Weer een dagje snorkelen,
Kralendijk tig keer doorgeakkerd (is namelijk niet zo groot), gekeken of
we onze eerste souvenir konden kopen (niet gelukt, veeeeeel te duur),
geprobeerd om een nieuwe douchezak te kopen (gelukt, onze tweede
douchezak, van de Jade, had op haar slangetje, een essentieel onderdeel,
wederom op mysterieuze wijze kwijtgeraakt; ligt nu ergens als
voedingsbodem voor nieuw koraal), geprobeerd andere bootdingen te kopen
(niet gelukt, de douane in Curaçao houdt al een maand lang een container
vast die naar de watersportzaak op Bonaire moet, en roept dan "relax
man" tegen de Antilliaanse mevrouw van de watersportzaak, die 10 jaar
in Nederland heeft gewoond, en maar niet kan wennen aan de mañana-cultuur
hier), website ge-update (lukte eindelijk, gisteren niet, want het is hier
allemaal heeeeeeeeeeeeel traag en heeeeeeeeeeeeel duur, namelijk 20
Antilliaanse guldens per uur, en bovendien ondersteunde het internetcafé
ons uploadgedoetje niet), speelgoedjeepje gehuurd voor morgen (Suzuki
Jimny ofzo, wordt lekker hotsebotsen), terrasje gedaan, borreltje
gedronken bij de Aléa (gezin op weg naar Aruba, ik heb echt een
gewéldige tekening gekregen van de oudste dochter van een jaar of 5 van
een skelet, op een zwart papier), borreltje gedronken bij de Tramontana,
gegeten (gemarineerde things, zonder gekheid, zo heette het wat we aten,
was een niet nader geïdentificeerd deel van een kip), en nu: STAPPEN!!!!
Het is namelijk morgen Carnival, maar eigenlijk begint het NU. JG staat te
trappelen, en ik moet nog een beetje tutten. Doei dus.[Chantal]
[Chantal]
Allemaal nieuwe foto's onder de Foto-button!!!!!!!
Wat hebben we dit ontzéttend
goed uitgekiend!!! Om 7 uur 's ochtends arriveerden we in Bonaire, net na
het ochtendgloren. We pikten de boei naast de Tramontana op (je mag hier
niet ankeren, vanwege al het koraal), en werden meteen door Thijs en
Nicolet (en Wil, de moeder van Nicolet, die een weekje over is)
uitgenodigd om te komen ontbijten. Heeeeerlijk, Nederlandse bruine
bolletjes en volkorenbrood (dat smaakt helemaal hemels vergeleken bij het
witte sponsbrood dat je vanaf Engeland krijgt voorgeschoteld), oude kaas
en gebakken eieren met spek, mmmmmm!!!!!Daarna inklaren. Is wel gek hoor, als er ineens weer 'Douane' op de deur staat, je zou bijna denken 'Nee, we moeten naar Customs'. Daar moesten we papieren invullen in eenvoud. Ook al zo raar, zouden ze hier zo efficiënt werken (ha ha) dat ze maar 1 exemplaar nodig hebben in plaats van de gebruikelijke 3 of 4? Of zouden ze er verder gewoon niets mee doen....? Jullie mogen kiezen. En inklaren kost niets, ook al zo vreemd. Hoewel, kost het niets? Zeg dat niet tegen de Nederlandse staat!!! Het schijnt dat 90% van het belastinggeld hier wordt uitgegeven aan de salarissen van ambtenaren. En dus verbaast het je niet als er bij Immigratie een stuk of 4 mensen aan de andere kant van de balie zitten toe te kijken hoe je je papieren invult.
Kralendijk is net een snoepdorp. De gebouwen en huizen hebben de kleuren van snoep, echt knalblauw met knalgeel, paars, rood, roze, turquoise, en dat allemaal door elkaar. Het lijkt bijna nep, een set uit een film of zo. En natuurlijk waren we na dat Nederlandse ontbijt op de Tramontana nieuwsgierig geworden naar wat er in de supermarkt allemaal te koop is. En je wilt niet weten wat een paradijs dat is, als je na dik een half jaar gewoon weer ontbijtkoek, beschuitjes, borrelnootjes (JG wordt GEK!!), rookworst, een hele variëteit aan Conimex producten, kampioentjes, krentenbollen, room culinair (ik word gek) etc etc etc kunt kopen. Ik vrees dat we nog wel de nodige keren heen en weer gaan lopen..... Maar laten ze nou net geen paprikachips hebben, ik blijf dus van mijn verslaving af.....
[Chantal]
Vannacht hebben we een paar
zware squalls over ons heen gekregen. Regen, maar vooral heel veel wind.
Op onze windmeter kunnen we zien dat de hardste windvlaag maar liefst 51,6
knopen snelheid had. Dat is dus een vlaag van windkracht 10..... Of meer?
Ik ben niet zo thuis in de Bfts. Tussen de squalls door hebben we nog
steeds wind van zo'n 20-25 knopen. Verder hebben we vanaf vannacht stroom
mee, en gaan we met onwaarschijnlijke snelheden van boven de 8 en sommige
stukken boven de 9 knopen, met uitschieters boven de 10, op ons doel af.
Je kunt trouwens ongeveer aan onze track aflezen waar we een squall hebben
gehad, want met die extra wind loeft de boot wat op. Deze zeilvoering, met
de genua op de boom aan de ene kant, en de kotterfok aan de andere
kantteken, bevalt ons heel goed. Minder geslinger dan we hadden gedacht,
en minder werk. En jawel!!!!! We hebben onze maximale dagafstand
verbeterd! Het record staat nu op 180 mijl in 24 uur (een verbetering van
8 mijl t.o.v. het vorige record), een gemiddelde dus van 7,5.Gisteren dacht ik keelpijn te hebben die doortrok naar mijn oor, met wat ontstoken tandvlees, maar vannacht deed de hele linkerhelft van mijn gezicht pijn. M'n kaak is helemaal opgezwollen: ontstoken tandvlees. Meestal (bij mij tenminste) een van verminderde weerstand, en dat is een beetje gek. Maar goed, zout water zat, zullen we maar zeggen....
In de loop van de dag nam de wind af, zoals voorspeld. Zoals het er nu naar uitziet zullen we tegen het ochtendgloren aankomen in Bonaire, en dat is prima.
We vinden het ERG jammer dat we de Venezolaanse eilanden, die zo ongeveer op onze route liggen, niet kunnen aandoen. Hoewel de staking inmiddels is afgelopen, komt het dagelijkse leven pas langzaam op gang, en het land is nog verre van stabiel. Omdat Venezuela sowieso al een reputatie heeft op het gebied van piraten, voeren we 's nachts geen licht en nauwelijks radar. We varen de nodige mijlen ten Noorden van Venezuela, maar better safe than sorry.
Ik zei vandaag tegen JG dat ik ervoor zou tekenen als alle grote oversteken vanaf nu zouden zijn als dit oversteekje, met een flinke passaat op de hielen. Dit is perfect. Maar volgens JG is het vragen om moeilijkheden als ik dat zeg. De Pacific en de Indische Oceaan zullen waarschijnlijk veel minder wind hebben.
[Chantal]
Natuurlijk is het altijd weer even inslingeren en wennen zo'n eerste dag, met als resultaat dat ik me nogal lamlendig voel. Maar dat hoort erbij, morgen is het vast beter.
JG heeft vandaag het log uit de bodem van de boot gehaald en schoongemaakt. Die deed het namelijk (alweer) niet. Er zit dan tijdelijk een soort stop in het gat. Dat klinkt enger dan het is hoor, het is een tamelijk koud kunstje. En het log doet het tenminste weer. De bedoeling was dat we dan zouden kunnen zien hoeveel stroming we zouden hebben (het verschil in snelheid tussen dit log en die van de GPS), maar nu geeft het log hogere waarden dan de GPS, en dat is wel leuk, maar helaas vast bezijden de waarheid. De stroming moet hier als het goed is mee lopen in plaats van tegen. Toch nog maar weer een poging ondernemen om dat ding goed in te stellen. Dat blijft lastig, want wat we tot nu toe meestal hebben gehad is dat als de lagere snelheden op het log kloppen met de GPS, de hogere snelheden dat niet doen, of andersom. En je kunt hem eigenlijk alleen instellen als je weet dat je geen stroom mee of tegen hebt. Tja, en om dat vast te stellen moet je weer zowel een log als een GPS voor hebben.....
