Dagboek april 2003

April 2003 Panama - Galapagos

Naar het begin van de laatste update / Door naar Logboek mei 2003

Datum	Locatie	Logboek
wo 30 april Dag 2	Pacific Ocean	We hebben vandaag de hele dag weinig tot geen wind. We gaan hierdoor niet bij de pakken neer zitten, want dit klopt met alle statistieken. Op deze tocht zou je normaliter aan het begin en op het eind geen wind hebben, en ertussenin de meest lekkere passaat. Van dat laatste gaan we nog steeds uit. We sturen wel iets zuidelijker dan de rechte lijn, want volgens het Maxsea weerbestandje beginnen de tradewinds op 4 graden zuiderbreedte. We kijken wel met argusogen naar de windmeter, want de wind komt gek genoeg nog steeds aan stuurboord binnen, terwijl die volgens de weerberichten voor ons nu al in de ZO hoek moet zitten. We vinden het dus niet zo'n goed teken dat ie niet aan bakboord binnenvalt, want misschien betekent dat dat de tradewinds pas zuidelijker te vinden zijn. Nou ja, we zijn pas een dag weg. Als we de hele route willen zien in Maxsea, moeten we de schaal op 1:25 miljoen zetten....... Er staat een behoorlijke zuidelijke swell, die erg onaangenaam is omdat hij nogal kort is. Toch zijn we niet katterig, want aan het gewiebel hebben we in Academy Bay al behoorlijk goed kunnen wennen. Dat we nog moeten inslingeren merken we dus eigenlijk alleen nog maar doordat we zo moe en sloom zijn. Zo'n eerste nacht slaap je gewoon niet zo geweldig. Het is vandaag natuurlijk Koninginnedag!!! Deze keer moeten we het doen met onze verbeeldingskracht, en dat lukt aardig met een beeld van Wouter die in jacquet met de Oranjevereniging wordt rondgereden in Groningen en de drukte van Lies op haar terras (is het mooi weer?). Qua oranje versnaperingen moeten we het doen met oranje chipito chips en wortelen (die laatste weliswaar in een Bourgondische stoofpot die ik gisteren had klaargemaakt). En, zoals JG heel terecht opmerkt, doen wij de Koningin eer aan met het hijsen van onze grote nationale driekleur. Ofwel onze mooie halfwinder. Die hebben we toch maar weer na een kwartier naar beneden gehaald, want er was zo weinig wind dat hij niet werd gevuld. Nou ja, is weer goed geweest voor de lichaamsbeweging zullen we maar zeggen. We zijn begonnen met een plan de campagne: onderweg iedere dag minimaal een klus doen. Zo moet het RVS hoognodig worden gepoetst (nooit geweten dat RVS ook kon roesten, maar met dat zout roest ALLES, zelfs ons sjieke RVS Force 10 gasfornuis), de rolfokhoes begint zo'n beetje uit elkaar te vallen (ik zie er tegenop om die honderden gaatjes in die 20 meter lange lap te repareren), onze vlaggen moeten hoognodig worden gekortwiekt want die zijn nogal rafelig), er moet een hor komen om de in Polynesië alom aanwezige en gehate no no flies tegen te houden en zo hebben we nog 53 dingen op de lijst staan, waarvan een aantal een meerdagenactiviteit zijn. We hoeven ons dus niet te vervelen onderweg, integendeel! [Chantal]
di 29 april Dag 1	Galapagos - Pacific Ocean	Hoewel deze dag de annalen ingaat als de eerste dag van de langste oversteek van onze reis, zijn we het grootste deel van de dag nog aan de wal. Bezig met het kopen van broden, vlees, eieren en toch nog wat verse groente e.d. Ook moesten we nog uitklaren, de website updaten, bankzaken doen, virusscanner updaten en nog wat andere internet-gein. En de was afrekenen..... Mijn hemel, wat was dat duur, die was!!!!! We hadden 3 tassen met was ingeleverd, en waren vergeten te vragen naar wat het kostte. We hadden al zo'n donkerbruin vermoeden toen we een paar dagen geleden een grote zak met het spul terugkregen, ieder individueel stuk voorzien van een papiertje (zoals bij de stomerij, zelfs alle washandjes!!) en alles kennelijk keurig gestreken (natuurlijk met uitzondering van een hele erge kreukelige broek van mij; misschien dachten ze dat dat zo hoorde), terwijl wij het prima vinden om alles nat terug te krijgen en zelf op te hangen. Dat donkerbruine vermoeden veranderde vandaag in een nog donkerdere waarheid, $23 dollar!!! Tja niets meer aan te doen. Terwijl we al die dingen deden, probeerden wij te beslissen waar we nou eigenlijk heen zouden gaan. We hadden zulke enthousiaste verhalen gehoord over Isabela, het meest westelijke eiland van de Galapagos archipel, en de regels zouden de laatste weken iets versoepeld zijn. In die zin dat het toch, onofficieel, toegestaan zou zijn om meer dan 1 haven aan te doen. Jee, wat moeilijk! We hadden ons al helemaal ingesteld op de lange tocht, maar als Isabela nou iets was dat je echt niet zou mogen missen (als we al die verhalen mogen geloven)????? Moeilijk, moeilijk, moeilijk. We waren er gewoon helemaal klaar voor, al het verse spul was al aan boord. Wat nu? Terwijl wij nog wat laatste souvenirs kochten (volgens Thijs hoor je er met een Galapagos t-shirt helemaal bij, dus JG moest en zou er zo een hebben, om straks in rond te lopen in de Enkhuizer jachthaven. Verder nog een heel dik Equadoriaans wollen vest in de bekende Indianenkleuren gekocht; echt nodig de komende maanden.... ok, ook in de Enkhuizer jachthaven dan), besloten we pas om 3 uur dat we toch maar het lange hazenpad zouden kiezen. Op naar de Marquesas! En zowaar vonden we nog een geschikte bamboepaal, die onderweg dienst kan doen als boom om ook de fok uit te kunnen bomen (we hebben maar 1 boom, die geschikt is voor de genua en de halfwinder/spinaker). Wij dus met een bamboepaal van zo'n meter of 6 door het dorp. En in de dinghy.... Toen we de boot aan het klaarmaken waren, klonken er de bekende piepjes van een sms-boodschap op onze Iridium telefoon. Het is dan altijd dringen geblazen bij de telefoon. Het was een berichtje van thuis (compleet met weerbericht, waarvoor weer dank!!), waarin stond dat de vertrekkers-Zeilen uit is, en dat het LEUK was!!! Daar moesten we toch even het fijne van weten!!! Wonder boven wonder kon ik eindelijk eens normaal met mijn vader praten, zonder enorme vertraging (stonden de satellieten precies goed????), en we hoorden dat we paginagroot in de Zeilen staan!!!! Wij zijn, naast een ander stel, uitgebreid belicht in een artikel dat als onderwerp heeft "Vertrekkers, de stand van zaken na een jaar". Wat een eer! Hoewel het in Nederland al in de nachtelijke uurtjes liep, waren mijn paps en mams bereid om de pagina gelijk te scannen en te mailen. Dus toch nog maar even naar de kant, want om onze nieuwsgierigheid nou nog een week of 3 te bedwingen? Maar helaas....... het lot was ons niet gunstig gezind, en de mail kwam niet binnen. We hebben tot het laatste moment gewacht, maar het mocht niet baten. Eigenlijk later dan het laatste moment, want uiteindelijk gingen we om 19.00 uur, in het pikkedonker, ankerop. Nadat ik bij het vastdraaien van de buitenboordmotor op de hekstoel onze dure en veel gebruikte griptang aan het water doneerde. Shit. Geheel conform de statistieken hebben we bij vertrek uit de Galapagos geen wind. Motoren dus. [Chantal]
ma 28 april	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	JG was gisteren en vandaag nog steeds niet helemaal lekker, en dus blijven we nog maar een dagje. Bovendien moeten we nog een paar dingetjes doen, en zoals gewoonlijk nemen die paar dingetjes op zo'n laatste dag altijd VEEL tijd in beslag. Maar eigenlijk hebben we het hier helemaal gehad in deze baai. Galapagos was geweldig hoor, laat daar geen misverstand over bestaan, maar we worden knettergek van de swell in deze baai. We hebben hier nog geen enkele nacht goed geslapen, en om de haverklap schuift er iets van de ene naar de andere kant van de tafel, je moet continu alles klem zetten. Om doodmoe van te worden. We willen dus WEG!!! En bovendien kriebelt het weer enorm om de grote trip te gaan maken. Volgens de weerberichten doet de passaat wat ie moet doen, en dat is de goede kant op blazen (vanaf een dag of 2 ten Z tot ZW van de Galapagos) met een goeie 15-20 knopen. Ideaal dus! We doen de laatste voorbereidingen, en morgen geht's los!!!! Ons oceaandagboek is weer in gebruik!! [Chantal]
zo 27 april	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	Geheel tegen onze principes in hebben we $ 75 pp betaald voor een trip met een motorboot, en dan ook nog eens een die korter is dan onze Pinical, en waar je met 20 man op wordt gestopt, samen met 6 man personeel (waarvan 2 gidsen). Eerst met de watertaxi naar de kant om de bus, die ons om 7.10 zou ophalen, te halen. Dat werd al stress, want eerst kwam de watertaxi om half 7 's ochtends, terwijl ik hem om 7 uur had besteld. De afspraak om na 20 minuten terug te komen zat me al niet helemaal lekker in m'n maag, omdat de man geen horloge omhad. In inderdaad, pas om kwart over 7 stonden wij op de kant. Toch de bus nog gehaald. De bus bracht ons naar het Noorden van Santa Cruz, waar we op de boot zouden stappen. We kekken elkaar even ongelovig aan toen we de boot zagen.... Even later zaten we op de boot met nog 18 kwetterende Ecuadorianen (veel kinderen......), en gingen we op weg naar Plazas, een eilandje ten O van Santa Cruz. Ondanks de drukte hadden wij het achterdek voor onszelf met nog een ander stel, omdat alle kwetterende Ecuadorianen voor of bovenop de kajuit zaten. Wij wisten dat we golven en wind tegen zouden hebben...... en dus haalden de Equadorianen een behoorlijk nat pak terwijl wij ons anderhalf uur op het achterdek konden vermaken met het kijken naar het andere stel. Dat was de eerste attractie van vandaag. De Equadoriaanse evenknie van André Hazes (ik zweer het je!!!!! compleet met buik, jankogen en een ensemble van wit met blauwe sportbroek tot op z'n kuiten en bijpassend sportshirt) met zijn vriendin Miss Piggy. Helaas hebben we geen foto van dit koppel, dat de avond van tevoren flink had doorgezakt (wederom een overeenkomst met André Hazes!!) met een van de twee gidsen, dus we kunnen het jullie niet laten zien. Aan hun toestand te zien (liggend met een handdoek over het hoofd) hadden ze een flinke kater. De anderhalve duur naar Plazas duurde dus lang. Aldaar aangekomen werd de groep opgesplitst in tweeën, wij met het andere koppel met de ene gids, en de rest met de andere gids. Goeie verdeling dus. Tijdens een anderhalf uur durend rondje op het eiland zagen we talloze zeeleeuwen, landleguanen en zeeleguanen, en zelfs werd ons nog een meeuw aangewezen (endemic to Galapagos.......). Daarna gelegenheid