk ondieper is. Wij hebben de 1.000 á 2.000 meterlijn aangehouden, zoals Jimmy Cornell in zijn boek aanraadt. Dat betekent zo'n 20 a 30 mijl uit de kust, en dat is dus wel omvaren, maar kennelijk is het verschil enorm.
Met m'n vingers gaat het wel steeds beter. Ik neem braaf op de goeie tijdstippen de pillen, en maak het spul dagelijks schoon. Het gevoel in een deel van m'n pink en in iets mindere mate m'n ringvinger is nog niet terug, en daar maak ik me wat zorgen over. Maar als het goed is komt dat binnenkort weer terug.
[Chantal]
Na
gisteren de stad van Noord naar Zuid doorkruist te hebben, deden we dat
vandaag van West naar Oost. In tegenstelling tot gisteren, toen je zo
ongeveer een kanon kon afschieten in de stad, leefde de stad. Veel mensen,
maar weinig toeristen, en dat is een grote plus. Natuurlijk zijn er
allerlei mannetjes die je t-shirts proberen te verkopen van Cartagena, of
hoeden. Mannetjes met karretjes waarop nog een hele oude metalen
beschilderde Coca-Cola koelton staat, in Europa zou zo'n ding allang in
het museum beland zijn. Mannetjes met karretjes met ijsjes. Je ziet hier
trouwens ook nog bakfietsen, weer zo'n element waardoor je je een tijdje
terug in de tijd geplaatst voelt. Mannetjes met kralenkettinkjes. En niet
te vergeten mannetjes die je proberen in een van de vele joyerias
(juweliers) te krijgen. Maar over het algemeen niet al te opdringerig.Er zijn hier veel juweliers. Eén van de echte Colombiaanse producten is namelijk smaragd. De Colombiaanse mijnen zouden de mooiste kwaliteit smaragden voortbrengen, en dat hoor je niet alleen van Colombianen. Veel juweliers bewerken en verwerken de smaragden zelf tot geslepen stenen en tot juwelen. Dat wilden we natuurlijk ook even zien. Bijna gezwicht.....
We wilden redelijk op tijd weer terug zijn, want Club Nautico zou vandaag, op St Patricks Day, een zgn. pot luck organiseren. Onze eerste echte (de strandbbq's niet meerekenend. Iedereen brengt wat eten of snacks mee, en de club had een enorm varken aan het spit georganiseerd. Tripp (een van de bijna-locals hier, een Amerikaan die hier al maanden is, en inmiddels een relatie heeft met een Colombiaanse) en Alex (een Australische yachtie die met zijn gezin cruist met een enorm lelijke bak, waar hij ook nog betalende gasten op huisvest. Kost $ 900 per maand, en omdat dat zo goedkoop is lijkt het wel een youth-hostel. Hij koopt alleen maar in bulk in, en er gaan dagelijks 2 flessen rum en 4 trays bier doorheen. Geen wonder dat hij bijna altijd in kennelijke staat van dronkenschap verkeert) hadden de vorige nacht van 8 uur 's avonds tot 8 uur 's ochtends het varken gebraden. Of liever gezegd geborreld met af en toe een blik op de bbq.
Toen we aankwamen in de Club leek het ons een beetje een suffe bedoening. Iedereen zat in groepjes aan tafels, en het was dus een beetje statisch. Maar uiteindelijk werd het wel erg gezellig aan onze tafel met de Tramontana en de Mercator. Thomas, Els en Luna Schiffer van de Vlaamse Mercator hadden we al in Bonaire ontmoet, en deze keer was hun opstapper Herman ook van de partij.
De pot luck begon al om half 4, en dus waren we weer tamelijk op tijd op onze boot. Eindelijk onze voetjes rust gunnen. Omdat we hier maar kort blijven, en optimaal van deze geweldige stad willen genieten, lijkt het wel een marathonbezoek.
[Chantal]
Na die uitgebreide introductie die we kregen
in Club Nautico, en voorzien van allerlei informatie, waren we erg
benieuwd naar de oude stad Cartagena. Voor 3.000 pesos kun je je met de
taxi laten brengen, maar ondanks de hitte gaven wij toch de voorkeur aan
de benenwagen. Die hitte is hier enorm (schijnt zelfs hier voor deze
periode erg warm te zijn), maar het is hier vooral heel erg vochtig. Het
loopt gewoonweg in straaltjes van je af. We vinden dit nog erger dan in
Trinidad. Typisch dat er niet eens 100 mijl voor nodig zijn om een andere
hitte te hebben, tussen Trinidad en Grenada ligt bijv. maar 80 mijl, maar het
verschil in de vochtigheidsgraad is groot.Als ik de oude stad Cartagena moet beschrijven, kan ik me eigenlijk alleen maar in superlatieven uitlaten. Wát een prachtige, geweldige stad is dit zeg. Echt met stip de allermooiste stad die ik ooit gezien heb, al zijn steden natuurlijk eigenlijk nooit met elkaar te vergelijken. Hier lijkt het wel alsof de tijd sinds de 17e/18e eeuw heeft stilgestaan.
Prachtige huizen in Spaanse stijl met mooie binnentuinen, overhangende
houten balkons, arcaden, tegelvloeren. En niet een paar, nee, de hele
(oude) stad is gewoon zo. Een beetje zoals in het oude gedeelte van Las
Palmas, Gran Canaria, maar dan in een grote veelvoud daarvan. De oude
stadsmuur om de stad, met stadspoort, is nog grotendeels intact, en het
wemelt werkelijk van de forten in en rond Cartagena. Dit is met geen pen
te beschrijven, ik ben echt verliefd op deze stad. Je waant je bijna in
een periode van een paar eeuwen terug. Het grootste deel van de oude stad
is afgesloten voor verkeer, en als je de benenwagen niet wilt gebruiken,
kun je je laten rijden in een van de tientallen koetsen met paarden. De
straatlantaarns zijn in stijl, en het zouden bijna toortsen kunnen zijn.[Chantal]
Vanochtend liepen we na precies 3 dagen
zeilen Cartagena binnen. We hebben wat moeten afremmen om voor het
ochtendgloren te arriveren. De toegang tot Cartagena is er niet een die je
in het donker wilt doen. Er zijn 2 ingangen, Boca Grande en Boca Chica. In
tegenstelling tot wat je zou verwachten is Boca Grande de toegang voor de
kleine bootjes (waaronder zeiljachten) en Boca Chica voor de grote boten.