[Chantal]
Vandaag is de dag dat de rest
van onze reis begint. Nou is dat natuurlijk een waarheid als een koe, maar
het voelt echt zo. Vanuit de chain bestond er altijd nog de mogelijkheid
om onze reis in te korten tot een rondje Atlantische Oceaan, maar eenmaal
vertrokken naar Bonaire is dat een gepasseerd station en is er eigenlijk
geen weg terug, maar alleen maar een reis heen. Daarnaast wordt dat gevoel
versterkt door het feit dat we dus nu ook afscheid nemen van vrienden die
we onderweg ontmoet hebben, die (nog) niet, zoals wij, doorgaan. En dat
doet natuurlijk wel een beetje pijn. We hebben het echt fantastisch
gevonden om de laatste paar dagen in Salt Whistle Bay te liggen met de
Crème Brulée, de Jade, de Kees en de Willemijn (hiernaast in volgorde). Dat is natuurlijk een
geweldige afsluiting van dit hoofdstuk. Naast weer even hard gewerkt te
hebben vandaag, hebben we dus afscheid genomen van deze fantastische
lui. JONGENS, BEDANKT!!!!!!!By the way, ik verbaas me er iedere keer weer over hoe vrijgevig en gul de mensen zijn.
Van Adrian en Julia (Crème Brulée) kreeg ik lekkere Engelse
en Japanse thee, plus eipoeder toegestopt. En toen we aan boord van de
Jade toevallig zeiden dat we op de ABC eilanden niet moesten vergeten om
malariapillen te kopen (het verhaal waarom dat thuis niet meer gelukt was
zal ik jullie besparen), keken Linda en Dirk naar de expiratiedatum van
hun malariapillen, constateerden dat die al voorbij zou zijn voordat zij
malariagebied zouden bereiken, en besloten ze aan ons te geven. We betalen
ze de helft van wat ze gekost hebben, maar dat had niet eens gehoeven.Vandaag heb ik ons (voorlopig) gered van een kakkerlakkenplaag. Toen ik een paprika pakte zag ik een hele bult (zeker 1 cm diameter) eitjes erop zitten. Iiiiieeeegh!!!! En dan te bedenken dat ik alle fruit en groente uitgebreid afspoel voordat het bij ons aan boord komt, en dat ik 1.000% zeker weet dat die bult er toen niet gezeten heeft. Dat blijkt dus geen garantie te zijn. Maar het feit dat we twee kilobussen boric
acid, HET middel tegen
kakkerlakken als we iedereen mogen geloven, aan boord hebben, betekent
natuurlijk niet dat die vieze beesten (die eigenlijk net als spinnen niet
vies zijn, maar de boel opruimen) vrij spel mogen krijgen vóórdat ze
uitgeroeid worden. Ik vraag me wel af hoe die bult er nou ineens op kan
zitten. Maar daar wil ik misschien ook niet eens over doordenken. Brrrr.Er kwam vandaag ineens een invasie van huurbakken naar Salt Whistle Bay. Zeker wisseldag geweest, een nieuwe lichting vakantiegangers, die zo ongeveer in konvooi echter elkaar aan trekken. Echt niet te geloven met hoeveel snelheid die bakken door een overvolle ankerplaats denderen, en zonder blikken of blozen hun anker (ondanks het feit dat de baai groot genoeg is) ofwel op 5 meter afstand van een andere boot ofwel op het rif gooien. O, zitten we vast? Gassen!!! Dan ben je zo weer los (met wat gewoel van zand en koraal in het water)!! En ondertussen krijgt het koraal een optater, en duurt het weer tientallen jaren voordat dat stukje weer is aangegroeid.
Enniewee, na eerst nog ons getrakteerd te hebben op biefstukreepjes (lang
geleden!!) met peperroomsaus, hebben we het anker opgehaald, en zijn we
met het laatste daglicht, onder luid getoeter (hartstikke leuk!!) van onze
vrienden, vertrokken naar Bonaire. Anderhalf uur later had JG alweer
contact met Dirk over de SSB, en hoorden we dat zowel Linda als Julia een
traantje moesten plengen. As usual zal bij mij de reactie wel met een
vertraagd effect komen.....[Chantal]
Salt Whistle Bay
Meer foto's van Mayreau onder de foto-button!!!!
Het
idee was gisteren snel geboren toen de Nederlandse kolonie (voor het gemak
rekenen we Adrian en Julia daarbij) compleet was en
voor driekwart in onze kuip zat: barbecuen op het strand. En zo
geschiedde. Dat was weer erg gezellig, en daar hebben we vandaag dus de
(iets minder geslaagde) naweeën van. Dat is dan ook de reden (en
daarnaast is het hier errug gezellig met de Jade, de Crème Brulée, de
Kees en de Willemijn ) dat we het plan om naar de Tobago
Cays te gaan laten varen. We hebben ze zien liggen vanaf de berg die we
vandaag over gingen om naar het dorpje te gaan (goed voor het uitzweten
van de alcohol in ons lijf), en het ziet er echt
SCHITTEREND uit. Maar met deze wind is het daar waarschijnlijk verre van
comfortabel liggen, en we gaan tenslotte naar een ander duik- en
snorkelparadijs, Bonaire. De terugweg van het dorpje naar de ankerbaai
hebben we gemaakt met de plaatselijke pausmobiel, een mini-pickuptruckje
met een constructie erop. Met z'n zessen jezelf staande proberen te
houden. De eigenaar van de tent waar we een drankje hadden gedronken had
aangeboden ons terug te brengen.Het snorkelen in deze baai op Mayreau is niet echt de moeite waard. Wel heerlijk zwemmen. Linda en Dirk (Jade) hebben ons een van hun twee douchezakken geschonken, en dus kunnen we ons weer lekker op het dek afspoelen. Lief hè!
Het dorpje op Mayreau is echt geweldig, dorpje is trouwens een groot woord. Schattige huisjes en piepkleine supermarktjes, leuke eettentjes. We hebben volgens mij echt het leukste deel van de chain (Windward en Leeward eilanden) gezien, en we zijn dan ook heeeeeeel erg blij dat we dat toch nog hebben gedaan, in plaats van gelijk vanaf Trinidad naar Bonaire te gaan. Tramontana heeft echt wat gemist, vinden wij. Zij liggen op Bonaire, en hebben het daar ook geweldig naar hun zin. Vanochtend hebben we ze weer gesproken over de SSB, en en passant kaartjes bij Thijs besteld voor het concert van De Dijk op 7 maart op een Curaçaos strand. Dat lijkt ons wel wat, met zo'n ambiance!!
[Chantal]
Salt Whistle Bay
Ondanks de Frans aandoende
namen van Carriacou, Petit Martinique, Petit St Vincent en Mayreau, zijn
deze eilanden dat niet. Ooit is het wel Frans geweest, maar daarna hebben
de Engelsen hier de scepter gezwaaid. Van Franse invloeden is dus, behalve
de namen van de eilanden, bergen en valleien e.d., niets meer te merken.
Het verbaast me dat die Engelsen niet alle namen hebben veranderd.
Kennelijk hebben ze dat bij Salt Whistle Bay trouwens wel gedaan.Vanochtend zijn we verkast naar een ander plekje in de baai. We hebben vannacht zo liggen rollen door de binnenkomende swell, dat we vanochtend allebei een ontzettend stijve rug hadden (nog steeds trouwens). Kennelijk lig je dan toch heel verkrampt.
Wie schetste gisteren aan het eind van de middag onze verbazing, toen we "Oi!!" hoorden? Dat kon niemand anders zijn dan André en Fiona. We hadden niet verwacht de Kees nog terug te zien, en dit is dus wel ontzettend leuk. De Kees is na Tobago naar Grenada gegaan, en hebben vervolgens een beetje rondgezworven in de Zuidelijke Grenadines. Het wordt trouwens gevaarlijk gezellig, want het dreigt hier weer een Nederlandse kolonie te worden (voor het gemak tellen we Adrian en Julia ook maar mee, want zij wonen al een jaar of 7 in Amsterdam). Ook de Jade zal vanmiddag namelijk van de partij zijn, en tot slot hoorden we dat de Willemijn ook onderweg is naar deze plek. O o, het wordt lastig om ons aan ons plan te houden!! Aan de andere kant...... dan hebben we in elk geval niet voor niets 10 treetjes bier (taxfree) in Trinidad gekocht......
Op de foto hiernaast kun je ons zien liggen in Salt Whistle Bay, achter de Jade (donkere romp).