tot zwemmen met de zeeleeuwen, maar daar hadden de zeeleeuwen niet zo'n trek in. Op naar het volgende eiland, Seymour (ten N van Santa Cruz), met ondertussen een lunch. Op Seymour hadden we de gids voor onszelf want het andere koppel was kennelijk niet in staat om weer een rondje van anderhalf uur te maken. Tijdens dit rondje zagen we de Blue Footed Boobies (welke naam leidt tot een boel vermaak en trouwens ook veel fantasierijke t-shirts) en de Fregatvogel. De Blue Footed Boobies zijn totaal niet schuw, en je kunt er dan ook heel dicht bij komen (binnen een halve meter, dat schijnt ook de reden te zijn dat ze boobies heten, naar het Spaanse woord bobo). Het is nu nesting-time, en het mannetje (dat kleiner is dan het vrouwtje) probeert in de gunst van het vrouwtje te komen. Omdat het verder eigenlijk een vrij onaanzienlijke vogel is, doet hij dat door zijn blauwe voetjes een voor een te tonen en haar een cadeautje in de vorm van een takje aan te bieden. Dat is wel een heel komisch gezicht, als hij zijn voetjesdans uitvoert. De fregatvogels hebben een hele andere methode om de aandacht van de vrouwtjes te trekken, namelijk door een enorme, knalrode ballon op te blazen. Het was best een aardige dag, maar we vonden het eigenlijk niet voldoende kwaliteit voor de prijs. Eigenlijk is het triest dat we niet veel meer informatie hebben gekregen van onze (nota bene privé-)gids dan ik hierboven heb verteld. Misschien lag dat ook wel aan de portie drank die hij de dag van tevoren naar binnen had gegoten. Het is nog een geluk dat niemand ons vroeg of we de $ 100 pp voor het Nationaal Park van Galapagos al hadden betaald. Officieel moet iedere toerist die betalen, maar daarvoor moet je (als yachtie) naar het Darwin Center of het moet worden geind door het bedrijf waar je een tour boekt, en verder is er niemand die de yachties controleert. Wel aardig dus, deze dag, maar niet een absolute aanrader voor anderen, vonden wij. [Chantal]
za 26	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	PA, VANUIT DIT VERRE OORD VAN HARTE GEFELICITEERD. JE ZIET NIET DAT JE AL 68 BENT!!! En veel plezier zaterdag en heel veel groeten aan iedereen bij de borrel!!! [JG] JG is vandaag erg zielig, want hij heeft last van zijn darmen. Hopelijk is dit van zeer tijdelijke aard, niet alleen voor hemzelf, maar ook gezien onze geplande trip morgen. Geen idee wat de oorzaak is. Hopelijk niet ons water...... Het is zaterdag en dus tijd voor de 'vrije markt', whatever that may be. Dat heb ik niet kunnen uitvinden, want ik heb het marktgebouw nooit gevonden. Wat ik wel het ondervonden is dat in je eentje door het dorp lopen compleet anders is dan samen met JG. En dan heb ik het niet over dat ik dan uitgebreid shopjes in en uit kan gaan. Ineens zeggen een boel mannen gedag of willen een praatje met je aanknopen. Dat is eigenlijk al vanaf Zuid Amerika het geval (als ik in mijn eentje loop). Kennelijk zijn blonde haren hier toch nog niet al te erg gemeengoed. JG daarentegen denkt dat het aan zijn spierballen en zijn brede schouders ligt dat dat niet gebeurt als ik naast hem loop. En wie ben ik om dat tegen te spreken? [Chantal]
vrij 25	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	Terwijl JG het windvaanhulproerblad (leuk woord voor scrabble) voor de derde keer in de epoxylak zette, ben ik even naar het dorp geweest om eieren en brood te kopen. Alle resterende 24 eieren uit Panama waren namelijk, je raadt het al, bedorven. Muffige lucht en beschimmeld, en aangezien de schaal poreus is, gaan we dat niet uitproberen. Ik ga nu maar eens de truc met vaseline uitproberen. Ik las laatst op www.setsail.com (die site hebben we gewebstripped en dus op onze laptop staan) dat iemand na 6 maanden ofzo nog eieren gebruikte!!! O ja, en ik ben helemaal vergeten te vertellen dat onze zorgvuldig bewaarde Koopmans Broodmix pakken uit Nederland ook de duurzaamheidstest niet hebben doorstaan. Ofwel: beessies!! Weliswaar minuscuul, maar onmiskenbaar beessies. En aangezien we nog een stuk of 50 van die pakken op voorraad hebben, is dat toch wel erg zonde. Al die laurierbladeren in die zakken, allemaal voor niets!!!! We hadden gelezen dat als we ooit meeltor (ja ik snap ook niet waarom dat nou ineens meeltor moet heten, en geen meelworm zoals ik altijd dacht) in ons meel zouden krijgen , dat het dan gewoon een kwestie van zeven zou zijn. No go dus, die little bastards gingen er gewoon doorheen. Ik had met Pasen de proef op de som genomen en er toch maar een vers brood van gebakken. Die paar beessies zorgen dan nog voor wat extra proteïnen en gaan met 200 graden wel dood, dacht ik. Maar de mix ook door de beessies kennelijk, want het rees niet meer. Heeft iemand hier ervaring mee? Het doet wel pijn om 50 pakken Nederlands, zorgvuldig bewaard (zelfs in plastic zakken met laurierbladeren) product weg te flikkeren, dus dat heb ik nog niet gedaan. Misschien gewoon wat extra gist erbij?? Jullie zitten nu thuis waarschijnlijk te gruwen dat wij er überhaupt over peinzen om brood met beessies te verorberen, laat staan het doen!!! Ach ja, je verlegt je grenzen, zullen we maar zeggen.... Vandaag stond snorkelen op het programma. Volgens het kaartje zouden hier vlak bij wel 3 goeie snorkelplekken zijn, bij een strandje en bij zoutpannen. Wij ernaartoe. In die zoutpannen zou je nog voor geen goud gaan snorkelen. Viezig, stilstaand, oranje bruinig water met korsten erop, en geen leven in te bekennen. Volgens de kaart zou er een paadje zijn langs de zoutpannen, en als we hier dan toch waren, dan konden we dat maar gelijk eens even aflopen. Even? Het paadje bleek geen paadje te zijn, maar meer een klauterpad over zwarte (heet!) lavabrokken. Toen we 20 minuten hadden geklauterd en dit alleen als resultaat had dat de takken naast het 'paadje' je steeds nauwer omsloten, zijn we maar weer teruggelopen naar het strandje. Wel een aardig strandje, maar vooral veel zand onder het water, en dus erg weinig te zien. Het water was zo zanderig dat ik JG op een afstand van 3 meter niet meer kon zien. Bij een paar rotsformatietjes gekeken, en daar zagen we wel prachtige zwarte visjes met gele zoenlippen en gele kieuwen, en nog een paar albinovissen, maar that's it. Wel een beetje erg overdreven dus, die snorkelsites op het kaartje. Ook geen zeeleeuw gezien, jammer. Nou, misschien zondag, want dan hebben we een trip geboekt naar eilandjes ten Noorden en ten Oosten van Santa Cruz. Belachelijk duur, dus we hopen dat het het geld waard is!! [Chantal]
do 24	Ameland	Jawel, ik ben er uit. De hele tijd had ik hier al een gevoel van deja vu, maar nu weet ik het!. Dit hele eiland is gewoon een soort Ameland!!! :-) Het lijkt er in vele opzichten op; ook ca. 6000 inwoners, cactussen (cacteëen voor de liefhebbers) in plaats van helmgras, wat bergjes i.p.v. duinen, krabben i.p.v garnalen, een soort hoofdstraat die het woord eigenlijk niet verdient en weliswaar toeristisch, maar op een wat kneuterige manier; het beheerst niet het hele leven van de locals. Die er overigens wel iets anders uitzien, maar soms ook wel sterk op elkaar lijken. Of ga ik nu te ver? :-) Alleen heb ik de braderie hier nog niet meegemaakt... Klap op de vuurpijl is overigens de fietsenverhuur!!! Alleen de lokale vissersboten lijken meer op Giethoornse punters. Laat verder niemand denken dat het hier geen moderne wereld is. Achter elke (vissers)boot hangt wel een dikke outboard en met eentje van 25 PK behoor je hier inmiddels wel tot de categorie enorme watjes. En daar komen wij aan met onze 4 PK..... We nemen dus maar de watertaxi naar de kant; onze Minical achterlaten tussen al die race-en-ram-bakken is vragen om vele plakkertjes. Verder staat overal een (veel te moderne) PC, zitten de lokale kids met witte I-books op het terras en wordt er geen originele CD (meer) verkocht in de lokale CD-shop en loopt iedereen met een GSM op zijn/haar heup. Waarom er nog zoveel telefooncellen zijn, die ook allemaal voorzien zijn van een autotelefoonantenne, is ons een raadsel. En internetten doen ze hier ook allemaal. Niet zo klungelig als wij Nederlanders via zoiets onhandigs als een telefoonlijn of een kabelaansluiting, maar gewoon lekker eenvoudig draadloos via een firewire-netwerk op het eiland. In tegenstelling tot alle verhalen kost internetten hier dus ook niet veel. Hadden wij maar zo'n firewire-kaartje voor onze notebook, dan hoefden we dat ding niet steeds meer mee te slepen en konden we gewoon lekker in de kuip tussen de zeehonden en pelikanen internetten en e-mailen... :-) Vandaag verder rustig aangedaan. Lekker lang ontbeten, tussendoor even diesel getankt (wordt aan de boot gebracht...) en uitgebreid via de SSB met Thijs & Nicolette gesproken. Zij zijn halverwege Panama en Galapagos en zaten nog in de tegenwind en tegenstroom. Niet echt comfortabel, wij konden het ons goed voorstellen. We konden ze verblijden met de mededeling dat de wind snel gunstiger wordt voor hen. Afwachten of we ze nog zien hier. Verder hebben we lekker wat door het dorp gelopen, simpel lunchhapje (platanos met kaas) genomen, een tour naar 2 andere eilanden in de buurt geboekt (mag niet met eigen boot tenzij je $200 (per dag!!!) betaalt) voor a.s. zondag en de agent betaald voor de diesel en het gas. En gekeken of nog een andere matras konden krijgen. We zijn nog steeds niet gewend aan degene die we nu hebben. Omdat we dit allemaal niet zo lekker hadden gepland, vond dit gedeeltelijk plaats tijdens de siësta en schoot het allemaal niet op. Maar ja, dat hoeft ook niet natuurlijk!!! Morgen lekker eindje met de bijboot varen naar de rand van de baai om te snorkelen. [JG]