Boca Grande is weliswaar een grote opening, maar onder water is een rotsbarrière
aangelegd om aanvallers in vervlogen tijden af te weren. Cartagena was
namelijk in de tijd van de grote ontdekkingen een zeer rijke stad, waar
een boel schatten, goud, zilver e.d. werden bewaard. In die onderwatermuur
zitten 3 ingangen voor 'small craft'. We wisten niet of die ingangen
betond zouden zijn, maar we hadden besloten met de Tramontana om te
proberen of het mogelijk was via Boca Grande naar binnen te gaan. Via Boca
Chica is het namelijk een mijl of 8 extra varen, omdat je om een eiland
heen moet. We hadden weliswaar een waypoint van mensen die dit al eens
gedaan hadden, maar je weet niet of je daarop moet vertrouwen, en we
wisten ook niet wat de zgn datum (je kunt een verschillende kaartdatum
hebben, en dat levert een afwijking op van een x aantal meters) van het
waypoint was. Maar er bleken tonnen te liggen, en dus zijn we door de Boca
Grande gegaan.Toen we ons anker hadden laten zakken en we net alles een beetje klaar hadden, kwam er een bootje met 1 vrouw en 2 mannen op ons af. De vrouw beweerde agent te zijn (hier in Colombia doet de douane alleen zaken met agenten, kost $60), en of we die en die papieren wilden ondertekenen, en ze wilde onze scheepspapieren en paspoorten hebben. Hum, toch ietwat ongemakkelijk keken we elkaar aan. Willen we die wel afgeven? En toen we begonnen over een dokter, bleek een van de mannen in het bootje ineens arts te zijn. Da's nou toevallig! Wel ERG toevallig? We namen de papieren aan, en ze gingen naar de Tramontana, terwijl wij het erover hadden of we dit wel vertrouwden. Ze hadden in elk geval wel de officiele inklaringspapieren. Thijs en Nicolette hadden hetzelfde ongemakkelijke gevoel, en er ging wat marifoonverkeer heen en weer, overleg met een Engelsman hier op de ankerplaats die zei dat deze gang van zaken hier heel normaal was. Vervolgens kregen we een tweede bootje aan onze boot, die zei dat ze van Club Nautico waren, en zij konden ook als agent voor ons optreden. We moesten niet met andere mensen in zee gaan want je wist nooit of je die kon vertrouwen en je paspoorten wel terugkreeg. Shit, wat nu? Weer wat marifoonverkeer, en uiteindelijk heeft Thijs een of ander officieel bewijsje van de betreffende dame uit het eerste bootje achter gehouden, waaruit bleek dat ze inderdaad een geregistreerd agentschap had. Ze zouden pas betaald krijgen als ze e.e.a. weer terug zouden brengen. Wachten tot half 12, en dan zou de arts(?) ook mijn vingers bekijken.
Maar zo lang hoefde ik niet te wachten, want Thijs kwam op de proppen met een Colombiaanse arts die toevallig bij zijn vriend de Engelsman op bezoek was. Ja het was geïnfecteerd, en ik moest antibiotica hebben, en ja, ik moest foto's laten maken. Thijs trad op als tolk, want ons Spaans is nog steeds niet denderend (zal er ook wel niet meer van komen, want we spreken alleen nog Spaans op de San Blas en in Panama)
Toen het bootje van de agent weer terug kwam, kregen we onze papieren weer terug. De arts(?) leek zich wat gepasseerd te voelen, maar ook hij vond dat er antibiotica geslikt zouden moeten worden en dat we naar het ziekenhuis moesten voor foto's.
Vergezeld van Thijs (als tolk) en Nicolette togen we dus wat later met een
taxi naar een van de ziekenhuizen, waar we een voorkeursbehandeling kregen
(de wachtkamer zat tamelijk vol en we waren heeeel snel aan de beurt). De
foto's lieten gelukkig geen breuk zien. Fijn! Maar hoe komt ie dan
krom????? Nou ja, maakt ook niet uit, want Nicolette wist te vertellen dat
ze toch niets doen aan een gebroken pink, behalve spalken. Het zaakje werd
wel goed schoongemaakt en ontsmet, en ingepakt, plus ik kreeg antibiotica
plus ontstekingsremmende pijnstillers voorgeschreven. En toen was de dag zo ongeveer voorbij. We gingen wat drinken bij Club Nautico, en werden daar door een kwieke juffrouw (en daarna door haar Amerikaanse vriend die daar aan de steiger ligt met zijn schip) uitgebreid voorgelicht over wat Club Nautico allemaal te bieden heeft, informatie over de oude stad Cartagena, een gekopieerd cruiserhandbook over Cartagena en Colombia, waar we wel en niet veilig konden lopen, prijzen etc etc. Over prijzen gesproken, het is hier heeeeeeeeeeeeeeeeeeel goedkoop. Je kunt hier ook allerlei bootklussen (laten) doen, en het kost allemaal geen drol (relatief dan, in vergelijking tot bijv. Trinidad). Hadden we dat eerder geweten.... En koken is er hier niet bij met die restaurantprijzen hier.