[Chantal]
Mayreau (Salt Whistle Bay)
We continueren onze
illegaliteit en gaan van Petit Saint Vincent naar een van de andere Grenadines, Mayreau. Een
beetje zigzaggend, want we gaan tussen (het rif van) Union Island en Palm Island door,
en moeten ondertussen ook Grand de Coi, een venijnige rots onder water
ontwijken. We bereiken voor het eerst sinds lange tijd weer astronomische
snelheden. Nou ja, astronomisch? Nou ja, wij vinden 9,4 door het water, en
8,4 over de grond wel een aardige snelheid. Het prachtige uitzicht op
Union Island (een ankerplaats achter een rif) en Palm Island doet ons twijfelen of we niet hier toch nog
effetjes heen zouden gaan, maar we doen het toch maar niet. Salt Whistle
Bay is ons doel, en daar zou je alleen al om de naam heen willen. De naam
is mooi, en doet de plek eer aan. Het is een klein paradijsje. En dus is
er een resort, maar dat zie je niet eens als je in de baai ligt, zo goed
gaat het op in het landschap. Net na ons plonst de Crème Brûlée haar anker in het water. Zij hebben gisteren wel bij Union Island gelegen, om officieel in te klaren. Hoewel Salt Whistle Bay bij hen nostalgische gevoelens oproept (dit is de plek waar ze, op vakantie, engaged raakten), vinden ze het leuk om samen met ons de nodige EC dollars te besteden aan een luxe diner. En dat gaan we dus doen vanavond!! Het menu moest van tevoren worden doorgegeven, en dat wordt kreeft........ Wat een slecht leven hebben we toch......
By the way, op wonderbaarlijke wijze is onze solardouchezak vandaag kennelijk ergens in het water beland tijdens het zeilen, we kunnen hem nergens meer vinden. Wonderbaarlijk, want hij lag aan de hoge kant (aan loef) in het gangboord geklemd tussen het spatzeil en de kuiprand, en hij zat ook nog eens vastgeknoopt aan de reling. Zonde!
JG vindt het nog steeds een raar idee dat we sigaretten aan boord hebben. Die hebben we (ik dus) in Trinidad gekocht van onze laatste TT dollars, om te gebruiken voor het ruilen of om mensen gunstig te stemmen. Niet om JG gunstig te stemmen, hij weet niet waar ze zijn......
[Chantal]
Petit Martinique -
Petit Saint Vincent
Meer foto's van Carriacou onder de foto-button!!!!
Carriacou is echt een pareltje!
Echt ontzéttig schattig allemaal. Het heeft een beetje de kneuterigheid
van Tobago, maar een wat meer Caribisch tintje. Ik sla natuurlijk complete
onzin
uit, want Tobago was ook Caribisch, maar toch is dit anders. Moeilijk uit
te leggen. Net als in Tobago zijn hier wel een paar toeristen, maar gelukkig is
het grote toerisme ver te zoeken (of eigenlijk: niet te vinden), en proef
je tenminste de sfeer van het eiland en de mensen zelf. Heel relaxt
sfeertje, en geen lawaaiige huurbakken. Kneuterige restaurantjes her en
der, fotogenieke straatjes en huisjes. Allemaal in -tjes en -jes.
Winkeltjes zoals de all-family-shop, waar op een paar planken de meest
uiteenlopende dingen staat uitgestald. En niet 5 van één soort, nee gewoon
1 exemplaar van iets, en meestal nog zo ongeveer onder een laagje stof.
Althans, die indruk geeft het, want hoe weet je nou in hemelsnaam dat de
all-family-shop een busje weet-ik-veel-wat heeft? Dus staat het er
waarschijnlijk gewoon een half jaar voordat het wordt verkocht. Helaas was
de plaatselijke butcher, die ons in de pilot beloofd was en waarnaar
vooral ik reikhalzend uitkeek, vorig jaar terug naar Engeland gegaan en
nooit meer teruggekomen. Maar de lokale supermarkt (groot woord) heeft ook
vlees, en groente. Het vlees zit in een diepvrieskast, maar het is niet of
nauwelijks bevroren. Niet nadenken over salmonella e.d., is allemaal goed
voor het opbouwen van de weerstand....... Zoals gewoonlijk reikt de keus
overigens niet veel verder dan kippenvleugels, kippenpoten,
kippen-weet-ik-veel-watten (tamelijk, voor ons onherkenbare onderdelen van een kip
dus), en soms kippenborst (al zit daar vaak ook nog voor een derde bot
aan), naast de pigtail,
pigears en zo, en soms rundergehakt (gezien de kip- en
varkensvleesvariëteiten zal daar
ook wel het een en ander aan rundvleesvariëteiten in zitten). Ik kan na deze reis mijn CV uitbreiden met de meest verbazingwekkende
dingen, zoals kennis over de anatomie van een kip. De groente-
en 
fruitafdeling in de supermarkt bleef beperkt tot 1 bosje callaloo, 2
zakjes wortels, 1 trosje druiven e.d., en zit in een koelkast. Maar je
kijkt er gewoon niet van op. Het is juist zo dat het een traktatie is als
er meer is dan kip of gehakt. By the way, we waren door jan-en-alleman
gewaarschuwd voor de schrikbarend hoge prijzen in de Windward en Leeward
eilanden, maar dat valt hier allemaal reuze mee, vinden wij. Nou, misschien
niet als je boodschappen doet in de winkel bij een jachthaven, maar dat
zouden we niet weten. In de gemiddelde
Nederlandse strandtent kost een biertje vast meer dan hier. In de ankerbaai van Carriacou, Tyrell Bay, komt de plaatselijke oestervisser (David) langs om te vragen of je er een paar wilt kopen, en een tijdje later komt Simon langs met Franse en Chileense wijn, waarvan wij graag 2 dozen afnemen (zonder doos natuurlijk, geen dozen aan boord!!). Allemaal wel erg kneuterig, en dus leuk. Geen boatboy-achtige toestanden.
O, ik vergeet helemaal het internetcafé in Hillsborough (de hoofd'stad')! Fantaaastisch!!! Helemaal
lichtblauw geschilderd met palmen, kokosnoten in de plafondhoeken als
decoratie, allerlei geweldige Caribische decoraties, maar helemaal niet kitsch. De
eigenaar is Amerikaan, maar het heeft gewoon de sfeer van hier. Eigenlijk jammer dat we zo snel weggaan uit Carriacou...... Uitklaren hier is ook wel geinig. Eerst naar Immigration, een kantoortje van 3 bij 2 met 1 beambte, die even naar het vliegveld moest, en vroeg of we niet eerst naar Customs konden gaan. No problemo. Bij Customs, dat in een stukje van een loods huist, waren ze de stempel kwijt.
Vandaag zijn we vertrokken naar Petit Martinique. Kruisen en hakken tegen 20-25 knopen wind en aardige zeegang. Ik kan er kort over zijn, het is niet onze hobby...... Onderweg hebben de kajuitbankkussens hun eerste (tenminste onder ons bewind) zoute vloed over zich heen gekregen, want het luik in de kajuit was niet goed dicht. Ook heeft deze tocht bewezen dat er een limiet is aan het aantal tijdschriften dat met een elastiek aan de mast kan worden gebonden. En onze stofzuiger (die eigenlijk een grote, veredelde kruimeldief is met toebehoren, waartoe ik me in Scheveningen door Vrolijk Watersport heb laten verleiden omdat dat de enige zou zijn die het zou blijven doen) begon uit zichzelf te stofzuigen. Dat is nog eens een stofzuiger!!!!
Petit Martinique (en de Crème Brûlée, die van daaruit doorgingen naar Union Island, en die we op Mayreau waarschijnlijk weer zullen zien) hebben we gelijk weer vaarwel gezegd na daar goedkoop getankt te hebben, want de ankerplaats is bij deze wind erg onbeschut. Er lag dan ook geen kip, uh schip. Naar de overkant dus, Petit St. Vincent, 10 minuten varen, iets minder onbeschut, maar nog steeds een tochtgat van jewelste. Maar wat wil je ook met deze wind.