wo 23 april	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	Vandaag klusdag. De wassen doen, gas regelen, diesel, boot opruimen, en jawel hoor...... Bijna alle paprika's hadden een witte pluizige omlijsting onder hun steeltje. En we hadden er nogal wat, dus allemaal opeten binnen 3 dagen zit er niet in. Ik ben dus begonnen aan het volgende experiment, inmaken in zoetzuur. Hoewel we daar beiden niet geweldig verzot op zijn, was het resultaat toch wel erg geslaagd. Ook de krat met fruit die al we verdacht vonden ruiken en uit voorzorg buiten hadden staan bleek wat witte bewegende wormpjes te bevatten, minimaadjes. Ook daar dus werk aan de winkel. Wat een waardeloze troep zeg, uit Panama! Verder JG weer de mast in om weer eens iets te doen aan de trommels van Burundi (deze keer stukjes binnenband tussen de verstaging en het zalinguiteinde). Terwijl we bezig waren met dit alles speelde er een zeeleeuw om onze boot. Ongeveer om de minuut kwam hij een sierlijk kijkje nemen wat we allemaal aan het doen waren. Wij lieten ons natuurlijk gewillig afleiden, en kwamen tot de ontdekking dat er een enorme school vissen onder onze boot zat. De zeeleeuw was ze kennelijk aan het omsingelen in zijn eentje, en wilde daar kennelijk af en toe adem bij happen. Het heeft minstens een uur geduurd. We vinden dat we onszelf wel mogen verwennen na een dagje hard werken, en gaan straks lekker uit eten. Het is trouwens wel een verschil met de vorige grote oceaanoversteek zeg. Nu zeggen we tegen elkaar: "Wat moeten we nog echt doen?" en kunnen dan een stuk of 3 dingen bedenken (natuurlijk hebben we wel 100 dingen te doen, maar er zijn maar een paar dingen echt strikt noodzakelijk voordat we de grote plas oversteken). Dat was in La Gomera wel anders!!! Enerzijds komt dit natuurlijk ook doordat we toen dingen gedaan hebben die nu niet meer hoeven, aan de andere kant zijn we er ook wel een stuk relaxter over. Nu weet je tenminste een beetje wat je te wachten staat, en toen was dat tasten in het duister. Wij vonden die oceaanoversteek helemaal niet vervelend, ook duurde het dik 3 weken. Van veel anderen horen we dat ze er niets aan vinden, of gewoon erg vervelend, of zelfs dat ze dat nooit meer willen doen. Misschien ligt het wel aan ons reisschema. Omdat wij maar 2 jaar hebben (we zijn nog NIEMAND, maar dan ook echt NIEMAND tegen gekomen die ook de wereld wil ronden in 2 jaar), is het best flink aanpoten. We willen natuurlijk optimaal genieten en zo veel mogelijk zien. We hebben daardoor aan de wal of voor anker niet echt veel luierdagjes. Voor ons is een stuk zeilen dan wel zo rustgevend! [Chantal]
di 22 april	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	Vandaag een beetje geluierd, door het dorpje gelopen, en geprobeerd in te klaren. Dat laatste wordt een never ending story, want tegen de tijd dat we bij de douane waren geweest, wilden ze ons bij Immigratie al niet meer zien. Mañana dus maar weer. Het dorpje is toch veel leuker dan we dachten. Toen we er voor de eerste keer rondliepen leek het allemaal erg toeristisch, alleen dan zonder toeristen, en ook met bijzonder weinig ander volk op straat. We liepen kennelijk zaterdag op een verkeerd moment door het dorpje, want het is erg levendig, en hoewel er wel toeristen zijn, is de mix wel leuk. Men gaat gewoon zijn eigen gang. Zoals het spelen van volleybalwedstrijden in het centrum van het dorpje. We hebben twee veteranenwedstrijdjes (3 tegen 3) gezien, en het niveau was niet belabberd! [Chantal]
ma 21 april	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	Vandaag eerst nog maar eens proberen in te klaren. Zowel bij de politie (Immigration Office) als bij de Capitania de Puerto kregen we (wederom) de vraag of we niet later konden terugkomen. Mañana was prima. We begrijpen helemaal niets van al die horrorstories over dat ze hier allemaal zo moeilijk zouden doen. We hebben het nog nergens zo relaxt meegemaakt. Je zou ze bijna een plezier doen als je niet inklaarde. Maar ja, ze hebben onze zarpe al, dus we gaan morgen nog maar een keertje terug. Tortuga Bay was schijnbaar echt een must, dus dat stond voor vandaag op het programma. Het zou een enorm mooi strand zijn. Dat mocht ook wel, gezien de flinke hike ernaartoe, weliswaar via een gecultiveerd pad door de (lage) bush. En het was inderdaad een plaatje. We hebben, eenmaal weer terug op de boot, wel in het woordenboekje opgezocht of we tortuga wel goed hadden vertaald als schildpad. Die hebben we niet gezien namelijk, maar wel honderden krabben. Krabben zoals ze moeten zijn, namelijk echt hartstikke rood, en zich voortbewegend als een speer. Het lukt je niet om er één van dichtbij te fotograferen, want zodra je in de buurt komt, verdwijnen ze onmiddellijk in holletjes in het zand. Ze zijn banger voor ons dan wij voor hen moeten zijn kennelijk. By the way, ben je eindelijk op het strand aangekomen, dan is het verboden om te zwemmen, want er staat een ongelofelijke stroming daar, met enorme brekers van golven. Natuurlijk is er altijd een aantal mensen die zich daar niets van aantrekken, en met hun surfboard van de golven proberen af te surfen. Het is nog net niet de laatste Bond film.... Op het tweede strand kun je wel veilig zwemmen, maar gezien het effect dat het lopen in het water op ons had, hadden we niet de behoefte om te voelen hoe koud het aan ons hele lijf zou voelen. Brrrrrrr, wat is dat hier ongelofelijk koud!!!!! [Chantal]
zo 20 april	Galapagos (Academy Bay, Santa Cruz)	Het is Pasen, en alles is dicht. We proberen of het Darwin Research Institute open is. Dat instituut behoedt de giant turtle voor uitsterven door ze bij te fokken. Hoewel alle kantoortjes gesloten zijn wegens Pasen, en het interpretation centre vanwege verbouwing, kunnen we toch het hele park in. En dat het bijfokken lukt hebben we gezien.... Er zijn verschillende rassen, die ze proberen bij te fokken, twee jaar te houden in een beschermde omgeving, en daarna worden ze in de natuur geplaatst. Allemaal met een chip ingebracht, zodat ze te volgen zijn. Er zijn met gaas afgesloten ruimtes (wel buiten), waar de kleine schildpadjes, vaak onder een grote steen, te zien zijn. Dat ziet er nog uit als normale huis-tuin-en-keuken schildpadjes. Gelukkig voor de toerist zijn er ook delen in het park waar de grotere exemplaren 'vrij' rondlopen, en ook wij liepen daar vrij rond. Wel een fantastisch gezicht hoor, die grote joekels, doet echt prehistorisch aan!! Hoewel ik Spielbergs Jurassic Parc 1 tot en met tig nooit gezien heb, moest ik wel aan de voorstukjes denken als zo'n schildpad zich bewoog. Er klinkt dan echt zo'n krakend, diep geluid, en het lijkt die beesten ongelofelijk veel moeite te kosten om een poot te verzetten. Kennelijk lukt dat toch nog aardig, evenals andere capriolen. Zie hiernaast. We hebben niet het hele gebeuren gezien, want dat schijnt zo'n uur of 4 te duren, en dat vonden we toch iets te gortig. Het was wel grappig om te zien hoe manlief gewoon weer opnieuw probeert als ie eraf dondert. Geen wonder dat het 4 uur duurt....... Op de terugweg richting het centrum van het dorpje viel ons oog op een enorme eye-catcher in een galerie (die verwacht je toch helemaal niet op de Galapagos eilanden!), een wandkleed. Klinkt echt ontzettend fout hè, een wandkleed, maar we hebben toch ruim een uur in die galerie gebivakkeerd, voordat we ons ertoe konden zetten om een pizza te gaan eten. En ondertussen was de derde mis van vandaag begonnen in de kerk, en ik had gisteren bedacht dat ik toch wel graag een mis zou bijwonen. Gezien onze outfit (korte broek en ik een mouwloos shirt) dachten we dat we dat aan ons voorbij moesten laten gaan, en alleen even een blik konden werpen. Maar we zagen een en al korte broek, geen probleem. Het gaat er heel anders aan toe dan in Nederland, vind ik. Tenminste in een bepaald opzicht. De mis is natuurlijk wel ongeveer hetzelfde, maar je voelt hier veel meer het saamhorigheidsgevoel. Iedereen brult naar hartelust mee met psalmen, het ritmisch klappen is niet van de lucht. Als de priester oproept om elkaar de hand te schudden, omhelzen mensen elkaar, lopen naar elkaar toe; echt een groot verschil met het schuchtere handje in Nederland. Kleine kinderen lopen gewoon rond, geen probleem want ze durven toch niet voor de voorste bank te komen, en bovendien maakt het allemaal geen bal uit, ook niet als er wat lawaai is. Als de priester zijn armen heft, doet bijna iedereen dat, en de hele kerk is dan een wuivende massa. En dat allemaal onder een golfplaten dak. Nergens voor nodig, zo'n prachtige kerk, met gebrandschilderde ramen en zijbeuken. O ja, en het kerkboekje, dat overigens gesponsord wordt door een bank (!!!!!!!), is in kleur en op de achterkant staat een cartoon. [Chantal]
za 19 april	Pacific Ocean - Galapagos (Equador)	Nooit doen dus, in de doldrums afremmen als je wind hebt. Gisteravond viel de wind weg, en moest onze herrieschopper de zeilen weer een handje helpen. [Chantal] We zijn er! Zaterdagochtend om 09.00 ging het anker in de rotsachtige bodem in Academy Bay. Even ontbijten, de ergste troep opruimen en dan douchen en naar de kant. Het is hier vandaag ook een officiële feestdag maar we gaan toch maar eens kijken of we kunnen inklaren en zo. Is natuurlijk wel weer duurder..... We zoeken ook gelijk een internetcafé op om dit op de website te kunnen plaatsen en wat mailtjes te kunnen versturen; of dat zondag en maandag kan is maar de vraag. Wij gaan lekker (verder) genieten en een beetje bijkomen. Later meer! [JG] Nog even wat cijfertjes (ja ja): 912 mijl in 7 dagen, 12 uur en drie kwartier. Bijna 57 uur gemotord, en dat valt ons reuze mee voor onze eerste kennismaking met de doldrums! [Chantal] Ja inderdaad later meer..... Niet gelukt dus, helaas, het aansluiten van onze laptop in een internetcafé. We hebben er 3 gehad, maar het is kennelijk wat dat betreft niet onze lucky day. Wel jammer, want we hebben een hele batterij mailtjes klaarstaan voor verzending. Het is hier veel toeristischer dan we hadden verwacht. Het hele dorpje is een en al winkeltje, barretje, restaurantje, hotelletje of zelfs discotheek, en dat verwacht je toch niet als er per week slechts twee vliegtuigen toeristen komen brengen. Ik moet ook zeggen dat de straten nogal leeg waren. Een beetje gedesillusioneerd liepen we dus rond, en gek genoeg konden we de tourist information niet vinden. Uiteindelijk de Capitania del Puerto wel. We hadden uit de pilot begrepen dat inklaren wel eens moeilijk kon worden in het weekend en zeker op feestdagen (Paaszaterdag is hier ook een feestdag), maar in het kantoortje vonden we twee heren, uitgedost in een wit uniform met een soort manchet met veters onderaan de broekspijpen. Uitgebreid kwetterend in veel te snel Spaans, dat we natuurlijk niet konden volgen. Uiteindelijk werd ons duidelijk (??? dachten we ???) dat we nu niets hoefden te doen, maar pas bij het uitklaren??? Of maandag terugkomen??? Ze hielden wel onze Zarpe. Wat nou moeilijk doen over jachten!!! De Galapagos eilanden staan bekend als een oord waar ze eigenlijk