Maar goed, de informatie die we kregen leidde ertoe dat we onszelf nog eens even achter onze oren krabden of we hier niet langer zouden blijven dan de geplande 3 dagen. Jee, wat is het lastig! We realiseren ons weer eens dat het eigenlijk gekkenwerk is om de wereld te omzeilen in 2 jaar, terwijl je hier in de Carieb al met gemak 10 jaar zou kunnen rondcruisen....... Zo blijf je twijfelen.
En wie heeft er nou antibiotica bedacht die je om de 6 uur moet slikken, en daarnaast pijnstillers/ontstekingsremmers om de 8 uur? Hoe moet je dat nou weer doen? We gaan meestal vroeg naar bed, en staan ook redelijk vroeg weer op. Hier in de Tropen is een nachtrust van minstens 9 uur toch wel nodig. Wat ons nog steeds bevreemdt, want thuis hebben we dat helemaal niet. Zal wel door de hitte komen, en door de activiteiten. Maar goed, ik ben dus de komende dagen veroordeeld tot de wekker zetten, om midden in de nacht een of twee keer pillen te slikken. Fijn is anders, maar ik wil niet het risico lopen dat de infectie niet snel en goed overgaat. We hebben genoeg spookverhalen gehoord over onschuldige wondjes, die midden op oceaanoversteken leiden tot hevige infecties en bloedvergiftigingen (ik ben bij met onze ZEEEEER uitgebreide scheepsapotheek met dank aan paps en consorten). In de Tropen moet je echt gigantisch oppassen, want zelfs kleine wondjes kunnen erg vervelend worden. En dat blijkt wel, want elk wondje aan mijn vingers, ook al was het minuscuul, is binnen 2 dagen flink gaan ontsteken.
Jullie hadden vast al wel door dat het adelaars-typ-systeem alweer vervangen is door een iets vernuftiger typsysteem, getuige de lengte van dit verhaal.....
[Chantal]
Met m'n vingers gaat het redelijk. Bewegen is er nog niet bij, het is veel te gezwollen en pijnlijk. Maar minder pijnlijk als ik gisteren had verwacht. Ik denk niet dat er iets flink mis is, maar toch staat m'n pink ietwat krom. Ik had niet gedacht dat m'n vingers vandaag al zoveel beter zouden voelen (komt vast doordat ik echt uren ijswater in zakjes eromheen heb gehad), want toen ik ze gisteren zag bij het lostrekken (JG heeft het niet gezien) dacht ik echt dat het goed mis was. Maar ik had ook al bedacht dat die twee vingers niet mijn meest gebruikte vingers zijn. Blij ook dat ik geen ringen draag trouwens. Maar ik zal jullie verder lugubere bespiegelingen besparen. Dit was echt behoorlijk schrikken, en ik ben er nog van onder de indruk.
De Tramontana en wij blijven nog steeds dicht bij elkaar, zonder moeite. We hebben regelmatig marifooncontact, over navigatie-dingen, afremmen (we hebben zeil geminderd om te voorkomen dat we voor zonsopgang aan zullen komen), de te nemen ingang bij Cartagena, het aantal vliegende vissen op het dek (veel!!!!), de zeilvoering en niet te vergeten koetjes en kalfjes.
[Chantal]
Het is vandaag de dertiende.
Dat is duidelijk. Vanochtend, toen we de genua wat wilden inrollen omdat
het wat harder begon te waaien, raakte ik met mijn linker pink en
ringvinger bekneld tussen de genuaschoot en het keerblok dat de schoot
naar de lier leidt. Ik zal jullie de details besparen hoe dat voelde, hoe
we ze weer vrij hebben gekregen en hoe m'n vingers eruit zagen, want dan
worden er vast en zeker een paar van jullie onpasselijk (waaronder
waarschijnlijk ikzelf). Ik kan jullie wel melden dat ze er inmiddels
gelukkig weer als vingers uitzien. En dat het na een kwartier stromend
water, vervolgens met ijs dat JG van het koelelement van de koelkast had
afgebikt (was ik even blij dat ik niet gisteren of eergisteren de koelkast
had ontdooid zoals ik van plan was!!!), drie uur knoeien met zakjes
ijswater en een flinke, continue, dosis pijnstillers weer een beetje
draaglijk is. Ik hoef niemand uit te leggen dat het erg veel pijn doet als
er een kracht van weet-ik-hoeveel kilo (zeil met volle wind erin) op je
vingers wordt uitgeoefend. VEEL. Inmiddels is het wel uit te houden, en
stuiter ik rond met nog maar een arm beschikbaar om m'n evenwicht te
helpen bewaren op deze ruige zee; om de andere heb ik een van onze vlaggen
(waarvan de zoom opnieuw moet worden genaaid) als mitella. En
JG is hartstikke lief (normaal ook al hoor, maar vandaag extra!). Hij
vond dat ik dan maar geen wachten moest draaien, maar er is niets mis met
m'n ogen, dus doe ik die gewoon. Ik vind het des te belangrijker dat HIJ
goed uitgerust is, want we kunnen ons niet nog een ongelukje veroorloven.Voorlopig schrijf ik dus maar kleine stukjes, want ik ben veroordeeld tot het een-vinger-typsysteem. In Cartagena, over 2 dagen hopelijk, naar het ziekenhuis. M'n pink is ietwat krom.....
We gaan trouwens als een speer. We hebben een nieuw 24-uurs record, 186 knopen!! De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat we stroom mee hadden. Het elastiek tussen de Tramontana en ons blijft goed op z'n plaats zitten. De ene keer liggen wij wat voor, de andere keer zij, maar we zeilen prima samen op. Kan niet beter. Vanochtend heeft JG zelfs even op de hand gestuurd om te voorkomen dat we op elkaar zouden varen.