Petit St Vincent is het zuidelijkste eiland van de Grenadines, horend bij St Vincent, maar wel privately owned. Er is een resort dat als een van de beste van de Carieb bekend staat. Wij het eiland op, dat wilden we wel eens zien. Maar om de haverklap werden we aangestaard door een bordje "private, hotel guests only". Nou laten wij ons daardoor nog niet zo snel afschrikken, maar na het bordje 10 meter gepasseerd te zijn kwam er onmiddellijk een bruine meneer op ons af die ons (niet echt op zijn vriendelijkst) sommeerde om weer terug te gaan. Staat er soms 'yachtie' op ons voorhoofd? Soms vragen we ons trouwens af waarom zoveel locals, of zelfs Amerikanen (!) denken dat we Amerikanen zijn. We beginnen nu te overwegen om als niet-rechtgeaarde rugzaktoeristen ergens een Nederlands vlaggetje op te spelden als we op pad zijn (we kunnen moeilijk Pinical met vlag en al overal mee naartoe nemen). Of zou dat het dat alleen maar erger maken, want alle Nederlanders zitten toch in de drugs?? Maar terug naar het verhaal. JG z'n geknipte haar maakte kennelijk ook geen indruk. Ander pad gevolgd, weer een bordje. Toch maar niet gedaan, en dat was maar goed ook, want 2 seconden later kwam er wederom een van de hotelspionnen aan. Verder niet zoveel te beleven dus. Wat gesnorkeld, maar daar houdt het hier wel zo'n beetje mee op. Het is hier behoorlijk druk, vooral met huurbakken (veeeeeel plasticken catamarans hier!), die op minder dan 10 meter van jou ankeren, lekker hun motor aanzetten (stroom laden??), brallende mannen (op een of andere manier zitten op de meeste huurbakken alleen maar mannen) die in de peiling houden hoe het er op een niet-huurbak aan toegaat, en natuurlijk klapperen hun vallen als een gek. En dit is dus ook een aardig tochtgat met deze wind. Morgen weer weg dus, richting Mayreau. We overwegen of we de Tobago Cays (hoort niet bij Trinidad en Tobago, maar bij St Vincent en de Grenadines) maar moeten laten vallen (jammer!), want daar lig je met deze wind waarschijnlijk ook erg onbeschut. Maar aan de andere kant zou het daar ook heel toeristisch zijn., en daar zitten we ook niet echt op te wachten.
We hebben al wel het gevoel dat onze keus van Caribische eilanden een gelukkige is geweest. Noordelijker wordt het waarschijnlijk alleen maar toeristischer. Tobago en Carriacou vonden we tot nu toe het geweldigst. Meer foto's van Carriacou onder de foto-button!!!!
[Chantal]
(Tyrell Bay)
De
windgenerator draait als een tierelier. Met deze wind (tussen 20 en 25
knopen) laadt ie stroom als een gek. Volgens mij is dit voor het eerst dat
we gewoon stroom over hebben op de ankerplaats. Om half 11 's ochtends
zitten we gewoon al op 100%! JG heeft daarom net de watermaker aangezet.
Die pakt zoveel stroom, dat we die normaliter alleen aan hebben als de
motor draait. En als je vaart weet je zeker dat je schoon water hebt. Het
water in de ankerbaai ziet er schoon uit, de baai is tamelijk open, en met
deze wind stroomt het toch wel redelijk, dus willen we het er hier wel op
wagen.Vanochtend hebben we plannen bedacht voor de komende paar dagen. Je weet gewoon niet waar je heen moet als je de pilot leest, want er is zoveel keus! We hebben bedacht dat we vandaag (met de maxitaxi) naar Hillsborough gaan, het dorpje op Carriacou. Morgen varen we ongeveer 11 mijl naar Petit Martinique, een klein eilandje ten NO van Carriacou, dat ook bij Grenada hoort. Petit Martinique is door een groot rif verbonden met Petit St Vincent, dat onderdeel uitmaakt van St Vincent en de Grenadines. Een paar meter verder lig je dus in een ander land, en als die baai er beter uitziet, dan gaan we dus naar Petit St Vincent (illegaal dus, zonder in te klaren). Donderdag varen we door naar Mayreau (een mijl of 15), een van de Grenadines, en een dag later (een paar mijl) naar de Tobago Cays, onze eindbestemming in de Grenadines. En ons plan is om zondag te vertrekken naar Bonaire (een dag of 3 a 4 zeilen). Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden, en niets staat dus vast! Geen idee of we kunnen internetten op die kleine eilandjes, dus wie weet blijft het wel even radiostilte (qua bijwerken van de website tenminste, e-mailen kan natuurlijk wel) tot we op Bonaire zijn.
[Chantal]
(Tyrell Bay)
Vandaag hebben we ditjes en datjes gedaan. We zijn nog niet zo gewend aan het niets doen, en dus kunnen we de hele dag niet stilzitten. In Grenada was dat ook al zo. We doen wel ons best, want we blijven aan boord om zo niets te hoeven doen, maar toch zijn we allebei de hele dag bezig (misschien moeten we onze tactiek wijzigen). Maar wel met wat welkome onderbrekingen natuurlijk. Vanochtend kwam een Amerikaanse aan de boot kloppen. Ze is lid van een Heerenveense jachtvereniging (!!!!!). Nog een tweede boot ofzo???? Het schip waarmee ze hier zijn is duidelijk geen charterboot, en in mei willen ze weer terug zijn. Mij een raadsel waar terug is, maar onze nieuwsgierigheid werd de kop ingedrukt, want ze wilde alleen maar een briefje vertaald hebben dat ze had gekregen van de Heerenveense jachtclub. Bleek dat de administratieve juf van de jachtclub, met naam en toenaam genoemd, na zeer dringend overleg met het bestuur ontslag had genomen. Ze vervulde haar taak namelijk niet naar behoren. En o ja, een aantal leden had aanmaningen ontvangen, terwijl ze al betaald hadden....... Beroepsdeformatie natuurlijk, maar dan begin ik gelijk te denken aan functiescheiding. Niet goed geregeld kennelijk daar. Overigens is dat hier in de Carieb vaak beter geregeld dan in Nederland hoor!
Verder hebben we natuurlijk bijgepraat met de Crème Brûlée, leuk om Adrian en Julia weer te zien.
Het weer hier houdt voorlopig nog aan, en dat is erg jammer. Zul je net zien in onze luttele dagen op de Windward eilanden.... We hoorden op het SSB net dat het richting Panama nog erger is, zo'n 25 tot 35, of 40 knopen, met zeeën van 18 voet (6 meter!). Volgens David Jones, de SSB weerman, tamelijk normale omstandigheden voor dat gedeelte van de Caribische Zee. De zeeën hebben zich tot daar (a.g.v. de passaatwinden) op kunnen bouwen, en botsen vervolgens op land. Niet het fijnste stukje zee om naar uit te zien dus. Maar wat moet dat moet, en de wind en golven zitten tenminste in de rug, dat scheelt een boel. Natuurlijk proberen we dat stuk zo te plannen dat we gunstigere weersomstandigheden hebben.
[Chantal]
(Tyrell Bay)
Vandaag dus naar Carriacou. En
dat hebben we geweten....... Carriacou is een eiland dat ten NNO van
Grenada ligt (en erbij hoort). De wind was NO, een knoop of 20, en het
grootste deel van de tocht (forse) stroom tegen. Dus dan weet je het wel, hakken dus.
Lage snelheid, en dat is te zien aan onze track hiernaast, grofweg hoe
lichter hoe langzamer. Geen lekker dagje zeilen maar met een vervoermiddel van A naar
B. Het was een mijl of 38, dus we dachten dat we ruim op tijd zouden zijn
als we om 10.00 zouden vertrekken. Maar gedurende de trip werd duidelijk
dat dat helemaal niet zo ruim was, en we hebben zitten dubben of we om
zouden keren. Maar na uitgebreide bestudering van zowel de pilot als de
kaart van Tyrell Bay in Carriacou (en ook omdat we al ver voorbij een
geschikte ankerbaai in Grenada waren), hebben we toch doorgezet, en flink
het gas erop gezet (motorzeilend). Dat vond onze Zweedse vriend niet zo
leuk, want na half uur tamelijk plankgas hoorden we een luide
piep......... koelwater te heet. Ff gas terug, en dat hielp onmiddellijk.
Tja, dus daar ging onze planning om net voor het donker aan te komen! Maar we
wisten dat we eenmaal bij Carriacou een nieuwe vriend zouden krijgen, te weten volle maan.