de jachten liever zien gaan dan komen, waar onlangs de regeltjes iets versoepeld zijn waardoor je maximaal 20 dagen mag blijven in plaats van de 'emergency stop' van 72 uur. Niets instructies, (nog) niets betaald. Wel vreemd.... Op naar de supermarkt om brood te halen, en we vonden zowaar ook nog een substituut voor paaseitjes. We lieten ons door de watertaxi weer naar onze boot brengen en kropen daar 's middags toch nog maar even in bed. De afgelopen dagen (vooral nachten) waren nogal vermoeiend met zo'n zeetje dat we niet meer gewend zijn en wind uit die richting. Toen we hier vanochtend de baai binnenkwamen zagen we allemaal superjachten liggen. Zelfs de 47 voeter Mercator (met Thomas, Els en Luna) lijkt hiertussen een klein schip, en de Pinical behoort al helemaal tot de kleinsten. Dat zal nog wel veranderen als de zwerm jachten achter ons binnen komt. We hadden de hele dag geen leven gezien op de Mercator, maar aan het eind van de dag werd er vrolijk gezwaaid, en een tijdje later kwam Thomas vragen of we bij hen aan boord wat kwamen drinken en een simpel hapje eten. Lekker bijgekletst, en we kunnen concluderen dat we behoorlijke bofkonten zijn geweest met de wind, want zij hebben welgeteld 24 uur kunnen zeilen gedurende de tocht vanaf Panama. Erg toevallig dat ook zij het eenzame vlaggetje op die grote zee hebben gezien, en hem bijna hadden opgevist. En we begrepen dat we hier een boel dollars zullen gaan uitgeven, maar daar wel veel prachtigs voor te zien krijgen. We hebben ze gelijk weer gedag gezegd en een goede vaart gewenst, want zij vertrekken morgenochtend richting de Marquesas. [Chantal]
vr 18 april	Pacific Ocean	Zul je net zien, zodra we de genua hadden ingerold, werd de wind minder, ruimde iets zodat we weer hoger moesten varen, en bovendien ging de stroming sterk tegen staan. De watertemperatuur is vannacht flink gedaald, en we zitten nu 's nachts met lange broeken, truien, sokken en schoenen aan!! Vannacht hadden we toch iets vreemds?! Tijdens mijn wacht, om een uur of 03.00, kwam er een groot schip aan stuurboord achter ons snel oplopen. Op de radar leek het een aardige ramkoers, hoewel ik zijn rode (bakboord) lamp zag. Hij naderde erg snel, en het leek nog steeds op een ramkoers. Uitwijken naar bakboord kon ik niet (zonder overstag te gaan), omdat we al hoog aan de wind voeren. Naar stuurboord uitwijken wilde ik niet, omdat ik zijn rode licht zag, en we daardoor dus waarschijnlijk echt op zijn pad zouden komen. Oproep op de marifoon gedaan, geen reactie. Nog steeds dichterbij. Weer opgeroepen, en nog eens, nog steeds geen reactie. Toch maar JG uit bed geschopt. Snel besloten om toch maar overstag te gaan (naar bakboord), wilde de bakstag (die we hadden geplaatst omdat we de kotterfok voeren) niet los (en dus kan dan het grootzeil er niet langs). Terwijl JG met de bakstag aan het hannesen was, keek ik nog eens naar het schip, en kon hem niet zo snel vinden. Ja, daar was hij, maar nu alleen wit licht????????? Hoe kan dat nou, heeft hij zijn navigatielampen uitgedaan? Nee, het leek erop alsof hij was omgedraaid (want wit licht zie je van achteren). Terwijl JG nog probeerde de bakstag los te krijgen, ging ik even binnen op de radar kijken. En jawel hoor, het schip was zo ongeveer 120 graden stuurboord uitgegaan, en verwijderde zich weer van ons. HEEL vreemd. Dat is geen uitwijken meer. Dat, in combinatie met het feit dat ze niet reageerden op mijn herhaalde marifoonoproepen, deed ons afvragen of ze niet iets kwaads in de zin hadden? Gezien de afstand tussen de twee witte lichten, en ook haar snelheid, moet het een groot schip geweest zijn. Het blijft echt heel vreemd, maar we zullen het nooit weten.... Wat we ook nooit zullen weten, is waarom er vandaag een vliegtuigje heel laag (we schatten zo'n 200 meter) over kwam vliegen, en na ons een bocht maakte, alsof ze wilden kijken wie we waren, en of het allemaal wel klopte. Zou onze Nederlandse vlag (die trouwens, net als de reserve vlag, dringend aan reparatie toe is. Gelukkig zijn wij Nederlander erg economisch ingesteld, lees zuinig, en hebben we een vlag die gewoon een stukje korter kan worden) wenkbrauwen doen fronsen?????? Of zou er een schip zoek zijn, en is er een reddingsactie op touw gezet, en hebben zowel het vliegtuigje als het schip gewoon een kijkje genomen???? Ons doel is Puerto Ayora, ofwel Academy Bay op Santa Cruz. Eigenlijk willen we liever naar Wreck Bay op San Christobal, want dat schijnt een stuk minder toeristisch te zijn dan Santa Cruz, dat het toeristisch centrum is, en waar de baai vol ligt met toeristenschepen, en kennelijk mag je niet eens je dingy gebruiken. Maar helaas zijn de regels gewijzigd door Equador, en krijg je slechts een permit (van 20 dagen, dat is wel een stuk langer dan voorheen) voor de eerste haven waar je aankomt. En omdat Puerto Ayora kennelijk wel het centrum is, vanwaar we bijv naar het Darwin Research Institute kunnen en ook nog wat andere faciliteiten hebt, gaan we daar toch maar heen. Het is wel gek dat je dan maar 1 eiland ziet. Je kunt wel een ferry nemen naar een ander eiland, maar dan ben je gelijk een soort transit fee verschuldigd van $ 100 pp. Per dag. En de Galapagos eilanden worden toch al een dure tussenstop waarschijnlijk. Equador is zuinig op haar Galapagos eilanden met haar fauna, en daar hebben ze natuurlijk groot gelijk in. Over fauna gesproken, ik heb vandaag de zeefauna ook weer het e.e.a. gevoerd. Vanochtend begon het al met de houdbare broodjes uit La Gomera. Die zijn nog steeds niet over de datum, en hadden we nog steeds omdat we ze eigenlijk erg vies vinden (heel zoetig en weeïg). Als Klein Duimpje heb ik ze een voor een overboord gegooid. Gezien het feit dat het spoor van broodjes nog erg lang zichtbaar was (ergo, de broodjes zonken niet, en de vissen wilden ze ook niet hebben), concludeerden we dat er toch wel erg veel troep in die broodjes moet zitten als ze zomaar een paar maanden goed blijven, en dat het dus maar goed is dat we ze hebben weggegooid. Aan het eind van de middag waren er een dozijn grapefruits en 2 dozijn mandarijnen aan de beurt (hopelijk is het nu gedaan met de penetrante lucht), plus het restant van de bananenstam. De appels zijn nog net goed genoeg om appelmoes van te maken. Wat erg goedkoop leek, in Panama, blijkt dus in feite erg duur te zijn. Zo vliegt de voorraad wel erg snel eruit. We hoorden van de Tramontana vandaag over de SSB (zij liggen nog in Panama) dat ook zij erg veel pech hebben met de groente en het fruit. Waardeloos. En jawel!!!!!! We zijn over de evenaar gegaan vandaag. Om half 5 's middags wel te verstaan. Naar goed zeemansgebruik hebben we Neptunus geprobeerd gunstig te stemmen, en wel door met hem het glas (ahum, het blikje) te heffen en te toosten op 'fair seas'. Het feit dat ons biertje uit de koelkast kwam en dat van hem niet, is omdat hij het waarschijnlijk toch al zo koud heeft daar in die koude Humboldtstroom. En dit was een goede gelegenheid om een van onze andere delicatessen tot ons te nemen, een schaars zakje borrelnoten (uit Curacao!!!). [Chantal]
do 17 april	Pacific Ocean	Gisteravond zat ik nog te rekenen dat we gemiddeld minstens 5 knopen moesten halen om niet in het donker in de nacht van zaterdag op zondag aan te komen in Academy Bay. Ik had er een hard hoofd in. Maar vandaag gingen we weer als de brandweer. De wind zit nog steeds in de zuidhoek, maar is iets gekrompen waardoor hij ruimer invalt. En dat is te merken aan onze snelheid. De gang zit er goed in, en aan het eind van de dag maak ik weer een rekensom, en kom tot de conclusie dat we gemiddeld niet harder moeten gaan dan 6 knopen om niet in de nacht van vrijdag op zaterdag aan te komen. Vrijdagavond aankomen zit er absoluut niet in, dan zouden we alle records moeten verbreken, en flink boven de rompsnelheid moeten komen. En dus is zeil minderen het devies. Dat doet wel een beetje pijn, als je eindelijk eens lekkere snelheden haalt van 7,8 knopen. En al helemaal als je in het gebied zit waar normaliter de doldrums huis houden!! Maar we zijn verstandig en gaan zonder genua de nacht in, zeilend op grootzeil en stagfok. De zee is wat minder vervelend, maar echt blij word ik in de kajuit nog niet. Normaliter slinger ik wel in na een dag of 2, maar dat is deze keer niet het geval. Lezen gaat wel een beetje, en ik heb me dus uitgebreid verdiept in de Lonely Planet van de South Pacific die we (in Barbados) van de Tobe hebben overgenomen (zij wijzigden hun plannen van 3 jaar rond de wereld in een uitgebreid rondje Atlantic). Leuk leesvoer, ik krijg er al helemaal zin in!! [Chantal]
wo 16 april	Pacific Ocean	Nadat het squall-gebied van gisteren een tijdje voorbij was, werd de wind weer zoals ie daarvoor was. 's Nachts kon de het ijzeren zeil dus weer uit, en zeilden we weer hoog aan de wind. En het is werkelijk ongelofelijk! Op een afstand van 900 mijl, enigszins off-track gedwongen door de wind, komt er een zeilboot in zicht dat ons oploopt. Ocean Scenic, een prachtig Engels jacht van een voet of 50 a 60. Het besef dat ze een veel groter jacht hebben maakt het feit dat we worden opgelopen, en later ingehaald, gelukkig een beetje goed. Wat een ongelofelijk toeval. Via de marifoon hebben we even contact gehad. Op hun vraag of wij weerinformatie hadden (meestal gespreksonderwerp nummer 1), hebben we doorgegeven wat wij wisten, namelijk dat de voorspellingen het hebben (en hadden) over wind van ca 5 knopen. "We didn't see much of that last night", antwoordden ze droog. Nee, inderdaad, de hele nacht hadden we flinke wind uit het Z gehad, en we waren dus beiden flink aan het hakken. De zeegang helpt niet mee voor de snelheid, en de forse westwaartse stroming niet voor de koers (hierdoor moeten we meer zuidwaarts aanhouden, en dat is nou juist de richting waar de wind uit komt). We maken behoorlijk helling, en dat is echt behoorlijk wennen na zo'n tijd. Het lijkt wel zeilen in Nederland!!! Vervelende korte golfslag zoals op het IJsselmeer en de Noordzee (de oceaangolven zijn vaak prettiger), met een grijze lucht boven je, en in de wind begint het al behoorlijk fris te worden. Ook nog eens aan de wind zeilen, en het beeld is dus compleet. Wat zijn wij blij dat we op onze reis over het algemeen de wind in de rug hebben. Onvoorstelbaar dat er mensen zijn die om de wereld willen zeilen tegen de heersende winden in! [Chantal]