[Chantal]
Met een voorspelling van 20 tot 25 knopen vertrokken we om klokslag half
negen met de Tramontana in ons kielzog. Eerst de nauwe doorgang van het
Spaanse Water door, en vervolgens hadden we ca 480 mijlen voor de boeg
naar Cartagena. Mijlen die bekend staan als ruig. We vinden het dus erg
prettig dat we goed uitgerust aan deze trip kunnen beginnen, en met een
bestendige weersvoorspelling.Het leek wel of er een elastiek zat tussen de Tramontana en ons. We zijn de hele dag en de hele nacht zonder moeite bij elkaar gebleven, ondanks de verschillende grootte (Tramontana is iets kleiner),
het verschillende
gewicht (wij zijn veel zwaarder) en de verschillende zeilvoering (Tramontana
met genua 1, wij met onze genua 2, die dus kleiner is en veel vlakker
gesneden, plus kotterfok). Erg leuk, om zo samen op te varen. De Jori, met
Henk en Marjolein, die we al in Trinidad hebben ontmoet, volgt een dag
later.Kijk eens, onze eerste foto van een zeilende Pinical!!!! Met copyright van Tramontana.
[Chantal]
Eergisteren was Nicolette niet
lekker, en hoewel het gisteren iets beter ging, leek het toch niet fijn om
vandaag te vertrekken. Omdar wij samen met de Tramontana zouden opvaren,
stelden ook wij ons vertrek nog een dagje uit. Ook omdat gisteravond bleek
dat dat ook gunstiger zou zijn met het weer. Herb, de Canadese weergoeroe,
had het verdict gesproken: morgen vertrekken zou een prima idee zijn, de
near gale force winden in het gebied zijn voorbij. Vandaag dus een dagje
vrij.[Chantal]
De rest van de dag zijn we toch op een of andere manier weer bezig geweest.
[Chantal]
We willen dinsdag vertrekken naar Carthagena, en bereiden ons nu alvast voor. Morgen zijn we ook de hele dag bezig. Naar de supermarkt, naar de markt, 3 wassen doen, 2 dagen eten voorkoken, boot vaarklaar maken etc etc. Druk druk druk, dus ik hou het kort.
De trip naar Carthagena is zo'n 480 mijl, dus zo'n 3,5 a 4,5 dagen. We varen een beetje om, niet te dicht langs de kust, en spreken waypoints en een SSB frequentie af met de Tramontana.
[Chantal]
Dat schept ook wat lucht. De afgelopen dagen waren erg druk, en als we morgen zouden vertrekken, zou vandaag ook helemaal zijn volgeboekt met wassen, naar de drijvende markt in Willemstad om groente en fruit te kopen, naar de supermarkt om vlees en de laatste spullen te kopen (moet allemaal per bus), boodschappen opruimen (nog geen tijd gehad), boot klaarmaken e.d. Daar hebben we nu wat extra tijd voor, en dat is wel fijn. Ook kunnen we dan nog wat uitrusten van de drukke dagen, het vroege opstaan en slechte nachtrust (we slapen beiden al daaagen slecht. Ons matras is wel erg hard). Ik wil aan zo'n zwaar stuk liever uitgerust beginnen, en dat kan nu tenminste.
Vandaag ben ik bijna de hele dag bezig geweest met het reorganiseren van de boot. De boodschappen moesten nog worden opgeruimd, en dat is geen kwestie van het in een kastje duwen, want die lijken altijd vol. Als je gaat reorganiseren blijkt er altijd wel weer verborgen ruimte te zijn. Wat het ook tijdrovend maakt, is de manier van opbergen/conserveren. Zo moeten alle meelproducten (zoals pannenkoekenmeel, brinta, broodmixen, whatever) apart worden verpakt in een plastic zak met een laurierblad, om te voorkomen dat er meelwormen in komen (daarom ook elk pak apart, want als er dan meelwormen in komen, is het tenminste in 1 pak), of dat het vochtig wordt van bijv de zoute lucht. Aan het eind van de dag was bijna alles weggestouwd. Morgen weer verder.
[Chantal]
Vrijdag 7 maart. De dag dat we
met z'n negenen naar het concert van De Dijk gaan op Mambo Beach!Maar niet nadat we met Thijs en Nicolet een dagje over het eiland hebben getoerd. Qua landschap komt Curaçao zo ongeveer overeen met Bonaire, alleen wat kaler zou ik zeggen. Van sommige bergen (groot woord, het zijn eigenlijk meer pukkels in het landschap) kun je goed zien dat het vulkanen zijn. Curaçao heeft een aantal forten aan de kust, en daarvan hebben we er 2 bezocht. Misschien de verkeerde, want de eerste ruïne was weliswaar tamelijk compleet, maar het leek wel een vuilnisbelt met alle rotzooi die er lag. Erg zonde dat in een gedeelte een betonnen vloer in was gelegd, een bar gemetseld en muren beschilderd, een paar roestige koelkasten, een schamele poging om er iets van een restaurant in te bakken. Niet gelukt. Het andere fort dat we bezocht hebben, hebben we niet gezien. We waren wel op de juiste plaats, maar er was gewoon niets van over. Ook hier een, erg viezig, restaurant.