Onderweg hebben we nog een paar onbewoonde eilandjes ontweken, waarvan
Kick 'em Jenny de meest aansprekende naam heeft. En
die loodste ons veilig de ankerbaai binnen. Toch wel handig hoor, dat de
baaien hier tamelijk druk bezaaid zijn met jachten. Zolang je tussen de
jachten doorvaart, weet je dat je niet op een rif vaart...... Maar we zijn
niet van plan om er een gewoonte van te maken om in het donker te
arriveren, dat levert toch wel wat extra adrenaline op.En ja hoor, vanaf het meest verlichte jacht (leek wel een bouwplaats) in de baai werden we toegeroepen door Adrian en Julia van de Crème Brûlée, die daar kennelijk op bezoek waren. Dat is wel leuk hoor, om zo binnen te komen. Net als het leuk vertrekken was uit Trinidad, toen de Tin Can (Louis en Sharon), de Jade (Dirk en Linda), de Eclipse (Evelien, even zonder Jeff) en Forever (Mike en Peggy) onze lijnen losgooiden en ons uitzwaaiden. En dat voor een tocht van 80 mijl!!!
We hoorden vanochtend via de SSB dat de Tin Can inmiddels ook vertrokken is vanuit Trinidad naar Bonaire. De Tramontana vertrekt morgen ook naar Bonaire, en zij wachten ons daar op. Maar eerst willen we hier nog even genieten!
Hoewel? De eerste klussen dienen zich alweer aan. Toch maar even kijken naar de koelwaterleiding van de motor, bij het verwisselen van een gastankje bleek er zout water in de gasbak te staan dus het afvoerslangetje is waarschijnlijk verstopt, de ankerbak stinkt als de neten en moet dus worden schoongemaakt, en vanochtend bleek een (nieuw en duur!!!!) relais dat tussen de motor en de startaccu zit alweer kaduuk (de motor startte niet). Plus het (nieuwe, dus wie verwacht dat nou?) grootzeil bleek op een aantal plaatsen bij de zakjes voor de zeillatten doorgeschavield, dus dat moet worden gerepareerd. De geluidsisolerende rubbertjes tussen de windgenerator en de paal waar die op staat zijn vergaan, en dus maakt die weer herrie als een brommer. En tot slot is een van de knopen van de huik (de beschermhoes die je over het grootzeil doet, of liever gezegd MOET doen, als je voor anker of in de haven ligt) eraf gesprongen. Hoeveel dagen zijn we nu weg uit Trinidad? Nog geen 4 dagen! Zeven klussen erbij in 4 dagen? Ik hoop niet dat ze in dit tempo blijven komen, want onze to do lijst bevat zonder nieuwe klussen al zo'n 50 dingen.
En Dineke jr., je wilde weten hoe het met onze bruine tint gesteld is? Nou die van ons heeft wel een flinke deuk opgelopen in Trinidad hoor. Bij JG valt het nog wel mee (voornamelijk door zijn beharing??), maar ik ben weer een tamelijke bleekscheet (overigens heeft ook dat weer voordelen, want dan lijk je hier niet zo'n toerist. De lokale blanken zijn niet bruin, want die werken). Ondanks het feit dat we de bimini op hadden vandaag ben ik verbrand.
[Chantal]
Prickly Bay
Toch nog maar een dagje niks
doen. Vanochtend per maxi-taxi (pfff, werkelijk onvoorstelbaar hoe hard je
met een Toyota-bus door een bocht kan) de hoofdstad, St-George, bezocht.
Voldoet aan alle clichés die je van een Caribisch stadje kunt hebben;
kleurig, druk, geurig, lawaaierig, vol maar erg mooi en leuk. Heerlijk! Het toerisme
voert (nog?) niet helemaal de boventoon, waardoor het een zeer eigen
karakter heeft. Grenada is van oudsher een kruiden- en fruiteiland, en dat
is te zien op de markt. Noem een kruid, en het wordt hier verkocht.
Het is onmogelijk dit in woord of beeld te vatten... Ergens maar goed ook;
aan de andere kant vind ik dat soms ook erg jammer.Na terugkomst om 13.00 uur eerst maar even een biertje in de Boatyard, voordat we de 75 meter naar onze Pinical gaan dinghyen. Net op tijd; er barstte weer een enorme hoosbui los. Daar hebben we er vannacht ook al een paar van gehad. Later we het er op houden dat het goed is dat al het zout weer van de boot gespoeld wordt.... In het internetcafé aan de kant is het heerlijk koel en hebben ze ook een flinke voorraad ruilboeken en -tijdschriften. Daar gaan we vanmiddag even lekker neuzen terwijl we de website updaten en de mail checken. Waarschijnlijk gaan we morgen verder.
Hoog gehalte "superjachten" hier in de baai trouwens. Om de één of andere reden zijn de meeste Brits. Ze zijn allemaal wel erg trots op hun pramen, want 's nachts staan alle lampen aan, incl. de schijnwerpers die van onderen de mast en de zalingen verlichten. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze boven in de mast een rood licht voeren om vliegtuigen te waarschuwen.... En zo hoog is zo'n mast nu ook weer niet dat zoiets nodig is. Kennelijk willen ze graag laten zien wie de langste heeft of zo ....:-) Op de foto zie je onze nederige Pinical op de achtergrond en enkel de boeg van zo'n schip op de voorgrond. Alleen al die boeg is de helft van onze waterlijn.... Maar allée, wij kunnen onze boot in ieder geval nog zelf en zonder bemanning varen! En tijdens de tocht hier naar toe hebben we toch mooi weer even brandweer gespeeld (nee, niet de herrie, maar de snelheid....)
[JG]
Prickly Bay
Gisteren
hebben we een stukje Grenada rond Prickly Bay verkend. Hele andere
vegetatie hier dan in Trinidad en Tobago (hopelijk zijn de no-see-ums, die
irritante stekende rotvliegjes waarvan je enorme jeukende bulten krijgt,
ook verleden tijd), en we hebben en passant ook een ankerbaai aan de
andere kant gezien. Ook druk. Zou het vanaf nu druk zijn? Geen
ankerbaaitjes met maar een paar schepen? Hope not!Vanochtend hebben we bedacht wat we verder gaan doen (op korte termijn dan), want we willen natuurlijk wel optimaal genieten van de weinige dagen die we ons gunnen in de Windward eilanden. Onze keus is gevallen op Carriacou, een eiland dat ten noorden van Grenada ligt en samen met Grenada en Petite Martinique een land vormt. Hopelijk ontmoeten we daar de Crème Brûlée nog op de valreep (ze hebben daar een duikcursus gedaan), want we hebben post voor hen meegenomen vanuit Trinidad.
Vandaag dus een lekker dagje niks. Ik heb weer voor kapper gespeeld, dus JG heeft weer een kort koppie. Even bij de Willemijn aan boord geweest (gisteren al gezien) om koffie te drinken. JG is nu bezig de zoutwaterpomp en leidingen te installeren, en ik ga een elastiek in JG z'n wonderzwembroek fabrieken, want anders zakt ie van z'n kont als ie het water induikt. Lang leve vakantie!! Maar dit is leuk, dus da gif nix. Had ik al verteld over JG z'n wonderzwembroek? Hij is effen oranje, maar zodra hij nat wordt krijgt de stof een patroontje.
[Chantal]
En Wout, gefeliciteerd!!! Alleen, eh, als je jarig bent, word je volgens mij wel geacht de telefoon op te nemen.... Nu worden wij gekweld door de vraag: "hoe heet ze?" :-)
[JG]
Prickly Bay
Hoewel
we beiden geen zin hadden in een ruige tocht naar Grenada, zijn we toch
gegaan. Dan maar even afzien, maar wel weg van deze 'besmette' plek in
Trinidad. Besmet in de zin van werk. Dat neemt niet weg dat we Trinidad
geweldig hebben gevonden. Prachtige natuur, leuke sfeer, vriendelijke
mensen, leuke mengelmoes van culturen, de sfeer van Carnival, mensen die
op en rond een pick-up truck samen gezellig een drankje drinken (leuk,
zo'n 'kroegje' op straat), de panyards, het ideale openbaar vervoersysteem
met de maxitaxi's (moeten we in Nederland ook doen, werkt perfect) en het
zangerige taaltje. Maar Trinidad is mooi geweest en we willen toch nog een klein beetje meer van de Carieb zien. Hoewel de gedachte ook in ons opkwam om wat langer op Trinidad te blijven en dan maar rechtstreeks naar de ABC eilanden te gaan. Die gedachte kwam meer voort uit het feit dat we geen zin hadden in een barre tocht. Maar achteraf gezien zijn we ontzettend blij dat we wel naar Grenada zijn gegaan. De barre tocht was niet zo heel bar. We hadden ons erop ingesteld, en eigenlijk viel het nog best mee. Maximum 29 knopen in een vlaag over ons heen gekregen, wel flinke zeegang en wat zeeziekig (maar wat wil je na een maand landrot te zijn geweest), maar het was prima te doen. En hier wachtte ons de beloning. Namelijk het gevoel dat we vakantie hebben, en dat hadden we vast minder gehad in Trinidad. Het is hier wel erg druk in de ankerbaai, en de jachten liggen zo ongeveer bovenop elkaar. Op een of andere manier zijn het toch altijd Fransen die hun schip er toch nog bij persen.