di 15 april	Pacific Ocean	Vandaag voeren we eigenlijk continu langs een grote wolkenband met buien. Aan stuurboord was het grijs, en aan bakboord blauw met wat stapelwolken. Misschien was dat de reden dat we vanaf 01.00 uur 's nachts de motor uit hadden en konden zeilen. Weliswaar aan de wind, maar dan toch. Wel erg oncomfortabel, en ik was dan ook weer veroordeeld tot een dag niets doen in de kuip vanwege katterigheid. Dat is wel saai hoor. We zagen zo nu en dan de weerlichten in de verte, en zijn de hele dag ontsnapt aan de buien die we in de verte zagen. Maar dat kon natuurlijk niet zo blijven. Aan het einde van de middag kwam er een enorm grijszwart gebied op ons af. Op een gegeven moment kon je de regen de golven plat zien staan, en dat kwam hard dichterbij. Je kon het niet alleen goed zien, maar ook horen. Mooi gezicht en mooi geluid. We ruimden vliegensvlug de kuip op, en binnen een paar seconden stortte de hemel zich over ons uit. Terwijl wij in de ingang van de kajuit zaten leek het of de wind ineens wegviel. Dat was niet zo, alleen kwam die nu van achteren in plaats van van voren. Dat was zo snel gegaan dat de windvaanstuurinstallatie even tijd nodig had om de koers aan te passen. En vervolgens koersten we dus weer vrolijk richting Panama, inmiddels tegen 20 knopen wind inbeukend. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Er moest wat aan de koers gebeuren, en dus moest er iemand naar buiten. JG was de klos, en was in no time volledig doorweekt. De bui was zo snel gekomen dat we niet van tevoren hadden kunnen reven, en dat moest dus ook gebeuren, zowel het grootzeil als de genua. Ik was ook wel nat, maar dat was NIETS vergeleken bij JG, die letterlijk zijn t-shirt en korte broek kon uitwringen. Een van de reeflijnen had op een of andere manier voor elkaar gekregen dat een van de zeillatten niet meer goed in het zakje zat, en die stak dus achter uit het grootzeil. Dat soort dingen gebeuren natuurlijk altijd op zo'n moment. Hup zeillat eruit en naar binnen, verder reven en koers aanpassen. En zo voeren we dus ineens met de zeilen aan bakboord in plaats van aan stuurboord. Het bleef ook weerlichten in de verte, iets dichterbij dan eerst, en voor de zekerheid (onze boot is eigenlijk al een kooi van Faraday) hebben we de handmarifoon, handGPS en de satelliettelefoon maar in onze RVS over gelegd. Je weet nooit...... Op de radar was te zien dat de squall een doorsnede had van zo'n 24 mijl, echt een enorm gebied dus. Echt een hele vreemde gewaarwording als de wind zo vliegensvlug omdraait. Vervolgens viel de wind terug van 20 knopen naar 2 knopen, en moesten we de hele avond motoren. Weard!!!!! [Chantal]
ma 14 april	Pacific Ocean	We houden 3-uurs wachten aan van 7 uur 's avonds tot 7 uur 's ochtends, en tukken overdag nog een klein beetje bij. We hebben een tijd geleden de wachten omgedraaid; ik neem nu de wachten van 19.00 tot 22.00 en van 01.00 tot 04.00 voor mijn rekening, JG de andere twee. Reden hiervoor is dat JG gemakkelijker inslaapt. Om 19.00 krijg je mij met geen mogelijkheid in slaap. Toen we ze nog andersom deden had ik het gevoel dat ik twee keer midden in de nacht slaapdronken aan het werk moest, en als je wakker wordt moet je altijd eerst wennen aan de bewegingen van het schip. Mijn lijf werkt dan nog niet zo gecoördineerd. Niet dat mijn bewegingen normaliter zo gecoördineerd zijn hoor, zelfs thuis liep ik regelmatig gewoon tegen een deurpost aan. Altijd al gehad, vroeger fietste ik ook gewoon tegen een lantaarnpaal aan, terwijl ik achterom keek waar de rest van de family bleef. Vandaag zijn de laatste tomaten uit Panama City van boord gegaan, vergezeld van wat witte en groene wattige schimmeltjes. Ze waren zo verheugd dat ze, zodra ze het water raakten, uit elkaar spatten van vreugde. Het is verbazingwekkend dat de 3 resterende tomaten die ik in de supermarkt op Curaçao heb gekocht (toen zo groen en hard als maar zijn kan), het nog steeds prima uithouden, want spul uit de supermarkt is normaliter gekoeld geweest, en moet je dus eigenlijk ook koel blijven bewaren. Over eten gesproken, bij het opruimen van de boodschappen in Colon kwam ik een megapak muisjes tegen. Nog uit Nederland!! O, wat een traktatie is dat 's ochtends zeg, bij het ontbijt!!!!! Echt gek hoor, dingen die je thuis eigenlijk nauwelijks at, zijn nu een bijzondere lekkernij. Ik heb zo'n vermoeden dat ik tonnetjerond word als we na deze reis weer in Nederland zijn. De laatste tijd mis ik het leven in Nederland wel. Heimwee is een te zwaar woord, maar het lijkt me ook wel weer heerlijk om lekker in je eigen huis te zitten, met je familie vlak bij, gewoon naar de supermarkt te kunnen, af en toe lekker verwend worden en smikkelen bij je ouders, een beetje shoppen (dat leer ik helaas niet af, geloof ik), af en toe borrelen in de kroeg, zelfs in werken heb ik dan zin. Jullie verklaren me vast voor gek. Het zal wel weer overgaan hoor..... Vandaag hebben we het spelletje gedaan 'Hoe vaak kan de motor aan en uit'. De wind varieert van zo'n 2 tot 9 knopen, schuin van achteren. Zodra onze snelheid beneden de 1,5 a 2 knopen komt, zetten we de motor aan, en zodra het weer ietwat aanwakkert kan ie weer uit. Nu zeilen we met de halfwinder, die wonder boven wonder nog aardig vol blijft bij 5 knopen wind. Ik heb vandaag JG de mast in gehesen (op de lier, en hij helpt dan een beetje mee door zich omhoog te trekken), want hij werd weer helemaal knettergek van het gekraak van de verstaging. Hij heeft vakkundig deze trommelaars van Burundi de nek omgedraaid door aan de zaling te gaan hangen (in het bootmansstoeltje, dat vast zit aan een val, wel te verstaan). Jammer genoeg was hij het fototoestel vergeten, want dat zou wel een fraai plaatje opleveren met de halfwinder op. Verder hebben we de bijboot, die nog (leeg) op het dek onder de giek lag, opgevouwen, waarna ik JG z'n bijna-dreadlocks onderhanden heb genomen. Door een freakwave heb ik per ongeluk een hap uit zijn oor geknipt. Geintje. We zaten in het stuurboord gangboord in de hoop dat de weinige wind nog wat haren overboord zou blazen, maar toen we goed en wel bezig waren viel de wind weg, fladderde de halfwinder continu in ons gezicht en bijna in de schaar (oeps....), en dobberden we rond zonder snelheid. Net toen we beiden helemaal zwart (en grijs....) van de haren zagen, kwamen er heel traag dolfijnen op ons af. We wilden niet de hele boot bezaaien met haren, en helaas konden we dus hun aandacht niet trekken (wij denken dat dat helpt) en jammer genoeg waren ze ook weer snel verdwenen. Wel hebben we bezoek gehad van onze eerste vogel aan boord. Hij vond onze Pinical maar niks, kennelijk, want hij had het snel gezien. Dat scheelt weer vogelstront. We hebben trouwens laatst zoiets ongelofelijks gehoord!!!!!!! De Dashews, de zeilgoeroes die meters boeken hebben geschreven, zijn een motorjacht aan het bouwen!!!!!!!! Niet te filmen, Toen ik dat hoorde zei ik dat Steve Dashew zeker een nieuwe markt wil aanboren voor zijn boeken, en we hoorden dat hij inderdaad zo schijnt te denken. Dat is pas van je geloof afvallen!!!!!! Het scheelt wel een boel touwen aan boord....... Volgende stap is misschien een caravan....? Scheelt wel een boel gewiebel en gedoe....... [Chantal]
zo 13 april	Pacific Ocean	Gisteren zat JG in een krantje te lezen van het Panama Kanaal, achtergelaten door onze kanaalpilot. Hij zag daarin dat ze bij het Panamakanaal op zoek zijn naar advocaten. Betaalt zegge en schrijve tussen de $ 35 en $ 75 dollar per uur. Ga maar ff rekenen, en je begrijpt waarom we onmiddellijk zijn omgedraaid. We hebben besloten om een jaar in Panama te blijven, en voorlopig op onze boot te blijven wonen. We hebben dan na een jaar genoeg geld om de rest van onze wereldomzeiling in ruim 2 jaar te doen in plaats van in ruim 1 jaar. Geintje...... Maar toch is het ongelofelijk dat dat zo ontzettend goed betaalt. Als je met de taxi door Panama City rijdt, (het lijkt wel alsof die chauffeurs altijd een andere route nemen), kom je door wijken met de meest kapitale villa's. We begrijpen nu hoe dat zit, met dit soort salarissen. Volgens de taxichauffeurs wonen in die villawijken alleen maar Amerikanen. Die hebben overigens allemaal een 4WD voor de deur staan. Alles zit achter tralies, zelfs op bovenverdiepingen, ook de airco's die aan de buitenkant op de muur hangen. Maar goed, we zijn niet meer in Panama City maar onderweg naar de Galapagos eilanden, ofwel Archipelago de Colon. Vanochtend om 9.00 uur kon de motor uit en hebben we (grotendeels aan de wind) kunnen zeilen met een rustig gangetje. Tot half 7 's avonds, toen de portie wind weer op was. De hele dag is er een hele vervelende zeegang, weliswaar niet hoog (zo'n 1 a 2 meter), maar wel heel kort en onregelmatig. Niet goed voor de maag dus. Nog een dagje niet lezen. Had ik gisteren de eerste tomaat aan de haaien gevoerd, vandaag was het de beurt aan tomaat nummer 2 en 3, alle sperzieboontjes (ca 1,5 kilo, wit van de schimmel)), alle wortels (ca 1,5 kilo, die blijven normaal erg lang goed, maar er zat nu groene schimmel op), en de kouseband (2 bundels, totaal verdroogd). De bananen naderen ook hun eindstadium van rijpheid, en zijn dus ook niet zo'n lang leven meer beschoren. Balen, balen, balen. De voorraad verse groente is nu wel erg drastisch uitgedund. Ik hoop dat de rest het wel langer houdt, anders moeten we wel er snel gaan beginnen aan het blikvoer. Ik zag vanmiddag zomaar ineens een stok met een zwart vlaggetje uit het water steken. Geen andere stokken in de buurt (dan zou het nog een visnet kunnen zijn), en mijlenver van alles vandaan. Wat zou die stok daar in hemelsnaam doen??? JG riep me vanmiddag omdat hij een haai dacht te zien naast de boot. Ik spoedde me naar buiten, maar er was helaas niets meer te zien. Hij was vast afgekomen op het smakelijke hapje biefstuk (voorlopig onze laatste traktatie op vers vlees waarschijnlijk) dat ik op het aanrecht had liggen om klaar te maken. Die haaien schijnen bloed al van kilometers ver te ruiken. Ruiken? Nou ja, ik weet het niet. [Chantal]