Op het eiland staan ook heel veel landhuizen, plantagehuizen waar vroeger
slavernij werd bedreven. Er zijn er slechts een paar opengesteld voor
publiek, de rest is in gebruik als restaurant, huisvesting voor de marine,
bewoond, in gebruik als tehuis voor de 'mentally challenged' of wat dan
ook. We hebben er een bezocht waar ook een museum over het landhuis en de
slavernij was gehuisvest. Dat was echt een aanfluiting vonden we. Het
landhuis was in 1985 gerestaureerd, maar kon wel weer opnieuw een beurtje
gebruiken. In het landhuis waren nog wat meubels te vinden, maar of ze
authentiek waren was volgens ons de vraag. Af en toe stond er ergens een
kaartje (te weinig geld voor bordjes) met een drieregelige uitleg, in de
trant van 'object: kaptafel, period: antique'. De kamers waren wel erg
schaars gemeubileerd, vooral op de eerste verdieping, waar een aantal
kamers gewoon leeg waren en onverlicht. Andere aspecten zoals het
slavernij-aspect werd wat meer belicht, maar ook echt op een hele
amateuristische manier. Bijvoorbeeld: de plattegrond van het huis en het
land eromheen met gebouwtjes was gewoon getekend en een beetje ingekleurd
met kleurpotlood. De tekst erbij was op een papier getypt met een
typmachine, uitgeknipt en er naast geplakt. Duidelijk te weinig geld, en
dat is heel jammer want je zou er volgens ons echt wel iets van kunnen
maken.Onderweg zijn we nog gestopt op een aantal plaatsen, zoals bij een prachtig strandje, een vissersplaatsje waar we een tijdje hebben gekeken naar hoe de vissers met een paar kleine bootjes en wat mannen in het water een drijfnet binnenhaalden, een lagune e.d.
O
ja, we hebben onze belofte aan Meino waargemaakt, getuige de foto
hiernaast. Meino had JG aangesteld als A.G.W.Z.T.M.B.I.N. (Ambassadeur
Grolsch Wereldzee Zonder Toekomstperspectief Met Betaling In Natura). Jg
is beloofd dat afrekening volgt in gepaste dronkenschap bij thuiskomst.
Als deze foto onvoldoende getuigt van het nuttigen van Grolsch op een
zeer zonnige plaats, dan hebben we nog wel andere foto's om dat te
bewijzen...Zowel Thijs en Nicolet als wij zijn tot de conclusie gekomen dat Bonaire ons meer aansprak dan Curaçao (sorry Stijn!). Het feit dat het Spaanse Water waar we voor anker liggen erg winderig is (door de heuvels/bergen waardoor de wind wordt gekanaliseerd, een soort tunneleffect), en wat meer afgelegen ligt, draagt zeker aan dat gevoel bij.
Maar het concert van De Dijk stond nog op het programma!!!!! Eigenlijk waren we best wel bekaf, en wilden we nog even tukken van tevoren. Dat zat er gezien de tijd niet meer in. Met de auto (want die luxe hadden we nog) naar Mambo Beach, een beach club waar het inmiddels al aardig druk was. We veroverden een plekje op de vloer voor het podium, en hebben genoten van het staaltje Nederpop, hoewel we beiden geen superfan zijn. De ambiance waarin dit concert plaatsvond was natuurlijk geweldig!!!!
[Chantal]
We hadden bedacht dat we de auto vandaag zouden gebruiken voor logistieke
zaken, en morgen voor toeren. En zo geschiedde. 's Ochtends naar de
dermatoloog (alles picobello), nog even wat dingen doen en kopen in
Willemstad, en vervolgens boodschappen doen bij de grootste supermarkt op Curaçao.
Het vinden van die supermarkt had nogal wat voeten in aarde. Gisteren was
de locatie me wat vaag uitgelegd door een vrouw (haar echtgenote werkt
hier bij Deloitte & Touche, wat toevallig) die we op het veerpontje
(tussen Otrabanda en Punda, als de pontjesbrug open is) spraken. Dat hielp
ons alleen maar in de goede richting. Na het nog een keer of 6 gevraagd te
hebben, en ik schat zo'n 40 kilometer extra gereden te hebben, hadden we
de supermarkt eindelijk gevonden. Het is ons dus opgevallen dat mensen
hier de weg niet goed kunnen wijzen, en iets al helemaal niet op een
kaartje kunnen aanwijzen. Dat laatste zeggen ze niet, ze wijzen dan maar
gewoon wat aan om je blij te maken. Want vriendelijk zijn de mensen hier
wel, vinden we.De bedoeling was dat we in de supermarkt de Nederlandse dingen zouden inslaan. Zaaaalig, die Nederlandse dingen. Toch moet je je inhouden om niet gelijk ook andere dingen in te slaan, want straks in Panama is het waarschijnlijk veel goedkoper. Nederlandse dingen dus. Brinta (voor nood, als we geen brood hebben, en eigenlijk is het best wel weer eens lekker), nasikruiden, satésaus, Nederlandse jam, borrelnoten etc etc. We wedijverden (maar niet heus) met Thijs en Nicolet wie het meest had, en wij spanden de kroon, 670 nafjes (Antilliaanse florijnen) armer. Onze 'geleende' bolide zakte bijna door zijn hoefjes, maar hij bracht ons trouw naar huis. Nadat we eerst thijs en Nicolet aan de ene kant van het Spaanse water hadden afgezet, boodschappen incluis, probeerden we de weg terug te vinden naar de andere kant. Geen sinecure! Toen we eindelijk bij Sarifundy's aankwamen, was het inmiddels happy hour, en hebben we dus gezellig geborreld.
[Chantal]
We liggen hier in het Spaanse
Water in Curaçao. Het Spaanse Water is een grote, natuurlijke lagune,
waar je via een hele smalle doorgang van een paar honderd meter (lengte)
binnen komt. Vanaf de zee is de doorgang nauwelijks te zien, en hoewel er
riffen en rotsen aan weerszijden onder water zijn, was er geen betonning.