Grenada, Spice Island dus. 's Werelds tweede nootmuskaat leverancier. Andere specerijen zijn cacao, kaneel, vanille e.d.
Een stuk toeristischer dan Trinidad (en zeker dan Tobago), veel meer westers ook. Hier zie je prachtige huizen met boilers op zonnecellen. Dat kun je je in Trinidad niet voorstellen.
We waren benieuwd of we al boatboys tegen zouden komen of dat we hier onze dingy 's nachts omhoog moeten hijsen, maar toen we 's ochtends aankwamen: geen boatboys en alle dingies lagen gewoon in het water. Nog niet zo crimineel als de Noordelijker gelegen eilanden kennelijk, waar je alles op slot moet doen en dingies 's nachts uit het water moet hijsen om te voorkomen dat er iemand mee van door gaat. In Trinidad hoefde dat ook nog niet. Hoewel??? Een paar dagen geleden werd Sharon 's nachts wakker van een piepende deur, en toen ze uit de achterkajuit de kajuit binnenkwam stond ze ineens oog in oog met een bruine meneer. Snel Louis wakker gemaakt, maar de vogel was al gevlogen. De bewaking van Power Boats is er nog achteraangegaan, en hebben hem uiteindelijk onder een andere boot (Tin Can stond op de kant) te pakken genomen, maar hem stom genoeg ook weer laten vluchten. Het was niet echt een clevere dief, want hij had gewoon een wit t-shirt aan, een witte tas bij zich, en kennelijk had hij ook geen voorwerk gedaan, want anders had hij wel kunnen zien dat er dagelijks aan de Tin Can werd gewerkt en dat de Tin Can bewoond was. Maar toch wel ff schrikken!
[Chantal]
[JG]
Chaguaramas Bay
Gisteren waren we aan boord van de Tin Can uitgenodigd om samen met de Tramontana een borrel te komen drinken. De Tin Can is volledig opnieuw in de lak gezet, en ziet er als nieuw uit. Het is een Bruce Roberts design, een enooooorme bak ruimte binnen. Ze maken hem helemaal tip top in orde om hem thuis (over een jaar, ze gaan Mexico nog uitgebreid aandoen) te verkopen. Hoewel de Tin Can er geweldig uitziet maken ze zich toch wat zorgen over de verkoop (ze willen met de opbrengst een deel van de bouw van hun nieuwe huis in Colorado bekostigen), want Amerikanen schijnen geen metalen boten te kopen. Aluminium of stalen schepen lust de Amerikaanse boer niet kennelijk. Vanochtend werd de Tin Can te water gelaten (no cash, no splash is hier bij Power Boats het adagium trouwens), en na geholpen te hebben gingen wij weer ditjes en datjes doen.
Vandaag hebben we de laatste vracht boodschappen gedaan, de frisdrank. En de kar vol verdween zoals gewoonlijk weer ergens in de boot. Dat blijft wonderbaarlijk.
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Op onze eerste vrije dag heb ik onze nieuwe kuiptafel geïnstalleerd. De oude was meer een bijzettafeltje. Ervan eten was er niet bij. Op 5 februari schreef ik al dat we houten panelen voor een nieuwe kuiptafel hadden besteld. Was niet zo duur. Toen we bij het ophalen vroegen naar wat voor soort scharnieren ze normaliter voor kuiptafels gebruikten (je wilt niet scharnieren die uitsteken, want daar blijf je altijd aan hangen of schaaf je jezelf aan), kwamen ze met prachtige RVS scharnieren op de proppen. Ja, die moesten er dan maar bij. De scharnieren waren duurder dan het teakhout. En dan moest ik zelf gaan beitelen. We hebben ze er dus ook maar daar in laten zetten. Een uur per scharnier. En zo werd de tamelijk betaalbare kuiptafel toch nog een duur geintje. Maar alla, we hebben nog anderhalf jaar te gaan, en dan heb je tenminste een tafel waarvan je kunt eten. Ik er dus mee aan de gang. Alles uitgemeten, hadden ze de tafel toch net iets anders gemaakt dan wij hadden bedacht, met het gevolg dat je hem niet meer kon opklappen, zonder een bakje (dat bij de kleine kuiptafel hoorde) van de kuiptafelbevestiging af te schroeven. Zo is er altijd wel weer iets dat van een tamelijk simpele klus een lastige klus maakt, want dat bakje wilden we kost wat het kost houden. Maar goed, hij zit er nu op, en hij is FIJN!!!
JG ligt te pitten, die is he-le-maal op. Zo moe, dat hij niet eens wakker wordt van mijn geboor, gezaag en geschuur. Bij onze buren aan stuurboord zijn ze nu de buitenkant aan het schuren, en ook dat hoort JG niet. We kunnen onze boot straks wel weer opnieuw soppen, want hij is nu weer helemaal wit van het schuurstof. Gekke buren hoor. Ze liggen hier al eeuwen met hun oerlelijke catamaran. Het zijn Amerikanen. Háár heb ik welgeteld 3 keer buiten gezien, in totaal denk ik zo'n 3,5 uur. Hem iets vaker. En de hele dag zit alles potdicht. We kunnen 's avonds zien dat ze toch aan boord zijn, want dan zien we door hun gordijnen het geflikker van de televisie. Ze hebben op de lantaarnpaal die op de steiger staat bij hun boot een draadloze bel gemaakt.
Aan de andere kant hebben we een buurman met een schitterend klassiek jacht. Maar de eigenaar!!!!! Een Engelsman, die voor alles en nog wat zijn excuus maakt, maar ondertussen. En die stem!! Echt heeeeel zijig. Wij werden echt helemaal gestoord van die vent, maar gelukkig bleek eergisteren dat wij niet de enige waren, want Thijs en Nicolet hadden zich ook al
bont
en blauw geërgerd toen ze bij hem in de buurt op de kant stonden. We
hebben enorm medelijden met zijn zoon en zijn Franse vriendin, die
waarschijnlijk dachten dat ze een leuke vakantie in de Carib zouden
hebben. De hele dag worden ze aan het werk gezet en hoor je "Larry,
what are you doing?", "Larry, would you mind?", "Larry,
do this or that", "Sandrine, DON'T do this or that!!!!!" (Sandrine
heeft geen zeilervaring, en doet alles fout). Maar wie weet wat ze van ons vinden? I don't care.........
By the way, ik wilde jullie toch niet een geluidsfragmentje van een van de panyards onthouden. Helaas niet een van de beste, maar beter iets dan niets. Hier is ie (erop klikken), 118 Kb groot: Geluidsfragment Panyard. Van Sharon (Tin Can) gekregen, net als de foto. Ik hoop dat die een beetje duidelijk overkomt van het is nogal donker.
[Chantal]
Chaguaramas Bay
We hebben onszelf beloofd dat vandaag onze laatste werkdag hier is. Hierna zetten we de knop om. En waarschijnlijk doen we dan ook nog klusjes, maar alleen als we daar zin in hebben. Het is altijd wennen als je in plaats van heel veel moeten doen, ineens niets meer hoeft, dus we zullen toch nog wel bezig blijven, maar dan met een ander gevoel.
Aan het eind van de dag naar de film geweest met Thijs, Nicolet, Joke en Bram, en dat was een goede afsluiting van onze werkperiode hier.
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Vandaag de laatste dingen doen, en GROTE boodschappen doen. We hebben een mailtje gekregen van de Crème Brûlée dat de prijzen in Grenada in EC (East Caribean) $ vaak nog hoger zijn dan de prijzen in TT $. En voor EC $ 1 krijg je ongeveer TT $ 2,30, dus moet je nagaan. Vandaag hebben we dus ook een ENORME hoeveelheid bier en sterke drank ingescheept. Taxfree, want we hebben natuurlijk al uitgeklaard. Daar moeten we het wel even mee kunnen uithouden......