za 12 april	Pacific Ocean	Vanaf vandaag hebben we ons oceaanlogboek weer in gebruik genomen. Op de oceaan kunnen we de website niet uploaden, en houden via een andere weg een oceaanlogboek bij. We sturen korte e-mailtjes via de Iridium met tekst, die automatisch op de pagina van het oceaanlogboek worden gezet (met Flexwindow, een programma van Tijn, www.greenmont.nl ). Daarnaast houden we gewoon ons dagboek bij, en dat uploaden we weer zodra we weer aan wal zijn. Er zijn zeilers (o.m. de Dashews) die absoluut niet op vrijdag vertrekken, en je vreemd aanstaren als jij dat wel doet. Bijgeloof in dezen is ons vreemd. We wilden gewoon nog gebruik maken van die lekkere wind. En inderdaad werden we vandaag de Golf van Panama met een goede snelheid uitgeblazen. 's Nachts met een boel kolossen van schepen op onze hielen of voor ons, maar eenmaal een eindje uit de Golf hadden we er niet zo veel meer in zicht. Ik heb 's nachts de eerste groente al weer overboord gegooid, want terwijl ik een minitukje van 10 minuten deed, lekte het sap van een eerste rotte tomaat (vanuit een netje) op mij. Wel precies goed geplaatst trouwens, want het viel op m'n hand en niet op m'n shirt. Ik had al wel iets geroken, maar dacht dat dat vast niet kon. Maar m'n neus had me niet bedrogen. Het was inderdaad één van de tomaten die we deze week nog hadden gekocht, dus laten we hopen dat dat een eenmalige mislukkeling was. We hebben onszelf trouwens ook laten verleiden tot het kopen van een stam bananen. Iedereen weet dat je die toch niet op krijgt, want alle 200 bananen worden gewoon tegelijkertijd rijp. Dan kun je bananen eten tot je er ontzettend misselijk van wordt (voor Stef is waarschijnlijk alleen al het lezen van deze passage genoeg...), bananenbrood, bananencrème, gedroogde bananen, bananensoep etc etc..... Maar ach, dit was een klein stammetje, en het kost toch allemaal geen drol in Panama, dus als ze rot worden gaan ze gewoon naar de haaien. Hij hangt nu te bungelen aan de beugel op het achterschip, en alle bananen waren in een dag al geel geworden...... Met een windje van zo'n 15 knopen vanuit het NNW gingen we lekker. Ik zelf ben zo'n eerste dag helemaal niets waard. Zeeziekteperikelen, die zich deze keer met name uit in totale lamlendigheid (plus een beetje misselijkheid), deden ieder vleugje energie de das om, en ik heb dus maar een beetje gehangen en gedut. Eerst in het ritme komen. Morgen gaat het vast een stuk beter. Om een uur of half vijf 's middags ging de wind uit, en de motor aan. Volgens de windvoorspellingen duurt het nog een eeuwigheid voordat er weer een zuchtje aankomt, en ook een beetje zuidelijk aanhouden om wind op te pikken heeft geen zin. De telltale die aan het blad van de windvaanstuurinrichting zit hangt er werkeloos bij. De oceaan is net een rimpelige spiegel. De maan houdt ons 's nachts gezelschap. De Pacific Ocean doet zijn naam vooralsnog eer aan.... [Chantal] "Wind of geen wind, dat is de vraag" schijnt een bekend Brits zeeman ooit gezegd te hebben. Nu zijn dat rare jongens die Britten, maar 1 ding is zeker, hij deed zijn uitspraak in de Pacific!!! In de hele Pacific waait het stevig. In de hele Pacific? Nee, in één hoekje biedt een kleine groep hardnekkig weerstand. Dit stukje staat bekend om de lichte winden, dus een verrassing is het niet bepaald dat het niet waait. De 1e 20 uur was mooi, erg mooi en door wind en stroom speelde de Pinical weer vrolijk brandweer. Om 16:30 was het speelkwartier voorbij en werd de windknop uitgezet. Maar dan ook echt helemaal uit. Dus motor aan en met een rustige 5-5,5 knoop bij 2000 toeren richting waypoint. En hopen dat de wind zich niet houdt aan de forecasts, want die zijn voor de komende dagen nu niet bepaald hoopgevend... Zodra er weer een zuchtje staat, gaan de zeilen weer op. Want die extra 100 liter diesel in cans hoeft niet op natuurlijk!!! (en die 400 liter in de tanks ook niet.....). [JG]
vr 11 april	Balboa - Pacific Ocean	Vliegen, hollen en vliegen om zo snel mogelijk weg te gaan. We moesten nog uitklaren, en volgens onze geweldige taxichauffeur uit Colon, Rudy, was dat een fluitje van een cent hier in Colon. Ff naar de immigratie op de pier bij de jachtclub en that's it. No go dus. Volgens een of andere vreemde procedure moet je eerst bij de National Bank 4 postzegels van 1 dollar halen, daarmee naar de havenautoriteit (in de commerciële haven) en daarna naar Immigration. Ook dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de National Bank had geen postzegels meer van 1 dollar. Nog 3 andere banken gehad voordat we die kennelijk schaarse objecten te pakken hadden. Wij bleven in het ongewisse over waarom je überhaupt postzegels moet hebben om uit te klaren, en al helemaal waarom dat geen 8 postzegels kunnen zijn van 50 cent..... Het zij zo. Twee en een half uur later, waren we uitgeklaard. Nog even naar de artesian market, waar we bijna een houtsnijwerk hadden gekocht, ware het niet dat het beschadigd was. Hetgeen ook voorkwam dat we ons driemaal achter de oren hadden moeten krabben waar we dat ding eigenlijk nog een klein anderhalf jaar hadden moeten laten, want het formaat was nou niet echt handzaam te noemen.... Naar de mall om JG z'n (verlate) verjaardagscadeau te kopen, een minuscuul digitaal fotocameraatje, echt broekzakformaat. Voor de snapshots bij gelegenheden waarbij je geen zin hebt om de grote digitale camera mee te nemen. Echte een luxe artikel natuurlijk. We wilden onze tijd in de zogenaamde Westerse wereld in stijl afsluiten, en waar kun je dat nou beter doen dan bij McDonalds...... Na diesel, benzine en water getankt te hebben gingen we uiteindelijk pas om 20.15 lokale tijd weg. JG had eigenlijk geen puf meer, maar er stond al 2 dagen een lekkere bries, en gezien de weersvooruitzichten (geen wind daarna) wilde ik daar nog wel goed gebruik van maken. Achteraf was ook JG daar gelukkig mee. Ik was vandaag trouwens ook erg gelukkig. JG en ik hadden eergisteren in de mall op zo'n weegschaal gestaan waar je een kwartje in moet gooien, en ik schrok me het apelazerus, want dat was toch wel er veel...... Gelukkig heb ik vandaag ergens een tabelletje gevonden waaruit bleek dat een pond (libra) geen halve kilo is, maar ongeveer 10 procent minder. Dat klopt beter met m'n gevoel dat ik gewoon nog hetzelfde gewicht heb als altijd. Pfiew.... JG daarentegen blijkt een mager scharminkel geworden te zijn, als je diezelfde omrekentruc gebruikt..... [Chantal]
do 10 april	Balboa (Panama City)	Wisten jullie dat: Het Panamakanaal niet van W naar O loopt (of van O naar W), maar van NW naar ZO. Kijk maar hiernaast (plaatje is niet zo mooi, want het zijn 2 verschillende soorten kaarten met andere kleuren); Wij zijn doorgelicht door de CIA en de FBI. Panama heeft geen leger noch marine, en dus nemen de Amerikanen de honneurs waar in deze oorlogstijd, om deze strategische locatie te beschermen. Eén gek die met een bazooka schiet op een olietanker is genoeg om zo'n gigantisch belangrijk knooppunt om zeep te helpen. We zijn blij dat we erdoor heen zijn. Het water hier aan de Pacific kant 21 graden is (bbrrrrrr, dat komt door de Humboldtstroom), en aan de Atlantische kant 29 graden. We merken het gelijk aan de temperatuur van het water in onze tanks; we namen nog wel eens een koude douche, maar dat is er nu niet meer bij. Ons plan om vandaag te vertrekken hebben we maar weer laten varen. We dachten in Colon toch echt dat we deze keer op ons dooie akkertje de dingen konden doen voor een grote oversteek. En hoewel we in Colon ook flink hebben zitten pezen, moeten we dat ook nu weer doen. Al dat groente en fruit moet ook weer ergens in de boot, de genua 2 moet verwisseld voor de genua 1 (daarvoor moet alles uit de punt en ook alles uit de bakskist om e.e.a. tevoorschijn te halen en weg te bergen), de windvaanstuurinstallatie moet gecheckt en gesmeerd, de trommels van Burundi (zoals Bin de kraak in de verstaging noemde) zijn weer teruggekeerd en moeten de nek worden omgedraaid (voor de verandering deze keer JG de mast in, die hiernaast), website bijgewerkt, administratiezaken regelen met ons thuisteam Martijn, vlees kopen, wassen etc etc etc etc etc etc....... Morgen is dus de dag van vertrek. Het is ca 1000 mijl naar Galapagos. De wind is volgens de vooruitzichten schaars op dit traject, want we varen in de doldrums. Veel regen en weinig wind, donderbuien staan ons te wachten. Kan dus een week duren, maar ook twee weken. We'll see.... [Chantal]
wo 9 april	Balboa (Panama City)	's Ochtends naar de markt voor verse groente en fruit voor de komende weken op zee. Met de taxi erheen (samen met de Shearwater), een eerste rondje lopen om je te oriënteren (wat is waar en goede kwaliteit) en daarna, met je persoonlijke kruier met karretje (heel decadent maar (gelukkig) erg normaal: costa dos dollars voor 2 uur). Terug naar de boot met tig kilo voer en dan begint het pas: schoonmaken en afspoelen van de beestjes voordat het naar binnen kan. Toen we net bijna alles klaar hadden, werden er boven ook wat sluizen opengezet en regende het ca. 2 uur verschrikkelijk hard. Als dat nu wat eerder was begonnen, hadden wij ons de moeite kunnen besparen.... Maar ja, dat gaf wel weer de gelegenheid om deze website weer even bij te werken :-). Die gaan we nu, ca. 15:00 LT, ergens proberen te uploaden en dan kunnen we gelijk de e-mail downloaden. Als dat hier wel gaat tenminste..... We hopen dat morgen nog een keer te doen, en dat zal het een tijdje een stuk minder worden... [JG]
di 8 april	Balboa (Panama City)	Dagje boodschappen gedaan. Eerst met de taxi een paar watersportwinkels langs gecrosst op zoek naar de laatste dingetjes. Enkel voor de geïnteresseerden: o.a. een nieuwe schakelaar voor de windmolen, nieuwe zwemflippers voor JG, motorolie, outboardolie, en met name ook bio-diesel om de beestjes in de tank eens mores te leren. Daarna naar de shopping-mall (met de mooie naam El Dorado) voor een aantal kleine dingen. Kost je al met al toch weer de hele dag, maar leuk is het wel en je ziet en beleeft veel van zo'n stad. Daarna opschieten naar de boot (met de gratis watertaxi van de jachtclub: met je eigen dinghy rondvaren is hier niet toegestaan) om zwemkleren op te halen, weer terug te crossen naar de jachtclub en lekker dobberen in het zwembad, biertje drinken en wat ouwehoeren met ander bootjesvolk. Zwaar werk dus weer. BTW: voor diegene die het gemist hebben, rechts een beeldje van de webcam bij de Miraflores-sluis in het Panamakanaal; iedereen nogmaals heel erg bedankt; het was erg leuk!!! [JG]