Volgens de kaart zouden er 3 tonnen moeten liggen, maar die lagen er niet,
of waren niet zichtbaar. Door het zoute water en de temperatuur verworden
tonnen die eigenlijk groen of rood zouden moeten zijn (en soms geel/zwart)
hier meestal vrij snel tot bruinige tonnen zonder een spoor van de
oorspronkelijke kleur. Men houdt hier geen rekening mee door het formaat
bijvoorbeeld wat te vergroten, want het zijn meestal echt piepkleine
tonnetjes, áls ze er al liggen. En meestal zijn ze onverlicht. Als ze
volgens de kaart wel verlicht zouden moeten zijn, zie je ze 's nachts
meestal toch niet, want vaak doet de verlichting het niet. Dit was
trouwens ook het geval met de vuurtoren op het zuidelijke puntje van
Bonaire, moet je nagaan. Toen we dit meldden bij de Tourist Information op
Bonaire, zei de betreffende man onmiddellijk te gaan bellen, maar hij zei
wel dat dat vaker gebeurde. Maar goed, terug naar het Spaanse Water. We moesten dus eyeball-navigeren (op het oog, de kleur van het water is je leidraad, plus natuurlijk je dieptemeter), iets wat we in de Pacific waarschijnlijk nog wel veel vaker zullen moeten doen. De hydrografische kaarten zijn vaak nog gebaseerd op gegevens van tientallen jaren terug, soms zelfs meer dan een eeuw terug, waar dan correcties op worden gemaakt (op een van onze kaarten van de Malediven is een heel eiland een stukje naar het Zuiden opgeschoven). Kennelijk is dat eyeballnavigeren goed gegaan, want anders piepten we wel anders in dit dagboek. Zodra je door de doorgang bent, is het gevaar nog niet geweken, want de lagune heeft diverse inhammen, (schier)eilandjes, ondieptes e.d., dus het blijft oppassen geblazen. Gisteren hebben we eerst een rondje op de plek gemaakt om ons te oriënteren, want een gedetailleerde kaart hebben is nog niet voldoende. Ook weer goed gelukt, want we liggen hier heelhuids voor anker.
Binnen de kortste keren hadden we mensen uit Oosterhout aan boord, van de
Elza, die al ruim 10 jaar onderweg zijn. Nou ja, onderweg? Ze zijn zo
ongeveer inwoner van Curaçao. Zo zijn
er veel hier, het is eigenlijk één grote commune van zeilers, die hier
vaak al jáaaaaren achtereen liggen. Deze lagune is een fantastisch
hurricanehole, onder de hurricanebelt, en omdat je eigenlijk op het
eiland ligt ook nog veilig voor de enorme golven die toch onder de
hurricanebelt kunnen ontstaan door orkanen die ten Noorden van Curaçao
voorbij denderen. Mensen kunnen hier dus het orkaanseizoen doorbrengen.
Het gebeurt regelmatig dat ze niet terugkomen richting de Carieb en hier
blijven hangen. Je moet namelijk óf via de Venezolaanse eilanden naar het
Oosten, eigenlijk nagenoeg recht tegen de wind en stroom inhakkend, óf
via Puerto Rico. Die laatste optie lijkt aantrekkelijker omdat je dan
Noordwaarts zeilt, maar door de westgaande stroming moet je meer Oostelijk
aanhouden, en ben je dus toch nog hoog aan de wind aan het zeilen. Geen
pretje dus. Maar goed, voor ons wel handig, deze menselijke bronnen van
informatie!!!
Om in te klaren moesten we vandaag met de bus naar Willemstad. Het is
trouwens vreemd, want op de bewegwijzering zie je eigenlijk maar heel
weinig Willemstad staan. Meestal (met name als je er wat dichter bij bent)
staat er namelijk Punda en Otrabanda aangegeven. Willemstad is om een
andere natuurlijke lagune heen gebouwd, en Punda (het meest toeristisch)
is het Oostelijk deel, Otrabanda het Westelijk deel. De douane was
redelijk gemakkelijk te vinden, maar de immigratiedienst hebben we alleen
gevonden omdat het ons was uitgelegd, het zat echt helemaal in een
uithoek, op het terrein waar de enorme cruiseschepen aanmeren.Vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gelopen. Ik dacht een wat al te enthousiaste moedervlek te hebben, en een arts en een dermatoloog in Nederland die digitale foto's ervan hadden bekeken (met dank aan mijn paps en een goede vriendin van hem, Hetty!!!!) vonden het voor de zekerheid wel raadzaam om een dermatoloog ernaar te laten kijken. Vooruitgestuurde mailtjes aan het ziekenhuis hadden geen resultaat opgeleverd, en toen ik belde bleek de telefoniste mij niet te kunnen doorverbinden. Zelf bellen naar de poli kon ook niet om een of andere duistere reden. Enniewee, wij dus naar de afdeling dermatologie, geen kip laat staan dermatoloog te bekennen. Na een half uur kwam de assistente aankakken, die zei dat de dermatologen er deze week niet waren. Maar ik kon wel naar de zelfstandige praktijk van een dermatoloog, de volgende morgen. Ok, ook goed.
De rest van de middag hebben we door Willemstad gebanjerd. Eerlijk gezegd vonden we het (centrum) ietwat tegenvallen, met in ons achterhoofd de mooie foto's die iedereen kent. We vinden dat de huizen in Nederlandse stijl, met oranje pannendaken, en snoeperige kleurtjes, veel beter tot hun recht komen buiten het centrum, en al helemaal als je er bovenop kijkt vanaf de enorm hoge brug in het Noorden van Willemstad. Dan lijkt het net een Nederlandse stad met al die pannendaken. Wel fantastisch!
[Chantal]
Een
tochtje van dik 35 mijl naar Curaçao, dus een lekkere dagtocht. Het
beloofde weer een snelle tocht te worden, want er staat nog steeds 20 tot
25 knopen wind. Maar de genua 2 op de boom en de kotterfok aan de andere
kant beviel ons de vorige keer uitstekend, dus dat was weer het plan. De
genua dacht daar anders over, want bij het overzetten van de genua van
stuurboord (zonder boom) naar bakboord (met boom), draaide het zeil in het
midden om de voorstag heen. Het resultaat was een heftig klapperende
bovenkant en dito onderkant van de genua. We hebben geen flauw idee hoe
dit heeft kunnen gebeuren, maar het was weer even goed wakker worden
zullen we maar zeggen. 