OK, plan is dus als volgt. Morgenochtend naar Scotland Bay, daar even een paar uur relaxen, vroeg naar bed, en dan waarschijnlijk voor dag en dauw op om naar Grenada te gaan. Het is 80 mijl, dus eigenlijk wilden we 's nachts varen, maar omdat er redelijk pittig weer en met name golven is voorspeld, lijkt het ons prettiger om dan toch maar het grootste deel van de tocht overdag te doen.
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Vanochtend hadden we allebei een katertje. We waren namelijk gisteren om een uur of half 7 naar het restaurantje annex kroeg gegaan om een borreltje te drinken. Dat werden er meer dan 1, en daarna bij Linda en Dirk van de Jade aan boord verder. We zijn hier zo bekaf, dat een beetje alcohol er in hakt als een gek. Van hen hoorden we dat het bedrijf waarbij zij een nieuwe dynamo hebben besteld, deze bestelling waarschijnlijk dinsdag binnen krijgt. Het is dezelfde dynamo als wij wilden hebben (een geïsoleerde, i.v.m. onze aluminium boot). Deze was nergens meer te krijgen, omdat de fabriek die de geïsoleerde dynamo's maakt, productieproblemen heeft. Linda en Dirk komen hier in september terug, dus hadden ze alvast de bestelling geplaatst. Maar dat de bestelling toch misschien dinsdag al zou binnenkomen, had niemand kunnen bevroeden. Dat schiep weer mogelijkheden voor ons, want wij zouden die dynamo dan wel mogen kopen, en dan zou het bedrijf een nieuwe voor de Jade bestellen. Moeten we nou weer wachten? We willen zo graag weg!!!!!! Uiteindelijk hebben we toch besloten om maar niet te wachten, want we weten inmiddels hoe het hier gaat, en voor je het weet, lig je hier nog anderhalve week, en dan kunnen we niet meer naar Grenada en al helemaal niet meer naar de Grenadines.
De timmerman is vandaag klaar, nu is het alleen nog wachten op de facturen.
Officieel klaren we vandaag uit, want anders moeten we overtime fee betalen. Een klein beetje illegaliteit om geen US $ 45 te hoeven betalen, daar hebben we niet zo'n probleem mee.
Verder zijn we de hele dag bezig geweest om van de Pinical weer een boot te maken in plaats van een werkplaats. Het begint er weer een beetje op te lijken.
[Chantal]
Chaguaramas Bay
We doen onze uiterste best om aan die mañana-manier van zaken doen hier te wennen, maar dat lukt niet zo goed, en langzaamaan veranderen we weer in stresskippen (vooral ik). We zijn nodig aan vakantie toe. Wij begrepen dat nooit zo voordat we op reis gingen, dat je tijdens zo'n reis ook af en toe vakantie moet nemen, maar inmiddels hebben we het door.
De timmerman is eindelijk op komen dagen, maar we hebben zo'n donkerbruin vermoeden dat hij de zaak vandaag niet af krijgt.
O ja, de Iridium is gisteren weer geactiveerd, dus we hebben weer telefoon, en zijn dus weer bereikbaar voor SMS en telefoon (hint hint, nummer wordt gemaild). Daar konden we trouwens vanochtend ook weer achteraan, want bij het activeren bleek dat ze ons maar 200 belminuten hebben gegeven in plaats van 400. JG en Thijs zaten gisteren nog wel grapjes te maken, toen ze de SIM-kaarten kochten, dat vast de kaarten omgewisseld zouden worden. Dat wordt wel weer rechtgezet, maar als het meezit hebben Thijs en Nicolet (die al weg zijn richting Grenada) nu 400 belminuten in plaats van 200. Ach ja.... Als je alleen al kijkt hoeveel tijd het gekost heeft om een prepaidcard te krijgen. Als ik zeg 5 uur, dan zit ik niet te liegen. Maar dat is all part of the game.
Vergeten een verhaaltje bij die pelikaan hieronder te vertellen. Hij staat er nu zo plompverloren bij.... Echt een mooi gezicht, die beesten, vooral als ze aan komen vliegen en dan vervolgens als een bommetje het water inplonzen, en vervolgens weer boven komen met een hele zak onder hun snavel. Maar ja, dat is nou eenmaal niet op foto vast te leggen!
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Ok,
de Furlex zit er nu op. Mooi ding, zonde om er een zeil omheen te
wikkelen........De zeilmaker heeft een derde buis gemaakt op de bimini, maar natuurlijk weer niet goed. Ze hebben gewoon een buis gebogen, en niet conform de andere 2 buizen. Ziet er dus niet uit, en bovendien is hij te breed, want nu past de bimini niet meer tussen de beugel voor de zonnepanelen. Die beugels zijn nu dus beschadigd, want met een beetje wrikken lukt het wel om de buis ertussen te krijgen. Terug dus met dat ding. Bovendien zijn de poten te kort, waardoor de derde buis niet in het midden tussen de andere 2 komt, en we waarschijnlijk nog steeds een waterzak krijgen als het regent. Zo blijf je dus bezig.... Maar op een gegeven moment is het slikken of stikken, want anders komen we hier nooit weg, en dat weten ze hier natuurlijk ook donders goed.
En de timmerman is er nog steeds niet........
De romp van de Pinical is gepoetst, en staat er weer glimmend bij. Ondanks instructies van JG hebben de poetsers ook de waterlijn (waar antifauling zit) schoongemaakt, want dat stond veel mooier. Ja, dat is zeker zo, maar nu is de laag antifauling wel een tikkie dunner geworden. Ach......
En een andere timmerbedrijf aan het werk gezet om een paar panelen te leveren waar we een grotere kuiptafel van kunnen maken.
Verder zijn we aan het denken over een ankerlier die op het marifoonnet 'te ruil' werd aangeboden. Die van ons doet het wel, maar is nogal weigerachtig. De lier die werd aangeboden is prima en redelijk goedkoop, maar er moeten wel wat andere onderdelen op (om hem passend te maken voor onze ankerketting, en om het anker ook handmatig te kunnen ophalen), en dan wordt ie natuurlijk weer een stuk duurder. En er moet het een en ander verbouwd worden op de punt om hem te monteren. Het gat in het dek moet groter, en dat ligt psychologisch een beetje moeilijk..... Maar het is wel een koopje, en hij is een stuk zwaarder dan wat we nu hebben.
De scepterpotten zitten erop (at last.....).
Gisteren weer een partij geld van de bank gehaald waar je helemaal eng van wordt.
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Vanochtend wéér de zeilmaker achter de broek gezeten voor de bimini en de zonnetent (er is nog NIETS gebeurd)......
Nog steeds geen timmerman gezien...... Het is nu kwart over 11.
Gaat lekker?
Ik heb inmiddels mijn mening bijgesteld dat dit een geweldige plek is om een lange zeilreis voor te bereiden........
Ben ik nou een zeurpiet?
Sowieso vind ik mezelf wel af en toe een zeurpiet als ik het dagboek weer eens een keer doorlees. Maar het is nou eenmaal zo dat de dingen die tegenzitten eerder het dagboek bereiken dan de dingen die meezitten (of gewoon gaan zoals ze moeten) en leuk zijn. Ik schets dus misschien een te negatief beeld. Maar hier schiet het dus ECHT niet op!!!!
Ons nieuwe Iridium telefoonnummer laat ook nog even op zich wachten. Het duurde vanochtend anderhalf uur voordat we een nieuwe SIM kaart geregeld hadden (na hier gisteren ook nog eens anderhalf uur voor op pad geweest te zijn), die pas na minimaal 2 dagen wordt geactiveerd (sommige mensen wachten al een week hoorden we). Zodra we het nummer hebben, mailen we het wel rond.
[Chantal]
PS: zou JG ook nog eens een stukkie schrijven??????? Binnenkort meer!!!!! (zegt ie)
Chaguaramas Bay
Eerste
werkdag van de week weer. Vroeg op om iedereen achter de broek aan te
zitten. We willen namelijk donderdag weg, en er moet nog veeeeeel
gebeuren. De zeilmaker achter de broek aan zitten (voor de bimini en de
zonnetent), de timmerman (vandaag niet op komen dagen op zijn werk.....),
Iridium telefoon regelen (nog niet gelukt), tuiger bellen of het
rolsysteem is aangekomen, de poetsers in de gaten houden etc etc. En zelf
nog de nodige klussen doen natuurlijk. JG is de hele dag met tussenposen
(als er weer iets geregeld moest worden) bezig geweest met de scepters (ik
zal blij zijn als die er op zitten. Dit is echt een never-ending story),
geld halen bij de bank (hiernaast ons safe blik, onze stiekeme opbergplek
voor geld. Ziet er uit als een gewoon blik groente, maar de deksel is
afschroefbaar), aanbetalingen doen, kijken welke kaarten we hebben en
vooral niet hebben (uitwisselen met de Tramontana), voorbereidende
werkzaamheden uitvoeren voor de rvs buizen in het kajuitdakluik (leuk
woord voor scrabble) etc etc. Die laatste willen we daar als
inbraakpreventie, kunnen we het luik open laten staan als we weg zijn.Ik zal blij zijn als we hier weg zijn......... deze plek is besmet met werk, mensen achter de broek zitten, stressen omdat je zo snel mogelijk wel wilt. En toch is het eiland helemaal niet zo verkeerd, integendeel!!!!!