ma 7 april	Transit Panama Kanaal	Vandaag was de grote dag. De mijlpaal 'het Panama Kanaal'. Om 4 uur 's ochtends zou de pilot komen. Of liever gezegd de advisor, want ze sturen tegenwoordig geen pilots meer mee op zeiljachten, maar pilots in opleiding of sleepbootkapiteins. JG had afgesproken om Rudy, de taxichauffeur om half 4 op te halen bij de jachtclub, en daarna Henk en Marjolein van de Jori (je moet 4 linehandlers hebben plus een schipper). Om 4 uur zaten we met z'n allen klaar, bijboot op het dek, en na een oproep op het marifoonkanaal hoorden we dat de pilot om half 6 zou komen. Zo lang hoefden we niet te wachten, want om 5.05 was hij er, om 05.15 waren we ankerop. Het is een klein half uurtje naar de eerste sluis, en daar was het inmiddels al licht. Er zijn verschillende mogelijkheden voor een jacht om door het kanaal te gaan: alleen in het midden van de sluis, met max 3 jachten aan elkaar geknoopt in het midden, aan een sleepboot geknoopt of langs de kant (dat laatste wil je dus niet). Wij gingen de eerste sluis in, met z'n drieën aan elkaar geknoopt met een Duitse een Australische boot, en wij in het midden. De Duitser, die de zwaarste boot had, een stalen jacht van ongeveer dezelfde lengte als onze Pinical, vond dat ie zijn motor wel uit kon doen, en ons het werk laten doen. Not nice, en dat levert al enige stress op als je beseft dat je pas aan het beginnen bent en dan al problemen hebt met dat stuk onbenul. Tot overmaat van ramp had de Duitse boot een advisor aan boord die er maar een beetje bij hing en slap zat te lachen. Onze pilot en die van de Shearwater bemoeiden zich ermee, en natuurlijk liet ook JG zich niet onbetuigd. De Shearwater is trouwens een bootje van 22 voet, dik 7 meter. Echt ongelofelijk moedig van die mensen, dat ze daarmee de wereld omzeilen. Ze vertelden dat ze in Zuid Australie 4.000 schapen te hebben. Een keer in de twee weken vult de buurman het voedsel e.d. aan, en ze gaan 1 keer per jaar naar huis om de schapen te scheren. Ze hebben trouwens ook een vakantiehuis ergens op een eilandje ten Zuiden van Australië, en we werden uitgenodigd om daar gratis een vakantie te komen houden. Voorlopig niet, dank je wel, maar wie weet!!!!! Zodra je in de sluis bent gooien mannen die op de kant staan twee dunne lijnen naar je toe met loodjes of zware zakjes (oppassen voor deze rondvliegende projectielen!). Het is de bedoeling dat de buitenste twee jachten twee lijnen (voor en achter) op de boot beleggen, en dan is het een kwestie van de lijnen strak houden (als je omhoog gaat) of laten vieren maar wel strak houden (als je omlaag gaat). Omdat Shearwater II, die aan bakboord aan ons was vastgeknoopt, minuscule klampen had, die al bewogen als je ernaar keek, laat staan zo'n 22 mm dikke lijn op belegt, besloten de advisors dat de voorlijn aan bakboord (voor komt de meeste kracht te staan als je omhoog gaat) op de Pinical belegd zou worden. Pfiew, dat is een zorg minder, want ik werd wel enigszins gestrest toen ik die klampen zag. Maar de andere buurman zorgde voor de echte stress, want terwijl de sluis werd volgepompt door ca 100 gaten in de bodem met een diameter van bijna 1,5 meter, zat de Duitser, Wolf wisten we inmiddels, lekker te videofilmen terwijl zijn achterlijn los begon te gaan. Ineens riep de pilot van de Shearwater tegen hem "Pull, pull, pull buddy, pull!!!!!!". Geen reactie. En vervolgens riep iedereen tegelijkertijd "PULL!!!!!!" "PULL!!!!!!" "ZIEHEN!!!!!!" "WOLF, PULL!!" "PULL BUDDY!!!!!" Gelukkig had hij het toen door, en begon de lijn enigszins in de gaten te houden. De pilot van de Duitse boot was erg op z'n pik getrapt dat ie werd overruled door onze pilot en die van de Shearwater, en ging binnen zitten mokken. Pas nadat ie had liggen tukken kwam hij weer naar buiten. De Shearwater en wij dankten de hemel op onze knietjes dat Wolf als snelheid aan de kanaalautoriteiten 4 knopen maximale snelheid had opgegeven, omdat hij er graag 2 dagen over wilde doen. Dan waren we tenminste niet bij de andere sluizen ook met hen opgescheept (let op de woordspeling.....). De sluis aan de Atlantische kant bestaat uit 3 delen, waarmee je 85 voet (een kleine 30 meter) omhoog gaat naar het Gatun Lake, een kunstmatig meer. Dat het kunstmatig is, is te zien, want je ziet, met name in het eerste deel van het meer, allerlei dode boomtoppen boven het water uitsteken. Er zijn twee routes waarlangs je kunt gaan, en wij hebben de Banana Cut gedaan. Geen bananen gezien trouwens hoor, maar wel de mooiste route schijnt. Na 31 mijl op het meer kom je bij de eerste sluis aan de Pacifische kant, de Pedro Miguel sluis, waar je in een stap 31 voet zakt naar het Miraflores Lake. Voor deze sluis werden we met de Shearwater aan elkaar geknoopt. Na 2 mijl komen de Miraflores sluizen, waar je in twee stappen nog 54 voet zakt. In totaal is er ongeveer 200 miljoen liter water voor nodig voor een schip om van de ene kant naar de andere kant te komen. Alles is goed gegaan. We waren erg blij met onze Rudy, die duidelijk erg ervaren was en iedereen aanwijzingen kon geven. Onze pilot Roger werd steeds zieker, hij had de griep, en liet op het meer graag Rudy de honneurs waarnemen. Overigens hadden we een prima pilot, een rustige vent, die goed aanwijzingen gaf zonder te blaffen. Henk en Marjolein van de Jori hebben echt fantastisch werk geleverd, JG heeft goed geschipperd. Ik zelf heb eigenlijk geen drol gedaan omdat ik de bakboord achterlijn als taak had, en omdat die aan de Shearwater vast zat (en zij de achterlijn naar de wal hadden) had ik dus een luizenbaantje. Tenminste wat het line handlen betreft. Ik vond dat niet erg, in verband met m'n vingers die nog steeds niet recht willen en nog wel pijn doen, en bovendien had ik m'n handen vol aan het volstoppen van iedereen met drank, ontbijt, versnaperingen, drank, nog eens drank en natuurlijk last but not least het middagmaal. We waren al gewaarschuwd dat je een goede maaltijd voor de neus van de pilot moet zetten, want anders laten ze het aanrukken (ook willen ze trouwens geen kraanwater drinken maar gebotteld water, en je krijgt ook nog eens van tevoren de instructie mee dat je een schoon toilet moet hebben). Tja, en wanneer moet je nou zo'n maaltijd serveren? Want we zouden de sluizen aan de Atlantische kant tussen 13.00 en 15.00 doen. Toen ik het vroeg aan de pilot, kreeg ik als antwoord "Now!!?" Was ik ff blij dat ik het al had voorbereid.... Enniewee, het was een hele vreemde gewaarwording in de Miraflores sluizen, wetende dat de hele wereld, maar niet in het minst het thuisfront, ons live kon zien op de webcam op www.pancanal.com. Gek idee dat iedereen thuis aan zijn computerscherm gekluisterd zat. En ons overlaadde met sms-jes, telefoontjes, sms-jes en nog meer telefoontjes. Echt harstikke leuk al die aandacht. Dus dank hiervoor!!!!!! En ook voor de moeite die jullie je getroost hebben om zoveel mogelijk plaatjes te downloaden. Super!!!!! Eenmaal aan de andere kant van het Kanaal ontvouwde zich het panorama van de Pacific nadat we onder de brug van de Amerika's waren door gevaren. Voelt niets anders hoor, zo'n andere oceaan. Maar wel weer een nieuw begin!!! Eenmaal vast aan een mooring bij de Balboa yachtclub, hebben we samen met Henk en Marjolein (die bleven slapen) een frisse duik genomen in het zwembad van de jachtclub. Heerlijk!! [Chantal] Tja, wat heb ik daar nu nog aan toe te voegen? Als je goed voorbereid bent en alles klaar hebt is het allemaal niet zo ingewikkeld (zoals met de meeste dingen trouwens...) Toch ben je natuurlijk wel wat gespannen omdat je weet dat de krachten erg groot zijn en dus dat, als er wat mis gaat, de gevolgen groot zullen zijn. Voor de rest is het gewoon de Krabbegatssluis op een rustige voorjaarsdag met dat verschil dat je niet zelf de lijnen om de bolders hoeft te leggen... :-) Omdat we Rudi bij ons hadden én een relaxte maar wel zeer goede loods én Henk & Marjolein van de Jori was het een leuke dag. En de aandacht bij de Miraflores-sluis was natuurlijk hartstikke leuk! Jammer dat we op zo'n moment niet kunnen reageren. Maar Wouter, petje af, waar of niet?!?!?!?! :-) Een groot verschil met de andere kant is dat het water hier veel kouder is. Het is hier 21 i.p.v. 29 graden en dat maakt het veel comfortabeler. Goed om de laatste dingen te doen. Waarschijnlijk gaan we donderdag aan het einde van de dag of vrijdag verder richting de Galapagos. [JG]
zo 6 april	Colon (Panama)	Hebben jullie eigenlijk het logboek al gezien (zie button in het rechtermenu)? Het staat al een tijdje op het web. Het was wel even zweten, maar dat ontbrak nog aan onze site. Over logboeken gesproken, ons papieren logboek is precies vol nu we de Atlantische Oceaan achter ons hebben gelaten. Nieuwe oceaan, nieuw logboek. Vandaag hebben we ons maar opgesplitst om alle klussen te klaren voor we weg kunnen. [Chantal] Na een ochtend vliegen en werken waren we goed en wel terug aan boord toen we plotseling hard iemand "Pinical Ahoy" hoorden roepen. "Neef" Theo, captain op de P&O Nedlloyd Buenes Aires werd per dinghy door andere cruisers afgeleverd. We wisten dat hij waarschijnlijk de 6e in Colon zou zijn, maar omdat wij niet bij de e-mail konden, hadden we geen details. Gelukkig was Theo zo slim om maar gewoon een taxi naar de jachtclub te nemen en daar verder te kijken. Het was erg leuk om even bij te praten. We hebben geconstateerd dat de verschillen tussen een 180 meter en 12 meter boot toch wel erg groot zijn.... :-) Daarna opschieten om alles klaar te maken voor de transit. Reddingsboeien eraf, 12 banden aan de boot vastknopen, lijnen en extra fenders klaar leggen, alles opruimen, nog een keer alles checken, etc. etc. Daarna geslapen als een roos. Wel een beetje kort: de wekker stond om 02:30 uur...... Enne Theo; meestal worden we niet nat in de dinghy.... :-) [JG]