Zo
wordt zeilen nooit saai. Het euvel was weer redelijk snel opgelost.Ik ben volgens mij op het nippertje ontsnapt aan een zonneallergietje, want nog geen half uurtje nadat ik in de zon was gaan zitten (we voeren met de bimini op), zag ik blaasjes verschijnen op mijn huid. Nee hè!!! Gelijk uit de zon, dat deel van de huid bedekken, en volgens mij was dat genoeg, want de blaasjes zijn na een paar uur alweer bijna verdwenen. Hoe het kan? Dit is een dag van raadsels, want ik heb de laatste tijd toch wel vaker zon gezien, zou je zeggen..... En om nou te zeggen dat het superhelder was..... nee, ook niet.
En je gelooft het niet, maar we hebben weer eens een keertje dolfijnen om onze boot gehad. We
dachten
al bijna dat ze uitgestorven waren, zo lang hadden we ze al niet meer
gezien. Maar niets daarvan, want dit was de grootste school die we ooit
bij onze boot hebben gehad. Ik schat wel minstens 40 dolfijnen, die voor
onze ogen buitelden en sprongen. Daar krijg je dus nooit genoeg van!! We
hebben de digitale camera helemaal volgeschoten, in de hoop dat er een
paar leuke foto's bij zouden zitten. Wat een fantastische beesten (oeps,
dat mag ik zeker niet zeggen) zijn dat zeg!!![Chantal]
We hebben een
fruitvliegjesplaag. Heel irritant. We hebben al een keer gesprayd en
vervolgens de boot hermetisch afgesloten, maar toen we na 10 minuten
gingen checken, hadden we niet het idee dat het aantal was verminderd.
Alle fruit en groente naar buiten, stuk voor stuk gecheckt, en weggegooid
wat er ook maar enigszins verdacht uitzag. Zou die bult eitjes op die
paprika een paar dagen geleden ook van fruitvliegjes geweest zijn? Vast
niet, daar waren de eitjes volgens mij toch wat te groot voor.Enniewee, vandaag dus maar bezig geweest om van de appels appelmoes te maken, en van de sinaasappels oranje marmeladejam. Geen idee of dat laatste gelukt is, dat moet nog blijken.
Verder lekker genikst vandaag. Beetje frutseltjes gedaan, knoop aannaaien, oude (in mijn ogen, JG heeft geloof ik een andere definitie van oud) Dior-bikini weer tiptop gemaakt, uitgeklaard, dat soort dingetjes.
Van de Tramontana hebben we een dikke stapel kranten gekregen, en die zijn we hard bezig door te worstelen, hetgeen overigens geen straf is, ook zijn sommige kranten van januari. Zo weten we inmiddels dat Ratelband voor vredesduif ("Iedereen klaagt steen en been, maar niemand doet iets") aan het spelen is bij Saddam Hoessein en daarmee CNN probeert te halen (zou het hem om CNN of om de vrede te doen zijn?), dat Heineken-ontvoerder Cor van Hout inmiddels is neergeschoten (wat er al lang zat aan te komen, geloof ik), en.......... wat dat ENORME gevaarte was dat we onderweg, ergens langs de Portugese westkust, hebben gezien. Echt HEEL groot, en we konden absoluut niet bedenken wat dat zou kunnen zijn. Nu lazen we dat die joekel een golfgenerator was, waarin NUON het grootste deel van de investering, EUR 20 miljoen lazen we, voor haar rekening had genomen. Het gevaarte moest worden afgezonken, en dat was al 3 keer mislukt langs de Portugese kust.
[Chantal]
Vanochtend zijn we naar Klein
Bonaire gegaan, een eilandje aan de westkant van Bonaire. Met de dingy is
dat ongeveer een halfuurtje varen. We hebben vastgesteld dat Klein Bonaire
de zelfde vegetatie heeft als Bonaire, kaal met heeeeeeeel veel cactussen
en struiken. Maar we gingen erheen om te snorkelen. Dat plan was niet zo'n
lang leven beschoren, want het was veel te choppy, er waren teveel en te
hoge golven om lekker te kunnen snorkelen. En ook daar was nagenoeg al het
koraal dood. Orkaan Lenny, en waarschijnlijk ook het snorkel- en
duiktoerisme hebben waarschijnlijk hun tol geëist. De terugweg hebben we
geweten!!! Een half uurtje werd ineens wat langer.... Flink batsen en
klotsen tegen de golven (en wind) in. Geen lekker tochtje, m'n kont is
helemaal beurs.....Toen maar even rond de boot gesnorkeld en gezwommen, en eigenlijk was dat veel lekkerder. Inmiddels hoorden we de muziek al vanuit Kralendijk, en werd het tijd om met
Thijs en Nicolet te gaan kijken hoe Carnival hier
wordt gevierd. De eerste wagen die we zagen, was gelijk ook de laatste
wagen van de stoet, en ......... Nederlands. De Bolletjes-Expres. De stoet
komt twee keer voorbij, en we liepen de straat uit om de stoet vanaf het
begin te kunnen zien. Erg leuk, hoewel best wel kneuterig, vergeleken bij
wat we in Trinidad hebben gezien. Fantastisch, die mix van Caribisch
Carnival en Nederlands Carnaval, en toch even kippenvel bij die echte
Nederlandse Carnavalskrakers. Echt leuk om te zien hoe Antillianen net zo
hard meeswingen met zo'n Carnavalskraker als met de Caribische
Carnivalsmuziek. Grappig om te zien dat, in tegenstelling tot Trinidad
(waar de ramen volhingen met aankondigingen en foto's van Carnivalsprinses
verkiezingen; de mooiste dames mogen op de wagens pronken) de meest
kwabbige, dikbuikige, kleine dames en heren op en rond de wagens pronken,
en niemand die zich daarvoor schaamt. Je ziet bijv. één wagen met mensen
die wel familie MOETEN zijn, gezien de gebitten van deze mensen (ik dacht
eerst dat ze een Carnavalsgebitje in hadden, maar dat bleek niet zo te
zijn). Je ziet mensen die grote lol hebben, maar ook vermoeide mensen, die
nauwelijks meer kunnen lachen of dansen. Lijkt me ook geen sinecure, om
met zo'n hele stellage op je schouders, hoofd of middel rond te lopen en
te dansen. Daar lijkt me toch wel enige oefening voor nodig. Leuk, om
Antillianen verkleed in kleding van hofdames en heren ten tijde van bijv.