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Als ik ons dagboek teruglees, dan heb ik
vaak het gevoel dat het geen goede weergave is van wat we hier allemaal
meemaken. De alledaagse dingen staan er wel in, maar wat je leert over het
land, waarover je praat met de locals en vooral ook wat je allemaal ziet,
eigenlijk
maar heel beperkt. Ik zal m'n best doen om m'n leven te beteren, maar je
kunt nou eenmaal niet alles vertellen (dan zouden jullie helemáál
knettergek worden van die uitgebreide verhalen), en onze
ervaringen zijn vaak ook niet eens in woorden te vatten. Net als vandaag
bijvoorbeeld. We zijn met 8 man (Sharon en Luis van de Tin Can, Thijs en
Nicolette plus moeder Thijs plus vriend, en wij) een dag erop uit geweest.
We hadden een maxitaxidriver ingehuurd voor een dag, en deze man (die wel
vaker bijbeunde) bracht ons naar de mooiste en leukste plekken van
Trinidad. Eerst door de bergen gereden naar een oude plantage die nu voor
het publiek was opengesteld. Het is jammer dat je alle namen van bomen,
struiken, beesten en vogels e.d. niet allemaal kunt onthouden, het was wel
bijzonder. Vervolgens lunch in een tent waar we local food konden eten, en
daarna naar een riviertje, waar de locale bevolking vaak heen gaat. Een
gezellige boel daar, met barbecues, muziek, gemoedelijk sfeertje, badende
mensen, wassende mensen. Dexter, onze chauffeur cq gids, bracht ons daarna
naar het Birds Sanctuary. Dat is een plek in de swamp (je gaat dus ook per
boot), waar ibissen
(prachtige felrood gekleurde vogels) overnachten. Tegen
schemering komen hele zwermen aanvliegen en dat is op zich een prachtig
gezicht, dat niet op een foto is vast te leggen (sowieso hebben we helaas
weinig foto's van vandaag, want de batterijen van ons fototoestel waren
op. De swamp zelf vond ik eigenlijk mooier dan die vogelzwermen, want daar
kon je toch niet dichtbij komen. Prachtig, die mangroven, en wat is het
toch geweldig zoals de natuur werkt!Maar de klapper van de dag waren wel de bezoeken aan de panyards. Zo heten de plekken waar de big steelbands in deze periode iedere (!) avond oefenen voor HET grote event van het jaar, Carnaval. Of zoals ze het hier in Trinidad noemen, the celebration of the senses. Dit is hier eigenlijk niet gewoon een jaarlijkse gebeurtenis, maar het is een onderdeel van het bestaan. De toewijding van iedereen is ongelofelijk, iedereen werkt echt naar dit feest toe, en ze kunnen in Trinidad schijnbaar op zijn minst wedijveren met Zuid-Amerikaanse landen zoals Brazilië. In de winkels zie je carnavalskleding, veel stoffenwinkels met de meest geweldige gekleurde stoffen, lovertjes all over the place, glitter and glamour in alle etalages. Maar vanavond werd het ons echt helemaal duidelijk hoe carnaval het leven van de mensen hier beheerst. Die big steelbands. Ik had me zo'n man of 15 tot 20 voorgesteld. Maar nee, die panyards zijn terreinen in de stad, van een meter of 50 bij 50 (op z'n minst, ik kan het niet zo goed inschatten, waarschijnlijk nog groter), met tientallen zo niet honderden steeldrums. In een bepaalde kleur gespoten (afhankelijk van de band), in groepjes op karretjes, want alle karren worden aan elkaar geknoopt, en die gaan dan met Carnaval de straat op. Afhankelijk van de toonhoogte zijn de steeldrums gemaakt van hele olievaten of delen van olievaten. De personen die de baspartij spelen hebben vaak een stuk of 6 a 9 drums, waar bijvoorbeeld 3 of 5 vlakken per drum op zitten. De hoogste partij heeft 1 steeldrummetje met bijvoorbeeld een stuk of 15 vlakken (tonen). Zo'n bigband bestaat uit tientallen personen, vaak rond de 100 (we hebben er 1 gezien van 125 man), dus moet je je voorstellen wat voor terrein dat is, met 1 of meerdere drums per persoon. Echt enorm!!!!! En wat een geluid!!!!! We hebben een stuk of 5 panyards bezocht, en de ene band (allemaal gesponsord natuurlijk) was verder met oefenen dan de ander. Soms waren ze compleet, soms niet. Iedere dag oefenen die mensen, wat een toewijding!!!!! Zo'n band is een goeie weergave van de smeltkroes van culturen hier in Trinidad, Indiërs, zwarten, blanken, Chinezen, rasta's, je ziet ze allemaal. Zo'n ervaring is gewoon niet in woorden te vatten. In elk geval vinden we het heeeeeeeel erg dat Carnaval dit jaar zo laat valt, pas in maart, en dus kunnen wij met geen mogelijkheid hier Carnaval vieren. Echt ontzettend zonde, want het lijkt me een van de meest fantastische gebeurtenissen in de wereld. We hebben er natuurlijk toch wel een beetje van kunnen proeven, met al die voorbereidingen e.d. die je overal om je heen ziet, en dat is natuurlijk ook al fantastisch. De combinatie lijkt me helemaal geweldig, zowel de voorbereidingen als het echte event meemaken. Officieel zijn er alleen de 3 woensdagen voor Carnaval feesten, maar nu al zijn er diverse feesten ter voorbereiding op Carnaval. Daar betaal je je alleen vaak blauw voor. US $ 225 per persoon...... nèeehhhh.
Meer foto's volgen later (eerst kopiëren van Sharon en Luis).
[Chantal]
Chaguaramas Bay
Zaterdag,
dus we zijn weer naar de markt geweest. Voor dag en dauw op, en een
maxitaxi gepakt naar de markt. Deze chauffeur had echter geen zin om
verder dan het centrum van Port of Spain te rijden, en dropte ons aan de
westkant van het centrum, terwijl de markt ten oosten van het centrum
ligt. Nadat we eerst een stuk hadden gelopen besloten we toch een taxi te
nemen. Dat zijn lokalen die met of zonder licentie taxi spelen. De
Trinidadians zijn vaak erg slecht te verstaan, dus toen de chauffeur iets
brabbelde, zeiden we gewoon ja. Bleek dat ie dacht dat we naar de flee
market wilden, en we reden dus al helemaal de stad uit en de bergen in.
Hoewel we niet vies zijn van een beetje sightseeing was dit nou ook weer
niet de bedoeling, en dus hebben we onze bedoelingen nog een keer
duidelijk gemaakt. Eenmaal op de markt wilden we groot inkopen.
Uiteindelijk is dat niet zo goed gelukt, want JG vindt altijd dat ik veel
te veel koop (en ik te weinig), maar ik probeerde me dus een beetje in te
houden. Dat is een beetje te goed gelukt. Wel heb ik massa's kerriepoeder
gekocht, door een aardige Indiase meneer gemixt met (nep)saffraan,
blaadjes en kardamom. De beste in town natuurlijk. Leuk gekletst met die
man, en zo merkt je bijvoorbeeld dat er nog wel enige tensie is tussen de Indiërs
en de zwarte Trinidadians. De eerste vinden de laatste lui en crimineel.
Crimineel is het hier wel, je wordt door iedereen gewaarschuwd. We vroegen ons af hoe men kan zien of je toerist bent of niet, want er zijn hier toch ook wel blanken. De truc is kennelijk dat blanke blanken locals zijn, en bruine blanken toeristen. Lange broeken en een nette bloes of zo helpen ook om er niet zo als een toerist uit te zien.
Oeps, nu val ik door de mand. Heb ik gezegd dat we Sharon en Luis gisteren te eten hadden? Dat klopt niet, het was vandaag!!!
[Chantal]