za 5 april	Colon (Panama)	De e-mail geeft al een paar dagen problemen. Als we in de bewoonde wereld zijn maken we de e-mail op de notebook. Die nemen we dan mee naar het internetcafé en daar versturen we dan alle mail, en halen de mail binnen natuurlijk. Dat scheelt namelijk heel veel veel dure iridium-minuten. We hadden ons er echt op verheugd om, voordat we de lange mijlen van de Pacific ingaan, nog even lekker lang en veel te kunnen mailen..... Zowel versturen als ontvangen lukte echter niet; hopelijk is het mysterie nu opgelost. Jeroen, alvast bedankt!!! Iedereen: totdat we echt vertrekken de Pacific op kunnen we de e-mails nog vaak binnenhalen en lezen!!!! Waarschijnlijk gaan we woensdag echt weg...... Verder gekl**** om de tank schoon te krijgen. En daarna je zelf en de boot weer.... Maar alles is weer klaar voor lange tijd. In Panama City kunnen we bacterie-killer kopen om dit voor eens en altijd (hopelijk) te voorkomen. Jori bedankt voor de pomp, Salamandra dank voor de 250 liter (!!!) drum. [JG] JG heeft het project 'diesel schoon terug in de tank' vandaag succesvol afgerond, terwijl ik van 's ochtends 10 tot 's avonds 10 bezig ben geweest met het doen van de was. Hier kunnen we de was namelijk nog laten doen of in de wasmachine stoppen, en straks waarschijnlijk niet meer. Jullie vragen je natuurlijk nu af waarom ik er dan de hele dag mee bezig ben geweest. Zo gaat dat dus op zo'n wereldreis. Vier wasmachinewassen laten doen, plus een aantal handwassen zelf doen, en dan ook nog alles in verschillende etappes laten drogen op de boot (het past natuurlijk niet allemaal tegelijkertijd op de boot). We willen het droog binnenhalen voordat we gaan slapen, want eergisteren was hier een van de olietankers roet aan het maken. Het was binnen een mum van tijd echt helemaal mistig, zwart wel te verstaan. De enorme wolk ging net aan ons voorbij, maar de Tramontana had minder geluk. Werkelijk alles was zwart, dek, schoten, de zeilhoezen, alles. Gelukkig waren ze op tijd met het dichtdoen van de luiken, anders was het binnen ook zwart geweest. Maar goed, wij willen natuurlijk niet dat onze was dat lot beschoren is, en dus willen we het echt niet buiten laten hangen hier. Dus, hele dag hard gewerkt en alleen even zitten om wat vocht tot je te nemen. Mijn handen zijn trouwens blauw nu. Ik heb een t-shirt geverfd, en daarbij geen rubber handschoenen aangedaan. Die lagen te ver achterin een kastje, en ik had geen zin om die uit te graven. Het project is trouwens mislukt volgens mij, want het shirt blijft afgeven. O ja, ik heb vandaag onze mola's gefotografeerd, zie hiernaast. Speciaal voor Dineke sr. Nee, het zijn geen blouses en nee, ik kan ze niet aantrekken.... Van origine maakten de Kunavrouwen er wel blouses van, en die dragen ze nog steeds, maar die worden niet veel verkocht aan toeristen, want wie wil er nou met zo'n ding lopen.... [Chantal]
vr 4 april	Colon (Panama)	Marjolein en ik hadden afgesproken om vandaag met z'n tweeën naar Panama City te gaan op zoek naar een kapper. En zo geschiedde. Na 1,5 uur in de intercity bus, met airco en een of andere vage film, kwamen we aan in deze enorme stad. Wat een contrast met Colon zeg! Colon is erg arm, de huizen en gebouwen zijn vervallen, in de supermarkt komen de straatkinderen op je af op zoek naar een beetje voedsel, het is heel erg crimineel, men adviseert je uitsluitend per taxi voort te bewegen en zelfs per taxi ruik je zo nu een dan een ontzettend putlucht in straatjes, als je de zijstraatjes inkijkt word je niet vrolijk. Panama City daarentegen is een moderne, enorm uitgestrekte stad waarin de Amerikaanse invloed duidelijk zichtbaar is. We lieten ons gelijk bij de eerste kapper zie we konden vinden knippen, en hoewel het (qua techniek en kapsel) best goed geknipt is, was ik aanvankelijk weer diep ongelukkig, want het is weer niet wat ik wilde. Ze LUISTEREN gewoon niet, die kappers. Maar ja, niets aan te doen, en alles went. Vervolgens hebben we heerlijk geshopt. DAT is lang geleden zeg!! Met JG is het toch anders dan lekker beppend met vrouwen onder elkaar. Jee wat klinkt dat erg. Nou ja, het was in elk geval erg leuk. Marjolein wilde nog naar de Tourist Information, en onze taxichauffeur moest eerst 3 keer vragen langs de kant waar hij dat kon vinden. Uiteindelijk werden we ergens afgezet, waarbij we onze twijfels hadden. Maar we werden verder begeleid, en inderdaad, op 3 hoog achter, in een of ander onooglijk kamertje zat het bureautje met 3 mensen op een kluitje. Ongelofelijk. De taxiritjes waren trouwens een hele ervaring, vergeleken bij Colon. In Colon rijden ze niet hard, want om de zoveel meter is er wel een gigantische kuil in de weg die ze moeten omzeilen of waar ze doorheen moeten. In Panama City is dat duidelijk anders. We hebben echt stijf rechtop in de taxi gezeten, kijkend naar de rijbaan die de taxichauffeur ergens tussen een grote bus en een andere auto verzint, of opzij gegooid door een abrupte beweging waardoor de taxi net voor een andere taxi op de baan ernaast kon gaan rijden, bovenop de bumper gaan zitten van een andere taxi (ach, die zonde beging ik ook wel eens....). Marjoleins uitroep naar de taxichauffeur: "O, mi corazon!!!" mocht niet baten. En terwijl wij genoten van een lekker dagje uit, was JG hard aan het werk, want toen Henk en hij weer terug wilden naar de ankerplek, na de Pinical weer vol met diesel gepompt te hebben, sloeg de motor weer af, juist in de havenkom. Weer, inderdaad, want tussen Cartagena en de San Blas was dat ook al gebeurd. We hadden toen al zitten dubben hoe dat kwam, want als de diesel in die tank op zou zijn, hadden we wel een belachelijk hoog brandstofgebruik gehad. We wilden dat dus testen door te tanken. Nou ja, in elk geval werd er wel iets duidelijk door die test, en dat was dat het niet aan een lege tank lag. Opnieuw het filter vervangen, want die zat weer vol (net als onderweg van Cartagena naar de San Blas eilanden). Dan is er dus wat anders aan de hand, en JG heeft de hele dag gezwoegd. Diesel uit de tank overgepompt met een pomp van de Jori in een kunststof drum van 250 liter van de Salamandra (die we al sinds Curaçao her en der tegenkomen), en vervolgens de dieseltank schoongemaakt. En wat het nou was? Bacterievervuiling!!!! Daar hebben we in Nederland nog speciaal een magnetisch filter voor geïnstalleerd!!! Dat blijkt dus niet goed te werken ?!?!?!?!?!?!?. Nu maar bacteriedodend spul bij de diesel gooien. Hebben we ook al verschillende verhalen over gehoord. In elk geval zijn we blij dat we het nu merken, en niet tijdens de overtocht naar de Galapagos (waar we waarschijnlijk een groot deel van onze diesel nodig zullen hebben, omdat je bijna de hele overtocht in de doldrums zit). En al helemaal niet tijdens de oversteek naar de Marquesas, die toch al lang genoeg zal duren. [Chantal]
do 3 april	Colon (Panama)	Wij naar de Free Zone.... dat scheen HET gebied te zijn waar je goed kunt shoppen. Dat was een flinke tegenvaller vonden wij, want de meeste zaken waren wholesale companies, en verkochten dus niet aan particulieren. JG werd er helemaal chagrijnig van (vooral nadat een waanzinnig flitsende zonnebril te dicht tegen zijn wimpers aan zat; was eigenlijk bedoeld als zijn verjaardagscadeau, want zijn huidige, ook flitsende zonnebril, begint te roesten van al dat zout), en dus hebben we ons 'verdriet' verdronken in de bar van de jachtclub, waar we gewillige slachtoffers vonden om met ons mee te drinken, namelijk Gary en Jane van de Zazen en Henk en Marjolein van de Jori. Is nooit een probleem trouwens, om slachtoffers te vinden voor dat soort vervelende activiteiten..... Inmiddels begint het aardig druk te worden hier in de ankerbaai. Je kunt wel zien dat er een soort van opstopping is, want wij beginnen inmiddels toch wel het meubilair van de ankerbaai te worden. Op de foto (een deel van) de schepen achter ons..... Henk en Marjolein willen wel als line-handlers optreden, en we zijn dus bijna rond met onze 'werklui' tijdens de transit. Voor diegenen die besloten hebben om aan www.pancanal.com gekluisterd te zitten tijdens onze transit hopen we dat de webcam in de Miraflores sluizen (aan de zuidkant, dus Pacific kant) een beetje goed gericht staat als wij er langs komen, want anders kan het zo maar gebeuren dat we er tussendoor sneaken, en dat zou natuurlijk wel jammer zijn. Het zou natuurlijk geweldig zijn als iemand juist op het moment dat wij op de webcam in beeld zijn, dat beeld kan saven op zijn computer en het ons zou toesturen, dan kunnen wij het op de website zetten. Maar dat zou allemaal wel erg toevallig zijn.... [Chantal]
wo 2 april	Colon (Panama)	Er is er een jarig, hoera, hoera....... Dat kun je wel zien dat is hij........ Au!. Ondanks dat we zo ver weg zijn van iedereen is het toch een hele leuke dag geweest!!! Alle telefoontjes en SMS'jes (en later ook e-mails) waren echt fantastisch!!! Een erg jarig gevoel enne, het is nog nooit zo warm geweest op mijn verjaardag! De kenners weten dat ik het niet graag doe, maar we hebben er 's avonds toch maar een enkel glaasje op gedronken met Thijs & Nicolette en vader Thijs (Tramontana), Henk & Marjolein (Jori), Thomas en Els (Mercator: Herman, goede reis terug!) en Gary en Jane (Za-Zen). Naast de gebruikelijke frisjes erg lekkere salades van Chantal!!! [JG]
di 1 april	Colon (Panama)	Het was al voorspeld dat het flink zou gaan waaien, en dat deed het dan ook. Wij waren erg blij dat we al in Colon zijn, en als we de wind- en zeegangvoorspellingen op de SSB horen, hebben we te doen met de jachten die nog op zee zijn. We hoorden dat de cruiseschepen op de Cayman-eilanden hun passagiers zelfs niet aan wal kunnen brengen vanwege de zeegang. Het blies zo'n 25 knopen hier op de ankerplaats, en juist op het moment dat we tegen elkaar zeiden dat er wel veel jachten aan opnieuw aan het ankeren waren, toeterde onze Franse achterbuurman dat we wel erg dichtbij kwamen. Heeeeeel langzaam, maar wel zeker, waren ook wij gaan krabben met onze 30 kilo Bruce. We voelden ons nog wel zo safe met dit zware anker, en omdat het hard zou gaan waaien hadden we het ook flink getest met de motor in z'n achteruit. Geen garantie blijkt dus maar weer. Nu zegt de pilot ook wel dat de ankergrond hier erg slecht is, dus daar troosten we ons maar mee. Nadat we ankerop waren gegaan zijn we weer een eindje naar voren gaan liggen. Om ons heen waren nog steeds een flink aantal jachten aan het ankeren. Misschien was er net een vreemde vlaag geweest uit een andere richting, waardoor de ankers losgetrokken werden. Verplicht een dagje aan boord blijven dus, want we vertrouwden het niet genoeg om van boord te gaan. Vanavond heeft JG alvast zijn feestmaal gekregen, want morgen hebben we een boordborrel. En wat kun je nou beter maken voor JG dan een verse pizza.... [Chantal] En lekker dat ie was...... !!!!!!! [JG]