Lodewijk XIV voorbij te zien komen, en in dito stijl met elkaar gaan
walsen zodra de bijbehorende kar walsmuziek laat horen. Kortom, leuk om
toch wat mee te krijgen van dit feest (al dachten we met z'n vieren wel
even weemoedig aan hoe het tegelijkertijd in Trinidad zou zijn.......).[Chantal]
In de kroeg waren gisteren voornamelijk ernstig foute mensen. Was best wel leuk.
Nadat we vanochtend eerst de speelgoedJeep hadden opgehaald zijn we op pad gegaan voor sightseeing Bonaire. Bonaire is nog verrassend on-verpest, er is weinig toerisme, maar dat zal misschien veranderen als Bonaire de functie van Curaçao gaat overnemen als luchtverkeerscentrum (dat schijnt te gaan gebeuren). Natuurlijk is het wel 9 van de 10 keer een Nederlander zodra je een toerist ziet, en de boulevard is redelijk vol met Nederlandse tenten, maar Bonaire is echt niet erg toeristisch, zeker zodra je
het binnenland
ingaat. En wat een binnenland!!!!!!!! Wij vinden het toch wel grappig dat
we zo een westernfilm op kunnen nemen op een stukje eigen bodem (want dat
is het toch een beetje). Ik heb kennelijk niet goed opgelet bij aardrijkskunde, want ik weet niet of ik dit nu savanne, steppe of toendra
moet noemen, maar wat je ziet is voornamelijk kale bodem met
heeeeeeeeeeeeeeel veel cacteeën (mm, de spellingchecker kent alleen
cactussen) en kale struiken. Veeeeel cactussen, hele bómen ervan. Er zijn
ook wel een aantal binnenmeren. Dat zijn de plekken waar je de flamingo's
kunt zien, de algen etend waar ze hun kleur aan te danken hebben. Eerst
maar eens zo'n moerassig meertje opgezocht, maar op de weg daarheen zagen
we ze al, die prachtige beesten. En we bleven ze tegenkomen. Maar goed, we
hebben het eiland van Zuid naar Noord doorgecrost en hebben het pekelmeer,
slavenhuisjes (klein!), zoutwinning in de zoutpannen, mooie uitzichten,
flamingo's, Indiaanse Inscripties (van de Arawaks, de oorspronkelijke
bewoners in de Carieb), meren, dorpjes, etc bekeken, maar de klap op de
vuurpijl was toch wel Washington 
Slagbaai. Dat is zo ongeveer het hele
noordelijke deel van Bonaire, dat tot nationaal park is gemaakt. Je mag
erin met gewone auto's, maar wij hebben ons echt afgevraagd waarom de
autoverhuurbedrijven dat toestaan, want het is killing voor de auto's. In
elk geval waren wij blij met onze 4-wheel-drive. Ook hier niet veel
variatie in de vegetatie: je ziet twee soorten cactussen, en voornamelijk
1 soort struik. Toch is het landschap erg mooi, met af en toe
onderbrekingen door rotsen, basaltsteen, poreus gesteente (zo poreus heb
ik het nog niet eerder gezien). In het park leven veel hagedissen en
leguanen, en natuurlijk flamingo's en allerlei andere soorten vogels. Die
hagedissen en leguanen zijn trouwens helemaal niet schuw. Toen wij onze
auto ergens neerzetten om een stukje te hiken, kwamen ze gelijk op ons af.
Onze schaduw was favoriet, en ze snuffelden zelfs aan mijn tenen (zie foto
onder de Foto-button). De tijd die we hadden bedacht voor het park (een
halve dag), was veeeeeel te kort. Hoe ze kunnen bedenken dat de 
lange
route (die wij hadden genomen, omdat die het mooiste zou zijn) 2,5 uur zou
duren, is ons een raadsel. Ja, misschien als je alleen maar blijft rijden.
Aan de noordwestkust van Bonaire (ook in het park) zouden wat mooie
snorkelplekken zijn, dus dat wilden we wel eens zien. Het eerste mooie
snorkelplekje met strandje was helaas al in beslag genomen door twee
blanke nudisten die inmiddels bijna tot neger verworden waren (een nieuwe
species???), dus maar even verder gekeken, en toen hadden ook wij ons privé-strandje.
Heeft wel wat hoor........ Ik word trouwens nog niet helemaal wild van het
snorkelen, we zien wel mooie vissen, maar nog niet echt veel oranje,
paarse, roze en weet-ik-veel-wat-voor-andere-kleuren wuivende koralen ofzo.
Op tijd weer in de auto gestapt, want om 17.00 zou het park dicht gaan.
Vervolgens konden we in Rincon al een voorproefje nemen op het Carnival,
want dat wordt daar een dag eerder gevierd dan in Kralendijk. Toch maar
doorgereden, dat kunnen we morgen ook zien.[Chantal]